Η μη-Πανσέληνος

Υπάρχει κάπου εκεί ψηλά , αλλά αν δεν το βλέπεις , τι νόημα, τι ουσία σου προσφέρει; πίστευε και μη όρα;;; Τα μη-φαινόμενα δεν είναι αξίας, δεν έχουν εκείνο το ειδικό αισθητικό βάρος, που χρειάζεται ένας οριακός ψυχοβιολογικός μηχανισμός. Ίσως παλιότερα με μια προσδοκία άντεχες 5 χρόνια, με μια υπόσχεση 15, με τη σκέψη 50. Σήμερα όμως όλα πρέπει να δίνονται "μπροστά", να δώσουν "φως", για να έχουν πέραση. ΟΚ, πανσέληνος λες εσύ, πού'ντη λέω γω. Δείξε 'πρόσωπο' ρε μόρτη, πού'ναι το "λάχανο", χορτάσαμε ελπίδα και ιδεασμό.
Το λοιπόν εγώ φεγγάρι δε βλέπω (πλέον), με την ιδέα της πανσελήνου παρέα δεν κάνω, άρα δε μου φταίνε τα φεγγάρια. κοιτάω ύλη μπρος, χειρόπιασμα πίσω μου. Ψαλαφώ και προ(σ)χωρώ, αγγίζω κι αρμηνεύω.
Καλή αντίληψη σε όλα τα παιδιά με τα ματιά ψηλά, να κοιτάμε και κάπου-κάπου στα χώματα, στις λάσπες....

Erschöpfungszustand

Das ist nicht zu berichten. Manchmal erschieße ich mich, probiere meine Grenzen. Kein großes Ding!
"Fürchte nicht schwere Arbeit, fürchte leer Reden". Konfuzius, bin ich nicht sicher.
Zu meinem großten Bedauern, kann ich nicht ablehnen.
Mache folgendes, Augen nach oben. Über meinem Zustand herrscht noch Unklarheit. Ist grau ein zukünftiges weiß?????  Das steht noch in den Sternen--

Leider ist Mond tot, Neil Armstrong auch. Es gibt dieses Lied, "Vielleicht ist der Mond daran schuld".
Sondern nur bin ich schuldig. Schutz für die Seele gibt es aber nicht.
Gleich frei.

de gustibus et coloribus non est disputandum

Στην Ελλάδα το λέγαμε, "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα". Ας ξεκινήσω όμως από τα χρώματα.

Τι κεφάλια έχω δει τώρα τελευταία, παναϊα μου! Κάτι μωβ φωσφοριζέ, κάτι καροτί. Ένας 50άρης (ο νέος της εποχής, που ΄λεγε και κάποιος) με κίτρινα σα λεμόνι, μια κοπελίτσα με συνδυασμό μπλε/πράσινου, μια κυρία άνω των 60, μπορεί και λίγο πριν τα 80, με κόκκινες  και χρυσαφί μπούκλες, αναμιγμένες στα άσπρα της μαλλιά. Το χρώμα ομορφαίνει τη ζωή, τυφλώνει τα μάτια, χαζεύει το μυαλό.
Αμ τα ρούχα! Στη Γερμανία δεν παρεξηγούν παιδάκι μου, έλεγε η γιαγιά, από τότε.....Τώρα να δεις γιαγιά, όχι μόνο δεν παρεξηγούν, σε ανεβάζουν και στο Υouκάτι, ως επιβράβευση της φαντασίας σου. Ρούχα χρωματιστά, κάτι σα ρούχα χρωματιστά, μη-ρούχα με χρώμα, ρούχα-που-θα-μπορούσες-και-να-τα-πεις-φλοκάτες με χρώμα ασημί (!!), όλα σε μια κοινωνία-χωνευτήρι.
Τέρατα βαμμένα πορφυρά, με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.
Για τις γεύσεις και τα φαγητά, πόσα να πω;; Πόσων ειδών λουκάνικα μπορεί να φτιάξει ένας κρεοπώλης, πόσων ειδών ψωμιά ένας αρτοποιός, πόσες σούπες ένας......δεν ξέρω τι! 1000, 5000, ένα εκατομύριο διαφορετικές γεύσεις;;; Οι ουρανίσκοι τι διακρίνουν απ'όλα αυτά;;
 Γούστα, είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι!
Να φάμε κάτι, για να πούμε ότι φάγαμε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, irgendetwas unterschiedlich! Να τρώμε ατσάλι, να τρώμε μάγμα, να τρώμε μποζόνια, κάτι άλλο, πάντως!
Και αμέσως μετά, εκείνη η πίεση, να τρώω κάτι, που να μη μοιάζει με "κάτι".....!!!!
να κάνω τα μακαρόνια, έτσι που να μη θυμίζουν στη γεύση μακαρόνια!!!! να φτιάξω κρέας στο φούρνο, και να μου φέρνει στο νου γεύση από PVC με άνηθο. Γιατί καλέ μου Σεφ;; Γιατί καλή μου μαγείρισσα;; Για να έχουμε να λέμε;;;;

