Εγώ, εντάξει, είμαι ο κάποιος τίποτας!
Σε κάποιο τέρμα, σε ένα σκοπό.....
Ça peut servir on sait jamais......
Πες το ψέματα!!
Θέλω να ακούω τραγούδια για να θυμάμαι αυτά που θέλω να θυμάμαι και να ξεχνάω αυτά που θέλω να ξεχνάω.
Και πάντα βρίσκει κάποιος στις μουσικές το τίποτα που τον ορίζει.
Ο Αύγουστος του 2021 μου έβγαλε πολλή αυτοκριτική διάθεση. Πολλή αυτοανάλυση, πολύ κλάμα, πολλή δουλειά στην ενδοσκόπηση. Να τα βρω με το Θεό μου, με τον εαυτό μου.
Και πολύ προσωπικό στυλ. Σχετικά σπάνιο, για μένα, που συνήθως γενικολογώ και δεν αναφέρομαι σε ονόματα και διευθύνσεις. Αλλά ίσως ήρθε και η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους
Γι'αυτό και γράφω στα ελληνικά. Δεν μπορώ να τα πω αυτά σε άλλη γλώσσα.
Οι φωτογραφίες. Αυτές φταίνε. Έτσι όπως είναι, θολές και κουνημένες, έτσι θολό και κουνημένο βλέπω και το παρελθόν μου. Ξεχνάω κιόλας κι έχω ανάγκη να με ξαναδώ με (μαύρα) μαλλιά,να με θυμηθώ, να θυμηθώ ότι ποτέ δεν ήμουν πακτωμένος, ποτέ δεν είχα κάπου σιγουριά, ποτέ στο σταθερό, μια εδώ και μία εκεί. Πάντα μια θολούρα στο μυαλό και στη σκέψη, μια συνεχής κίνηση.
Από το ένα σπίτι στο άλλο, από την μια πόλη στην άλλη, Κατερίνη- Θεσσαλονίκη-Ωραιόκαστρο-Οφφενμπαχ-Λανγκεν. Και ποιος ξέρει πού αλλού! Από τη μια οικογένεια στην άλλη. Από δω παιδιά, από κει παιδιά. Από τη μια δουλειά στην άλλη δουλειά, μια στα δημόσια μια στα ιδιωτικά, μια στα ελληνικά, μια στα γερμανικά. Παντού και πουθενά! Εδώ κι αλλού! Ώσπου να στεριώσει κάτι, ξεστησιμο και δρόμο! Σαν τσιγγαναριό (δεν ακούστηκε πολιτικά σωστό αυτό!) , Ας το πούμε σαν καραβάνι, σαν νομάς.
Αλλά ας μην τα μπερδεύω.
Η θολούρα είναι καταρχήν κληρονομική. Σόι πάει το βασίλειο, όλο φεύγαμε, όλο μετακομίζαμε και δεν είχε καταλάβει ποτέ η οικογένεια ότι η "Πόλις" θα την ακολουθούσε.
Στα ίδια χνάρια κι εγώ, είχα την ψευδαίσθηση ότι φεύγοντας από αυτήν την οικογένεια και φτιάχνοντας άλλη, ότι θα γλυτώσω το ανικανοποίητο και το "ήθελε συνέχεια να φεύγει", ότι κάπου θα ριζώσω.
Και το είχα καταφέρει για καμιά δεκαετία. Με ψεύτικες ρίζες βέβαια! Και μετά οι επιπτώσεις της κοινωνικοοικονομικοπολιτικοψυχολογικής κρίσης. Νομίζω ακόμα και τώρα που διαβάζω τις παλιές αναρτήσεις,εκείνης της εποχής, με καταλαβαίνω πού νόμιζα ότι πατούσα και πού είχα το κενό κάτω από τα πόδια μου. Μέχρι που το ένοιωσα κανονικά και με το νόμο αυτό το κενό....κι έφυγα κι από κει! Εκεί βέβαια, ίσως να κολλάει και το "με διώξανε". Αλλά κι από κει, με ψηλά το κεφάλι, όχι με την ουρά στα σκέλια. Κύριος ήρθα και κύριος έφυγα. Η έτσι τουλάχιστον θα γράψει στο κεφάλαιο.
