ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ο ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ







Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2022

Was mir NICHT egal ist

 Wenige Dinge. Bin zu einem Punkt angekommen, wo ich mir nicht vorstellen könnte. Έγραφα και παλιότερα πολλά και πολλούς στα αρχίδια μου, αλλά εδώ το mir (scheiß)egal ist eine zweite Natur, die ich relativ ätzend finde. Eiskaltes Desinteresse, pampige Demotivation...

Mittlerweile mir ist auch vieles egal, grundsätzlich wegen des dicken Fells, das ich mir zulegte. 

Was mir dennoch NICHT egal ist, kommt aus den Tiefen meiner Seele, der unverwundbaren Stellen. Es mir nicht egal, to see my face in the mirror and to not have to spit it. Es ist nicht egal, να κοιμάμαι το βράδυ χωρίς συνεχείς εφιάλτες ή να ξυπνάω και να μη θέλω να πάω στη δουλειά. Es ist mir nicht egal, wenn ich meine Kinder vernachlässige, um anderen zu helfen. Es ist wichtig zu wissen, dass der Punkt kam, wo sich rettet, wer kann. Gereimt! 

Diejenigen, die eine Zukunft haben sollten, die sind mir NICHT egal! Alle andere, τα κουβαδάκια τους και σε άλλες παραλίες. Αει τον πούλο, αει σιχτιρ, αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Χους ειν και σκατά στα μούτρα των alle andere. 

Im Grunde sollte ich entspannter sein! Allerdings! Wütend oder passiv aggressiv ist durchaus die falsche Art, um etwas egal/nicht egal zu erklären. 

Das ist mir aber scheißegal!



Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2022

10 χρόνια από την Τσικνοπέμπτη

 


Τσικνοπέμπτη. Πριν μια δεκαετία. Ακριβώς. 

Σε πόσους ανθρώπους δε θα έχει μιλήσει αυτό το τραγούδι; Ένα δικό της, κατάδικο της, τους στίχους τους εμπνεύστηκε όταν έφυγε από το σπίτι. Προσωρινά. Γύρισε πίσω, κάποια στιγμή, πήγε στο στούντιο κι έγραψε τη μουσική. Θεά. Η Ήρα και η Άρτεμις και η Αφροδίτη μαζι. Παραγωγός ο Σπάθας, αθάνατη κιθάρα, έδωσε όλο το αέρινο ύφος και την τραγικότητα. Θα ήταν έγκλημα, αν έβαζαν μπουζούκι. 

Για κάποιους τα πράγματα είναι προσωρινά και βαίνουν προς το καλό. Για κάποιους είναι μόνιμα και δεν υπάρχει επιστροφή. Γιατί τους κυνηγάει η φυγή; Γιατί κανείς δε θα το μάθει. 

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2022

Η καραντίνα, η βαρεμάρα και το σκατ

 Όταν τα παιδιά και η σύζυγος κοιμούνται, όταν έχω βαρεθεί τις ταινίες και τα  YouTube βίντεο, όταν με κουράζει το σκάκι, όταν έχω γράψει και κατιτίς στο μπλογκ, όταν σταματάω κάποια στιγμή και με το πορνό, όταν γενικά έχω σιχαθεί τους πάντες και τα πάντα, 

τότε είναι η ώρα, που το γυρνάω στο σκατ. Μου θυμίζει το μπουρλότ και τη βίδα. Γαλλογερμανική εκδοχή, με ποντάρισμα, αγορά και επιλογή να πάρεις τα δύο φύλλα από κάτω, το λεγόμενο σκατ, ή να παίξεις "χεράτα". 

Η καλή φάση είναι ότι σηκώνοντας το σκατ, μπορείς αυθόρμητα να αλλάξεις το στυλ παιχνιδιού, είτε χρώμα, είτε Grand, είτε Null. Το τελευταίο μπορεί να παιχτεί κι ανοιχτά, ouvert. 

Man kann reizen, üppig oder zurückhaltend. Abhängig von den Trumpfkarten oder Assen hat man gute Chancen, allein gegen die zwei oder zusammen mit dem Nächsten gegen den Alleinspieler, zu gewinnen. 

Persönlich, was ich genieße, sind nicht die Stichen, sondern die Sticheleien. "Schneider sind auch Leute", "Zwei tapfere Schneiderlein" oder "Schwarz wie die Nacht".

Και στα ελληνικά δεν είναι άσχημη η ειρωνεία, λέει ο ένας πάσο κι απαντάς "πάσο, στα αστικά!". 

