23 Ιούνη του '12 έφτασα Μόναχο, 24 ήμουν Seligenstadt, 25 Δευτέρα ξεκίνησα.
Με τα χαζά και τα ψέμματα δύο χρονάκια, σα νερό, και είμαι ακόμα εδώ. Κόβω κάθε γέφυρα πίσω μου, αλλά οι γονείς μου και τα παιδιά μου είναι ακόμα πίσω.
Με το βλέμμα πάντα μπροστά, την πίστη και τη θέληση χαρακωμένα μέσα μου, σαν τατουάζ στα πόδια, σημάδι μυστικό και φανερό μαζί. Ξαγρυπνώ και σωπαίνω, θυμάμαι και ουρλιάζω, αγαπώ κι αγαπιέμαι, πάντα όμως στα μέτρα μου. βλέπω τον ήλιο με άλλα μάτια, δε ζητάω ελεημοσύνες, θα πάρω αυτό που μου πρέπει.
Αν καθήσω και σκεφτώ τι μου έμαθαν αυτά τα δύο χρόνια, θα πρέπει να περάσω άλλα δύο σε ψυχοθεραπευτήριο.
Σαν Κάθαρση, σαν θεία Τιμωρία, σαν Επιφάνια.
Οι κουβέντες μου πολλές, οι ουσιαστικές λιγότερες, μπλοκάρουν γλώσσα και μυαλό, το σώμα όμως θα εισπράττει ξενύχτι, πόνο και πληγές, χαρές και χάδια. Το αληθινό βρίσκεται πάντα και παντού, δε θέλει πολλά πολλά, μπλα-μπλα και φανφάρες, ένα βλέμμα, μία επαφή.
Σπίθα είναι.
Η χώρα εδώ, οι άνθρωποι της, ξένοι και ιθαγενείς, οι λέξεις, πάντα οι λέξεις. Να μείνω λέω. θα τα καταφέρω;; ο ρουφιάνος ο καιρός ξέρει.
Ξέρει, αλλά δε λέει.
πάντως μέχρι εδώ, καλό ήταν το ταξίδι, φουρτούνα και μπόρα, αλλά και ορίζοντας, ηλιοβασιλέματα, ξαστεριά. να μη μας προδώσουν οι ναύτες, καμιά ανταρσία φοβάμαι, αλλιώς οι άγκυρες λυμένες, και όπου βρούμε λιμάνι θα αράζουμε, όχι πίσω, στα πέρα μέρη, στις πέρα χώρες, να ανοίξει το μάτι μας, κει που θα μας κοιτάνε με άλλο τρόπο, με άλλη γλύκα.
2 χρόνια. Δε μας πήρε η μπάλλα ακόμα, στα πόδια μας την έχουμε, εμείς έχουμε την κατεβασιά, ο κόσμος δεν έφυγε ακόμα από το γήπεδο, μας περιμένει, μήπως κάνουμε την καλή τη φάση, στο 85', στο παρά πέντε, έχω ακόμα χρόνο, ή έτσι νομίζω..........
Με τα χαζά και τα ψέμματα δύο χρονάκια, σα νερό, και είμαι ακόμα εδώ. Κόβω κάθε γέφυρα πίσω μου, αλλά οι γονείς μου και τα παιδιά μου είναι ακόμα πίσω.
Με το βλέμμα πάντα μπροστά, την πίστη και τη θέληση χαρακωμένα μέσα μου, σαν τατουάζ στα πόδια, σημάδι μυστικό και φανερό μαζί. Ξαγρυπνώ και σωπαίνω, θυμάμαι και ουρλιάζω, αγαπώ κι αγαπιέμαι, πάντα όμως στα μέτρα μου. βλέπω τον ήλιο με άλλα μάτια, δε ζητάω ελεημοσύνες, θα πάρω αυτό που μου πρέπει.
Αν καθήσω και σκεφτώ τι μου έμαθαν αυτά τα δύο χρόνια, θα πρέπει να περάσω άλλα δύο σε ψυχοθεραπευτήριο.
Σαν Κάθαρση, σαν θεία Τιμωρία, σαν Επιφάνια.
Οι κουβέντες μου πολλές, οι ουσιαστικές λιγότερες, μπλοκάρουν γλώσσα και μυαλό, το σώμα όμως θα εισπράττει ξενύχτι, πόνο και πληγές, χαρές και χάδια. Το αληθινό βρίσκεται πάντα και παντού, δε θέλει πολλά πολλά, μπλα-μπλα και φανφάρες, ένα βλέμμα, μία επαφή.
Σπίθα είναι.
Η χώρα εδώ, οι άνθρωποι της, ξένοι και ιθαγενείς, οι λέξεις, πάντα οι λέξεις. Να μείνω λέω. θα τα καταφέρω;; ο ρουφιάνος ο καιρός ξέρει.
Ξέρει, αλλά δε λέει.
πάντως μέχρι εδώ, καλό ήταν το ταξίδι, φουρτούνα και μπόρα, αλλά και ορίζοντας, ηλιοβασιλέματα, ξαστεριά. να μη μας προδώσουν οι ναύτες, καμιά ανταρσία φοβάμαι, αλλιώς οι άγκυρες λυμένες, και όπου βρούμε λιμάνι θα αράζουμε, όχι πίσω, στα πέρα μέρη, στις πέρα χώρες, να ανοίξει το μάτι μας, κει που θα μας κοιτάνε με άλλο τρόπο, με άλλη γλύκα.
2 χρόνια. Δε μας πήρε η μπάλλα ακόμα, στα πόδια μας την έχουμε, εμείς έχουμε την κατεβασιά, ο κόσμος δεν έφυγε ακόμα από το γήπεδο, μας περιμένει, μήπως κάνουμε την καλή τη φάση, στο 85', στο παρά πέντε, έχω ακόμα χρόνο, ή έτσι νομίζω..........
