1821 revisited

Μεταξύ Ιστορίας, ιστορικών, ιστοριογράφων, ιστοριζόντων διαννοούμενων, τηλεοπτικών show, μύθων και παραμυθιών, κλισέ και δογμάτων, Ελληναράδων και προδοτών, κάπου εκεί υπάρχει και ο Σκαρίμπας. Λίγο πριν το θάνατό του έγραψε 4 τόμους "Το '21 και η αλήθεια". Τώρα διαβάζω το Β' και έχω το Γ' κοντά. Η γλώσσα του τσακίζει κόκκαλα αλλά και δικαιολογεί πολλές αδικαιολόγητες από τα επίσημα ιστορικά έγγραφα συνθήκες, συμπεριφορές κι αντιδράσεις ημεδαπών αλλά και άλλων παραγόντων.

Ξεκινάει κι αυτός από το Ρωμαϊκό πολιτισμό, αυτό που συνηθίσαμε ως Βυζαντινό, για να εξηγήσει π.χ. τη συμπεριφορά του κλήρου, όταν άλλαξαν τα πράγματα και ήρθε το οθωμανικό φέσι, αντί της καλύπτρας της λατινικής. Φυσικά αναφέρει την αναρρίχηση με όποιο κόστος και τίμημα (τσαντσαρευτέας λέγεται στα Ποντιακά) των Φαναριωτών οικογενειών, αυτοί οι πολιτικοί αριβίστες, που συνδυάζοντας την τέχνη του εφικτού με τη διατήρηση των κεκτημένων μπόρεσαν κι "επαναπατρίστηκαν" και "ως γνωρίζοντες τα κόλπα από τη θητεία στην Πύλη", ιεραρχήθηκαν ψηλά στα αξιώματα, τόσο πριν, όσο κατά τη διάρκεια, αλλά κυρίως μετά την ανεξαρτησία.

Δε χαρίζει κάστανα ο Τρελός. Ήταν και στα γεράματά του όταν το ΄γραφε, είχε και μια περίεργη εκτίμηση για τον Καραμανλή. Παρ'όλα αυτά κύριες βιβλιογραφικές πηγές του ήταν ο Κορδάτος (για όσους τον αγνοούν, καιρός να τον ξεσκονίσουν) και ο Μέντελσον Βαρτθόλδη. Τη σήμερον που ο καθείς μπορεί να αναπτύξει και μια θεωρία για τα τοτινά, καλά είναι να γυρνάμε και σε καναν παλιό.

Ο Κολοκοτρώνης και η κόντρα με το Μακρυγιάννη για το Σκαρίμπα είναι ασήμαντα πράγματα μεταξύ Ελλήνων αγωνιστών, ενώ οι θέσεις του τρισκατάρατου Υψηλάντη (μην μπερδευόμαστε, για τον Αλέξανδρο καταφέρεται, όχι για το Δημήτριο, τον οποίο είχε σε εκτίμηση), ή οι ανθελληνικές-"φιλοχριστιανικές"-οσφυοκαμπτικές θέσεις του Π.Π. Γερμανού, (με στοιχεία, έτσι;; όχι από ένστικτο!!) αξίζουν περισσότερης μνείας. Π.χ. έναν Ιγνάτιο, τον ξέρατε;; Τον μητροπολίτη ΟυγγροΒλαχίας. Ούτε γω! Διάβασα όμως τα σημεία και τα τέρατα, και φαντάζομαι ότι να μιλάμε για την Εκκλησία και τον Κλήρο, δεν αφορά πλέον τους προκατειλημμένους ή τους ευκολόπιστους. Είναι ξεκάθαρο το ζήτημα και αυτό που παραξενεύει είναι η υποκρισία των λεγόμενων συναφών κύκλων. "όχι είναι λάθος να λέμε ότι δεν πολέμησαν οι παπάδες, να, δείτε τον Παπαφλέσσα!". Ελλάδα!!! Ένας Παπαφλέσσας (που τον "έγραψαν" κανονικά και οι Φιλικοί-ή μάλλον τους πήρε χαμπάρι νωρίς, όπως και ο Ολύμπιος) φτάνει για να ξεπλύνει όλη την ξεφτίλα τους. Μα και στο κάτω-κάτω, γιατί να κατηγορήσει κάποιος αυτόν που θέλει και την πίτα γεμάτη και το σκύλο χορτάτο; Και τα κεκτημένα και το λαουτζίκο έρμαιό τους και με το Σουλτάνο εν τάξει και με τους ξένους να λαμβάνωμεν ενισχύσεις για την εκπαίδευση των ελληνόπαιδων. (Σιγά που νοιάστηκαν!)

