Η κυριαρχία των Τευτόνων Νο 2 (Η Άνοδος του Δ' Ράιχ)

Βρετανικές εφημερίδες (ταμπλόιντ και μη) γράφουν σήμερα: (κλεμένο από το TVXS.gr)
«Η άνοδος του Δ’ Ράιχ: πώς η Γερμανία χρησιμοποιεί την χρηματοπιστωτική κρίση για να κατακτήσει την Ευρώπη» είναι ο τίτλος δημοσιεύματος της βρετανικής Daily Mail, ενώ οι Times υποστηρίζουν ότι προϋπόθεση για τη διάσωση της ευρωζώνης είναι η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Οι Financial Times, πάλι, μετά και την προχθεσινή πρωτοβουλία Μέρκελ – Σαρκοζί, γράφoυν πως η Γερμανία εδραιώνει διαρκώς τη θέση της στην Ευρώπη, την ώρα που η Γαλλία ευθυγραμμίζεται με αυτήν.

Εδώ και αρκετά χρόνια, αυτές τις σκέψεις τις κάνει ένα μεγάλο ποσοστό Ευρωπαίων πολιτών. Οι Έλληνες ως πιο χρυσόψαρα και έχοντας "παραδοσιακά" (;;!!) καλές σχέσεις με τους Germani, είναι λιγότεροι αιχμηροί στα σχόλιά τους. Υπ'όψη ότι ιστορικά η λέξη germani στα λατινικά σημαίνει "γείτονες" ή "αδέρφια". Οι Ρωμαίοι δηλαδή, καλοπιάνουν τα βαρβαρικά φύλα που πέρασαν το Ρήνο κι έφτασαν στα σύνορά τους, ονομάζοντάς τους αδερφούς γείτονες, και πληρώνοντάς τους αδρά, ώστε να μην δέχονται επιθέσεις. Το ίδιο κληροδοτήθηκε και στους Βυζαντινούς. Πολιτική κατευνασμού, διαχρονικά!
Μεσολάβησε εν τω μεταξύ και η Κατοχή, το μεταπολεμικό κύμα μετανάστευσης, η περιβόητη υπογραφή της σύμβασης από τον Καραμανλή για τους Gastarbeiter, η επιστροφή των μεταναστών, που ειρωνικά τους αποκαλούσαμε Λαζογερμανούς, και η τεράστια συμμετοχή της Γερμανικής Βιομηχανίας στην "ανάπτυξη;;;" της Ελλάδας στις δεκαετίες '80 και '90.
Σήμερα που μάθαμε (ή δε μάθαμε ποτέ) πού πήγαιναν τα λεφτά της Siemens, της Deutche Telekom, των γερμανικών υποβρυχίων, σήμερα που καταλάβαμε (ή δεν καταλάβαμε ακόμα) τι σόι υλικό μας πουλούσαν, διάτρητο C4I, υποβρύχια που γέρνουν, τηλεφωνικές γραμμές που παρακολουθούνται (μας είπε κανείς ότι ελεγχθηκαν και οι κρατικές γραμμές, εκτός από τη Vodafone),
ποιος κατηγορεί εκείνον που θα βρίσει τους εγχώριους (κυρίως) Εφιάλτες, αλλά και τον Αποικιοκράτη Ευρωπαίο, που σου πουλάει χάντρες (καλά, ας μην τα παραλέμε, 80 δις δεν είναι και απλές χάντρες) και σου παίρνει κυριαρχικό δικαίωμα.
Οι Γερμανοί όμως δεν είναι μια απλή υπόθεση. Όπως και στο προηγούμενο παραμύθι http://oudenoida.blogspot.com/2011/08/1.html, οι χώρες, ανάμεσά τους και η überalles Deutchland, είναι απλά εργαλεία στα χέρια των τραστ, των καρτέλ, των διεθνών οικονομικών consortium, όπως θέλετε πείτε τα. Είναι πραγματικά αστείο, θανατερά αστείο, στον 21ο αιώνα, τον αιώνα μετά τον εικοστό, που είδαμε πώς "χρησιμοποιήθηκαν" οι εθνικές διαφορές προς όφελος των οπλοβιομηχάνων ή των κατασκευαστών υποδομών, είναι τραγικά αστείο να μιλάμε ακόμα για το Κράτος (τη Δύναμη δηλαδή) των Κρατών, είτε εθνικών είτε των λεγόμενων ομοσπονδιακών, π.χ. στην Ε.Ε.
Οι Τεύτονες, οι Γερμανοί, αυτή τη στιγμή εκφράζουν το άρμα της ανάπτυξης στην Ευρώπη. Ποια είναι αυτή η ανάπτυξη, θα σας το πω σε άλλη ανάρτηση, από ένα ταξίδι που έκανα στο Βερολίνο.
Το γεγονός ότι φοβούνται τη Γερμανία, άνθρωποι διαφορετικού υπόβαθρου, από διάφορες θέσεις, σε διάφορα σημεία του κόσμου (πλην Κίνας-Ρωσίας), από τους ανυπεράσπιστους πολίτες-φορολογούμενους έως τις εθνικές κυβερνήσεις και τα μεγάλα funds. Οι διαβόητοι χρηματοοικονομικοί αναλυτές, για τους οποίους όλοι είμαστε νούμερα, τα πάντα είναι νούμερα, νίπτουν τας χείρας των και προβλέπουν σαν Κασσάνδρες επιστροφή της Ύφεσης, ελάττωση της κατανάλωσης, πτώση των Χρηματιστηρίων. Αυτό που πιθανόν να εννοούν είναι ότι εάν δεν μπορέσει το διεθνές τραστ να καταβάλλει λαούς και κοινωνίες, μέσω των πολιτικών τους υποχειρίων, τότε η μόνη λύση είναι ένας ακόμα πόλεμος.
Η προϋπόθεση για μια Ένωση είναι πάντα η Αλληλεγγύη. Στη δική μας πολύπαθη ήπειρο, όχι μόνο αλληλεγγύη δεν υπάρχει, άλλά παραμένει χώρος πειραματισμών και μάλιστα από άπειρα (ή σικέ) εργαστήρια. Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο (άλλη ανάρτηση αυτή) πρέπει να το "φάνε" οι λαοί, θέλοντας και μη, πεινάνε δεν πεινάνε. Η πίεση μέσω της Οικονομίας, μέσω της ύφεσης, του Πληθωρισμού, της Ανεργίας, μέσω του υπερχρεωμένου νοικοκυριού, του δανεισμένου σπιτιού κι αυτοκινήτου, χτυπάει στο μεδούλι τον υπερκαταναλωτικό άνθρωπο της ψευδο-ευμάρειας. Η υγιής αντίδραση ίσως θα μπορούσε να προέλθει από την αυτοσυντήρηση, την αυτάρκεια και τον επαναπροσδιορισμό των αναγκών μας. Αντίθετα, οι περισσότεροι από μας, Έλληνες, Βαλκάνιοι, Ευρωπαίοι, και λοιποί Παγκόσμιοι, θα συγκρουστούν για κεκτημένα δεκαετιών, που δε δικαιούνται, για μονομερή και ευνοϊκή αντιμετώπιση, που δεν την άξιζαν, για να υπερασπιστούν αυτά που δεν τους ανήκαν εξαρχής. Οι κολοσσοί κεφαλαιοκράτες δεν έχουν παρά μια επιλογή. ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ άνευ όρων. Αν μπορεί αυτή η καταστολή να γίνει στα πλαίσια μιας Δημοκρατίας (τι κοροϊδία!!), με αστυνομίες, χημικά, ξύλο, ή και ήπιους φόνους (βλ. Λονδίνο, Αθήνα), καλώς. Αλλιώς, οι προβοκάτορες καραδοκούν. Λίγο θέλει ο κάθε ανεγκέφαλος να σπάσει έναν ραδιοσταθμό στη Φλώρινα, να ανάψει μια εστία στην Αλβανο-σκοπιανο-κοσοβαρο-σερβο-ελληνικό-τουρκική πυριτιδαποθήκη, με άμεση ρωσο-αμερικανο-γερμανική απάντηση. Και μετά τι ωραία, πέφτει το βιοτικό επίπεδο, με συσσίτια και κονσέρβες, τι ωραία μηδενίζονται δαπάνες παιδείας-υγείας, τι ωραία ξαναπλουτίζουν οι Βιομηχανίες Όπλων, για να αλληλοεξοντωνόμαστε με σπόνσορα, τι ωραία δεν αντιδράει κανείς (ειδικά αν παίρνει και την κάνναβή του), δε μιλάει κανείς. Το μίσος, εθνικό-θρησκευτικό-ταξικό, μπορεί να κάνει τη δουλειά, όταν οι διάλογοι (σαν αυτόν Μέρκελ-Σαρκοζί) γίνονται για τα μάτια των λαών. Η ουσία παραμένει ότι οι μαριονέτες-πολιτικοί, είτε λέγονται Στάλιν-Χίτλερ, είτε λέγονται Μπους-Ομπάμα, είτε Πούτιν-Μέρκελ, οδηγίες παίρνουν, οδηγίες εκτελούν. Αν οι λαοί υποκύψουν με τη θέλησή τους, τόσο το καλύτερο. Αν η κυριαρχία τους γίνεται με δημοψήφισμα ή εκλογές, εν τάξει. Αλλιώς, .....ξέρετε!! Το έχετε ξαναδεί  το έργο!

Έπεσε στα χέρια ένα ιστορικό βιβλίο με ντοκουμέντα της Κατοχής, που από τη μία δείχνει τη στάση των Γερμανών στο "καλόπιασμα" των Ελλήνων, αλλά και την άποψη ενός πνευματικού ανθρώπου, ως προς τις πρώτες εντυπώσεις.
Έγραφαν σε φεϊγ-βολάν, που έριχναν πριν μπουν τα άρματα στην Αθήνα:
"Έλληνες, ημείς οι γερμανικοί στρατιώται ερχόμεθα όχι ως εχθροί Σας. Κανένας άλλος λαός δεν αγαπά και δεν θαυμάζει τόσο την μεγάλην Ιστορίαν Σας και τον Πολιτισμόν Σας, όσον ο γερμανικός. Ημείς τιμώμεν και σεβόμεθα τον ηρωισμόν Σας. Αι συμπάθειαι μας προς Σας είναι πάντα αι ίδιαι ως τότε, ότε προ πλέον από 100 χρόνων γερμανικά τάγματα εις την σειρά των αγωνιστών της Ελευθερίας Σας επολέμησαν και ένας γερμανικός βασιλόπαις, ο υπό Σας εκληχθείς νέος βασιλεύς των Ελλήνων Όθων, ίδρυσεν την κρατικήν βάσιν της ελευθερωθείσης χώρας Σας.
Όχι ως εχθροί ερχόμεθα ημείς, Έλληνες, αλλά δια να κατανικώμεν την Αγγλίαν, η οποίαν Σας παρεκίνησεν εις αυτόν τον παράλογον πόλεμον κατά ημών, αναγκάζοντάς Σας να παραχωρήσετε εις αυτήν στρατιωτικά στηρίγματα.
Όταν η δύναμις της Αγγλίας θα είναι αφανισμένη, τότε και Σεις θα είσθε ένας ελεύθερος, ευτυχής λαός εις μιαν ελευθέραν, ευτυχή Ευρώπη".


