Να πάει και να μην ξαναγυρίσει;;;; Όχι!!! πρέπει να καρφωθεί βαθιά στα σανίδια των αναμνήσεων, τα σάπια ξύλα της ψευδαισθησιακής παράγκας, που ονομάζαμε "πρότερος βίος". Σαν του Καραγκιόζη την παράγκα, δεν περάσαμε κι άσχημα, βγήκαν καλά πράγματα, αλλά τα σανίδια κρυμμένα από το μάρμαρο, παρέμεναν σάπια και τελικά;;;;; Έπεσαν όπως αναμενόταν, wie gezeigt, υπό το βάρος της αφόρητης αλήθειας.....
Να μετανοιώσω, δεν μπορώ για τίποτα, έπρεπε να τα περάσω, να τα ξεχάσω δεν θέλω, να αποφύγω να τα ξαναζήσω ίσως μπορεί να βγει και σε καλό.
Ας πάει στην ευχή λοιπόν, το 2012 με τα ...όλα του. Να μην ξεχαστεί, να μην σβηστεί σε μνήμη ανοϊκού, να στέκεται εκεί κάπου μεταξύ των νεκρών Μάγιας και μιας φυγής, να αναβοσβήνει σαν ταμπέλα νέον "μεταφερθήκαμε απέναντι", και να δώσει μια καλή σπρωξιά, να μην πω κλωτσιά, στο 2013, να συνέλθει λιγάκι, να μην αρχίσει πάλι παροχολογίες και παπαρολογίες, να του πει δύο λογάκια στο αυτί, "κάτσε καλά καινούριε χρόνε" και να πατάμε στα χώματα μας, ο καθείς και το terra firma του.
Καλή Ζωή, όσοι την έχουμε, καλή Ανάπαυση όση τη βρήκαμε, καλή Πορεία όσοι αντέχουμε ακόμα
Να ιδούμε και να μας δούνε, αλλιώς και πάντα κάπως.
..........Συνεχίζεται....................
Ενοίδας
Υ.Σ. Κι ένα τσιτάτο (ακόμα)
Για την τύχη σου στηρίξου στο λαγοπόδαρο αν θες, αλλά θυμήσου ότι δεν ωφέλησε τον λαγό.
Σήκωσε μανίκια, καλύτερα!
.....aber gleich. Momentan sind wir gerettet, bis ein andere Prophezeiung wieder ......nicht stattfindet.
Warten sie mal, gibt es viel zu erzählen von Mayas Kalender. Nicht nur das Ende, sondern ein Anfang. Und wie gesagt, war am Anfang das Wort.
Also warten wir auf ein Wort...........
Welche andere????? Die Liebe.
Όταν ο εαυτός μου τα βρίσκει ζόρια εδώ, έρχομαι αργά και παγερά και του φωνάζω στο αυτί:
"Ξέχασες την Τούμπα, μαλάκα;;;;"
(ξέρει αυτός)
Οπότε έρχεται στα συγκαλά του και συνεχίζει.
Να θυμηθώ να μην ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ, την Τούμπα, Καισαρείας κάτι.
Πρέπει.
Υπέροχη συναυλία στην Tampa της Φλόριντα, με καταπληκτικό line-up. Πέρα από Άντερσον και Μπαρ, έτσι ξεκίνησε ο τέλειος Glascock, ζόρικος μπασίστας, που συμμετείχε στα αγαπημένα άλμπουμ "Songs from the wood" "Heavy Horses", δυστυχώς πέθανε νεότατος, 28χρόνων, καρδιακές επιπλοκές (συνδυασμός βαλβιδοπάθειας από λοίμωξη, κατάχρηση ουσιών, και διάφορα άλλα ...συμπαρομαρτούντα). Επίσης ο ντράμερ Barrimore Barlow, παλαιό μέλος, κορυφαίος κατ'εμέ, αλλά και ο οποίος το '79-80, μετά το θάνατο του Glascock, που ήταν και ο καλύτερος του φίλος, συντετριμμένος εγκατέλειψε το συγκρότημα και ουσιαστικά εκείνη την περίοδο, τελειώνει μια εποχή για τους Tull, ανοίγει μια άλλη, την οποία δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω, ούτε να συνδεθώ μαζί της. Προσωπικά θεωρώ ότι οι Tull ξεκινούν το '67, τελειώνουν το '79, ίσως λίγο απόλυτο και αυστηρό, αλλά είναι η άποψή μου. Έχω όλους τους δίσκους τους της περιόδου αυτής, και δε βρίσκω κάτι πιο προχωρημένο, ολοκληρωμένο και προοδευτικότερο ροκ σε κανένα άλλο σχήμα.
Από το 32' έως το 38' είναι η μαγεία του φλάουτου του Ιαν.
Να μην ξεχάσω και τους Evan και Palmer στα keyboards/synthesizers, τρομεροί ενορχηστρωτές, δυνατά χέρια, ευφάνταστες φράσεις, σούπερ μουσικοί.
Ήταν μια νέα μέρα χτες, αλλά τώρα είναι πλέον μια παλιά μέρα, ή μια παλιομέρα, αν προτιμάτε.......
(Ταιριάζει σε όλους τους υπερβολικά αισιόδοξους, αλλά κυρίως στους παλαιο-ημερολογίτες, if you know what I mean)
Es versteht sich, dass mein Gedächtnis nur bis zu einem gewissen Grad belastbar ist. Altersgemäß sozusagen. Diese Erinnerungen sind zwar nicht der Grund aber nur der Anlass einer Flash-Back.
Ο μικρός μου γιος σε ανυποψίαστη στιγμή, με αιφνιδιάζει, με ερώτηση, που δεν είναι ουσιαστικά ερώτηση, περισσότερο με διαπίστωση μοιάζει, τυλιγμένη με έκπληξη και απορία:
"Τελικά το αποφάσισες να μείνεις στη Γερμανία;;!!!"
Τι να του απαντήσεις, τι να καταλάβει, τι απάντηση περιμένει (αν περιμένει), τι σημαίνει αποφάσισα.
Έχουμε έλεγχο των αποφάσεων μας; υπάρχει ουσιαστική σύνδεση μιας κίνησης με τις ανεπαίσθητες μικρές ή μεγαλύτερες ωθήσεις από έξω; Ήμασταν ήδη φευγάτοι πριν φύγουμε;
Ποιος αποφασίζει για ζητήματα που δεν αφορούν εσένα, αλλά εσύ τα χρεώνεσαι;
Η άλλη φράση που μου είπε, αφορούσε και το αμάξι, στο οποίο θα βάλω γερμανικές πινακίδες. "Α θα κάνεις και το αμάξι γερμανό;;;!!".
Μην κρίνεις το βιβλίο, του είπα, από το εξώφυλλο ή το αμάξι από τις πινακίδες ή τον άνθρωπο από τη γλώσσα που εξωτερικεύει τη γνώμη του. Υπάρχει πάντα το μέσα του, οι μέσα σελίδες, οι πίσω σελίδες του Σαββόπουλου, το εσωτερικό του αμαξιού, το σαλόνι που λένε, υπάρχει η εσωτερική φωνή, η μέσα γλώσσα, ο μέσα κόσμος. Το "απ'έξω" αποφασίζεται εύκολα, ονομάζεται προσαρμογή. Το "από μέσα" είναι που δεν ξεβάφει, μένει ανεξίτηλο και μένει εκεί που θέλει αυτό.
Είναι αναποφάσιστο, μαζί και αποφασισμένο (από πριν).
(αφιερωμένο στο γιο μου, που βλέπει πέρα από τα ορατά)
Όλοι μαζί ριγμένοι, σπρωγμένοι, βρεθήκαμε εδώ. Σε θάλαμο ασθενών, ένας Ισπανός, μια Ουγγαρέζα, μια Πολωνέζα, ο Έλληνας και ο Βαυαρός. να λέμε στα σπασμένα μας, τις ιστορίες μας, τους πόνους κυριολεκτικά και το μέλλον μας, ο ένας στα μάτια και στο στόμα του άλλου...
πρωτόγνωρο για μένα, όντως
Δεν είναι και άσχημα, απλά περίεργα.
Τα'πε όλα ο Kant, εγώ τι να πω;;
Μόνο να μπορώ, αυτό θέλω κι αυτό πρέπει.
Αν το δεις, έτσι απλά, με 8 λεξούλες, την κοσμοθεωρία της Δύναμης και της Θέλησης,
μπορείς ίσως ευκολότερα να δεις και την "άλλη" πλευρά, τις στιγμές εκείνες που τρέμουν τα δάχτυλα και κόβονται τα γόνατα, τότε που δεν ξέρεις ούτε τι θέλεις, ούτε τι πρέπει.