Είναι η άπληστη φύση του ανθρώπου, που δεν ξενίζει κανέναν. Απλά φτάνει πια με την υποκρισία, ότι οι παπάδες είναι κάτι πνευματικά ανώτερο και εκπροσωπούν ανώτερες και υπεράνθρωπες ιδέες και αντιλήψεις.

Εκεί φυσικά που δίνει ρέστα είναι με τους κοτζαμπάσηδες. "Τι Μπραϊμης, τι Ζαϊμης" έλεγε ο λαός. Από τον έναν τύραννο στον άλλο, από τον Τούρκο που τους θέριζε και τους ξεπουλούσε σκλάβους, ως στον "Έλληνα" που τους ρούφαγε το μεδούλι και τους φορολογούσε μέχρι θανάτου. Μόνο ο Λόντος γλυτώνει σχετικά. Όλοι οι πρόκριτοι της Ρούμελης και της Μάνης, της Αχαϊας και της Ύδρας, "λούζονται" κανονικά για την αδράνειά τους όταν χρειαζόταν ενίσχυση (βλ. Μεσολόγγι) ή για τις διχόνοιες τους και τις έριδές τους, όταν μοιράζονταν η πίτα που δεν είχε φτιαχτεί καλά-καλά ακόμα.

Γνώμη-Θέση του συγγραφέα είναι ότι η Επανάσταση δεν ήταν προφανώς Εθνική, όπως μας παραμυθιάζουν χρόνια, αλλά πρωτίστως κοινωνική. Ο ζυγός του κοτζαμπάση και του κληρικού, μαζί με τον ξενόφερτο αλλά και απόντα στα δύσκολα "διαννοούμενο", ήταν αυτό που ήθελε να απαλλαγεί ο άμαθος, αμόρφωτος, κουτοπόνηρος, αλλά μαχητής, υπερασπιστής, γενναίος Σουλιώτης, Μεσολλογίτης, Ρουμελιώτης Έλληνας. Το ότι δεν τα κατάφερε είναι κάτι που αποτελεί την πληγή μας εδώ και δεκαετίες. Το ότι έβλεπαν οι Ξένοι Φιλέλληνες την ανθελληνικότητά μας και μας προειδοποιούσαν για την εξάρτηση από όχι Φίλιες Δυνάμεις, δεν έφτανε για να γλυτώσουμε από Βαυαροκρατία και Εξωτερικούς Δανεισμούς με υπέρογκα Χρέη.

Ο Σκαρίμπας έχει μπει στον Πάνθεον των "γραφικών" και των "ασ'τους να λένε" λογοτεχνών. Τον κατέταξαν οι επίσημοι ακαδημιο-φανείς και φαιρεφωνικοί άτεχνοι γραμματιζούμενοι, οι Φαρισαίοι των Κοινωνιών απανταχού.

Γι'αυτό είναι ανάγκη μεγαλύτερη να τα ψάχνουμε αυτά τα λαϊκά αναγνώσματα με γλώσσα όχι ξύλινη, αλλά από ατσάλι, που να διατηρούν όλη τη φρεσκάδα, σα να γράφτηκαν σήμερα, σαν να μας βάλουν μυαλό για τα ψέμματα που τρώγαμε χρόνια. Υπάρχει άραγε, άφησαν κανα Σκαρίμπα σήμερα αφίμωτο;; Για το Ρασούλη τα 'παμε, οι περιθώριοι πέθαναν κι αυτοί, μας έμειναν οι Καθηγητάδες και οι γραβάτες....Φατέστε σκυλ' παιδία!

Πόσα ακόμα ήθελα να πω για την Επανάσταση, μπας και μάθουμε πώς παίρνουν τη σήμερον ημέρα τα καριοφίλια, μπας και ξαναθυμηθούμε πώς οι κλέφτες (εμείς) ξεσηκώνονται για να διωξουν τους μεγαλύτερους κλέφτες-τους αφέντες μας, τους άρχοντες, τοπικούς και πανελλήνιους- αλλά σιχάθηκα το ψέμμα, μου ΄ρχεται στο λαιμό και με μπουκώνει.

