Για να θυμάται ο ...Ανταίος, να μην πετάει στα σύννεφα!

Ο Παν είναι το παν. Είναι η αδυναμία μου, είναι αυτό που δεν ήμουν εγώ μικρός, είναι ο αλητάκος, ο μαγκάκος, είναι η τρομερή ατάκα στα τέσσερα του, είναι η ισχυρή σκέψη κι ανάλυση, είναι η συμφεροντολογική επεξεργασία και δράση. Οιδιπόδειο με πάθος, περνάει πολλά κύματα, τον έβαλα στα αριστερά, στα ζερβά. Κριός με τρομερή προσωπικότητα, με τρομερή αυτοπεποίθηση, ισχυρό Εγώ, δύναμη και νεύρο, ακόμα και όταν πλαγιοκοπεί με τα κέρατα του.

Ο Θαν είναι το δεξί μου αποκούμπι, το στήριγμα, έχει τα περισσότερα ελαττώματα και πλεονεκτήματά μου. Βελτιωμένη έκδοση, ζώδιο του νερού, Wasserman, Υδροχόος, τρομερό ταλέντο, σε ό,τι κάνει, ταχύτατο αντανακλαστικό, εξαιρετικά ευφυής. Ζητά την επιβεβαίωση, έχει πλάνο, καταλαβαίνει πως τα πού πρέπει να πάει, ξέρει τις δυνάμεις του, μολαταύτα πρέπει να βλέπει άμεσα αποτελέσματα, άμεση επιβράβευση, θέλει να είναι με τους νικητές.

Η Deutsche Zierschrift είναι μια εξέλιξη της Alte Englische, την έβλεπα τόσα χρόνια στα εξώφυλλα των Jethro Tull, που την είχα συνηθίσει. Τυχαία δεν τη διάλεξα. Θα μου θυμίζει τη σύνδεση, το λόγο της αποδημίας, παιδιά και χώρα, ελπίδες και οι δύο, Γλώσσα και Ονόματα, οι λέξεις και η εκφορά τους, οι ρίζες μου, τα πόδια μου γερά στο έδαφος. Οι πολεμιστές των Σπαρτιατών είχαν παρατηρήσει ότι τα τραύματα στα πόδια γίνονται κυρίως από την εξωτερική μεριά και για να ελαφρύνουν το βάρος του οπλισμού, φτιάχναν τις περικνημίδες μόνο απ'έξω, με σημάδια που τους θύμιζαν την οικογένειά τους, την καταγωγή τους.
Εγώ θυρεό δεν έχω, μόνο δύο ονόματα, κάτι σαν το  ROSE BUD, ROSEBUD δηλαδή.
Να θυμάμαι, να μην πετάω στα σύννεφα, προσγειωμένος και συγκεντρωμένος, στρατευμένος, στοχοπροσηλωμένος, για χαβαλέ δεν ήρθαμε, σκοπό υπηρετούμε, με τα θηρία θα παλέψουμε, στη γλώσσα τους, βαθιά στα μάτια τον αντίπαλο ή τον συμπαίκτη, τους φίλους μας κοντά, τους εχθρούς ακόμα κοντύτερα/ γιατί η σάρκα όταν καίγεται, αφήνει σημάδι, βαθύ και μαύρο, δε σ'αφήνει να ξεχνάς, και να θες δεν μπορείς πλέον................

Vollmondsuntergang

 Μια πανσέληνος που δύει είναι κάτι περίεργο. Δεν είναι η πανσέληνος της νύχτας, της ρομαντζάδας, του έναστρου ουρανού, που με το φως της κρύβει τα διπλανά αστέρια.

Είναι η πανσέληνος, που έδωσε ό,τι είχε να δώσει, έδωσε όνειρα στους ρομαντικούς, πάθη στους ερωτευμένους.

Η δουλειά της ολοκληρώθηκε και τώρα πρέπει να την κάνει. Του χρόνου πάλι. Ο ήλιος ήδη έχει βγει από την απέναντι μεριά. Ο κόσμος στους δρόμους για τη δουλειά και το μεροκάματο. Τι άλλο να μας πει η πανσεληνιάτικη φεγγαράδα;; Η πανσέληνος το χάραμα μοιάζει ξενύχτης με κύκλους στα μάτια και αλκοόλ στην ανάσα. Το γλέντι σχόλασε δικιά μου, πάμε για το μόχθο πλέον. Δεν πειράζει, μας είδες και σε είδαμε, μας θύμησες άλλες εποχές και νύχτες, τότε με τις Περσείδες παρέα, κυάλια και ουίσκι στην αυλή, αγκαλιές και τρέλα στο μυαλό, αναμνήσεις που δε θα σβήσουν, θα τις θυμάμαι όσο θα σε βλέπω και θα με βλέπεις.