Κι από την άλλη πλευρά, γράφει ο λογοτέχνης Γεώργιος Θεοτοκάς στο ημερολόγιό του:
"Ο ερχομός των Γερμανών.-πρώτη αντίδραση του πληθυσμού η περιέργεια. Αμέσως ύστερα η απογοήτευση. Τους περίμενε πολύ πιο σπουδαίους και στην εμφάνιση και στην οργάνωση. Αγάπη για τους Γερμανούς δεν υπήρχε ποτέ στην Ελλάδα, υπήρχε όμως ανέκαθεν ένας θολός θαυμασμός από μακριά (για τη δύναμή τους, το σύστημά τους, τη σοβαρότητά τους). Η επαφή μαζί τους κλόνισε αυτόν το θαυμασμό. Η απογοήτευση κορυφώθηκε όταν άρχισαν να φέρουνται άσκημα, να πατούν τα σπίτια, να αρπάζουν τα πάντα. Ο πληθυσμός σχημάτισε την εντύπωση πως κάνουν πόλεμο για να φάνε ό,τι βρίσκουν στις κατακτημένες χώρες, πως δε σκοτίζουνται για άλλο τίποτα στον κόσμο. Άρχισε τότε να τους κοιτάζει σαν κατώτερούς του"

Η μεν πρώτη γραφή τονίζει τη διαχρονική κυριαρχία των Τευτόνων επί των Ελλήνων, κυριαρχία η οποία συνεχίζεται έως και σήμερα, με την οικονομική της μορφή, αλλά και που εκδηλώνεται και μ'έναν ψευδεπίγραφο δήθεν θαυμασμό για το αρχαίο παρελθόν. Και πάνω απ΄όλα, η υπενθύμιση: "Πρόσεχε με ποιους κάνεις συμμαχίες!! Τι τους θέλεις τους Άγγλους;;; Είδες καλό από δαύτους;;"
Ο δε Θεοτοκάς περιγράφει ωραία εκείνον "το θολό θαυμασμό από μακριά για τη σοβαρότητά τους, τη δύναμη και το σύστημά τους". Μας αρέσει σα σύστημα, αρκεί να μην το τρώμε στη μάπα ή στις τσέπες μας. Ωραίοι οι Γερμανοί......από μακριά!

Έλα όμως που αυτοί θέλουν πιο στενές επαφές! Θέλουν να απεμπολήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, να τα πάρουν αυτοί, να τα κάνουν συμβόλαια και συμφωνίες, παλιόχαρτα δηλαδή, να αρχίσουν να ξεριζώνουν υπεδάφη, να χτίζουν τις παραλίες, φτιάχνοντας resort, να αρμέγουν το Αιγαίο, να συλλέγουν την ηλιακή ενέργεια, να μας ....κυριαρχήσουν γενικώς! Και σαν αντάλλαγμα, εμείς θα εξακολουθούμε να δίνουμε τους τεράστιους μισθούς σε όλα τα κοπρόσκυλα του Δημοσίου, θα συνταξιοδοτούμε όλους τους χαραμοφάηδες, που δουλεύοντας (δεν παίρνω και όρκο!) 15 χρόνια, παίρνουν σύνταξη, όσα ΔΕΝ παίρνω εγώ δουλεύοντας 2-3 μήνες. Θα πληρώνουμε τους κηφήνες βουλευτές, που τα Ελεγκτικά Συμβούλια τους δικαιώνουν δίνοντάς τους αναδρομικά αυτά που δεν πρόλαβαν να φάνε γιατί τους μαύρισε ο κόσμος. Σε αντάλλαγμα επίσης, θα κοιτάμε τους ανίκανους δασκάλους να μη μαθαίνουν τίποτα στα παιδιά μας, στους πνευματικά ανάπηρους γιατρούς να κλέβουν τα φακελάκια μέσα από τις τσέπες των ασθενών, τους αρχιμαφιόζους των συνδικαλιστικών συντεχνιών, να κάνουν τζάμπα διακοπές με λεφτά του Δημοσίου, τους μεγαλοιδιοκτήτες ακινήτων να μη χρειάζεται να δηλώσουν πόθεν έσχες, μην ταράξουμε τα νερά της μαυραγορίτικης αγοράς ακινήτων, να ταϊζουμε υπαλλήλους Υπουργείων για να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους, τη συγκάλυψη δηλαδή όλων των σκανδάλων.
Μα είναι να μην παίρνεις κάνναβη;;; Κάτι ήξερε και ο Γιωργάκης!!!!

Η κυριαρχία ενός έναντι άλλου έρχεται με αμφίπλευρη δράση. Ο ένας εφορμά, ο άλλος παραδίνεται. Ο ένας αγοράζει, ο άλλος πουλάει. Ο ένας θα αρπάξει, ο άλλος θα καθήσει αναντίδραστος.
Οι Τεύτονες, οι Γερμανοί, οι δανειστές, δεν έχουν ψυχή, δεν έχουν σκέψη, βούληση, αισθήματα. Είναι σκληροτράχηλα εργαλεία, είναι πριόνια, τρυπάνια, Black and Decker, Bosch, τρυπάνε, κόβουν, εξαφανίζουν κάθετι που δεν έχει αντίσταση. Σίγουρα άμα βρουν ατσάλινο τοίχο, θα αλλάξουν κεφαλή, θα παιδευτούν λιγάκι μέχρι να τα καταφέρουν. Σκέψου τι πάρτυ κάνουν, άμα βρουν ένα νοβοπάν ή ακόμα πιο ελληνικά, ένα χάρτινο παραπέτασμα.

Εγώ δεν μπορώ να ξέρω αν θα έρθει όντως το Δ' Ράιχ, υποπτεύομαι όμως πως δε θα είναι εύκολη η αντίσταση στην άνοδο του, όσο και στη μη συμμόρφωσή του. Επομένως ξαναγυρίζουμε στα παλιά διλήμματα, ή καταδότης ή νεκρός, ή γερμανοτσολιάς ή κομμουνιστής, ή νομοταγής στην Ευρωζώνη ή επιστροφή στην Παναφρικανική Ένωση, ή με αυτούς ή με κανέναν.

Το ευρωομόλογο, τα πακέτα στήριξης, τα πλεονάσματα στα ισοζύγια πληρωμών είναι παρα πολύ ωραίες μεταξωτές κορδέλες για να κρύψουν τα πραγματικά πλάνα των Αφεντικών. Η ιδέα είναι απλή: "Εγώ πληρώνω, εγώ πηδάω!".
Οι Τεύτονες είναι απλώς το μέσο. Το μήνυμα είναι που φοβάμαι!

Η συμφωνική μουσική του 20ου

Γραμμένο το ’78, εκδόθηκε στην Ελλάδα το ’93. Το αγόρασα, ωθούμενος από την περιέργεια «τι διάολο είναι αυτή η μοντέρνα μουσική». Μιλάει βέβαια για την ορχηστρική μουσική του 20ού αιώνα, από τον Debussy, τον οποίο ορίζει ως αφετηρία έως και τον Boulez. Ενδιάμεσοι μύριοι όσοι, ο Βέμπερν και ο Στραβίνσκι, ο Χίντεμιτ και ο Σατί, Σένμπεργκ, Ξενάκης και Στοκχάουζεν. Θυμίζω ότι έχω ξαναμιλήσει για την Ορχήστρα, μέχρι και το Στραβίνσκυ. Στο βιβλίο αυτό το πιάνει το νήμα από αυτό που ονομάζει Ύστερο Ρομαντισμό, το πνευματικό  υπόβαθρο του οποίου στηρίζεται στην αφηγηματική μορφή, στην περιγραφική φυσικών περιβαλλοντικών μεγεθών (άκου το La mer), χωρίς ιδιαίτερη συνάφεια με τις παραδοσιακές συμφωνικές φόρμες.  Ο Μάλερ, ο Σιμπέλιους, ο Έλγκαρ, ο Μπουζόνι, αλλά και ο Σαίνμπεργκ, που μετά το "Πελλέaς και Μελλισάνθη", σκάρωσε τη Verklärte Nacht, το 1899, με μια ασυνήθιστη ενορχήστρωση για σεξτέτο εγχόρδων.
Όλα έδειχναν προς μια καινούρια ζύμωση μουσικών στοιχείων, με την έλευση του νέου αιώνα. Η νέα αυτή αρμονία, στο σειραϊσμό βρήκε την καλύτερη εφαρμογή του. Το βιβλίο βέβαια εξηγεί πώς αυτό το εγχείρημα της ατονικότητας δεν προέκυψε από ενθουσιασμό, όπως έγινε αργότερα με τις νέες τεχνολογίες, αλλά κυρίως ως αναπόφευκτη συνέπεια και με τη δυσκολία της απώλειας του μέχρι πρότινος βασικού πλαισίου στήριξης της Ευρωπαϊκής Μουσικής. Οι καινοτόμοι σπάνια όμως διάγουν εύκολη πορεία, π.χ. στου Στραβίνσκυ τις παραστάσεις, λόγω της ζημιάς που προκάλεσαν τα σκανδαλιστικά μπαλέτα, γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος. Πάντα πρέπει να περάσουν χρόνια για να αντιληφθούν τα μεγέθη και τις επιδράσεις μιας τέτοιας μετάλλαξης.

Για να μετριαστούν ίσως οι κατά τόπους αντιδράσεις, "έπρεπε" να συγχωνευτούν και εθνικά/τοπικά στοιχεία. Ο τόπος λοιπόν ως λίκνο ιδιοφυίας. Τα μεγαλύτερα και πρωτοπόρα βήματα στη μουσική πριν τον Α'ΠΠ έγιναν σε δύο μέρη: Παρίσι και Βιέννη. Όλο η αφρόκρεμα εκεί έδινε διαπιστευτήρια. Και μετά ξεχύνονταν στα μέρη τους, με ενσωμάτωση εγχώριων ιδιωμάτων. Ίσως πρώτος ο Ντβόρζακ (ακούστε τη Συμφωνία του Νέου Κόσμου ή το αγαπημένο μου κονσέρτο Op.53 ) ο Γιάνατσεκ στην Τσεχοσλοβακία, ο Μανουέλ ντε Φάλια στην Ισπανία, ---Για το Σκαλκώτα έχω ξαναπεί, αλλά ότι και να λέμε, ήταν τεράστιος και αναξιοποίητος στην κουφή Ελλάδα του Μεσοπολέμου--ο Μέγας Μπάρτοκ στην Ουγγαρία, με τη μουσική των αγροτών. (Ο φίλος μου Χάρης μου σύστηνε το 1991, το περίφημο Concerto for Orchestra, Sz 116. Ακούστε το δεύτερο μέρος Giuoco delle coppie. Allegretto scherzando και θα δείτε εάν αντέχουν τα τζιέρια σας την πρωτοπορία σε αυτά τα ακούσματα. Έχει ένα πέρασμα στο 3'16'' με χάλκινα, ανατριχίλα κεντροευρωπαϊκή). Ο Άϊβς ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση εκτός Ευρώπης συνθέτη, θεωρώντας ότι η μουσική ευνουχιζόταν για να ικανοποιεί τα ακροατήρια, κυρίως τα αμαθή. Κατά αυτόν έπρεπε να υπάρχουν σύνθετοι ρυθμοί, πολύπλοκες εξυφάνσεις και διάφωνες συγχορδίες. Το 1918 σταμάτησε να συνθέτει. (Τρία τοπία στη Νέα Αγγλία)

Προ A' παγκοσμίου εμφανίστηκε και η ομάδα των 6, με πρότυπο το Σατί του 19ου και τις Gymnopedie του, αλλά ταυτόχρονα απορρίπτοντας το Ντεμπυσί. Ήθελαν τη μουσική πιο ψυχρή, πιο ορθολογιστική. Δεν κράτησαν πολλά χρόνια.