Έρχεται και Πρωταπριλιά

(οι τρελοί μείναμε λίγοι

κι ο Σκαρίμπας έχει φύγει)

Η ζώνη του λυκόφωτος

Ο πλανήτης, η Ευρώπη, τα Βαλκάνια και η Μεσόγειος, η χώρα που ζούμε. Όλα αυτά δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Βρίσκονται σε μια θολή σφαίρα, σε έναν μεταιχμιακό κόσμο, σε μια ζώνη που το λυκόφως (ή το λυκαυγές, ανάλογα που τοποθετείσαι υπαρξιακά) καθορίζει τις σκιές. Σε σκιές κινούμαστε, με σκιές μιλάμε, σε σκιές αναφερόμαστε και σκιές είναι οι πράξεις μας, ως ανθρωπότητα. Το γεγονός ότι αυτό έχει διαπιστωθεί χιλιετίες πριν και δεν έχει βρεθεί ακόμα ο λόγος γιατί να αλλάξει αυτό το σχήμα, το κάνει όχι απλώς επίκαιρο (τι παράφραση!) αλλά κυρίως την παγκόσμια σταθερά, πάνω στην οποία πρέπει να στηρίξουμε την όποια παραδοξότητα, που θεωρούμε πορεία ζωής.
Οι ανακυκλωμένες σκέψεις, πράξεις, ιδεολογίες-ή η έλλειψή των, είναι απόδειξη ότι δεν κινείται κάτι προς οπουδήποτε. Όλα είναι εξαρχής όμοια γιατί δεν υπάρχουν. Η ψευδαίσθηση των αλλαγών, των μεταβολών, μιας επιφανειακά αντιληπτής φθοράς ίσως, είναι απλώς και μόνο η αδυναμία αντίληψης της βραδύτητας/στατικότητας. Μπορώ ευκολότερα να καταλάβω την ταχύτητα και άρα να νομίζω ότι κάτι αλλάζει, άρα ότι κάτι υπάρχει. Είναι όμως η ίδια εικόνα και η ίδια στάση, σαν freeze του σύμπαντος, που αισθητηριακά το αντιλαμβανόμαστε και νοητικά μόνο μπορούμε να το επεξεργαστούμε.
Επομένως η γνωστή φράση που ακούγεται από την πιτσιρικαρία "Μεγάλε, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ" έχει μια πολύ σωστή, κατ'εμέ, φιλοσοφική και υπαρξιακή βάση. Αν δεν υπάρχει, ποιο το νόημα; Και το πιο σωστό ακόμα ερώτημα είναι, "αφού δεν υπάρχει, γιατί το νόημα;"......
Η Λιβύη και τα δρώμενα (ένα happening κατάντησε κι ο πόλεμος), η Ιαπωνία και τα μοιρολόγια της, οι οικονομίες κρατών-τραπεζών-ιδιωτών, τα διεθνή συμφέροντα και οι κατά τόπους εντολοδόχοι τους, ενώ δεν υπάρχουν, μας δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν τον κόσμο να γυρίζει στον άξονά τους και του προσδίδουν κάποιο νόημα. Με αναγωγή όμως πάλι στην Μεγάλη Έκρηξη, τότε που ουσιαστικά μάλλον σταμάτησε η φάση, όλα τα παραπάνω απλώς τρέχουν πάνω σε έναν συμπαντικό διάδρομο, αυτόν τον τάπητα που αθλούνται στα γυμναστήρια, κι ενώ φαίνεται ότι κινείται, ουσιαστικά μένουν όλα ακίνητα. Κι επειδή μας βοήθησε λίγο κι ο Αλβέρτος, στη χωροχρονική διάσταση ότι δεν κινείται, είναι επειδή δεν υπάρχει. Ο Μανώλης βέβαια διαφωνεί αενάως κι εξηγεί ότι "Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει ανυπαρξία", γεγονός που τον κατατάσσει ιδεολογικά στους θρησκευτικούς παράγοντες, όντας αφορισμένος και μη Χριστιανός. Η έκρηξη λοιπόν αντανακλά τη βία, τη μάχη, τον πόλεμο, τη σύγκρουση, clash που λένε και οι Σάξονες, με το ίδιο κύτταρο. Δε συγκρούστηκε με κανέναν το κάτι που προϋπήρχε για να έλθει το Big Bang. Άρα η ενέργεια ήταν και είναι και θα είναι Η ΙΔΙΑ. Αυτό που νομίζουμε ως "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε" μπορεί να στέκει δημογραφικώς, αλλά δεν υφίσταται κοσμολογικώς. Οι δημοσκοπήσεις, οι αριθμοί, τα νούμερα, οι στατιστικές είναι τα μικρά γράμματα μιας σύμβασης, τα δομικά υλικά μιας "παράγκας", τα ψέμματα, οι ζωτικοί μας μύθοι (φράση της μόδας) για να βαυκαλιζόμαστε ότι υπάρχουμε, ότι κινούμαστε, ότι ναι, έχει νόημα και ουσία η ύπαρξή μας.