Χρώματα κι αρώματα, γούστα και καμώματα......
Φάτε ποικιλία, (άντε να μην πω το άλλο)
Οι αισθήσεις ως ιδέα, όραση και γεύση, λένε δε συνδέονται άμεσα με κυκλώματα. Κι έχουν και χαλαρή  σύνδεση μεταξύ των ημισφαιρίων, είναι όμως στην πράξη τόσο άμεσα εξαρτώμενες, σε υποθαλαμικό επίπεδο, πιθανόν, δεν γνωρίζω. Η εκτίμηση και η αποτίμηση των χρωμάτων ανακουφίζει λένε την ψυχική σφαίρα, εξ'ου και η χρωματοθεραπεία. Οι γεύσεις από την άλλη απελευθερώνουν και τίποτις ενδορφίνες και φχαριστιέσαι, ικανοποιείσαι, κάνεις Μμμμ όλο ηδονή και ξεχνάς ...τα άλλα!
Άρα τι σε κόφτει θα μου πεις;; Ας βάψουν και τις μύτες σαν τους Παπούα, ας φαν και όλες τις γάτες του κόσμου, είπαμε, non est disputandum. Άρα, τι κάθομαι και γράφω;;

Μάλλον τώρα φαίνεται να αρχίζει η ανάρτηση. Οι ορέξεις, είτε μιλάμε για χρώματα και γεύσεις, είτε μιλάμε για σεξουαλικές, είτε για έλλειψη αυτών (nervosa), είτε για για την απλή διάθεση, κέφι το λέμε εμείς, Lust αυτοί, περνάει πάντα μα πάντα από τα κοινωνικά δίχτυα ή και δίκτυα, αναλόγως πώς βλέπεις τον ιστό (όχι του Διαδικτύου). Τι λέγαμε;;; ναι, Η όρεξη δεν πρέπει να δίνει λόγο σε κανέναν, λένε. Όταν όμως περνάει από τις επιρροές, από τα κοινωνικά πρότυπα, από τις προβατοειδείς συμπεριφορές, από τους καθρέφτες των ομάδων και των ηγετών τους, τότε όχι, δεν είναι μη-συζητήσιμα. Μια όρεξη, μια επιλογή, μια προτίμηση, ένα χρώμα, ένα γούστο, παλινωδεί μεταξύ κομφορμισμού και διαστροφής. Μέσα σε αυτά, κονταροχτυπιούνται όλα τα συμπλέγματα, που μάζεψες μικρός και κουβαλάς χρόνια. Η με-το-στανιό Εκπαίδευση που σου δόθηκε, θρησκόληπτη-του κατηχητικού-φιλελεύθερη-αδιάφορη, στιγματίζει κάθε παιδί, κάθε μικρό άνθρωπο, σαν νούμερο σε χέρι Εβραίου. Το κουβαλάει σαν τραύμα, αλλά και καμιά φορά σαν περηφάνεια. Ότι σου αρνήθηκαν, ότι σου απαγόρευσαν, ότι σου 'στραψαν στα μούτρα, γίνεται απωθημένο, αγκάθι στην παρεγκεφαλίδα, κρυμένη βρωμιά κάτω από χαλί μνήμης. Κάποια στιγμή, για τον καθένα διαφορετική, βαράει ένα γκογκ!!!!!!!!!!! Ανοίγουν τα κυκλώματα του εγκεφάλου, σαν την Ερυθρά Θάλασσα, απ'το ραβδί του Μωυσή, και ξεχύνονται όλες οι ανάγκες, όλες οι κρυφές επιθυμίες, όλες οι ορέξεις, αχαλίνωτες, χωρίς φρένο, χωρίς μέτρο, χωρίς αναστολή. Άλλοι το παθαίνουν μετά από ένα σοβαρό συναισθηματικό σοκ, κέρατο π.χ., σε άλλον βαράει το γκογκ πριν κάνει τη χειραψία με τον Οξαποδώ, σε άλλον ανοίγουν οι Πύλες της Ενόρασης, όταν πάθεις εγκεφαλικό ή κανα έμφραγμα, πού να ξέρεις, Άβυσσος!!!!!
