".....Κάποτε φτάνεις εκεί. Σ' αυτό το σημείο. Το σημείο της (μη) επιστροφής.
Φτάνεις. Και το ξεπερνάς. Και γυρίζεις.
Ή δε γυρίζεις....."
Αυτά τα έγραψα το Νοέμβριο του 21. Τότε που νόμιζα ότι... αυτό ήταν, πάει, το 'χασα! Ότι δεν υπάρχει επιστροφή για μένα, ότι ο δρόμος με στέλνει σε κάποιο κελί.
Τώρα είναι Φλεβάρης πλέον, 2022. Ακόμα εδώ είμαι. Κάτι λέει αυτό.
Ήταν επιστροφή δηλαδή; Μακάρι να 'ξερα. Επιστροφές, καταστροφές, τα 'χω ξαναπεί και τα 'χω χιλιοτραγουδήσει. Πάντως τα σκέφτηκα, τα σκεφτήκαμε, τα βάλαμε κάτω, τα win-win, τα lose-lose, τους νεότερους και τους μεγαλύτερους, όλα σε μια παρτίδα. Είπαμε να μη το ληξουμε ακόμα. Δεν είναι βέβαια Hängepartie, το παιχνίδι είναι χαμένο, το ξέρουμε και οι δύο.
Απλά δε ρίχνουμε ακόμα το βασιλιά, στην κυριολεξία και στη μεταφορά. Θα το παίξουμε μέχρι του τέλους. Απλά δε θα παίζουμε με το ρολόι. Χωρίς να ορίζεται, χωρίς να μετριέται τίποτα.
Ίσως και να είναι η συμφωνία στην αιωνιότητα, μια μαύρη τρύπα της ανυπαρξίας. Μια άρνηση της πραγματικότητας, nothing ist real. And nothing to get hang about.