Το "μπορώ" όμως είναι πάντα εκεί. Το βλέπω κάθε μέρα, να χτυπιέται με την αμφιβολία, να ιδρώνει στις λέξεις και να ουρλιάζει σε κάθε υποτιμητικό βλέμμα. Δεν μπερδεύομαι, δεν είναι περηφάνεια αυτό το "μπορώ", είναι φωτογραφία σε μια κορνίζα, είναι η σκέψη της επόμενης συνάντησης, είναι το ανεξίτηλο χθες που θες να ξεχάσεις, αλλά το αίμα δε σε αφήνει. Αυτό το αίμα που κυλάει, αυτή η ροή είναι το "μπορώ", θα ρίξει φράγματα, θα λύσει θρόμβους, θα κατεβάσει ήλιους στο χώμα.
Για τον καθένα, πάντα υπήρχε και (σχεδόν) πάντα θα υπάρχει το γενεσιουργό αίτιο ενός "μπορώ".
Πού κοιμάται και γιατί, δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο αυτά που θέλω, αλλά δυστυχώς κι αυτά που δεν πρέπει.
Έγραψε. Να σηκωθούμε από τις καρέκλες, να πάμε σπίτια μας. Τελείωσε, δεν παίζει άλλο. Το είδαμε το έργο, αυτό ήταν.
Τώρα ο καθένας στον καθρέφτη του. με τις αναμνήσεις του, τις μελανιές και τα σημάδια.
ετεροχρονισμένη κριτική δεν ωφελεί. έτσι το είδε ο σκηνοθέτης, έτσι το έπαιξαν οι ηθοποιοί, καλοί-κακοί, αυτοί ήταν. >Το έπαιξαν, πάει, τελείωσε.....
Αξίζει να πάει κανείς τώρα για το επόμενο; ξαναπαιγμένο έργο, σήριαλ, μια από τα ίδια. Καλύτερα να θυμάσαι τις παλιές σκηνές, τις παλιές ατάκες, καινούριες δεν ξαναβγαίνουν.
Σκοτεινή αίθουσα, κάπου στους διαδρόμους (του μυαλού), σκουντουφλάς, λες "τώρα;;".
Και τότε είναι που ανάβουν τα φώτα! Και βλέπεις. Ποιοι μείναν μέχρι το τέλος, υποψιάζεσαι ποιοι την κοπάνησαν στη μέση. Άνθρωποι που δεν υπολόγιζες, κάθησαν να περιμένουν, εσένα περίμεναν, να σε ξαναδούν στο καινούριο φως, να σου σφίξουν το χέρι, "καλά τα πήγες!".
Δε θες περισσότερα. Τώρα έχεις αφορμή.
Man soll optimistisch sein. Aber nur getrunken, kann man das schaffen. Oder bis über beide Ohren verliebt. Außerdem scheint mir, dass es als ein "HolyGrail" steht, im Kopf der meisten.
Sekunden der Naivität können Tagen bzw Monaten des Lebens inspirieren. Es kann sein, entweder von blinden Gehorsam gegenüber der Alltäglichkeit oder von voller überoptimismus an die Sachen, ein Mensch nicht klar das ganze Klima beurteilt. Wie gesagt, ist Glück ein überschätztes Ziel, von dem wir häufig verleitet werden.
Tja klar, gibt es Bilder vor unserem Augen, gibt es Träumen und Wünschen. Hat 's mit Realität zu tun? Negativ!
Es geht immer wieder um die Rolle, die uns gegeben wurde, vom Anfang unseres Leben.
Hab vielmehr zu erzählen, sondern ziehe ich vor, gegenwärtig zu verschweigen und warten auf einen besseren Umstand.
Ich behalte mir vor für später. Könnte nicht glücklicher sein!!!!!
Να ξεπλυθούμε από τις αμαρτίες μας, να πλύνει η βροχή τα δάκρυά μας ή να βρέξει και να μας πνίξει όλους ;;;; όλα μαζί, ίσως;;;.........
Το ακούω εδώ και 8 χρόνια, δεν υπάρχει μήνας που δε θα το βάλω, να μου θυμίζει μελλοντικά συναισθήματα............
Ο άνθρωπος υπάρχει, ζει και δημιουργεί, εργάζεται ή όχι, παράγει ή όχι, πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο. Χωροχρονικό κυρίως αλλά και πλαίσιο καταστάσεων, κοινωνικά αστάθμητων. Ξαναδιάβασα για το ρόλο που έπαιξε ο Ντίσνευ, ως καρφί του Μακάρθυ, στην εποχή του, θυμήθηκα κάτι που έλεγε ο Σεφέρης (και το κάναμε ως θέμα συζήτησης στο Λύκειο του '88) για τον καλλιτέχνη και την εποχή του (ότι δεν πρέπει να κρίνεται παράλληλα και το έργο του και η όποια κοινωνική του ατομική δράση).
Ζούμε όλοι μαζί (δυστυχώς), δεν είμαστε καράβια μοναχικά στον ωκεανό του κόσμου, συναναστρεφόμαστε, βοηθιόμαστε ή χτυπιόμαστε μεταξύ μας. Η προϊστορία (και Ιστορία) μας απέδειξε ότι αυτό ήταν καλό, μας έφτασε τέλος πάντων εδώ που είμαστε. Κάθε άνθρωπος συνυπάρχει με άλλους, κάθε χρώμα αναμειγνύεται με κάποιο άλλο, κάθε κρίκος συνδέεται με κάποιον άλλο, ώστε να προχωρήσει η αλυσίδα μιας (όποιας) εξέλιξης. Π.χ., ειδικά η δουλειά μου, δεν έχει κανένα-μα κανένα νόημα, αν δεν υπήρχε η παραδιπλανή εξειδίκευση. Υπάρχει ακριβώς για να δίνει νόημα σε εκείνη. Αλλά και τούμπαλιν. Έτσι και με τους ανθρώπους, υπάρχουμε και έχουμε νόημα, απλώς γιατί υπάρχουν και οι δίπλα. Δεν μπορεί να ξεκόβουμε, απλά επειδή πιστεύουμε στην αυτάρκεια ή την αρτιότητά μας.
Αν καίγονται τα σπίτια των Σύριων, δεν αφορά μόνο αυτούς, αν καίγεται άνθρωπος από Κουκλουξκλανική συμμορία, παθαίνει εγκαύματα όλη η χώρα, αν πεθαίνει ένα παιδί από πείνα σήμερα, (θα έπρεπε να) κάνει εμετό όλη η Υδρόγειος. Αν λιθοβολούν μια βιασμένη, (κάποιοι θα έπρεπε να) μπαίνουν με αεροπλάνα, για να την προστατεύσουν. Όχι βέβαια όπως το έχουν ξεφτιλίσει οι ΗΠΑ, που για να προωθήσουν όπλα, εργολαβίες, πετρέλαια, μπαίνουν σε όποια χώρα γουστάρουν, με πρόφαση τον ΟΗΕ και "ανθρωπιστικές" κρίσεις. Οι άνθρωποι χάνουν την κυριαρχία τους, άπαξ και παραβούν οικουμενικούς/πανανθρώπινους νόμους. Όχι εθνικούς, όχι κρατικούς, όχι κοινωνικοπολιτικά κατευθυνόμενους, απλά και γήινα, ανθρώπινους/Φυσικούς Νόμους. Από αυτούς που καθορίζουν την ύπαρξή μας, που ρυθμίζουν πότε θα πεθάνουμε, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, είτε Δυτικοί είτε Τριτοκοσμικοί.
Φυσικά όλοι από κάπου προερχόμαστε, δεν φύτρωσε κανείς (τουλάχιστον όχι ακόμα). έχουμε μια μάνα, έναν πατέρα, μια πατρίδα, μια Ιστορία, αλλά και μια ιστορία, δεν τα ξεχνάμε, αλλά και δε γαντζωνόμαστε, δε σκοτωνόμαστε για αυτά. Ρυθμιζόμαστε, προσαρμοζόμαστε, από μέσα μας κι από 'ξω μας, βρίσκουμε τους τρόπους να συνυπάρχουμε, μιλάμε ίδιες-κοινές γλώσσες, βολευόμαστε με το θεό του καθενός, με την Ιδέα του καθενός, κοιτάμε όμως προς την ίδια κατεύθυνση.
Μπροστά;; Μπροστά!!
Πλαγίως;; Πλαγίως!!
Στην Ανατολή;; Στην Ανατολή!!!