Τότε λοιπόν είναι που οι δισταγμοί καταρρέουν σαν χρηματιστηριακή φούσκα, και αποκαλύπτεται η πραγματική αξία, η ζωώδης, η πηγαία, η βαθειά προμηκική υπόστασή μας. Ποια κουλτούρα και ποια καλλιέργεια, εδώ μιλάμε για τα ένστικτα, τα άγρια, τα γονιδιακά τέρατα των προγόνων μας.......
Ξύπνησε που λες το ζώο μέσα του και είπε να βάψει το σώμα του με αιμάτινο τατού, ανέτειλε στο μάτι του Markus μια καρφίτσα και του βγήκε από το κάτω χείλος, ο σαδο και ο μαζο στο ίδιο πακέτο. Ο φλοιός δε λειτουργεί, ή μάλλον όπως πρωθυπούργευε κι ο Κωστάκης, "υποστήριζε από απόσταση"   και αναλάμβανε τις ορέξεις το γνωστό κέντρο του "πάρτα όλα, φάτα όλα, κάν'τα όλα". Άσε το αύριο στις συντηρητικούρες, άσε την αποταμίευση για τις παπαδογιαγιάδες, άσε το "μήπως;" στο συρτάρι με τα γραμματόσημα και όρμα να αρπάξεις, μην στο αρπάξει ο δίπλα, γιατί κι αυτουνού σαν να του γυαλίζει το μάτι.
Οπότε ξαναγυρίζω---γιατί με βλέπω να ψευδαισθησιάζομαι (πάλι!   καμιά φορά σκέφτομαι, Πού και να 'παιρνα και ναρκωτικά)--- στις ορέξεις που πήραν έναν δρόμο, ολίγον τι μη κοινωνικοποιημένο, ολίγον τι παράδρομο μιας Κοινωνίας συμμαζεμένης, με Ήθη και Έθιμα, μακρυά δηλαδή από το γνωστό Πνεύμα και Ηθική, του Αυλωνίτη. Τι τις κάνουμε αυτές τις ορέξεις, τις κοιτάμε σαν τη Συρία να σφάζεται και πετάμε κανα βέτο ή εμπλεκόμαστε ενεργά και αποτρέπουμε την πλήρη επικράτησή τους. Η κουλτούρα των Hinschauer ίσως λέει να καταδείξει πόσα πρότυπα συμπεριφορών τροποποιούνται απλώς και μόνο όταν δούμε κάποιον στα μάτια ή αρθρώσουμε ένα απλό αποδοκιμαστικό βρυχηθμό. Μα δεν είναι αυτή η κλασική οπισθοδρομική στάση της θειας Μαρίκας με την γκριμάτσα αηδίας και την κουτσομπολίστικη κουβέντα, άμα έβλεπε καναν γκέυ. Όταν η όρεξη συγκρούεται με πολλές ιστορικοκοινωνικές δομές, με παραδοσιακές και πακτωμένες εγκεφαλικές διαδικασίες, δυστυχώς και το λέω ειλικρινά, δυστυχώς, δεν μπορεί να μη συζητιούνται, δε γίνεται να μην συγχρωτίζονται σε σχολικές συζητήσεις, σε πηγαδάκια εργαζομένων, σε κηρύγματα αμβώνων, στα γήπεδα και στα καφενεία. Ο συγχρωτισμός όμως που γίνεται μονολογικά, εκβιαστικά και κακοπροαίρετα, δεν οδηγεί (μάλλον, δεν παίρνω κι όρκο!) στην περίφημη Integration.
Και κάπου εδώ, ξαναγυρίζω (στην coda, που λένε) στη χώρα που ζω για να αναρωτηθώ κι εγώ πόσο gustibus και coloribus να κρατηθεί στο patchwork των εθνών, πόσα σχέδια και σχήματα να ενσωματωθούν σε μια πλατφόρμα, στα περιβόητα μωσαϊκά των όντων, με κεφάλια και πόδια, τι αποδίδει σαν προστιθέμενη αξία σε οργανωμένες δομές Εργασίας και Ιδέας μια ολοένα επεκτεινόμενη, σαν expanded Universe, Ορεξιολαγνεία και Κάνω-ότι-γουστάρω-κοσμοθεωρία;;;

Η Ελλάδα είναι χώρα φοβική, Η Γερμανία τάχα όχι;;;
Αν έχεις όρεξη, έλα δοκίμασε........!!!!!!!

