Die Hoffnung stirbt zuletzt

.......aber stirbt!!!
Eine der ersten Sachen, die Du im Leben lernen solltest. Die Sterblichkeit. Alle sterben.
ich, Du, alle. Und wie das Lied schön erzählt, "es wird alles mal vorübergehen".

Keine Frage, kann mit dem weiter gehen, solange die andere entsprechend sich verhalten. Ich sag häufig den Satz "nie die Hoffnung aufgeben". Was bringt aber, wenn alle das Ende ahnen?

Unheimlich fühl ich mich an denen Momenten, den ich meine Kräfte verliere, oder wenn der Boden unter meinen Füßen bricht. Denn ich denke, ich kriege den Infarkt. Gleich geht's los, νυν απολύεις το δούλο σου. Nichts ist unsterblich, alle gehen mit Sonderlicht, mit Lärm, andere ganz leise und still. Jetzt oder später, hier oder dort, im Sommer oder im Winter, stirbt die Hoffnung und können wir nach Hause gehen. Finito la musica, passato la fiesta. Ό,τι φάγατε, φάγατε. Τα φάγατε τα ψωμιά σας, δε λένε;;; Das Lazarus Syndrom geschieht eher selten. Daher hast Du nur eine einzige Chance, verschwende sie nicht, genieß sie, dehn sie aus, bevor es spät wird.

Επεράσαμ΄ όμορφα, όμορφα

Πέρασαν κι αυτές οι διακοπές πολύ εντυπωσιακά, με ταξιδάκια δω και κει, εμπειρίες μοναδικές, φάσεις ανεπανάληπτες, φωτογραφίες που θα μείνουν στο χρόνο και στο μυαλό μας. Το ταξίδι στη Legoland το ονειρευόμουν από μικρός και το κατάφερα με τα αγόρια, κούραση αλλά και πολλή ενέργεια αποθηκευμένη, once in a lifetime. ξενοδοχεία, αμάξια, αεροπλάνα, βαλίτσες, παιχνίδι, φαγητό, μετά επιστροφή. Μπάνια, καταδύσεις, μαθήματα, πισίνες, γνωριμίες. στα πάτρια με παππούδες και γιαγιάδες, αποχαιρετισμούς με ξαδέρφια, θείους&θείες.
Τώρα που το σκέφτομαι, είχε πολλή πράγμα αυτό το καλοκαίρι για να τα αντέξει μια καρδιά, πολλή συναίσθημα και συγκίνηση.

Πάλι του χρόνου, σωστοί στο μέτρημα.....

Διακοπές

δεν βρήκα κάτι πιο ταιριαστό

έφυγα γιατί ήτανε ώρα μου για φευγιό
......κι από ταυτότητα εμείς δεν είχαμε ποτέ.
....ίσως και να τα κλαίνε τίποτα Γερμανοί!

Metallica Rock am Ring (das gleiche wie im im Park)

2 χρόνια εδώ

23 Ιούνη του '12 έφτασα Μόναχο, 24 ήμουν Seligenstadt, 25 Δευτέρα ξεκίνησα.
Με τα χαζά και τα ψέμματα δύο χρονάκια, σα νερό, και είμαι ακόμα εδώ. Κόβω κάθε γέφυρα πίσω μου, αλλά οι γονείς μου και τα παιδιά μου είναι ακόμα πίσω.
Με το βλέμμα πάντα μπροστά, την πίστη και τη θέληση χαρακωμένα μέσα μου, σαν τατουάζ στα πόδια, σημάδι μυστικό και φανερό μαζί. Ξαγρυπνώ και σωπαίνω, θυμάμαι και ουρλιάζω, αγαπώ κι αγαπιέμαι, πάντα όμως στα μέτρα μου. βλέπω τον ήλιο με άλλα μάτια, δε ζητάω ελεημοσύνες, θα πάρω αυτό που μου πρέπει.
Αν καθήσω και σκεφτώ τι μου έμαθαν  αυτά τα δύο χρόνια, θα πρέπει να περάσω άλλα δύο σε ψυχοθεραπευτήριο.
Σαν Κάθαρση, σαν θεία Τιμωρία, σαν Επιφάνια.
Οι κουβέντες μου πολλές, οι ουσιαστικές λιγότερες, μπλοκάρουν γλώσσα και μυαλό, το σώμα όμως θα εισπράττει ξενύχτι, πόνο και πληγές, χαρές και χάδια. Το αληθινό βρίσκεται πάντα και παντού, δε θέλει πολλά πολλά, μπλα-μπλα και φανφάρες, ένα βλέμμα, μία επαφή.
Σπίθα είναι.
Η χώρα εδώ, οι άνθρωποι της, ξένοι και ιθαγενείς, οι λέξεις, πάντα οι λέξεις. Να μείνω λέω. θα τα καταφέρω;; ο ρουφιάνος ο καιρός ξέρει.
Ξέρει, αλλά δε λέει.
πάντως μέχρι εδώ, καλό ήταν το ταξίδι, φουρτούνα και μπόρα, αλλά και ορίζοντας, ηλιοβασιλέματα, ξαστεριά. να μη μας προδώσουν οι ναύτες, καμιά ανταρσία φοβάμαι, αλλιώς οι άγκυρες λυμένες, και όπου βρούμε λιμάνι θα αράζουμε, όχι πίσω, στα πέρα μέρη, στις πέρα χώρες, να ανοίξει το μάτι μας, κει που θα μας κοιτάνε με άλλο τρόπο, με άλλη γλύκα.
2 χρόνια. Δε μας πήρε η μπάλλα ακόμα, στα πόδια μας την έχουμε, εμείς έχουμε την κατεβασιά, ο κόσμος δεν έφυγε ακόμα από το γήπεδο, μας περιμένει, μήπως κάνουμε την καλή τη φάση, στο 85', στο παρά πέντε, έχω ακόμα χρόνο, ή έτσι νομίζω..........

Νέμεση

Επειδή βαρέθηκα να διαβάζω πλέον για τις παραλίες μας, "τις καταπληκτικές, τις καλύτερες του κόσμου", που όλοι (?) τις "αγαπάμε"(??), και το πώς θα τις καταστρέψουν οι επιτήδειοι μέσω του νομοσχεδίου, η λέξη είναι μία:
Νέμεση. Θεία Δίκη, γεννήθηκε για να κρατά σε ισορροπία τις ανθρώπινες υποθέσεις και να τιμωρεί την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων, αυτό που λέμε και Ύβρη.
Από πού να το πιάσεις; Πότε φροντίσαμε εμείς αυτό το θησαυρό που μας δόθηκε; Πότε νοιαστήκαμε για το θεϊκό μας φυσικό περιβάλλον; Πότε δώσαμε την περιποίηση που του αξίζει; Πότε πιέσαμε πολιτικούς παράγοντες ή τοπικούς "άρχοντες"(τι μούσι!) να κάνουν κάτι; Οι ελάχιστοι με ευαισθησίες, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, η πλειοψηφία Ελληναριό. Πότε είδαμε αμμουδιά χωρίς σκουπίδι και βρώμα; Άμα δε σεβαςτείς εσύ το σπίτι σου, γιατί να το σεβαστεί ο ξένος; Καλά μας κάνουν=αν είναι σχέδιο και καλά να πάθουμε=αν στραβώσει τελείως και καταστραφούν όλες οι ακτογραμμές μας, όπως περίπου έγινε (απ'ότι ακούω) με τις Βαλεαρίδες.
Στάχτη και μπούρμπερη! Έχουμε την πολιτική ηγεσία που αξίζουμε. Οι Γιουγκοσλάβοι δηλαδή που έχασαν σε δυο βραδιές τη χώρα τους ήταν περισσότερο μαλάκες από μας; Ή οι Ουκρανοί σε λίγο καιρό; Αφού δεν ξεσηκώνονται και οι πέτρες τώρα........ "Αγαπούλα; Πούλα!!" Οι εβραίοι πώς ζούσαν τόσες αιώνες χωρίς χώρα, πριν γίνει Ισραήλ; Πουλάμε κι εμείς τα νησιά μας, Κρήτη, Ρόδο κτλ, τις παραλίες μας, τα βουνά μας (γιατί όχι;) στους γύπες που καραδοκούν και ζούμε ως έθνος μεταναστών, έθνος χωρίς χώρα. Αλλά χωρίς Χρέη ή "Χρέη". Και με τα γνωστά τζάκια πολιτικών, να μας κουνάν και το δάχτυλο.
Δεν την αξίζουμε αυτή τη θεϊκή χώρα, δεν μπορέσαμε να προστατευτούμε από τον εαυτό μας, τα παραδείγματα άπειρα.
Δε μισώ κανέναν, απλά λυπάμαι για την κατάντια μας. Και το να κοιτάζω "τι κάνουν οι άλλοι" ή "τι ΜΑΣ κάναν οι άλλοι", απλά δε με βοηθάει
Και επειδή στις "δήθεν δημοκρατίες" που ζούμε, οι πλειοψηφίες (και τα σχέδια των οικονομικών εξουσιών)
καθορίζουν τις τύχες μας, ας προσέχαμε! Τώρα (μάλλον) δεν έχει επιστροφή. Όπου γης πατρίς.

Η Ελλάδα δεν πεθαίνει, οι (Νεο)Έλληνες ήταν απλά περαστικοί από κει. Να φύγουν, να παν αλλού.

ΥΣ. Αν ενόχλησα ή πρόσβαλλα κανέναν, ταπεινά ζητώ συγνώμη, δεν απευθύνομαι σε κανέναν προσωπικα. Σε όλους μας τα λέω. Όλοι, μειοψηφίες/πλειοψηφίες, κομματικοί/ακομμάτιστοι, ήπιοι/ριζοσπάστες, όλοι έχουμε την Ευθύνη. Δεν πειράζει όμως, η ζωή θα συνεχίσει και χωρίς εμάς. Εμείς θα φάμε τη Νέμεσή μας στα μούτρα και όπου βγει, όπως κάναμε άλλωστε πάντα. Χωρίς σχέδιο, χωρίς ομόνοια, ο καθένας μόνος του ή κατά παρέες, "πάμε και βλέπουμε".
Τι να δούμε πλέον; Είδαμε! Το εμπεδώσαμε!
Καλή μέρα αδέρφια, σε όλους μαζί και στον καθένα ξεχωριστά. Η τύχη μαζί σας. 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ......

Ανατρίχιασα 15 φορές, είχα να το δω χρόνια, δεν έχω λόγια, μόνο τις εικόνες........