Γενικά, πρέπει να μετράς πόσα ατού/κοζια/Trümpfe πέρασαν, ώστε να έχεις τον καλύτερο έλεγχο. Και να επιλέγεις τα Stiche, έτσι ώστε να πιάσεις τους 61 πόντους/Augen που απαιτούνται.

Μια μικρή διαφορά με το μπουρλότ, που την έμαθα κι εγώ σχετικά αργά, όταν δεν έχεις το χρώμα,που σου ζητείται, δεν είναι απαραίτητο να κόψεις με ατού. Οπότε εκεί υπάρχει μια σχετική ανασφάλεια / αβεβαιότητα, ποιος από τους άλλους δύο αντιπάλους έχει τα κοζια που λείπουν. 

Επίσης δεν υπάρχει πισινή.

Αλλά εμένα μου αρέσει και το Grand. Εκεί είναι μόνο 4 τα κοζια, οι Βαλέδες. Σπαθί-Kreuz>Μπαστούνι-Pik>Κούπα -Herz>Καρό-Karo. 

To Null παίζεται πιο σπάνια, σχεδόν μόνο στο 7% των συνολικών παιχνιδιών κι όχι από τους Profis. Μην το υποτιμάτε, θέλει κι αυτό μαεστρία! Αν το παίξεις και χεράτα με ouvert μαζί, πιάνεις μέχρι και 59 πόντους. 

Τώρα που το ανέφερα, αν βγάλεις έναν (καπό/Schneider) ή δύο παίχτες (διπλό καπό/Schwarz) χωρίς να πάρουν χεριά, τότε πολλαπλασιάζονται οι πόντοι με έναν παράγοντα 2-4.

Όπως όλα αυτά τα ημι-τυχερα παίγνια, παίζεται και ονλαιν, με γνωστούς κι αγνώστους, από όλον τον κόσμο, αλλά και κόντρα στον υπολογιστή.

Για να μην τα πολυλογώ, είναι άκρως εθιστικό, μπορεί να σε μπλέξει, δεν είναι και καμια σπουδαία στρατηγική. Αλλά μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις για λίγο την κακομοιριά σου. Κι όταν τελειώσει το παιχνίδι, βλέπεις ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο τελικά το να πεις και στη ζωή σου "πάσο, ο επόμενος".


Για ενδιαφερομένους, το App που χρησιμοποιώ είναι εδώ και μερικές πληροφορίες (στα γερμανικά, φυσικά) εδώ κι εδώ.


Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2022

Βούτημμαν ήλιου.

 Ποίημα του Δημήτρη Λιπέρτη, του επονομαζόμενου κι εθνικού ποιητή της Κύπρου. 

Τον είχε γνωρίσει κι ο Καββαδίας, σε κάποιο ταξίδι του προπολεμικά, αναφέρει σε μια συνέντευξη του στο Σερεζη. Τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση. Δεν ανήκε βέβαια στην κλασσική γενιά του '30, την ελλαδική γενιά, αλλά είχε μια περήφανη γραφή, αντιπροσωπευτική της κυπριακής κοινωνίας των πρώτων 30-40 χρόνων του 20ου. Πέθανε το 1937 και δεν είδε αυτά που "ἔσποντο".

Πρέπει να θυμηθώ όταν γράψω για το βιβλίο του Μπαμπινιώτη, να αναφέρω και τη διακλάδωση της κυπριακής διαλέκτου και γραφής.

Βούτημμαν ήλιου

Άρκον ποννά με παίρνουσιν οι τέσσερις κ̌ι εμέναν,

μέσα σ’ κ̌ειν την ανακατωχ̌ιάν

έλα κ̌ι εσού στην εκκληχ̌ιάν,

μεν αντραπείς κανέναν.


Αγάπουν σε εξωψυχ̌ής κ̌ι εννά σε καταχνώσουν·

αν είσαι κόρη σπλαχνικ̌ή,

μεν περαρκήσεις, έρκου κ̌ει,

πριχού να με λουκκώσουν.


Τους ζωντανούς εν πόχουσιν μάχ̌ην κ̌ι εν τους χωνεύκουν,

τους πεθαμμένους συγχωρούν·

εν φούχτα χώμαν κ̌ι εν μπορούν,

κόρη, να τους παιδεύκουν.


Ππέφτει τους πκιον μακάριση κ̌αι ψυσικόν διούσιν,

γιατί ‘πού τον ψεματινόν

πηαίνουν στον αληθινόν

κόσμον, κ̌ι εννά κριθούσιν.