Γεια σου Μενιδιάτη

Πάει κι αυτός. Πάει κι ο Μιχάλης. Ακόμα ένας Μιχάλης.
Αγαπημένος του πατέρα μου, το έχω ξαναπεί, το γούσταρε πολύ, είπαμε γιατί, έπαιζε στα σκυλάδικα του '70, που τρελαινόταν ο πατέρας μου γι'αυτά. Διονυσίου, Μενιδιάτης, θα τα λένε μαζί τώρα. Τότε ήταν βαριά σκυλάδικα, πριν ακόμα ο όρος ξεφτιλιστεί με τους ....μετέπειτα ακατανόμαστους.
Η βελόνα στο πικάπ, τα λαϊκοδημοτικά στο φουλ, η μαγκιά στη ζεμπεκιά. Τραγούδια του Καραμπεσίνη, του Βασιλειάδη (πού να 'ξερε!!), καλά, οι "Αγωνίες" του Χιώτη που είπε για μένα είναι ύμνος ουσάκ. Αλλά και αυτό το κομμάτι, που η αλήθεια είναι ότι το πρωτοάκουσα, κάπου το '85, απ΄τα παιδιά της Πάτρας, είναι αδυναμία μου από παλιά. Πού να ήξερα κι εγώ πόσο θα με εξέφραζε τώρα!!!

Μα εγώ περιμένω ακόμα...........
Γεια σου Μιχάλη, καλά να είσαι, να σε θυμόμαστε εμείς, με τα πικρά δάκρυα στης καρδιάς μας το αγιάτρευτο τραύμα, που περιμένουμε το θαύμα, τα "λαικά" κατακάθια της ξενητειάς.
Υ.Σ. Μου περιέγραφε ο μπαμπάς πώς πηγαίνανε για τα καπνά πριν χαράξει και έπαιζε στο ντάτσουν το "περιφρόνα με" και χόρευε όλη η πεδιάδα και φώναζαν από τα άλλα χωράφια, δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω, αλλά τον πιστεύω.
Πάντως μεταξύ του "περιφρόνα με" και των "αγωνιών", θα προτιμήσω το δεύτερο. Το σκαλίζω κι εγώ, αλλά με μπερδεύει λίγο η άτιμη η εισαγωγή, άτιμε Χιώτη!
Αλλά έλα η που η SEPA έχει άλλη γνώμη.......

Γι'αυτό και εγώ σαν απάντηση στο προηγούμενο τραγούδι, στο οποίο περιμένω το θαύμα, βάζω και γουστάρω με Άκη Πάνου. "Γιατί να ζήσω φρόνιμα, τα χρόνια μου τα γόνιμα;;;" Έλα ντε, ορμάμεεεεεε Μιχάλη μου, Σεισμός και πάνω και κάτω

Revision 23.06.2013
P.S Βρήκα κρυμμένη φωτό του '90 με το Μενιδιάτη και τον πατέρα μου, στην άκρη δεξιά κι ο Ζέρβας. Μεγάλες μούρες, τρελά βράδια...και χρόνια.
Είχα υποχρέωση να τη βάλω.......στην υγεία μας και όλων όσων θα μας θυμούνται

