ZEITGEIST.....ΔΕΙΤΕ ΤΟ.....

http://video.google.com/videoplay?docid=4573704334162675487

Γυρνάμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε...Γινόμαστε αυτό που αποφεύγουμε...

Ο κύκλος της ζωής είναι η πιο ωραία εξήγηση για καταστάσεις επαναλήψεων, deja-vu, αίσθησης μετεμψύχωσης και λοιπών μυστηριακών περιπτώσεων. Τραβάς ένα δρόμο, συναντάς τις ίδιες συνθήκες, με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες αντιδράσεις. Μπα, λες. Άλλα θα είναι αυτά. Αποκλείεται να τα ξαναζώ. Η έννοια του κύκλου όμως, χωρίς αρχή αλλά ούτε και τέλος, ταιριάζει γάντι. Εσύ γυρνάς, ξαναγυρνάς και πάλι εδώ είσαι.

Άκου και τους παλιούς φιλοσόφους. Ο Λάο Τσε έλεγε ότι η "εντελέχεια" μας (Αριστοτελικός όρος) συνίσταται στην αποδοχή ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να μοιάσει όσο πιο πολύ μπορεί στο σκεπτικό ..ενός δέντρου ή ενός λουλουδιού. Δηλαδή στο να μην κάνει τίποτα, από το να αποδέχεται αυτά που του ΄ρχονται. Η παθητική αυτή στάση νομίζω λέγεται ταό. Δηλώνει την εναρμόνιση με τη φύση και την υποταγή της θέλησης στο Ανώτερο σχέδιο. Ο Βούδας από την άλλη, καθώς καθόταν κάτω από τη συκιά, σκέφτηκε ότι η ζωή γενικώς είναι πολύτιμη για να χάνεται. Άρα πρέπει να ξαναγυρίζει. Για να ολοκληρωθεί, να κάνει αυτά για τα οποία τάχθηκε. Εξ΄ου και το αρχαιοελληνικό "Καθείς εφ ω ετάχθη". Αν δεν τα καταφέρει, αν γίνει δηλαδή αυτό που ήθελε να αποφύγει, τότε ξανάρχεται για να τα καταφέρει τη δεύτερη, την τρίτη, την νιοστή φορά. Όταν επιτέλους τα καταφέρει, φτάνει στην περιβόητη νιρβάνα. Και μετά;;;;Τέλος;;;;Μάλλον....

Οι λαϊκοί φιλόσοφοι των Οθωμανών (Μεβλεβήδες δερβίσηδες του Τάγματος των Σούφι) έχουν αφήσει παρακαταθήκη στη Σαλονίκη του 1850 τη παροιμία "Birakzaman aksin". Κοινώς "άσε το χρόνο να κυλά". Όντως άσε τον, να ρέει, να γυρίζει, να κυλάει, όπως το νερό κάτω από τα στάχυα, λεν οι Πόντιοι. Χωρίς να φαίνεται.

Και ας μην ξέρεις που ήσουν, που είσαι ή που θα πας.

Εξάλλου, αν δε σε νοιάζει που βρίσκεσαι, τότε δεν έχεις χαθεί...

Πανελλήνιες...Και θυμώντας τα να κλαις.

Τις τελευταίες μέρες μου ξανάρχονται ένα-ένα χρόνια δοξασμένα, να'τανε το '91.... Βλέπω τις φάτσες των υποψηφίων, νυν επιτυχόντων ή αποτυχόντων, και θυμάμαι παρόμοιες καταστάσεις. Ίδιες ψυχολογίες, ίδια συναισθήματα κόπωσης, απόγνωσης, ψευδαίσθησης, ικανοποίησης, τέλος κεφαλαίου, έναρξη άλλου.


Μία από τις εντυπωσιακές στιγμές μου ήταν ένα περιβόητο θέμα Έκθεσης "περί Εθνικής ταυτότητας και Ευρωπαϊκής Ενοποίησης". Ήταν λίγο πριν το Μάαστριχτ, οι καλύτεροι μπούκηδες-φιλόλογοι "το'χαν προβλέψει", οι περισσότεροι φάγαν κατραπακιά. Δεν περίμενε κανείς τόσο πολιτικάντικο θέμα. Τα φοβερά πηγαδάκια στις πλατείες και στα χωριά, τα σπάργανα των παραθύρων στην ιδιωτική TV συνέθεταν ένα αρκετά γελοίο περιβάλλον και τον αντίκτυπο που είχαν για τον 18χρονο, που προφανώς δεν ήξερε που παν τα 4 ούτε για την Ε.Ε. ούτε για την Εθνική μας Ταυτότητα (ακόμα και τώρα που τ'ακούω, λέω την ποιά;;;). Πάντως γράψαμε. Τώρα τι ανοησίες γράψαμε οι θεοί και οι ψυχές μας (ένα και το αυτό). Εγώ έγραψα 15, που θεωρήθηκε πολύ καλός βαθμός, καθώς η Έκθεση ήταν που καταβαράθρωσε τις βάσεις (του θανάτου). Τι μπορεί να 'χα γράψει, αφού πάντα ήμουν σκράπας στα φιλολογικά, που άρεσε. Μ....ίες στο Πεντάγωνο. Εεεε, αυτές οι ίδιες μ....ίες πιάνουν τόπο και σήμερα. Και φυσικά γυρίζουν και ξαναγυρίζουν τα πράγματα. Όχι μόνο η διατήρηση εθνικής ταυτότητας εν μέσω ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά και τα θέματα έκθεσης παρασάγγας μακριά από το μυαλό του σημερινού 18άρη.



Έτσι φέτος "παίχθηκε" κάτι από Σεφέρη και "Βρισκόμαστε σ'ένα σταυροδρόμι, δεν ήμασταν ποτέ απομονωμένοι, μείναμε πάντα ανοιχτοί σ'όλα τα ρεύματα, Ανατολή και Δύση...". Καλό για συζήτηση περί εγκλωβισμού στην παράδοση, αλλά όταν έχεις φτάσει 30 με 40 χρόνια ζωής. Εκεί που οδηγούνται (ή τις οδηγούμε τις γενιές του κόσμου), δεν υπάρχουν περιθώρια για "ρετρό" αναμνήσεις, του στυλ "Μακάρι τα παιδιά να σκεφτόντουσαν όπως εμείς". Ε λοιπόν δε σκέφτονται ούτε στο τόσο σαν τους 40-50-60άρηδες εξεταστές, εκπαιδευτικούς. Αν μπείτε στα ιστολόγια (blog) τους και στις αγορές (forum) τους, θα εκπλαγείτε για το πως αντιμετωπίζουν τέτοιους προβληματισμούς. Και το μόνο εύκολο είναι να καταφύγει κανείς στην τυποποίηση της σκέψης, στα στεγανά των εκφράσεων.

-Πείτε μας τι θέλετε να γράψουμε για να σας αρέσουμε και θα το γράψουμε. Παπαγαλίζουμε 5-10 φράσεις, σιγά το πράγμα. Δε σας νοιάζει, δε μας νοιάζει.

Γιατί να απορεί κάποιος με την αδιαφορία των παιδιών; Εμείς πρώτοι δείχνουμε το παράδειγμα.

Στο Ωραιόκαστρο ακόμα βόσκουν κατσίκια....

Κοντά στο σπίτι μου έχει ένα αλσάκι, δίπλα στο δρόμο. Μέρα παρά μέρα, κυκλοφορούν ελεύθερα, εννοώ χωρίς τσοπάνη-καθοδηγητή, μερικά γίδια. Συμπαθής η εικόνα, συμπαθή και τα γίδια, που την ώρα που τα φωτογράφιζα, με πλησίαζαν (μάλλον για τσαμπουκά) μασουλώντας κάτι. Εξημερωμένα μέχρι αηδίας, θα ζητάνε και ειδικούς δρόμους-τους γνωστούς και ως κατσικόδρομους-για την ασφαλέστερη πρόσβασή τους στους τόπους βοσκής τους.