Οι δουλειές ήταν παρόμοια υπόθεση. Κάτι με χαλούσε κι έφευγα, κάτι με έσπρωχνε, "και καλά" η αξιοπρέπεια μου.
"Είμαι τραγούδι, είμαι λαός, δεν είμαι σκλάβος κανενός" τραγουδούσα όταν παραιτήθηκα από την Γενική. Πάντως, αν αυτό σημαίνει κάτι, από δουλειές ποτέ δε μ'έδιωξαν, πάντα μόνος έφευγα.
Κι αυτό το "φεύγω" πρέπει να μ'εχει τελικά αφήσει ψιλοαναπηρο. Σα να λέμε,μαθημενα τα βουνά στα χιόνια, άμα φύγεις μια φορά, η επόμενη φορά είναι η ίδια ακριβώς, μια ακόμα ίδια φορά, ανεξάρτητα πού πας.
Κακό πράγμα! Να παίρνεις το καπελάκι σου και να φεύγεις! Τίποτα, μια βαλίτσα. Το πετσί σου και την τσίπα σου. Κι όπου σε βγάλει! Το έχεις δει το σενάριο. Θολό τοπίο! Σα μια φωτογραφία του '70 ή του '80, κουνημένη.
Δεν έχει πολύ ακόμα, κάπου τελειώνει. Το μόνον της ζωής του ταξείδιον.
Και μια που το έφερε κι ο λόγος......
Στρατής Τσίρκας.
Εδώ ένα καλό ντοκυμαντέρ από το 1992.
Και το λινκ ολόκληρο από τα αρχεία της ΕΡΤ
https://archive.ert.gr/36752/
Να πω και μια δυο προσωπικές ιστοριούλες, έτσι για να συνδέσουμε τα μεγάλα με τα μικρά. Αυτά που μας κάνουν να θυμόμαστε ότι επειδή είμαστε εμείς μικροί, είναι κάποιοι άλλοι μεγάλοι....
Όταν ήμουν 12-13χρονων παιζόταν στην ΕΡΤ η μεταφορά της τριλογίας του Τσίρκα "Ακυβέρνητες πολιτείες". Για το ηρωικό πασοκικο 1985-1986 ήταν κίνηση μοντερνισμού και απελευθέρωσης το να προβληθούν και ερωτικές σκηνές, τι ερωτικές δηλαδή, ένα γυμνό μπούτι εδώ, μια κιλότα εκεί, μια "παλινδρόμηση" μπρος-πισω, ψιλοπραγματα δηλαδή. Το κεφάλαιο Α (για το ακατάλληλο δι'ανηλίκους) πάνω αριστερά να μας θυμίζει ότι δεν "παίζει" για μας.
Μια Παρασκευή που έπαιζε στην τηλεόραση (μπορεί να ήταν και δέκα η ώρα) έδειξε μια τέτοια σκηνή, πάνω σε έναν καναπέ, μια κυρία ελαφρώς ενδεδυμένη με ρόμπα, "δεχόταν" κάποιον κύριο με κουστούμι.
Ε ρε και το πήρε χαμπάρι ο Σάκης, με ένα γκαρισμα με διαολόστειλε στο δωμάτιο μου. Έλα που παρατηρησα όμως πόσο "συγκεντρωμένα" το παρακολουθούσε ο πατέρας μου, που δεν πρόσεξε ότι έβλεπα κι εγώ μαζί του στα κρυφά, πίσω από την πόρτα.
Κι αυτή είναι η πρώτη επίσημη "παράνομη" κι ανεπίτρεπτη παρακολούθηση κάτι-σαν-πορνό για τα δεδομένα του '80.
Άρα σε ένα παιδικό μυαλό χαρακτηκε η απλή εξίσωση: Στρατής Τσίρκας=δημιουργός αισθητικών πορνοταινιών.
Εννοείται δεν διάβασα πότε κάποιο από τα βιβλία του, ίσως κάποια αποσπάσματα στο λύκειο.
Κι έφτασε η ώρα που μας είπε ο Χάρης, "έχω πρόταση να φτιάξω τη μουσική επένδυση σε ένα ντοκυμαντέρ για την ΕΡΤ, θα με βοηθήσετε;". "Για τι πράγμα μιλάει το ντοκυμαντέρ Χάρη;" Ρώτησε ο μικρός Μιχαλάκης! Με το που είπε "Αφιέρωμα στη ζωή του Στρατή Τσίρκα", πήγε κατευθείαν το μυαλό μου στην κατάλληλη μουσική για πορνό!
