The Unforgiven I, II, III

Όπως προτείνει και κάποιος πιτσιρικάς, αν παίξεις το πρώτο Unforgiven σε ταχύτητα 1,25 ακούγεται πιο γαμάτο. Για μένα πάντως, που περάσανε και τα χρονάκια μου, πάνω στο γεγονός ότι μιλάμε για 1991 μέχρι 2010, από το πρώτο μέχρι το τρίτο Unforgiven, θεωρώ ότι και των τριών οι στίχοι είναι τρομεροί, δυνατοί, στο μεδούλι, ίσως λίγο παραπάνω του ΙΙΙ.
How can I be lost, if there's got no way to go?
Απολαμβάνουμε Μετάλλικα/Ατσάλικα όπως απολαμβάνουμε έναν καφέ στο ξημέρωμα, όπως τα Βραδεμβούργια στο μισοσκόταδο, ή Γιοβάν Τσαούς σε γεμάτο καπνούς καταγώγι. Γιατί υπάρχει αλήθεια μέσα τους. Καληνύχτα.

Σαν το Θανάση δεν έχει

 06.03.2015
12 μέρες πριν τα γενέθλια, λαμβάνω προκαταβολικά το δώρο μου.

Φάγαμε τρελό κυκλοφοριακό από Όφφενμπαχ, ουρές μεγάλες, 4 ώρες για μια διαδρομή μιάμισης ώρας, αλλά άξιζε.
Το support group πολύ δυνατό, Royal Street Orchestra, με έναν Έλληνα στο μπουζούκι/ούτι, 9 μουσικοί επί σκηνής, εκπληκτικοί, World Music, θα τους παρακολουθώ.

Για το Θανάση τι να πω; Έχω ξαναγράψει και παλιά (εδώ εδώ κι εδώ), αλλά δε γίνεται κι αλλιώς, εγκεφαλική βλάβη είναι, ουλή στο μυαλό.

Περίμενα λοιπόν σα χαζός, σαν 12χρονος, να βγει το πρότυπό μου, ο άνθρωπος που με εμπνέει, που θα ήθελα να το γνωρίσω, να πιούμε και πέντε τσίπουρα, ίσως να μου παίξει και να του τραγουδήσω, ή το ανάποδο.
Βγήκαν με την Αγρύπνια, συνέχισαν με τα αντι-σουξέ, έλειπε βέβαια ο Φώτης, νομίζω κι ο κλαριτζής, η τρομπέτα κάλυψε επάξια το κενό. Φυσικά είπαν κι από το Κυάνιο, λέω να το παραγγείλω.
Ο Μυστακίδης μεγάλος παίχτης, μεγάλη αξία, αν και αδιάθετος, μουτζουφλός, δεν αντίδρασε ακόμα κι όταν του φώναξα "γεια σου Μυστακίδη άρχοντα!!", δεν πειράζει, μετριόφρων αλλά δένει με το σχήμα τόσο που νομίζεις ότι ο Θανάσης θα ήταν μισός χωρίς αυτόν. Για τη Ματούλα δεν ξέρω, τσιρίζει λίγο παραπάνω απ'ότι θα το άντεχα, αλλά είναι εκφραστική, επικοινωνιακή και έχει ρεύμα. Φωνητικώς είναι πιο τραχιά από τη Μελίνα και τη Φριντζήλα, αλλά έχει μείνει παραπάνω μαζί του από τις άλλες (άπισται γυναίκαι!!), την ουρά την αλόγου τη ψιλοσκότωσε, δεν πράζ', αναπλήρωσε με άλλα.
Το κοινό-- πιτσιρικάδες, φοιτητές, πολύ μούσι, κυρίως νεο-μετανάστες, λιγότεροι απ'ότι φανταζόμουν, αλλά Δευτέρα γαρ, με τις κότες κοιμόμαστε εδώ (ή ξενυχτάμε σπίτια μας).  Ήμασταν κι εμείς, οι κάποιας ηλικίας, που νομίζουμε ότι γυρνάμε έτσι το χρόνο.
Δυστυχώς η δουλειά την άλλη μέρα, η κούραση της διαδρομής, ανάγκασε την παρέα (κυρίως το κορίτσι μου, που δεν ήξερε και τη γλώσσα) να φύγει νωρίτερα από το προβλεπόμενο. Με το που είπε ".....κι είχε παιδιά στην ξενιτειά..." την κοπανίσαμε.
Να είστε καλά, Θανάση και λοιποί Λαϊκεδέλικα, μας χαρίσατε ανάσες, οι φωνές είναι ακόμα στα αυτιά μας, καλή δύναμη στην πορεία σας.
ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Στην Εκκλησία

