Am Ende Juni, letztendlich....

Ξύπνησα Κυριακή πρωί, έβαλα τον μικροϋπολογιστή στο ποδήλατό μου και πήγα μέχρι τη δουλειά ....και γύρισα!!! Στο σύνολο 40 χιλιόμετρα, τόσα έγραψε ο μετρητής. Για την ακρίβεια (για μια ακρίβεια ζούμε ρε γαμώτι!) 21,4 στο πήγαινε και 18,58 στο έλα. Είναι που χάθηκα λίγο στα χωράφια και στους αγρούς, στα δάση και στα ξέφωτα, πηγαίνοντας, δεν είχα Navi, πήγαινα με την εικόνα του google maps στο μυαλό μου και κάτι χαρτάκια στην τσέπη μου, λίγο ένστικτο, λίγο πινακίδα, αχα από δω αχά από κει, κοιτούσα και τους άλλους "συναδέλφους" ------και προχωρούσα, χωρίς να γνωρίζω κανέναν κι ούτε κανένας με γνώριζε-----παρένθεση καλλιτεχνική και καταθλιπτική, ας τη διαγράψουμε διότι δεν πάθαμε και τίποτα, στο δρόμο σταματήσαμε και κανα δυο κουρτσούδια με αυτά τα μπατόν, τα μπαστούνια του Nord Walking                                                                                                

τα ρωτήσαμε κατά πού πέφτει το Weiskirchen, μας γέλασαν (όλους εμάς!!) και μας είπαν, κι έτσι περνώντας από το Dreimarkschneibe, κάτι καλύβες, κάτι ωραία μονοπάτια κάτι κυριακάτικα fest των χωρικών,

πήγαμε και ήρθαμε, κάτι τάφους κληρικών στο δάσος τους απαθανάτισα, έλεγε ότι ένας υπηρέτης της Μαρίας geht nie zugrunde, δεν καταστρέφεται ποτέ δηλαδή. ΟΚ, ποιος είμαι γω να διαφωνήσω;;

Εδώ παρακάτω σε στιγμές περισυλλογής, διαβάσματος, ανάπαυλας. Εγώ με βγάζω φωτγραφία, ποιος περίμενες;;;;;;;; ο πεθαμένος παπάς;;;;;;;;;;
Θα ήταν όμως κάπως ενδιαφέρον, αν το σκεφτείς!!!!!!

Αφού γύρισα, μάζεψα τα κόκαλα και τα κομμάτια μου, συμμαζώχτηκα και πήγα Βίσμπαντεν για φαϊ, γλυκό, καφέ και θέατρο. Μετά από μια μικροταλαιπωρία με σόγιες και τα λοιπά, προσγειωμένες πάνω στα ρούχα μου (η κακόμοιρη η σερβιτόρα τρόμαξε πιο πολύ από μένα----ο Τάσος μου είπε ότι με ερωτεύτηκε γι'αυτό τα 'ριξε πάνω μου, γι'αυτό μετά έκανε σα χαζή, εγώ λέω μπαααααα!!!), wie dem auch sein mag, καταλήξαμε στο kleines Haus του κρατικού μας Θεάτρου.

Πρώτη φορά είδα θέατρο στη Γερμανική και πολύ με άρεσε.

Erstens, weil ich es schnell begriffen hatte. Zweitens, an die Geschichte erinnerte ich mich und mir passte. Nach Moskau, meine Schwestern!!
Sprichwort> Dort, wo du nicht bist, dort ist das Glück.
Für Infos, siehe das Video εδώ. Θα έγραφα κι άλλα, για τον Τσέχοφ, αλλά μάλλον θα χάσει από τη μαγεία, οπότε άσ'το.....

Ωραίο πράμα η Τέχνη και η Ζωή, η Άθληση και η Φύση, ο Κόσμος κι ο Ντουνιάς, οι Άνθρωποι και οι Σκιές τους

Υ.Σ. Την άλλη Κυριακή έχει Canto General στο Alzenau Burgfestspiel. Einige Tiere usw. Mal gucken!!

Ένα γερμανικό Sommerfest

Τι καλά και ήρεμα περάσαμε! Δε λέω βαρετά, γιατί είχε και στιγμές νύστας, αλλά είχε και πολύ γέλιο, πολύ φαϊ, κουβεντούλα, κουτσομπολιό, γενικά χαλαρουϊτα με συναδέλφους.

Π.χ. το Ματίας και τη Φράου Ντόλετσαλ, ο καθένας με τις προσωπικές ιδιαίτερες ιστορίες του.

Το τιμ της αναισθησιολογίας, κατά το έν τρίτο. Ο Βιρθ, η παλιά καραβάνα και η Κέρνερ, οι κλασικοί αντιπρόσωποι των "Γερμανών" έτσι όπως τους είχα στο μυαλό μου εγώ, οι υπόλοιποι μετά από αυτούς, η επόμενη ακριβώς γενιά, γιαλαντζί Γερμανοί, (χρήμα/χρήμα/χρήμα, να κλέψουμε να φάμε όπως και οι ξένοι, τι εμείς κορόϊδα είμαστε;;;). Και οι Βογιάροι καραδοκούν!!!

Ωραίος ως Έλλην, να μη λέμε και μα76οκίες, έτσι;; Από κάτω το μισό κεφάλι του Άλεξ, καλός φίλος, με Τούρκικη καταγωγή, παντρεμένος με Γερμανίδα και αλλαγμένο επώνυμο. Λες να με δείτε και μένα μετά από καιρό, Μichael Krombacher, σε περίπτωση που παντρευτώ την κόρη του μεγαλοζυθοποιού, λέμε τώρα;;;;; Όχι φυσικά!!!! Βασιλειάδες δεν έχουμε πολλούς, πρέπει να τους συντηρούμε, καταλαβαίνετε, σαν θεσμό εννοώ.....!!!!!!