Ο Απρίλης του 14 με έστειλε αδιάβαστο

Μετά από μια ψυχική και σωματική κούραση&ξεκούραση μαζί, στα μέσα και τέλη Μάρτη, που περιλάμβανε άδεια, ταξίδι με τα παιδιά, αλάφρωμα από παλιά βάρη, με βρήκε ο Απρίλης και με βάρεσε......παντού!
Νέα δουλειά, νέος έρωτας, καινούριες ελπίδες, ζόρικες προκλήσεις, γνωριμίες, ανανέωση.
Φτύνω και ξαναφτύνω τον εαυτό μου, είμαι και προληπτικός παναθεμά με, (φτύστε κι εσείς, η βασκανία λειτουργεί άμα την πιστεύεις :) δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάπως ισορροπώ, ότι κάπως βρίσκω στιγμές ευτυχίας, δεν το χωνεύω, δεν έχω καταλάβει ότι συμβαίνει σε μένα, όνειρο ζω, κι όταν θα ξυπνήσω θα είμαι πάλι στο Βιετνάμ (ακολουθεί ανάρτηση, χαλαρά).
Βλέπω μπροστά, έχω δρόμο, όλα είναι δρόμος, τον ακολουθώ, σε κάθε γωνιά, σε κάθε κρυφή στροφή έχει κάτι να με γοητεύσει, να με παρασύρει, να με κάνει να σκοντάψω, να πέσω.
Με πιάνουν κλάματα χαράς, έκρηξη κι εκτόνωση, δε ζω για το χρήμα, χαίρομαι τα πάθη μου, κι αυτά μου δίνουν πίσω τα όνειρά μου. Ήταν ο Απρίλης αυτός σφαλιάρα και πέταγμα στον αέρα, ανατριχίλα και τσίτα μαζί. Δίνω τον εαυτό μου, κρατάω λίγα για αργότερα, έχω να προσφέρω και να μου δώσουν πολλά ακόμα. Είμαι σε θέση, μπορώ. Μπορώ και θέλω, πιστεύω και τα καταφέρνω.
Στη δουλειά, με σεβασμό και πάντα προσοχή, συγκρατημένα, σεμνά και ταπεινά. Μέση γραμμή, κοντρόλ, πάσες δεξιά-αριστερά, έχει χρόνο ακόμα, δε βιαζόμαστε, το λάθος μας περιμένει το μπακ, το βλέπω στα μάτια του, δε θα του κάνω τη χάρη, κι αν μας κλωτσήσει από πίσω, ούτε θέατρο, ούτε ψευτοκλάμα, όρθιος και ντούρος, χαλυβδώνεσαι και ξαναβγαίνεις με φόρα, σε περιμένουν, αν όχι εσύ, τότε ποιος;
Στα κοινωνικά, οι γυναίκες, μικρές μεγάλες, είναι πάντα εκεί, πάντα ήταν και θα εξακολουθούν να είναι, όσο εσύ θα απλώνεις την πραμάτεια σου, χωρίς να το φωνάζεις, χωριό που φαίνεται, θέλει κολαούζο; Μια ύπαρξη που μου χαρίστηκε, ίσως προσωρινά, ίσως για μια στιγμή, ίσως παραπάνω, μου ζητάει κι εγώ απλόχερα, όπως νομίζω πάντα έτσι έκανα, δίνω, δίνομαι,καίγομαι, νωρίς ή αργά, ποια η σημασία; ξέρω πότε θα έρθουν οι στιγμές μου; να περιμένω ποιον και τι;
Είναι η αναμονή, είναι η προετοιμασία, η τέλεση, ιεροτελεστία καλύτερα, κόντρα σε μοντέρνα μοτίβα, ανάποδα τα παίρνω τα πράγματα, αρχοντιά, ποτέ μιζέρια, ποτέ ξανά.....
Φίλους, φίλο καλό, βρήκα και τον κρατάω, σπάνιο είδος, λιγοστεύουν όσο πάει, δοκιμασμένα πράγματα, δε ξαναθυσιάζω φίλους αδερφικούς σε γυναίκες που στην τελική δεν πολυάξιζαν, αν και μου έδωσαν στα καλύτερα μου χρόνια αυτά τα παραδείσια πουλιά, που τα φωνάζω "παιδιά μου" και με το κεφάλι ψηλά, τους κοιτάω, τους μιλάω, και τους σκέφτομαι κάθε ώρα και στιγμή.
Αυτά τα λίγα για τον Απρίλη που πέρασε, ζόρικος και γεμάτος ήλιους, έξω και μέσα. Μας περιμένουν τα δύσκολα, μετά από το μήνα με τα μέλια, έρχονται οι μπόρες και οι καταιγίδες, τα μπουρίνια και οι τρικυμίες, γεγονός.  Άστατος ο καιρός το Μάη, έχω το κεφάλι μου στη θέση του όμως, τα πόδια μου γερά και σταθερά στο έδαφος και την ψυχή μου γεμάτη αισθήματα, έτοιμα να φουσκώσουν τα πανιά και να ξεφύγουν από κάθε παγίδα.
Καλό μήνα αδέρφια

Hipster Wars. Episode 1

όταν έχεις ταλέντο, ....έχεις ταλέντο! Βγάζεις γέλιο όχι από τις βρισιές, αλλά από την ειρωνεία και το σαρκασμό, την υπερβολή, το ξεχείλωμα πραγματικών και τωρινών καταστάσεων, που μπορεί να βρίσκονται μέσα σου, μπορεί και όχι.
Δεν είχα πολλά πάρε δώσε με αυτή τη γενιά, πριν έρθω Γερμανία.
Τώρα τους ζω πιο κοντά, διαφέρουν ίσως λίγο απ'ότι αν θα ήταν ακόμα Ελλάδα, Μαρούσι και Παλαιό Φάληρο, Κρήνη και Πανόραμα. Εδώ ίσως τρώνε λίγο περισσότερες σφαλιάρες, αλλά ζουν ανάμεσά μας, μέσα στο FB, έξω από αυτό δεν υπάρχει ζωή, "ποστάρω άρα υπάρχω" "φτύστε στη σαλάτα, είμαι οικολόγος" είναι από αυτά που παλιά εμείς τα λέγαμε "φοράω ταγάρι, είμαι αριστερός", "κάνω ιδεολογία με τα λεφτά του μπαμπά" "δεν πιστεύω στον καπιταλισμό, απλά το χρεώνω στην πιστωτική της μαμάς" Γουστάρω hipster, είναι τόσο κοντά στην γενιά Υ, που τη βλέπω και ανατριχιάζω, ήρθαν για να μείνουν, δε γίνεται αλλιώς, πρέπει να πιάσουμε κι άλλο πάτο

Το κοπέλι μας άφησε βραχνιασμένους

2014-03-18 22.41.06.mov from Michael Vassiliadis on Vimeo.

Μεγάλο μπράβο στον τύπο για την παρουσία του, τους μουσικούς του, το στήσιμο και τις ενορχηστρώσεις, ήχο και πρόγραμμα. Μας έστριψε βέβαια το μαχαίρι στην πληγή (ξενιτεμένα μου πολιά κτλ κτλ) αλλά χαλάλι του. Το άξιζε, η παρουσία πολλών γερμανών στην αίθουσα επιβεβαιώνει ότι είναι πέραν συνόρων αξιοπρόσεχτος. Ας συνεχίσει έτσι και ας τον υποστηρίξουν συνθέτες/τραγουδοποιοί/στιχουργοί/συνάδελφοι μουσικοί και φυσικά κοινό, ας έχει και Ρουβίτσες, δεν πειράζει, το βασικό είναι να λέει "από τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσουμε".......
Bis zum nächsten mal.

Home is where the heart is (Γενέθλια revisited 41.0)

Περνάω στιγμές καλές, ξεκούρασης μετά από τρελή ένταση, ξενύχτια και ταλαιπωρία, κυρίως σωματική αλλά και ψυχική. Τώρα έρχομαι στα ίσα, στανιάρω. Έτσι ήρθε και με βρήκε το γενέθλιο, σε Bettruhe, nicht in Gedanken vertieft, sondern in stoischen Laune.
Κάτι ζουμιά που μας πήραν, στεγνώσαν. Κάπως έρχονται ώρες και στιγμές, με αναπολήσεις, mit Reminiszenz an früher, αλλά μέχρι το σημείο που κοιτάω γύρω μου. "Εδώ είμαι"
θα έρθουν κι άλλα, θα μας βρουν χειρότερες μπόρες από αυτές, θα ξενυχτήσω και με σκοτεινότερο φεγγάρι, θα βαράω το κεφάλι μου και σε καλύτερο ατσάλι, γερμανικό.
αλλά θα μάθω και τα καινούρια τραγούδια, αυτού του τόπου, με όλες τις συγχορδίες μάλιστα
και θα (τους) τα λέω και στα "γαλλικά", άμα λάχει. Βλέπω έξω το σκηνικό, αλλάζει υπέρ μου, κάποιος θα στοιχηματίσει και πάνω μου, ο Ψαρής δεν είναι ψωράλογο, δεν είναι Weichei, έχει ρεζέρβες, τις είχε κρυμμένες σε κάποιο πυρηνικό καταφύγιο. Τώρα βγαίνει έξω στο χώμα, στο τσιμέντο, με τις οπλές φθαρμένες και θα τρέξει. Ίσως όχι στη μεγάλη κατηγορία, κάπου θα ζυγιστεί και θα μετρηθεί ισάξια.
Πίσω σκοτείνιασε, αλλού τώρα.

Das Versprechen> hart aber wahr!

Το χιόνι έπεφτε στην αρχή συνέχεια, μας πάγωσε και το αίμα και το μυαλό. ο φόνος ενός μικρού κοριτσιού, στο χωριό "πουθενά" στην Ελβετία. Η μάνα, ο αστυνομικός που υπόσχεται. Ένας Kommissar και ο υπεύθυνος της ανάκρισης, πολύ σκληρές εικόνες, αίμα.






αρρωστημένα μυαλά κι άνθρωποι χωρίς αναστολές, τραυματισμένοι, ικανοί να σκοτώσουν για να αντέξουν την ύπαρξη τους.

Το έργο ήταν εξαιρετικό, αυτό που περιγράφουν οι κριτικοί "γροθιά στο στομάχι". Εγώ δεν έφαγα ποτέ μπουνιά στην κοιλιά, αλλά αυτό που ένοιωσα κατά τη διάρκεια της παράστασης, ήταν αυτή "η παγερά φρικίασις, που διέτρεξε τα νεύρα μου" του Βιζυηνού

Στη σκηνή που η μάνα του δολοφόνου σκοτώνει επί σκηνής το ποντικάκι (ή έτσι νομίζω ότι έγινε, η Elisabeth με διαβεβαιώνει ότι ήταν κάποιο τρυκ, δε γίνονται τέτοια πράγματα εδώ, λέει) σαν με τσίμπησε ένα φίδι στο μυαλό, ήρθε το Ψυχώ και με βάρεσε στη μάπα

Αλλά και η τελευταία σκηνή, με τον Κομισάριο μισότρελο, ξαπλωμένο στο χιόνι, να περιμένει να έρθει ο δολοφόνος (που είχε πεθάνει λίγο πριν), ώστε να εκπληρωθεί η υπόσχεσή του στη μητέρα του νεκρού κοριτσιού "er wird wiederkommen, er wird wiederkommen, er wird wiederkommen" ήταν ολοκληρωτική ανατριχίλα, einfach Schauder, mir fehlten die Worte

Εκπληκτική απόδοση, ερμηνείες για βραβεία, στόρυ στον κατάλληλο τόπο και χρόνο, πλημμυρισμένο από αισθήματα και ταυτόχρονα στεγνό, ψυχρό και μουδιασμένο.

Πάντα τέτοιες στιγμές, τουλάχιστον στα ψέμματα, η αλήθεια πρέπει να είναι unerträglich, καλύτερα στα θέατρα

Schirn Kunsthalle. Esprit Monmartre. Eindrücke und Kritik

Το Παρίσι στους περισσότερους από εμάς κατέχει μια μυθική θέση στο μυαλό μας. Είτε πήγαμε τουρίστες των μαγαζιών και της τεράστιας τσάντας Luis Vuitton πάνω στην Champs Elysees, είτε ως "λάγνοι ερωτύλοι", μεθυσμένοι από το παριζιάνικο άρωμα (ίσως σε κάποιο γαμήλιο ταξίδι), γεγονός είναι ότι κανέναν δεν αφήνει αδιάφορο αυτή η εσάνς, αυτός ο "παριζιάνικος" μύθος. 

Πότε όμως να ξεκίνησε όλο αυτό; Από τη Γαλλική Επανάσταση και τη Βαστίλλη;;; Μμμμμ ίσως, αλλά όχι, δεν το πιστεύω. Από την Κομμούνα των Παρισίων;; ούτε κατά διάνοια.

Im besten Fall kann man vergleichen die ästhetische Revolution von zahlreichen kulturellen Bewegungen in Paris, Ende des 19ten Jahrhunderts mit einer leichten Version, mehr provokativ, der Renaissance.

Übertrieben, n'est pas? Dennoch strahlen die Bilder, die ich angeschaut habe, gestern am 16.03 in Schirn,  eine Atmosphäre aus, sexuell liberal und befreit von Vorurteilen, kombiniert mit einem Lebensstil der Genießer, hochinteressant. Wenn man den Beginn der bildenden abstrakten Kunst und hauptsachlich der Druckgrafik erfinden möchte, wäre die Monmartre um 1900 ein sinvoller Ort. In meinem Kopf  hält das Wort "Boheme" noch eine mythische Stelle. 

Όλοι εκείνοι οι πίνακες με τα Cafe-Concertes, τις Prostituerte, τις πρώτες αφίσες/πλακάτ, διαφήμιση σε καλλιτεχνικό επίπεδο, οι θλιμμένες γυναίκες, οι σκυθρωπές φυσιογνωμίες, και πάνω απ'όλα οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Όλοι ή σχεδόν όλοι πέρασαν από κει, από κείνα τα σκαλοπάτια της Sacre-Coeur, συναντήθηκαν για καφέ στην Place Pigalle, "αλληλοζωγραφήθηκαν", διασκέδασαν στον ανεμόμυλο του Moulin Rouge. Ο Πικάσο, ο Μοντιλιάνι, ο Βαν Γκογκ, ο Ματίς, φυσικά πρώτος και καλύτερος ο Τουλούζ-Λωτρέκ, όλοι κάποια στιγμή θα την "έπεσαν" στο "Μαύρο Γάτο" για "μάτι". Η ωραιοποίηση του μποέμικου τρόπου ζωής ξεκίνησε από τη ζωγραφική, πέρασε στα τραγούδια και μετά ήρθε και η φωτογραφία ή το σινεμά και τα έβγαλαν στο φως, αποκαλύπτοντας μια υποχθόνια κατάθλιψη, αυγές του εικοστού αιώνα.

Γυναίκα με πουκάμισο του Πικάσο, 1905, ελαιογραφία σε καμβά

Περνάμε τώρα μπροστά από αυτές τις αφίσες και είναι πράγματι εύκολο να νοιώσεις ότι αυτή η γλεντοκόπα ζωή γινόταν πάνω (ή και μέσα) στα φουρό "ώριμων" αλλά και έφηβων κοριτσιών, με κυρίους των σμόκιν, παπιγιόν με χάρη, εσάρπας και ρεντικότας, ενώ έπαιζε το πιάνο, μελωδίες του Όφφενμπαχ, το περιβόητο Can Can, και ο χορός δεν ήταν διονυσιακός, ούτε μυστικιστικά ερωτικός, παρά μόνο ξέφρενος, καμπαρετζούδικος, με χοντράδες και δυσανάλογα υπερμεγέθεις κινησεογραφίες.