Προς τη Δύση;;; Προς τη Δύση!!
Οι άνθρωποι μετά τις πρώτες δυαδικές επικοινωνιακές τεχνικές, Ναι/Όχι, κάπου στην πορεία έμαθαν και το Πάσο, το Σύμφωνοι, το Πατ. Να προχωρήσουμε μαζί, παράλληλα, η περιβόητη ουτοπία της Κομμούνας, να λειτουργήσουμε από κοινού.
Πώς μπορεί κάποιος μετά από τόσα χρόνια Δημιουργίας, να θεωρεί εαυτόν ξεχωριστό, πάνω από όλα, να κοιτάει αφ'υψηλού, να θεωρεί ότι εκείνα εκεί, τα μακρινά, δεν τον αφορούν, αυτός είναι προστατευμένος, έχει αλεξίσφαιρη ασφάλεια ζωής/ψυχής. Φτιάχνει π.χ. καραβάκια από χαρτί, ανέμελος στο ειδυλλιακό του τοπίο, γιατί έχει συνοριοφύλακες και καλά ραντάρ. Ενώ κάποιος άλλος που φτύνει το γάλα της μάνας του, πρωί-βράδυ, κάπου αλλού, προκαλεί αναταραχή μόνο με την ιδέα της ύπαρξής του, και πρέπει να αποτελεί μόνο φόντο σε μια κορνίζα, ώστε να μη χαλάσει η ζαχαρένια των φουσκο-αναθρεμμένων.
Πορευόμαστε έτσι χρόνια, αιώνες, όχι μόνο οι Έλληνες, απλά αυτή η ράτσα είναι λίγο χαρακτηριστική. Είναι παλιά ράτσα, πολύ παλιά και έξυπνη. Γι'αυτό και μας εντυπωσιάζει η τόση αγκύλωσή της. Οι άνθρωποι προχωρούν με την ευελιξία τους και "λυγίζουν" την Εποχή, χάρις την Εσωτερική τους Φύση και τη Δύναμη, που τους δίνει η Ένωση. Δεν είναι κυρίως η Εποχή, το Πλαίσιο, που έλεγα, που μπορεί να παρασύρει εύκολα τις μάζες, τα κοπάδια και τις ορδές. Είναι βέβαια η στιγμή, που την εκμεταλλεύεται όμως πάντα ο Ανθρώπινος Παράγοντας. Η στιγμή από μόνη της, είναι ακαθόριστη και χαοτική μέσα στην ολοκλήρωσή της. Μόνο μέσα από την Πράξη, δίνεται νόημα και ορισμός της. Και πράττουν οι άνθρωποι, μετατρέπουν πλαίσια και χώρους, αλλάζουν τις παραμέτρους και διαμορφώνουν τις Εποχές τους. Οι ιστορικοί απλώς μετά θα πουν, κατόπιν εορτής, τις αναλύσεις για τα αποτελέσματα.
Σαν σήμερα, κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα του Τσάρου, το 1917, ξεκινώντας την μεγάλη Ιδέα , τις Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο και άλλαξαν (ναι, εεε;;;) την Εποχή μας, σχεδόν εκατό χρόνια, δύο Βούλγαροι σε ένα γραφείο Μετανάστευσης, σήμερα μιλούσαν μεταξύ τους για την κομμουνιστική εφαρμογή, που τους έκανε τεμπέληδες, ένας Τούρκος άλλαξε το όνομά του στο γερμανικό της γυναίκας του, για να ενταχθεί καλύτερα στο πλαίσιο του, ένας μαυροντυμένος Χρυσαυγίτης πριν έξι μήνες δέρνει έναν Αιγύπτιο, που έφυγε από τη χώρα του λόγω της "μεγάλης ιστορικής Αραβικής Άνοιξης", κατά την οποία σκοτώθηκε ο πατέρας του, και σήμερα ο ίδιος Χρυσαυγίτης είναι μετανάστης στη Γερμανία και τον βλέπουν οι ξένοι σαν "Αιγύπτιο", κάτι Λίβυοι, που ήρθαν στη ζούλα στην Ελλάδα και με λεφτά Καταριανών ασφαλιστικών εταιρειών, κάνουν πλαστικές εγχειρήσεις στη μύτη, για να δικαιολογούν την παραμονή τους και να προσφέρουν (;) χρήμα στην εγχώρια παραγωγή υπηρεσιών υγείας, ένας μεγάλος γλύπτης γίνεται συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή, αλλά και βραβεύεται μετά για το έργο του "που άλλαξε την ανθρωπότητα", κάποιος παρατάει καριέρα και οικογένεια και γίνεται νοσοκόμος στην Αιθιοπία, όπου τον σκοτώνουν με machette, αντάρτες αντικαθεστωτικοί. Στο γράμμα που έστειλαν από το Υπουργείο της χώρας, στους γονείς του παιδιού στο Ντύσελντορφ, έγραψαν "ότι ήταν σπουδαίος άνθρωπος για την εποχή του" (!!!), μια μέρα είδα ένα αγοράκι να παίζει μόνο του, σα θλιμμένο, σα να βαριόταν, ήρθε μετά από λίγο ένα άλλο μαυρούλι, χαρήκανε και οι δύο, παίξαν μαζί για κανα 4-5 λεπτά, μετά το μαυρούλι έδωσε μια κλωτσιά στο άλλο, του πέταξε και άμμο και έφυγε, νομίζω ότι το παιδάκι που έμεινε πάλι μόνο του, έπαιζε πιο χαμογελαστό αυτή τη φορά. ένας τύπος στο S-Bahn ψάχνει να βρει να μιλήσει με κάποιον, τον έχουν όμως όλοι γραμμένο και μετά από λίγο, αρχίζει να μιλάει μόνος του, να ρωτάει και να απαντάει ταυτόχρονα, ο μικρός μου γιός με ρωτάει: "εσύ μπαμπά έπαιζες καλή μουσική;" και απαντάω: "Για την εποχή μου, καλός ήμουν, αλλά έπαιζα μόνος γιατί δεν είχα παρέα".....
Πρέπει να βρούμε το δρόμο, την λύση στο αδιέξοδο που μπήκαμε, που μας έβαλαν ίσως κάποιοι. Κάνουμε πάντα κάτι, είτε αδρανώντας είτε δρώντας, η εποχή στέκεται και περιμένει, θα πάρει μπρος από εμάς ή όχι;; Την ώθηση εμείς θα τη δώσουμε, χωρίς κόστος δε γίνεται τίποτα. το ψάρι θέλει βρεμένο κώλο, Συν Αθηνά αλλά και χείρα, τίποτα ουρανοκατέβατο, τίποτε (αλλά ίσως και όλα) θεόσταλτο, ότι κάνουμε (που λένε και οι μονομάχοι) αντηχεί στην αιωνιότητα, δεν είναι μόνο τα έργα τα πνευματικά, τα εξωτερικευμένα, που αντανακλούν το ρόλο μας στην εποχή, πάντα υπάρχει και ένα στίγμα, ατομικό και κοινωνικό, η ίδια η Κίνηση του Σώματος, προς τα δεξιά ή τα αριστερά, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, οι Πράξεις μιας Ζωής, οι καταγραμμένες (αναθεματισμένο Dokumentation!) και δηλωμένες/αποθηκευμένες με τη σύγχρονη ορολογία, Συσπάσεις μυών που θα παράξουν έργο και θα ταράξουν την εντροπία μιας εποχής, έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε "τέτοια ποιήματα; σου φτιάχνω εκατό την ώρα", γιατί αυτό θέλουμε κι εμείς, γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο (και την εποχή του, θα πρόσθετα εγώ)....................................
Kloster Marienthal. Μια καλή Κυριακή, με ήλιο και πολύ κόσμο, μια βόλτα......
Η παράσταση μου άρεσε, αν και πρώτη φορά σε όπερα. Nessun Dorma, Niemand schlafe.......
Είχα γνώστες παρέα μου , που ήξεραν πολλές λεπτομέρειες, με βοήθησε αυτό, χώρια οι υπότιτλοι στα γερμανικά. Ωραία πράγματα, ξεκούραστα, αν και υποβλητικά.
τα βίντεο δεν είναι καλά, το ξέρω, αλλά δεν μπόρεσα καλύτερα, φοβόμουν και μη με πάρουν χαμπάρι......τα 'βαλα έτσι απλά για τη γεύση, λίγο για την όρεξη, σα ραπανάκι κουλτούρας.