Επεράσαμ' όμορφα, όμορφα, όμορφα..........και τούτη τη βραδιά

1 χρόνος Γερμανία

Ήταν να πω τόσα πολλά, είχα τόση πίκρα μέσα μου, ήπια όμως μπόλικο αλκοόλ κι ευτυχώς μαζί του, εξατμίστηκε και η κακία. Δεν έχω να γράψω άσχημα, οπότε bare with me, bitte!
Ήρθα κάπως περίεργα εδώ, όπως αρκετοί συνάνθρωποι μου. Ίσως λιγότερο απεγνωσμένος, ίσως πιο μόνος, πιο εξοβελισμένος. Τα βρήκα μπαστούνι, ψέματα δε λέω. Πολύ κλάμα στην αρχή, πολλές οι αναμνήσεις, πολύ το ζόρι. Δουλειά, σπίτι, χαρτιά, εγκατάσταση, κράτος, χρόνος, φαϊ, ανάγκες και προσφορές. Όλα μαζί και παράλληλα. Δεν είχα κι άλλη επιλογή, να γίνουν όλα όπως έπρεπε, στο χρόνο που έπρεπε, όπως μπόρεσα πάντως, έτσι και έγινε.
Ούτε κατάλαβα τι με βρήκε. Κάτι απίστευτα δυνατό και βαρύ με βρήκε στην κεφάλα, κάτι που με πήρε και με σήκωσε, μου έβγαλε τα εντόσθια έξω, τα μέτρησε και τα ξανάβαλε πάλι πίσω. Τώρα κάπως επανασυντέθηκα πάλι και κυκλοφορώ πιο άνετα.
Ο χρόνος είναι πια πίσω μου, έχω να λέω, έχω να διηγούμαι. Καλά πράγματα, τα κακά γίναν λόγια με στραβή γραμματική, ή δεν τα δίνεις σημασία ή πας να τα διορθώσεις.
Με βοήθησαν πολύ οικογένεια και φίλοι, καινούριοι και παλιοί, οι κουβέντες τους, οι φωνές τους, οι εικόνες τους. Από κει που δεν περίμενα, ήρθαν οι ενισχύσεις.
Αλλά πόσο εύκολο ήταν να αντιληφθούν αυτό όλο το στροβίλισμα, που ακόμα συνεχίζεται, ίσως με λιγότερες στροφές. Κανείς δεν ξέρει, κανείς δε χρειάζεται πλέον να μάθει. Έχουμε και μετράμε .......απώλειες, νίκες, χασούρες, ισοπαλίες. Η σαιζόν ήταν καλή, παίξαμε την μπάλα που μπορούσαμε, ίσως κατώτερη των προσδοκιών, αλλά το γήπεδο πολύ ..ξένο, σιγά-σιγά θα συνηθίσουμε. Θέλουμε πάντως προπόνηση, εξάσκηση εξάπαντος και πολλές επαφές...με ξένους παράγοντες για ...μεταγραφές! Μόνος δεν φτάνεις ούτε μέχρι το κέντρο, μεγάλε!! Θέλει και καναν για Vorlage.
Λάθη γίναν, αυτογκόλ δε φάγαμε πάντως, σκύψαμε το κεφάλι και "κουβαλούσαμε". Ένας καλός τρεχαλατζής θα βρει το δρόμο του, ένας κουβαλητής θα βρει να αποδώσει, έτσι κι εγώ. Όνειρο ήταν της κερκίδας και τώρα βρίσκομαι στο γρασίδι. Στα λιγοστά μαλλιά της κεφαλής μου,  θα το φάω μέχρι τελευταίου χορταριού, που να μη με λένε Vasi. Να μας δίνουν μόνο χρόνο συμμετοχής, αυτό χρειάζομαι, να μη μας αφήνουν πολύ στον πάγκο, στον πάγκο σκέφτεσαι παραπάνω από ότι πρέπει. Πρέπει να παίζω μέσα, πρέπει να τρέχω, να σκέφτομαι μόνο το παιχνίδι, το σκορ, να μην επηρεάζομαι από τις ζητωκραυγές ή τα γιουχαητά.
Αυτό θέλω, πέτα μου την μπάλα και δε θα χάσεις, όχι δεν πάω για το θεαματικό γκολ, δεν θέλω δόξα, τη φανέλα να ιδρώσω, να τη ματώσω αν χρειαστεί, αυτό μου φτάνει.
Τα αποδυτήρια του καθενός δεν τα βλέπεις να 'ρχονται. Τα καταλαβαίνεις όταν είσαι ήδη μέσα, πτώμα στην κούραση, ή απλώς "πτώμα". Τότε θα είναι αργά να ξαναβγεις. Γι'αυτό τρέξε τώρα που μπορείς, λέω μέσα μου κι απόξω μου.
Έτσι θα βγουν χρόνια, έτσι θα βγουν και οι ζωές μας, μέσα στο γήπεδο, πάντα στο γήπεδο, εδώ ανήκαμε, εδώ θα μείνουμε.

Nicht ärgern, nur wundern!!!! That's Life (auf Deutsch)

Πες μου εσύ τώρα σε ποιον (σοβαρό και φυσιολογικό άνθρωπο) δεν έχει τύχει αυτό;;;; Καλά, καλά, ίσως όχι σε αυτήν την έκταση, αλλά τέλος πάντων με μικρές παραλλαγές (Πες ρε Στέλιο, μην τα λέω εγώ, έτσι δεν είναι;;;).

Το αλκοόλ μας θρέφει, αν δε μας σκοτώσει, θα μας κάνει πιο εμετηρούς, καλή η φάση με το κατούρημα, με αντιπροσωπεύει, εμένα και καμιά εκατοσταριά εκατομμύρια αλκοολικών.

Από το φίλο μου το Markus....άλλο αλκοόλι κι αυτός!!!! 