"Όχι, ανόητε!"λέει "έχω γράψει μια πασακάλια και μερικές κοντες, θα τα προσαρμόσω σε κάτι ορφανά ορχηστρικά που έχω αφημένα και χρειάζομαι φλάουτο, κιθάρα, σαξόφωνο κι ακορντεόν. Στα λαϊκά μέρη θα παίξω εγώ μπουζούκι, πχ εκεί που θα δείξει την κηδεία του Πέτρουλα"
"Του ποιανού;;;;" Αναρωτήθηκα από μέσα μου! Κι αφού αναγνώρισα τα μεγάλα κενά, Τσίρκας-λογοτεχνια-πολιτικη και με την αφορμή αυτή, άρχισα να διαβάζω τη Λέσχη, πολλά δοκίμια του, που έγραψε στη "Λέξη" και μου τα έδινε ο Χάρης δανεικά, ένα βιβλίο που έγραψε για τον επίσης αλεξανδρινό Καβάφη και γενικά έψαξα το πολιτικό σκηνικό που έζησε και έγραψε. Η αριστερή γενιά της ήττας, που λένε ή που λέγανε πριν έρθει ο Τσίπρας και τα γαμησει όλα!! Κι αυτόν φυσικά το διέγραψε το ΚΚΕ, οπότε πέρασε στο κόμμα του Λεωνίδα Κύρκου.
Τέλος πάντων, κάτι παραπάνω μάθαμε, κάτι σκαμπασαμε, κάτι σκεφτήκαμε για τον καλλιτέχνη και την εποχή του.
ΥΣ. Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε καν ότι παίζει μουσική στο Background, δεν πειράζει, ούτε κι εγώ που έπαιξα, το πρόσεξα ότι υπήρχε μουσική από πίσω. Και δη πασακάλια και Coda από ορχηστρικά !!!!!
Τέχνη, σου λέει! Καν'τη και ρίχτη στο γυαλό!
Ήμασταν κάποτε νέοι άνθρωποι, όλοι μας! Τα περασμένα μας χρόνια, οι περισσότεροι τα λένε "τα καλύτερα μας χρόνια".
Άλλοι τα θεωρούν απλώς τα ανώριμα, τα προπαρασκευαστικά. Τα χρόνια συλλογής εμπειριών, τα "άσε με να κάνω λάθος" χρόνια, τα "learning by doing mistakes" χρόνια, που είπαμε και σε άλλο ποστ.
Wir sitzen uns bei der Besprechung und ich erkläre Sükran, was auf den Pralinen steht. Die Landschaften von Meteora, die Karyatiden in Akropolis, die weißen Häuser mit den Windmühlen in Mykonos.
Ich erzähle ihr, wie scheint, begeistert, die Geschichte von Orten, Flüssen und Statuen. Wie die Mönche den Korb mit Provianten hochziehen, was für eine Bedeutung der Fluss Acheron hatte.
Dann sagte sie zu mir, "du bist stolz auf deinen Land, man sieht's".
"Warum soll ich stolz auf meinen Heimatland sein?" erwiderte ich.
"Ein Heim ist eine Lotterie. Niemand hat's verdient oder gerecht geerbt. Es ist reiner Zufall, wo du geboren bist. Niemand sucht sich seinen Heimatort aus. Manche haben Glück, manche Pech, sind allerdings alle unschuldig."
Nein, ich bin nicht stolz auf Griechenland. Ich bin stolz auf mich, wie ich mich entwickelte, wie mich die Geschichte des Landes fasziniert, wie ich die Buchstaben des Alphabets ausspreche.
Ich bin nur stolz auf die Menschen, die sich auf diesen Boden glänzten, die für die Ewigkeit und über die Ewigkeit philosophierten. Was mich geprägt hat, besteht aus unsagbaren Materien. Es kann man riechen und spüren, wenn man die Antennen dafür besitzt.
Bin stolz auf mich. Hab Blitze im Herz, Donner im Kopf, Hitze in meinen Händen. Alles richtig gemeißelt, es dürfte so hässlich und genauso unkaputtbar sein.
