Es ist nichts. Nicht von Belang. 2025.
Das letzte Mal, wo ich von etwas Nebensächliches schrieb, war das Jahr 2013.
12 Jahre später. Nichts änderte sich. Der Nebel ist weg. Die Sprache wurde entfesselt.
Körper, Seele, Prinzipien, Emotionen, Institutionen, alles löst sich in eigene Bestandteile auf. Die elementaren Moleküle und Atome.
Kein Individuum mehr, nur Dividuum. Ich hab mich geteilt und besiegt, nach dem Lebensmotto divide et impera. Es hat funktioniert.
Quantensprung.
Έξω βρέχει. Καταιγίδες ήρθαν, θα περάσουν, ξέσπασαν, ξερίζωσαν.
Μέσα είναι στεγνά, δεν πέρασε ούτε μια σταγόνα. Ξηρό το κλίμα εντός, απεφάνθη!
Στεγνός. Απότοκο της αποστέγνωσης. Των αισθημάτων και των χυμών. Στεγνός ουχί στυγνός. Απλά ξηρός και ξεραμένος. Αποξηραμένος, σαν σπόρι διασκέδασης.
Δε μιλώ επί του προσωπικού, στεγνά κι αδιάντροπα εξηγώ: κάποιος θα φύγει σήμερα. Κάποιος έφυγε χτες. Στέγνωσε κι εκείνος. Μούμια στη σκόνη του χρόνου.
Στεγνός κι αδιάβροχος. Μέσα του.
Έξω βρέχει ακόμα.