Immer auf den laufenden

http://vimeo.com/67576713#t=1590

Στο 26:41 φαίνομαι κάπου στο βάθος να κουνάω το καπέλο μέχρι το 26:52 (κάτω δεξιά) οπότε και εξαφανίζομαι

Εδώ είναι δύο από τις αγαπημένες νοσηλεύτριες, που χαίρομαι να δουλεύω μαζί τους. Η Jenni από τη Βόρειο Κορέα. Όταν λέμε "σκυλί" στη δουλειά, δεν υπάρχει έτσι;;;; Για ένα χρόνο ήταν πολύ διστακτική μαζί μου, όλο ευγενικές υποδείξεις, όχι χαμόγελα και χαχαχουχου, δουλειά και με παρατηρούσε, με έκρινε, σου λέει >κάνει τώρα αυτός ή δε λέει και πολλά;; Εεεε μετά από ένα χρόνο, την "κέρδισα" και τώρα είναι άλλος άνθρωπος μαζί μου.
Σκυλί και στο τρέξιμο, η μόνη που μπορούσε να βγάλει και τα 20 χιλιόμετρα μαζί μου, σε σχετικά καλό χρόνο. Έχει κάνει και τη διαδρομή Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, περπατώντας όμως.

Εδώ η Ελενόρε, άλλο αντράκι κι αυτή, κάτι γάμπες ναα, 55άρες γυναίκες που βάζουν κάτω 40άρες, πίσω αυτή η χαρούμενη φατσούλα είναι ο Chef μου, ψυχή μεγάλη, πλακατζής, σοβαρός μόνο όταν απαιτεί η κατάσταση, γενικώς ωραίος για διευθυντής, χωρίς καταπίεση ούτε αλλαζονεία, flache Ierarchien που λένε.

Πολύς κόσμος ρε μάγκες, μιλάμε για τρέλα, 68.000 συμμετέχοντες και απ'έξω να μην ήταν άλλοι τόσοι, ίσως και παραπάνω;;; Κι όλα αυτά για 5 χιλιόμετρα, ο χαβαλές όμως ήταν το εταιρικό του συναγωνισμού, ποια εταιρεία θα δείξει καλύτερο αθλητικό προφίλ.....Δεν είμαστε όλοι χοντρομπαλάδες του γραφείου κυρία μου!

Πάντα σ'αυτούς που τρέχουν, πάντα στους Βέγγους, ήμουν Γερμανός και δεν το 'ξερα;;;;

Δεν είναι κακό το να βλέπεις τις πλάτες των άλλων, κακό είναι να τις μισείς...........

Wilhelmstraßenfest

Ένα πολύ ωραίο ζεστό διημεράκι στο Wiesbaden, με Τάσο, Λητώ και το φίλο τους τον Ματίας, wenn mich mein Gedächtnis nicht täuscht.......
Δε θυμάμαι ακριβώς το λόγο που γίνεται η γιορτή, Teatrium sogenannte, αλλά καμιά σχέση με θέατρο ή γιορτές ανοιχτού θεάτρου, που λένε.
Εδώ "έπαιζε" ένα πιο πολιτισμένο πανηγυράκι. Μάσα, πιοτί, μουσική σε διάφορες Bühnen, πολύ κόσμος, σχετικό (για τα γερμανικά επίπεδα) ξεφάντωμα.

Η γνωστή Wilhelmstrasse κάπως στολισμένη, το πάρκο δίπλα στο Κurhaus, μια ανάσα δροσιάς για παιδιά, σκυλιά και τα αφεντικά τους.

Κάπου μπροστά στο Νασάουερ το Ξενοδοχείο, να σου και οι ρετρό. Μικρό Γούντστοκ, έλεγε το πρόγραμμα, με ένα σωσία Elton John και κάποιον begleitender κιθαρίστα. Pas mal, θα έλεγα, ακούσαμε "συνομήλικους" ήχους. Σκέψου ρε μάγκα ότι το Angie και το Knockin' on heavens' door έγιναν 40 χρονών, σαν τα μούτρα μου......Ωραίοι όμως οι τύποι!

Τιμώμενη χώρα και καλά ήταν η Ελβετία. Παίξαν κάτι όμορφα βαλσάκια με τα ακορντεονάκια τους στην αρχή, κάτι γλυκύτατοι παππουδογιαγιάδες

και μετά έβγαλαν στην πίστα με τη λάσπη, εεε συγνώμη με τα πριονίδια, το βαρύ πυροβολικό. Έδειξαν κάτι σαν παιχνίδι ελληνορωμαϊκής με μια νότα βαρβάρων, είχε πλάκα πάντως.

Μετά βγήκε και μια μπάντα από τη Φραγκφούρτη και έπαιζε το Louis-Louis, χόρευαν τα πνευστά, έκαναν πλάκα μεταξύ τους, διασκεδαστικοί τύποι, πήγαιναν πάνω κάτω την οδό και ζωντάνευαν το κλίμα εκεί που έπεφτε.

Είδαμε κι έναν αμερικανογερμανό πιτσιρικά (Α ρε Βισμπάντεν με τις αμερικάνικες βάσεις, πόσα παιδιά του Τζιμ και της Μπρουνχίλντας έχεις γεννήσει!) να παίζει κάτι σαν ροκ, εντάξει μωρέ, ποπ/ροκ από αυτά τα μοντέρνα, τα γλυκερά, ο κόσμος το χάρηκε πάντως, εμείς όχι, τα παιδιά βαρέθηκαν γρήγορα και την κάναμε από κει.

Καταλήξαμε να αποχαιρετιόμαστε μπρος στο συντριβάνι, δεν ήταν άσχημα, μια όμορφη γιορτή, με κόσμο που ήθελε να εκτονωθεί και να χαρεί την αρχή του καλοκαιριού.

Άιντες και εις άλλα με υγεία.

Πώς βλέπουμε την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους

.......ή όπως νομίζουν κάποιοι ότι τους βλέπουμε. (του Yanko Tsvetkov)
Πολύ από την αλήθεια των κλισέ, δεν απέχει πάντως.
Κάποιοι από μας εκεί κάτω στο WE (και είναι πολλοί αυτοί) σκέφτονται έτσι-ή παρόμοια-και τρέφονται με αυτές τις σκέψεις-τέρατα, συνωμοσιολογικές δικαιολογίες. Εμείς και οι άλλοι, όπως τότε που παλιά λέγαμε: "Πού θα πάτε διακοπές;; Ααα φέτος θα πάμε στην Ευρώπη!!!!!" Δεν είμασταν δηλαδή, αλλά μας άρεσε να πηγαίνουμε για βόλτα, να τους βλέπουμε και να λέμε, "μα καλά πώς ζούνε αυτοί εδώ;;;;"...................