Η βρισιά "γίδι" σημαίνει άνθρωπο χαμηλής νοημοσύνης, απρόσεκτο, ακοινώνητο και ψιλοσταρχιδίστα. Άλλο που λένε "απ΄το να μιλάς, καλύτερα να μασάς". Και η γίδα που μασάει και ξαναμασάει και ξαναξαναξαναμασάει, ακριβώς επειδή δε μιλάει, ή βραστή θα τη βρεις ή σουβλιστή ή στο φούρνο. Συμπέρασμα πρώτο λοιπόν, μίλα κι ας είσαι και γίδι!!??!!



Στο χώρο που εργάζομαι, όταν κάτι πάει στραβά και απόστραβα, όλοι ψάχνουμε να βρούμε ποιός είναι το "κατσίκι" ανάμεσά μας. Ποιός είναι ο γρουσούζης, ο γκαντέμης, αυτός που φταίει, σε ποιόν θα ρίξουμε το βάρος τέλος πάντων. Το κατσίκι όμως, εκτός από Κυριακές, γιορτές, Πάσχα, κτλ, γενικά θεωρείται γούρικο ζώο. Γι'αυτό μπαίνει και μασκότ σε διάφορες ομάδες (του μπέιζμπολ, του αμερικάνικου ποδοσφαίρου), αλλά και σε κάποιες ισλαμικές χώρες θεωρείται ιερό ζώο, σαν την αγελάδα. Οι άνθρωποι εκεί φαίνεται ότι εκτιμούν ό,τι τους θρέφει. Σε αντίθεση με εμάς, που θεωρούμε το ζώο δείγμα του παλιού, ντροπιασμένου, ακαλλιέργητου, βουκολικού παρελθόντος, που πρέπει πάση θυσία να ξεχάσουμε, μη μας πουν και χωριάτες.

Το συγκεκριμένο κατσίκι πάντως δεν είχε να κάνει καμία δήλωση περί αυτών των θεμάτων. Εξακολουθεί να είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό. Και ας γίνει σταρ στον κυβερνοχώρο, ποσώς δε θα εντυπωσιαστεί. Γι'αυτό, οι έννοιες της προβολής, της ταυτότητας, της προσωπικής ιστορίας ξεχνιούνται με το πρώτο μασούλημα. Όπως και σε πολλούς από εμάς!!!

Μπέέέέέέέέές στο νόημα και μη μασάς!!

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΤΗΝ ΑΛΟΝΝΗΣΟ

Καταρχάς πρέπει να πω ότι ανήκω στους Β.Τ.Μ.Β. (Βολικός Τουρίστας μέχρι Βλακείας). Δέχομαι ότι από τη στιγμή που ξεβολεύομαι από τη θαλπωρή του σπιτιού μου, οτιδήποτε μου προσφέρει ο άλλος που θα πλησιάσει έστω και λίγο από εκείνη την άνεση, όχι μόνο το πληρώνω αλλά του λέω και χίλια ευχαριστώ. Σε σημείο που η συμβία μου εξεγείρεται. “Δε φτάνει που τους πληρώνουμε, θα τους παρακαλάμε κιόλας;”. Η δική μου θεωρία (κλεμένη από τον πεθερό μου) είναι ότι όταν εμείς περνάμε ωραία, γλεντάμε και γεμίζουμε αναμνήσεις, όσα κι αν τους πληρώσουμε, στην τελική εμείς τους κλέψαμε! Μέχρις εδώ εντάξ'. Από θεωρία πάμε καλά.

Έλα όμως που την έχουμε πατήσει άπειρες φορές με αυτήν την αδιανόητη, μικροχωριατίστικη, δηθεν-εξευρωπαϊσμένη, αντιεπαγγελματική, επαρχιωτοτουριστική νοοτροπία του Έλληνα παροχέα υπηρεσιών τουρισμού.

Μία από αυτές τις φορές θεωρώ ότι είναι και η Αλόννησος. Κλασσική περίπτωση στην οποία οι ντόπιοι αδικούν το νησί τους, το οποίο αυτό καθαυτό είναι αυτό που είναι. Με γειά του, με χαρά του. Αποδεκτό. Το να πιστεύεις όμως ότι είσαι κάτι πολύύύύύ ανώτερο από που πραγματικά βλέπουν οι άλλοι, δείχνει αδυναμία προσαρμογής στην Παγκόσμια Πραγματικότητα.

Υπερεκτιμημένες (και υπερτιμημένες) υπηρεσίες, χωρίς να γνωρίζουν αν απευθύνονται στον “σκαφάτο” ή στο “μαζικό” τουρίστα, σε συνδυασμό με μπόλικη, υποθέτω εκ γενετής, αγένεια, τοποθετημένα σε ένα πλαίσιο όμορφου φυσικού τοπίου και οικολογικών προβλημάτων.

Λόγος 1ος: ΠΡΟΣΒΑΣΗ. Θα μου πεις δε φταίν οι Αλοννησιώτες. Όντως μπορεί να μη φταίνε. Το θέμα είναι ότι εγώ θα πρέπει να διανύσω 220 χιλ ως το Βόλο, να αφήσω το αμάξι όπου βρω (για να μην πληρώσω και κανα τρελό πάρκινγκ), να κουβαλάω τις βαλίτσες στο δελφίνι και από κει να τα πάω στο ενοικιαζόμενο αμάξι (εάν έχω κλείσει από διμήνου). Η διαδικασία και αντιστρόφως. Δύσκολα τα πράγματα για τετραμελή οικογένεια, χωρίς υπερβολές στα μπαγκάζια.

Λόγος 2ος: Από τις πρώτες στιγμές έως την ολοκλήρωση της τουρνέ στις παραλίες, αντιλαμβάνεσαι ότι το νησί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ. Το γιατί έρχονται οικογένειες (ανάμεσα τους κι εμείς), είναι απορίας άξιο. Πιθανότερο είναι λάθος πληροφόρηση. Δε μιλώ για μωρά 1-3 ετών, με πάνες και κρέμες. Αλλά για παιδιά 4-14, μια μεγάλη γκάμα. Σ' αυτές τις ηλικίες, χρειάζεσαι μια στοιχειώδη ασφάλεια (όχι βράχια, όχι αχινούς, όχι γλυστερές πέτρες), κάποιες στοιχειώδεις παροχές (κανα κανώ,κανα θαλάσσιο ποδήλατο, δε μιλώ για σαμπρέλες και αερόστατα), μικρή οργάνωση (καντίνα με νερό). Όπως τα είπα, τα ακριβώς αντίθετα βρήκα! Μία μοναδική παραλία με άμμο, όλες οι άλλες με ποικιλία βοτσάλων και κροκάλων και βράχων και πετραδακίων. Στα δύο μέτρα άπατα για το παιδί του 1.5 μ. Μπόλικοι αχινοί,σημάδι καθαριότητας, αθώες μέδουσες και γλιτσιασμένες πέτρες (Γλυφά), που μόνο με αντιολισθητικά πέδιλα μπαίνεις.

Λόγος 3ος: (Σημαντικός). ΑΓΕΝΕΙΑ. Εκτός από 2-3 φωτεινές εξαιρέσεις (κι αυτές επαγγελματικές), επικρατεί μια “λανθάνουσα” αγένεια, του στυλ “σφάζω με βαμβάκι”, του στυλ “παρ' τον πούλο......σας παρακαλώ,.. Κύριε....”. Μια αλαζονεία να την πω, μαλακοαντίληψη να την πω, δεν ξέρω. Πάντως, εγώ, που ένα “Καλημέρα σας” με ευγένεια να ακούσω, ξεβρακώνομαι και ξεφραγκώνομαι, ενοχλήθηκα αρκετά. Μάλλον φταίει ο Κομφούκιος μέσα μου.