Εδώ παρακάτω ο Ερίκ Σατί, ως μοντέλο του Ραμόν Κασάς, "ο μποέμ, ο ποιητής της Μονμάρτρης"

Σε έναν άλλο πίνακα, απεικονίζεται πάλι ο ίδιος ο Σατί, αυτή τη φορά όμως όχι σε μποέμικη αίγλη, αλλά σε ένα κακόμοιρο σαλονάκι, με ψευταναμμένο τζάκι, κουρασμένος/αποκαμωμένος, total verkommen, αυτό που λέμε "στην ψάθα πέθανε ο καλλιτέχνης".

Γενικά υπήρξε και μια αντίφαση στην Veranstaltung, δεν μπόρεσα παρά τα χρώματα και την ζωντανή τριγύρω ατμόσφαιρα να αισθανθώ ευφορία για το κλίμα της περιόδου, μάλλον το αντίθετο.

Μια παρακμή, έναν ευτελισμό του θέματος "ελευθέρια ήθη", με μπόλικη ανεμελιά και αδιάφορη ψυχρότητα. Ο περιβάλλων παριζιάνικος χώρος ήταν σε δευτερεύον φόντο, τα πρόσωπα είχαν σημασία.

Η Marie Laurencin, από τις ελάχιστες γυναίκες που "μπήκαν" στο πνεύμα της Συνοικίας αυτής.

Frauen und Liberalismus, Zeitrahmen und Scham, die Kunst stellt uns die Fallen, dass die Zeiten unschuldig sind, dass die Hauptdarsteller durch ihrer Zeitlosigkeit alles verschönern können.

Für manchen von uns kommt das überhaupt nicht in Frage. Der Zustand war hart, grausam und diskriminiert.

Das Aroma der Monmartre, ja natürlich, mit Gewissheit zeitgemäß und den aktuellen Prinzipien zufolge. 

Ενδιαφέρουσα η Έκθεση, οι πίνακες είχαν να πουν, μέχρι εκεί.

 Η αλήθεια ήταν ακόμα έξω από το κάδρο.

Πανέξυπνο και με σημασία

To έστειλα σε παιδιά κι ανήψια. Τι θα κάνουν, είναι άλλη ιστορία......

Ακόμα μια αποτυχία (η γιορτή της Μέρας της Γυναίκας)

Jede dritte Frau in Europa ist Opfer von Gewalt, laut einer EU-Studie (Quelle: Spiegel online)

Die Studie mit dem Titel "Gewalt gegen Frauen" liefert erschreckende Ergebnisse:

Jede dritte befragte Frau (33 Prozent) hat seit ihrem 15. Lebensjahr schon einmal körperliche und/oder sexuelle Gewalt erfahren - auf die absolute EU-Bevölkerung der 18 bis 74-Jährigen gerechnet sind das 61,3 Millionen.
Jede 20. gab an, schon einmal vergewaltigt worden zu sein.
Die Autoren der Studie schätzen, dass mindestens 83 Millionen Frauen in der EU seit ihrem 15. Geburtstag schon einmal sexuell belästigt worden sind.
Zwölf Prozent der befragten Frauen haben sogar schon vor ihrem 15. Lebensjahr Formen der sexuellen Belästigung oder des Missbrauches durch einen Erwachsenen erlebt, hochgerechnet sind das etwa 21 Millionen.
Jede dritte Frau hat schon einmal psychische Misshandlung in der Partnerschaft erlebt.
18 Prozent der befragten Frauen waren schon einmal Opfer von Stalking.
"Die Aussagen zeichnen ein Bild des weit verbreiteten Missbrauchs, der das Leben vieler Frauen markiert", schreibt FRA-Direktor Morten Kjærum im Vorwort der Studie: "Frauen sind nicht sicher auf den Straßen, am Arbeitsplatz und schlussendlich auch nicht zu Hause."

Τα σχήματα και οι αριθμοί είναι αρκετά ασυνήθη.

Η Δανία (ποιος;;) ναι η Δανία, εκεί καταγγέλονται τα περισσότερα κρούσματα, οι γυναίκες αισθάνονται εκεί περισσότερη άνεση να τα πουν, την κάθε καταπίεση, τον κάθε εκφοβισμό, τη σωματική βλάβη, την σεξουαλική παρενόχληση. Αυτό που "φαίνεται", τελικά "είναι" απλώς η απελευθέρωση του καταγγέλοντος, η άνεση να τα πει χύμα για το σύζυγο, το γκόμενο, το συνάδελφο, πιθανόν τον πατέρα/ξάδελφο/θείο. Να φοβάσαι εκεί που βλέπεις χαμηλά ποσοστά, εκεί που τα στόματα σφραγίζονται, οι υπολήψεις προστατεύονται και "τα εν οίκω μη εν δήμω". Έχει πολύ βάθος η βρωμιά, η αναξιοπρέπεια, περνάει από παχιά πορτοφόλια, ηλικίες αξιοσέβαστες, στριφογυρίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναμιγνύεται σε τρυφερές ηλικίες, παίζει με συμφέροντα και εκδουλεύσεις. Άτιμο πράγμα. Το σεξ υποτάσσει, δεν υποτάσσεται. Μάλλον η βαθειά επιθυμία για εξουσία και υποδούλωση, η υποταγή του άλλου θα περάσει και μέσα από το φύλο, την σεξουαλική μας υπόσταση.

Μα καλά, ρωτάει κάποιος, η Δανία;;;; Η Φινλανδία;;; Γιατί όχι;; Τι δηλαδή;; Πώς ξεγελιόμαστε ότι μόνο οι "θερμόαιμοι" και οι "θερμόαιμες" παρεκκλίνουν;; Οι ψηλοί, κρύοι, αγέρωχοι κι αγέλαστοι δεν έχουν δικαίωμα στη διαστροφή, στην σεξουαλική απληστία, δεν έχουν δικαίωμα στην ηθική αναρχία;; Hominis homini lupus est. Αλλά εδώ μιλάμε για τη γυναίκα. Τη θέση της, το ύψος της, την τιμή της. Γιορτές και πανηγύρια, Weiberfastnacht, κομμένες γραβάτες και τρίχες κατσαρές, η γιορτή της γυναίκας, που θα πάνε μόνες στα μπουζούκια. Και μετά;;;;;; Μετά τίποτα!

Οι απίστευτες διακρίσεις, ο εξευτελισμός και η ταπείνωση σε κάθε βήμα, από μια αφίσα του δρόμου, μέχρι τις τσόντες στο ίντερνετ γαλουχούν γενιές και γενιές, οι λαϊκές πεποιθήσεις, οι κουβέντες περί πουτανιάς (τα λέω κι εγώ, συγνώμη, αλλά τα λέω κι εγώ), τα τσιτάτα και οι εξυπνάδες, "οι γυναίκες τα θέλουν και τα παθαίνουν", οι ατάκες για τα ντυσίματα και τις συμπεριφορές καλλιεργούν και γαλουχούν επίδοξους ή εν δυνάμει παρενοχλητές/stalkers/βιαστές/ακόμα χειρότερα αμέτοχους παρατηρητές/αδιάφορους κλειδαροτρυπίστες/"καλοπροαίρετους" υποστηρικτές της σεξουαλικής βίας κατά γυναικών.

Τα λόγια και τα στατιστικά είναι παντού, οι πράξεις το ίδιο. Αν μιλάμε για την Ευρώπη, δεν τολμάει κανείς να φανταστεί πόσα εκατομύρια δεινοπαθούν σε Ασία κι Αφρική. Μήπως δεν έχουμε δει εικόνες;;; ΟΚ, θα ψηφίσω στο avaaz κατά του λιθοβολισμού της 18χρονης βιασμένης και θα κοιμηθώ με ήσυχη συνείδηση. Αλλά η Παναγία θα μας φυλάξει, καθότι αγία και παρθένα. Το σεξ μιάζει, αλλά μόνο από την μία μεριά. 

Εξάλλου όπως έλεγε και συμπαθής συμμαθητής: "Άνθρωπο που τον γαμάς, μπορείς να τον έχεις και σε εκτίμηση;". 

Εξωφρενικό, αλλά το είπε στα 17 του..............

Κι εμείς όλοι στην παρέα, γελάσαμε.

Στην τσίτα = Αlles steht unter Strom

Kurz vor Βurn-Out, stehe ich ständig unter Strom. Ich geb alles, bis zum Anschlag. Sehe keine andere Möglichkeit.
Wackelig aber entschlossen, mit dementsprechendem Altersbeschränkung, durchgedreht sowie zuversichtlich, übertreibe ich, um etwas Besseres zu verdienen. Bin kein fauler Sack, kein Frecher, kein zwanghafter Typ. Kriege Energie von leichten Dingen, kann mich elektrisieren. "don't touch me, iam a real live wire", halte aber durch, mein Kampf ist recht, ich schlaf den Schlaf des Gerechten, wenn ich darf, wenn ich kann eigentlich. Albträume sehe ich selten, eher angespannte Situationen erlebe ich, nichtsdestotrotz verbrenn ich mich in alltäglichen Nebensachen.
Im Hintergrund steht immer noch meinen Durst auf Fortschritt, auf Leben.
Niemand kann mich unterkriegen, niemand kann mich in die Knie zwingen, bin außer Rand und Band, keine Zeit für Schlaf (doch!)

Βέγγος για πάντα!

Οι εξυπνάδες δίνουν και παίρνουν. Βάση έχουν όμως!

Κομμουνιστής μέχρι να πλουτίσεις.
Δεξιός μέχρι να πεινάσεις.
Αναρχικός μέχρι να γίνεις αρχηγός.
Άθεος μέχρι ν'αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο.