Οι λίμνες της διασκέδασης

Λόγω του ότι άρχισα να βαριέμαι πλέον την ανάλυση των πολιτικοκοινωνικών τεκταινόμενων, λέω να γράφω για κάποιο διάστημα μόνο ότι συμβαίνει σε μένα. Ταχύ οδοιπορικό που λένε ή μικρή βιογραφική περιπλάνηση.
Σήμερα που είχε πολύ ζέστη, έπιασε δηλαδή τους 36 βαθμούς και μαζί με την υγρασία, ήταν σχετικά ζόρικα, αποφάσισα να ξαναπάω στη λίμνη του Klein Krotzenburg, που μου είχε αρέσει πολύ την τελευταία φορά. Ξεκίνησα λοιπόν με το ποδήλατο, το Navi, το ένστικτο και ένα σακίδιο με τα απαραίτητα, πέρασα χωριά και δάση, καταπληκτικές διαδρομές, σταματούσα συχνά και τσιμπιόμουν αν πραγματικά το ζω αυτό ή το φαντάζομαι. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα δάση αυτά, ποδηλάτες, δρομείς, σε χαιρετούσαν, ρωτούσα και καμιά πληροφορία, όλοι είχαν διάθεση να μου δείξουν, ένας με πήγε 1 χιλιόμετρο μέχρι μια διασταύρωση για να μην μπερδευτώ. Έκανα γύρω στα 20 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 10-12 σίγουρα ήταν απίστευτα όμορφα, προστατευμένα από τη ζέστη και αναζωογονητικά.
Φτάνω εν τέλει στη λίμνη, ο χαμός Κυρίου, κόσμος και ντουνιάς, οικογένειες, ζευγαράκια, παρέες εφήβων, κορίτσια/αγόρια, μόνοι τύποι, όλη η γκάμα. Έκανα κάμποσες βόλτες κολυμπώντας, την άραξα σε μια άκρη, συνέχισα τον "Κοκκινολαίμη" του Jo Nesbo, κάποια στιγμή την έπεσα σε μια καρέκλα από αυτή που χρησιμοποιούν οι ερασιτέχνες ψαράδες, είδα κάτι βατόμουρα, έφαγα, ξανακάθησα και παρατηρούσα αυτά τα φοβερά ιπτάμενα αρθρόποδα, που περπατούν πάνω στο νερό. Τι θαύμα έντομο, σαν κουνούπι, με ικανότητα προσ- και απο-θαλάσσωσης. Όλα μαζεμένα με τέτοια άτακτη κίνηση, σαν Brown. Με έψησε και λίγο ο ήλιος, καθότι δεν είχα αντιηλιακό μαζί μου, οπότε μόλις πήγε 2, 2μισι, τα μάζεψα και την έκανα. Βέβαια, δεν άντεχα να ξανακάνω την 20άδα, οπότε στα 9,5 χιλιόμετρα μπήκα στο S1 από Obertshausen και έφτασα σπιτάκι μου, να φάω και κατιτίς.

Οι λίμνες μου αρέσουν. Έχουν ηρεμία, στατικότητα, σιγουριά. Πού να σε πάει;;;; Ενώ ένα ρεύμα ποταμού ή μια αγριεμένη θάλασσα σε πάει στο Λιβυκό χωρίς να πάρεις πρέφα. Στη Λίμνη, χωρίς άνωση, με τα φυτά να προβάλλουν αντίσταση, είναι και η κολύμβηση μια καλή άσκηση. Υποκατάστατο θα μου πεις. Ναι αλλά ικανό να σε δροσίσει μια ζεστή μέρα, να σε ηρεμήσει, να σου δώσει μια αίσθηση μικρού ορίζοντα, να μη χάνεται το βλέμμα στη θαλασσογραμμή, να βλέπεις τα όρια της και τα δικά σου, να αναγνωρίζεις τον περίγυρό σου, να μη φαντάζεσαι πέρα από αυτόν. Δεν είναι άσχημα, μια επαναδιαπραγμάτευση των ορίων. Πόσο να φτάσω για να δω ότι είμαι πάλι στο ίδιο σημείο; Υπάρχουν βέβαια και οι τρελαμένοι. Κολυμπάω σε μια άλλη Badesee σε Naturschutzgebiet, όπου τα φύκια από κάτω έφταναν μέχρι την επιφάνεια και manchmal fühlte ich mich das Ergreifungsgefühl. Obwohl hatte ich verstanden, dass das keine Oktopus bzw Seemonster war, kann nicht lügen, fürchtete ich mich ein bisschen. Na ja, setzte ich mit meinem Schwimmen fort, bis eine Terrorstimme hatte mich erschrocken. Eine deutlich hysterische Frau brüllte und jaulte, als die Seelöwen sie essen würden. Ich fragte, ob sie Hilfe brauchte aber die Kommunikation war schwierig. Ich sagte ihr Ermutigungswörter und verließ sie, weil es sinnlos war. Sie hat mich gedankt. Komisch war, dass ihre Familie still gewesen war und  sich nicht bewogen hat. Sobald war sie raus vom Wasser, war sie weiter gegangen nach der See. Und begann weiter zu brüllen und jaulen. Na gut, gibt es psychische krank Leute, das ist sehr verbreitet.
Also, das was. Meine kurz Geschichte bezüglich der See.