Δεν είναι και πολύ κακό.
Ο εγκέφαλος είναι πεπερασμένος με ελάχιστη διάρκεια ζωής και λειτουργίας. Η αίσθηση μιας βραχύβιας λυκοφωτικής διακύμανσης, γεγονός που αποκαλούμε ζωή, πρέπει να γίνεται αντιληπτή όχι μόνο σε μας αλλά και σε άλλες στατικές μονάδες, έτσι ώστε η ομαδικότητα και η συνεύρεση να μπορούν να καθιστούν το freeze αυτό της ζωής, "λανθάνον" σε ευρύτερο επίπεδο. Αλλιώς μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα. Εξ'ου και η φαινομενική δημιουργία κοινωνιών. Έτσι οι εκρήξεις ενώ είναι η εξής μία, η πρώτη και τελευταία, η αιώνια και διαχρονική (υπερχρονική καλύτερα), φαίνεται ωσάν να γίνονται πολλές και αλλεπάλληλες, κοινωνικές και εθνικές, οικονομικές και πολιτικές, φυλετικές και ταξικές, κ.ο.κ. Αυτό βοηθάει στη ζώνη αυτή, να διαχέονται φαινομενικά τα ενεργειακά ρεύματα, να μην τα αισθανόμαστε ως συμπυκνωμένες μάζες, άρα να μην προβληματίζουν και να μην απασχολούν. Μακρυά απ'τον κώλο μου κι ας είν' κι μισό μέτρο!
Αυτό που όμως καλύπτει υπερβολικά τη σύμβαση, την κατά συνθήκη ψευδολογική αντίληψη της ζώνης του λυκόφωτος ως πραγματικότητα, είναι εκτός από την αίσθηση των μεταβολών που προαναφέρθηκαν, η διαρκής έκπληξη που βιώνουν οι πακτωμένοι αυτοί σταθμοί της ιστορίας του Σύμπαντος. Η απορία, η παγωμένη έκφραση, η κατάπληξη, το άδειο βλέμμα, σαν τους Γιαπωνέζους που έβλεπαν να παρασέρνει το κύμα τους ανθρώπους τους, σαν το παιδί που το έδειρες και αυτό δεν κατάλαβε ούτε στο ελάχιστο την αιτία, η συνοφρύωση μετά από τη φράση "απολύεσαι!", όλα αυτά που όντας ακίνητοι κι ανύπαρκτοι, μας βγάζουν για κλάσματα δευτερολέπτων από το matrix και διαπιστώνουμε ότι "όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν" (Πες Μανώλη τη κουβέντα κείνη τη στρωτή). Κάποιος έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι, σε όλες τις εποχές της ιστορίας, σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλες τις νοητές σφαίρες τέλος πάντων, όλοι κοιμούνται. Αυτοί οι ελάχιστοι που μετριούνται στα δάκτυλα, και είναι ξύπνιοι, βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης έκπληξης (state of constant amazement αγγλιστί). Αν μπορέσατε και κατάλαβατε έστω ένα 0,01% αυτών που έγραψα παραπάνω (μη νομίζετε, και γω κάπου εκεί στο 0,08% με 0,11% βρίσκομαι), η προηγούμενη αυτή φράση μπορεί να εξηγηθεί.
Δεν προχωρώ παραπέρα, γιατί ούτως ει άλλως και ακίνητος είμαι και δεν υπάρχω. Άρα εν οίδα ότι "σκέφτομαι άρα δεν υπάρχω". Επίσης ραδιενέργειες, τρομοκρατικές επιθέσεις από Λίβυους, πτώχευση της χώρας, και άλλα τέτοια χαζά, θα μας τρόμαζαν μόνο αν υπήρχαμε. Εδώ όμως στη ζώνη του λυκόφωτος που μας έλαχε, αντί για "τα πάντα όλα", ταιριάζει καλύτερα το "τα τίποτα πάντα".
Και εις στους αιώνας των αιώνων, αμήν