Έχω κατά προσωπική ομολογία αρκετές "λογοτεχνικές" διαστροφές. Θέλω, ας πούμε, να διαβάζω κάθε μέρα για τα πολιτικά της Ελλάδας, με συνειδητή αδιαφορία όμως και υποσυνείδητη κακεντρέχεια. Επίσης, ενώ αρχικά βαριόμουν απίστευτα τα σχόλια των αναγνωστών ή τα fora, τώρα τα ρίχνω παραπάνω από μια ματιά.
Άλλο παράδειγμα: Μου τη σπάνε οι εξυπνάκηδες του γλυκού νερού, αλλά διασκεδάζω όταν διαβάζω τέτοιες εξυπνάδες σε ιστοσελίδες/ιστολόγια/κοινωνικά μέσα δικτύωσης.
Όλοι τελικά έχουν κάτι να πουν και φυσικά να το αναπαράγουν. Με μια πρόταση, με τρεις, με δέκα τόμους. Και φυσικά με χαριτωμενιές, ή "ψαγμενιές" που λένε και οι "ειδικοί"  του FB.
Είμαστε άνθρωποι της ατάκας και της πλάκας, με όποια πλευρά και να το δει κανείς. Γουστάρουμε ατάκες παλιού κινηματογράφου, τις επαναλαμβάνουμε από τα 10 μας χρόνια, μέχρι να πάθουμε Alzheimer. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν μπορούμε να θυμηθούμε ούτε μια συμβουλή ή μια φράση ενός παλιού μας δασκάλου, αλλά ξέρουμε απ'έξω κι ανακατωτά τα "Άπαντα" του Ζήκου!
Από τα ανέκδοτα της παρέας, τις φάρσες στην παρέα, τις ετοιμόλογες φράσεις, χάριν αστεϊσμού, ένας εξυπνάκιας μπορεί να κάνει πολύ εύκολα καριέρα, να είναι η ψυχή της παρέας, να εμπνέει και να είναι και πρότυπο αναφοράς.
Διασκεδάζουμε να γελάμε, γελάμε διασκεδάζοντας, σπάζοντας πλάκα, πετάμε σπόντες, εξυπναδίζουμε με ό,τι βρούμε, τίποτα δε θα μείνει όρθιο. Κάνουμε αστεία για το Χριστό "Ιωάννη, Ιωάννη, ...από εδώ πάνω βλέπω το σπίτι σου" κτλ κτλ, έξω ακριβώς από την Εκκλησία, βράδυ μεγάλης Πέμπτης. Σατυρίζουμε τα πάντα και τους πάντες, δε θα γλυτώσει κανείς. Η ατάκα είναι η ύπαρξή μας, η καρδιά του ελληνικού πνεύματος, ο Αριστοφάνης χάραξε βαθιά μέσα μας το σκωπτικό σχόλιο. Επιχείρημα δεν έχουμε, έχουμε όμως το βασίλειο της γελοιότητας να μας αποθεώνει.
Βάση υπάρχει όμως σε όλα αυτά; Φυσικά!
Η μισή αλήθεια κρύβεται σε ένα υποννοούμενο, η άλλη επαφίεται στην καλή πίστη.
Και η ανάλυση των γεγονότων; η επεξεργασία τους;
Αυτά για τους ορθολογιστές και για όσους αργόσχολους διαθέτουν άπλετο χρόνο για εις βάθος κριτική.
Εμείς βιαζόμαστε! Δεν υπάρχει (ή νομίζουμε ότι δεν υπάρχει) ο χρόνος για δεύτερη σκέψη.
Πέτα την ατάκα, βγάλε γρήγορο (και πρόχειρο μαζί) συμπέρασμα. Στο κάτω κάτω το νόημα είναι να σπάς πλάκα.
Ανακατωμένα "από τη ζωή βγάλμένα", τσιτάτα και προσωπικά βιώματα, τρέφουν βραδινές εξόδους ή σπιτικές συγκεντρώσεις. Δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι αυτό που είναι. Ήταν έτσι χρόνια. Οι εξυπνάδες του θείου Κώστα στο πασχαλινό τραπέζι, τα ποντιακά ανέκδοτα του Παναγιώτη στις κρασοκατανύξεις, η ατάκα του Άρη στο μπαράκι (Everybody is a fucking comedian), ξεκαρδίζονται όλοι, γελάνε, διασκεδάζουν, με την "πραγματικότητα", τη σάτυρα, "τα χάλια μας" ουσιαστικά. Αυτοσαρκασμός, ειρωνεία, διακωμώδηση, με περίτεχνο, αυθόρμητο τρόπο και διάρκεια ...δευτερολέπτων.
Τι να θέλει άλλο κανείς;;; Επεξήγηση;;;; αυτός που γελάει τελευταίος, δεν κατάλαβε απλά το ανέκδοτο, weltweit bekanntlich.
Τα λόγια, έπεα πτερόεντα, τα λες και εξαφανίζονται, γελάς ή κλαις, δεν έχει σημασία. Πέρασες κάποια ευχάριστα δευτερόλεπτα, αυτό μετράει. Η πράξη θέλει δουλειά, προσπάθεια, ιδέα να μετουσιώνεται, άστο για τους άλλους αυτό, αυτούς που απλώς γελάνε, όταν εσύ δίνεις ρεσιτάλ stand-up.
Στηρίζεσαι όμως κάπου και τα λες, αλλιώς δε θα ήταν αστεία. Ποιος δεν έχει γνωρίσει ιδεολόγο με ταγάρι και μούσι, που μόλις πήρε (αρκετά) φράγκα, ξέχασε και κομμουνισμούς και "κεφαλαιοκρατικές θεωρίες";;; Ποιος δεν είδε στα Πανεπιστήμια άπλυτα παιδιά, "επαναστάτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά" να περνιούνται για αναρχικοί, έως ότου αναλάβουν την οικογενειακή επιχείρηση και να ανέβουν στην ιεραρχία -με τη γνωστή ατάκα του 12ου : "γάμησε το χθες";;;; Πόσες και πόσες φεμινίστριες ξεχάστηκαν στην κουζίνα καθαρίζοντας κρεμμύδια, μετά το γάμο τους;;; Ο τύπος με τις πομπώδεις εκφράσεις για ανυπαρξία θεού, που κάνει κρυφά το σταυρό του, λίγο πριν ξεκινήσει τη χημειοθεραπεία;;;; και πόσοι ακόμα χαρακτήρες, που απλά επιβεβαιώνουν τις ατάκες της αρχής.

Εγώ απλά θα τελείωνα το σχόλιο
"Ατακαδόρος μέχρι να σου βγουν ξινά τα γέλια"

Ποίηση Κορνάρου

Κάλλιο άχω σε με θάνατο, παρά άλλη με ζωή μου
για σένα εγεννήθηκε, στον κόσμο το κορμί μου.

Ερωτόκριτος

An Tagen wie diesen

Πέρασα τόσο όμορφα, όπως σαν κάτι μέρες, που δε θες να τελειώσουν, αλλά ξες ότι για κάτι μέρες σαν κι αυτές είναι που τα κάνεις όλα αυτά τα .....βαρετά και μόνοτονα, όλες τις άλλες υπόλοιπες μέρες.
Στην περιοχή του Ruhrgebiet υπήρχε τέλη '70, μέσα '80 η φράση "Tote Hose", η αργκό για τη "βαρεμάρα, νέκρα, δεν παίζει τίποτα, πεθαμένα πράγματα". Το αντίστοιχο συγκρότημα έχει ήδη καμιά 30αριά χρόνια, φτιάχτηκε το '82, (οι RHCP το '83, φαντάσου!), μάλλον είναι οι punk-rockάδες που θα άκουγα αν ήμουν εδώ τότε.
Η νοσταλγία είναι ένεση ηρωίνης, καταπραϋνει και σε "στέλνει" ενίοτε, την έχεις ανάγκη, αλλά κοστίζει, σε αποκόβει και από το παρόν και σε βουλιάζει σε εκείνες τις μέρες, που είναι πια vorbei.
Ωστόσο εγώ κάθε άλλο παρά tote Hose προσπαθώ να περνάω αυτές τις μέρες, στα σύντομα και ολιγόωρα ταξίδια μου με τους γιους μου, την αδερφή μου και τ'ανήψια μου, μέρες που με "ταϊζουν" και με θρέφουν μήνες μετά.......und kein Ende in Sicht!
Τρελοκομείο!!!!!!!!!!!!!!!
Alcohol is free!!!!!!!!!!!!!!!!!

Φιλαλήθης μέχρι βλακείας ή προκλητικός μέχρι ειλικρίνειας;; (Keine Frage, sondern Aussage)

Σπίτι, ως συνοδευτικό του σολωμού, πίνω δύο μπύρες.
Βγαίνω βόλτα με φίλους, πάμε Rote Bar= δύο Daquiri, με γεύση φράουλα.
Κατόπιν στο Naiv=δυο ποτήρια Chardonnay.
Κλείνουμε στο Börsenkeller=δύο Cuba Libre, ολίγον αραιωμένα.
Στις 2:30 το διαλάμε, άντε στα σπίτια μας, λέμε. Εγώ χαλαρός, ανεπαίσθητα χαρούμενος λόγω ποτών, ξεκινώ το δρόμο μου, οδηγώντας συνειδητά με πολύ χαμηλή ταχύτητα.
Εκεί που η Hanauer Landstr. συναντά τον 661, τσουπ Polizeikontrolle!!! Δε λέω ούτε "αμάν" ούτε ζαμάν, μείνε κουλ, είπα απλώς. Ο Polizist ευγενέστατος, με το φακό του, κοιτάει τα πίσω καθίσματα, ελέγχει το αμάξι. "Αχά, λέω, αυτοί εδώ, άλλα πράγματα ψάχνουν, δεν είναι απλό αλκοτέστ αυτό". Μπροστά μου κανα δυο μαυριδεροί τύποι με τα χέρια τους ψηλά, και το σώμα τους κολλημένο στο αμάξι τους, πιθανή κράτηση. Μμμμ ich bin drauf gespannt, dachte ich mir.
"Ταυτότητα, άδεια και δίπλωμα, κύριε, παρακαλώ"
"Πολύ ευχαρίστως" λέω "έχω όμως την επαγγελματική μου ταυτότητα"
"Α, μάλιστα, δεν πειράζει. Από τη δουλειά έρχεστε;"
"Μπαααα, από διασκέδαση"
"Αchso? Haben Sie was getrunken?"
"Εεε κανα δύο ποτήρια κρασί"
"Könnten Sie bitte aussteigen?"
"Aber natürlich!!!"
Ο τύπος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι θα βάλει πρόστιμο, ακούγοντας τη verwaschene Sprache μου
"Φυσήξτε εδώ κύριε" και μου δείχνει ένα παλιό Löwenstein DP 7000, νόμιζα ότι τα είχαν αποσύρει αυτά, ως παλιά, ξεπερασμένα. Φυσάω και βλέπω με την άκρη του ματιού, τον τύπο να βγάζει το μπλοκάκι με τα πρόστιμα. Ξαφνικά γυρίζει στο μηχάνημα, λίγο γουρλώνεται και μου λέει: "Ξαναφυσάτε λίγο;;;", Ξανά το ίδιο, το κοιτάω κι εγώ τώρα: 0.00. Φωνάζει έναν (προφανώς) μεγαλύτερο και πιο έμπειρο συνάδελφο, κάτι του λέει στο αυτί, ο άλλος τον κοιτάει κάπως συγκαταβατικά και του λέει χαμηλόφωνα (εγώ το άκουσα όμως, χεχε!!): "Bist du blöd oder was?"
Έρχεται η παλιά καραβάνα, με ευγένεια κι αυτός, με ξαναρωτάει: "Κönnten Sie bitte den Test wiederholen?" , άιντε λέω πάλι να ξαναφυσήξω, να δω τι θα καταλάβετε.
Ξανά 0,00. Κι εκεί μου λέει ευγενικά, "μπορείτε να πηγαίνετε", όχι, εγώ πρέπει να την κάνω τη μα^&%&^*(κία μου και του λέω: "Ξέρετε τη συσκευή την ξέρω, μπορεί να γίνονται λάθη, θα πρέπει να έχετε πάντα συστήματα για μέτρηση επιπέδων στο αίμα".Σταματάει λοιπόν, με ρωτάει αν είμαι σχετικός και του εξηγώ πάνω κάτω, του λέω ακριβώς μάλιστα και τι είχα πιεί, με τα σπασμένα Γερμανικά και εκλαϊκευμένη ορολογία, προσπαθώ να του βγω κι από πάνω, αυτός αρχίζει να βαριέται, έχει και σοβαρότερη δουλειά να κάνει, προφανώς, παίρνει εκείνο το στυλ του "καλά, καλά, μας τα 'παν κι άλλοι" και φεύγει.
Μέχρι να πάρω τα χαρτιά μου, έρχεται ο πρώτος, ο νεότερος, με ρωτάει κάτι λεπτομέρειες ακόμα, συζητάμε λίγο για την κατάσταση τα βράδυα στο Όφφενμπαχ, τι "παίζει" με προβλήματα που άπτονται και στων δυο το επάγγελμα, συμπαθής ο τύπος, στο τέλος μάλιστα μου 'πε κιόλας: "Να οδηγείτε πάντως προσεχτικά" "Aber selbstverständlich" απάντησα και πήγα σπίτι μου να ξεραθώ στον ύπνο

Το να λες την αλήθεια στις μέρες μας, πρέπει να αποσκοπεί κάπου. Η τέχνη για την τέχνη, η κουβέντα για την κουβέντα, δεν παίζει έτσι πλέον. Χρήμα, σεξ, φήμη, πρεστίζ, αντικείμενα πόθου. Κάπου πρέπει να το "πας" το θέμα. Αλλιώς τι τα θέλεις τα "αληθινά";; Πρέπει να λες αυτά που θέλουν οι άλλοι να ακούνε, γνωστό τοις πάσι.
Ειδικά όταν πας να κάνεις το μάγκα σε γερμανό αστυνομικό, ή έχεις αρχίδια (που δεν έχω) ή μπόλικη μαλ^%*&κία στο κεφάλι (εεε ναι, από αυτή πρέπει να έχω κάτι λίγο). Η Wiebke με είπε Spielverderber, όταν της τα διηγήθηκα, ο Maik ρωτούσε wozu (και καλά "τι σ'έπιασε;), ο Βασίλης "καλά είσαι μεγάλος μ....., κι αν σε πήγαιναν για αιμοληψία, και σου έπαιρναν το δίπλωμα για 1 χρόνο, να σε 'βλεπα τότε!!!" . Ο Νίκος που ήταν στην παρέα, λέει "Απίστευτο, να μου το λεγε άλλος, δε θα το πίστευα, αλλά εγώ σε είδα τι ήπιες, πώς τα κατάφερες ρε μπαγάσα;; αλλά μ^&%*κία που τους το είπες!!".
Σπασικλάκι από γεννησιμιού, το παιδάκι που σηκώνει πρώτο το δάχτυλο στο δάσκαλο, να πει την εξυπνάδα του, όταν ακόμα δεν είχαμε γεμίσει ατακαδόρους του FB κι εξυπνάκηδες της πορδής, είχα πάντα ein großes Maul, φιλαλήθης γαρ, αλλά και Provokateur, ξύλο πολύ δεν έφαγα ευτυχώς εξαιτίας αυτού του "μικρού" προβλήματος, αλλά μετάνοιωνα αρκετά συχνά που δεν κρατούσα το στόμα κλειστό εκεί που έπρεπε.
Zusammengefasst, το νόημα δε βρίσκεται στο πώς να πιεις και να μη σε πιάσει το αλκοτέστ, αυτά εγώ και κάτι φακίρηδες στο Δελχί, δεν είναι για σας, Kids don't try this at home. Το νόημα είναι να κρατιέσαι, να συγκρατιέσαι, να μην πρέπει καλά-και-σώνει να την πεις, κράτα την για άλλη φορά, zum nächsten Mal. Η φιλαλήθεια δεν πρέπει να είναι πρόκληση, πρέπει να είναι νερό κάτω απ'το στάχυ, όπως επίσης και η βλακεία πρέπει να είναι αφορμή συμπάθειας κι όχι λόγος καταδίκης.
Οι Εμπειρίες είναι να κοινοποιούνται, η Έκθεση της γύμνιας μας φανερώνει τα Κοινά μεταξύ μας.