Αν μεν μου κάμουν κόλλυφα στες τρεις, με σαραντάριν,

μήτε στον χρόνον λουτουρκάν,

πάρουμουν για παρηορκάν

κάμε μου τουν την χάριν.


Βούττημαν ήλιου κ̌ι ύστερις τέλεια ποννά σιγράσει

κ̌αι πόνν’ αδκειάσουν τα στενά,

πον έχ̌ει πλάσμα να περνά,

για να σε ξηφαράσει,


έλα κ̌ι εσού στο μνήμαν μου κ̌αι μες στον μπότην άψε

αϊταφίτικον κ̌ερίν,

κάπνισε, κόρη, νακκουρίν

νομάτισ’ με κ̌αι κλάψε.


Το ποίημα είναι όνειρο κι άμα το ακούσεις κιόλας, παθαίνεις "ταμπλά ή σπάσμα". Εδώ απαγγέλλει ο Κώστας Χαραλαμπίδης.





Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2022

Nur den Menschen

 Über meine ungeschickten Worte, 

über meine Urteile hinweg, die mich irreführen können,  

siehst Du einfach nur mich.

"Bekenntnis einer Freundschaft, Antoine de Saint-Exupéry"

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2022

Tractatus

 Wittgenstein. Ludwig. Österreicher. Philosoph. Vorher war er alles mögliche. 

Wenn ihr mehr über ihn lernen wollt, hier ist die LW Gesellschaft bzw auf Englisch, die ALWS, Austrian LW Society. Hier ist der schweizerische Aspekt und hier ist eine ausführliche Interpretation von Philomag (empfehlenswerte Zeitschrift/Magazin).

Ein einziges Werk in seinem Leben veröffentlicht. Das Werk hieß Tractatus logico-philosophicus und wurde vom Autor selbst in späteren Zeit heftig kritisiert.

Eine Falle für jeden unbedarften Leser (mich!). Man kann die durchnummerierten Sätze lesen, man kennt die Wörter und kann sie durchaus verstehen. Es ist bloß die Einbildung, die Illusion, die Selbstüberschätzung und die Unterschätzung der Limitationen der Sprache. 

Für den Hintergrund des Tractatus, muss man erst eine kurze Biografie des Ludwigs lesen. Wo und unter welchen Bedingungen er geboren wurde, was studierte er, wo er sich beschäftigte, mit welchen "Peers" er die ersten Lebenserfahrungen hatte und alle diese kleine Details, die einen Philosoph bzw einen wichtigen Menschen erschaffen.

Bertrand Russell und ein Paar Jahre früher Gottlob Frege, beide Mathematiker und Begründer der Logikphilosophie und vielleicht der analytischen Philosophie, beeinflussten dermaßen seine Denkweise, er könnte sich als der neue William von Ockham vorstellen. Wer Interesse daran hätte, sollte eine kurze-allerdings prägnante-Veröffentlichung vom Frege "Über Sinn und Bedeutung" (Jahr 1892) lesen. Laut Wikipedia "....Die Abhandlung zählt zu den zentralen Texten der Sprachphilosophie und der linguistischen Semantik."

Zitaten oder Thesen? 

Der Text vom Tractatus (alles in allem 33 Seiten!) ist so extrem hochkondensiert, dass es weh tut. Wittgenstein greift jede seiner Gedanken und verwandelte sie zu etwas Kompaktes, etwas so massiv Solides, wie Steinklötze im Ozean der (Un)Logik. Das sind Sätze, pure und reine Sätze, Subjekt-Verb-Objekt. Passagen, die mit ihrer gewaltigen Direktheit, faszinieren und gleichzeitig alles offen lassen.

Ganz im Gegenteil zu den Zitaten, die bekannten, kompakten und kurzen "Weisheitsperlen", sind Wittgensteins Sätze, die Thesen seiner Welt. Oder die Raketen, die unmittelbar in die schwarzen Löcher seines Universums schleudern. Thesen der Welt des Falles, weil....so der erste Satz, "die Welt ist alles, was der Fall ist".

 Zuvor sprach ich von Einbildung, dennoch belangte seine Stellungnahme die eigene Arroganz an, er habe damit alle philosophischen Problemen gelöst. 

"Die Welt ist die Gesamtkeit der Tatsache und nicht der Dinge", sagt er aus. Ansichtssache! Klaro!