Λόγος 4ος: (συνέχεια του 3ου). ΑΚΡΙΒΕΙΑ. Που πα ρε Καραμήτρο. 3 αναψυκτικά ΕΨΑ κι ένα κομμάτι κορμού (γλυκό με μπισκότο και σοκολάτα) 20 ευρώ. Όπου πήγαμε, κάτω από 20άρι δε δώσαμε. Χώρα θες, Πατητήρι θες, Στενή Βάλα θες. Ένα παιχνιδάκι, ένα σουβενιράκι, μπαμ στο κεφάλι. Γιατί ρε φίλε; Δεν κάνει. Αμαρτία. Την κουλτούρα που σε βαράει, από μένα θα τη βγάλεις;; Ή επειδή είστε απόγονοι πειρατών, σας έμεινε κληρονομικό;;;

Λόγος 5ος: ΔΡΟΜΟΙ. Ένας κι αυτός να τον κλαιν οι μανούλες των παιδιών που χάθηκαν ή θα χαθούν. Μηδέν αξιοποίηση εκτάσεων. Μια γραμμή λεωφορείου, 3 φορές την ημέρα. Ο πολιτισμός σταματάει στον Άγ.Δημήτριο. Ας είχες κανα σκάφος ρε μεγάλε!

Λόγος 6ος: (Προέκταση του 5ου). Αν όντως θέλετε αυτόν τον τουρισμό, με τα σκάφη αναψυχής, τα γιώτ, τις μαρίνες, και τις συναφείς διαδικασίες (βίλλες, πισίνες στα βουνά, ιδιόκτητες παραλίες), ΒΑΛΤΕ ΤΑΜΠΕΛΑ. “ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΟΙ ΜΗ ΕΧΟΝΤΕΣ ΣΚΑΦΟΣ”. Να το ξέρουμε από πριν . Αν το να μην έχεις ούτε ένα σουβλατζίδικο-γυράδικο, αλλά μόνο εστιατόρια, είναι ένδειξη προτίμησης τουριστών, τότε μπράβο σας. Έξυπνο. Καλύτερα ο φραγκοφονιάς της “μία χωριάτικη και μία μπύρα”, παρά οι 30-40 πιτσιρικάδες “πιάσε 4 γύρους -με-απ'όλα” για τον καθένα. Ωραία λοιπόν, θέλουμε τον ακριβό τουρίστα. Τι προσφέρει η Αλόννησος σ'αυτόν (που δεν μπορεί να το βρει στην Τουρκία με τα μισά λεφτά);; Τίποτα!! Από λόγια βέβαια, αρκετά. Θα φτιάξει ακριβά ξενοδοχεία, θα κάνει κυριλάτα εστιατόρια, θα κάνει πολυτελείς μαρίνες, θα ανεβάσει τον πήχη των υπηρεσιών, θα στοχεύσει ψηλά. Άμα τα δείτε αυτά, γράψτε μου.

Λόγος 7ος : Σ'ΕΧΟΥΜΕ ΓΡΑΜΜΕΝΟ. Το πως σε βλέπει η τοπική κοινωνία, αντανακλάται σε μία κλήση (πρόστιμο) του Λιμενικού. Στο χώρο του λιμανιού, 20 μέτρα μακριά από την προκυμαία, 7-8 παρκαρισμένα μπρος σε κάτι γλάστρες. Πέρα πέρα μια πινακίδα “απαγορεύεται η στάθμευση”. Βλέπω χώρο, παρκάρω. Μετά 20', κατεβαίνω, βλέπω την κλήση με ώρα 2' αφότου πάρκαρα. Το ίδιο και στα άλλα. Οι λιμενικοί ήταν 10 μέτρα μακριά από το χώρο της στάθμευσης. Να έβηχαν μόνο, θα καταλαβαίναμε. Αυτοί μας είδαν, μας έγραψαν (πρώτα στα τέτοια τους) και μετά έτρεξαν να μας γράψουν και τα πρόστιμα, μην τυχόν και πάρουμε γρήγορα τ'αμάξια και δεν προλάβουν. Εν τάξει, έσφαλλα. Να πληρώσω. Που να πληρώσω ρε γκαρντάσια; “εδώ δε γίνεται. Σε ΔΟΥ, που δεν έχει η Αλόννησος”. Άρα ή να περιμένω να τελειώσω τις διακοπές και να πάω σπίτι μου, να πληρώσω, και να ταχυδρομήσω και τα χαρτιά στη Σκόπελο ή να διακόψω τις διακοπές και να πεταχτώ στη Σκόπελο μιά κι έξω (5 ωρούλες δουλειά μωρέ!) για έναν ευσυνείδητο που φρόντισε να έχω άλλη μια ωραία ανάμνηση από το νησί.

Λόγος 8ος: ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΟΣ; Χωρίς να το λένε, μάλλον αισθάνονται τα αποπαίδια των Σποράδων. Ίσως αγκομαχούν πίσω από τη Σκιάθο και τη Σκόπελο, σε αριθμούς τουριστών αλλά μάλλον και σε ποιότητα νησιού. Όταν ακούγεται εκείνο το “Δεν πειράζει, λίγους αλλά καλούς”, η κακομοιριά ξεχειλίζει.

Λόγος 9ος: ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΟΣ; Εντάξει λοιπόν, έχουμε όμως τις φώκιες, την Οργάνωση Περίθαλψης και άλλες πιασάρικες Μπίζνες. Δε θα συγκινηθεί κανας οικολόγερος, καμμία οικολόγρια (διότι το νησί βρίθει από δαύτους), κάτι θα πιάσουμε. Eγώ πάντως τσίμπησα. Και λεφτά έδωσα και μπλουζάκια για τα παιδιά πήρα και κούπες πήρα και τα βίντεο είδα και κουβέντιασα με τους ανθρώπους, τα 'παμε με τους δικούς μου. Όταν όμως ο μεγάλος μου με ρώτησε “γιατί μπαμπά αφού οι φώκιες δε βρίσκουν ήσυχο μέρος να γεννήσουν, αφήνουν και κυκλοφορούν όλες αυτές οι βάρκες με τη φασαρία;;” τι να του πω;;;; Εεεεε;;;;; Άρα οικολογικές ανησυχίες και μπαγιόκο σπάνια συμβαδίζουν. Και μετά λέει ότι γίνονται συμφωνίες με τους ψαράδες και τα δίχτυα τους. Τι συμφωνίες ρε μεγάλε; Αφού παίρνουν το φαϊ από το στόμα της φώκιας για να το δώσουν με 60euro/κιλό στο στόμα του παιδιού μου;; Πως ταιριάζουν τα αντικρουόμενα συμφέροντα, όταν ο ένας μάλιστα το μόνο που έχει είναι μουστάκια, γκρίζο γυαλιστερό δέρμα και χαριτωμένο βλέμμα;; Άσ'τη μονάχους-μονάχους και πιάσ' τους αστακομακαρο-μονομάχους.

Λόγος 10ος (Κατακλείδα). ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ (ή το ΚΑΤΙ ΜΕΤΑΞΥ). Η Αλόννησος (και οι Αλοννησιώτες) μεταφορικά και κυριολεκτικά πελαγοδρομούν. Δεν ξέρουν τι περίπου είναι, τι περίπου θέλουν. Είναι κάτι μεταξύ. Κάτι μεταξύ Σκοπέλου και Σκύρου. Κάτι μεταξύ βολιώτικου-αθηναϊκού θερέτρου και βραχονησίδας. Κάτι μεταξύ Χαλκιδικής και Κυκλάδων. Κάτι μεταξύ Θεσσαλονίκης κι Αθήνας. Κάτι μεταξύ Βορρά και Νότου. Λίγο από την τσαχπινιά των Βορείων, λίγο από την πονηριά των Νοτίων. Κάτι μεταξύ χωριάτικης και νισουάζ. Κάτι μεταξύ φύκους και μεταξωτής κορδέλας.