Το ματς σήμερα προβλεπόταν ντέρμπυ, αλλά κατέληξε εύκολη (κατά το πλείστον) υπόθεση για την Άιντραχτ. Καταρχήν εγώ, ως συνήθως, πηγαίνω νωρίς και διαβάζω καμιά εφημερίδα, τρώω κανα λουκάνικο και ακούω τη μουσική του σταδίου. Μετά περιμένω να μαζευτεί ο κόσμος και να τραγουδήσουμε, κουνώντας το μαυροκόκκινο κασκόλ μου. Αυτοί δηλαδή, γιατί εγώ δεν τα καταλαβαίνω όλα, απ'όσα λένε.....μόνο στο Eintracht Frankfurt .....am Main, am Main, και κάτι wiederholung που πιάνω, φωνάζω και γενικά τα Οοοοο Αααααααα......
Γενικά η ατμόσφαιρα είναι καταπληκτική.
Ακόμα και με τους φιλοξενούμενους δίπλα μας, φώναζαν, τσίριζαν, τραγουδούσαν, πολλοί ήταν κι ανάμεσά μας, με τα πράσινα κασκόλ, και τα ρούχα με το 96, αλλά δεν τρέχει τίποτα. Παιχνίδι και διασκέδαση.......... Όμορφα πράγματα! Ως και η κυρία με το μωράκι το απολάμβανε, γιαγιά, που η κόρη από το Αννόβερο είχε ντύσει το μωρό, με φόρμα πράσινη και με σήμα του Αννόβερου, αλλά ο μπαμπάς από Φρανκφούρτη, του είχε βάλει και κονκάρδα από Άιντραχτ.
Κανείς δεν κινδύνευσε, κανείς δε φοβήθηκε, η ατμόσφαιρα δε βρώμαγε καπνογόνα, τα μάτια δεν έτσουζαν από τις σκόνες και τις φλόγες των φωτοβολίδων, τα αυτιά δεν πονούσαν από τις βρισιές που άκουγες (κανα arschloch, που και που, δεν έλεγε και πολλά),και μιλάμε για ντέρμπυ.
Τέλος πάντων, πέρασα ωραία, ωραία πήγα, ωραία γύρισα, ούτε ποδοπατήθηκα, ανθρώπινα πράγματα, με το e-εισητήριο μου, σωματικό έλεγχο αξιοπρεπώς, όχι σαν τα ζώα. εδώ είχε από όλα εκείνα, που μου έχουν λείψει στα γήπεδα. Μπορεί ποιοτικά να μην ξετρελαίνομαι κιόλας (θα μου πεις, πέρασαν και τα χρόνια για να ξετρελαθούμε με αυτά), αλλά τουλάχιστον απολαμβάνω σαν κύριος, το ξελαρύγγιασμά μου, ουρλιάζω επιδοκιμάζοντας τους παίκτες μας, χειροκροτώ και τον αντίπαλο, αλλά τον ειρωνεύομαι και τον δουλεύω κιόλας, στα πολιτισμένα πλαίσια και φυσικά περιμένω το επόμενο παιχνίδι με προσμονή και ξεχωριστή συγκίνηση. Ποδόσφαιρο, πολιτισμός, Funkultur.
Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι, τα μυαλά και οι σκέψεις το ίδιο, η εκφορά ίσως να αλλάζει. Π.χ. κάποια στιγμή μας σφυρίζει ο διαιτητής ένα "ανάποδο". Γυρίζει ο μουστάκιας με την μπύρα δίπλα μου "Είναι από το Würth και επειδή τους κάναμε σκόνη εδώ, μας το κρατάει και μας σφυρίζει falsch", αν κατάλαβα καλά αυτά που μου είπε. Κουβέντα δηλαδή επιπέδου Αγροτικού Αστέρα, αλλά την είπε έτσι απλά κι ωραία, που δε με χάλασε, γιατί έκανε την πλάκα του, ούτε τον έβρισε ούτε τίποτα, απλά Quatsch, στα πλαίσια του παιχνιδιού.
Με βλέπω τακτικό θαμώνα του Commerzbank Arena (Κι όσο βλέπω και φανέλες Amanatidis και Gkekas ακόμα και τώρα, λέω "ακόμα πιάνει η μπογιά μας")
Λέγεται Leonhard-Eißnert Park (παλιός δήμαρχος) και είναι περίπου 220 στρέμματα.
Είπαμε, σήμερα frei και έκανα τη βόλτα μου με το ποδήλατο, τον ήλιο να με ζεσταίνει και τα μαύρα μου γυαλιά παρέα. Μπροστά στην είσοδο, ξεκινάει ένα καταπληκτικό Abenteuer Park, με αναρριχήσεις, με μετακινήσεις από δέντρο σε δέντρο, σε μεγάλη έκταση, με σκοινιά/αλυσίδες/κρίκους/συρματόσχοινα, παρα πολλές επιλογές σε ύψη και αποστάσεις, για όλα τα παιδιά από 4 μέχρι 20 χρονών. Σήμερα είναι και Schulferien, είχε παρα πολλές οικογένειες, γονείς/παιδιά και γιαγιάδες.
Μου άρεσε που είχε πολύ ωραία απλωμένο το δίκτυο με τις μετακινήσεις. Έκανα την ποδηλατάδα κι από πάνω μου περνούσαν πιτσιρίκια. Είχε φυσικά και υπεύθυνους προπονητές, που εξηγούσαν, συνόδευαν και προστάτευαν τους καινούριους στο άθλημα. Σε μερικά σημεία είχε και δίχτυ από κάτω, έξτρα δηλαδή από τα κράνη/γιλέκα με ιμάντες. (δυστυχώς κλείνει από Νοέμβριο μέχρι Μάρτη)
Πότε θα πάμε άραγε με τα παιδιά;;
Γεμάτο διαδρομές το πάρκο, με τα κίτρινα φύλλα των δέντρων να φτιάχνουν το φθινοπωρινό σκηνικό ωραιότερο, κάθε γωνιά και παγκάκι, κάποιοι συνταξιούχοι (μάλλον) να διαβάζουν εφημερίδα, με το ποδήλατο από δίπλα.
Κοντά εκεί και η απαραίτητη πίστα για skateboard, βέβαια αυτοί διαφήμιζαν και το parkour (ότι κάνουν μαθήματα κι έτσι), αλλά και το Verkehrschule, το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής δηλαδή, μικρό αλλά λειτουργικό.
Κανονικό γήπεδο, της VfB 1900, να απολαμβάνεις μπάλα στο δάσος, δίπλα φυσικά είναι και το κανονικό,το μεγάλο στάδιο, των Offenbach Kickers, με πολύ και φανατικό κοινό, όλων των ηλικιών. Τις προάλλες είδα έναν παππού (δε θα'ταν και καμιά 80αριά;) κανονικά με κασκολάκι, καπελάκι, μπαστουνάκι, τη γιαγιά α λα μπρατσέτα και πήγαιναν για ματς!!!
Μέσα στο πάρκο έχει πινακίδες για να μη χαθούν όσοι πάνε με τα πόδια στο στάδιο.
Τα ξέφωτα υπέροχα, καταπράσινα, οι άνθρωποι εκπαίδευαν τους σκύλους τους, έκαναν βόλτα με καρότσια, άραζαν,έκαναν τζόγκινγκ, ποδήλατο. Και γύρω μου, έψαχνα, έψαχνα, ούτε ίχνος σκουπίδι, λέω δε μπορεί, κάπου θα είναι κρυμμένο/θαμμένο κανα κουτάκι μπύρας. Τίποτα!! Παντού κάδοι σκουπιδιών, όλοι με σακούλες (άθικτες όχι σκισμένες), τίποτα κάτω. Και υπόψην μιλάμε για το Όφενμπαχ, εργατούπολη/ausländerούπολη, που θεωρείται πολύ υποβαθμισμένη περιοχή, από όλους τους "ψηλομύτες" γείτονες μας. Κι όμως........
Σε άλλες περιπτώσεις, κάτι τέτοια θα με έθλιβαν. Τώρα όμως αναγαλλιάζω, χαίρομαι και κρυφογελάω. Γιατί απλά....είμαι εδώ!
Από τα καλύτερά μου είναι και το Denkmal, μνημείο για τους πεσόντες (!). Και εξηγεί, "σε όσους έπεσαν νεκροί, σε ξένη γη στο όνομα της Vaterland". Αναφέρει τα συντάγματα (Regimenter), τις στρατιωτικές μονάδες που συμμετείχαν (!!) στις μάχες '39 με '45, στη Σερβία, στη Ρουμάνια, στα Καρπάθια (!!!), στο Βέλγιο (!!!!), και αλλού, αλλά και στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και κάποιους πεσόντες το διάστημα 1924-1928 (!!!!!! άγνωστο σε μένα τελείως). Ωραίο μου φάνηκε, οι στρατιώτες, οι νεκροί εννοώ, προκαλούν πάντα την ίδια θλίψη, θύτες και θύματα μαζί, φταίχτες κι αθώοι, σκληροί ή μαλθακοί, εντολές εκτελούσαν, για μια πατρίδα (πίστευαν ότι) πολεμούσαν..........