Und folgend: "das logische Bild der Tatsachen ist der Gedanke." "Was das Bild darstellt ist seinen Sinn"

Die einfachen Begriffe nehmen im Ludwigs Mund eine besondere, wohl wissend-gestörte Form. Zum Beispiel, .....betont er

"Der Gedanke ist der sinnvolle Satz. Die Gesamtheit der Sätze ist die Sprache.  Es ist menschenunmöglich, die Sprachlogik aus ihr unmittelbar zu entnehmen. Die Sprache verkleidet den Gedanken". 

Oder "der Satz ist ein Bild und ein Modell der Wirklichkeit". 

Er vertritt somit eine Theorie, dass die Sprache die-oder besser-EineWirklichkeit darstellt, die im 1:1 Verhältnis sein können. Mit ein bisschen Hilfe von Hr. Siegfried König und selbstverständlich vom Internet und seinen Experten, that is With a little help from my friends, konnte ich das Bestehen und Nichtbestehen von Sachverhalten so gut wie möglich zu verfolgen. 

Besonders repräsentativ (und in meinen Augen klar und unmissverständlich) ist der Teil mit der Metapher der Musik.

"Die Grammophonplatte, der musikalische Gedanke, die Notenschrift, die Schallwellen, stehen alle in jener abbildenden internen Beziehung zueinander, die zwischen Sprache und Welt besteht."

" Daß es eine allgemeine Regel gibt, durch die der Musiker aus der Partitur die Symphonie entnehmen kann, durch welche man aus der Linie auf der Grammophonplatte die Symphonie und nach der ersten Regel wieder die Partitur ableiten kann, darin besteht eben die innere Ähnlichkeit dieser scheinbar so ganz verschiedenen Gebilde. Und jene Regel ist das Gesetz der Projektion, welches die Symphonie in die Notensprache projiziert. Sie ist die Regel der Übersetzung der Notensprache in die Sprache der Grammophonplatte.

Wie ein sternklarer Himmel! Und noch interessanter, sein Statement über den Ursprung der (schriftlichen) Sprache.

4.015 Die Möglichkeit aller Gleichnisse, der ganzen Bildhaftigkeit unserer Ausdrucksweise, ruht in der Logik der Abbildung.

4.016 Um das Wesen des Satzes zu verstehen, denken wir an die Hieroglyphenschrift, welche die Tatsachen die sie beschreibt abbildet.

Und aus ihr wurde die Buchstabenschrift, ohne das Wesentliche der Abbildung zu verlieren.

Ich hätte es vor, einen Post irgendwann zu schreiben, über die Sprachlogik und Sprachentwicklung, aber erstens es muss auf griechisch sein und zweitens es ist mehr Linguistik/Fakten und Geschichte der indoeuropaischen Sprachen und weniger Kulturphilosophie und Erklärung der Abbildung der Sprachen.

Zurück zum Wittgenstein und seinen Begrenzungen. "Die Grenzen meiner Sprache bedeuten die Grenzen meiner Welt"

Er besteht darauf, der Bereich von Kunst, Ethik, Religion und von allen innerpsychischen Prozessen gehört zum Mystischen. Ein wichtiger Bestandteil, der einen hohen Stellenwert besitzt, darüber kann man allerdings durch Wissenschaft nix aussagen. Man kann über Ethik nicht reden, so Wittgenstein, man muss die vollziehen.

Was er zum Ausdruck bringt, ist die Unordnung oder zumindest die fehlende a priori Ordnung der Dinge. 

Und ungefähr 20 Jahre vor Sartre legt es fest:

"...Zu einer Antwort, die man nicht aussprechen kann, kann man auch die Frage nicht aussprechen. Das Rätsel gibt es nicht. Wenn sich eine Frage überhaupt stellen läßt, so kann sie auch beantwortet werden..."

Abschließend (und für mich der Abglanz seines bewussten Umgangs mit seiner Pracht) findet sich der Tipp mit all diesen Sätzen. Sie seien bloß die Leiter, ihretwegen sieht man die Welt herab, daraufhin muss man die Leiter wegwerfen, aber nachdem er auf ihr hinaufgestiegen ist.

"Er muß dies Sätze überwinden, dann sieht er die Welt richtig."

Finale: (egal was jeder von uns aus Wittgenstein rausnimmt)

 Wovon man nicht sprechen kann, darüber muß man schweigen.

Endet.

Θετικός

 Τα έλεγα και το 2019, με άλλο τρόπο. Από τη θετική πλευρά, εδώ.