Μετά νεοκλασικισμός (ακούστε τη φούγκα του Μπρίτεν στον Οδηγό για νέους και πάθετε πλάκα!!!), επίγονοι του Σαίνμπεργκ, ο Μπεργκ, ο Βέμπερν, μεταπολεμικά, επιρροές από Ανατοή και Ινδία, (Τουρανγκαλίλα του Μεσσιάν, με γκλόκενσπιελ, βιμπράφωνο και τσελέστα, Υπ'όψιν ότι ο τύπος έχει γράψει τον Κατάλογο των πουλιών το '56, εμπνευσμένος από την ηχητική καταγραφή πουλιών στο φυσικό τους περιβάλλον). Και μετά ακόμα πιο ακραίοι τύποι: Ο Μπουλέζ, ο Κέιτζ (το κομμάτι του 4'33'' δεν περιλαμβάνει κανέναν ήχο από πρόθεση, είναι 4μισι λεπτά σιωπής), o Ξενάκης, το τυχαίο στη μουσική, η ηλεκτρονικοποίησή της, ο Στοκχάουζεν (Aus den sieben Tagen, εμπνευσμένο από το Μάη του '68, αλλόκοτοι ήχοι!). Εεε μετά ξέφυγε το πράγμα, μουρλάθηκαν όλοι!!! Η κοινωνία με τη σχιζοφρένειά της τραβούσε τους μουσικούς σε όλο πιο θεότρελες επιλογές. Δεν ήταν πια αυτοί οι πρωτοπόροι, απλά έτρεχαν πίσω από μια εμμονή....

Σίγουρα είναι προσωπική μου γνώμη, αλλά δικό μου δεν είναι το ιστολόγιο, λογαριασμό θα δώσω;;;

 

Η Μουσική είναι ότι πιο κοντινό στο Θεό έχω ζήσει. Αυτή με καλλιεργεί, με στηρίζει, με ξυπνάει, με ανυψώνει. Οι άπειρες μορφές της και η συνεχής της εξέλιξη αποδεικνύουν ότι τίποτα δεν μπορεί να μείνει στάσιμο, τα πάντα ρει. Όποιος δεν το κατανοεί, απλά σπάει σαν καλάμι άκαμπτο.

Ακούστε κι ότι καταλάβετε, καταλάβατε!! Νοιώστε παράλληλα ή σκεφτείτε κιόλας. Η επίδραση σε σας!!

Πάμπλο Νερούδα

Ματίλντε, όνομα από κρασί ή φυντάνι ή πέτρα,
απ'ότι η γη γεννάει κι ό,τι κρατάει,
λέξη που στ' άξαιμά της ξημερώνει,
που σκάει στο καλοκαίρι της των λεμονιών το φέγγος.

Στ' όνομα αυτό ξύλινα πλοία
ζωσμένα από μελίσσια φωτιάς γαλάζιο σκούρο,
κι αυτά τα γράμματα είναι νερό ενός ποταμιού
που στην καμένη ξεχειλάει καρδιά μου.

Ω ξέσκεπο όνομα κάτω από κάποιο αγιόκλημα
καθώς η πύλη μιας στοάς αγνοημένης
που με την ευωδιά συγκοινωνεί του κόσμου!

Κατάκλυσέ με με το πύρινο σου στόμα,
ψάξε με αν θες με τα νυχτιάτικά σου μάτια,
μα άσε με στ' όνομά σου να πλέω και να κοιμάμαι.


(από τα Εκατό ερωτικά σονέτα, δεύτερη-δίγλωσση έκδοση, 1993)

Σκέφτηκα αυτό το ποίημα, από το βιβλίο που είχα κάνει δώρο στη γυναίκα μου, γιατί δε μ' αφήνει να ξεχνάω πόσο ερωτευμένος είμαι ακόμα μαζί της......

Νύχτες Αυγούστου, αγάπη που στεγνή το πρωί, ευωδιάζει στην αχνάδα του αστρόφωτος,
κι εκείνη να ατενίζει από τα μπαλκόνια του μυαλού μου,
τα φώτα, τον αντίλαλο των προβολέων, που τη στολίζουν,
και να δροσίζεται από την ακτινοβολία της ζωής της.
Ακτίνες που με διαπερνούν, με καθηλώνουν πάντα κοντά, πάντα δίπλα της
Με νοιάζει να κοιτάμε την ίδια θέα.
Με το δικό της τρόπο, με το δικό μου τρόπο, δεν έχει σημασία.
Αρκεί στα ίδια πράγματα να δίνουμε τις ζωές μας, τις πνοές μας.


(Αυτό δεν είναι του Νερούδα, δικό μου είναι)

Σήμερα βαμμένα, αύριο καμένα

Ένα από τα κλασικά γκράφιτι. Το συνάντησα και σε τοίχο του χωριού μου.
Προετοιμασία δηλώνει. Πρώτα τα βάφω, δηλώνω τις θέσεις μου, προειδοποιώ.
Μετά ....πάρτε πυροσβεστήρες!! Και φυσικά η φωτιά θα πέσει επί δικαίους και αδίκους.

Εγώ βέβαια έχω να προτείνω κι άλλα λίγο πιο διαφορεικά motto.

Σήμερα θα δείρουν εμένα, αύριο έρχονται για σένα
Σήμερα δουλειά για κανένα, αύριο όλοι στα ξένα
Σήμερα αυθαίρετα, αύριο χαιρέτατα (να ζήσουν οι μπουλντόζες!)
Σήμερα φαγωμένα, αύριο χεσμένα (τα λεφτά τα δανεικά)
Σήμερα ο Μήτρος, αύριο ο Pietro
Σήμερα διαδηλωτές καθαρή τη συνειδήσει, αύριο μαστούρες με χασίσι
Σήμερα φάτε μάτια ψάρια, αύριο στο σφαγείο τα μοσχάρια
Σήμερα ΤV και FIFA, αύριο τούβλα με ταρίφα (έρχεται ξεπούλημα φτηνού εργατικού δυναμικού)
Σήμερα στα στρώματα, αύριο στα χαρακώματα (σηκωθείτε από καναπέδες, ντιβάνια, πολυθρόνες....)

Και στραβός γιαλός και στραβό αρμένισμα

Στα χαμένα! Μια χώρα στα χαμένα. Πού να βρεθεί η θέση, η μέση θέση, η μέση λύση, μια ισορροπία. Και οι μεν και οι δε, έτσι και γιουβέτσι. Ποιος έχει το δίκιο (βασικά ποιος το 'χασε;;), ποια η αλήθεια, πόσα τα ψέμματα;
Έπρεπε να είχε ανοίξει το θέμα με τους ταξιτζήδες Αυγουστιάτικα; Δεν έπρεπε να ανοίξουν τα "κλειστά" επαγγέλματα; Τι σόϊ τούμπα ήταν αυτή του περιφερειάρχη Αττικής (μη φοβάστε φίλοι ταρίφες, ο νόμος θα ισχύει για τα μάτια των Ευρωπαίων, αλλά εγώ δε θα εκδώσω καμμιά άδεια) ;;;
Πώς να δεχθεί κάποιος, την κουβέντα από τους πυλώνες μιας κοινωνίας-την Ακαδημαϊκή Κοινότητα-να δηλώνει ευθαρσώς, και μάλιστα από Καθηγητή Νομικής, ότι "εμείς δε θα υπακούσουμε στο Νέο Νόμο (!!!)" ;;;; Τι να περιμένω μετά από το φορτηγατζή ή τον αγρότη;;;
Γιατί να εμπιστευτώ (τυφλά πλέον!) αυτόν με έφερε στην καταστροφή, ότι αυτός μπορεί και να με σώσει;;;; Γίνεται ο σφαγέας μου να είναι ο σωτήρας μου;;; Ίσως βέβαια μόνο στα Ελληνικά Χειρουργεία, αλλά με τι θράσος μας ζητάνε να αλλάξουμε, οι ίδιοι που αλλάξανε τα πάντα για το απόλυτο ίδιο συμφέρον;;
Βουλευτής με γερό θώκο και ξάδερφο το μεγαλύτερο λαμόγιο/"φακελάκια" Νοσοκομείου Μακεδονίας, βγαίνει στα κανάλια και δηλώνει "θα πατάξουμε τη διαφθορά". Για πόσο Μαλ....συγνώμη Πασόκους μας περνάει;;;;
Η εξωτερική πολιτική ανύπαρκτη, αλήθεια γνωρίζει κανείς, άκουσε κάποιος κάτι από αυτόν (Ποιον;;;;) που ήρθε μετά το Δρούτσα;;;;; Η χώρα παραδόθηκε κανονικά;;; Γιατί δε μας το λένε;;;;
Το τιμόνι στάλθηκε ταχυδρομικώς στο Σόϊμπλε ή το πήγε ο Βενιζέλος μαζί με πέντε κιλά γαρδούμπα, να λαδώσει κι αυτουνού του λιτοδίαιτου το άντερο;;;
Γιατί οι Έλληνες περιμένουμε να περάσουν τα μπάνια μας για να ουρλιάξουμε;; Τι περιμένουμε;; Τη νόμιμη κάνναβη;;

Οι Αγορές, όρος απρόσωπος, αν και τώρα τελευταία όλο και μιλάει πιο ευθαρσώς ο Soros ή ο Merdoch, αλωνίζουν σε όλα τα λιβάδια ανενόχλητες. Στα ασιατικά, στα αμερικάνικα--καλά εκεί υπάρχει άπειρο λιβάδι και μουσκάρια, τα λένε buffalos---στα ευρωπαϊκά. Και οι κατά τόπους γελαδάρηδες τι κάνουν;; Δε βγάζουν κανα σφύριγμα;;; Εεεεεε, πρρρρρρρ, πού πάτε ρε καλόπαιδα;;; Πόσα χόρτα θα φάτε ακόμα;;;; Εμείς τρώμε κουτόχορτο;;; Εκτός αν είναι μιλημένοι κι αυτοί

Πού το πάνε τέλος πάντων το καράβι;;;
Φταίει ο γιαλός, τα λιμάνια που δεν είχαν προκυμαίες και πλημμύρισαν, οι ύφαλοι, που δεν τους είδαμε και προσαράξαμε, ο καπετάνιος που έβλεπε Champion's League και γύρναγε από πάρτυ σε πάρτυ;;;;; Στη περίπτωση του Γιωργάκη βέβαια, με τέτοιο καπετάνιο, το πολύ-πολύ να σε κάνει το Ρίο-Αντίρριο κι αυτό με φόβο μην τυχόν βρεθείς στη Λιβύη, έχει και μια παράδοση λόγω μπαμπά. Σκέψου εμάς που τον ψηφίσαμε ως καπετάνιο, τι μυαλό κουβαλάμε!!!