Τώρα όμως, πάνε κι εσύ για την ετήσια νάρκη σου, να πάω κι εγώ καλλιά μου. Πιες κανα καφέ, ίσως καμιά σούπα, πάρε δυνάμεις και τα λέμε του χρόνου.

Εγώ εδώ θα είμαι.

wieder Heim...

Ich fühle mich hier wohl.
Καλές οι διακοπές μου, τι καλές δηλαδή; τέλεια πέρασα, δυο βδομάδες με τα παιδιά μου, με γονείς, την αδερφή μου και το γαμπρό μου, φίλους και λοιπούς συγγενείς, σε μέρη καινούρια (συμπεριλαμβανομένων των βυθών της Χαλκιδικής), σε μέρη ήδη γνωστά από παλιά, αλλά σαν καινούρια για μένα. Οι άνθρωποι μου ήταν πάντα εκεί (και για μένα) και τώρα τους ξαναβρίσκω σιγά σιγά, σαν τα ποδήλατα, ξαναγυρίζουν οι ακτίνες, στην κατηφόρα (ανθρώπου και ρόδας) είναι πάντα ευκολότερα. Σαν τη μελωδία, που παρεγκεφαλιδικά έχει αποθηκευτεί, απλά είχες καιρό να την αναπτύξεις και να τη δουλέψεις.
Πέρασα τέλεια, wie vorhergesagt. Trotzdem bin ich wieder zurückgekommen als ich Heimweh hätte. Είναι πλέον ο κόσμος μου; ή έτσι θέλω να πιστεύω. Οι γύρω μου μου δείχνουν ότι η σταδιακή ενσωμάτωσή μου εδώ δεν είναι στη φαντασία μου. Λείπω από κόσμο, θα τους λείψω από την παλιά μου δουλειά (άσχετα αν με ξεχάσουν στην πρώτη εβδομάδα), οι κουβέντες συχνά μοιάζουν βαθιές και ειλικρινείς, στη δουλειά ή στις λιγοστές βόλτες.
Είμαι εδώ και μου αρέσει. Λέω να μην το κρύβω. Το λέω και δε μου προκαλεί εντύπωση. Είμαι ακόμα στον ενθουσιασμό του καινούριου; Είμαι σε απόσταση από αυτά που μου προκάλεσαν ψυχικές αναταράξεις; Ξαναγεννήθηκα εδώ;; Όπου γης και αισθήματα; όπου  εργασία και πατρίς;;
Με κρατάνε πολλά πράγματα εδώ. Η Γερμανία και δε θα το ξεχάσω ποτέ, μου έδωσε διέξοδο, λεφτά (λίγα) είχα, δουλειά είχα. Προοπτική έψαχνα. Σ'αυτήν την ελπίδα του μέλλοντος (δικού μου αλλά και των απογόνων) στηρίζω την πορεία μου αλλά και από αυτήν στηρίζομαι, όταν τα κύματα τα βλέπεις να έρχονται καταπάνω σου. Δε μοιάζουν σαν τα κύματα στο Καλαμίτσι, αλλά μάλλον με εκείνα που μπορούν να σε καταπιούν, πριν προλάβεις να πεις Hilfe.
Αν όμως σταθείς όρθιος ή έστω ξανασηκώνεσαι, όσες φορές και να σε ρίχνουν, τότε πράγματι είσαι Heim...........

Κλειστόν.......λόγω διακοπών

Είμαι σε Urlaubmodus εδώ και λίγες μέρες. Από σήμερα παίρνω κι επίσημα τις βδομαδούλες μου και ....βουρ για μπάνιο (θαλασσινό, με μπόλικο αλάτι) στα γαλάζια νερά της Μεσογείου.
Οπότε αυτονόητα θα επιστρέψουμε κατόπιν διακοπών, δριμύτεροι ελπίζω, με καλύτερες προοπτικές, (κανα συμβόλαιο αν παίξει), πάντα με αισιοδοξία και πατώ-γερά-στα-πόδια-μου αντίληψη και κοσμοθεωρία.
Καλό Αύγουστο σε όλους.

Άμα είσαι συναισθηματικός.......(ή αλλιώς ένα ρεμάλι Vorbild)

Das Vorbild.