Δε θυμάμαι πότε σταμάτησα να είμαι ένας θετικός άνθρωπος, με θετική στάση στη ζωή και στα πράγματα. Ακόμα κι όταν διάβαζα τους νόμους του Μέρφι, το έκανα για να τα ξορκίζω. Οι αναποδιές που μου τύγχαιναν ήταν πάντα για καλό, ή έτσι τις έβλεπα. Είχα εκείνο το γελαστό, ηλίθιο θες, αφελές θες, βλέμμα και πνεύμα. Όλα, έλεγα, θα γυρίσουν προς το καλό. Κάτι υπάρχει, έλεγα ο ανίδεος, και βλέπει. Κάτι υπολογίζεται και τα στρώνει όπως τα αισθάνεται κανείς. Κι ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Κι ότι αν δεν πάνε καλά, τότε δε θα είναι το τέλος.

Τι κλισέ! Κι έτσι κάπως, (πότε ακριβώς;) γύρισε η μπάλα! Γκέλα! Δοκάρι κι έξω! 

Όλα αρνητικά, συναισθήματα, καταστάσεις, εμπειρίες. Ακόμα και τα τεστ μου όλα αυτά τα χρόνια, όλα αρνητικά. 

Μέχρι σήμερα! Δευτέρα 08.02.2022. Βγήκα θετικός. Ξανά, αλλά είναι η πρώτη φορά. Πρώτα το επίσημο τεστ αντιγόνου δηλαδή, το pCR το περιμένω να βγει, μαζί με το CT. 

Θετικός! Το ήξερα, το ήξερα ότι κάποτε θα θετικοποιηθώ, θα μου βγει κάτι θετικό από μέσα μου, από βαθειά. Όλο μου το είναι το αισθανόταν, έλεγα " δεν μπορεί, κάπου θα πρέπει να βγει αυτό το συν, αυτό το πρόσημο". 

Και βγήκε! Βγήκε βέβαια με τρελό πονοκέφαλο. Κι όταν λέμε πονοκέφαλο, εννοούμε σαν υπαραχνοειδή αιμορραγία, σαν να φας μια ροπαλιά/γκλομπια στο κεφάλι (ή την πόρτα, που θα έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν!), σαν να πάει να εκραγεί, σαν μηνιγγίτιδα, σαν όγκος, σαν Alien που πάει να βγει από τα κροταφικα οστά. Γέννα! Το ορκίζομαι, χωρίς να ξέρω πώς είναι! Γέννα, από το κεφάλι μου! Σαν την Αθήνα από το κεφάλι του Δία! Βέβαια δεν είχα κάναν Ήφαιστο πρόχειρο να μου ρίξει μια με το σφυρί, να σταματήσουν οι πόνοι, πήρα ιμπουπροφενη. Και παίρνω ακόμη δηλαδή!

Αυτά είναι! Δε σου άρεσε που ήσουν αρνητικός, σωστός, μεμψιμοιρος, γκρίνιας, γαμωτος. Ήθελες να είσαι θετικός! Παρ'τα τώρα μαλακα! Και να δούμε, μην έχουμε και καμιά επίπτωση/συνέπεια/επιπλοκή. Εκεί να δεις θετικές εξελίξεις. Χαρές κι εμβολές! 

Θετικός και σκατά! Το στομάχι μου, το έντερο, όλο το γαστρεντερικό πονούσε. Το Σάββατο βράδυ έπαθα πλάκα, γιατί δεν είχα εδώ και 12 χρόνια περίπου, ξανανιώσει πόνο στο ιδίως επιγάστριο, που λένε. Όταν με έπιασε, θυμήθηκα τους τύπους με έμφραγμα κατώτερου τοιχώματος, που έλεγαν "μάλλον κάτι έφαγα και με πείραξε, το στομάχι μου και τέτοια" και τους έκανες καρδιογράφημα και νααααα οι ανασπάσεις!! Λέω, λες ρε βλάκα να παθαίνεις έμφραγμα και να μην το καταλαβαίνεις;;; Τελοις πάντων, πήρα κάτι αντιοξινα και μετά μια παντοπραζολη. Πέρασε! 

Μετά ήρθαν οι κομαρες, το συγκρυο, χωρίς να ανεβάζω πυρετό, μάλλον λόγω ιμπουπροφενης; Να τρέμω ολόκληρος, σαν ψάρι έξω από το νερό. Την επόμενη μέρα, βραχνιασμα, μπούκωμα. Και φυσικά διάρροιες, δε γινόταν να μη λείψουν! 