Αλλά, ας πούμε ότι δε φταίει το αρμένισμα κι ότι για όλα φταίνε οι άνεμοι. Οι αγορές, Τα διεθνή χρηματιστήρια, οι κερδοσκόποι, οι Γερμανοί, προπάντων οι Γερμανοί (θα επανέλθω με την κυριαρχία των Τευτόνων Νο 2, όχι με τα παραμύθια, αλλά πρέπει να "φορτώσω" πληροφορίες από τα φύλλα της Süddeutche Zeitung που διαβάζω στο αυθεντικό βεβαίως-βεβαίως) και οι λοιποί "ξένοι". Μας λείπει, ακούμε συχνά, η οργάνωση, γι' αυτό είμαστε και έρμαια στον κάθε λογής ούριο ή αντίθετο άνεμο, είτε είναι 4-5 μποφώρ είτε μιλάμε για 12άρι, τρελό τυφώνα. Οργάνωση εδώ, οργάνωση εκεί, οργανωτικό πλαίσιο παραπέρα. Οι έλληνες θα θριάμβευαν αν είχαν οργάνωση. Δείτε τι κάνουν οι έλληνες στο εξωτερικό! Organosi, parking, που 'λεγε και η διαφήμιση.

Ε λοιπόν όχι κύριοι!!!!
Organisation kann aus einem Inkompetenten kein Genie machen.
Η Οργάνωση δεν μπορεί να κάνει έναν Ανίκανο Ιδιοφυϊα!!
Κι αυτό δεν το λέω εγώ. Το είπε ο Άιζενχάουερ, ο ΙΚΕ, με το σχέδιο της απόβασης της Νορμανδίας. Στρατιωτικός δηλαδή, που γνωρίζει ότι όσο και οργανωμένο να είναι το σύνολο, αν από κάτω είναι (ή κυριαρχούν) οι ανίκανοι, δεν πρόκειται να κάνει ούτε θαύματα ούτε να μεγαλουργήσει. Το πολύ-πολύ να υπάρχει, απλώς.

Σε αυτό το κωλοκάραβο και συγνώμη για την έκφραση, το κυβερνούν οι πουτάνες και οι κηφήνες. Αλλά επειδή έχουμε και σεμνότυφα αντανακλαστικά, να μην τους λέμε έτσι, ας τους λέμε πόρνες και τεμπέληδες. Οι ανάξιοι, οι ανίκανοι, οι αδαείς, οι αστοιχείωτοι (σαν τον αδερφό του Κωνσταντίνου στην ταινία "καλώς ήρθε το δολλάριο" δεν ακούγομαι;;) έπιασαν τα κομματικά πόστα, τα πόστα εξουσίας, τα πουλημένα τομάρια και όλες οι "δίνω-κώλο-αρκεί-να-έχω-στόλο" πουτανο-βιζιτούδες της Πολιτικής, με τα σάλια να τρέχουν μπόρεσαν να αναρριχήθηκαν και καθοδηγούν κιόλας, με τη Δαμόκλειο σπάθη της τρόϊκας, όχι πάνω από αυτούς, αλλά πάνω από μας.
Και με το θράσος της τσατσάς να μας απειλούν κιόλας, γαμώ τη Δαμανάκη μου μέσα!! Θου Κύριε, θα μας κλείσουν και φυλακή, τα τσογλάνια, οι ρουφιάνοι του Διαδικτύου, που μας παρακολουθούν κιόλας τάχα να αποτρέψουν αυτοκτονίες, ψέμματα του κερατά, να μας καρφώσουν θέλουν όσους δεν μπαίνουμε στο Πασοκικό τριπάκι, πάρε χόρτο κι άσ΄την Ελλάδα στο βρόντο.
Αυτή είναι η Ελλάδα, αυτό είναι το καράβι. Οι πουτάνες και οι κηφήνες! Που μπορούν να σε καταστρέψουν, να σε πατήσουν και συ να μη βρίσκεις δίκιο στον αιώνα τον άπαντα.
Κι άντε ψάξε βρες την άκρη ποιος φταίει και τι πρέπει να αλλάξουμε. Πήρε φωτιά το δάσος, αυτοί που έβαλαν τη φωτιά, θα κάνουν ότι τη σβήνουν. Η φωτιά θα σβήσει μόνη της, αφού κάψει τα πάντα. Στάχτη όλα!! Αυτοί οι μάγκες θα κάθονται στη δροσιά. Κι όταν θα σταματήσει να αχνίζει, και τα πρώτα χορταράκια θα προσπαθήσουν να βγάλουν κεφάλι, να ανασάνουν λιγάκι, να ξαναπροσπαθήσουν για τη νέα ζωή μέσα από τις στάχτες, θα έρθουν (ποιοι άλλοι;;;) αυτοί οι ίδιοι, ως σωτήρες του δάσους, ως αναδασωτές, να ξεπατώσουν με ξένους εκσκαφείς και φορτηγά το χώμα και να φυτέψουν ό,τι γουστάρουν αυτοί, ό,τι τους είπανε δηλαδή οι ξένοι γεωπόνοι, ό,τι βολεύει αυτούς. Και κάτω από τα ξένα δέντρα, θα σπαράζουμε οι καινούριες γενιές, οι χαμένες γενιές, οι κατοπινές, να προσπαθούν να καταλάβουν τι έγινε, πώς καήκαμε, πώς ενώ σβηστήκαμε, θαφτήκαμε και πώς βγήκαν οι εμπρηστές να θεωρούνται εθνοσωτήρες και πατριώτες κι εμείς τα καμένα Βούρλα.....
Μόνο Η Ιστορία θα μας δικαιώσει και θα βάλουν και καμμιά πλάκα:
Στο άγνωστο βούρλο, εεεεε δέντρο εννοώ, που ήθελε να δώσει οξυγόνο σε έναν τόπο..


Υ.Σ. Όσο μεγαλώνω, διαπιστώνω ότι μιλάω όλο και περισσότερο σαν τον πατέρα μου. Ίσως στο πιο καλλιτεχνικό λίγο

Αυτοί που μιλάνε για σένα

Μετά από λίγα χρόνια πορείας στη ματαιότητα του πλανήτη μου, κατέλαβα ένα απλό πράγμα. Η εφημερότητά μας μπορεί να καταπραϋνθεί με ένα σημαντικό πράγμα: Τη σκυτάλη. Και μάλιστα αυτή τη σκυτάλη που μιλάει για σένα, που θα μιλάει για σένα, όταν εσύ εκ των πραγμάτων δυστυχώς δε θα μπορείς.
Ποιες είναι όμως οι σκυτάλες, τα δακτυλίδια μιας διαδοχής που μιλάνε για σένα;;
Ένα ταξίδι μιλάει για σένα μετά θάνατον, ένα σπίτι, τέσσερα ντουβάρια, 2 γιωτ, 20 Μερσεντές, 500 πέρλες, 1000 ουγκιές χρυσό;;;;;;
Όχι μαϊστορές μου! Ούτε τα χρυσά κολιέ θα μιλήσουν για σας, ούτε οι μερσεντές σας, ούτε τα σκάφη και οι βιλάρες σας......Αυτά δεν έχουν στόμα να μιλάνε!
Στόμα (και ψυχή) έχουν τα παιδιά σας, οι άνθρωποι που μπορεί να βοηθήσατε ή και να σώσατε κάποια στιγμή, μπορεί να μιλήσουν για σας εγγόνια και δισέγγονα, ανήψια, τα παιδάκια της γειτονιάς, όσοι αγαπήσατε και έχουν το μέλλον μπροστά τους.
Μιλάνε τα δέντρα που φυτέψατε και από κλαδάκια έγιναν 20μετρα θηρία, που κάνουν σκιά στα εγγόνια των εγγονών σας και αυτά θα λένε "μπράβο σ' αυτόν που το σκέφτηκε!"
Τα έργα τέχνης που φτιάξατε και κοσμούν δωμάτια, περνώντας από χέρι σε χέρι και φτάνοντας στη 12 γενιά, η απάντηση σ'αυτόν που θα ρωτήσει "ποιος το έφτιαξε αυτό το τέλειο πράγμα;", θα είναι "κάποιος τρομερός προ-προ-προ-πάππους".