Υ.Σ. Το Αλκοόλ οδηγάει τις νύχτες, μη σε στείλει αδιάβαστο πρόσεχε

Οι ιστορίες του Θανάση (άλλος ένας παραμυθάς)

Οι ιστορίες είναι παραβολές, λαϊκά παραμύθια, μικρών και μεγάλων μυαλών, εύπεπτα, ευκόλως αντιλήψιμα και αποθηκεύσιμα στη συλλογική μνήμη
Ο τρέχων αγαπημένος μου παραμυθάς, ως γνωστόν, ο Θ.Π, με φροντίζει, όσον αφορά τη συγκεκριμένη μου ανάγκη, να ακούω γραφικές ιστορίες, όχι από τη ζωή βγαλμένες, αλλά στη ζωή βαλμένες
Για παράδειγμα> 1) Ο γερο-πλάτανος που τραβάει από το αυτί ένα τρένο, να μην περάσει τα σύνορα (η κοιλάδα των Τεμπών)
2) Μια μάνα, που συναντώντας μια πέρδικα, όχι ότι ξυπνάει το μητρικό της φίλτρο, αλλά αναγνωρίζει το αμάρτημά της (μια μάνα που είχε ένα γιο)
3) Ένας άντρας, ενώ χάνει ένα φίλο, τον ξαναβρίσκει σε δοξαριές και ήχους ( η ουρά του αλόγου)

Ο στίχος είναι μαγεία, η μουσική καράβι, η πλοκή μιας ιστορίας ιστός που σε τυλίγει και σε παγιδεύει με εικόνες, χρώματα, κινήσεις, συναισθήματα. Αλήθειες σαν ψέμματα, άνθρωποι και μικροπράγματα, που φαντάζουν γιγάντια στα μάτια ενός παραμυθατζή, που έπαιρνε κεφάλια

A Psycho Killer, ma qu'est-ce que c'est ?

'Ωρε τι θυμήθηκα πάλις;;;;
κάπου το '88, ακούμε αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι, νομίζω με το Σάββα και το Θόδωρο, κάπου, σε κάποια ντίσκο, σίγουρα ήταν καλοκαίρι, μπορεί να με απατά και η μνήμη μου, μπορεί να το ξετρύπωσε από κάπου ο πάντα ψαγμένος αδερφός Θόδωρας, μπορεί να έπαιξε σε κάποιο ράδιο, δε θα κολλήσουμε εκεί τώρα
με το που το ακούω παθαίνω πλάκα, ώπα λέω, ακούγονται σα Γιαπωνέζοι που διασκευάζουν Led Zeppelin, μετά ακούω τη φωνάρα της Αντωνιάδου, αμάν λέω, όπερα σε ροκ μπαλάντα, Queen και Bohemian, στο τέλος βγαίνουν κάτι μπουζούκια, ρε συ; Waterboys???
Τότε ήταν μάλλον και που μάθαμε αυτούς τους μυστήριους τους Talking Heads, κι όλα άρχισαν από ελληνικό συγκρότημα.....Ακούω το 'χω στ'αυτιά μου, συνδεδεμένο με την εποχή του, μου είχε κάνει πολύ εντύπωση, ήμασταν και σε πολύ μετα-πανκ περίοδο, σχετικό χέβι, αρκετή φλωριά κι όλα αυτά στο Λύκειο, όπου και πρωτοάκουσα τη λέξη progressive στο ροκ.
Άκου να ακούσεις φίλε μου, τραγούδια αθάνατα στη μνήμη μας, με δόση νοσταλγίας και απωθημένων, ξυπνούν στα βάθη του μυαλού και τσιρίζουν για να μην ξεχαστούν. 

Ein bisschen Optimismus

Am Ende wird alles gut.
Wenn es nicht gut wird, dann ist es noch nicht das Ende.
Oscar Wilde

Die Weisheit der Welt

Αλκοολίκι ....στα σοβαρά τώρα!

Πηγή: Το κουτί της Πανδώρας και invitromagazine.gr

Τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο μυαλό και την ψυχούλα, ενός μικρού παιδιού, όταν η μητέρα ή ο πατέρας του είναι συνέχεια μεθυσμένοι; Πόσο φοβάται το παιδί, τι σκέψεις κάνει; Πως βλέπει τον γονέα του όταν από το πρωί τρεκλίζει, όταν δεν του δίνει σημασία, ή στην χειρότερη περίπτωση, όταν επάνω στο μεθύσι του το βαράει και το κακοποιεί;

Η απάντηση είναι μια: Τον βλέπει σαν ένα τέρας. Σαν ένα τέρας από αυτά που στοιχειώνουν τους εφιάλτες του, το οποίο δεν μπορεί να νικήσει, όπως γίνεται συνέχεια στα παραμύθια. Αλλά τα παραμύθια είναι διαφορετικά από την πραγματικότητα.

Το βίντεο που θα δείτε γυρίστηκε στα πλαίσια μιας καμπάνιας με τίτλο: «αλκοολικοί γονείς: τέρατα στα μάτια των παιδιών». Υπεύθυνη είναι μια Φινλανδική μη κερδοσκοπική εταιρία για την προστασία των παιδιών, η Fragile Childhood (ευαίσθητη παιδική ηλικία).

Σκεφτείτε το λίγο. Αυτά τα παιδιά είναι ήρωες. Έχουν μάθει να επιβιώνουν με τις δικές τους δυνάμεις. Και πώς να μην το κάνουν όταν είναι 3, 4 και 5 ετών και πρέπει μόνα τους να ετοιμάσουν φαγητό, γιατί η μητέρα τους είναι μεθυσμένη ξαπλωμένη στον καναπέ σε κατάσταση αναισθησίας, πρέπει να μάθουν να ντύνονται μόνα τους και να φροντίζουν τα αδερφάκια τους γιατί ο πατέρας κοιτάζει το άδειο μπουκάλι και βρίζει μπερδεύοντας τα λόγια του.

Mit Hardy und Thomas

Ο Thomas und sein Kumpel Hardy είναι γερά ποτήρια, εγώ δεν πάω πίσω, τους χτύπησα γερά, με αποκορύφωμα το τρελό πανηγήρι στου Βέλγου, με τις Delirium Tremens, με σήμα τον ελέφαντα και τους 8,5% αλκοολικούς βαθμούς. Μια δυνατή Ale, με φόντο όμορφες σερβιτόρες, καλή μουσική και ιστορίες από Ιρλανδία, ΗΠΑ και λίγες προ Ένωσης γερμανικές αναμνήσεις. Εγώ πέρασα πολύ καλά, γέλασα με την καρδιά μου, κάναμε καλό χαβά
Οι τόμοι εδώ και αιώνες που έχουν γραφτεί για τις έξεις και το ζωμό σταφυλιού ή ότι "ζυμώνεται"........απλά δεν έχουν θέση, σε μια μπυροκατάνυξη σαν την προχτεσινή.
Αυτό που έχει σοβαρό νόημα, είναι η σωστή θέση δίπλα στην τουαλέτα του μαγαζιού και ίσως ένα πακέτο χαρτομάντηλα για εκκρίσεις και υγρά ...ακουσίως αποβληθέντα!
Ο δρόμος του αλκοολισμού ευτυχώς δεν έχει διόδια, δυστυχώς είναι γλυστερός και κατηφορικός, πάνω απ'όλα είναι κοινός δρόμος, δεν είναι κάτι εξωτικό, δεν είναι στο απώτερο Σύμπαν, μπορεί να κάνει στάσεις στη Wilhelmsplatz ή στο συρτάρι του σπιτιού σου, δεν κάνει διακρίσεις φύλων (όπως μου δίνει να καταλάβω η καθημερινή δραστηριότητα στη Notaufnahme και στα χειρουργεία, με σπασμένα χέρια/πόδια/κεφάλια από πτώσεις μεθυσμένων ανθρώπων, όλων των ηλικιών, ανδρών/γυναικών, μεταξύ δώδεκα και πέντε το πρωί).
Βρίσκεται, βρισκόμαστε, βρίσκονται, ανάμεσά μας, ανάμεσά τους, ανάμεσά σας. Κάποιοι είναι ήδη μέσα, εδώ και χρόνια, άλλοι κοιτάνε προς την κατεύθυνση, άλλοι πάλι παλεύουν να βγουν στον παράδρομο, καμιά φορά δε είναι απλό, σε παρασέρνει το ρεύμα και δε σου επιτρέπει να βγάλεις φλας, δεν προλαβαίνεις. Υπάρχει κόσμος που είναι και δεν το ξέρει, υπάρχουν αυτοί που δεν είναι αλλά θα γίνουν, αυτοί που δεν ήθελαν αλλά "έκατσε στραβά η μπίλια", άλλοι πάλι που τους ρωτάς (π.χ. στην Prämedikationsambulanz) αν "υπερβάλλουν" με το αλκοόλ και απαντάνε : "Nö, nur gelegentlich". Μεγάλε, μας τα παν κι άλλοι αυτά !! Άσε τα ξέρουμε, δεν κατεβήκαμε από τα βουνά της Ανταρκτικής κι εμείς, τα ρακοκάζανα τα 'χαμε στη γειτονιά και τα καφάσια με τα ουισκόκρασα γεμίζαν αυλές και μπαλκόνια. Αλλά εμείς δεν το λέγαμε "ευκαιριακά", το λέγαμε "κοινωνικά". Είσαι πότης φίλε;;;;;; Ναι, αλλά "κοινωνικός πότης", πίνω σε κοινωνίες μέσα, με κοινωνικό τρόπο, και ίσως με κοινωνική ευαισθησία. Σσσσσσ ίσα ρε δικέ μου, σε ξέρω και με ξέρεις.....
Εεε εδώ είναι λίγο πιο ακοινώνητοι, πότες χωρίς κοινωνία, πότες της τετράγωνης τραπέζης, όχι της στρογγυλής. Πίνω και πίνω και ξαναπίνω, mir ist wurst mit wem, solange ich bezahlen kann.
Τύποι σαν το Thomas und Hardy (πώς λένε Λόρελ και Χάρντυ, εεε αυτοί δεν ήταν Χοντρός και Λιγνός, απλά δύο χοντροί, που έμοιαζαν τέσσερις) κάνουν το αλκοολίκι λίγο πιο "ελληνικό", λίγο πιο "κοινωνικό", λίγο πιο "ομαλό", πιο ελεγχόμενο>
Υπόψη ότι ενώ δεν οδηγούσα αμάξι, αλλά ποδήλατο, μπροστά στο αλκοτέστ, όταν με κοίταξε στα μάτια ο καλός αστυνομικός, έτοιμος να με σταματήσει για έλεγχο (ναι, εδώ κάνουν αλκοτέστ και στους ποδηλάτες, τώρα ξέρετε γιατί!), εγώ κατέβηκα ήρεμα και το πήγα ποδαράτο. Δε μου έδωσε σημασία και εγώ συνέχισα. Απλά πράγματα, κάντο όπως ο Μπέκαμ,
Αφιερωμένο σε όλους τους επώνυμους περι-αλκοολικούς και τους άλλους που δεν έχουν "καιρό για τέτοια".
Αγαπημένο ποίημα, απ'όταν ήμαν 17χρ. (ο Μπωντλαίρ που μας ταιριάζει)
Μεθύστε

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Έχω κι άλλα, αλλά τα φυλάω να τα πω μετά τον επόμενο γύρο, κερασμένο φυσικά από μένα

Καλύτερα στον τόπο σου;;;;;;