Κύκνοι και Πάπιες

Δίπλα απ'το Μάϊν περπατάς, κάνεις ποδήλατο, αθλητισμό, ή αράζεις τρώγοντας ή πίνοντας, γενικά καλοπερνάς. Εκεί σε κάτι ωραίες εσοχές, την πέφτουν και διάφορα όμορφα πλάσματα. Άσπροι επιβλητικοί κύκνοι, σαν άρεια φυλή των ζώων, με ανάστημα, εκτυφλωτικό λευκό, και σαν ένα αδιόρατο υφάκι. Δίπλα τους άνετες κι ωραίες, πιο χαλαρές θα έλεγα, κάτι κοντές καφετιές πάπιες. Δεν τις λες κι άσχημες, αλλά λίγο το σκούρο γύρω από τα μάτια τους, το άτσαλο περπάτημα, σε κάνει να τις βλέπεις "κάπως". Όχι υποτιμητικά, αλλά σαν "από άλλο κόσμο", όχι αυτόν των κύκνων. 

Παραδόξως αλλά πάλι, ίσως πολύ φυσιολογικά, τα δύο αυτά σχεδόν διαφορετικά είδη, ταίριαζαν και κάναν παρέα, έπαιζαν σχεδόν παρέα, δεν ενοχλούνταν κανένα από τα δύο, έτρωγαν από τα ίδια φαγητά, κάναν μπάνιο στα ίδια νερά, καθόντουσαν κάτω από τα ίδια δέντρα. Integration που λένε! Οι κύκνοι δεν είναι και πολλοί, μάλλον υπογεννητικότητα θα έχουν κι αυτοί, είναι και σιωπηλοί, ήρεμοι, έχουν τάξη, πειθαρχία, και πολλή υπομονή, αν κρίνω από το πώς αντιμετωπίζουν τις γύρω πάπιες. Οι οποίες και φωνακλούδες είναι, φασαρτζούδες, μια πετάνε, μια προσθαλασσώνονται, μια τα μικρά τους κυνηγάνε, μια περπατάνε βιαστικά έξω απ'το νερό. Λοξοκοιτάνε καμιά φορά τους κύκνους, αλλά δεν τα βάζουν και μαζί τους, αντιλαμβάνονται τη διαφορά ...ύψους, είναι πιο θαρραλέες είναι η αλήθεια, είδα κι έναν που τάιζε μια από αυτές στο στόμα, πολύ φιλικές, ενώ οι κύκνοι πιο αξιοπρεπείς, ανώτεροι, δεν τρώνε από όποιον να'ναι. Αν οι πάπιες είχαν λίγη περηφάνεια, θα 'πρεπε να αφήσουν μια απόσταση από τα κατάλευκα ψωροπερήφανα Κύκνεια Άσματα. Αλλά έχουν όμως προσαρμοστικότητα. Παντού βολεύονται, όπου γης Πατρίς. Αποδημία, αποδημία!  Κι ας μην ξέρουν και τη γλώσσα καλά-καλά. Γι'αυτό και δεν αυτοκτονούν, επειδή δεν έχουν καμιά φοβερή τσίπα, ξεπουπουλιάζονται λοιπόν ευκολότερα και αλλάζουν χρώμα, σα χαμαιλέοντες, προσαρμόζονται στο γύρω περιβάλλον. Σκούρα νερά, θολά χώματα, καφετιές πάπιες. Ανοιχτόχρωμα γαλαζοπράσινα νερά, πράσινες-μωβ οι πάπιες. Δε μασάνε! Δε δίνουν εύκολα στόχο. Ενώ ο κύκνος κάνει μπαμ. 

Όλα μαζί πάντως συνυπάρχουν, μπορούν και συμβιώνουν και καλοπερνάνε κι αυτά. απ'όλα έχει ο Πλανητικός Μπαξές. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;;; Μια τούφα χόρτα δε θα βρούμε να φάμε;;; Γιατί να στραβοκοιτιόμαστε συνέχεια;;; 

Αυτά σκεφτόμουν, βλέποντας τη Φύση και ξεχάστηκα..................Ωραίο απόγευμα!