Das hat nicht mit dem Heimat zu tun. Es ist das Flair, der Hauch des Windes. Er flüstert, egal wo du dich findest. Er findet dich, irgendwann, wenn du deinen Stolz runterschlucken kannst.
Wie Jan sagt, der moderne und aufgeschlossene Deutsche ist stolz aufs Nicht-stolz-Sein. Gleichartig bin ich stolz aufs stolz-sein-zu-können und aufs nicht-stolz-sein-zu-müssen (bloß weil ich Grieche bin).
Ich bin nicht Grieche, ich kann den Griechen, ich kenne den Griechen, ich sehe/höre/fühle den Griechen. Vor allem lese und lerne den Griechen.
ὦ κλεινοτάτην αἰθέριον οἰκίσας πόλιν,
οὐκ οἶσθ᾽ ὅσην τιμὴν παρ᾽ ἀνθρώποις φέρει,
ὅσους τ᾽ ἐραστὰς τῆσδε τῆς χώρας ἔχεις.
Εκεί ψηλά είναι η τιμή και η περηφάνια μου. Σε κείνη τη χώρα. Σε κείνη την Πόλη. Σε κείνο το μυαλό. Στο μυαλό μου.
Das Sein und die Zeit, das Sein und das Nichts. Beides in mir.
Της το χρωστάω. Δε θυμάμαι, ειλικρινά δε θυμάμαι, να έχω γράψει, να της έχω αφιερώσει ποτέ κάποιο ποστ. Σίγουρα βρισκόταν ανάμεσα στα λεγόμενα και γραπτά μου, αλλά κυρίως έμμεσα.
Ήρθε η ώρα λοιπόν για ένα ξεκαθάρισμα. Ένα ξεσκόνισμα. Κι ας μην είναι η κατάλληλη στιγμή. Πότε είναι επιτέλους αυτή η κατάλληλη στιγμή; Ή είναι νωρίς ή είναι αργά. Το ακριβές ταιμινγκ δεν το ξέρει κανείς.
Κι αυτό ακριβώς είναι το θέμα με την αδερφή μου. Εκεί χαθήκαμε κι εκεί βρεθήκαμε. Σε ένα ταιμινγκ. Όταν αυτή πήγαινε, εγώ μπουσουλούσα πνευματικώς. Όταν εγώ ξεκίνησα κι άρχισα να πηγαίνω, αυτή ήδη ερχόταν. Αν ήμουν εγώ ο μεγαλύτερος, θα ήταν πιθανόν διαφορετικά, κάπου θα βρισκόμασταν. Πιο γρήγορα εκείνη, πιο αργά εγώ, στη μέση η συνάντηση.
Αλλά έλαχε να βγει αυτή πρώτη. Βασίλισσα, αφεντικίνα, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ποιος να της το 'λεγε, το "κακό" που τη βρήκε!! Γεννήθηκα 4 χρόνια μετά εγώ κι απάνω που είχε καλομάθει στις περιποιήσεις, της είπαν "ξέρεις θα έχεις κι αδερφάκι".😅😳
Άμυνα, λέει, εκ πρώτοις. "Όχι, όχι δεν είναι δικό μας αυτό, κανονικά από τους γύφτους το πήραμε, να τους το πάμε πάλι πίσω". Δεν πιάνει!! Ξαναδοκιμαζει! Αν δεν μπορώ να τον ξαποστείλω, να τον ελέγχω τουλάχιστον! "Εσείς όλοι θα αγαπάτε εμένα κι εγώ θα αγαπώ το μωρό! Θα δίνετε όλα τα δώρα σε μένα και γω θα διαλέγω τι θα δίνω στο μωρό" Μεσάζων, Δερβέναγας, Νταβατζης.