Το Breaking Bad τα σπάει!!!!

Να ξυπνήσω μια μέρα, να έχω καρκίνο, να γίνω το τέρας της ανθρωπότητας, να θάψω μαζί μου χιλιάδες, όχι από κακία και ζήλια, αλλά για να εξασφαλίσω τους απογόνους μου.
Να ξυπνήσω κακός από συνείδηση και επιλογή, όχι από γονιδιακή καταδίκη, αυτήν την πρόσφερε απλόχερα η μετάλλαξη των κυττάρων, να ανηθικοποιηθείς από δρόμους που δε φανταζόσουν, έγκλημα χωρίς τιμωρία αλλά με καταδίκη, τη σήμερον ημέρα των καρτέλ και των διεθνών υδάτων  και εμπορίων.
Ναι, το σήριαλ είναι κίλερ, να το δείτε και ο σώζων εαυτόν ΜΕΘύσει κατά μόνας ή και κατά κοκαϊνας. Το ναρκωτικό που παίζει είναι κράχτης, αλλά κυρίως λειτουργεί ως τη λάσπη, που από τη μία σε κάνει ένα με τα Schweinerei, αλλά είναι χρήσιμο και να δένει τα υλικά, τα τούβλα και χτίζεται έτσι το μπετόν του μυαλού του βαρόνου, με τα γυαλιά και τη γνώση των χημικών δεσμών.
Wer kocht, der zu den Menschen zählt.
Να το ψάξετε, να το βρείτε, άσε κάτω τα τούρκικα κυρά μου, εδώ μιλάμε τώρα για το αν η ψευδοεφεδρίνη δίνει το κάτι παραπάνω ή μπορεί η απλή μεθυλίωση από την τετραυδροαιθυλαμίνη, με αυτό το γαλάζιο χρώμα, να δώσει το boost που χρειάζονται τα επίπεδα ώστε να φτάσουν στο σταθερό σημείο Steady-state Concentration......ανοίξτε ορίζοντες και εργασιακές ευκαιρίες, μετά λέμε για κρίση στην Ελλάδα, ορίστε εδώ έχει ψωμί για όλους.............όσους επιζήσουν! έχει κι απώλειες, πώς για;; κύτταρα είναι κι αυτά, πολύ θέλουν, ή ο καρκίνος ή η χημεία, θα το πουν το ποίημα. Για αυτό σε λέω, όσο προλαβαίνεις, πιάσε το βιντεοκλαμπατζή από το πέτο, χώσ'του ένα μπουκέτο και πες του, ότι πρέπει να χτυπήσεις μια δόση Bad, αλλιώς θα βρεθεί στα κελιά της Αμυγδαλέζας με προφυλακτικά για τους φίλους συγκρατούμενους σκούρης όψης.

Mister White, Respect!

Joy

Ήμουν 18 όταν πήγα με το Χάρη σε ένα κατάστημα WOM στο Βερολίνο και πήγα κι αγόρασα αυτό το δίσκο. Στην αρχή έβαλα τα ακουστικά, το άκουσα και δεν πίστευα στα αυτιά μου!!! Παναγία μου και Χριστέ μου, τι παίζουν οι άνθρωποι, είπα. Ποιος είναι αυτός ο McLaughlin, θέλω να πάω στην Ινδία τώρα, είπα μέσα μου. Το Ραβί Σανκάρ, τον ήξερα όπως οι πιο πολλοί, από τους Beatles, τον ανηψιό του τον πρωτοάκουσα και μ'έπεσαν τα μαλλιά σας λέω. Δεν υπάρχουν λέμε, αυτό δεν είναι κάτι από τον κόσμο αυτό, ούτε θα υπάρξει κάτι άλλο τέτοιο, τέτοια virtuosität, τέτοια έμπνευση. Φυσικά αγόρασα και άλλα, το Light as a Feather με τους Return forever, κάτι από Jaco Pastorius, Charlie Parker, αλλά το Shakti με βάρεσε στα μηνίγγια, με άφησε σέκο. Στα βαριά ναρκωτικά, στις τρελές αναθυμιάσεις με τη μία, στου Castaneda τα τρελά όνειρα, δε γίνονται τέτοια πράγματα, αυτή η κιθάρα, που την έφτιαξε ο Βρετανός πρωην ροκάς, νυν fusionist, να ακούγεται όσο γίνεται περισσότερο με σιτάρ, νομίζω την ονόμασε Veena, με αυτές τις επιπλέον χορδές.
Με αυτό το δίσκο κοιμόμουν τα βράδια πριν τις Πανελλήνιες, μ'αυτόν ξυπνούσα, αυτή η μουσική μου είχε καρφωθεί και δούλευε, γύριζε στο μυαλό μου. Από αυτή τη μουσική την έπαθα την εγκεφαλική "ζημιά", είμαι πλέον σίγουρος, αυτή τα έκαψε τα κύτταρα και μου άδειασε τους κομφορμιστικούς μου συνειρμούς για να με στείλει στους αγύριστους, στους διαόλους του Μορφέα.
Η χαρά δικιά σας, μάγκες!

Ανεμώλια μέσα σε μπόρα (Όμηρος revisited)

Το βιβλίο το ευχαριστήθηκα, δε με απογοήτευσε.