Θετικός. Και σκέψου να μην είχα κι αντισώματα! Βέβαια είναι η βλακεία, ότι έκανα μάλλον πολύ νωρίς το Boost, από το Σεπτέμβρη. Ίσως να μην ήταν τόσο γρήγορα τα Τ- 4 και 8. 

Τώρα καραντίνα. Και μπλογκ. Και διάβασμα. Και καυγάδες. Και τηλεόραση. Και ο,τι ανήκει δηλαδή σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Τόσα δισεκατομμύρια το έζησαν, εγώ γιατί όχι; Μαθαίνεις και τον εαυτό σου καλύτερα, όπως και τους άλλους, πχ το αφεντικό μου. Πώς αντιδρά ο καθένας σε τέτοιες συνθήκες. Καταλαβαίνεις ότι το να είσαι θετικός, δεν είναι de facto μια στάση που θα συνεπάγεται καλή εξέλιξη. Είναι ας πούμε μια στάση, περιμένεις, έρχεται το S-Bahn, ανεβαίνεις. Αλλά δεν ξέρεις πού θα σε πάει. Κι εύχεσαι τυφλά να πάει σε ευχάριστο προορισμό, αλλά μπορεί να σε βγάλει και στα βράχια, στα εγκεφαλικά και στα εμφράγματα. Στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Πού είναι το θετικό; 

Ίσως είναι εκείνη η αλήθεια του Μέρφυ. "Όταν τα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά, αλλά δεν πάνε, θα αποδειχτεί στο τέλος ότι θα ήταν καλύτερα να είχαν πάει"

Αν θα μπορούσες να είσαι ένας αρνητικά προδιατεθειμένος άνθρωπος αλλά βγήκες θετικός, θα αποδειχτεί εκ των υστέρων ότι θα ήταν καλύτερα να είχες μείνει ένας αρνητικός, μεμψιμοιρος, γκρίνιας, γαμώτος.

Αυτά.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2022

Weather Report in Offenbach 1978

 Για φανατικούς του είδους και του Συγκροτήματος. 

Η συγκεκριμένη συναυλία είναι μυθική, 28 Σεπτέμβρη 1978.  Μέχρι το 2006 δεν είχε βγει στην κυκλοφορία. Βγήκε από μια εταιρεία, δε θυμάμαι ποια, με την αφορμή του θανάτου του Jawinul. Πρωτοαποτυπώθηκε σε βίντεο VHS, αλλά μετά σε DVD, ως live κέρδισε και βραβείο Grammy, νομίζω. 

Οι τύποι είναι στο απόγειο των δεξιοτήτων τους, ορεξατοι, απογειώνονται. Πού; Στο Οφφενμπαχ!!! Άκου να όψεστε!! Το 1978. Στο Rockpalast, Stadthalle, Οφφενμπαχ δυτικής Γερμανίας. Από την αντιπροσωπεία της Τογιότα δηλαδή, δεξιά στη Waldstraße, λίγο πριν την ελληνική εκκλησία των Αγίων Πάντων. Όπως περνάς το Burger King. 

O Ζαβινουλ με το σκουφάκι το πολύχρωμο, εμπνευσμένος, χαλαρός από το black Market στην αρχή, μέχρι την τρελή εισαγωγή στο the pursuit of the Woman with the feathered hat. Ο Wayne Shorter αψεγάδιαστος, ατάραχος, σχεδόν ζεν, με στωικότητα και απόλυτη αυτοσυγκέντρωση. Από το τενόρο σαξόφωνο, μέχρι το σοπράνο και τις ανατολικές διευθύνσεις στις νότες του.

Για τον Τζάκο, τι να πούμε; Δεν έχει λόγια! River People, Teen Town, ως το Birdland. Θεός! Κάθε νότα, κάθε δάκτυλο, κάθε σλαπ, ζυγισμένο, με ακρίβεια χιλιοστού, τα ακορντα του, τα στακατο του. Και σε άταστο, παρακαλώ! Μελωδία, να σου τρέχουν τα σάλια! Και Σοουμαν! Εκεί που ακουμπά το μπάσο στο έδαφος και παίζει από πάνω!! Ανατριχιλας! Χέντριξ του μπάσου και βάλε! Το κοινό φυσικά παραληρεί, δε συζητάμε! 