Strasbourg strählt Europäische Kultur aus

Πήγα μονοήμερη στο Στρασβούργο, που είχα να πάω από το 1987, νομίζω. Τότε ήταν για λίγες ώρες, δε θυμάμαι και πολλά, αφού δεν ήταν και κάτι να μου κάνει εντύπωση. Από τότε προφανώς άλλαξαν πολλά. Μαζί με τα αδέρφια μου (τα δύο δηλαδή, ο άλλος είναι στην Αθήνα) και κάτι φίλους τους κάναμε κάτι βόλτες, είδαμε, φάγαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε, γευτήκαμε, ακουμπήσαμε λίγη από την Κουλτούρα της πόλης. Κάπου στην Αλσατία, μεταξύ Τραπεζών, κρασιών και Ομογενοποίησης φυλών, το Στρασβούργο υπάρχει για να μας λέει τα όνειρα των Ευρωπαϊστών, που ακόμα κοιμούνται κι ονειρεύονται, πως την αυγή παντρεύονται μια Παγκόσμια Νύφη και μια Υπερπολιτισμική Πεθερά και αγκαλιάζουν όλους τους λαούς κάτω από μια σημαία, με πολλά χρώματα. Ο Ευρωπαϊσμός είναι κι αυτός ένας -ισμός, προβληματικός και αιθεροβάμονας. Κοιτάει μακριά, βλέπει στο βάθος όλους τους ανθρώπους, θέλει να τους δώσει άσυλο και δικαιώματα, Προστασία και Δίκαιο, ξεχνάει όμως να δει τους άστεγους, που είναι στον προαύλιό του.
Θα μου πεις όλα στο κέντρο τους Ευρωπαϊσμού είναι διαφορετικά. Στις συνηθισμένες πόλεις, οι ζητιάνοι έχουν κομμένα πόδια, τα επιδεικνύουν μπροστά σου, μήπως και πας να κάνεις πως δεν κατάλαβες το πρόβλημα. Κυκλοφορούν ξυπόλητοι στους 8 βαθμούς, αξύριστοι και άπλυτοι, να νοιώσεις από παντού την ανάγκη. Από την άλλη στο Στρασβούργο, ο ζητιάνος διαβάζει λογοτεχνία (;;!!) δεν πρόλαβα να δω τι, καλοφτιαγμένος, συγυρισμένος, με καρεκλάκι και ωραίο designάτο καπελάκι. Άνεργος από επιλογή ή από υπερβολική αξιοπρέπεια;;
Ενώ στους κάδους των άλλων πόλεων, στα πάρκα, βρίσκεις κουτάκια αλουμινίου μπύρας και κόλας, εδώ βρήκα κι ένα μπουκάλι σαμπάνιας. Απίστευτο αλλά αληθινό για μένα, ντιπ νορμάλ για τους Στρασβουργιανούς. Ποια θα είναι η κατάληξη δεν ξέρω. από την πολλή σαμπάνια, να οδηγηθούν στις ρετσίνες και στα σνιφαρίσματα κόλλας, λες;;; Η απόγνωση τρυπώνει και από το Σένγκεν, ξέρεις..
Οι Αλλεμάνοι είναι κράμα Γερμανών/Φράγκων, στοιχείων κοινών, που μια μισιούνται, μια αγαπιούνται. Πάντως οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ με μισαλλοδοξίες και ψωροματαιοδοξίες.
Η Ευρώπη δεν πεθαίνει, μόνο το ευρώ της μπορεί να αρρωστήσει βαριά, με καρκίνο και ΕλληνοΙσπανίτιδα, παραλλαγή Ιταλοιρλανδική. κατά τα άλλα, θα ανεβοκατεβάζει τα καραβάκια της στο ποτάμι και στις διώρυγες, να βλέπουν οι τουρίστες να χαίρονται, νομίζοντας ότι βλέπουν τις μετοχές τους.
Δε λέω άλλα. Βαριέμαι να αποθανατίζω αποθα(νατισ)μένες πόλεις,
παρένθεση: Θυμήθηκα μια φορά που παίζαμε σκραμπλ με την αδερφή μου και με ρωτάει " επιτρέπονται καλλιτεχνικές/λογοτεχνικές λέξεις;;;" και γράφει "Ποθαμένης"!!!! Πού τη βρήκε η αθεόφοβη, ήθελα να 'ξερα! ίσως απ΄το Ποθαμένο λικέρ που διάβαζε τότε. Οπότε βάζω εγώ το Α και παίρνω τριπλή αξία, Αποθαμένης....κλείνει και αυτή η παρένθεση.
Οι Αποθαμένες πόλεις, οι ευρωπαϊκές οι παλιοκοινωνίες, μας κόλλησαν αυτές την αρρώστεια και όχι εμείς αυτές. Οι τρόποι οι καλοί, τα τσιγάρα κομμένα, τα κουστούμια ραμμένα στο ίδιο μοτίβο, το ευρωπαϊκό, τα βλέμματα νεκρά και λωλά. Και μια λίμνη στη μέση, δίπλα στο Συμβούλιο και στο Κοινοβούλιο, να αντικατοπτρίζονται τα (πεθαμένα) όνειρα των Ευρωπαίων............

