Sonntagskonzert in Büsing-Palais

Τα κυριακάτικα κοντσέρτα στο Όφενμπαχ εγκαινιάστηκαν χτες μεσημέρι, με καιρό so mittelmäßig. Έτοιμο για βροχή, με αέρα που σήκωνε παρτιτούρες, σημειώσεις και τα διαχωριστικά πίσω από τους μουσικούς.

Ο τρομπετίστας, που αποδείχτηκε και τενόρος παράλληλα, μας μίλησε, μας έκανε να γελάσουμε, ανέλυε τα κομμάτια, Verdi, Boccherini, μενουέτα κτλ κτλ. Ειδική μνεία στη φλαουτίστρια και στην παίκτρια του όμποε, που είχαν τρόπον τινά μια τιμητική παρουσία. Όμορφη και ευχάριστη στιγμή.

Στα παρασκηνιακά τώρα. Όσο περίμενα, ήρεμος, χαλαρός στην καρεκλίτσα μου χαλαρός, τελευταία σειρά, ήρθε δίπλα μου μια Oma, ας πούμε ότι θα μπορούσε να ήταν η δική μου γιαγιά. Κάτασπρο γερμανικά χτενισμένο μαλλί (η δική μου το βάφει ακόμα καφέ, ούτε ρίζα δε φαίνεται κι ας είναι 88χρονών), με λουλακί (ω ρε μεγάλε, τι είπε τώρα ρε ο τεράστιος;;;) ταγιεράκι, μαξιλαράκι στη μασχάλη (στο γήπεδο θα πας γιαγιά;;;) και με ρωτάει :"Sind Sie allein?" "Aber ganz allein!" απάντησα εγώ. κι έκατσε δίπλα μου. Κάπου στη μέση του κοντσέρτου σηκώθηκε, πήρε τα πραγματούδια της και πήγε μπροστά. Μετά την πήρε το μάτι μου, πίσω από τους μουσικούς, να περπατάει σε άλλη κατεύθυνση. Ξαναγύρισε δίπλα μου, άφησε το μαξιλαράκι της και ξαναπήγε στην καρέκλα της μπροστά. Μετά την είδα να φεύγει, κάποια στιγμή σταματάει, κοιτάει, γυρίζει πάλι πίσω, παίρνει το μαξιλάρι της που είχε ξεχάσει και μετά χαιρέτησε κάποιον που μετά κατάλαβα ότι δεν τους ήξερε, λάθος θα νόμιζε και έφυγε.
Διάγνωση: Demenz. Σας βάζω εκατό μάρκα, εεε ευρώ στοίχημα. Αυτοί μας μείνανε!! Όλοι οι θεατές (50 ήταν, 60, θα σε γελάσω) ήταν αυτοί που τους ξαμολήσαν από τα Pflegeheim, από τα γηροκομεία και τα θεραπευτήρια, όσοι γερμανοί απόμειναν δηλαδή, για να ακούσουν κάτιτις. Ούτε ένας μελαμψούλης, ούτε ένας μαυριδερούλης, πολωνούλης, βαλκανιομούρης στο ακροατήριο, θα πεις παίζαν με τα παιδιά τους στο πάρκο δίπλα, πάντως τη μουσική την είχαν γραμμένη στα παπούτσια τους τα παλιά, δεν έκαναν φασαρία βέβαια, δεν γκάριζαν, αλλά σαν να μην υπήρχαμε κιόλας. Οι μόνοι κάτω των 55-60, από όσο μπόρεσα να υπολογίσω (και ειλικρινά δεν υπερβάλλω, παρά την τάση μου) πρέπει να ήμουν εγώ μαζί με έναν άλλο μουσάτο, με schwabischen Kleidung (αυτό το ρώτησα κι έτσι το έμαθα). Οι Γερμανοί έχουν εδώ και χρόνια που γερνάνε, δεν αναπαράγονται, δεν ανανεώνονται οι γενιές, παιδιά δεν κάνουν, ρυθμός γεννήσεων ανά ζευγάρι 1,1 (για να ανανεωθεί η γενιά θέλει mindestens 2,1 ανά ζευγάρι, στα 10 ζευγάρια δηλαδή 21 παιδιά τουλάχιστον, η Ελλάδα είχε το 2005 1,3-1,4, τώρα άγνωστο). Και να σκεφτείς λίγη ώρα πριν τη συναυλία, έγραφα δίπλα στο ποτάμι τις ασκήσεις μου των Γερμανικών και είχα να γράψω έκθεση με θέμα "Γυναίκες με πτυχία και χωρίς παιδιά".
Αυτοί μείνανε που λέτε, αυτά τα μπαρμπαδάκια, αυτά τα γλυκά γεροντάκια είναι ότι απέμεινε από εκείνη τη Γερμανία που θα μνημονεύουμε στα βιβλία, για τα γνωρίσματα της φυλής τους, τα καλά ή κυρίως τα κακά τους.
Και αυτωνών τα παιδιά;;; Κάποιοι θα υπάρχουν, ανύπαντροι, ή παντρεμένοι χωρίς παιδιά, άντε το πολύ ένα, μικτοί γάμοι παρα πολλοί. Και έχεις όλο το υπόλοιπο κομμάτι των μεταναστών με τα 4, 5, 6 παιδιά να πλημμυρίζουν τη χώρα. καλό-κακό, αυτό είναι. Η χώρα θα υπάρχει, το έθνος μάλλον όχι, οι λαοί θα έχουν ιθαγένεια, κάποιοι θα θυμούνται την καταγωγή, ο τόπος τους θα είναι εδώ πάντως. Δε θα τους λες Γερμανούς, ίσως να βρεθεί κάτι άλλο σαν τίτλος, δε με πολυπειράζει, ας αφήσουμε πλέον ταμπέλες και κλισέ, Οι γερμανοί έτσι, οι Γερμανοί αλλιώς, τώρα πλέον θα λέμε "αυτοί που μένουν εδώ".......και να δω σε λίγα χρόνια, πόσοι θα κάθονται σε καρέκλες στη βροχή για να ακούσουν την εισαγωγή του Nabucco!
Κάθησε να χαρώ τώρα αυτούς τους γέρους γιατί δε θα τους ξαναδώ μάλλον,
γιαγιά;;; εε γιαγιά;;;; κάτσε δίπλα μου να πούμε για τα χρόνια τα προπολεμικά, τα μεταπολεμικά, γενικά ό,τι θυμάσαι, το Mirtazapin σου το πήρες, έτσι;;;;;;