Το καλύτερο σημείο του είναι η όλη φάση με τις Οδύσσειες των ανθρώπων. Οι παραλληλισμοί είναι ταιριαστοί, μου μίλησαν και με καθρέφτισαν. Θέλεις η δική μου κρίση μέσης ηλικίας, θέλεις η γραφή του Ισίδωρου με έκαναν να σκεφτώ, να ενδοσκοπηθώ, να κλάψω, να δω τη ζωή μου από την τρίτη οπτική, τη λογοτεχνική, την υπεράνω πεζότητας και μικρότητας.
Στο βιβλίο τώρα. Όλα γυρίζουν γύρω από ένα ταξίδι αντρών, φίλων από παιδιά, με δρόμους και πορείες άλλοτε κακοτράχαλες, άλλοτε παράδοξες. Οι άντρες που έχουν την περιπέτεια μέσα τους και σαν παιδιά, πάντα θα βρίσκουν ένα "σοβαρό" λόγο για να τις πραγματοποιούν. Ένας Μυκηναίος, ο Αγαμέμνονας της παρέας, η αρχηγική μορφή (πόσοι δεν αναζητήσαμε αυτόν τον αρχηγό στην πορεία μας, για κάποιους ήταν ο μεγάλος τους αδερφός, για άλλους αυτός που εκείνοι ορίσανε ως μεγάλο αδερφό) μαζεύει πλήρωμα, Μενέλαο, τον αδερφό, καναν πολυμήχανο, τον ήρωα και συγγραφέα Οδυσσέα και διάφορους ετοιμοπόλεμους και φυτιλιασμένους για (δι)έξοδο από την καθημερινότητα.
Παρατάνε όλοι κάτι, Πηνελόπες, Τηλέμαχους, γέρους στο σπίτι, νεκρά παιδιά στις μνήμες και ξεκινάνε για κάπου ......Κάπου μπροστά, αλλά κυρίως πίσω στο παρελθόν, τους φτάνει να βάλουν έναν απλό στόχο, να ξανακερδίσουν μια παλιά αγάπη, την Ελένη, που την έκλεψε ο προύχοντας Πάρης, με το καγιέν, αλλά δυστυχώς πολύ κακό για το τίποτα. Ο πρώτος που θα πατήσει στα εχθρικά εδάφη δε θα επιβιώσει.....Τυχαίο είναι που εγώ πήρα στο προηγούμενο συνέδριο το βραβείο Πρωτεσίλαος----να είσαι καλά a1pha ή karjim, δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε-----έτσι είπε ο μάγος, έτσι του έγραψε η μοίρα, ας είναι.
Η Ελένη (και γενικά οι Ελένες των ηπείρων) δεν γυρίζει, τους απογοητεύει. Είχαν κι ένα σχέδιο για έναν μαγικό τόπο, το μέρος του πρώτου έρωτα, του ξεπαρθενιάσματος, της πρώτης αντρίλας, παλιά Βαλχάλα, τα τελευταία χρόνια είναι ο τόπος της πενταήμερης. Το σχέδιο αυτό δεν έπιασε, προηγήθηκε ο θάνατος του (κάτι σαν του) Πάτροκλου. Η λύπη, το ταρακούνημα, η συνειδητοποίηση, η ελευθερία του να είσαι δέσμιος του νόστου.
Θα γυρίσουν πίσω. Όχι όμως κι ο Οδυσσέας. Αυτός έχει αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τα "ξένα". Θα βρει μια Καλυψώ, μια Ναυσικά, θα δοθεί, θα σκεφτεί, θα αναιρέσει. Το σύντομο πέρασμά του το ολοκληρώνει, βλέπει την επιστροφή, δεν μπορεί και δε θέλει να την αποφύγει. Τον περιμένουν, δεν τον ξέχασαν, ειδικά ο Τηλέμαχος που τον έχει ανάγκη, αυτός είναι η Ιθάκη του.

Στα βιβλία του Ζουργού, μου αρέσει πάντα που η ανατροπή, δεν μοιάζει και πολύ με ανατροπή, δεν είναι σα να σου έπεσε μια κεραμίδα στην κεφάλα. Είναι μια αλλαγή, ανθρώπινη και φυσική, ίσως όχι πάντα φυσιολογική (τι είναι φυσιολογικό στις ζωές μας;;;;), αλλά σε φέρνει με μια λογική σκέψη στην αποδοχή. Δεν πήγαν τελικά στη Ρόδο, οι άνθρωποι συνέχισαν τις ζωές τους, πήραν κομμάτια και συναρμολόγησαν κάτι σαν "υπόλοιπο", "έναντι". Ο Οδυσσέας όμως είχε μια μοίρα διαφορετική. Κι εδώ είναι που σαν Λύση, το βιβλίο γλυστράει από το θέμα της αντρικής φιλίας, της πλάκας και της ανεμελιάς του κρυμμένου παιδιού κι έρχεται σε μια περάτωση με την πατρότητα, το μυστικό της βιολογίας. Για τη μητρότητα πολλά ξέρουμε, πολλά γράφτηκαν, πολλά είδαν τα μάτια μας. Το μυστικό όμως στους πατεράδες είναι ακόμα κρυμμένο (Meinem Empfinden nach), τα αρσενικά στη φύση δεν έχουν πολλά-πολλά με ανατροφές, με χαιδέματα και κανακέματα. Φέρνουν το φαϊ, προστατεύουν, κυριαρχούν και τέλος. Μόνο τίποτα αυτοκρατορικοί πιγκουϊνοι χαλάνε την πιάτσα.
Εδώ ο Ισίδωρος (μου επιτρέπω τον ενικό, καταλαβαίνετε;;) γυρίζει, γυρίζει, δεν ολοκληρώνει, συνεχίζει να πλέει, απλά διάλεξε άλλες θάλασσες, απαραίτητες για τον καθέναν. Μια ζωή είναι μόνο, σου λέει, δεν είναι και το τέλος του Σύμπαντος. Η θάλασσα είναι πάντα το δυναμικό στοιχείο, ποτέ μα ποτέ δεν είναι η ίδια, εμείς θα την κοιτάμε κυρίως από έξω, έτσι επιλέξαμε (αλλιώς θα είχαμε λέπια). Μπαίνουμε όμως μέσα της, όπως και σε μια γυναίκα και τραβάμε ανηφόρες, κατηφόρες, ανυψωνόμαστε στις ηθικές (ή ανήθικες) νίκες μας ή κατρακυλάμε στα υπόγεια των διλημμάτων μας και στων ανομημάτων μας.
Παιδί κι άντρας, μεσήλικας και έμβρυο, κολυμπάει, μήτρα και θάλασσα, βιβλία και ζωή, τα ξένα και τα πάτρια.
Το διασκέδασα, με μια ψιλομαζοχιστική έννοια του όρου. Έτσι είμαστε εμείς οι άντρες, ζούμε για τις γυναίκες, (ακόμα κι αν αυτές είναι κάπου αλλού), αλλά τους συντρόφους είναι που έχουμε ανάγκη. Κοιτιόμαστε με τα αίματα στα πρόσωπά μας και αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον, τα δώσαμε όλα και τα χάσαμε όλα ή κερδίσαμε τα πάντα, egal, το ταξίδι έχει κι άλλο, δε μας παίρνει να μυξοκλαίμε, πάρε σπαθί κι ασπίδα και συνέχισε.
Μπράβο ρε δικέ μου. Πάλι τα είπες σωστά, όπως μου αρέσει να τα ακούω. Δε μου χάιδεψες τα αυτιά όμως, μου έδωσες άλλη μια σφαλιάρα, από αυτές τις δικές σου, τις περίεργες, στο σβέρκο. Τώρα ξύπνησα πάλι, ξέφυγα από τις σειρήνες, καταλαβαίνω λίγο καλύτερα
...........................μέχρι τον επόμενο νήδυμο ύπνο μου