ΟΚ, δεν προχώρησε κι αυτό. "Θα τον πάω στο σύνδρομο Στοκχόλμης, να με έχει ανάγκη ακόμα κι ως αιχμάλωτος", σκέφτηκε. "Πειθαρχικό μέσω ταπείνωσης". Με έβαζαν στη μέση και μο έβαφαν το πρόσωπο με κραγιόν, με μάσκαρα, με σκιές ματιών. Μια μέρα που τις πήρε πρέφα ο Σάκης, έγινε της τρελής! Πιο μετά παίζαμε (μου επέτρεπαν να παίζω μαζί με τις φίλες της) παιχνίδια του στυλ, εγώ ήμουν ο υπηρέτης και τις σέρβιρα. Με πετσέτα στο χέρι, σαν γκαρσόνι σε ακριβό ξενοδοχείο. Ή ήμουν ο μάγειρας στο ακριβό εστιατόριο και τις μαγείρευα. Ωραία πράγματα! Η πλάκα είναι ότι κι εγώ χαιρόμουν! Το απολάμβανα! Μου έδιναν σημασία. Σύνδρομο Στοκχόλμης κανονικά!
Αργότερα την ξαναγνώρισα ως πολύ κοινωνικό πρόσωπο, περσόνα με επαφές. Έκανε μυθικά πάρτυ στο σπίτι μας, με δίσκους βινυλίου, με Χρυσή δισκοθήκη και σλόου χορούς. Κυριακή απόγευμα μαζεύονταν και έβλεπαν πυρετό της δόξας, το Λίροϋ το χορευταρά. Κιχ εγώ!
Είχε επιτυχίες, όχι χαζά! Έβγαινε, τη ζητούσαν από παντού, αγαπητή, μέσα σε όλα, ρούχα, λούσα, μαγαζιά, νύχτα. Και μην ξεχνάτε, όλα αυτά κάτω από τη μύτη του Σάκη. Του μπαμπά μας. Του Κέρβερου, του Βεληγκέκα. "Να με μια φίλη βγήκα, να ήταν και ο μπαμπάς της Φιλίτσας μαζί, όχι, δεν καπνίζω φυσικά, ποτό;; Θα αστειεύεσαι φυσικά". Μια 1900, μια στη folle-nuit. Κι άλλα που δεν ξέρω, δεν πήρα μυρουδια (ούτε εγώ ούτε κι ο Σάκης μάλλον!!) Και που ίσως καλύτερα που δεν τα ξέρω!!🤣😝
Εγώ αφελής και ακοινώνητος, αγάμητος, μάζευα χαρτζιλίκι από γιαγιάδες και θείους. Τι να τα κάνω; Αφού δεν έβγαινα έξω! Ερχόταν το κορίτσι μας "μου δανείζεις 20, 30, 50, 100, 500". Είχαμε και υποτίμηση της δραχμής κάποια στιγμή, θυμάστε; Κι εγώ της τα "δάνειζα". Σπάνια μου τα γύριζε πίσω, κυρίως τα ξεχνούσα. Χαλάλι, δεν πειράζει, έλεγα.
Στις περιπέτειες των πανελληνίων εξετάσεων και των δυο μας, ήδη φάνηκε το πρώτο χάσμα, το πρώτο σχίσμα. Αυτή φοιτήτρια, με όλη τη ζωή της Θεσσαλονίκης, νύχτα και μέρα, κι εγώ στο "ενδιάμεσα", μια Κατερίνη και μια φροντιστήρια έκθεσης στο Γιαννέλο, μια λίγο κτηνιατρική με το Ζώη, μια πίσω με το Θοδωρή. Θυμάμαι κάνα δυο συναυλίες, που βγήκα με τους φοιτητές, γουάου, δυο επίπεδα πάνω, η μια ήταν στο Καυταντζόγλειο, να ακούσουμε τα Λάτιν του Νταλάρα και η άλλη ήταν.......χμμμ, δε θυμάμαι!
Το (μικρό) πρόβλημα άρχισε όταν μετακόμισα επίσημα και ήμασταν τρόπον τινά συγκάτοικοι. Εκεί σαν να γνώρισα μια άλλη αδελφή. Μια άλλη γυναίκα. Με τα "δύσκολα" της, με ιδιοτροπίες, με άγχη, με κλάματα και κλείσιμο στην τουαλέτα, πριν να δώσει μαθήματα στην εξεταστική, με πάρτυ και μεγάλες παρέες (ξανά!)----την παρατηρείτε τη ζήλεια μου, υποθέτω!----- με ταξίδια Εράσμους, με εμπειρίες και "προχώ" καταστάσεις, με γκρίνιες για το καθάρισμα του σπιτιού, με μια γενική δυσ-χημεια.