όλη μου τη ζωή μέχρι σήμερα προσπαθούσα να διατηρώ πρότυπα. Θετικά κι αρνητικά. Αρχικά τα έψαχνα έξω από εμένα, κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να παίξω εγώ πλέον το πρότυπο για κάποιους άλλους. Στα παιδιά μου, ήδη από την ηλικία των πρώτων μηνών, δεν έφτανε μόνο να τους λέω τι να κάνουν και τι όχι (εκείνο το απαίσιο "ΜΗ!!"), έπρεπε να με βλέπουν πώς το κάνω εγώ, πώς συμπεριφέρομαι, γενικά όλη τη γλώσσα σώματος, όλες εκείνες τις κινήσεις, που σαν παιδιά όλοι μας μαϊμουδίσαμε. Σ'αυτό επέμεινα παρα πολύ, ήμουν μέχρι υστερίας αυστηρός με τον εαυτό μου, να μην είμαι μια αντίφαση, άλλα να τους λέω και άλλα να βλέπουν, άλλα να εισπράττουν από μένα. Πιστεύω ότι τα πήγα καλά μέχρι το σημείο που μου επέτρεψαν. Ακόμα όμως και από δω που είμαι, παλεύω, σκίζομαι, είτε δια τηλεφώνου, είτε δια ζώσης, να συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, να δίνω ένα θετικό πρότυπο, ένα στίγμα, ένα φάρο, σε όποιον θέλει να το χρησιμοποιήσει ως προσανατολισμό ή "ασφαλή ελλιμενισμό".
Εγώ δεν είχα την τύχη να έχω πολλά θετικά πρότυπα. Έλεγα για χρόνια στον εαυτό μου, "δεν πειράζει, το αρνητικό πρότυπο, το παράδειγμα προς αποφυγήν είναι το ίδιο χρήσιμο, όπως και το παράδειγμα προς μίμηση". Όταν είχα τύχη κι έβλεπα μπροστά μου κάτι θετικό, το ψιλοθεοποιούσα.....
Δεν το θέλω αυτό από κανέναν. Τα πρότυπα, είναι απλώς μια γραμμή στο δρόμο, ένας μίτος, που μπορείς να ακολουθήσεις, μέχρι να καταλάβεις ποιος είναι ο δικός σου δρόμος.
Για τα παιδιά μου, και για όλα τα παιδιά του κόσμου, για όλους που μας συναντάνε, που μας βλέπουν, που μας ακούνε.
Στοιχείο δεύτερο. Τι πιο απλό και καθημερινό από μια σωστή κυκλοφοριακή αγωγή;; Είτε πεζός είτε ποδηλάτης είτε οδηγός μηχανής είτε οδηγός αυτοκινήτου, η παιδεία μας αντανακλά πάνω στο τιμόνι και συγκεκριμένα στην πειθαρχία των κανόνων, συγκεκριμένα σε φανάρια ή πινακίδες. Και στην Ελλάδα που ήμουν, προσπαθούσα να είμαι τυπικός μέχρι βλακείας. Ο φίλος μου ο Δημήτρης μου έλεγε όταν περίμενα σα βλάκας, σε παντελώς άδειο δρόμο, να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς. "άντε περπάτα, ούτε οι Γερμανοί δεν περιμένουν το πράσινο, εφόσον είναι άδειος ο δρόμος" έλεγε. Εγώ πάντως περίμενα κι έλεγα ότι η πειθαρχία είναι πάντα εσωτερική. Όντως εδώ πέρα, είναι αυτονόητο. Καμιά φορά με κοιτούσαν οι Έλληνες συνάδελφοι και βλέποντας το κόκκινο, χωρίς να περνάει αμάξι, με ρωτούσαν συνωμοτικά "να το κάνουμε ελληνικά;;" Σπάνια και για να μην είμαι και ο Μ!%$#@^ας της υπόθεσης, περνούσα κι εγώ. Σιγά τα ωά, θα μου πείτε και δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Παρανομία ασήμαντων στιγμών χωρίς συνέπειες, όταν δίπλα σου "χτυπάει" ο άλλος ό,τι ναρκωτικό του πέσει και παραδίπλα στα πολυτελή κτίρια ξεπλένουν ό,τι ναρκοδόλλαρο και σωματοδόλλαρο υπάρχει και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Έλα μου όμως που στα μικρά πράγματα κρύβεται η αλήθεια για τους μικρούς. Τα μεγάλα δε μας αφορούν, απλά υπονούνται.
Ξανά πίσω στα φανάρια. Εδώ σε μερικές συνοικίες και πόλεις, ακριβώς κάτω από το Γρηγοροσταμάτη βάζουν συχνά μια πινακίδα "Nur bei Grün-den Kindern ein Vorbild". Και το βρίσκω πολύ σωστό. Παρασκευή 2 Αυγούστου, μετά από μια τρελά ζεστή μέρα 37 βαθμών στην κεφάλα μου, πολύ πήγαινέλα σε Εφορίες, μεταφραστικά γραφεία, καταστήματα και γραφεία αυτοκινήτων, καταλήγω στην Brentano Freibad για δροσιά, βουτιές και οφθαλμολαγνεία. Φεύγοντας κατά τις 8 παρά, είμαι στο φανάρι ακριβώς απέναντι από το U-Bahn. Δίπλα μου μια κυρία με καροτσάκι. Σ'αυτό το φανάρι εγώ πάντα περιμένω, ενώ όλοι γύρω μου περνάνε γιατί από μακριά φαίνεται ότι τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα και μπορείς να περάσεις σχετικά ασφαλώς. Πιάνει το μάτι μου το τραίνο που έρχεται κι ενώ δε βιάζομαι, δεν έχω κάποια δουλειά, λέω "άντε να μη το χάσω, να περάσω έτσι, για να το προλάβω".........
Κι ακριβώς την ώρα που περνάω, απέναντι στέκει ο τυπικός Γερμανός με τη γυναίκα του, 70άρης με τη μουστάκα του τη γυριστή και μου λέει με ευγενικό ύφος "Müssen wir einen Vorbild setzen! Vorne dem kind!!" και δείχνει το καρότσι.