Βεβαια, αυτός που με εξέπληξε ήταν ο ντράμερ. Δε τον ήξερα κιόλας. Erskine, δεν έπαιζε αυτός στο δίσκο, ο Acuna ήταν. Αλλά πρέπει να ήταν ο tour session drummer. Και πολύ καλός, εκρηκτικός αλλά εξαιρετικά φανκι/γκρουβι, δοσμένος στο φρισταιλ του Ζαβινουλ.

Α, εδώ ξέχασα να αναφέρω ότι εγώ δεν είμαι κάνας τρελός φαν του συγκροτήματος, ούτε καν σκληροπυρηνικός. Απλά το 91 ο Χάρης μου είπε στο Βερολίνο, μέσα στο WOM, "να ένας δίσκος μικρέ, πάρε να ακούσεις". Και με έβαλε κι αγόρασα το Heavy Weather . Σίγουρα θα πέρασαν 5-10 χρόνια, μέχρι να καταλάβω τι διαμάντι ήταν αυτό! Άκουγα και ξανακουγα, πέρα όμως από το Μπερντλαντ, δυσκολεύτηκα να αφομοιώσω τους ήχους τους. Αλλά νομίζω ακούγοντας παράλληλα Return to Forever, Mahavishnu Orchestra και Hancock, κάπως τα συνδύασα κι έβγαλα τον ήχο και το χρώμα τους, τα άπλωσα που λένε και στο χαρτί,με τη βοήθεια φυσικά του Χάρη, και είδα κάπως το φως το αληθινό! 

Είχαν και πολύ τρελή πορεία και ιστορία, με το Βιτους ξεκίνησαν, μάλωσαν, άλλαξαν δεκάδες ονόματα, φύγε -συ, έλα -συ, σαν τον Άντερσον και τους Τουλ. Τέλος πάντων, έγραψαν την ιστορία τους. 

Το βίντεο είναι εκπληκτικό, το κοινό συμμετέχει, οι παίχτες τα δίνουν, τα σπάνε. 

Είναι για βραδιά με ουίσκι και ... μοναξιά. Όχι γυναικόπαιδα! 

Καλή ακρόαση. Από καρδιάς.



Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2022

Ταινίες και σειρές στο Νετφλιξ που μου άρεσαν (αρκετά έως πολύ)

Θα τις αναφέρω μόνο ονομαστικά και τίποτα άλλο. Κι όποιος θέλει, ας δει μόνος του.

Ταινίες:

The Meyerowitz Stories (new and selected)

Manchester by the Sea

Velvet Buzzsaw

La viel en Rose

Goodbye Lenin

Ein Hologramm für den König

Carrie Pilby

The midnight Sky

Don't look up

The Ballade of Buster Scruggs

The Irishman

The power of the dog

The good Liar

The two Popes

Joker

News of the world (Neues aus der Welt)

Das weiße Band


Σειρές, Μίνι ή και περισσότερες από μία σαιζόν.

Tannbach Schicksal eines Dorfes

Squid Game

Pretend it's a City

Dead to me

How to sell drugs online

The Last dance

Messiah

Unsere wunderbaren Jahre

The Kaminski Method

Damengambit (Queens Gambit)

Dark

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2022

Τα ανοίγματα

 Ένα περίεργο πράγμα. Διαβάζω στα αγγλικά και στα γερμανικά τα βιβλία θεωρίας στο σκάκι και μου έρχονται μονίμως στο μυαλό οι ελληνικές λέξεις. 

Όπως ισχύει και παντού, αν δεν έχεις το φυσικό ταλέντο, θέλει πολύ διάβασμα και συνεχές, πολύ παίξιμο, μέχρι να καταλαβαίνεις γιατί πράγμα μιλάμε. 

Οι τρόποι ανάπτυξης είναι πολλοί και σχετικά εύκολα απομνημονευσιμοι, για κάποιον με φρέσκο μυαλό. Προσωπικά, έχω κολλήσει στα ανοίγματα. Διαβάζω ότι αυτά καθορίζουν σχεδόν >50% του αποτελέσματος, ότι από κει μπαίνουν όλες οι βάσεις για την κατεύθυνση που θα πάρει το μεσαίο παιχνίδι, εκεί προς το τέλος του, λίγο πριν βγουν τα μαχαίρια για το Endspiel.