Άλλη μια ιστορία, από τη ζωή βγαλμένη.
Το χωριό, το Νέο Κεραμίδι. Κάπου στη Μακεδονία, μικρή σημασία.
Κορίτσια που φεύγουν από το χωριό, έξυπνα πουλιά, πάνε στα μεγαλύτερα χωριά, αυτά με τα Πανεπιστήμια, σπουδάζουν να γίνουν δασκάλες ή νηπιαγωγοί, κάνουν όνειρα.
Τελειώνοντας, αναρωτιούνται: πού θα πάμε,πού θα δουλέψουμε, ποιος θα ασχοληθεί με το μέλλον μου, αν δεν το κυνηγήσω εγώ από μόνη μου;;
Το Κράτος, οι Φορείς, η υψηλή Ιεραρχία της Εκπαίδευσης, οι Πρόεδροι και Προεδρίνες Γραφείων στα Υπουργεία που "χαράζουν" τη Στρατηγική της Νέας Παιδείας στην Ελλάδα............................ λείπουν! Έχουν προβλήματα από μόνοι τους ή είναι απασχολημένοι και απορροφημένοι από την τρομακτικά σημαντική δουλειά που έχουν,
ώστε δεν έδωσαν και την τρελή σημασία στα κορίτσια αυτά, που μυαλό έχουν, χαζά δεν είναι, για να καταλάβουν ότι η Χώρα που τους σπούδασε, τις έχει γραμμένες κανονικά και με το Νόμο.
Τι κάνουν λοιπόν;;; Μια απλή αίτηση στα ελληνικά, αφού γερμανικά δε γνωρίζουν ακόμα, την ταχυδρομούν ή οι πιο προχωρημένες, στέλνουν και mail.
Σε μια προκαθορισμένη ημερομηνία έρχονται Γερμανοί Επίτροποι, τις περνάνε από συνεντεύξεις με μεταφραστή, επιλέγουν τις καλύτερες απόφοιτες των Παιδαγωγικών Πανεπιστημίων και σε μια βδομάδα τις καλούν για να ξεκινήσουν δουλειά στη χώρα, που πλέον "αγαπάμε να μισούμε" ίσως για 4η απανωτή φορά τα τελευταία εκατό χρόνια.
Φτάνοντας τα κορίτσια, θυμίζω τα αστέρια του έτους, τα πιο έξυπνα και διαβαστερά, βρίσκουν έτοιμο πληρωμένο διαμερισματάκι σε κάποιο χωριό, έξω από το Μόναχο, τους βάζουν σε πρόγραμμα δωρεάν εκμάθησης γλώσσας, αρχικά παίρνουν το Β1, μετά το Β2, θα ξεκινήσουν μερικές ώρες αίθουσα, μερικές ώρες σεμινάρια/κατάρτιση/επιμόρφωση, αργότερα, C1 ή και C2, αν είναι αρκετά επιμελείς.
Αν ο μισθός που θα τους δώσουν, θα είναι ικανοποιητικός, θα μείνουν. Αν όχι, τους δίνεται το δικαίωμα, να ψάξουν σε διπλανά κρατίδια, χωρίς όρους. Οι συνθήκες φαίνονται όμως πολύ καλές, οι όροι των συμβολαίων, δε φαίνεται να κρύβουν επικίνδυνες παγίδες, ο καιρός θα δείξει.........

Πολύ καλό για να είναι αληθινό;;;;;;
Συμβαίνει τώρα.
Η κουβέντα για το "διαχρονικό πρόβλημα της Παιδείας-μέσω της Εκπαιδευτικής Σχολικής διαδικασίας" στην Ελλάδα ..........ακόμα προχωράει. Άνθρωποι που έμαθαν μόνο να μιλάνε, χωρίς να ξέρουν τι λένε, ούτε που τους νοιάζει, αφού δε θα έχουν συνέπειες, υπεύθυνοι χωρίς ίχνος υπευθυνότητας και διάθεσης να εφαρμόζουν στο ελάχιστο στοιχειώδεις αρχές νόμων και κανονισμών........διοικούν και μας οδηγούν στις καλύτερες μέρες της Παιδείας στην Ελλάδα.

Εγώ δεν ξέρω, απ'έξω είμαι, δυστυχώς έχω παιδιά "εκεί μέσα" και με καίει, αλλά η βοήθεια μου είναι μάλλον πενιχρή. Τα σχολεία στην Ελλάδα θα βρουν ένα δρόμο, τα παιδιά και οι δάσκαλοι κάποιον άλλον.
Το μπλα-μπλα χωρίς νόημα θα συνεχίζεται, η γκρίνια στην Ελλάδα δε σταματάει ποτέ εξάλλου. Οι Λύσεις και οι Πράξεις είναι αλλού.
Καλύτερα στον τόπο σου;;;
Δε νομίζω Τάκη!

Visionary Arts

Δεν πάει πολύ καιρός που γράφτηκα κι εγώ στο διαβόητο Gesichtsbuch, ούτε το όνομα δε θέλω να πω, κι έχω πάθει πλάκα με το χρήστη visionary arts και την αντίστοιχη ιστοσελίδα/λογαριασμό. Πού τα βρίσκει ο αθεόφοβος, πού τα σκαρφίζεται, ποιος τα φτιάχνει, άγνωστο, αλλά είναι εντυπωσιακό. Οι εικόνες χίλιες λέξεις, γράφουν τόμους αν θέλουν, σκίτσα, σχεδιάκια, πραγματικά μεγάλη τέχνη.

Αυτό το παραπάνω με τον μπαρμπα-άγγελο (ο Άγιος Πέτρος;) και το Χάρο (Εωσφόρος;) με έβαλε σε σκέψη. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι παίζουν για την υγεία του αρρώστου, αν θα μείνει στη γη ή αν θα τον πάρει ο Χάρος, που λένε. Δεχόμαστε δηλαδή  a priori, ότι ο άγγελος θέλει να κρατήσει στη ζωή τον ασθενή και ο άλλος να τον πάρει μαζί του. Προφανώς τον Τύπο στο κρεβάτι δεν το ρώτησε κανείς! Το παιχνίδι με τα χαρτιά και το τζόγο, αιρετικό μεν, πιστεύει στο τυχαίο δε. Η σημαδεμένη τράπουλα δηλαδή δεν παίζει;;;; Η χαλαρότητα στη σκηνή των "τζογαδόρων" με την ένταση στο πρόσωπο του "μέλλοντα" νεκρού είναι η αντίφαση που μόνο η Τέχνη απλόχερα προσφέρει, βασισμένη όμως στη ζωή κι όπως τη φαντάζεται ο καθείς, βιωματικά και ιδεοληπτικά.
Εγώ όμως είμαι σίγουρος, πως το παιχνίδι δεν παίζεται αν θα ζήσει ή όχι, αυτό είναι ήδη ειλημμένη απόφαση. Παίζεται στο ποιος θα τον πάρει μαζί του, γι'αυτό και η αδιάφορη φάτσα, "στ'αρχίδια μου, αν πάω στην Κόλαση ή στον Παράδεισο, μακάρι να με χάσετε στο δρόμο" λέει από μέσα του σίγουρα. Η μάχη χάνεται (ή χάθηκε) για μας, αλλά μετά συνεχίζεται από άλλους, ερήμην μας. Σκέψου να ήταν πρωταθληματάκι, θα παίξουν τώρα οι Χριστιανοί (Διάβολος-Θεός), ο νικητής με το Βούδα, ο επόμενος νικητής με το Μωάμεθ και πάει λέγοντας......
Άκρη δε βγαίνει. Οπότε λες, ασ'τους να παίζουν, να το φχαριστηθούν κιόλας, πέτα καμιά μαλακία, να τους πειράξεις και λίγο, "ουουου ρε κωλόφαρδε Χάρε, πάλι με τις τρίτες θα τη βγάλεις την αγορά!!!" και εσύ απόλαυσε το γλυκό "μπιπ-μπιπ-μπιπ" πάνω από το κεφάλι σου................
..........όσο ακόμα μπορείς και το ακούς!!!!!!!!!!!!!!


Για τις υπόλοιπες φωτογραφίες/σχεδιάκια/ζωγραφιές, απλώς.................ουδέν σχόλιο!

Graffiti in Offenbach

Ein meiner Lieblings-Graffiti. Großartig! Diesem Wand gegenüber zeigt sich noch eins: "In Offenbach sind wir Handwerker. Wir KÖNNEN das!!"
Εγώ μεγάλωσα από έναν πατέρα, που ΜΠΟΡΟΥΣΕ σχεδόν τα πάντα, ηλεκτρονικά, ηλεκτρολογικά, μηχανολογικά, δούλευε το χώμα, το ξύλο, μέταλλα, συσκευές, έκοβε, κολλούσε, έβαφε, συναρμολογούσε, έστηνε, έχτιζε.
Εγώ πώς βγήκα τόσο άχρηστος;;
Υποσημείωση: Στο εγώ, σίγουρα συμπεριλαμβάνω όλη τη γενιά μου, των τροφαντών, "μορφωμένων", "μυαλωμένων" κομπιουτερόπληκτων, με χρήση αντίχειρα στο ζάπινγκ, καρπού στο ποντίκι και δείκτη στο smartphone. Παντελώς άχρηστη, ευνουχισμένη γενιά, έχασε επαφή με την πρώτη ύλη, την ουσία της διαχείρισης της ύλης, την επεξεργασία της, για χάρη μιας παραπομπής και μιας ανάρτησης. Άλλαξαν και οι προτεραιότητες, τι άλλο να πεις;;
Η καρδιά μας, ειδικά των αντρών, έχει μέσα κάτι από κατσαβίδι και πένσα, ράσπα και σφυρί, μπουλόνια και παξιμάδια. Αυτά μας δίνουν την πνοή της δημιουργίας, αυτά μας ηρεμούν, μας βοηθούν να καταλάβουμε τον τρόπο λειτουργίας, προσφέρουν τροφή για σκέψη, ανάλυση, μέτρημα και ζύγισμα, εκτίμηση και πράξη.
Κάνω, φτιάχνω, άρα υπάρχω.

25 Ιανουαρίου 2002, 10μμ περίπου

Η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωή μου!!!!!
Τότε κατάλαβα γιατί ήρθα στη ζωή.
"Γι'αυτό έγινε ο κόσμος, μάτια μου, γι'αυτό, για να σε συναντήσω"

 

Και τώρα είναι 12χρ. η φωνή του αντρώνεται και το μέλλον είναι όλο μπροστά του, 

έτοιμο να του υποκλιθεί......

Χρόνια σου Πολλά παλλίκαρέ μου, 

ευχαριστώ θεέ μου, που αξιώθηκα αυτή τη μέρα.

Ein Herr mittleren Alters

kriegt nicht alles hin, kommt nicht immer drauf, läuft um sein Schicksal herum. Lisst Bücher, schreib Posten, wacht auf, schläft ein. arbeitet, wird enttäuscht, lacht wieder, wird Hacke wie Ferse. Es ist sein Ding, dachte er. Gehört zum Job.
was es kalt drinnen ist, war einfach Schnee von gestern. Gewiss!
Der Schizophrener in ihm brüllt: "Red doch keinen Scheiß, Mann!"
"Und was hätte ich tun können?"
"Tu dir das doch nicht an! Bist du bekloppt?" und setzte er fort "Wenn du nicht klarkommst, dann fließen alle höllische Einfälle aus"
"Ich hab bloß bekommen, was ich verdient habe" entgegnete der Anderer.
"Willst du dich umlegen lassen? Du denkst, dass die Welt ohne dich echt besser dran wäre?"
"bin ein Feigling,  schon klar".
"Du hast aber doch Einiges zu erledigen, lass dir nur Zeit" versuchte ihm das Plan auszureden."grossartige Kerle wie Du haben zweite und mag's sein dritte Chancen" übertrieb er
"Nur keine Vorschußlorbeeren" war die letzte Aussage.

gelähmt schloss er die Augen zu und abgesehen davon, dass er die Alpträume nicht vermeiden könnte, war ihm alles wahrgenommen, totaler Schrott...... Keinen Bock mehr, nur meinetwegen spürt er was.

Trotzdem frag ich mich: wer konnte ihm das übelnehmen?

Ο θεός μου

Σήμερα ζω και υπάρχω για τον Παναγιώτη μου!!!

Jägerschnitzel

Εν τάξει, δεν κάνουμε φιγούρα. ένα σνίτσελ μαγειρέψαμε, δεν το κάνουμε θέμα. Μπορεί να φαίνεται λίγο σαν σούπα, δε μου βγήκε τόσο κρεμώδης η σάλτσα με τα μανιτάρια, όσο θα ήθελα. Φρέσκα-φρέσκα τα μανιτάρια, με εκλεκτά υλικά/μυρωδικά/μπαχάρια, μου'πεσε λίγο παραπάνω το νερό, τι να κάνουμε;; Το κρέας από το καλό το Metzgerei, η σαλάτα το γνωστό λυκοτρίβολο που τρώμε εδώ, με ντοματίνια ισπανίας και ελιές καλαμών. Ωραίο γεύμα, παχυντικό και γευστικό. Μοναχός μαγείρευε κι όσο θέλεις τρώγε......

Mars der Kriegbringer

Το πρώτο μέρος των Πλανητών του Holst. Απλά απολαυστικό, με ένταση και νεύρο. Γούσταρα!