Η υπερβολή στα σχόλια, δικαίωμα και υποχρέωση (για την υπερχρέωση!).

Εν οίδα

Η παχυσαρκία είναι ιδεολογία

Όταν συναντάς παχύσαρκους ανθρώπους, δύο είναι οι συνήθεις αντιδράσεις. Οίκτος ή αηδία. Στον οίκτο μέσα (κρίμα βρε την κακομοίρα, πως κατάντησε έτσι!), υπάρχει πάντα και η σκέψη: " Πάλι καλά είμαι εγώ, έχω ακόμα περιθώρια".

Ενώ στην αηδία, εμπλέκεται η υπεροψία. "Ας το 'ραβε καλύτερα" λες και κοιτάς αφ'υψηλού.

Οι ίδιοι οι παχύσαρκοι είναι ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο target group. Από αυτούς με την άποψη "τα πάχη μου τα κάλλη μου", έως αυτούς που πέφτουν γονατιστοί σε διαιτολόγους, διατροφολόγους, ενδοκρινολόγους, χειρουργούς, μπαλονάκηδες, δακτυλιολόγους, γυμναστές, βραχιολάκηδες, μασαζοσαουνολόγους και λοιπούς αγυρτοθαυματουργούς, ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ επιθυμούν μια καλύτερη εικόνα. Και για την εικόνα γίνονται όλα. Και τα δίνουν όλα.

Σπάνια κανείς απορεί πως έφτασε ως εκεί. Όλοι θα έχουν μια καλή, ικανοποιητική δικαιολογία. Το φαϊ όμως που σε τρώει το ίδιο τι φταίει; Το φαγητό που το πετάς είτε με εμετό (επειδή δε χωράει άλλο) είτε στα σκουπίδια (επειδή μαγείρεψες δύο ταψιά από φόβο μήπως δε φτάσει), το στερείς από ανθρώπους που κάνουν και 6 μέρες για να μασουλίσουν μια μπουκιά. Και δεν είναι μακρυά. Δίπλα σου είναι. Τους βλέπεις κάθε μέρα, αλλά σου φαίνονται χορτάτοι. Γιατί τους βλέπεις όλους με το δικό σου κοιλιόδουλο μάτι.

Διάβαζα τις προάλλες ένα διαφημιστικό χαρτάκι για άλλο ένα "θαυματουργό" χάπι κατά της παχυσαρκίας. Λέγεται Acomplia (rimonabant η δραστική ουσία) και μπλοκάρει τους ενδογενείς υποδοχείς των κανναβινοειδών. Πρώτη παρατήρηση: Γιατί ο εγκέφαλος μας να έχει υποδοχείς για την κάνναβη; Mπορεί η φύση να κάνει λάθος;

Δεύτερη παρατήρηση: Η κάνναβη ως γνωστόν αυξάνει την όρεξη, γι'αυτό κι εσύ αγαπητέ χρήστη πεινάς συνέχεια και θέλεις σοκολάτα. Επίσης αυξάνει την ευχαρίστηση, την ηδονή, γι'αυτό και το συνεχίζεις. Μπλοκάροντας τώρα τους υποδοχείς, προφανώς δεν έχεις όρεξη αλλά δε νοιώθεις και καμμία ευχαρίστηση με το φαγητό. Το φάρμακο όμως δεν μπορεί να εστάσει στην ευχαρίστηση του φαγητού. Και σου στερεί κάθε ευχαρίστηση γενικώς. Είτε από το φαϊ, είτε από το σεξ είτε από οτιδήποτε.

Αποτέλεσμα: Η συχνότερη ανεπιθύμητη ενέργεια=Αυτοκτονική διάθεση. Δεν έχεις καμμία διάθεση ούτε για ζωή. Καλό έ;; Έτσι γλυτώνεις και από το φαϊ και από την εικόνα σου!!

Τρίτη παρατήρηση: Το Acomplia σχεδιάστηκε και για τη διακοπή του καπνίσματος αλλά δεν εγκρίθηκε. Το κέρδος από τις καπνοβιομηχανίες δεν είναι για πείραγμα ούτε για πείραμα.

Τέταρτη παρατήρηση: Η παχυσαρκία πέρα από ιδεολογία είναι και το τέλειο πεδίο πειραματισμών, παιχνιδιών με τη χημεία, τον εγκέφαλο και τη μελλοντική μας ύπαρξη. Ο παχύσαρκος είπαμε ότι τα δίνει όλα (Και τα παίρνει όλα). Δοκιμάζει. Εάν βρεθεί κρεμασμένος στην κουζίνα, έε δεν έγινε και τίποτα, θα το αποδώσουμε στο κοινωνικό του προφίλ. Με τα πειράματα όμως στο τέλος μπορεί να βγει και κάτι σημαντικό (;;), κάτι παραπάνω θα τσιμπήσουν και οι φαρμακοβιομηχανίες.

Όλα για τον παχύσαρκο, το χορτάτο, τον μπουχτισμένο, το σκασμένο (κυριολεκτικά)....

Υ.Σ. Φιλική συμβουλή : " Ράψτε το καλύτερα "

Αύγουστος και ειδήσεις θανάτου

Ποιός μα....ας είπε ότι τον Αύγουστο δεν έχει ειδήσεις;;;


Ας πάει μια βόλτα προς τον Καύκασο.



(Preza TV):
40.000 πρόσφυγες και πάνω από 2.500 νεκροί είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός των εχθροπραξιών. Σιγά μην είναι μόνο τόσοι!

Σε ένα update διαβάζω ότι οι Ρώσοι κρατούν αιχμαλώτους Γεωργιανούς κομμάντο, μεταξύ τους κι έναν Αμερικανό. Τα σενάρια δεν είναι αισιόδοξα.


Ένας υπερφίαλος πρωθυπουργός (Σαακασβίλι), ένας killer Πρόεδρος (Πούτιν), ένας Αμερικανός με IQ ζάχαρης (Μπους), 10 άβουλα ανθρωπάρια (Ευρωπαίοι ηγέτες), 20 πετρελαιοπαραγωγοί (ΒP κυρίως), 100 αναλυτές, χιλιάδες στρατιωτών-πιόνια και εκατομύρια αθώα(;) πρόβατα φτιάχνουν άσχημες συνθήκες. Ο Σαακ βλέπει ΝΑΤΟ για να γλυτώσει από τους Ρώσους και ποντάρει στην Αμερικανική βοήθεια, θυσιάζοντας αυτούς που τον ψήφισαν. Δεν υπολόγισε (;) όμως στην αρκούδα και στη ατολμία της Ε.Ε. Οι πετρελαιάδες πληρώνουν όσο μισθοφορικό στρατό μπορούν, αλλά προφανώς δε φτάνει. Οι Οσσέτιοι μάλλον θα πληρώσουν τη συμμετοχή τους στον πόλεμο κατά των Τσετσένων και δεν προβλέπεται ανεξαρτησία, αλλά προσάρτηση στη Ρωσία.


Το πρόβλημα κυρίως είναι οι καψεροί άμαχοι, που μάλλον δε φταίνε για το αν περνάνε 40 αγωγοί δίπλα από το χωραφάκι τους, αλλά θα θάβονται κοντά σ'αυτούς.