Σε κάποια σημεία είχε κι εσοχές, κάπως σαν περιφραγμένες, κάπως σαν ιδιωτικούς χώρους για όποιον ήθελε "μερική" απομόνωση για οικογενειακά πικ-νικ του σαββατοκύριακου, ή της Πρωτομαγιάς, που θα λέγαμε και εμείς οι Έλληνες. Παγκάκια και διχτάκια για σκοινάκι, ή για βόλει-γκολ.
Γενικά μου άρεσε πολύ, είναι δίπλα μου, είναι μικρό και συμμαζεμένο, προσιτό και ικανό να σε κάνει να ξεχαστείς, έστω για λίγο, να δεις τη φύση και να ακούσεις πουλιά (κάτι γαλαζογκρίζα με μακρύ ράμφος) αλλά και να δεις σκιούρια, να σε κοιτάν κι αυτά. Κάποια στιγμή πέρασε από μπροστά μου, πολύ γρήγορα όμως κάτι μεγαλύτερο από σκίουρο, σκούρο καφέ προς μαύρο, με ουρά αλλά όχι φουντωτή πολύ, νυφίτσα να 'ταν;; αποκλείεται, αλεπού;; δύσκολα τόσο σκούρη, θα ρωτήσω καναν έμπειρο να μου πει.
Θα ρωτήσεις: Αμάν ρε φίλε, στα τσιμεντένια κλουβιά ζούσες και κάνεις έτσι για ένα αλσάκι;;;
Σίγουρα δε ζούσα σε τσιμεντούπολη, είχα και κήπο και παρκάκια, και ρέματα (τα γνωστά εκτός σχεδίου πόλης). Με εντυπωσιάζει πάντα όμως, όπως και πέρσι στην Αυστρία, ότι έχουν κάτι, έστω λίγο και το εκτιμούν, το δίνουν σημασία, το προσέχουν ως κόρη οφθαλμού, έχουν τοπική αυτοδιοίκηση, που πραγματικά ασχολείται με την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Ακόμα και που γκρινιάζουν εδώ--πάντα ο άνθρωπος θα έχει κάτι να γκρινιάζει-- έχουν μικρές οάσεις, μικρές αποδράσεις πράσινου, μικρές βόλτες και τις προσέχουν όσο μπορούν. Όχι άνθρωποι του πλούτου, εργάτες κι εδώ, μεροκάματα, με τις φόρμες έρχονται, τις γνωστές μπλε με τιράντες των Baustelle, πίνουν έναν καφέ ή μια μπύρα μετά τη δουλειά, την ξαναπαίρνουν μαζί τους, δεν την πετάν κάτω (το είδα κι αυτό) και συνεχίζουν.....
Να είμαστε γεροί, να κάνουμε βόλτες, μοναχοί, μονάχοι ή μόνοι ή και με παρέα (προτιμότερο).
Τα δάση, τα δασάκια, τα αλσάκια, τα παρκάκια υπάρχουν και δίνουν αξία και σε μας, με την παρουσία τους, έχουν θέα, έχουν μεγαλείο, έχουν ύψος, σου δείχνουν το πραγματικό δικό σου, και σε ξαναγυρίζουν στη διάσταση της ανυπαρξίας σου. Παροδικά, γιατί πρέπει να γυρίσεις σπίτι, να μαγειρέψεις και να φας κάτι, καθότι πείνασες και η ανυπαρξία σου μόλις κατέρρευσε,με το γουργουρητό της κοιλιάς.
Σύντομη διαδρομή μεταξύ Spitzäckern (συνοικία του Seligenstadt) και Froschhausen. Όμορφη αλέα, αριστερά της ασφάλτου, με ποδηλατόδρομο. Καστανιές και οξυές, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα φύλλα, ωραίοι συνδυασμοί χρωμάτων, μετάβαση. Στρώμα πάχνης στο γρασίδι και στα χωράφια τριγύρω, ο ουρανός γαλανός με σύννεφα σχεδίων, που χαράσσονται από τα αεροπλάνα, σαν παιδική ζωγραφιά.
Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, "Wet Sand" των Chilli Peppers, η διάθεση απογειώνεται.
Πρωί, μετά από 24ωρη δουλειά, πίεσης και στρες, η περιβόητη Arbeitsmentalität φυτρώνει μέσα μου και αισθάνομαι κομμάτι αυτού του μέρους. Είναι νωρίς, ξέρω. Δε με νοιάζει όμως. Είμαι κι εγώ σε μετάβαση. Τα καλοκαίρια, τα ξέγνοιαστα και τα χαβαλετζίδικα, έχουν περάσει, όχι οριστικά κι αμετάκλητα, αλλά πάντως είναι κάπου αλλού>! Τώρα εδώ δεν γίνεται τίποτα αβρόχοις ποσί.
Κι αυτό σου δίνει τον αέρα της ώθησης, της μετάβασης προς τα ....κάπου.
Και επειδή η διάθεση περνάει πάντα κι από το στομάχι, σταματώ και στον γνωστό φούρνο/Bäckerei Nitschke, αγοράζω ως συνήθως τα γνωστά Strudel, mit Kirsche, Apfel oder Mandarine. Θα φάμε καλά, μάγκα, λέω. Τριήμερο frei. Mal gucken! Έχει δρόμο, αλλά τουλάχιστον πάει...κάπου.........
...Δε βαριέσαι, έχω δει (κι έχω κάνει) και χειρότερα....
.....που λένε ορισμένοι.
Η συνειδητή υποτίμηση των καταστάσεων έχει βαθιά ψυχολογική προέλευση στην αυτοσυντήρηση. Αν κάτι είναι (ή το κάνεις να φαίνεται) μικρό, δεν το φοβάσαι. Τα μειώνεις σε όγκο, σε μέγεθος, σε βάρος, σε ειδικό βάρος, σε ένταση, σε σημασία κι έτσι δεν μπορούν να σε φοβίσουν,μπορείς να βγεις έξω από τη σπηλιά σου, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα σου, χωρίς να το σκεφτείς.
Υποτιμάς, υποβαθμίζεις, απαξιώνεις. Μια διαδικασία που φαινομενικά και τελεολογικά έχει ουσία και νόημα, αλλά όταν κοπούν τα φρένα της, τότε γίνεται της κακομοίρας. Παίρνει η μπάλα και μηχανισμούς και υγιείς σκέψεις και τις κάνει όλες έναν πουρέ διαρκείας, κρατάει δεκαετίες....
Ως beobachter, παρακολουθώ και κρυφακούω, στάσεις σώματος και μικροκουβεντούλες, στα διαλείμματα, στις στάσεις, στα μπαρ και στα εστιατόρια, στους δρόμους και στις πλατείες, εκεί όπου οι άνθρωποι μαζί με άλλους ανθρώπους, κρατιούνται από τις λέξεις για λίγο και αμέσως μετά τις πετάν στα σκουπίδια, να μην δηλώνουν τα ακριβή τους νοήματα.
Δε θέλουμε να γινόμαστε οξείς, θέλουμε να είμαστε χαλαροί, να τα αφήνουμε όλα σε μια θολή νεφέλη και να αιωρούνται, προτάσεις και αισθήσεις, από φόβο μην αγγίξουν κανέναν, λίγο παραπάνω και πάθει, ξέρωγω, αναφυλαξία από την επαφή της αλήθειας μας. Υποτιμάμε γιατί μας βολεύει να λέμε ψέμματα, μας βολεύει να μην χαλάμε τις καρδιές μας. Ακόμα και η Μέρκελ, δεν μας στεναχώρησε, ήθελε να μας εμψυχώσει κι όχι να μας τα χώσει. Κι αν υποτιμά το χάλι της Ελλάδας, ας μην υποτιμούμε και την νοημοσύνη μας.