Αλλά ξαναγυρίζω στο αγκάθι μου. Τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των ανθρώπων. Η αποστολή είναι βαριά. Γονιός. Δεν μπορεί καθένας να σηκώσει τέτοιο σταυρό. Μα θα πεις "Έλα υπερβολές! Τόόόόόόόόσοι γίνονται γονείς κάθε δευτερόλεπτο, όλοι σταυρό κουβαλάνε;;;"
ΟΚ, κάποιοι θέλουν να αποποιηθούν των ευθυνών και να ανασηκώσουν τους ώμους λέγοντας "τόσο μπόρεσα, τόσο έκανα". Τσούκου! Δεν είναι έτσι. Αν δεν μπορείς, μην το κάνεις. Τι είναι το παιδάκι, οικοπεδάκι, το αγόρασες φτηνά κι όταν είδες ότι δεν μπορούσες να το οργώσεις, να το χτίσεις, να το αξιοποιήσεις τέλος πάντων, το αφήνεις στην τύχη του, να γεμίσει χόρτα και φίδια;;;
Όχι ψευτόμαγκα και απόβρασμα της νεόπλουτης κι άπλυτης νεοελληνικής κοινωνίας! Τα παιδιά είναι αυτά που θα μιλήσουν για σένα. Παρατάς τα πάντα, δουλειά, καρριέρες, σπίτια κι εργοστάσια και μιλάς μαζί τους, επεξεργάζεσαι το λογισμικό τους, φτιάχνεις antivirus και μπλοκάρεις spam και άλλες βρωμιές που καραδοκούν στο πέρασμά τους. Γίνεσαι θεματοφύλακας του μυαλού τους, παίζεις μαζί τους, όσο σε ζητάνε, όσο σε χρειάζονται. Αλλά κι όταν δε σε χρειάζονται φαινομενικά, είσαι πάλι εκεί, διακριτικά, παρατηρείς και περιμένεις εκείνη τη φωνούλα, την παιδική φωνούλα για βοήθεια, που όμως βγαίνει σα γκάρισμα από τα χείλη 48χρονου, "μπαμπά;;;;;". Κι εσύ αν και 76χρονος, διανοητικά ανάπηρος και ημιπληγικός προστρέχεις για συμπαράσταση, έμπρακτη ή ψυχική.
Τα παιδιά μας έχουν ανάγκες, είναι βλαστάρια ευαίσθητα σε κρύο και χιόνια. Θέλουν προστασία, θαλπωρή και στήριξη. Τα έχεις αρχικά σε θερμοκήπιο, με τις ράβδους στήριξης, μέχρι να πάρουν μπρος και μετά σε άλλοτε άλλο διάστημα, (στα  17;; στα 24;; στα 30;;) τα μεταφυτεύεις. Μην τα παρασιτέψεις όμως και βγουν έξω όταν έχει φύγει η Άνοιξη. Φυσικά απαιτείται και κλάδεμα. Κόβεις τα προβληματικά κλαδιά, τα τσακίζεις από μικρά, από τη βάση τους, αν ξαναφυτρώσουν, ξανά το ίδιο. Ποτέ δε λές "έλα μωρέ δεν πειράζει, κλαδιά είναι κι αυτά". Είναι βαρίδια που θα εμποδίσουν το άνθισμα, το ξεπέταγμα και το μπουμπούκιασμα στο συνολικό επίπεδο.
Επίσης ξεριζώνεις και γύρω-γύρω τα ζιζάνια. Αυτά τα γαμ^%(*^)*να ζιζάνια που παραμονεύουν εκεί σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε στραβοπάτημα. Βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, γιατί το βλαστάρι είναι και Μανάρι, καλοαναθρεμμένο και όχι μαθημένο στα δύσκολα. Μέγα λάθος! Δυνάμωσε από νωρίς το βλαστό, βάλε το σε ελεγχόμενες δοκιμασίες, σε μικρο-δηληριάσεις (λέγεται και Μιθριδατισμός), για να γίνει από μόνο του ανθεκτικό στα παράσιτα, χωρίς το δικό σου φυτοφάρμακο. Εννοείται ότι ξέρω φίλο που έβαλε ανθρώπους-Malathion να ....πουν δυο λογάκια στα ζιζάνια της κόρης του κι έκτοτε δεν την ξαναενόχλησε κανείς. Αλλά γίνεται κι αυτό το πράμα συνέχεια;;;;;
Η απάντηση δε χωράει φιλοσοφία. ---Γίνεται! ---
Κάποιος μου είπε "ότι κι αν γίνει, ποτέ μην κουραστείς να μιλάς στα παιδιά σου, ποτέ μην κουραστείς να τους ακούς, να περιμένεις τη δική τους κουβέντα, ποτέ μην κουραστείς να τα περιβάλλεις με στοργή, αλλά όχι με ασφυξία". Είπαμε το έργο είναι δύσκολο. Όποιος δεν μπορεί, σαγιονάρα, σεζ-λονγκ και σταυρόλεξο στην πλαζ.
Αυτά που βλέπουμε (και πόσα ακόμα έχουμε να δούμε) στα παιδιά των ερχόμενων δεκαετιών αντανακλούν την πλήρη αποτυχία μας ως γονείς. Με απλά μαθηματικά, τα κάναμε σαν τα μούτρα μας! Μπάοκ ο αρκουδόγυφτος μπαμπάς, μπαοκάκι κι ο πιτσιρικάς που μπορεί και να μην ξέρει πώς παίζεται ένα παιχνίδι με κανόνες, ποινές, υπακοή στη σφυρίχτρα. Γιατί μήπως ξέρει ο μπαμπάς;;; Είπαμε ΜΠαοκ.
Φτύνει, βρίζει ο μπαμπάς;;;; Γιατί να είναι αλλιώς το παιδί;;; Ντύνεται σαν πόρνη η μαμά;; Γιατί να περιμένω άλλο από την κόρη;; Το Κατά μάνα κατά κύρη δε χαρακτηρίζει όλη την ιστορία μας;; Το μήλο που πέφτει;;; Κάτω από τη συκιά;;; (αν και κάτι έχουν δει τα μάτια μου!!!)
Κάτι πρέπει να κάνουμε για να μην τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας. Τι να μην τα βρούμε δηλαδή, (ο κόσμος το ΄χει τούμπανο), ο Γρηγορόπουλος από ποια οικογένεια βγήκε, πόόόόόσοι Γρηγορόπουλοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, τζάμπα μάγκες με τα λεφτά του μπαμπά, που δε διστάζουν ούτε μπροστά στον πιο τρελό κι αδίστακτο μπάτσο, πόσα παιδάκια από εύπορες οικογένειες, αντιγράφοντας την ξεφτιλισμένη ξιπασμένη συμπεριφορά των γονιών, με τα γκατζετάκια τους και τα κοινωνικά τους δίκτυα, μη γνωρίζοντας παραπάνω από 100 λέξεις ελληνικές ή και ξένες μαζί, ανταλάσσοντας κάθε βρωμιά που είδαν από τους γονείς τους, και αδιαφορώντας για το πώς βγαίνει το χρήμα, και τα οποία μόλις φτάσουν στη συγκεκριμένη ηλικία, με ή χωρίς πτυχίο, με απολυμένο "το γέρο ή τη γρια τους", γυρίζουν και λένε "Αααααα δε μου τα 'πατε αυτά!!" Και θα έχουν και δίκιο. Τους ευνουχίσαμε εν γνώσει μας, τους δώσαμε δήθεν εφόδια, φάε μάρκες τζιν και Prada και Gucci και Patty και Facebook και Vodafone και όλα, εκτός από ένα και μοναδικό αυτονόητα απαραίτητο στοιχείο: Νιο-νιό. Που το μυαλό δηλαδή υπάρχει, απλά εμείς έπρεπε να βάλουμε την ξύστρα και να το ξύσουμε. Εμείς όμως εκείνη την περίοδο ξύναμε τ' αρχ#&^%# μας και κοιτούσαμε τη διπλανή γκομενίτσα, που κι αυτή ήταν η κόρη κάποιου, που έξυνε κι εκείνος τα κτλ, κτλ, κτλ. Το μυαλό των παιδιών υπάρχει και είναι, ως πρωτογενής δομή, ίσως και καλύτερο από κάθε προηγούμενη γενιά. Εξελίσσεται από τη φύση, όχι σαν τα μοντέλα των αυτοκινήτων που φτιάχνονται πιο γρήγορα και μοντέρνα, αλλά χαλάνε πολύ πιο σύντομα,. Εξελίσσεται σαν κάτι που μαθαίνει από τα λάθη των προηγούμενων κι αυτό γίνεται υποσυνείδητα. Και για να βγει στη συνειδητότητα του παιδιού, αυτό που η βαθιά του κυτταρική σύσταση γνωρίζει, απαιτείται από εμάς ένα ακόμα μικρό εργαλείο: Η αγάπη.
Η αγάπη είναι εκείνη που φροντίζει για τη συναισθηματική και ψυχική ωρίμανση ενός παιδιού, που μπορεί να έχει IQ >180, αλλά είναι αισθηματικά ανώριμο, παιδάκι. Μπορεί να ξέρει να μπαινοβγαίνει από chatrooms και twitters, αλλά εκεί μες στην καρδούλα του έχει καρδιά μαρουλιού. Τρυφερούδι κι ας κάνει το μάγκα με την αργκό του Διαδικτύου και τα skate και τα parkour και τις κουκούλες. Εκεί πάσχει. Εκεί έχει έλλειμμα. Στην αγάπη που στερείται από εμάς, που παίζουμε τους αδιάφορους επαγγελματίες, τους προσηλωμένους στο σκοπό μας, στην κοινωνική μας επίδειξη και καταξίωση. Όταν θα σε μουτζώσει το παιδί σου, φώναξε την υποκριτική κοινωνία, που μέχρι τώρα σε θαύμαζε για τα γιωτ σου και τις βίλλες σου, να σε παρηγορήσει. Όταν σε παίρνει το ΕΚΑΒ τηλέφωνο ότι πάλι βρήκε το παιδί σου με υπερδοσολογία ναρκωτικών, αλλά σε καθησυχάζει λέγοντας σου ότι να μη στεναχωριέσαι, δε θα δώσει όνομα στην Αστυνομία. εσύ πάρε το εξιτήριο από το Νοσοκομείο, που θα λέει "αγνώστων λοιπών στοιχείων" και κοίτα το, μπας και καταλάβεις ποια είναι αυτά τα γαμημ&*^να άγνωστα στοιχεία, που προφανώς ξέχασες να δώσεις στο παιδί σου.
Ο αριθμός των προβληματικών παιδιών που μας περιτριγυρίζουν κάθε μέρα, με έλλειμμα αγάπης είναι όχι μόνο τρομακτικός, αλλά πάνω απ'όλα άγνωστος. Όλοι μας κοιτάμε του αλλουνού το παιδί και λέμε :"Καλά γονείς είναι αυτοί;;;" και ξαναβάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο. Πότε θα δει ο καθένας μας το δικό του το παιδί;; Πότε θα το ακούσει;; Πότε θα παλέψει με τις δικές του τις ανάγκες κι όχι με τις φοβίες, τα άγχη και τα σύνδρομα των γονιών του;; Πότε θα το αγαπήσει;;;;;
Όταν θα είναι αργά;;; Όταν θα γίνει ακόμα ένας Γρηγορόπουλος;;;; Χωρίς να είμαι σίγουρος, πιστεύω ότι μεγάλο ποσοστό των παιδιών που διαμαρτυρόντουσαν και διαδήλωναν και βιαιοπραγούσαν, όπως ακριβώς πριν λίγο στο Λονδίνο, δεν ήταν από συμπάθεια μόν. Προφανώς όλοι λυπήθηκαν/-καμε από το θάνατο ενός πιτσιρικά (θαρρείς ήταν ο μόνος, ο πρώτος η ο τελευταίος;;). Αυτό που μπήκε μέσα τους και τους διέλυσε όμως, φαντάζομαι ότι είναι επειδή "είδαν" στον Αλέξη τη δική του μοίρα, τα δικά τους προβλήματα, το δικό τους μέλλον. Αυτο το "θα μπορούσα να ήμουν εγώ" σημαίνει πολλά. Κι εγώ στερήθηκα αγάπη, κι εγώ δεν ξέρω με ποιον να τα βάλω, κι εγώ έχω απίστευτη ενέργεια κι επιθετικότητα μαζί, κι εμένα δε με καλύπτει τίποτα, κι εγώ είμαι χορτασμένος και σκασμένος απ΄όλα. Βρήκα μπροστά μου τον μπάτσο (το λάθος μπάτσο δυστυχώς) και εκτονώθηκα. Έτσι θα με σκοτώσουν κι εμένα;;; Σαν το σκυλί στο αμπέλι;; ή στο Τότεναμ;;
Κάποιος φταίει και δεν πιστεύω ότι είναι τα παιδιά. Το υλικό καλό/κακό αυτό είναι, ο σπόρος από εσένα προήλθε, τα γονίδια τα δικά σου έχει, τη δική σου τη μαγιά, ο σπόρος έγινε αλεύρι κι εσύ πρέπει να φτιάξεις σωστό φούρνο, με κατάλληλες συνθήκες, κατάλληλη θερμοκρασία και να το ψήσεις. Αν δε φουσκώσει, κάτι πήγε στραβά. Μήπως κωλοβάραγες όταν ήταν ακόμα μικρό κι έλεγες "έλα μωρέ δεν πειράζει, μικρό είναι ακόμα, δεν καταλαβαίνει, θα του τα πω μετά". Και ήρθε το μετά, και ο φούρνος δεν έκανε τη δουλειά του, άργησε, το ψωμί δεν ψήθηκε ποτέ, παρέμεινε ζυμάρι, σα λάσπη, άπλαστο, άψητο, άχρηστο, που δεν μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια. Μπορεί να υπάρχει δεύτερη ευκαιρία--αυτό έχει αποδείξει η ζωή--αλλά γιατί να χάνεις χρόνο;;;
Μην αφήσεις το παιδί σου ζυμάρι, βγάλ'το στην κωλοκοινωνία που ζεις ψημένο, να κάνει κρατς και να αναστενάζει η γειτονιά, να θαυμάζουν την ευωδιά του κι όταν χυμήξουν τα λιγούρια να πάνε να το φάνε, μπαίνεις μπροστά και λες σαν καλός φούρναρης: "Αυτό μάγκες δεν είναι για τη μάπα σας. Είναι για γερά δόντια και ακόμα πιο γερά στομάχια". Το βάζεις στη βιτρίνα, το καμαρώνεις και περιμένεις. Τι περιμένεις;;; Τον καλύτερο αγοραστή, τον καλύτερο πλειοδότη, τη ΝΑΣΑ, το ΜΙΤ, τη νύφη του κυρ-Τάσου του ζωέμπορα;;;; Μάλλον όχι.
Περιμένεις τη στιγμή που θα πραγματωθεί η μοίρα του, το ριζικό του, είτε αυτό είναι προδιαγεγραμμένο μέσα στην κόρα του είτε απλώς περιφέρεται μέσα στον κόσμο, σα φτερό που γυρίζει στους ανέμους.
Όπως και να 'χει, ακόμα και χρόνια μετά, δεκαετίες μετά, που εσύ θα έχεις λιώσει είτε στο κρεματόριο (καύση νεκρών--ο φούρναρης στο φούρνο του) ή σε κανα τάφο με σκουλήκια, πολλοί θα θυμούνται και θα λένε : "Θυμάστε εκείνον τον παλιο-#%&^κα ! Τι ψωμιά έβγαλε ο μπαγάσας". Και από την έμπνευση της μυρωδιάς και της γεύσης ενόςψωμιού, μπορεί να βγει άλλος φούρναρης και να κάνει την ίδια δουλειά κι αυτό να συνεχίζεται στο διηνεκές.
Έτσι μιλούν οι άνθρωποι για τον άνθρωπο. Αυτοί είναι που μιλούν για σένα.
Το νου μας στα παιδιά. Καταλάβετέ το!