γυρίζει γυρίζει γυρίζει ('η αλλιώς τα δεδομένα προκαλούν πονοκέφαλο)

Μικρό απόσπασμα

Es droht die Unregierbarkeit
Zwar ist auch auf der anderen Seite keine Mehrheit in Sicht, denn die Opposition der Reformgegner aus Spätstalinisten, Softkommunisten, Rechtspopulisten und griechischen Nazis hat nur rechnerisch die Oberhand. Ein Zusammenschluss der oppositionellen Chaostruppe in Athen ist schwer vorstellbar, zu divers sind ihre Ansichten und Ziele. Stattdessen droht die Unregierbarkeit. Wer Griechenland weiter auf Reformkurs sehen will, kann nur hoffen, dass es möglichst bis zum Juni 2016, dem nächsten regulären Termin, keine Parlamentswahl gibt.
.........
Durch eine Verkleinerung des Beamtenheeres könnte er die Ausgaben des Staates gewaltig senken, aber Samaras behandelt den Staatssektor als heilige Kuh, wie alle seine Vorgänger. Ein anderes Beispiel ist das Gezerre um die Öffnung geschlossener Branchen für mehr Wettbewerb. Noch zu Zeiten von Ministerpräsident Giorgios Papandreou (zur Erinnerung: das war der sympathische Mann mit der Glatze und dem Schnauzbart, der nichts auf die Reihe brachte und zurücktreten musste, als er das Volk in einem Referendum über eine Fortsetzung des Reformkurses abstimmen lassen wollte) wurde in Athen eine Liberalisierung der sogenannten geschlossenen Berufe angekündigt.

Quelle:
http://www.faz.net/aktuell/politik/ausland/europa/griechenland-rechenkuenste-statt-reformen-12711424-p3.html




και στο καπάκι, νατη και η φυγή, η μετανάστευση των εκπαιδευμένων
Γραφικό σχηματάκι, ναι, αλλά δε λέει αν αυτοί ήρθαν από πριν ή είναι (είμαστε) οι καινούριοι...

Ebenfalls interessant: Auf Platz zwei rangiert ausgerechnet Griechenland, das Land, das seit dem Jahr 2010 vom Rest Europas mit Finanzmitteln unterstützt werden muss. Die Daten sind ein weiteres Beispiel für den stillen Transfer von Fachkräften. Sie wandern vom Süden und Osten der Währungsunion in den Norden  – und stützen dort die Sozialsysteme.    

Quelle:
http://www.zeit.de/wirtschaft/2014-01/infografik-aerzte-ausland

Είμαι παραπομπή;;; άλλο κι αυτό!!

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82

Είμαι η παραπομπή 9, άκου να όψεστε!!!
Δεν πάει καλά η Wiki, είναι προφανές..........

Άντε να βγάλεις άκρη (Ιατρική εναντίον του ανθρώπου;)

Αναδημοσίευση. Χωρίς σχόλια. Σαν την ιστορία με το γάλα δε μοιάζει;; Λεεες;;



Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ … ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ « ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ »

Ο David Icke, με αφορμή την περιπέτεια υγείας του φίλου και γνωστού του Brian Haw, ξεσπαθώνει εναντίον του ιατρικού κατεστημένου και των φαρμακοβιομηχανιών βγάζοντας τα άπλυτα τους στη φόρα.


Και αυτά που έχει να τους προσάψει δεν είναι λίγα! Οι πιο υποψιασμένοι δεν θα εκπλαγούν και ιδιαίτερα αλλά όσοι δεν έχουν εμβαθύνει στην έρευνα για ιατρικές απάτες και βρομιές θα πέσουν απ’ τα σύννεφα με αυτά που θα διαβάσουν. Έχω διατηρήσει το περισσότερο φωτογραφικό υλικό που συνόδευε το πρωτότυπο κείμενο.

Γιατί αυτοί οι βαθύτατα διαταραγμένοι « άνθρωποι » θα προτιμούσαν να πεθαίνουμε μαζικά παρά να θεραπευτούμε χρησιμοποιώντας μια εναλλακτική θεραπεία και γιατί έχουν δημιουργήσει το μύθο της χοληστερόλης και το φόβο του ήλιου για να βλάψουν το σώμα και την καρδιά – και τόσα άλλα.

Γεια σε όλους …
Καθώς ταξίδευα και έβγαζα ομιλίες στην Αμερική τον Οκτώβρη, έλαβα ένα μήνυμα να επικοινωνήσω με τον Brian Haw, τον ακτιβιστή για την ειρήνη που ξεκίνησε μια διαμαρτυρία 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες την εβδομάδα έξω απ’ το κτίριο της Βουλής στο Λονδίνο το 2001 για να τονίσει από τότε τη σφαγή και τον πόνο των παιδιών που σκοτώθηκαν και ακρωτηριάστηκαν στους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και για να δείξει τη φρίκη που προκαλεί η χρήση του απεμπλουτισμένου ουρανίου.

Η αφοσίωση του στον αγώνα του είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Κάθεται βρέξει χιονίσει στην πλατεία απέναντι απ’ την είσοδο της Βουλής αντιμετωπίζοντας τις επιθέσεις των τραμπούκων και της αστυνομίας ( που πολύ συχνά είναι το ίδιο πράγμα ).




Πολλές φορές τον έχουν συλλάβει, τον έχουν κακοποιήσει, τον έχουν απειλήσει καθώς συνέχεια αντιστέκεται στις προσπάθειες της κυβέρνησης για την εκδίωξη του. Τα μέλη της κυβέρνησης του Tony Blair αισθάνθηκαν τόσο άβολα με την διαμαρτυρία του Brian Haw που γινόταν μπροστά στα μούτρα τους σε σημείο που ψήφισαν νέους νόμους για να τον διώξουν. Όμως οι νόμοι δεν μπορούσαν να έχουν αναδρομική ισχύ και έτσι ο Brian παρέμεινε στην πλατεία.



Έχω επισκεφτεί τον Brian μερικές φορές τα τελευταία χρόνια και έχουμε κουβεντιάσει για τις εξελίξεις. Σε πολλά πράγματα οι απόψεις μας δε συγκλίνουν αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Πάντα θαύμαζα την αφοσίωση του και τη δύναμη του χαρακτήρα του γιατί τραβάει το δρόμο του ότι κι αν προκύψει και είναι πραγματικά εξοργισμένος με αυτό που γίνεται στο όνομα μας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Έτσι στεναχωρήθηκα πολύ όταν πήρα το μήνυμα για τον Brian στην Αμερική που έλεγε ότι ήταν στο νοσοκομείο στο Λονδίνο με καρκίνο των πνευμόνων και ότι έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί του.

Επέστρεψα πίσω δια μέσω Λονδίνου για να πάω στην επόμενη εκδήλωση στην Ευρώπη όπου θα μιλούσα και μόλις κατέβηκα απ’ το αεροπλάνο κατευθύνθηκα αμέσως προς το νοσοκομείο κοντά στο κτίριο της Βουλής για να δω τον Brian.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν πως παρά τη διάγνωση η έννοια του Brian ήταν το πως θα επιστρέψει στη θέση του στην πλατεία το συντομότερο δυνατό.
Του είχαν πει ότι έπασχε από καρκίνο των πνευμόνων που ήταν « εγχειρήσιμος ». Αλλά ο όρος «εγχειρήσιμος », όπως προέκυψε στη συνέχεια, σήμαινε ότι μπορούσε να γίνει αφαίρεση του πνεύμονα και μετά άλλαξαν γνώμη επειδή είπαν ότι ο άλλος πνεύμονας δεν ήταν αρκετά δυνατός για να τα καταφέρει μόνος του. Καθώς καθόμουν δίπλα του, ένας νεαρός γιατρός ήρθε και άρχισε να μιλάει για μια επέμβαση που θα εμπόδιζε τον όγκο να φράξει την τραχεία και μετά πρότεινε τη συνηθισμένη θεραπεία που ακολουθεί την επέμβαση – τη χημειοθεραπεία.

Τα φάρμακα της χημειοθεραπείας είναι δηλητήρια που σκοτώνουν τα κύτταρα, όχι απλά τα καρκινικά κύτταρα αλλά όλα τα κύτταρα, συμπεριλαμβανομένων και των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος. Το ζήτημα είναι το αν τα φάρμακα θα σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα προτού καταστρέψουν αρκετά υγιή κύτταρα και οδηγήσουν το σώμα στο θάνατο. Και ακόμα και αν μερικές φορές υπάρχει επιτυχία, η χημειοθεραπεία θα έχει καταστρέψει αρκετά κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος με αποτέλεσμα ο ασθενής να είναι πολύ πιο επιρρεπής στο να αναπτύξει περισσότερους καρκίνους και αρρώστιες που κανονικά ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα θα αντιμετώπιζε.

Ο Brian απέρριψε τη χημειοθεραπεία και ήθελε να ακολουθήσει την εναλλακτική θεραπεία που βασίζεται στο έργο του Ιταλού ογκολόγου Tullio Simoncini « Cancer Is A Fungus … And It Is Curable » ( Ο Καρκίνος Είναι Μύκητας … Και Θεραπεύεται ) το οποίο έχω αναφέρει στο newsletter μου.
Ο Simoncini ήταν ένας κορυφαίος χειρούργος-ογκολόγος στην Ιταλία που είχε κουραστεί να βλέπει παιδιά να πεθαίνουν όχι απλά απ’ τον καρκίνο αλλά απ’ τη χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία. Στα βιβλία μου το περιγράφω ως « Dying to be cured » (Πεθαίνεις για να θεραπευτείς ). 

Σκέφτηκε ότι έπρεπε να υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος θεραπείας και άρχισε να επανεξετάζει την ασθένεια του καρκίνου απ’ το μηδέν και χωρίς προκαταλήψεις σχετικά με το τι ήταν και πως μπορούσε να νικηθεί.

..................................................τα υπόλοιπα τα διαβάζετε στο LINK εδώ ή παρακάτω

Σημείωση Εναλλακτικής Δράσης

Αν και το άρθρο είναι αναδημοσίευση από άλλο φιλικό blog, εμείς θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε υπέρ της καταδίκης της συμβατικής ιατρικής επιστήμης στο σύνολό της, αλλά σίγουρα είμαστε υπέρ της απερίφραστης καταδίκης των σύγχρονων μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών οι οποίες αισχροκερδούν μέσω της ασθένειας και φροντίζουν να θάβονται όλες οι αποτελεσματικές φυσικές θεραπείες, μόνο και μόνο διότι δεν μπορούν να πατεντάρουν τον ήλιο, τον αέρα, το νερό και τη φύση…. (ακόμα τουλάχιστον), ενώ ταυτόχρονα φροντίζουν κάθε φάρμακο να έχει επαρκείς παρενέργειες, ώστε ο οργανισμός να μην μπορεί ποτέ να φτάσει σε πλήρη ίαση.

Ψάξτε πρώτα την ψυχολογική αιτία της ασθένειας, έπειτα τις φυσικές θεραπείες που μας προτείνει η ίδια η φύση, έπειτα οποιαδήποτε άλλη μη χημική – εναλλακτική θεραπεία και τελευταία πρέπει να είναι η χημική συμβατική θεραπεία (πάντα εφόσον ο χρόνος ή η περίπτωση μας το επιτρέπει).

http://enallaktikidrasi.com
Επιμέλεια: Αρτεμις Ζήση


Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/12/blog-post_4086.html#ixzz2qAUGXQsu

Γιορτές τέλος

Ξεστολίζοντας το σπίτι μου, αναρωτιέμαι:
"Πού θα με βρουν άραγε τα επόμενα Χριστούγεννα;;;;"

Αυτή θα ήταν μια περίεργη σκέψη για κάποιον σαν κι εμένα......μέχρι πρόπερσι!!!
Σήμερα, 12.01.14, μου φαίνεται μια πολύ φυσιολογική ερώτηση.

Στιχομυθίες ελληνικές (failed state?)