Pech im Spiel Glück in der Liebe und umgekehrt

Στην αρχή του κόσμου μας μοίρασαν τα χαρτιά, ό,τι πήραμε πήραμε. Παίξαμε την πρώτη γύρα, τη δεύτερη, την τρίτη. Στην τελική, ενώ φαινόταν ότι κερδίζαμε, κάτι είχαμε στη μπάνκα, μπουκάρουν οι ασφαλίτες, μας τραβολογάν. μας πετάν έξω, στο δρόμο. Άιντε ουστ κοπρόσκυλα, χαρτόμουτρα, φωνάζουν και τέλος. Πάλι καλά που δε μας χώσαν μέσα. Ό,τι είχαμε πάντως, το χάσαμε. Εμείς βέβαια μυαλό δε βάζουμε, ξαναμαζεύουμε κάτι άσσους από τα μανίκια, κάτι σκισμένα σακάκια στη βαλίτσα και σε άλλο μαγαζί.
Μπαίνουμε μέσα, σα να μη συνέβη τίποτε, τα αφήνουμε πίσω μας γιατί πρέπει να έχουμε καθαρό κεφάλι, θα πρέπει να δείξουμε ψυχραιμία, καινούριο τραπέζι, καινούρια τσόχα, ίδια φιλοσοφία, ίδιοι φόβοι, ίδιες μπλόφες.
Μας ξαναμοιράζουν την τράπουλα. Ξαναπαίρνουμε τα χαρτιά στα χέρια, είμαστε ακόμα στο παιχνίδι, λέμε από μέσα μας, το παιχνίδι είναι γνωστό, οι κανόνες είναι λίγο διαφορετικοί και οι παίχτες στο τραπέζι λίγο περίεργες φάτσες, θα μασήσουν άραγε;;;;
Jedenfalls spielen wir, konzentrieren wir uns auf das Spiel. Haben wir Pech, haben wir Glück, weiß keiner. Wenn du nicht erträgst zu verlieren, spiel nicht!
Αυτά είναι τα φύλλα μου, τα λιμά μου, τα κόζια μου. Με αυτά θα ξεκινήσω, αλλά θα έχω γύρες μπροστά μου, η νύχτα μου μόλις άρχισε, μέχρι το ξημέρωμα, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, πόσα θα ποντάρω, πόσα θα ρισκάρω, χασούρες, φέσια, ζημιές, μες στο πρόγραμμα.
Το μαγαζί άλλαξε, αλλά έχει μέσα διαφορετικά τραπέζια, δεν με αναγκάζει κανείς να μείνω σε αυτό εδώ, άμα γουστάρω, πάω στο παραδίπλα, που είναι και στο παράθυρο, θα βλέπω και ήλιο απ'έξω, άμα θέλω πάω εκεί που παίζουν τα μεγάλα κεφάλια, τα μεγάλα πορτοφόλια, προς το παρόν όμως όχι, δεν είμαι ακόμα έτοιμος, θα έρθει κι αυτωνών η ώρα, τώρα ψυχολογούμε τον αντίπαλο, τον κοιτάμε στα μάτια, το ζυγίζουμε το πράγμα, θέλει υπομονή, υπομονή και ανοιχτά αυτιά και μάτια. το μυαλό στο κεφάλι, χωρίς χημικά και ουσίες, καθαρό και φρέσκο.
Παίξε στη σειρά σου, μη τα φανερώνεις όλα από την αρχή, μην παίζεις απερίσκεπτα, σκέψου τι κατέβασαν οι άλλοι, ο συμπαίκτης σου τι περιμένει από σένα, εσύ θα καθαρίσεις αυτή τη φορά ή θα τη θάψεις την αγορά;
Schau ma mal! Du beherrscht die Situation, es hängt von dir ab, lass es drauf ankommen, spiel bis zu Ende..........................................................

Überflutende Gefühle

άντε να χαρεί λίγο κι ο Θόδωρος, που θα δει πλημμυρισμένο (πνιγμένο θα προτιμούσε, αλλά δεν μπορεί να τα χει όλα κανείς στη ζωή αυτή!!) το γερμανό.