Η κυριαρχία των Τευτόνων Νο 1 (Εν αρχή ην το παραμύθι)

Die große Macht hat das richtige Wort zur richtige Zeit. Είπε ο Hans-Christian Andersen και τράβηξε κατά το δάσος!
Και μια που ξεκίνησα με παραμυθάδες και παραμυθάκια, ας το προχωρήσω (παρόλο που δεν ήταν αυτή η αρχική μου σκέψη, απλά έτυχε!)
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σχέση με την πολιτική, όσο σχετίζεται ένα ψάρι με μια ταβανόβουρτσα. Υπάρχουν όμως εκείνοι οι άνθρωποι, που ως μικρά χρυσοψαράκια σε μια λιμνούλα, βλέπουν ξαφνικά μπροστά τους, να πέφτει σχεδόν στο κεφάλι τους, μια .....ταβανόβουρτσα! Εεε τότε αναγκαστικά, θέλοντας και μη, θα ασχοληθούν μαζί της. Θα την κοιτάξουν από δω, θα τη θαυμάσουν από κει, αλλά γενικά, δε θα καταλάβουν και πολλά πράγματα. Η ταβανόβουρτσα είναι πάντα εκεί, κι απ' ότι φαίνεται δεν είναι διατεθειμένη να φύγει, θα συνεχίζει να μολύνει το χώρο τους με την παρουσία της και τα ίχνη χρώματος που απέμειναν πάνω της. Το χρυσόψαρο πάλι με μνήμη 0,0067 ΚΒ, την ξεχνάει κάθε φορά και τη θυμάται όποτε σκοντάφτει πάνω της. "Μπαααα" σου λέει "τι είναι αυτό πάλι;;". Η ταβανόβουρτσα αδιάφορη, δεν πολυασχολείται με αυτό το χρυσόψαρο, αλλά ούτε και με κανένα άλλο ψαράκι γενικώς, έχει μεγάλες έγνοιες στο μυαλό της. Έλα  μου όμως, που το ψάρακι, μια-δυο-τρεις, την τέταρτη σταματάει και άρχισε να παρατηρεί πράγματα. Π.χ. είδε ότι οι τρίχες της βούρτσας ήταν κίτρινες, σαν ξανθιά μαλλιά γυναίκας. Επίσης είδε το άκαμπτο σουλούπι της, που δεν είχε καμμιά ευλυγισία, καμμιά πλαστικότητα. Πήγε να το φάει, να το δαγκώσει κι έφαγε τα μούτρα του. "Τι ξυλάγκουρο είναι αυτό, παναγία μου", σκέφτηκε. Μετά, καθώς γύριζε, είδε κάτι γράμματα. "Gemacht in Deutchland". Δεν τα κατάλαβε. Να του μιλήσει, δεν μπορούσε. Προσπάθησε λίγο με τη γλώσσα του σώματος, αλλά φαίνεται ότι δεν έπιασε ούτε κι αυτό. "Ούτε οι χαριτωμενιές μου πιάνουν πλέον", είπε. Εκείνη όμως τη στιγμή ένα άσπρο χέρι, άσπρο σαν το χρώμα του νεκρού, άσπρο σαν το φως που σε τυφλώνει, μπήκε στη λιμνούλα και έβγαλε έξω τη ταβανόβουρτσα και φώναξε: "Να 'το το εργαλείο μου και το 'ψαχνα τόσο καιρό. Εδώ ήσουνα βρε;; Εδώ κρύφτηκες;; Τι γυρεύεις εσύ εδώ μέσα;;; Πώς μπήκες ανάμεσα σε πράγματα που δεν ταιριάζεις;;; Εσύ ανήκεις σε άλλη κατηγορία! Με τα ψαράκια και τα φύκια θέλεις να βρίσκεσαι;;;". Αυτός ήταν ο Σολομών ο ελαιο-χρηματιστής, παλιά ήταν ελαιοχρωματιστής, αλλά άλλαξε επάγγελμα, αρχές του εικοστού. Τώρα είναι αφεντικό και από δικά του λάθη, χάθηκε η γερμανικής καταγωγής βούρτσα του. Με τη βούρτσα αυτή, ο Σολομών μπορεί να βάψει τα πάντα. Μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο, το κόκκινο πιο κόκκινο, σαν αίμα. Μπορεί να βάψει και τα νερά. Κι έτσι κι έγινε. Όπως έβγαζε τη βούρτσα από τη λιμνούλα, το χρυσόψαρο παρακολουθούσε τα νερά να θολώνουν και δεν καταλάβαινε αν έφταιγε το χρώμα της βούρτσας ή το χέρι του Σολομώντα. Εννοείται ότι για αρκετό διάστημα, χάθηκε ο ήλιος, χάθηκε το οξυγόνο, οι ευπαθείς ομάδες ζώων πέθαναν όλες, κάποιες λίγο πιο ανθεκτικές χαροπάλευαν. Το χρυσόψαρο δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την ασφυξία. Και καθώς πέθαινε, σκεφτόταν : "Τι δουλειά είχα εγώ με ταβανόβουρτσες και ελαιοχρηματιστές;;". Αγνοώντας προφανώς ότι δεν ήταν το ψαράκι που βρέθηκε στα πόδια της βούρτσας και του μεγάλου αφεντικού της, αλλά ήταν η ταβανόβουρτσα που μπήκε στο ζωτικό της χώρο και τον έκανε χάλια. Αλλά ως χρυσόψαρο που ήταν, το είχε ξεχάσει και αυτό...............................

Το Σύστημα είναι ανίκητο!!!!!

Και για όσους δεν κατάλαβαν: ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΟ.

Ποια νομοσχέδια, ποια εφαρμοστικά, ποιες μεταρρυθμίσεις. Εδώ βασιλεύει το ΠΑΣΟΚ. Και για όσους δεν ξέρουν ακριβώς τι είναι το ΠΑΣΟΚ, (όχι-όχι μην μπερδεύεστε, ο Γιωργάκης δεν είναι ΠΑΣΟΚ, είναι κάτι άλλο, κάτι που θα μας το αποκαλύψουν τα μυστικά αρχεία της CIA μετά από 40-50 χρόνια), το ΠΑΣΟΚ λοιπόν είναι ένα σύστημα. Μη φανταστείτε κανα πολύπλοκο σύστημα. Το πολύ δυο με τρεις μεταβλητές. Η τσέπη τους, η φιγούρα τους και η διαχείριση των κορόϊδων.

Συστηματολόγος δεν είμαι, Πασοκόπληκτος είμαι, από παλιά. Το Σύστημα που έστησε αυτή η φοβερή μεσαία/ανώτερη αστική τάξη των πρώην ιδεολόγων/μετέπειτα σοσιαλΗστών είναι απλό, αλλά και με τεράστιο βάθος. Έγκειται στο εξής απλό ρητό : "Από μπρος παρθένα κι από πίσω μπαίνουν τρένα". Δείχνω αθώος, αφελής μέχρι απόλυτης βλακείας (να μην τον πούμε Γιωργάκη;), δείχνω σωστός, τα λέω σωστά, επιστημονικά με πολιτική ορθότητα, παρουσιάζω και ...έργα, μακέτες, αποτελέσματα, δημοσκοπήσεις με ...αντικειμενικότητα.
Και πίσω από κάμερες, τοίχους και υπουργεία, Βγάζουν τα μάτια τους!!!

Βγαίνει ένας, ας πούμε πολιτικός παράγοντας της Κυβέρνησης, (να μην το πούμε κομματόσκυλο του κερατά, ή γλείφτη που πρέπει να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, με θράσος και αναισχυντία) και διαλαλεί ότι θα "πατάξει τη διαφθορά". Οι γνωρίζοντες το βλέπουν κι αναγνωρίζουν τον ξάδερφο του πρώτου "φακελάκια" ιατρού σε Νοσοκομείο της Επαρχίας, που εν πλήρει γνώσει του πρώτου (του πολιτικάντη) δρα ασύδοτα και με την αλλαζονεία του στυλ "εμένα δε μ'αγγίζει κανείς, έχω μέσα στα Υπουργεία!".