Γενικώς μια ανάφλεξη με Αμπχάζιους, Γεωργιανούς, Ρώσους, Τσετσένους, αλλά και Ουκρανούς, Αμερικανούς και λοιπούς αντι-Ρώσους ή φιλο-Ρώσους είναι ήδη εδώ.

Γεωργιανή πυραυλάκατος βυθίστηκε, οι Ρώσοι είναι λίγα μέτρα έξω από το Γκόρι, το χωριό που γεννήθηκε ο Στάλιν, και σε απόσταση αναπνοής από την Τυφλίδα. Οι γεωργιανοί ανά τον κόσμο (και στην Ελλάδα) δοξολογούν το Θεό, που βρίσκονται αλλού και προσεύχονται για τους εκεί συγγενείς.

Χθες άκουσα μια κυρία, που έκλαιγε γιατί δεν μπόρεσε να μιλήσει με το σύζυγό της. Είπε ότι ανατίναξαν τις επικοινωνίες και δεν μπορεί ούτε στο σταθερό, ούτε σε κινητό, ούτε με υπολογιστή να βρει κάποια άκρη. Απελπισία γενικότερα.


Τώρα, εμείς τι κάνουμε;;; Αρχικά βλέπουμε μπάσκετ, μπιτς-βόλεϋ και τον ΠΑΟΚ με τη Λάτσιο. Κατόπιν ανησυχούμε μην ξεσηκωθούν τίποτε Γεωργιανοί (Ρωσοπόντιοι όπως αποκαλούνται) και έχουμε πρόβλημα. Κατά τα άλλα, μάλλον τζούφια πράγματα. Θα κάνουμε ότι μας πει το Υπουργείο Εξωτερικών, που θα του πει η κυβέρνηση, που θα της πουν οι Βρυξέλλες, που θα τις πει η Ουάσιγκτον, που θα της πει η BP, που θα της πει το χρηματιστήριο στο Hong-Kong και πάει λέγοντας.....

Και από μας δεν είναι να περάσουν κάτι αγωγοί ;;;;!!!!!!;;;;




Υ.Σ. Οι Θεοί να μας φυλάνε (διότι τους έχουμε όλους ανάγκη).

Θέλω ξεκούραση....

Νοιώθω μια κούραση βαρειά, στο σώμα μου και στην καρδιά. Δε μου κάνει όρεξη ούτε να κουβεντιάσω. Όλα τα έχω βαρεθεί, θέλω να ξαποστάσω.
100 ανθρώπους αν ρωτήσεις, οι 98 θα σου πουν το ίδιο. Όλοι είναι κουρασμένοι. Ψυχοσωματικά και εγκεφαλονοητικά. Κοιμάσαι και δεν ξεκουράζεσαι, νομίζεις ότι χαλαρώνεις, αλλά στις σκέψεις είσαι στη τσίτα.
Εγώ προχθές αισθάνθηκα ένα βήμα πριν τη σχιζοφρένεια. Μα το Γιαραμπή, νόμιζα ότι κάποιος μου τραγουδούσε μέσα στο κεφάλι μου. Άκουσον-άκουσον, μια γυναικεία φωνή τραγουδούσε στα πορτογαλέζικα κάτι μελωδίες λυπητερές. Μ.....α μου, τα χρειάστηκα. Είχα κι έναν γα....νο πονοκέφαλο, πήρα 2 Depon.
Νύσταζα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έκλεινα τα μάτια μου και νόμιζα ότι κάποιος με φώναζε. Σου μιλάω για παράκρουση.

Λίγο θέλει ο άνθρωπος;; Γι'αυτό ψυχραιμία. Οι μέρες είναι πονηρές!!!

Στο γάμο ενός φίλου...

Αυτός με το παπιγιόν είναι ο γαμπρός. Θεόμουρλο παλικάρι, Καβαλιώτης, ο αραιομάλλης Θεσπρωτός και ο έτερος Καππαδόκης, Πόντιος εκ Πολίχνης. Όλοι φίλοι μου. Στη φωτό χορεύουν το "Voulez-vouz" των ABBA, σε χορογραφία Γιωρίκα Παρχαρίδη. Ήμουν κι εγώ στο χορευτικό αλλά κάποιος έπρεπε να τραβήξει φωτογραφία. Έτσι βγήκα και ξαναμπήκα, για να συμπληρωθεί το καρέ του ρεζιλιακού. Περάσαμε όμως τρέλα!!! Και στα δικά σας....

Δείτε και το βίντεο των ΑΒΒΑ και φανταστείτε το θέαμα. Σαν τη φαντασία δεν έχει!!!
Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίν' και τα νεούδια. Να παθέντς' να μαθάντς'

Περί σκουπιδιασμένων ανθρώπων

Παίζω μπάσκετ σε ένα γήπεδο, πολύ κοντά στο σπίτι μου. Περιφραγμένο, με προβολείς, 2 μπασκέτες, η μία έχει και διχτάκι, χλίδα. Οι θαμώνες (πλην εμού) πιτσιρικαρία, κυρίως 10-15 χρονών. Παίζουν λίγοι μπαρμπάδες σαν κι εμένα και τα παιδιά μας φωνάζουν "θείους". Γενικώς, δεν μπαίνουν άσχετοι.
Κάθε φορά που πάω, μπορεί να βγάζω ίσαμε πέντε σακούλες σκουπιδιών. Μη φανταστείτε τίποτα τρελό, μόνο μπουκάλια νερού, αναψυκτικά, γαριδάκια και τέτοια, όχι βελόνες, σύριγγες και προφυλακτικά. Κάθε φορά που καθαρίζω, λέω ότι τώρα δε θα το ξαναβρωμίσουν. Έχω και μια θεωρία που λέει ότι όταν το βλέπεις βρώμικο, πετάς κι εσύ τα δικά σου. Άμα το βλέπεις καθαρό, ίσως και να ψιλοντραπείς, να το σκεφτείς. Εν τω μεταξύ, ο κάδος σκουπιδιών είναι ακριβώς από 'ξω.
Περιττό να σας πω ότι η θεωρία μου έχει αποτύχει παταγωδώς μ' αυτούς τους πιτσιρικάδες. Κάθε φορά μαζεύω, την επόμενη μέρα γεμάτο το γήπεδο σκουπίδια, ξαναμαζεύω εγώ, το ξαναβρωμίζουν αυτοί, όποιοι είναι. Ένας φίλος μου λέει ότι ακριβώς γι'αυτό το βρωμίζουν, επειδή τα μαζεύω. Αν τα άφηνα, θα γέμιζε και δε θα'ριχναν άλλα. Επειδή το βρίσκουν καθαρό, σου λέει δεν πειράζει να πέσει κι ένα μπουκαλάκι.

Αυτό είναι η αφορμή του προβληματισμού. Για μένα, δεν υφίσταται θέμα. Όποτε μπορώ θα σκουπίζω. Εκεί παίζω, εκεί διασκεδάζω, δε φτύνω εκεί που γλύφω. Για τα πιτσιρίκια όμως, αναρωτιέμαι. Στην περιοχή που είναι το γήπεδο, έχει και εργατικές κατοικίες, κυρίως με παλλινοστούντες, αλλά και κάτι βίλες, με πλουσιόπαιδα. Ένας μάλιστα τις προάλλες ονομάτιζε τα ξενοδοχεία του Ντουμπάϊ. Ανάμεικτος κόσμος, κοινωνικοοικονομικά, με διαφορετικά επίπεδα παιδείας. Τώρα ποιός ρίχνει τα πιο πολλά σκουπίδια, κανείς δεν ξέρει.