Άρα κάθομαι κι αραδιαζω, από το σκωτσέζικο, το ιταλικό, της Βιέννης, ινδική άμυνα, Ruy Lopez, άμυνα του Philidor. Μου αρέσει πολύ η σικελική άμυνα, είτε με την παραλλαγή Najdorf είτε (λιγότερο) με την με μορφή Levenfish. Λέω λιγότερο γιατί έχει κάτι παράξενο εκείνο το a6. Είναι για να απελευθερώσει τον αξιωματικό ή να δώσει αντιπερισπασμό και σε δεύτερο χρόνο να ενισχύσει (να προστατεύσει) τον ίππο της βασίλισσας; 

Το σύστημα του Λονδίνου, το φτάνω μέχρι ενός σημείου, αλλά δεν το "πιάνω" στη σύλληψη του. Είναι άνθρωποι που ορκίζονται σ'αυτό, το τηρούν απαρέγκλιτα και λένε ότι κερδίζουν πάντα. O Magnus Carlsen ας πούμε. Εισάγει και πρωτοτυπίες. Εγώ "βλέπω" πχ γιατί η ινδική άμυνα είναι καλή απάντηση των μαύρων με το άνοιγμα στον αξιωματικό στο g7. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο γαμάτο το "πρώιμο" c5. Ο λευκός μπορεί πάντα να ανοίξει καλύτερα τις γραμμές, παρόλο που έχει εγκλωβισμένους τους αξιωματικούς του. Ίσως είναι αυτό το φιανκέτο, που δεν το θυμάμαι να το έπαιζα και πότε καλά, παρόλο που ήταν από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στο κατηχητικό στον Άγιο Φώτιο. (Ναι, ήμουν και παιδί του κατηχητικού,αμ πώς; Με πινγκ πονγκ και σκάκι και Ιερουσαλήμ-Ιεριχώ. Μη βλέπεις πώς κατάντησε η ιστορία!). 

Τέλος πάντων, ξεφύγαμε πάλι!

Επίσης τα γκαμπί. Του βασιλιά (που δεν παίζεται πλέον), της βασίλισσας. Αν απαντιεται, καλώς. Αν το αρνείται όμως κανείς, τότε ή βρίσκεσαι στη σλαβική άμυνα με ανταλλαγή ή χάνεσαι στο ηττοπαθές Doppelbauer. Φυσικά δεν είναι κανένα σοβαρό πρόβλημα, κυρίως των αρχαρίων σκέψεις. Σκέψεις σαν το ναπολεοντειο άνοιγμα ή τον περίπατο της βασίλισσας δεν κάνω πλέον. Κάτι μάθαμε!

Έχω έναν κανόνα που βρήκα στο YouTube. Είναι βέβαια λίγο τυφλοσουρτης, αλλά υπάρχει πολλή θεωρία από πίσω του. Για αρχή, πολλούς θα τους βοηθήσει.


Επίσης προτείνω και το Secrets of practical Chess, του John Nunn. Εκεί βρήκα ένα καταπληκτικό Motto, ένα ακρωνύμιο. 

DAUT: If in doubt, "Don't Analyse Unnecessary Tactics". Γενικά εξηγεί το πώς η τακτική ανάλυση είναι επιρρεπής σε σφάλματα. Και πόσο πιο γρήγορο κι αξιόπιστο είναι να βασίζεται κάνεις σε καθαρά τοπογραφικά πλεονεκτήματα. 

Κι εδώ, όσον αφορά τα ανοίγματα, λέει και προτείνει ξεκάθαρα να αποφύγουμε τον πειρασμό να διαλέξουμε ασυνήθεις κινήσεις, γιατί δε χρειάζονται και πολύ μελέτη. Να επιμείνουμε, λέει, στις παραδοσιακές συνταγές,ακριβώς γιατί δεν είναι απλά καλές, αλλά γιατί είναι τόσο πολυδουλεμενες και συμπαγή συμπλέγματα κινήσεων και σχεδιασμών, που ακριβώς γι'αυτό το λόγο σου δίνουν την ελευθερία που χρειάζεσαι να επανελεγχεις τυχόν αποκλίσεις από τον αντίπαλο. Κλασικό παράδειγμα είναι η άμυνα του  Chigorin (κι όχι του Morphy, οπως ξέρω εγώ) στο κλειστό Ruy Lopez.  Όπου ο λευκός χρειάζεται μια γραμμή αντικατάστασης, χωρίς πανικό. 

Αλλά γιατί να γράφω παραπάνω, αφού τα έχουν πει όλα οι GMs? Είναι και οι ταινίες στο Νετφλιξ, μας ξύπνησαν παιδικές μνήμες. Ζημιά! Κι όχι τίποτα άλλο, δε θα βγούμε και σε κάνα τουρνουά. Πατ'απάν!