Η ψευτοπαρθένα διευθύντρια Εφορίας, ΠΑΣΟΚοβιδωμένη από το '80, απορεί κι εξίσταται για τις παρανομίες που ακούστηκε ότι γίνονται στο Τμήμα της, ενώ η ίδια διατηρεί Βίλλα-Μέγαρο σε προάστιο των Αθηνών, που ούτε ο Μαρινάκης πιθανόν δεν έχει. Η ίδια στο Τμήμα υποστηρίζει μέχρι κεραίας την κυβερνητική πολιτική, καθότι "πρέπει να βοηθήσουμε την Ελλάδα".

Συγγενής ασθενούς στο άκουσμα ότι βρέθηκαν γύρω στα 14 εκατομύρια σε λογαριασμό ανηψιάς μιας άτεκνης γιατρού, ασυγκίνητα δηλώνει: " Δε μ' ενδιαφέρει. Εμένα έσωσε τον αδερφό μου!". "Ναι, αλλά βούλιαξε τα ταμεία, ρήμαξε τη χώρα, άρπαξε χρήματα που δε δικαιούται-καθότι γιατρός Δημοσίου-κι ουσιαστικά δε χρειάζεται-καθότι παιδιά σκυλιά γιοκ ". "Δε με νοιάζει, εμένα έσωσε το αδερφό μου!!". " Ναι, αλλά σκότωσε τη χώρα". "ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, εμένα έσωσε τον αδερφό μου!!!!"
Άιντε να εξηγήσεις ότι πιθανόν ο αδερφός να σώθηκε από μόνος του, ότι σαν κι αυτόν χιλιάδες κορόϊδα, μη δίνοντας φακελάκι οι ίδιοι, νόμιζαν ότι ο γιατρός είναι ηθικός. Δεν είχαν ξανακούσει, δεν ξέρουν πώς γίνονται οι συναλλαγές μέσω Φαρμακευτικών Εταιρειών, Φαρμακείων Νοσοκομείων, Γραφείων Προμηθειών, Ιατρικών Νοσοκομειακών Συμβουλιών και φυσικά Ιατρών. 14 εκατομύρια μάγκα μου, μόνο ένας ΠΑΣΟΚος στην ψυχή μπορεί να βγάλει (κι ας ψηφίζει ΝΔ, έτσι για το γαμώτο, ότι π.χ. "ο μπαμπάς μου σκοτώθηκε από αντάρτες", κουλά πράγματα!!).

Ο ψευτο-συνδικαλιστής, που μπροστά ουρλιάζει με τον τηλεβόα κι από πίσω κλείνει συμφωνίες και "κλείνει" μάτι στον οικονομικό παράγοντα, που θα του εξασφαλίσει το βουλευτιλίκι, είναι "κόκκαλο ΠΑΣΟΚ". Ο συνδικαλισμός του Πασοκ δεν είχε άλλο προηγούμενο, δεν ξανάδαμε τέτοιον εξευτελισμένο, χρωματισμένο μεν, αλλά και με γεμάτες τις τσέπες δε, οργανωμένο αντιπρόσωπο του εργατικού προλετάριου, που κάθεται και ακούει στις ξεκάθαρα στημένες διαδηλώσεις, τον αρχι-συνδικαλιστή που δε δούλεψε ποτέ στη ζωή του, αλλά έπαιρνε 3 και 4 μισθούς, καθότι Πασοκ, χαμήλωνε τους τόνους, όποτε του το 'λεγε το κόμμα. Και στο βάθος η Βουλή. Τι Κανελλόπουλοι, τι Πρωτόπαππες, τι Παναγόπουλοι (έρχεται κι αυτός, μη βιάζεστε!), το Πασοκ έχει τον άσο της εργατιάς στο μανίκι του (και μέσα στο βρακί του).

Ο κόσμος, ο αφελής Πασοκόκοσμος. που τρώει τα ψιχουλάκια από τη ψευτο-φοροδιαφυγή του, εξαιτίας του ενοχικού του συνδρόμου για το χαζο-αυθαίρετό του στην Κωλοπετεινίτσα Σερρών, δικαιώνει το μεγαλο-Πασόκο. Τον αρχι-λήσταρχο της περιοχής, τον γάμάω-επειδής-είμαι-Πασοκ αμόρφωτο χωριάταρο, τον τοπικό προύχοντα ή τους προύχοντες, που είναι ταυτόχρονα νομαρχιακός σύμβουλος, διορίζει κι απολύει συμβασιούχους στους ΟΤΑ που φτάνουν τα νύχια του, με βάση πάντα ψηφοθηρία και εκδουλεύσεις, είναι ο αρχηγός της τοπικής ομάδας της Δ' Ερασιτεχνικής, που πουλάει κι αγοράζει αγώνες, να χαίρονται τα βλήματα της περιφέρειας για τη "Καθαρή" νίκη ή ισοπαλία της ξεφτιλο-ομάδας τους, έχει την τοπική παμπ με τις πουτάνες εξ' Ουκρανίας, είναι εργολάβος, χτίζει σε καμένα, σε παραλίες, σε ρέματα, όπου γουστάρει. Αφού είναι Πασοκ, δεν τα 'παμε; Περπατάει στην πλατεία του χωριού και αγορεύει προς τους χωρικούς, επιπέδου Β'Δημοτικού, ότι "στην Αθήνα, μη σου πω στις Βρυξέλλες (!), ο λόγος του περνάει". Και τα βόδια με δύο πόδια, τα μοσχάρια με τα μάτια σαν μπάλλες του πινγκ-πονγκ, τον ακούν. Τον πιστεύουν και τον ψηφίζουν. Καθότι είναι και ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να λέει ψέμματα. Εξάλλου ".....στου χουριό, ιέχουν παράδοσι στου σουσιαλισμό, ιέβγαλι τσούρμου αντάρτες, που πουλέμαγαν τους φασίστις με τα δικράνια.....". Το Πασόκ είναι το κόμμα τους. Τελείωσε!!!

Δε θα διαφωνήσω με όποιον μου πει ότι διαχρονικά τα κόμματα εξουσίας, υποχρεωτικά έφτιαχναν γύρω τους ένα Σύστημα, που θα τους "χειροκροτούσε", θα τους συντηρούσε, θα τους έτρεφε, θα τους συντηρούσε. Και στο Σύστημα αυτό, απέδιδαν ότι κακό συνέβαινε στις κοινωνίες, για να αποποιηθούν ευθύνες, ενώ ήταν οι ίδιοι που το δημιούργησαν. Παλιά το έλεγαν Αυλή, πιο παλιά ίσως Ολιγαρχία, σήμερα είναι οι λεγόμενοι Κύκλοι. Κύκλοι του Πρωθυπουργού, Κύκλοι του Μαξίμου, Κύκλοι, κύκλοι, κύκλοι. Με αυτόν τον τρόπο, αμβλύνονται οι γωνίες, τα έχουμε καλά με όλους. Μοιράζουμε την πίτα, τρώμε εμείς, τρώνε (τα περισσότερα εννοείται) κι αυτοί. Έχουμε αυθαίρετα εμείς, έχουν βιλάρες με πισίνες, πάνω στον αιγιαλό αυτοί. ΄
Έλεγα όμως ότι είναι δεδομένη η διαχρονική τακτική της εξουσίας, με διάφορα όπια, τη θρησκεία, τον ελέω Θεού Βυζαντινό βασιλιά, το Φαραώ, τον Πάπα, τους γαλαζοαίματους, το φόβο, "ελάτε μαζί μας, κάντε ό,τι σας λέμε, μην τυχόν έρθουν οι άλλοι, οι κακοί, οι ξένοι και βιάσουν τις κόρες, μαγαρίσουν τα όσια και ιερά μας", την εξαγορά, "φάε κι εσύ και μη μιλάς!", και άλλα παρόμοια.
Αυτό που κατάφερε όμως το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη χρυσή 30ετία 1981-2001, τη μεταπολιτευτική ευδαιμονία του "μπάρμπα απ΄τις Βρυξέλλες", των χαβαλέ πακέτων Ντελόρ, "να φαν και οι κότες" είναι πραγματικά μοναδικό. Είμαι και μικρός, δεν έχω και γνώσεις Ιστορίας, αλλά φαντάζομαι ότι αυτό το Σύστημα του ΠΑΣΟΚ δεν έχει δει άλλο παρόμοιο ποτέ στην Ελληνική Ιστορία. Ίσως να είναι οι συγκυρίες, οι "τέλος-αιώνα" συνθήκες, fin-de-ciecle κι έτσι, ο ανθρώπινος παράγοντας (λέγε με Ανδρέα), το μπούχτισμα από δεκαετίες και δεκαετίες φασίζουσων ανεπαρκών κυβερνήσεων, δικτατοριών κτλ, η εισροή κονδυλίων και κουβάδων με λίρες που κολάζουν και τους μεγαλύτερους ιδεαλιστές (όχι το Πασοκ είχε ποτέ τέτοιους!). Η περιβόητη κουτάλα είναι δύσκολα διαχειρίσιμη.