Αλλά ας τους βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι. Πως μπορεί να σκέφτεται ένα παιδί, που πετάει το σκουπίδι του στο χώρο που παίζει; Δεν το διατάζει κανείς, ώστε να θεωρηθεί αντίδραση. Δεν καθαρίζει ο Δήμος (και το ξέρει αυτό), ώστε να πει "εντάξει, γιατί τους πληρώνουμε?". Δεν είναι εκεί από αγγαρεία, επέλεξε και πήγε. Τι σόϊ κίνηση είναι αυτή και τι υπονοεί;;

Πιθανώς τίποτα. Απλή "ξεκάθαρη" "σταρχιδιστική"αδιαφορία. Ακόμα και για παιχνίδι. Όπως λέει και το διαφημιστικό μήνυμα "Τα έχουμε όλα γραμμένα". Ψάξε και βρες εσύ τώρα, εάν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης-να το πω?, κοινωνικής μόρφωσης-να το πω?, δεν ξέρω. Προφανώς τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά θα βλέπουν αντίστοιχες κινήσεις "περιβαλλοντικής συνείδησης" και από τους γονείς τους ή τους φίλους ή τους συγγενείς τους και άρα δε τους φαίνεται και τίποτε τραγικό. Δε θα ακούσαν και ποτέ τους περί ανακύκλωσης ή οικολογικών καταστροφών. Οπότε ΝΑΑΑΑ και για το γήπεδο, ΝΑΑΑΑ και για τους καθαρούς χώρους.

Αυτή είναι η γενιά που γεννήθηκε με το ποντίκι στο χέρι. Οι πρώτες της λέξεις ήταν "τελεία com". Είχε ακούσει για ένα παιχνίδι που παίζεται με μπάλα, μοιάζει λίγο με το Pro Evolution, αλλά λίγο χειρότερο. Όταν έκανε κοπάνα, δεν πήγαινε για καφέδες και γκόμενες, αλλά στο NetCafe για World of Warcraft. Πιθανόν και για το γήπεδο να πιστεύει ότι και τα σκουπίδια είναι εικονικά. Όταν θα κάνει restart δε θα υπάρχουν. Τα βιβλία είναι κάτι χάρτινα πράγματα, που ασχολούνται οι γέροι, επειδή δεν ξέρουν το Facebook.

Η αισιόδοξη άποψη (όχι η δική μου) λέει ότι οι γενιές του ίντερνετ εφεξής είναι οι καινούριοι επαναστάτες και ότι από αυτήν τη φαινομενική αποχαύνωση των παιδιών, θα προκύψει μια on-line παγκόσμια μάζωξη πνευματικά ανήσυχων νέων. Πιθανόν να καταργήσουν όλα τα στεγανά των νόμων, θεσμών, κατεστημένων, ετικετών, προκαταλήψεων και να τα αντικαταστήσουν με την εφαρμογή ενός κοινού software. Επικοινωνία που δε θα χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα "click".

Η απαισιόδοξη άποψη φοβάται πως όλα τα παραπάνω όντως θα πραγματοποιηθούν.

Opsometha, ή όπως λένε στα ελληνικά, ω τέμπορα ω μώρες

Χρήσιμη πληροφορία...για την κυκλοφορία των πλοίων

Στη διεύθυνση http://syros-observer.aegean.gr/ais/ ή στο marinetraffic.com


θα βρείτε το Χάρτη Πλοίων Πραγματικού χρόνου-AIS-VTMIS. Εντοπίζει όλα τα πλοία (επιβατηγά, φορτηγά, πετρελαιοφόρα, τα πάντα) στον Ελλαδικό θαλάσιο χώρο, αλλά και στη Μεσόγειο, στον Ατλαντικό, σ'όλους τους ωκεανούς του κόσμου. Διαθέτει χάρτη γραφικών, δορυφορικό (Google Earth) κι έναν υβριδικό. Επίσης έχει όλα τα πλοία και τα λιμάνια σε αλφαβητική κατάταξη. Η λήψη των πληροφοριών για το στίγμα των πλοίων μπορεί να έγινε από 8 λεπτά έως και μία ώρα πριν. Αυτό ως προειδοποίηση για τυχόν παρεξηγήσεις.


Είναι μια πρωτοβουλία του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που βασίζεται στο σύστημα ΑΙS (automatic identification system), ένα συνδυασμό πληροφορίων μέσω GPS και ραδιοσυχνοτήτων VHF.


Εμάς βέβαια όλα τα παραπάνω δε μας αφορούν. Λόγω καλοκαιριού, μας νoιάζει απλώς αν θα φτάσει έγκαιρα το καράβι στον Πειραιά ή αν θα καθυστερήσει η άφιξη από την Αμοργό.

Καλές διακοπές, σε όσους φύγουν. Για όσους μείνουν, δεν μπορεί θα 'χει κι άλλα καλοκαίρια.


Τι έγινε κείνο το πλοίο που έβλεπε......τα άλλα πλοία να περνούν

Ένα άλλο μέλλον απαιτεί ένα άλλο παρελθόν...

Άλλο ένα εκπληκτικό βιβλίο έχω να προτείνω. Όμως δε σας παίρνω στο λαιμό μου, γιατί δεν είναι από τα πιο ευκολοδιάβαστα κι ευκολοχώνευτα. Μιλάω για το "ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ" του Mark Mazower. Συγγραφέας ένας μεσήλιξ ΑγγλοΕβραίος ιστορικός, σπουδαγμένος σε μεγάλα Πανεπιστήμια, που έκανε τρομερή-κατά τη γνώμη μου-βιβλιογραφική έρευνα. Μιλάμε για σπουδή όχι μόνο των επίσημων πηγών, αλλά ψάξιμο σε αλληλογραφίες του υποκόσμου, σε κατεγραμμένες συνομιλίες απλών ανθρώπων προ 4 αιώνων και άλλα πολλά. Προ πάντων όμως γράφει με διακριτική αγάπη και κρυφή νοσταλγία, για την αγαπημένη "Εβραιούπολη", που τη 'χάσαν μέσα απ'τα χέρια τους. Αυτό μόνο φτάνει.

Ο υπότιτλος λέει "Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Εβραίοι 1430-1950". Περιγράφει με συναρπαστικό τρόπο την ιστορία της Πόλης σε πολιτικοκοινωνικό, σε εθνικοθρησκευτικό, σε οικονομοεπαγγελματικό, σε χωροχρονικό, σε παγκοσμιοποιημένο αλλά και σε ανθρωποκεντρικό επίπεδο. Τα τμήματα μέσα στα κεφάλαια είναι φαινομενικά αταίριαστα αλλά ολοκληρώνοντάς τα έχεις την πλήρη εικόνα του τίτλου του κεφαλαίου. Δεν αφήνει κομμάτι της ζωής, απλών και μεγαλόσχημων, ανθρώπων που να μην το αναλύει, με τρόπο όμως ανεκτό για τον αδαή κι ανιστόρητο αναγνώστη. Δε θεωρεί δεδομένο τίποτε και δίνει τη δική του εξήγηση στα γεγονότα, χωρίς όμως να ηθικολογεί. Μόνο στο τέλος, αφού αφιερώνει αρκετό χώρο για τους νεκρούς (γενικά) όλων των χρόνων, αναφέρει τη δική του πρόταση για αποφυγή άλλων επόμενων δυσάρεστων καταστάσεων.

" Ένα άλλο μέλλον απαιτεί ένα άλλο παρελθόν ".

Εννοεί προφανώς ότι η ελπίδα για καλύτερες μέρες στην περιοχή μας χρειάζεται αναψηλάφηση του παρελθόντα χρόνου. Βέβαια το παρελθόν είναι ένα κι απαράλλαχτο, αλλά η άμβλυνση παλιών οξυτήτων είναι προαπαιτούμενο για τη συμβίωση. Σαν το ζευγάρι. "Εντάξει, πήγες και με άλλους 40, αλλά τώρα είσαι μαζί μου, ας τα αφήσουμε πίσω και ας περάσουμε καλά." Μην την πατήσουμε και σε κάθε καυγά τα ξαναβγάζουμε απ'το ντουλάπι. "Κι εσύ μωρή πουτάνα, που 'κανες τότε βίζιτες κ.ο.κ"......