Δεν έχει νόημα να κρατιέμαι από νοσταλγικές αλλά πεθαμένες ιστορίες, αφήνοντας την πραγματική ιστορία μου να σέρνεται, σαν μετοχή της MIG, μεταξύ 0,3 και 0,5 ευρώ. Οι αξίες του Χρηματιστηρίου είναι οι ίδιες οι αξίες των ψυχών, που υπερτιμημένες παλιά, βγαίναν και χορεύαν στα πανηγύρια, παραφουσκωμένες σαν γαλοπούλες Χριστουγέννων. Έπηζαν από χαρά και ψωροπερηφάνεια, σπαρταρούσαν στα γέλια, αν άκουγαν για πραγματικό μόχθο και κούραση, είχαν μάθει να υποτιμούν το μέλλον και να το ερμηνεύουν a priori. Και τώρα που έρχεται η κάθε τρόικα, ο κάθε καθρέφτης μπροστά μας, η κάθε Κασσάνδρα, η ώρα της αυτογνωσίας δηλαδή, η ώρα του λογαριασμού, οι αξίες αυτές έπεσαν κατακόρυφα, όπως και τότε τις ωραίες εκείνες εποχές του '98-'99, έγιναν κουρέλια στα χέρια υπαλλήλων του ΔΝΤ και της ΕΕ. Τώρα βέβαια δυστυχώς οι αξίες δεν υποτιμούνται απλώς, πέφτουν κυριολεκτικά από μπαλκόνια και από ταράτσες, κρεμιούνται στα υπόγεια και στις κρεβατοκάμαρες, πέφτουν στα πόδια και παρακαλάνε για μια ακόμα δόση, μια ακόμα μέρα εργασίας, ένα ακόμα χάπι, ένα ακόμα "θα δούμε!"......
Τι νόημα έχει άραγε;; Οι άνθρωποι δεν είναι νομίσματα, να υποτιμούνται και να κερδίζουν σε δεύτερο χρόνο. Αν υποτιμήσεις έναν αντίπαλο στο σκάκι, δεν δεις την τρίτη ή τέταρτη κίνησή του, πάει όλος ο στρατηγικός σχεδιασμός σου. Κοινώς κλάφ'τα Χαράλαμπε. Ο υποτιμημένος άνθρωπος δεν έχει αξία πια, πάει, τελείωσε, πούλα τον για παλιοσίδερα, ή ανακύκλωσέ τον. Τι να προσφέρει πια, χωρίς τιμή κι αξία;; Το να δεις μια δύσκολη κι επικίνδυνη κατάσταση, ως λούνα-παρκ, αυτό που κάναμε όλοι μας δηλαδή, έθρεψε γενιές και γενιές, κι ακόμα συντηρεί πνεύματα στάσης και αντίδρασης. Ακόμα και στον γκρεμό, εξακολουθούμε να νομίζουμε ότι η κατάσταση δεν είναι αυτή που είναι, ότι ίσως πέσουν έξω οι εκτιμητές, ίσως είναι υπερβολικοί οι άλλοι. Η κατάσταση δεν είναι τραγική, λέει ο πρωθυπουργός και τον πιστεύουν, όλοι όσοι έχουν ανάγει την υποτίμηση σε εικόνα της Παναγίας και την φιλάν κάθε μέρα, μπας και γίνει πραγματικότητα, αυτή η φούσκα που κουβαλάει ο καθένας μέσα στην κεφάλα του, πρωθυπουργός ή μεροκαματιάρης.
Ίσως λίγοι που εκτίμησαν σωστά, αυτοί που τα έβγαλαν έξω νωρίς, τα κλεμμένα και τα μαύρα, αυτοί ίσως "το είδαν έξυπνα το πράμα". Όσοι μπόρεσαν, έκαναν. Οι υπόλοιποι γράφουν στα ιστολόγια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έναν καημό και μια αντίληψη ηττοπάθειας, αφού η παρτίδα χάθηκε και αυτοί γυρνάν με δύο πιόνια κι έναν ιππότη, να κλαίγονται, "πώς τους τα 'φαγαν και δεν το πήραμε χαμπάρι, μα μπροστά δεν είμασταν;;". Η κλαψούρα και η υποτίμηση κάνουν καλή παρέα, αντί να τα βάψεις μαύρα, λες ένα "έλα μωρέ, μαζί τους θα τα πάρουν;;" και καθάρισες. Υποτιμώ=ξεπερνώ τη δράση με όπλο μου την αδράνεια. Κάτσε και κλάψε πάνω από τη χυμένη σύνταξη και το χυμένο μισθό, που νόμιζες ότι σου ανήκει πατρογονικά, είτε δουλεύεις είτε όχι, είτε έχεις αξία είτε όχι.
Αν μιλήσω για τον εαυτό μου, που δεν μ'αρέσει και ιδιαίτερα (!), θα έλεγα ότι πέρασαν ίσως και ανεπιστρεπτί οι "μέρες της υποτίμησης", της υποτίμησης μου, ως άνθρωπος και αξία, της υποτίμησης της γύρω μου κατάστασης, της υποτίμησης των άλλων. Βλέπω εδώ και καιρό τον αντίπαλο στα μάτια, δεν με παίρνει να μην απαντάω στην κάθε κίνηση, ακόμα και με σπασμένα λόγια, ακόμα και με ευγενικό μαχαίρι. Βλέπω τον εαυτό μου και λέω "κουράγιο, θα έρθουν και χειρότερα", "η κατάσταση είναι αυτή που είναι, αυτή που ήταν πάντα", κοιτάω στον καθρέφτη και βλέπω τα χρόνια να με υποτιμούν και ξέρω ότι τους την έχω στημένη, από κει που δεν με περιμένουν θα τους τη βγω. Απλώς λουφάζω προσωρινά, βλέποντας τα μερομήνια. Προβλέψεις βέβαια δεν κάνω, μέρα με μέρα το πάω, να μην παγιδευτούμε και στα μακρόπνοα σχέδια, μέχρι δυο τρεις κινήσεις καλά είναι, δεν είμεθα και επαγγελματίες ρεαλιστές, έχουμε και τρωτά σημεία ονείρων. Ακόμα ζυγίζω και τις καταστάσεις, τα πάντα ρει και φυλλοροεί και απορεί και μπορεί και δεν μπορεί, αλλά πάντως θαρρεί, "θαρσείν χρή ταχ' αύριον έσετ ́ άμεινον" τάχαμου δηλαδή και καλά, καλύτερα.
Ας μην υποτιμούμε όμως και την αξία μιας καλής κουβέντας, μια καλημέρα είναι αυτή πες την κι ας πέσει χάμω, να είδες ξημέρωσε πάλι, πού θα πάει, εδώ θα μείνει, και η κατάσταση και η αξία της.
Καλά που η Φύση είναι αυταξιακή ιδέα και δεν ζητάει αξιολόγηση κάθε λίγο και λιγάκι, έτσι και τώρα μου δίνει το σήμα που πρέπει.............
Ες αύριον
Προσπαθώ να πάρω στον τηλέφωνο το φίλο μου το Στέλιο, να τον ρωτήσω αν έχει κανα σταθερό, γιατί έχω απεριόριστο στις κλήσεις. Και κατευθείαν μου έρχεται η εικόνα του στο μυαλό, να γελάει και να με κοροϊδεύει: "Σου μοιάζω εγώ για σταθερός, για να έχω και σταθερό;;;" Κλασική κουβέντα του, ποιος είναι ο σταθερός, ποιος ο ασταθής, πόσες σταθερότητες έχουμε πληρώσει μέχρι τώρα, ατομικές, προσωπικές του καθενός αλλά και κοινωνικές. Μια σταθεράντζα ψάχναμε αρκετοί από εμάς, για να μη βουλιάζουμε...στην αστάθεια των καιρών, στην αβεβαιότητα. Οι "σταθερές αξίες" μας έφαγαν!!!
Στάσου εκεί, σταθερά, μην χάσεις την ισορροπία σου, μας έλεγαν, γονείς, φίλοι, δάσκαλοι. Και εμείς πότε σαν ακροβάτες πάνω στο σχοινί, με δίχτυ από κάτω, πότε χωρίς, πότε σαν φλαμίγκο στο ένα πόδι, προσπαθούσαμε να είμαστε σταθεροί. όρθιοι.
Δεν ξέρω πόσοι το κατάφεραν και για πόσα χρόνια ή δεκαετίες, εγώ πάντως...ΔΕΝ ανήκω σε αυτούς!
Σταθερός για πολλά χρόνια, όρθιος, στάθηκα σε καταστάσεις, ίσως κάποιος θα τις περιέγραφε βολικές, αλλά και σε άλλες λιγότερο ισορροπημένες. Η αλήθεια είναι ότι έχω να πω ότι δεν σύρθηκα, ούτε γονάτισα.