Σε κάποιες επαρχιακές πόλεις/χωριά (ακούγεται λίγο κακόμοιρο, αλλά έτσι ήταν και προ κρίσης)

...παρκάροντας σε δρόμο, που η σήμανση λέει "ελεγχόμενη στάθμευση μόνο με κάρτες"
Ρωτάω τον περιπτερά:
"Καλησπέρα, μήπως έχετε κάρτες για στάθμευση;" (απλή ερώτηση)
"Τι τις θέλεις;;;;;" (!!). 
ή πώς με τρεις λέξεις μπορεί να στραβώσει ένας ωραίος διάλογος
Πιστεύω προσέξατε τον πληθυντικό μου και τον ενικό του, επίσης μου τη σπάει, όταν σε ερώτηση μου απαντάνε με ερώτηση, φυσικά δεν άρχισα τα "άσε μας χριστιανέ μου, τι τις θέλω, να τις φάω τις θέλω, να τις κάψω για προσάναμμα, λογαριασμό θα σου δώσω, κάρτες είναι, εσύ τι λες να τις θέλω, έχεις; ή δεν έχεις; σε μια απλή ερώτηση, απαντάς με ένα "ναι" ή ένα "όχι"

"Πάρκαρα σε σημείο που γράφει ότι χρειάζεται κάρτα, γι'αυτό"
"άσε, δε χρειάζεται, δε σε γράφει κανείς, καταργήθηκε η δημοτική αστυνομία"
"εσείς πάντως έχετε κάρτες;;" (ξαναεπιμένω εγώ)
"είχα, τώρα δεν έχω, αλλά δε σου χρειάζεται, δε δίνει κανείς σημασία" (στωικό σχόλιο)

Το κεφάλι μου το κλούβιο με οδηγεί στον απέναντι περιπτερά, όπου ξαναρωτάω το ίδιο πράγμα για να πάρω την απάντηση
"δε σου χρειάζεται φίλε η κάρτα, μη φοβάσαι (!) δε σε γράφει κανείς, δεν υπάρχει αστυνομία" (νέο στοιχείο)
"δεν υπάρχει αστυνομία, τροχαία που λέμε, ή δεν υπάρχει δημοτική αστυνομία;;" (ο άνθρωπος που ψάχνει κουβέντα βραδυάτικα είναι η καλύτερη παρέα για το βαρεμένο περιπτερά)
"εεε ναι, δε γράφουν πάντως" (η μη απάντηση είναι μέρος ενός σωστού διαλόγου-και συνεχίζει με διάθεση κριτικής) "περίεργο δεν είναι πάντως;;; μέχρι πριν τρεις μήνες, μας έγραφαν σαν τρελοί, δεν προλαβαίναμε να αφήσουμε τα αμάξια μας σε παράνομο σημείο, να οι κλήσεις, και ξαφνικά τώρα, παρκάρει ο καθένας όπου γουστάρει, ούτε γάτα ούτε ζημιά, λεφτά θέλαν οι αλήτες"
".....εεε ευχαριστώ πολύ, καληνύχτα σας" (και καλή τύχη, αλλά αυτό δεν το είπα)


........ψάχνουμε με τα παιδιά, να βρούμε ένα μαγαζί/καφέ χωρίς πολλή καπνίλα, έναν μη-τεκέ για καμιά πορτοκαλάδα και λίγο κουβεντούλα. Μετά κάμποσο ψάξιμο η αλήθεια, τα καφέ/τεκέδες πάνω από 5-6, βρήκαμε ένα, που έμοιαζε ιδανικό. Περιποιημένο, με δύο χώρους. Το γνωστό "έξω" με τα πλαστικά διαφανή, για να καπνίζουν, σαν να είναι "μέσα" και να μην ξεπαγιάζουν οι θεριακλήδες. Και φυσικά το μέσα-μέσα, υπέθεσα για τους μη-καπνίζοντες. Μπαίνοντας, εννοείται ότι βλέπω και μέσα να καπνίζουνε, ρωτώ λοιπόν την κοπέλα:
"Καλησπέρα σας. Παρακαλώ, πού είναι ο χώρος των μη καπνιστών, για να καθίσω με τα παιδιά;"
"Δεν υπάρχει κύριε" μου λέει, με πληθυντικό αυτή τη φορά
"Ξέρετε, επειδή βλέπω δύο χώρους ξεχωριστούς, φαντάστηκα...."
"Εεε ναι, δεν ισχύει πλέον"
"Τι δεν ισχύει;;"
"Να, ο Νόμος"
"Του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους;;; Τι;; καταργήθηκε;;;"
"Εεε όχι, δηλαδή, απλά δεν εφαρμόζεται"
"Μήπως παίζει ρόλο, που δεν υπάρχει δημοτική αστυνομία;; έτσι μου είπαν"
"......."
"Δηλαδή, δεν μπορώ να καθίσω κάπου σε χώρο ελεύθερο καπνού, ή με έντονο εξαερισμό, παρόλο που έχετε δύο ειδικά διαμορφωμένους χώρους;;"
(φανερά εκνευρισμένη, συγκρατημένα όμως) "δε θέλουν οι πελάτες κύριε"

θα μπορούσα να το συνεχίσω πολύ άνετα, αλλά είχα κουραστεί, δεν ήθελα καυγάδες νυχτιάτικα και μπρος στα παιδιά, θα ρωτούσα "με ξέρουν οι πελάτες σας και δε θέλουν να καθίσω ή εγώ είμαι ένας μη πελάτης, γ' κατηγορίας ίσως, κάποιος "περίεργος", με βίτσια και ενοχλητικές ερωτήσεις;;;;".
Αλλά απλώς έφυγα.


.........Ψάχνοντας να φύγω από Βέροια για Νάουσα, αφού η σήμανση με τις πινακίδες δε με βοηθάει ιδιαίτερα, navi δεν έχω, τι πιο φυσικό να ρωτήσεις έναν άνθρωπο (ρωτώντας πας στην πόλη, πασίγνωστο!). Αν και τα προβλήματα στην περιοχή και για το συγκεκριμένο θέμα μου είναι γνωστά (πριν χρόνια, ρωτώντας πώς θα φύγω από Βέροια για Θεσσαλονίκη, μου απαντούσαν-πάλι με ερώτηση-"το Διεθνή θέλετε;;;;!!!!!"), αποφάσισα να ρωτήσω κάποιον "ειδικό", έναν ταξιτζή.
Ένας συμπαθητικός κύριος καθόταν στο ταξί του και δίπλα είχε ένα κύριο παρέα και κουβέντιαζαν φιλικά. Ρωτάω λοιπόν:
"Συγνώμη για την ενόχληση, είναι εύκολο να μου πείτε πώς θα πάω από δω για Άγιο Νικόλαο;"
"Πού θέλεις να πας;; (!!)" (πάλι ερώτηση στην ερώτηση, πάλι ενικός στον πληθυντικό)
"μόλις σας είπα, Άγιο Νικόλαο στη Νάουσα"
"ναι, λοιπόν, θα στρίψεις από δω αριστερά, θα πας κανα δυο χιλιόμετρα, θα δεις αριστερά τα γύφτικα, δεξιά το πολυκλαδικό, μόλις τελειώσει το σχολείο, στρίβεις δεξιά, στην πρώτη στροφή πας αριστερά και μετά όλο ευθεία, βγαίνεις για αη Νικόλα"
"ΟΚ σας ευχαριστώ πολύ" (νομίζοντας ότι τελείωσε μια ωραία και σύντομη συνδιάλεξη)
Πετάγεται όμως ο άλλος κύριος από δίπλα και λέει:
"Τι λες ρε συ;;, Πού το στέλνεις τον άνθρωπο;; Άκουσε αγόρι μου, από κει θα χαθείς σίγουρα, πάνε καλύτερα ευθεία, όλη τη Μητροπόλεως, μετά βγες αριστερά, θα δεις πινακίδα που λέει Νάουσα, θα σε βγάλει κατευθείαν"
"Ευχαρ...."
"Καλά ρε, από το μονόδρομο τον πας; θα μπερδευτεί και στην κίνηση κι άντε να ξεκολλήσει, άκου λεβέντη, πάνε από δω που σου είπα, καλύτερα"
"Εντ...."
"άντε βρε μαλάκα, μια χαρά θα πάει, ποια κίνηση, Τετάρτη βράδυ, τάχα ξέρεις και την πόλη, πάνε φίλε και θα με θυμηθείς"
"Ευχαρ...."
"Εσύ είσαι μαλάκας, που το βάζεις να πάει, να το γράψει και κάνας μπάτσος για ταχύτητα"
"ποιος μπάτσος ρε μαλάκα;; πού τους είδες εσύ τους μπάτσους να γράφουν;; χαζός είσαι;;;"
"ξέρετε επειδή είμαι στο δρόμο πάνω κι εμποδίζω......."
"καλά μαλάκας είσαι;;; δε μ' έγραψαν εμένα προχθές, που πήγαινα με 50 μπροστά στον Παντελή και μου 'κανε και τον έξυπνο ο μαλάκας"
"εμ τέτοιους μαλάκες σαν κι εσένα βρίσκουν και γράφουν, εδώ ψάχνεις αστυνομικό με το κυάλι, εσένα σε γράψαν για ταχύτητα, νααα (μούτζα)"
"ευχαριστώ, πάντως για τις πληροφορίες (!!), πρέπει να φύγω"
"ναι κύριε, πηγαίνετε από όπου σας φωτίσει ο Θεός (!!!)"
"Σας ευχαριστώ και πάλι (!!!!!!!!!!)"

Πήγα στην τύχη αριστερά, είδα μια πινακίδα που έλεγε "Γαμώ τον ΠΑΟΚ σας" και κάπου πίσω από το σπρέι, αμυδρά μπόρεσα να διαβάσω που έλεγε ένα "Νάουσα 23", οπότε πήρα το δρόμο και μετά από 25 λεπτά περίπου και λίγο σοφότερος για την Ελλάδα μετά 5 χρόνια κρίσης, έφτασα στον προορισμό μου.
Από τη μία, ευτυχώς που άκουγαν και τα παιδιά, αν τα έλεγα εγώ, δε θα με πίστευαν.
Από την άλλη, καταλαβαίνει κανείς αυτό που πραγματικά συμβαίνει σ'αυτή τη ;;χώρα;; 

Durcheinander in Fra/Off

Είναι Σαββατοκύριακο, πριν το ταξίδι μου για την Ελλάδα. Θέλω να ξεκουραστώ από την ταλαιπωρία της δουλειάς κατά τις γιορτές, από τις μη-γιορτές μου δηλαδή. Τρώω πρωινό, καβαλάω το ποδήλατο και γυρνάω στις πόλεις μου. Σχετικά λίγος κόσμος έξω, στο Όφενμπαχ η νορμάλ κίνηση για τέτοια ώρα, η ατμόσφαιρα υγρή, όχι τρελό κρύο, υποφερτό.

Περνάω τη γνωστή διαδρομή μου, ξερογλείφομαι κοιτώντας αιθέριες χειμωνιάτικες κεντροευρωπαϊκές υπάρξεις και κάνοντας άπειρες σκέψεις, παρελθόν, παρόν, μέλλον. Γι'αυτά τα δύο είναι μανούλα η ποδηλατάδα. Δεν κινδυνεύεις και ιδιαίτερα (οδηγώ και σε σκέφτομαι, που λένε), καθότι μικρή η ταχύτητα, καθαρίζει έτσι το μυαλό (και θολώνει το μάτι).
Κάπου στην Willy-Brandt-Platz είδα σύννεφα πάνω από το Ευρώ και είπα να το κοινοποιήσω και στο Facebook (ναι, γράφτηκα και εκεί). Ο φίλος μου Παναγιώτης συγκινήθηκε όταν το είδε ("τι λες τώρα!!", μου έγραψε....ναι έτσι είναι αυτές οι επικοινωνίες στο FB, πολλά :) και άλλα ;) ίσως και ;( αυτό το τελευταίο όντως θα ήταν λίγο durcheinander)

 Στο σύνορο Frankfurt Ost και Offenbach, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ο νέος ουρανοξύστης της  ΕΚΤ, βρισκόταν υπό κατασκευή το νέο πάρκο "Haffenpark" και δύο γέφυρες. Δεν πήρα χαμπάρι πότε τελείωσαν τα έργα και εντυπωσιάστηκα (συμβαίνει αυτό εδώ, να μην καταλαβαίνεις πότε αρχίζουν και πότε τελειώνουν, ακόμα δεν έχω συνηθίσει τους ρυθμούς των εργοταξίων τους), πάντως υπό τη σκιά του "γυάλινου πύργου" του εύθραυστου και συννεφιασμένου ευρώ, έγινε ακόμα μια περιοχή προσβάσιμη για βόλτες και περαντζάδα, δραστηριότητες και αναψυχή, ανάμεσα σε ψυχρά μέταλλα και σίδερα παντός τύπου, από κάγκελα φυλακών μέχρι σύρματα περίφραξης, "ανεπαισθήτως μ'έκλεισαν από τον κόσμον έξω"

 Όχι, δεν έχω πρόβλημα, μου άρεσε, και τα γηπεδάκια, και οι γέφυρες

 και τα παιδάκια με τους γονείς του, που κάναν skateboard και Biking στις πίστες

 οι γέφυρες είναι πάντα ένα συμβολικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, ενώνει, δε χωρίζει, δίνει διέξοδο εκεί που νομίζεις ότι είναι το τέρμα, κάνει δυνατή τη διέλευση σε μέρη που η Φύση τη δυσκολεύει, πάντα μου άρεσαν οι γέφυρες, δε λέω ψέμματα, είναι μια μικρή Νίκη κόντρα σε αυτό που μας βασανίζει, το "αδιαπέραστο", είναι η "μετάβαση" δια μέσου και δια της "άνωθεν οδού".

Έπαιξα και με το τηλέφωνο/φωτογραφική μου

Ωραία ήταν, καταπολεμήθηκε η "περίεργη" διάθεση της εορταστικής κατάθλιψης, μια ομοιοπαθητική θεραπεία της Einsamkeit, μόνος ξεπερνάς τη μοναξιά, όπως έχω ξαναπεί, η ζωή μας ποδήλατο ήταν και έτσι βλέπω να μένει, δεν είναι άσχημα, αν το αποδεχτείς επισήμως