Δε λέω, είχαμε και τις ωραίες μας στιγμές, όταν της άφηνα στην πόρτα ποιήματα του Δροσίνη, ή της έστηνα μεγάλο παιχνίδι μες στο σπίτι για να της δώσω το δώρο της. Ή όταν μας έπιανε η αυτολυπηση, το Selbstmitleid, που θα μείνουμε μόνοι στη ζωή και κανείς δε θα μας θέλει. Είχε στιγμές πλάκας, όλα όχι τόσο πολλές, που να χτιστεί μια στέρεη σχέση μεταξύ ίσων.
Εκεί κάπου προέκυψε το μικρο-πρωτο μπαμ. Μετά ακολούθησαν μετακόμιση, σχέση δική μου, σχέση δική της, αρραβώνας δικός μου, αρραβώνας δικός της, στρατός, γάμος δικός μου........και τέλος. Από μαλακία δική μου, πολλή μεγάλη μαλακία δηλαδή, κολοσσιαία μαλακία, να τα λέμε κι αυτά, έκοψα κάθε δίαυλο επικοινωνίας, ανατίναξα κάθε γέφυρα, που θα μπορούσε να μας επανασυνδέσει. Κι αυτό για χάρη της πρώην συζύγου. Χοντρή μαλακία!!
Και μετά...........ένα κενό. Ένα κενό δέκα χρόνων περίπου, συν/πλην.
Ακολουθεί το τσάκισμα , το μπαμ, η πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, η σφαλιάρα και η γροθιά στα αρχίδια.
Μετά οι συγνώμες και η προσδοκώμενη επανένωση. Να μη λέω χαζά, δεν περίμενα να με ξαναδεχτεί σαν αδελφό ξανά, έχουμε ακούσει κι έχουμε ιστορίες για αδέλφια που δεν ξαναμίλησαν ποτέ, για ομηρικούς καυγάδες για ένα στρέμμα γης.
Εδώ έδειξε η αδελφή μου το μεγαλείο της ψυχής της. Όχι απλά με συγχώρησε και με ξαναδέχτηκε, αλλά μου έδειξε και ότι όλο αυτόν τον καιρό με νοιάζονταν, ρωτούσε για μένα, να μάθει, έστελνε δώρα για τα παιδιά.
Κι αυτό έκανε (και ακόμα κάνει) την ντροπή μου πιο μεγάλη. Σε ποια τρύπα να χωθώ, πού να κρυφτώ! Αλλά και πάλι, vergeben/vergessen. Πάμε για άλλα, πάμε μπροστά!
Έκτοτε, από το 2012, δεν υπάρχει σχεδόν μέρα που να μη μιλάμε μια δυο τρεις φορές, που να μην τη σκέφτομαι, να μην της κάνω πλάκα, να μην τη νοιάζομαι, πώς είναι, πώς την παλεύει στο εξωτερικό, πώς ξαναβρίσκει τον εαυτό της ως μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη γυναίκα, τροφός και φροντιστής, ψυχολόγος και all-around Player στα κοινωνικά.
Ως κομπλεξικός μικρός αδελφός, εννοείται ότι την έχω στην σκληρή κριτική. Αλλά είναι και ο σεβασμός μου για το άτομο της τόσο μεγάλος που ξεπερνά κάθε μικρότητα. Την παραδέχομαι, της βγάζω το καπέλο!
Και θα εξηγήσω γιατί κι ας ακούγεται αλλαζονικό: δεν της το είχα! Δε μου φαίνονταν ότι θα τα έβγαζε με το μυαλό της πέρα, εξαιτίας της κοινωνικότητας της,πίστευα ότι θα χάνονταν σε ένα λούσο και χορό.