Οι άνθρωποι- και δη οι Βαλκάνιοι- έχουν μωροφιλόδοξη και κυρίως ανυπάκουη φύση. Ξέρουν το απώτερο κοινό συμφέρον, αλλά κοντόφθαλμοι ως συνήθως, υποκύπτουν στα πρόσφατα πάθη τους, κλωτσώντας την καρδάρα με το γάλα που φτάνει και περισσεύει για όλους.

Αν το θέλεις, βλέπεις συνωμοσία στο βιβλίο, που πάει από δω ως στο Ντουμπάι, αλλά ας είματε ανοιχτοί και στις διαφορετικές απόψεις. Εντάξει όταν λέμε ανοιχτοί, μη ξεχειλώσουμε κιόλας (βλ."στρίμωγμα σε προκυμαίες"), απλώς ακούμε και σκεφτόμαστε.

Εντυπωσιακή είναι η αναφορά σε ένα "εβραιομουσουλμανικό" σχέδιο του 1906, επί Αβδούλ Χαμίτ, λυκόφως της Αυτοκρατορίας. Αφού οι δυό τους τα πήγαν καλά μέχρις εκεί, και αφού φαίνονται να χάνονται τα Ευρωπαϊκά εδάφη των Οθωμανών, γιατί να μην τα οικειοποιηθεί η Εβραϊκή Κοινότητα; Κάτι σα χρησικτησία, δηλαδή. Οι πιο οραματιστές των Σιωνιστών το είδαν. "Τι δουλειά έχουμε εμείς στην Παλαιστίνη, οι Άραβες μας μισούν, δε θα ησυχάσουμε ποτέ εκεί. Εδώ είναι η πατρίδα μας, εδώ μας δέχτηκαν οι Μουσουλμάνοι-αφού τους πληρώσαμε-όταν μας έδιωξαν από την Αγγλία, την Ισπανία, τη Ρωσία, την Πολωνία και απ'όλη την κεντρική Ευρώπη." Το σχέδιο αφορούσε λοιπόν τη δημιουργία του μικρού Ισραήλ σε όλη την επικράτεια της Μακεδονικής Γης, με πρωτεύουσα την αγαπημένη τους Σαλονίκη. Δυστυχώς (??) τους πρόλαβαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Α'ΠΠ.

Μιλάει για ντονμέδες, μεβλεβήδες, προσήλυτους και αλλόθρησκους, ραβίνους, επισκόπους και χοτζάδες, καδήδες, μπέηδες, etc, etc. Αναφέρεται σε κτίρια (Γενί-Τζαμί), τεκέδες (στην Άνω Πόλη), στέκια (δερβίσηδων στο Βαρντάρ-Καπεσί), γειτονιές (Ουν-Καπάν), ανάκτορα και κήπους (Μπεχτσινάρ), βίλλες (Αλλατίνι). Ονόματα, όπως Μόλχο, Καράσο, Χιρς, Μπεναρόγιας, αλλά και Μουσταφά Κεμάλ, Σάτεφ, Ζάννας, Σαμπρί Πασάς, Εμπράρ, Μαξ Μέρτεν, Κόρετς περνάν σαν παρέλαση guest stars στα χρόνια. Το χρώμα της πόλης ανά τους μεταβυζαντινούς αιώνες, η ιδιαίτερη συμβίωση κυρίως των θρησκειών και πολύ αργότερα των "εθνών"-πλαστών ή γνήσιων.

Επαναλαμβάνω το βιβλίο δεν είναι tourist guide of Historic Thessaloniki, πουλήθηκε σα ζεστός ηλιόσπορος, αλλά φαντάζομαι ότι κοιμάται άκοπο στις περισσότερες των βιβλιοθηκών.

Το προτείνω ανεπιφύλακτα, με πολλές-πολλές επιφυλάξεις.

Υποσημείωση. Λεζάντες φωτογραφιών (Από την αρχή και κάτω)

1.Εξώφυλλο βιβλίου

2.Το παλιό Νοσοκομείο Χιρς (έξω από την Πόλη)

3.Οπισθόφυλλο βιβλίου (Παρουσιάζει λεμονατζήδες, χαμάληδες και αβδελλάδες)

4. Ανατολική Θεσσαλονίκη το 1916 (Τελείωνε στην τωρινή Εθνικής Αμύνης, παλαιά λεωφόρος Χαμιδιέ).

5.Ντονμεδόπουλο (εξισλαμισμένο εβραιόπουλο) με στολή μεβλεβή (του τάγματος των Σούφι) και από κάτω το Γενί-Τζαμί (Ναός των Ντονμέδων, παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο στην οδό Θεοφίλου 25)

6.Έλληνες και Αλβανοί μέλη αντάρτικου σώματος περ. 1904

Παπανικολάου Δημήτριος 1908-1994

Ένας άνθρωπος, που η ζωή του αποτελεί τη επιτομή μιας πλευράς της ιστορίας του εικοστού αιώνα στη Βόρεια Ελλάδα. Και μάλιστα όχι αυτή που γράφουν τα επίσημα βιβλία, αλλά του απλού περαστικού της ζωής, που έπεσε πάνω στις νάρκες, καθώς δεν είχε χάρτη. Δεν είχε τη στόφα ρυθμιστή, ήταν ένας εργάτης καταστάσεων, με πάθη και κάψα για την Ιδέα. Παλιά την έλεγαν και ιδεολογία, αλλά φύγαν τα λόγια, λιώσαν με τον καιρό κι έμεινε μόνη κι έρμη η ιδέα. Έχω μια ιδέα, λέμε, τι να την κάνω; Φύλαξέ τη για αργότερα, απαντάει ο χρόνος. Άμα τη δουλέψεις και την εφαρμόσεις σε λάθος στιγμή, θα χαλάσει. Έτσι και ο Παπανικολάου Δημήτριος, όπως και εκατομύρια άλλοι φαντάζομαι, παίξαν στη λάθος στιγμή κι έχασαν. Ή όπως λέει και κάποιος "πόνταραν στη λάθος μοιρασιά".

Η ζωή του ξεκινάει σ' ένα χωριό του Ν. Καβάλας. Όταν ήταν 4 μηνών, Βούλγαροι κομιτατζήδες μπήκαν σπίτι του σκότωσαν τους γονείς του, έβαλαν φωτιά σπίτι του και ίσα ίσα μια θειά πρόλαβε και τον έστειλε σ'ένα μοναστήρι ψηλά, για να γλυτώσει. Εκεί έμεινε ντυμένος κοριτσάκι ως τα 5-6 του. Μετά κατέβηκε Καβάλα να πάει σχολείο, με το θείο του Νικόλαο, ιταλοσπουδαγμένο δάσκαλο, με συμμετοχή στις πρώτες σοσιαλιστικές απεργίες του Τορίνο. Ήδη από το δημοτικό κατηχήθηκε και μυήθηκε σε αρχές και δόγματα, που ούτε κι ο ίδιος θα καταλάβαινε. Τον έστελναν λοιπόν μέρα παρά μέρα 10 χιλιόμετρα βάδην έξω από την Καβάλα να παίρνει από ένα μυστικό σημείο 2-3 φύλλα του "Ριζοσπάστη" (έτος ίδρυσης 1917 νομίζω), αφού απαγορευόταν.