Θυμήθηκα τώρα εκείνο το σκιτσάκι του Quino από τη Mafalda, όπου ο Miguelito (Μιχάλης χαϊδευτικά στα ισπανικά, τυχαίο;) ακούει στο ραδιόφωνο έναν τύπο να μιλάει με στόμφο και να λέει: "Είναι προτιμότερο να πεθαίνει κανείς όρθιος, παρά να ζει γονατιστός" και αφού κλείνει το ραδιόφωνο ο Miguelito, σκέφτεται μεγαλόφωνα: "Άραγε είναι πολύ αναξιοπρεπές να ζει κανείς καθιστός;;;"
Στα σταθερά ποντάραμε κι εμείς, αλλά δε μας βγήκανε. Τα θες και τα παθαίνεις, θα πεις. Η σταθερότητα δεν είναι απλή εξίσωση, δεν είναι σχεδιασμός στο σκάκι, έχει κάτι λακούβες...να!! θέλει γερά αμορτισέρ, θέλει μπαλάντζες, θέλει γέμισμα στις τρύπες. Εκεί το έχασα λίγο το τιμόνι, μου έφυγε λίγο δεξά, λίγο ζερβά, βρέθηκα τ'ανάσκελα να σας κοιτάω από...ψηλά, όχι και πολύ ψηλά δηλαδή, να καμιά χιλιάδα χιλιόμετρα.
Ότι θυμόμαστε, (στην ηλικία μας) πρέπει να το χαιρόμαστε. Έτσι λοιπόν θυμήθηκα το αγαπημένο του αδερφού (εκεί στην ασταθή Αθήνα), του "ασταθούς" Rory, I am a million miles away.
Why ask how I feel,
Well, how does it look to you?
I fell hook, line and sinker,
Lost my captain and my crew.
I'm standing on the landing,
There's no one there but me,
That's where you'll find me,
Looking out on the deep blue sea.
I'm a million miles away,
I'm a million miles away,
But I'm sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.
Και συνεχίζουμε. Ωραία λοιπόν, γιατί η απόσταση να φέρνει αστάθειες;;; ρωτάω και ξαναπαντάω εγώ: Η αστάθεια είναι ίδιον, δεν είναι ατυχές γεγονός, έχει βάση στις ιδιοσυγκρασίες και ερείσματα στα σεισμοπαθή μας θεμέλια. Είμαστε όλοι ασταθείς, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Άρα δεν παίζει κανένα ρόλο, πού είσαι, με ποιους είσαι και πώς είσαι. Το ψυχικό μας αλφάδι έχει κουρδιστεί λάθος εκ γενετής, και λάθος αναζητούμε την ευθεία. Ως γνωστόν και από αρχαιοτάτων χρόνων, και στραβός είναι ο γιαλός αλλά και στραβά αρμενίζουμε. Ο σοφός ποντοπόρος Έλληνας τα 'ξερε αυτά. Είναι η θάλασσα σταθερή;; έχει ευθείες η Γη;; Η ψευδαίσθηση μας, η φούσκα μας, των "σταθερών" είναι απλά ένας συντελεστής, ένα k, με σκοπό να να αμβλύνει τις εντροπιστικές και φρακταλιστικές μη-ισορροπίες. Εδώ ο Καββαδίας έβγαινε στην ξηρά και πάθαινε "στεριανή ζάλη", όχι εμείς που βρεθήκαμε στις απλωτές, να πλέουμε στα χαμένα κύματα, "επί οίνοπα πόντον και επ'αλλοθρόους ανθρώπους".
Το λοιπόν, η πυξίδα εμένα δε με βοηθάει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Ναι, εντάξει, αλλά δε θα πάρω και τους σουγιάδες να βγω κι όποιον πάρει ο Χάρος. Μέσα στην αστάθεια του ο καθείς, μπορεί να νοιώσει Psycho killer, μπορεί να αγιοποιήσει την αστάθειά του και να τη δει "Νέρωνας", ξέρω γω;
Γεγονός, Tatsache που λένε, είναι ότι πότε πάνω πότε κάτω, μια ναυτία την ψιλοπαθαίνεις, δεν αντέχουν όλα τα στομάχια, κάποιοι κατάπιαμε σίδερα για να μην μας πιάνει το αγιάζι, για να μην μας γυρνάν τ'άντερα. Και όπως ασταθής γυρνάς, κρύβοντάς το γιατί χάνεις κι από αξιοπιστία (ψέμματα να λέμε;), κρατιέσαι από τις γραμμές του πεζοδρομίου-όταν αυτές υπάρχουν-να τις βλέπεις και να τις ακολουθείς, ξεγελώντας αυτούς που σε βλέπουν, ότι "περπατάς σταθερά". Ο παππούς όταν τα 'χανε από τα τσίπουρα, έλεγε "Ίσαααα!!!!" ίσα βάρκα ίσα νερά, που λένε. Εγώ αυτό το "ίσα", το 'κανα καρφί και το σφήνωσα στα μηνίγγια μου, το χτύπησα τατού στο μέτωπο από μέσα, για να μου θυμίζει πόσο άνισα κι ανισόρροπα κινούμαι. Τα αλκοόλια, οι "χημείες" και οι "φυσικές" πάνε κάτι να κάνουν, σα να λέμε τα δύο αρνητικά πρόσημα, που φέρνουν το θετικό, αλλά ευτυχώς έχουν πεπερασμένη δράση, τη λεγόμενη και οροφή (ceiling effect). Αν όντας ασταθής κάποιος, επιμείνει στην ....ομοιοπαθητική θεραπεία, δύσκολα θα αντέξει τους φουρτουνιασμένους χειμώνες που σε κάποια μέρη κρατάνε και πολύ. Εδώ χρειάζεται μαεστρία στην ισορρόπηση της αστάθειας, θέλει γερή και παράλογη συλλογιστική, θέλει αντίστροφη ψυχολογία, θέλει ευελιξία και προπαντός όχι μαγκιόρικες πακτωμένες ιδεοληψίες. Για να μη μιλήσω για την Ψυχιατρική καιτα ηλεκτροσοκ, τα τρελά εκείνα ρεύματα που από την υπερβολική αποσταθεροποίηση των νευρωνικών κυκλωμάτων, αρχικά φέρνουν την σταθερότητα, αλλά η ιστορία αποδεικνύει ότι μπορεί και να καταλήξεις φυτό, βλ. Η φωλιά του Κούκου.
Άκου τώρα δικέ μου, το άλλο το κουφό. Σήμερα το Νόμπελ Φυσικής δόθηκε σε δύο φάτσες, που βρήκαν τρόπο να μετρούν τα κβαντικά σωματίδια χωρίς να τα καταστρέφουν. Δηλαδή στα απλά ελληνικά (!!), κατάφεραν να παγιδεύσουν φωτόνια σε μια πρωτότυπη διάταξη με καθρέφτες και να παρατηρήσουν τη μετάβασή τους από μια άτυπη-λέει-κατάσταση του κβαντικού κόσμου, σε μια άλλη που ανταποκρίνεται πλήρως στις έννοιες της κλασσικής Φυσική (να τα καταλάβει κι ο κοσμάκης!). Το φαινόμενο το ονόμασαν "αποσυνοχή". Εγώ τώρα που δεν οίδα τίποτα, λέω : Συνοχή=σταθερότητα, αποσυνοχή=αποσταθερότητα, αστάθεια. Άρα μέσω από μια αποσυνοχή, μέσα από την αστάθεια, μπορεί κάποιος να κατανοήσει καλύτερα τις "σταθερές" των κβαντικών μας συστημάτων, οργανικών και μη, και να τις εντάξει σε μια εκλογικευμένη και πεπερασμένη, αλλά ασταθή, μέθοδο παρατήρησης, για να τις κατανοήσει, να τις δει με άλλο μάτι, που λένε, λιγότερο κβαντικό, περισσότερο νευτωνικό.
Κι αυτός ο κακομοίρης, που νόμιζε με ένα "ασταθές" μήλο, θα βοηθήσει την ανθρωπότητα, ίσα-ίσα που την μπέρδεψε περισσότερο (όπως εγώ εσάς, περίπου!).
Τα αξιώματα στη μηχανική, που λένε και τα άλλα αδέρφια μου στον Τρίλοφο, έχουν ενδιαφέρον στα ρευστά. Άμα όμως όλα είναι ρευστά, τότε τι να τα κάνεις τα αξιώματα;; Ξήλωσέ τα και καν'τα σώβρακα για το χειμώνα. Εξάλλου τα αξιώματα και οι αξιωματικοί, δείχνουν μια σταθερότητα και μια στιβαρότητα, συχνά αφύσικη. Και αυτή η αφύσικη σταθερότητα είναι που επιβραβεύεται με παράσημα και μας δίνει την εντύπωση ότι πάντα θα ισχύει το "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού" αλλά και "ουδέν σταθερότερο του ασταθούς"......