In memoriam

Το Ρασούλη τον πρωτογνώρισα από την εποχή που όλη η (Βόρεια) Ελλάδα τραγουδούσε το "τρελή κι αδέσποτη". Σταδιακά άρχισα να τον παρακολουθώ και προοπτικά και αναδρομικά, διάβαζα τι έλεγε, με τι καταγινόταν, πήγαινα να τον ακούσω σε συναυλίες, μάθαινα για τις διαμάχες του, για τα δικαστήρια του, τη φυγή του, τα βιβλία του, τους στίχους και τις μελωδίες που έντυνε. Αντίθετα με τους περισσότερους, δεν τον είχα κατατάξει στους γραφικούς και "πάλαι ποτέ" και "σιγά μην κάτσω ν'ακούσω τι θα πει ο τρελός". Πίσω από την φαινομενική εκκεντρικότητα και παραληρηματική ομιλία, πάντα πίστευα ότι κάτι σπάνιο πρέπει να υπάρχει. Ο Μπασελάρ το έθετε ως εξής: "Στο βασίλειο του μυαλού, η αφροσύνη είναι μια μέθοδος". Ο Πάνου το 'πε καλύτερα: " Άσ'τον τρελό στη τρέλα του......τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του..."
Τον άνθρωπο Ρασούλη τον γνώρισα από κοντά το '93, στο σπίτι ενός φίλου συνθέτη, του Χάρη Παπαδόπουλου (τότε ηχογραφούσαν το Τρένο φτάνει τελικά στην Κατερίνη). Παίξαμε μαζί του σε μια εκδήλωση αφιερωμένη σ'αυτόν, μας έλεγε για το βιβλίο με το Θεόφιλο Καϊρη, για το Χριστιανόπουλο, για το βιμπράτο της κόρης του Ναταλί, για τα μεγέθη των καλλιτεχνών στην Ελλάδα, για τα πολιτικά, για τα ποδοσφαιρικά, για τον Νταλαρισμό, για τον Osho, για τη διαφωνία με την Αλαγιάννη. Έλεγε, έλεγε. Σωστό περιβόλι! Προφητικός αλλά και ρεαλιστής, θεωρητικός και πραγματιστής, κουβαλούσε εκείνο το πνεύμα, εκείνη τη ματιά άλλων χρόνων, εκείνο το "Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο".
Έκτοτε, τον έβλεπα που και που σε συναυλίες στη Σαλονίκη, διάβαζα για τις απόψεις του, για τα ταξίδια του στο Ισραήλ, στην Ισπανία, "τι είδε ο Βουκεφάλας: 15 χρόνια Θεσσαλονίκη" και άλλα. Τελευταία φορά τον πέτυχα σε μια φθινοπωρινή ποδηλατάδα, γυρνούσε σε μια έρημη Παραλία με μια βαλίτσα, με το καπελάκι του. Τον χαιρέτησα, μου απάντησε, πού να με θυμάται...
Το τέλος του είναι από αυτά "ούτε στον εχθρό σου". Μόνος κι έρημος, στα αζήτητα. Να μη τον ψάξει κανείς.
Από τους λίγους ιδεομάχους και από τους καλλιτέχνες "με σηκωμένα τα μανίκια".
ΔΕν ξέρω πόσα έχασε η Τέχνη ή πόσοι ωφελήθηκαν από την παρουσία του στο μάταιο τούτο κόσμο.
Φαντάζομαι ότι λίγοι τον κατάλαβαν, λιγότεροι του στάθηκαν.
Για κάποιους πάντως, το στίγμα θα είναι εκεί, πάντα κάπου ψηλά στους αστερισμούς, μεταξύ Υδροχόου και Ιχθύων
Υ.Σ. Δε βάζω τραγούδια με στίχους του από το You Tube, θα ήταν πολύ προφανές. Ο άνθρωπος και τα λόγια του ακούγονται και χωρίς υπόκρουση