Κι όμως η αδελφή μου έκανε την ανατροπή, μετά ακόμα κι από πενήντα αλλαγές στο χρώμα των μαλλιών της, έβγαλε μια ωριμότητα ζωής, μια πατώ-στα-πόδια-μου στάση ζωής, ξέρει ποια είναι, ξέρει τι μπορεί, δε μασάει, δε μάσησε δηλαδή πότε της, κοιτάει τον κάθε μισαλλόδοξο στα ίσα, δε θα χαρίσει σε κανέναν κερατά, θα διεκδικήσει το δίκιο της, απέναντι σε κάθε αλλαζονα κι άδικο άντρα/γυναίκα, Έλληνα/Σουηδό/Γερμανό, δε θα χαρίσει κάστανα σε κανέναν, ούτε θα λυγίσει σε καμία περίπτωση, θα φάει τον καθένα που θα πάει να πειράξει την οικογένεια, ούτε μύγα στο σπαθί της, που λένε, σα λέαινα θα κατασπαράξει τον οποιοδήποτε που θα πειράξει έστω και τρίχα από τα παιδιά της, είναι μεγάλη γυναίκα, μεγάλη σε ηθικό ανάστημα, μεγάλη σε μεγαλείο και μεγάλη σε αντοχές/ανθεκτικότητα και υπομονή. Έμαθε στα χρόνια, να μην απαντά στον πρώτο χρόνο, να μη χτυπά στην πρώτη επαφή, να ελέγχει το παιχνίδι, όπως ξέρει αυτή καλύτερα, είναι η ισχυρότερη γυναίκα πίσω από τον ισχυρό άντρα. Αν οι συνθήκες ήταν κάπως αλλιώς, θα κυβερνούσε μια πόλη, μια πολιτεία, μια χώρα. Το πιστεύω ακράδαντα.
Αδελφή, δε λέω άλλα! Θα σε ξεγελάσω όμως, ώστε να μη διαβάσεις αυτήν την ανάρτηση άμεσα, θα την κρύψω κάπου στις παλιές, για να μη σε πιάσουν κλάματα.
Αλλά να ξέρεις, ότι δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι, πόσο τυχερός είμαι που είσαι στη ζωή μου, πόση ευλογία έχω που σε ξαναβρήκα, που με ξαναδέχτηκες. Η φωνή σου είναι εδώ και χρόνια μουσική στα αυτιά μου, γαλήνη στην καταραμένη ζωή μου.
Μακάρι να μπορώ να κουβαλήσω εγώ το σταυρό σου . Μακάρι να έβρισκε εμένα αντί για σένα.
Μαζί.
Τα 'πανε ξένοι, δικοί μας ξένοι.
Τα 'πανε και δικοί μας, καταδικοί μας. Οι δικοί μας οι κατάδικοι, οι καταδικοι μας!
Το εγώ υπήρξε πρώτο, αυτό αγαπάς κι αυτό μισείς. Κλαις για τον άλλο, αλλά δεν ξέρεις ότι για σένα κλαις. Αγαπάς τον άλλον, εσένα αγαπάς. Κι όταν μισείς τον άλλο, όμοια εσένα μισείς.
"Umsonst" Gustav Sack
Es hilft dir nichts, du bist dir ewig gleich,
und wenn du auch in jede Pfütze rennst
und dich mit jedem Lumpen Bruder nennst,
es hilft dir nichts, du bist doch rein und reich
und bleibst in deiner Pöbel-Trunkenheit,
in deinem schmerzlichen Dich selbst Verachten
und deinem aberwitzigen Narrentrachten
ein goldnes Rad im Spiele der Notwendigkeit.
«Πρόσθεσις» Κωνσταντίνος Καβάφης
Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί
απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.
"Ο εαυτός μου" Άκης Πάνου
Απ’ τους πολλούς μου φίλους κι απ’ όλους τους δικούς μου
όπως ο εαυτός μου δε μ’ αγαπάει κανείς
είμαστε ένα πράγμα μια σκέψη και μια ζήση
και δε θα μ’ αγαπήσει όπως αυτός κανείς
Ο πιο καλός μου φίλος ο πιο πολύ δικός μου
ο ποιο πολύ δικός μου είναι ο εαυτός μου
ο πιο καλός μου φίλος είναι ο εαυτός μου
Απ’ τους πολλούς εχθρούς μου που με μισούνε τόσο
μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι αληθινά
αυτός μονάχα θέλει να με καταδικάσει
και για την ίδια πράξη να δικαστώ ξανά
Ο πιο κακός εχθρός μου ο πιο κακός του κόσμου
ο πιο κακός του κόσμου είναι ο εαυτός μου
ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός μου
Ο πιο καλός μου φίλος κι ο πιο κακός εχθρός μου
είναι ο εαυτός μου είναι ο εαυτός μου
Ο πιο καλός μου φίλος κι ο πιο κακός εχθρός μου