Unglaublich aber wahr

Η Ελλάδα υπάρχει, αναπνέει, ιδρώνει αλλά κάνει διακοπές, ζει και περιμένει. Όπως πάντα! Το Μάννα! Εξ' Ευρώπης. Κάποιοι γλύφουν πληγές, κάποιοι βάζουν κεφάλια στην άμμο, κάποιοι όμως τρίβουν τα χέρια τους. Τα λεφτά σιγουρεύονται σε ακίνητα στην Αγγλία, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ. Οι καταθέσεις από Ελβετία μετακινούνται γρήγορα και μεθοδικά προς άλλους Steueroasen. Ας είν' καλά τα Παρθένα Νησιά. Ο Έλληνας μεγαλουργεί κι εκεί. Γιατί μαζί σας τα 'φαγε, έτσι δεν είναι;;; Ο Στουρνάρας κακολογεί Βενιζέλο, ο Βενιζέλος το Σαμαρά, ο Σαμαράς το ΣΥΡΙΖΑ, κ.ο.κ.
Και οι υπόλοιποι;;;;;; Οι υπόλοιποι, πέρα βρέχει!!! Έλα όμως που δε βρέχει!!!!
Κι άμα θα βρέξει, θα βρέξει σφαλιάρες και φάπες, όχι ευρώ και δολάρια.
Αλλά όλοι οι αναλυτές περιμένουν, σαν τον απλό πολίτη, μια καλή κουβέντα από τα γεράκια του πολέμου, αγαπημένοι έμποροι όπλων, αμερικανοί υποστηρικτές της δημοκρατίας. Σου λέει γιατί να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, αλληλοσπαραζόμαστε και χωρίς όπλα, μόνο με τη μιζέρια. Ο ένας φταίει, ο άλλος βλέπει, συμπράττει βουβά, "συμπαρίσταται" έλεγε κάποτε ο Κωστάκης. Κι εγώ από εδώ που είμαι, μόνο να συμπαρασταθώ δε μπορώ. Απίστευτο, αλλά δεν μου βγαίνει και καμιά φοβερή συμπαράσταση. Συμπαράσταση λαέ, ποιος "λαέ";;; Λαέρτης είναι ο πατέρας μου, που με περιμένει, άλλον "λαέ" δεν ξέρω.
Η αλήθεια θα φανεί, λίγους μήνες ακόμα, ας περιμένετε. Εγώ όχι.

Μπήκε κι ο Αύγουστος

Καλά να πάνε εύχομαι και προσπαθώ κι αγωνίζομαι. Η Πανσέληνος βέβαια με κοιτάει και μου λέει: "κανονικά Vollmond με λένε, αλλά άντε προσωρινά στη χαρίζω!" Κοιτιέμαι, κοιτάω, βλέπω, sehe und gucke. Αύγουστος μέσα κι έξω, θα φανεί, mal schauen!
Υπάρχει βέβαια πιθανότητα εγώ να βλέπω αυτό που δε βλέπεται, ή να μη βλέπω αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι, αλλά κι αν φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, σαν την Πανσέληνο ένα πράμα, πώς δεν το βλέπω, αλλά απλά το κοιτάζω; Βγάζει αλλουνού μάτι αλλά όχι το δικό μου;;;
Οι καταστάσεις παραπέμπουν σε ύστερο Μεσαίωνα ή Αναγέννηση (Δάντης μαζί και Bruegel), βρίσκομαι σε Βαβέλ, μέσα κι έξω, παρελθόν και μέλλον. Μιλάνε, μιλάω, ποιος αντιλαμβάνεται πραγματικά, γλώσσα σώματος, πνεύματος, ανακόλουθα μηνύματα σκορπιούνται. Η δύναμη υπάρχει, τα σκοινιά αντέχουν, θα φτάσουν κάποτε και οι βάρκες σε λιμάνια γνώριμα, φιλικά, οικεία. Οίκαδε! Εδώ, εκεί, μπρος, πίσω, μακρυά, κοντά, ποιος ξέρει, μπορεί και στο φεγγάρι, αρκεί να είναι Πανσέληνος, αρκεί να είναι Αύγουστος. Μεγάλα, γιομάτα, εντυπωσιακά, όχι άλλα λίγα και μίζερα, όχι στα "μάλλον", στα "θα δούμε". Είδαμε ρε μεγάλε, είδαμε, τι καταλάβαμε;;;
Καλά θα πάνε, θα δεις. Απλά υπομονή,τέσσερα/πέντε Πανσέληνα ακόμα, κανα δυο Αύγουστους ίσως και μετά .......και μετά......... Ε και μετά, βλέπουμε!!!!!!!