Η γρίππη του μυαλού

Το μυαλό, το λογικό που λένε, ο εγκέφαλος, δεν είναι άτρωτος. Έχει κερκόπορτες. Επειδή αργά στην επιστημονική εξέλιξη ανακαλύψαμε την ψυχική σφαίρα μέσα στα περιεχόμενα του κρανίου, δυσκολευόμαστε να τα δούμε όλα ως ένα πράγμα. Σκέψεις, πράξεις, ηθική, ανάλυση κι επιλογές, ομιλία, κίνηση, όλα εδράζονται κι αλληλοεπηρεάζονται σε κοντινές γειτονιές. Το μυαλό έχει κανόνες και κώδικες, με τους οποίους μοιράζεται τις πληροφορίες. Τι γίνεται όμως όταν απ'την "πίσω πόρτα" εισβάλλουν τα διαβρωτικά εκείνα στοιχεία και ξεκόψουν οι γειτονιές μεταξύ τους;; Όταν η κυρα-Μαριώ του μετωπιαίου λοβού θυμώσει με την Μελπομένη του ρινικού εγκεφάλου ή αν βάλουν λόγια στην Αγλαϊα του θαλάμου και πετάει τα βρωμόνερα στα απλωμένα ρούχα της κυρ-Ευτέρπης, που κάθεται στο μπαλκονάκι του προμήκη;;;
Αυτό εγώ το αποκαλώ γρίππη του μυαλού. Διότι δεν είναι το πρόβλημα ο ιός αυτός καθαυτός αλλά η αποσύνδεση από τις φυσικές εκείνες λειτουργίες, που αν ήταν ενωμένες, θα πολεμούσαν τον κοινό εχθρό και θα τον κατατρόπωναν. Τώρα όμως επειδής είναι ο καθείς για την πάρτη του, δεν υπάρχει μια γραμμή, μια θέση, ένα αμυντικό σχήμα και άρα είμαστε ευάλωτοι σε προδότες, Εφιάλτες και Γούσηδες. Ο εχθρός πάντα θα είναι εκ των ενόντων, ΔΕΝ υπάρχει χειρότερος ανθέλληνας από τον ίδιο τον Έλληνα, τη ζημιά στον οργανισμό μας την κάνει το ίδιο το κεντρικό νευρικό ή το τροποποιημένο ανοσοποιητικό, την πτώχευση όλοι μαζί την προκαλέσαμε.
Δηλαδή τα φάγαμε μαζί, όλοι ίσια κι όμοια;; Ο Πάγκαλος και οποιοσδήποτε Πάγκαλος δεν είναι αλεξιπτωτιστής, δεν είναι ουρανοκατέβατος, είναι γέννημα θρέμμα μιας εποχής, που ξεκινά χωροχρονικά από τις αρχές Βυζαντίου και τα Οθωμανικά πρότυπα και φτάνει στο Cayenne του φακελάκια πολεοδόμου. Αν δεν ήταν ο Πάγκαλος, θα ήσουν εσύ η εγώ, κάποιος από τους μυριάδες χοντρομπαλάδες και πατσοκοιλιάδες που αισθάνονται ότι όλοι τους χρωστάμε που υπάρχουν και που όλα τα έχουν γραμμένα στα υποσυνείδητά τους και με γριππιασμένα μυαλά μας εξουσιάζουν, μας ταϊζουν και τους ταϊζουμε, με διχόνοια, με διαίρεση, με "διαίρει και βασίλευε", με "πίστευε και μη ερεύνα".
Ο Ρασούλης έλεγε: "Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν φτιάξει σαν ιδανικό τύπο ανθρώπου, τον Άριστο, οι φεουδάρχες έφτιαξαν τον Ιππότη, οι αστοί τον Gentleman και εμείς οι μεταδικτατορικοί Ρωμιοί τον Γαμάω. Στα παπάρια του. Πήρε την πιο ωραία και ιστορική χώρα και την κατάντησε ένα απέραντο γραψαρχιδιστάν".
Το μυαλό όμως ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχει υποδοχείς πόνου, δεν μπορεί να πονέσει, δεν δίνει συμπτώματα εγκαίρως. Θα πάθει μια κι έξω ένα μπλακ-άουτ, ένα κατέβασμα διακόπτη και ....τέρμα τα δίφραγκα!
Για όσους έχουν διαβάσει το "εχθροί εξ αίματος" του Αρκά, είναι ξεκάθαρα όλα. Τα τμήματα μεταξύ τους αποδεσμεύτηκαν από υποχρεώσεις και συνθετικές δράσεις, δεν αισθάνονται ως μέλη ενός οργανισμού, ενός έθνους-κράτους, δεν αποδίδουν ΦΠΑ, κάνουν του κεφαλιού τους. Κι όσοι έχουν κεφάλι, πάλι καλά. Από όλους τους ανεγκέφαλους που συσσωρεύονται σε δουλειές και εκλογικά κέντρα, σε μαγαζιά και γήπεδα, σε αυτοκινητόδρομους και νοσοκομεία, πόσοι είναι πραγματικά γριππωμένοι χωρίς να το γνωρίζουν;; Πόσοι δεν έφαγαν, πόσοι δεν κεράτωσαν ιδανικά και πατρίδες, πόσοι δεν αισθάνθηκαν "γαμάω", πόσοι είναι οι θρασύδειλοι, οι ανεύθυνοι, πόσοι κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους, πόσοι στρουθοκαμηλίζουν, και με την υποκρισία τους αυτή καλύπτουν την ανεπάρκειά τους;;;;

Η συνείδηση είναι μέρος του εγκεφάλου. Μάλιστα είναι το συχνότερο μέρος που εμφανίζονται οι Κερκόπορτες. Από κει μπαίνουν οι Ούνοι και οι Βάρβαροι, από κει είμαστε ευάλωτοι.
Και δεν υπάρχει εμβόλιο για την απώλεια συνείδησης........