 Ήμουν Θεσσαλονίκη το Φλεβάρη κι αισθάνθηκα ότι "έπρεπε", ότι ήμουν υποχρεωμένος να πάω στην Εκκλησία, στο Ναό. Και πήγα. Δευτέρα, θεωρητικά το πρόγραμμα άρχιζε στις 11μμ, εννοείται ότι μετά από κανα 45λεπτο ξεκίνησαν, ο Βασίλης ο Σκούτας κι ο Δημήτρης ο Μηταράκης, τρομεροί και οι δύο, νομίζω δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά, το ρεπερτόριο επιλεγμένο, όχι τα τρανταχτά πασίγνωστα.

Οι θαμώνες κι αυτοί "οι φανατικοί του είδους", είδα γνωστές φάτσες, είδα τον Πρόεδρο να μιλάει συχνά με το Σφίγγο, τα μπουκάλια ουίσκυ σερί, είδα τον (Πάνο ή Γιώργο, θα σε γελάσω!!) Ξανθόπουλο από το Χατζή Μπαξέ (που απ'ότι έμαθα δεν ανήκει πλέον σ'αυτούς), μαζί με τον κ.Νίκο Στρουθόπουλο, τα πιτσιρίκια με τις κιθάρες και τα μπουζούκια, κατευθείαν από το μάθημα, μπαίναν και βγαίναν, πολλοί ήταν μαθητές των μουσικών εκεί μέσα, είδα ζευγαράκια με τις κοπέλες να ξέρουν όλους τους στίχους, αγόρια να τις αγκαλιάζουν φουλ στο έρωτα, είδα μπαρμπαδάκια-παρεάκια να κάνουν πλάκα σαν 15χρονα, μου φάνηκε ότι πήρε το μάτι μου τη Χασκίλ, δεν παίρνω όρκο, ήταν πολλοί μόνοι τους σαν και του λόγου μου, παραμιλούσαν τους στίχους, άλλοι απλώς φωτογράφιζαν ή βιντεοσκοπούσαν.

Όλοι μαζί προσευχόμασταν, η Θεσσαλονίκη μας άκουγε κι ανακουφιζόταν, "δε μου μειναν μόνο οι χιπ/χοπάδες, έχει κι από τους άλλους, ευτυχώς", ίσως να έλεγε...

Έφυγα χορτάτος, κατά τις 3:30, αλαφρωμένος, ο θεός ψιλοζαλίστηκε εκεί μέσα, αλλά την άλλη μέρα θα ξυπνούσε νωρίς, οπότε μου είπε: "ας την κάνουμε λάου-λάου, μην ξημερωθούμε". Τον άκουσα, έκανα το σταυρό μου, μπήκα στο ταξί και πήγα στη μαμά μου, που με περίμενε.

Δι ευχών των αγίων Πατέρων ημών............

Η ποίηση ως αφορμή

Δεν ξέρω πολλά για τις Παγκόσμιες Μέρες τάδε και τάδε, γιατί και πώς φτιάχτηκαν και τι σημαίνουν, μου αρέσει όμως να μου θυμίζουν αυτά που λόγω καθημερινότητας συχνά αποσβαίνουν από τη μνήμη μας.
Παραδείγματος χάριν, η Ποίηση. Για τον Αναγνωστάκη έχω ξαναγράψει (εδώ κι εδώ),
τον ξαναθυμήθηκα ένα βράδυ που περπατούσα μόνος όχι σε δρόμους παλιούς, αλλά σε καινούριους, που σιγά σιγά γίνονται κι αυτοί παλιοί.

"και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν, κι ούτε κανένας με γνώριζε".

Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων προχωρούμε, "ξέρουμε" ανθρώπους, αλλά δεν τους "γνωρίζουμε".

μετά θυμήθηκα τότε που ηχογραφούσαμε με το Χάρη, τους "Ίσκιους".
".....Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει
Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη......"

Οι λέξεις, τα νοήματα, όπλα φονικά, τραυματίζουν, οδηγούν σε πράξεις, αυτές μας κρίνουν, αλλά σπάνια σκεφτόμαστε πώς καταλήξαμε σ'αυτές....