Τα νέα είναι χειρότερα νότια και ανατολικά, Έλβας, Δούναβης, Ινν, ξεχείλισαν και τα έκαναν χάλια, σήμερα έλεγε η Zeit 30000 άνθρωποι στο Halle, δεν μπορούν ποτέ να ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους, ολοκληρωτική καταστροφή. και είναι και προεκλογική περίοδος. Σαν τον Ομπάμα με τη νέα Ορλεάνη και τον Κατρίνα, το βοήθησε αυτή η ιστορία. Λεεεεεεεεεςςςςςςςς;;;;;;;; Άκου τι σκέφτηκε ο συνωμοσιολόγος!!1! α να μου χαθείς σκυλευτή.

(οι φωτό είναι από το Μάιν, μικρό ποταμάκι, αλλά θαυματουργό, κουβάλησε το παραπανίσιο νερό του, το έβγαλε σαν εμετό στα πλάγια, έπνιξε κανα δυο παγκάκια, δρόμους και χορτάρια, ευτυχώς όχι ανθρώπους ή τις  περιουσίες τους)

H τραγωδία είναι πάντως μεγάλη, δε χωράει πλάκες, αυτό που εκπλήσσει είναι όχι μόνο η στωικότητα, αλλά και η μεθοδικότητα με την οποία το αντιμετώπισαν. Κόσμος που συμπαρίσταται, από χιλιόμετρα μακριά, παιδιά, έφηβοι, εθελοντές, που στοιβάζουν σακιά με άμμο, (φυσικά όπως κι εδώ) από δίπλα και οι κακόμοιροι φαντάροι, πανταχού παρόντες, κανείς να κλαίγεται στις κάμερες, κανένας να τα βάζει με το "κράτος", καλά ίσως κάποιοι να είπαν και καμιά sauerιά, αλλά γενικά υπήρξε η ψυχραιμία και η σωφροσύνη, στο να αντιμετωπιστούν έγκαιρα και με σοβαρότητα όλα αυτά τα έκτακτα. Έκανα κι εγώ την μικρή μου συνεισφορά, αλλά θα ήθελα πραγματικά, αν μπορούσα, αν με έπαιρνε ο χρόνος, να πήγαινα εκεί, να κουβάλαγα άμμο, ή να μοίραζα τρόφιμα με βάρκα στους εγκλωβισμένους, να έδινα εργαλεία και δυνάμεις.
Προς το παρόν τους κοιτάω με θαυμασμό για την υπομονή και τα ψυχικά τους αποθέματα, αυτοί ξέρουν πλέον πώς όλα είναι νερό σ'αυτόν τον κόσμο, σαρώνει τα πάντα, τα πνίγει, τα καταπίνει και τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν. Τότε αισθάνεσαι καλύτερα το Βιρμανό, τον Ινδό, τον Ινδονήσιο με τους μουσώνες, τα φίδια που από τα ποτάμια μπαίνουν στο σπίτι σου, τα μωρά που τα παίρνει το ρέμα, πνίγονται χωρίς να προλάβουν να φωνάξουν ένα "μαμά", όλο αυτή την αιώνια δυστυχία της Ασίας με τις βροχοπλημμύρες, που την ξεχνάμε πάντα και τη θυμόμαστε με καμιά "ευρωπαϊκή" πανωλεθρία.
Das Gefühl ist einfach unbeschreiblich, όπως είπε και ένας κάτοικος στη Δρέσδη.

Das gesunde Mittelmaß ή αλλιώς Immer in der Mitte

Είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος, λέει ένα τραγούδι

Θα προτιμούσα να το λέω κάπως έτσι Meine Leistungen gingen nicht über das Mittelmaß hinaus. Όταν ήμουν μικρότερος, δυσκολευόμουν να καταλάβω τη διαφορά του μετριοπαθούς και του μέτριου, δεν καταλάβαινα ποιο ήταν χειρότερο. Δυστυχώς το αντιλήφθηκα αργά. Όταν πήγαινε η μάνα μου στο σχολείο για τους βαθμούς και της έλεγε η Κάτσικα η φιλόλογος (καλή της ώρα όπου βρίσκεται, είχε φάει παλιά μια τούμπα στο μπάνιο της και είχε σπάσει μύτη, πρόσωπο, αν θυμάμαι καλά), "καλός είναι, αλλά στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος" αυτή ήταν η κατάρα που με ακολουθούσε για χρόνια, ήμουν μέτριος, αλλά επειδή οι άλλοι ήταν χάλια, φαινόμουν καλύτερος απ'ότι πραγματικά ήμουν. όσο περνούσαν τα χρόνια και η αυτογνωσία μου μεγάλωνε και χειροτέρευε σαν αρρώστια, συνειδητοποιούσα βαθιά ότι ήμουν ένας mittelmaßig ausgebildet. Τι να κανα όμως;; Τόσο μπορούσα!! έπαιζα το θέατρο του " είμαι τόσο καλός όσο νομίζετε ή μπορώ να σας κάνω εγώ να νομίζετε". Είναι τα γνωστά καραγκιοζιλίκια που έλεγε και μια άλλη ^$#%#& στη δουλειά : "πες εσύ καλή κουβέντα για τον εαυτό σου και ο άλλος θα ξεχάσει από πού την άκουσε". με τέτοιες μαλ%$%^&κίες την έβγαλαν τόσα χρόνια. Όχι όμως εγώ!!! Στον καθρέφτη μου κοιτιόμουν και μοναχός μου συλλογιόμουν, Πού πα ρε καραμήτρο;
Τα ήξερα, τα αναγνώριζα, τα αποδεχόμουν, ένας μέτριος, κάπου εκεί στη μέση. Δεν είναι κι άσχημα, άμα το συνηθίσει κανείς. Σιγά! δεν είμαστε όλοι για την πρωτοπορία, άσε να μείνουν και κάποιοι στη μέση, όλοι πλώρη και πρύμνη;; άσε να δεθεί και κανείς στο μεσιανό κατάρτι.
Το δίκιο είναι στη μέση, που είπε και ο Σολομώντας πριν τεμαχίσει το βρέφος..ακριβώς στη μέση