Η φόρτισις

Η φόρτιση είναι μια διαδικασία σύντομη, μολαταύτα απαραίτητη. Αν και εξαρτάται από την ποιότητα της "μπαταρίας", ως προς το χρονικό διάστημα που θα παραμείνει φορτισμένη. Διότι τι να σου κάνουν και οι φορτιστές; Γεμίζουν, γεμίζουν, αλλά αν το βαρέλι είναι άδειο;; Θα αδειάσει σε dt. Τζάμπα δηλαδή η φόρτιση.
Από την άλλη πάλι, δε γίνεται να μην προσπαθείς να φορτίζεις. Αν δεν φορτίζεις, (ουσιαστικά εκφορτώνοντας), τότε είναι που θα "φορτώσεις" (!!!). Εκτελούνται Φορτωτικαί ο Μήτσος, ένα πράγμα. "Φορτώθηκα τις τύψεις μου και με σκυφτό κεφάλι", παλιό λαϊκό άσμα.
Όλα αυτά που φορτωνόμαστε και ξαναφορτωνόμαστε, σκοτούρες και προβληματισμοί, σκέψεις κι αναλύσεις (πολλά που νουνίζ', πολλά που παθάν', λέμε εμείς), γεμίζουν το σκληρό δίσκο, "αδειάζοντας" όμως τα ψυχικά αποθέματά μας. Αυτή η αντίφαση, αυτή η τρέλα, να αδειάζεις γεμίζοντας είναι ουσιαστικά η σχιζοφρένεια της εποχής. Γεμίζεις "εμπειρίες" και καλά, γεμίζεις λεφτά και ερεθίσματα πάσης φύσης, γεμίζεις γνωριμίες, personal relationships και ουσιαστικά είσαι "Άδειος". Άδειος από ψυχική ηρεμία και γαλήνη, άδειος από συναίσθημα, άδειος από εκφραστικότητα, άδειος από ανθρωπιά.
Το άδειασμα αυτό συχνά δε γίνεται αντιληπτό, δεν το παραδεχόμαστε, εθελοτυφλούμε. Αν όμως γίνει αντιληπτό, αν μπορέσουμε να καταλάβουμε το κενό, τότε ο καθένας ψάχνει να βρει το φορτιστή του. Φυσικά ο φορτιστής διαφοροποιείται αναλόγως πνευματικού επιπέδου και πολιτιστικών επιλογών.
Οι πιο πολλοί προσπαθούν να φορτίσουν από τα ταξίδια. Αλήθεια η έννοια του ταξιδιού γοητεύει σχεδόν τους πάντες, ακόμα κι εκείνους που δε θέλουν να ξεκουνηθούν από το σπίτι τους. Άλλοι όμως προτιμούν εκείνα τα φολκλόρ ταξίδια, που βλέπεις τα ξενοδοχεία των πόλεων και διάφορα άλλα καραγκιοζιλίκια. Είναι κι άλλοι που θέλουν να βρουν το σπίτι και τις ανέσεις του, όπου κι αν πάνε. Να μην ξεβολευτούν καθόλου, να τρώνε πανσέτες και παϊδάκια στο Μάτσου-Πίτσου, να καταλαβαίνουν όλοι οι "βάρβαροι ξένοι" ελληνικά και να έχει-προφανώς ανοιχτά-μπουζουξίδικα κάθε βράδυ. Αυτή είναι η εγωιστική πλευρά μιας φόρτισης.
Εγώ από την άλλη, μη έχοντας και πολλές απαιτήσεις από το φορτιστή, διότι γνωρίζω και τα χάλια της μπαταρίας, κατεβάζω τον πήχη. Ουσιαστικά έχω αποκλείσει από τον εαυτό μου την πολυτέλεια των "εξωτικών" προορισμών, οικονομία στο πορτοφόλι και στις σκέψεις---"μην ξανοίγεσαι!!!"----και οριοθετώ τις επιλογές μου σε μικρά, ανθρώπινα και προσιτά. Π.χ. ένα ταξίδι σε φίλους στην Βόρεια-Κεντρική Ευρώπη, ένα ταξίδι-τάμα στη γιαγιά-στην Πόλη, βόλτες με τα παιδιά στα βουνά. Όχι σε χιονοδρομικά και σαλέ, απλώς περπάτημα σε δάση και μονοπάτια, με χαβαλέ και συζήτηση, άιντε και κάνα κοψίδι.