Μαχαιριά στην καρδιά!!! Κλωτσιά σε σπασμένο κόκκαλο!!!!! 6 κιλά αλάτι σε ανοιχτή πληγή!!!!!!
Σήκωσα τους ώμους, δεν μπόρεσα να πω κουβέντα, έδειξα σα βλάκας το τρένο κι έφυγα.
Αρχικά δεν το κατάλαβα, αλλά σταδιακά άρχισε να με επηρεάζει, να με ενοχλεί κάτι.
Μετά μία ώρα και μέχρι που κοιμήθηκα, ήμουν ΧΑΛΙΑ!!!! Τραγικός, λέω!! Το σκεφτόμουν συνέχεια. όλο το βράδυ στριφογυρνούσα, μια στιγμή αρκεί τελικά, έλεγα. Δεν πα να προσπαθείς 365Τ/24Η/60Μ ένα δευτερόλεπτο αρκεί, να χύσεις το γάλα από τον κουβά, να γκρεμίσεις αυτό που εσωτερικά και ψυχικά έχτιζες.
Σιγά τα ωά, θα ξαναπείτε. Τώρα όμως θα μου επιτρέψετε να μη συμφωνήσω. Δεν είναι έτσι.
Οι μέρες μου εδώ δεν είναι για πλάκα, για χαβαλέ, η κάθε μου στιγμή είναι διαρκής εξάσκηση αυτοπειθαρχίας, αυτοελέγχου και μιας αέναης προσπάθειας συνέπειας κι αξιοπιστίας. Δεν έφυγα ως γενίτσαρος, παραμένω Έλληνας καμαρωτός (θα μπορούσε και καμαρώτος, εφόσον τελώ στα υπηρεσίας των γηγενών), αλλά πρέπει πρωτίστως να αποδεικνύω στον εαυτό μου και μετά στους απογόνους, ακόμα κι όταν δε με βλέπουν, ότι κρατώ αρχές. Από τις μικρές, τις αστείες για πολλούς, μέχρι τις μεγάλες.......(Κατά πόσον άνθρωπος που επισκέπτεται διάφορα Freudenhäuser μπορεί να λειτουργεί nach Prinzipien, είναι μια άλλη πικρή, αλλά ανθρώπινη ιστορία.)
Στον εαυτό μου, (και στα παιδιά μου) από τότε κυρίως που ήρθα λέω: "Ό,τι λες, να το κάνεις. Ό,τι κάνεις, ζύγισε αν πρέπει να το πεις" είναι το δικό μου motto, δεν είναι κλεμμένο, είναι η στάση μου, η στάση μου στη ζωή, η στάση μου στο φανάρι, σε αντίθεση με το γερμανικό : "Tue etwas gut und red darüber".
Η θεία μου η Μαίρη στο Μόναχο, μου έλεγε παλιά ότι πάντα ήμουν αυστηρός με τον εαυτό μου, από 10χρονο που με θυμάται. Το ότι το αναγνωρίζω, βοήθησε να μη γίνω υστερικο/υποχονδριο/νευρωτικο/συμπλεγματικο/τελειομανιο/ψυχοκαταθλιπτικός, υποθέτω (όχι ακόμα, ή τουλάχιστον χωρίς να χρειάζομαι ακόμα νοσηλεία!!)
Ο παππούς πάντως με το δίκιο που είχε, μου χάλασε την υπόλοιπη μέρα. Την επόμενη το είχα ξεπεράσει, βοήθησε και η εκφόρτιση με τα όνειρα και συνεχίζω.
Την κίτρινη κάρτα που έφαγα όμως θα τη θυμάμαι. Μάλλον θα πέσουν κι άλλες, ich kann mir es vorstellen.
Σημαντικό είναι να αποφύγουμε την κόκκινη, που μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας, γιατί μετά....τέρμα! Τιμωρία στον πάγκο, δεν ξαναέχει αγώνα, μετά μόνο η Αφρική μας σώζει και μπορεί να μας ξεπλύνει.