Όταν ήρθε ο Βενιζέλος για προεκλογική περιοδεία στην πόλη το 1920, ήταν από τα παιδιά που ήταν μπροστά-μπροστά στο λιμάνι για να σημαδεύουν καλύτερα .....με τις πέτρες, το καράβι που τον έφερνε. Αντιβενιζελικός λοιπόν, αντιβασιλικός επίσης, μονίμως κυνηγημένος, παντού κατατρεγμένος. Όταν πήγε φαντάρος 17 χρονών, (που αλλού) στο Καλπάκι Ιωαννίνων, είχε ήδη φάκελο. Θηριώδης σαν βουνό, τέρας δύναμης, έλιωνε τις πέτρες, τον έβαζαν και πότιζε τα τηλεγραφόξυλα, "να μεγαλώσουν", από την ώρα που ξυπνούσε μέχρι που έπεφτε από τη ζέστη. Με το που απολύθηκε, άρχισαν οι εξορίες. Πάγκαλος θες, Κονδύλης θες, Μεταξάς θες. Από Άη-Στράτη και Γυάρο, έως Λέρο και Λήμνο, μέχρι Κέρκυρα και Μακρόνησο. Πολύ ξύλο, λέει ο ίδιος.

Στα ενδιάμεσα, προλαβαίνει να πάει Θεσσαλονίκη, προλαβαίνει να παντρευτεί, να κάνει παιδιά, δύο κορίτσια (τα οποία δεν τα πλησίαζε άντρας, σε απόσταση 50 μέτρων, επειδή τρέμαν τον "μπαμπά"), πιάνει δουλειά στην "ΑυστροΕλληνική" Εταιρεία παραγωγής, επεξεργασίας και εξαγωγής καπνού, γνωρίζει και γίνεται φίλος με το Γραμμένο Καραμανλή, αδερφό του Κων/νου. Η Ιδέα ιδέα όμως. Οργανώνει το συνδικάτο με τους καπνεργάτες, κατεβαίνει σε πορείες, στις 9 του Μάη το '36 στη Θεσσαλονίκη ήταν παρών, μιλάει με τον Παρτσαλίδη, ανήσυχος, ταγμένος στο σκοπό που θεωρεί σωστό. Ο Β'ΠΠ το βρίσκει σε άδεια μεταξύ φυλακών.

Στέλνεται στην Αλβανία, τρελαίνεται, ξαναλογικεύεται, σκοτώνει, ξανασκοτώνει-έριχνε χειροβομβίδες από τα δέντρα στους Γερμανούς που τους ψάχναν. Τον είχε εντυπωσιάσει πολύ η εκπαίδευση που πήρε από Εγγλέζους κομμάντο, στα όπλα, στον "ασύντακτο πόλεμο" όπως τον έλεγαν, και στη φοβερή τους πειθαρχία. Είχε κι έναν φίλο το Ρόμπερτ ή "Μπόμπερ", που μιλούσαν στο τηλέφωνο μέχρι το '70. Ύστερα ενώνεται με τους άλλους αντάρτες, γυρίζει στο Πάϊκο, όπου και δραστηριοποιείται στον Εμφύλιο.

Κάποια στιγμή, περίπου το '46 φεύγει Γιουγκοσλαβία, για να κρυφτεί, εκεί τους διώχνουν, και μαζί με άλλους τρεις περπατάν με τα πόδια και σε 12 μέρες περπάτησαν πίσω από το Χορτιάτη, φτάνοντας Θεσσαλονίκη. Εκεί μπαίνουν στην ΟΠΛΑ, μια ομάδα σαν αριστερή πολιτοφυλακή, που προστάτευε συντρόφους από τον Αντών Τσαούς και την παρέα του, άλλους μπουραντάδες. Ξαναγυρίζει στο Πάϊκο ως καπετάνιος για μια τελευταία φορά, εκεί σε μια μάχη, ανταλλάσσει μηνύματα μέσω ασυρμάτου με το Φλωράκη, για λίρες, σχέδια μάχης, κ.ά. Σε κάποια στιγμή και αφού έχει αποδεκατιστεί η ομάδα του, σε ερώτηση για υποχώρηση ώστε να σωθούν έστω λίγοι, η απάντηση του Χαρίλαου ήταν αποστομωτική. "Δε με νιάζει, να πεθάνετε όλοι μέχρι ενός....".

Τέλος εμφυλίου, πίκρα, ξανά-μανά φυλακή. Πηγαίνει ο αδερφός του, που ήταν στρατιωτικός, να τον αποφυλακίσει. Μόλις το βλέπει, ο Παπανικολάου Δ. λέει στους δεσμοφύλακες "Δεν τον ξέρω τον κύριο". Ο αδερφός του τρελαίνεται, βγάζει το περίστροφο να τον καθαρίσει, τον κρατάνε, αλλά προλαβαίνει και πυροβολάει, τον πετυχαίνει στον ώμο ξυστά. Μικρός τραυματισμός, μεγάλη σκηνή.

Αποφυλακίζεται μετά τη δίκη Μπελογιάννη με βούλευμα, μετά 2 μήνες ένας χαφιές που τον αναγνώρισε στη Θεσσαλονίκη τον "έδωσε" γιατί είχε φάει παλιά ξύλο. Ξανά Γυάρος, επιστροφή μετά από 4 χρόνια, δουλειά. Επί Καραμανλή λίγο τον αφήσαν ήσυχο, αλλά επειδή έτρεχε με την ΕΔΑ, ξαναβρίσκεται σε κρατητήρια "ύποπτος αντεθνικών εκδηλώσεων". "Διότι δε συννεμορφώθη προς τας υποδείξεις" ξαναστέλνεται στον Αϊ-Στράτη, γυρίζει επί Παπανδρέου και συλλαμβάνεται από τους πρώτους 25 Απρίλη 1967. Εκεί αναλαμβάνει δράση ο γαμπρός του εξ'αγχιστείας, φιλοχουντικός και πείθει τους κρατούντες ότι "πλέον γέρασε, έβαλε μυαλό, θα κάτσει στ' αυγά του". Και όντως έτσι έγινε.

Το 1968 παντρεύεται τη γιαγιά μου. Εγώ το γνώρισα πολύ αργά, το θυμάμαι από το '77, τον αναγνώρισα ως σπουδαία προσωπικότητα λίγα χρόνια πριν το θάνατό του. Δίπλα στο κρεβάτι του, μέρα-νύχτα, χειμώνα-καλοκαίρι, είχε τα βιβλία του Μίσσιου και την απολογία του Ζαχαριάδη, όπως άλλοι έχουν τη Βίβλο ή κανα πορνοπεριοδικό. Πρόλαβε κι έζησε το τέλος του "υπαρκτού;;"-αμφιβάλλω-σοσιαλισμού, έφτυνε στην τηλεόραση όταν έβλεπε το Γκορμπατσόφ, και όταν το ρωτούσες "αν θα ξαναγεννιόσουν τι θα διάλεγες", απαντούσε "Δε θα διάλεγα τίποτε. Όπως και τότε, δεν το διάλεξα εγώ, ο κομμουνισμός με διάλεξε".

Στα οικογενειακά γλέντια που κάναμε, ξεκινούσε με τσίπουρο-3 μισές, ρετσίνα-5,6 μαλαματίνες, μπύρα-10,12 Χέννινγκερ, κι αν του 'βαζες βότκα δεν έλεγε όχι. Όταν με ρωτούσε "Τι θα πιώ" και έλεγα "νερό", έλεγε: " Νερό πίνουν μόνο τα βόδια!!". Αν καθήσω να γράψω αναλυτικά τις πρόχειρες σημειώσεις που έχω απ' τον παππού, από κουβέντες, κασετόφωνα, άτυπες συνεντεύξεις, μπορεί και να συμπλήρωνα 50-60 σελίδες, μόνο η απλή αφήγηση, όχι σάλτσες και τέτοια.

Αυτός ήταν εν συντομία ο Παπανικολάου Δημήτριος, ο Παππούς Μήτσος.