Στα πλαίσια των "ανθρώπινων" αυτών φορτίσεων, ανήκει και το προσκύνημα στο Όρος. Η ανθρώπινη ματιά στα υπεράνθρωπα, η προσέγγιση, έστω για λίγο, ενός τρόπου και μιας διαβίωσης αλλιώτικης, μπορεί να σε φορτίσει με ιδέες και νοήματα. Αν θες τα "γειώνεις" και τα εμβαπτίζεις στο ρεαλισμό και στον κυνισμό της εποχής, αν θες τα διατηρείς "ως έχουν", "εκ της πράξης και των δεδομένων", de facto, που λένε. Οι άνθρωποι (και η προσπάθειά τους να ανυψώνονται) είναι που καθορίζουν τη διαδικασία. Η φόρτιση δηλαδή θέλει πομπό και δέκτη. Αν ο δέκτης σφίγγεται από την προκατάληψή του, ή αντίθετα αν ασπάζεται, άκριτα, πράγματα που δεν κατανοεί, διαμορφώνει την ποιότητα της φόρτισης. Φυσικά μπορεί και η τύχη να καθορίζει τις συνθήκες. Αν τύχεις σε φορτιστή "πρώτης τάξης", υπερκόσμιο και αιθέριο (και όντως υπάρχουν μερικοί από δαύτους), τότε μπορείς να αισθανθείς δικαιωμένος για την επιλογή. Αν όμως ο φορτιστής υπολείπεται των προσδοκιών σου και των κοσμοθεωριών σου, ίσως αυτό το μέρος δεν είναι για σένα.
Κάθε άνθρωπος κουβαλάει (ή ξεχνάει πως κουβαλάει) βάρη. Αυτή είναι η φύση του. Σισύφεια. Για ορισμένους φαντάζει απλό και εύκολο, άλλους τους οδηγεί στην απόγνωση (όσα κοστίζουν μια δραχμή, γι' άλλους κοστίζουν μια ζωή, λέει ο Σωκράτης. Μάλαμα τα λόγια του!). Τα βάρη (ουσιαστικά, υποτιθέμενα, ψευδαισθησιακά, υπαρκτά, υπερτιμημένα, κτλ, κτλ) δίνουν κάποιο νόημα στην πορεία μας, ως κίνητρα κι ως ορίζοντα βίου. Όταν όμως η αντοχή του ψυχικού μας υλικού ξεπεραστεί, κάποιος ή κάτι πρέπει να μας ξεκουράζει από τα βάρη αυτά, να μας αλαφρώνει λίγο, για λίγα δευτερόλεπτα, ώστε να ξανασυνεχίσουμε.
Γι' αυτή τη φόρτιση μιλάω, για το σήκωμα αυτών των φορτίων, του βάρους της ευθύνης ή και της ανευθυνότητας (κι αυτό βάρος είναι, αν και αβαρές, λόγω έλλειψης βαρύτητας, δηλαδή λόγω έλλειψης ισονομίας). Αν η φόρτιση έχει δώσει λίγο χρόνο λειτουργίας παραπάνω και λίγη "αυτονομία" παραπάνω, εξαρτάται από τους χώρους που κινείσαι. Αν το πεδίο δράσης είναι ηλεκτρισμένο και τσιταρισμένο, βραχυκυκλώνεις και κινδυνεύεις όχι πλέον από την αποφόρτιση, αλλά από την ηλεκτροπληξία (μπαμ και κάτω!). Προσπαθεί ο καθένας να αποφεύγει τα ηλεκτροφόρα σύρματα στη ζωή του, αλλά έλα που τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία κυκλοφορούν (κι οπλοφορούν) ελεύθερα. Πώς να σταθείς, ενεργειακά μιλώντας, με τίμια αυτονομία και αξιακή ανεξαρτησία;;
Καταλήγω (και δεν καταλήγω δηλαδή) στο ότι η φιλοσοφία ωφελεί μόνο τον ενεργειακό πάροχο, ούτε το χρήστη, ούτε το φορτιστή του.
Εσύ κάνεις μόνο αυτό που μπορείς, φορτίζεις.... Κι όταν χρειάζεται, επαναλαμβάνεις τη διαδικασία, όσο καίει το καντήλι σου.
Τι άλλο;;;;