Τι χρειάστηκε επομένως;;; Ένα ΑΝΙΚΗΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!!! Ένας τρόπος διακυβέρνησης, εφαρμογής τοπικής, περιφερειακής διαχείρισης των προβάτων, με άρχοντες τα εγχώρια κομματόσκυλα, τους έλεγαν και Πασοκοφρουρούς, το μοίρασμα της κεντρικής εξουσίας σε λαϊκιστές πάσης φύσης και πάσης φάτσας, από τους αρχι-μαφιόζους και αρχι-γκάνγκστερ της ντόπιας Οικονομίας, που θα πληρώσουν για τις φιέστες των εκλογών, τους αρχι-καναλάρχες, τους γυφτο-Μέρντοκ της Ψωροκώσταινας, εργολάβοι κι εργοφάγοι, δεκανίκια της εξουσίας, αλλά και ανώτεροι πολιτικοκοινωνικά, καθοδηγούν τις μάζες, τόσο των πολιτών, αλλά κυρίως των πολιτικών, με ευκολία και τέχνη, αφού πήραν τα μαθήματα σωστά μες στο '80. Ο Μπιρσίμ σκηνοθετεί, ο κόσμος αποβλακωμένος χειροκροτεί, οι καναλάρχες τρίβουν τα χέρια τους. Η καινούρια λέξη, που επίσης εισήχθη στην καθημερινότητά μας, εξαιτίας του Πασοκ "Τα λαμόγια", ήτοι οι εφοπλιστές/βιομήχανοι/εργολάβοι/μεγαλοδικηγόροι.μεγαλοπαράγοντες και γενικοί διαπλεκόμενοι καρχαρίες, που στα μάτια μας φάνταζαν τέραστιοι, αλλά στο διεθνές πολιτικό στερέωμα ίσως ήταν οι φτωχοί συγγενείς με τη Μερσεντές, υποστήριξαν αυτό το Σύστημα με πάθος, καθότι βόλευε τους πάντες. Γιατί να αντιδράσει ο λαουτζίκος όταν με 5 ψήφους και δύο σημαιάκια και το παιδί του στο Δημόσιο έβαζε, να τεμπελιάζει με ωράριο και ο ίδιος έπαιρνε χαβαλέ επιχορηγήσεις χωρίς να οργώσει ούτε σπιθαμή και η γυναίκα του έπαιρνε μισθό καθαρίστριας χωρίς να έχει πιάσει ποτέ σκούπα και η πεθερά με αναπηρική σύνταξη, γιατί είχε κόψει ένα νύχι όταν έκοβε κρεμμύδια και ο πεθερός -τι άλλο- σύνταξη αντιστασιακού, κι ας ήταν 6 χρονών τότε.
Κι όλα αυτά μόνο με μια εγγραφή στην Τ.Ο. του χωριού!! Και φυσικά κάνοντας τα στραβά μάτια (σιγά μη χρειαζόταν να κάνει τα στραβά μάτια, αφού ούτως ει άλλως δεν έβλεπε, τζάμπα έπαιρνε το επίδομα τυφλών!!) σε κάθε αυθαιρεσία-παρανομία των μεγάλων. Δεν έπαιρνε πρέφα κανείς, δεν άνοιγε μύτη, δεν μας πήραν χαμπάρι ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε οι ντόπιοι επικριτές (ποιοι επικριτές, όλοι δικοί μας ήταν, πολίτευση και αντιπολίτευση, ΚΚΕ μ-λ, μ-λ ΚΚΕ, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις!!). Πανάθεμά σας, σας έλεγαν και Δημοκράτες κάποια εποχή!!
Το Σύστημα είχε πιάσει ρίζες, τόσο βαθιές που διάβρωσε όλα τα στρώματα, όλα τα υγιή και μη τμήματα μιας χώρας, τα νησιά και τα βουνά, τα εδάφη και υπεδάφη, μόλυνε τους υδροφόρους ορίζοντες, οπότε όποιος έπινε από το χρυσό πράσινο ποτήρι με τον υπέροχο πράσινο ήλιο, θα αρρώσταινε για πάντα, αυτός και τα παιδιά του. Και υπήρξαν άπειροι άνθρωποι που παρακάλαγαν για αυτήν την αρρώστεια. Το Σύστημα ήταν στάνταρ άσσος! Με το  Πασοκ, για την Αλλαγή. Και όντως άλλαξαν οι πάντες. Οι αγρότες σταμάτησαν να παράγουν, οι δημόσιοι υπάλληλοι σταμάτησαν να δουλεύουν, οι μαθητές σταμάτησαν να διαβάζουν, οι παπάδες διάβαζαν "Αυριανή" (μα τω Θεώ, το είδα κι αυτό στο χωριό μου, την Κατερίνη Πιερίας), για να μάθουν φαίνεται το αύριο του τόπου, οι λογής-λογής μάγκες άνοιγαν μπαρ και σουβλατζίδικα, όλοι έγιναν μεσίτες και μεσάζοντες, όλοι το έριξαν στην διαμεσολάβηση και στην εκδούλευση, η Αλλαγή έγινε αισθητή και εδριαώθηκε το '90 με τον εκσυγχρονισμό.
Εκεί εκσυγχρονίστηκε και το Σύστημα. Ενδυναμώθηκε, εξευρωπαϊστηκε περαιτέρω, αναδιοργανώθηκε, απέβαλλε κάποιους παλιούς, ελάχιστους κόλακες, για τα μάτια του κόσμου, ώστε ναι μεν να εξακολουθεί να είναι παρθένα, αλλά με ..κώλο (Θου Κύριε κτλ κτλ) γαρύφαλλο!
Οι Παπανδρεϊκοί μέσα σε μια Ωνάσεια Νύχτα με κρεατινίνες και βαλβίδες, έγιναν Σημιτικοί. Το Σύστημα όμως Σύστημα! Ανίκητο. Πασοκοκρατία, τρώμε τα πάντα, δεν κάνουμε διακρίσεις, και ο κόσμος να θεωρεί εαυτόν σοσιαλιστή και αριστερό. Ο κόσμος γύρισε τούμπαλιν, έπεσαν τείχη, γκρεμίστηκαν ιδεολογίες, κατέρρευσαν μύθοι κι εδώ μέχρι και το 2003 μιλούσαμε για αριστερούς/δεξιούς κι ανάβαμε κεράκια στο μνήμα του Ανδρέα (για να μην πω για τους επετειακούς στεφάνους στο Πολυτεχνείο).

Φτάνει όμως με το παρελθόν. Θα μας στοιχειώνει για αιώνες, δε χρειάζεται εγώ να πω παραπάνω.
Ας έρθουμε στο τώρα, καλύτερα στην πρόβλεψη.
Δεν ξέρω, αν σας το είπα: Το Σύστημα είναι ανίκητο, δε παλεύεται ούτε από μέσα ούτε απ'έξω, ούτε από πάνω ούτε από κάτω, ούτε πλαγίως ούτε οριζοντίως. Το μέλλον ήδη φάνηκε. Ζοφερό, μαύρο, με το Πασοκ μπροστάρη.
Αυτό που ζούμε τώρα είναι η εξής κατάσταση: Το Σύστημα παριστάνεται ως ένα αιωνόβιο δέντρο με βαθιές και στέρεες ρίζες. Σκεφτείτε ένα 20χρονο ρεμάλι του '79 με πράσινο σημαιάκι, σήμερα είναι μόλις 52χρονος διευθυντής Πολεοδομίας, που με γνώσεις Γυμνασίου, "κατάφερε" να έχει μισθό τεσσάρων Πανεπιστημιακών, χώρια τα άπειρα φακελάκια. Δηλαδή έχει ακόμα τουλάχιστον 15 χρόνια "παραγωγικής θητείας" στο Δημόσιο συμφέρον (!!). Αυτές όμως οι ρίζες του, που παλιά το όρθωναν και το κρατούσαν αγέρωχο-σαν το βλέμμα του Ανδρέα με το ζιβάγκο-τώρα το εμποδίζουν να προσαρμοστεί στις σύγχρονες συνθήκες. Με απλά λόγια, το δέντρο θέλει να την κοπανήσει από δω, αφού ως γνωστόν όταν βουλιάζει το καράβι, τα πράσινα ποντίκια την κοπανάνε πρώτα. Παρένθεση:
(72.000 καταθέτες σε 42 χώρες έχει ανακαλύψει μέχρι στιγμής η γενική γραμματεία πληροφοριακών συστημάτων, με καταθέσεις εκτός Ελλάδος που φτάνουν τα 18 δις ευρω από αρχές του έτους και 47 δις από αρχές του 2010. Τι θα τους κάνει;; Πιθανόν τίποτα! Ίσως να τους πάρει ένα τηλέφωνο να τους συγχαρεί, "πώς τα κατάφερες βρε μπαγάσα" κι έτσι, εξάλλου τα 4/5 από αυτούς είναι δηλωμένοι Πασοκ, ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι, και το υπόλοιπό 1/5 από τα λοιπά, τα λιμά καλύτερα. Κλείνει η παρένθεση.)
Το δέντρο, ήτοι το Σύστημα copyright PASOK, θέλει να την κοπανήσει, αλλά οι ρίζες του οι βαθιές το εμποδίζουν. Οπότε τι να κάνει;; Πρέπει να τις κόψει!!! Όλα αυτά τα κακόμοιρα συνδικαλάκια, όλα τα κακόμοιρα ψηφοφοράκια, τους αγνούς πατριώτες, τους τίμιους αριστερούς, τους ιδεολόγους του σοσιαλισμού με τη δεξιά τσέπη, πρέπει δυστυχώς και με πόνο ψυχής να τους θυσιάσει στο βωμό της Τρόϊκας. Και αυτοί οι άνθρωποι, αναγνωρίζοντας τόσο τον Υπέρλαμπρο Πατριωτισμό του Γιωργάκη, αλλά κυρίως αναγνωρίζοντας το ανίκητο του Συστήματος, του οποίου άλλοτε ήτανε οι στυλοβάτες, πείθονται και κάθονται και την τρώνε. Έτσι απλά!! Δηλαδή όχι τελείως απλά, θα χρειαστεί λίγη αυτοφυής κάνναβη και αρκετή δόση τούρκικων σήριαλ.
Η πρόβλεψή μου δηλαδή είναι ότι το Σύστημα, μερικώς λαβωμένο από τις αιμορραγούσες ρίζες του, αλλά με αιμοστατική σκόνη εκ Βρυξελλών, θα πορευτεί όπως πάντα ανίκητο. Εδώ, εκεί, ποιος ξέρει; Το σίγουρο είναι ένα (όΧΙ, ΌΧΙ, δε θα ξαναπώ ότι το Σύστημα είναι ανίκητο, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ δηλαδή!)

Η σιγουριά της ίδιας κι απαράλλαχτης νοοτροπίας. Όπως το γνωστό κλισέ με τους ξιπασμένους νεόπλουτους του Τιτανικού, που συνέχιζαν το φαγοπότι, ενώ βούλιαζαν, έτσι και με μας τους πλήρως αποτυχημένους ως Ιδέα, ως Συμπεριφορά, ως Αξία, ως Κοινωνία, ως Προσφορά, όσο θαβόμαστε στην κινούμενη-ομολογουμένως-άμμο των αγορών και όσο παλινδρομούμε μεταξύ αρχοντοχωριατισμού και νεολληνικής κακομοιριάς και μεμψιμοιρίας, τόσο δείχνουμε να το διασκεδάζουμε, τόσο συνεχίζουμε να κλέβουμε το κράτος (θαρρείς και είναι κάτι άλλο, από εμάς), τόσο αναπαράγουμε νοοτροπίες οπισθοδρομικές και απαρχαιωμένες, του γλειψίματος ή της ρουφιανιάς, του στρουθοκαμηλισμού και της μαλαγανιάς.
Γιατί, ρωτάτε;;;;
Μα γιατί ένα Σύστημα ξέρει ένα και μόνο δρόμο. Μπορεί να λοξοδρομεί, να αλλάζει λίγο κλίση, ποτέ κατεύθυνση.
Ακόμα κι αν οδηγεί στο γκρεμό

Αντίο αδέρφια, πλούσια και μη, Πασόκοι και μη, τα λέμε στην Κόλαση.........Τουλάχιστον θα σκέφτηκε κανείς να την έχει βάψει πράσινη;;;;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Υ.Σ. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις μπορεί και να είναι και συμπτωματική, δεν παίρνω κι όρκο. Ουδεμία ευθύνη φέρουμε για τα φακελάκια που άρπαξαν, για τις βίλες που έχτισαν, για τα Ταμεία που φαλίρισαν, για τα Χρηματιστήρια που καταποντίστηκαν. Εξάλλου εμείς δε λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Εμείς απλά είπαμε τη μαγική λέξη, το συγχωροχάρτι, τη θαυματουργή εικόνα του 15αύγουστου, τον κώδικα Ντα Βίντσι, είπαμε απλά : ΠΑΣΟΚ. Σσσσσσσ, μη το φωνάζουμε όμως πολύ, διότι ο Υπουργός είπε θα καταργήσει την ανωνυμία των μπλόγκερς και πρέπει να κόψουμε και τη διαδικτυακή κριτική. Στο εξής θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες (και οι επώνυμοι)