Οι λεγεωνάριοι του Αστερίξ το είχαν πιάσει αλλιώς το θέμα. "Να μη φεύγεις πολύ μπροστά, να μη μένεις πολύ πίσω, να είσαι πάντα στη μέση"
όταν θα πέσει δηλαδή το ξύλο, να αποφύγεις τα άκρα. Στη μέση έχει στρίμωγμα, λιγότερη προβολή, κανέναν έπαινο, αλλά μάλλον επιβιώνεις συχνότερα. Οι άριστοι μας τέλειωσαν, οι άχρηστοι (πρέπει να) είναι σε αποσύνθεση, ποιοι μας έμειναν;; Οι μέτριοι! Καλοί, χρήσιμοι, κουβαλητές, στρώνουν και παρέχουν (he delivers, που λένε και στα αγγλόφωνα μαγαζιά), αλλά το κύπελο δεν το σηκώνουν, ήρωες δε θα γίνουν, αγάλματα δε θα τους κάνουν, Νόμπελ δε θα πάρουν, εκτός από τη μάνα τους κανείς δε τους θυμάται, αλλά αυτοί είναι εκεί, δεν τα παρατάνε, συνεχίζουν κι ας μην τους έτυχαν τα καλά χαρτιά (θα μιλήσω κι αργότερα επί του θέματος) αυτοί θα κάνουν την πάσα, θα δώσουν αυτό που μπορούν, κι ας είναι "λίγοι", είναι όμως η υγιής μερίδα, η χρυσή μετριότητα, αυτό που δε σε ταρακουνάει από την καρέκλα, αλλά μάλλον ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς.

Andererseits befinde ich mich in einer Position, wo vorne die Menschen stehen, die zwischen
45-55 Jahren sind und hintenherum wartet die neue Generation ab (25-35J). Ich bleibe stumm in der Mitte. Mit wem fahre ich fort? Soll ich warten auf den Jungs oder muss ich meine Schritte beschleunigen, um die andere "Old-guys" einzuholen?
Οι πρώτοι είναι ήδη εκεί, κάπου, με παιδιά ή όχι, μεγάλα, στα Πανεπιστήμια, πάντως außer Haus, είναι σχετικά ελεύθεροι να συζητάμε διάφορα, ανοιχτοί σε σκέψεις και προτάσεις, η δε σαρξ όμως ασθενής. Μοιάζουμε (ή έτσι νομίζω).
Πίσω είναι οι πιο ενθουσιώδεις, αυτοί που σπρώχνουν να πάρουν θέση, που θέλουν να δουν το μέλλον τους αλλά το κρύβουν οι πλάτες μας, προς το παρόν είναι zu zweit, ζευγάρια ανύμφευτα, άτεκνα και αδοκίμαστα, αλλά με αντοχές και πολύ πείνα στο μάτι (ίσως και πιο κάτω). Μοιάζω και με αυτούς (ή έτσι νομίζω).
Στη μέση μαζί μου είναι και κάποιοι άλλοι "οικογενειάρχες με μωρά", αλλά μ'αυτούς δε βλέπω πάρε-δώσε.
Έτσι παραμένω στη μέση, μέσος, ούτε ντιπ επίθεση, ούτε και άμυνα, μέτριος και με μέτρο τη μέση, το μέσο όρο. Στα μέσα της ζωής μου, με τα μεσαία κύματα στα αυτιά μου και τη μέση μου να με προδίδει σιγά-σιγά. Δυστυχώς δεν έχω άλλα Μέσα, τα μέσα μου φωνάζουν: Είσαι μέσα;;; είμαι στη μέση του μέσα, από το μέτριο και λίγο πιο μέσα
Ας αφήσουμε τα μπράβο και τα ζήτω και όλα τα σχετικά επιφωνήματα στους ακραίους, εμείς θα είμαστε πάντα στη μέση των πραγμάτων, στα μέσα των υδάτων, στις μεσαίες γραμμές, στα κεντρικά χαρακώματα. καθείς εφ ω ετάχθη. Εγώ διάλεξα πόστο. εσύ;


Υ.Σ. Ρε σεις, αν αυτή δεν είναι η κρίση μέσης ηλικίας, δεν ξέρω τι άλλο;;;; Κοίτα που ήσουν μεσήλικας και φοβόσουν να το ομολογήσεις!!

Y.Σ. Να μην ξεχάσουμε ποτέ και το In medio virtus> das Richtige liegt in der Mitte. Μας δικαιώνουν και οι Λατίνοι, τι άλλο να πω εγώ;;;

Walkürenritt (Orgelmusik)

Πήγα και άκουσα τα τοπικά μπουζούκια, τα εκκλησιαστικά τους όργανα δηλαδή, την παράδοσή τους, ένα αφιέρωμα στον Robert Maximilian Helmschrott, στην Pfarrkirche St. Marien μια καθολική εκκλησία εδώ στο Όφενμπαχ. Στη μέση του προγράμματος βάλανε και κανα σουξεδάκι γιατί κατάλαβαν κάποιοι παππούδες είχαν αποκοιμηθεί, έχουν αυτό το καλό με τα Rollator και στηρίζονται πάνω τους σα μαξιλαράκι. Οπότε γενικά ο Χελμσροτ gehört zu den Komponisten des zwanzigsten Jahrhundertes, με τα μινιμαλιστικά και τις απλές φόρμες, ο οργανίστας το απέδωσε νομίζω σωστά το θέμα.
Ωραίες θα ήταν οι Βαλκυρίες, θα καλπάζαν και στα όνειρα των παππούδων και θα μας έλεγαν "τι
χαζά κάθεστε κι ακούτε, δεν πάτε να βγείτε στον ήλιο με κανα παγωτό;;"
Εγώ προσωπικά ζοριζόμουν να κρατήσω τα μάτια ανοιχτά. Ήμουν και κουρασμένος, είχα τρέξει και δίπλα στο φουσκωμένο ποτάμι καμιά 7-8 χιλιόμετρα περίπου (προπόνηση για το J.P.Morgan Lauf nächste Mittwoch), οπότε σας αφήνω με την απόλαυση του καλπασμού και σας καληνυχτίζω, διότι πήγε και 12:46.