Παράσημα κι αξιώματα, σώβρακα και κβάντα, Γκάλαχερ και Καββαδίας, Όμηρος και Μαφάλντα, ψυχοπάθεια και ομοιοπαθητική , Αθήνα και Τρίλοφος, Τούμπα και Όφενμπαχ, όλα μαζί μπερδεύονται γλυκά και μέσα στην αστάθεια μιας Χάβρας, γίνονται σκόνες, έπεα πτερόεντα και σταθεροποιούνται σε ένα στρώμα γαλήνης, διότι μ'έπιασε και η νύστα και αύριο έχει δουλειά, δεν μπορεί να πάμε ασταθείς και σταθεροί ταυτόχρονα, πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε, τι μπορούμε και τι σηκώνει η αρμονική κι ανάρμοστη μας συμπεριφορά.
Ας πούμε και μια φανταστική ιστορία, από αυτές που δε γίνονται, από αυτές τις ψεύτικες, τις εξωφρενικές, τις αναληθείς, που δεν έλαβαν ποτέ χώρα.
Ας φανταστούμε ένα Δημόσιο Οργανισμό, π.χ. ένα Νοσοκομείο, ναι, ένα Νοσοκομείο, ας φανταστούμε λοιπόν ένα κάποιο νοσοκομείο σε μια πόλη. Εκεί λοιπόν μπορεί να δούλευε διευθύντρια ενός φαρμακείου μια καλή κυρία, ξανθιά και χαρωπή. Η οποία έκανε κουμάντο καλό, έλυνε κι έδενε, κάθε μέρα μιλούσε με τους γιατρούς, διευθυντές άλλων τμημάτων, κανόνιζε με ιδιαίτερο τρόπο τις προμήθειες των φαρμάκων, σε συνεννόηση με τους φαρμακευτικούς αντιπροσώπους και φυσικά και κάποιους, όχι όλους βέβαια, αλλά σίγουρα αρκετούς καλούς γιατρούς, που για το καλό των ασθενών-πάνω απ'όλα-επέλεγαν το τάδε κι όχι το δείνα φάρμακο. Το αζημίωτο μιλημένο ξηγημένο κι αδήλωτο. Ούτε του παπά.
Η δουλειά καλά στημένη, τα συγκεκριμένα φάρμακα παραγγέλνονταν, στοκάρονταν σε μια γωνιά, μέναν στις κούτες, μπορεί και να έληγαν, δεν έχει σημασία, κάποια στιγμή σε μια απογραφή, ένα χαζούλης γιατρός από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και πολλά, ένα Σάββατο πρωϊ, ας πούμε, ρωτούσε τι γυρεύουν τόσες κούτες εκεί στοιβαγμένες, και του απαντούσαν από το φαρμακείο, αυτά τα κανονίζει η διευθύντρια, μη σε απασχολεί.....
Μια κακή μέρα, ας φανταστούμε το λοιπόν, ότι έγινε μια "καρφωτή", προμελετημένη και μιλημένη, και σκάσαν μύτη κάτι καλόπαιδα του ΣΔΟΕ και της βρίσκουν ένα ποσό σε κάποιους, όχι όλους, λογαριασμούς της, να, ας πούμε χάριν της συζητήσεως δηλαδή, 11 εκατομύρια ευρώ. Ώπα λέει ο Διοικητής, πανικός, να μην το κάνουμε και θέμα (άσε που το έκαναν θέμα πρώτες οι εφημερίδες, που δημοσιοποίησαν και το όνομα της, αν υπήρχε δηλαδή, καθότι εντελώς φανταστική ιστορία). Την εγκαλεί λοιπόν σε μια τύπου ΕΔΕ συζήτηση που της εξηγεί. "Κυρία μου, με γειά σου με χαρά σου, αν θέλεις, κρατάς το παραδάκι βγαίνεις και στη σύνταξη, από μόνη σου, ότι έφαγες έφαγες, κάνεις κι έναν καλό διακανονισμό με τη εφορία και τέλος. Αν θέλεις από την άλλη, το πάμε δικαστικώς, περιμένεις να καθαρίσει το όνομά σου, βγαίνεις σε μια διαθεσιμότητα, κι αν μπορείς να δικαιολογήσεις το ποσό αυτό, μπράβο σου, γυρνάς στη δουλειά σου και ζητάς και μια αποζημίωση για συκοφαντική δυσφήμιση".
Το σκέφτεται η κυρία, ας υποθέσουμε ότι επιλέγει την πρώτη λύση. Την "κάνει" από τη δουλειά, οι υπόλοιποι να μην έχουν χαμπάρι τίποτα. Κάνει κι έναν ωραίο διακανονισμό του στυλ 500 χιλιάρικα σε δύο δόσεις, σε ένα δίμηνο και κλείνει η υπόθεση......
Έλα μου όπως που ο άντρας της ο δικηγόρος, υποθετικά μιλάμε πάντα, τη συμβουλεύει και της λέει, θα καταθέσεις ούτως ει άλλως μήνυση για δυσφήμιση καθότι ακούστηκε το όνομά σου και όχι των άλλων. Οπότε όντως πάει αυτή και ας πούμε ότι καταθέτει τη μήνυση και ζητάει το ποσό των-υποθετικά μιλώντας-500.000, όσα δηλαδή πλήρωσε στην εφορία. Κι αυτό, για να μην ξεράσει 5-6-7 ονοματάκια στον ανακριτή.
Έπεσαν λοιπόν όλοι οι μεγαλογιατροί στο διοικητή, "τρελός είσαι;; πλήρωσε την να μην μας βγάλει στον τάκο και ....εκτεθεί και το νοσοκομείο!!". Οπότε άγνωστο τι πραγματικά έγινε (αν υπήρχε μια τέτοια ιστορία ποτέ), πάντως δεν ξανακούστηκε η υπόθεση και όλοι είπαν θάφτηκε, όλοι καλά, όλοι εντάξει.
Ξανασπάει όμως ο διάβολος το ποδάρι του και να που αλλάζουν και οι συνθήκες και πρέπει να δείξει και κάποια κυβέρνηση σε κάποια ασιατική χώρα, νότια του Μπουρδελιστάν, ότι μπορεί και θέλει να καταπολεμήσει τη διαφθορά, οπότε τι γίνεται;; Την προφυλακίζουν την κακομοίρα τη διευθύντρια και δημοσιεύουν στις εφημερίδες ότι το ποσό που βρέθηκε στους λογαριασμούς της ήταν --ναι, ναι, μαντέψτε το--500.000 και ότι σύμφωνοι, εισαγγελέας κι ανακριτής, αποφάσισαν για το ποινικό της υπόθεσης. Η συνέχεια μόνο στο μυαλό σας καθότι η υπόθεση είναι ντιπ φανταστική....
Ανακαλύπτω ξαναμανα τον εαυτό μου, σημαίνει κάνω τα ίδια λάθη;; Ή βρίσκομαι σε συνθήκες που μοιάζουν καινούριες, οπότε ξαναδοκιμάζω έναν νέο τρόπο με τα ίδια εργαλεία, τα ίδια μυαλά, τις ίδιες ψυχικές αντοχές;; Τι σόϊ αυτογνωσιακή δοκιμασία είναι όταν χάνεις τα ίχνη της στην προσπάθεια να σταθείς στο νέο περιβάλλον και να αναγνωριστείς;; πώς να αναγνωριστείς όταν εσύ ο ίδιος δεν γνωρίζεις πια τον εαυτό σου; Μα έτσι γίνονταν πάντα, πρώτα ορίζεσαι εκ των έξω, ώστε να βοηθηθεί η ενδότερη νέα "βάφτιση" στην κολυμβήθρα που βρέθηκες. Εδώ βέβαια δεν το λένε Σιλωάμ, αλλά πιο πολύ σε Rudolph ή Hubert πάει. Ορίζεσαι από το σκηνικό γύρω σου, που περνάει σιγά-σιγά μέσα σου, μετουσιώνεται σε ύπαρξη δική σου, ακουμπάει στο συνειδητό σου κομμάτι και το επανασυνθέτει. Τα ίδια κομμάτια του παζλ, ξαναφτιάχνονται και δίνουν άλλη εικόνα. Εφικτό;; η ιστορία λέει ναι, η προσωπική και βιωματική πορεία καθενός μπορεί να λέει άλλα.
Άρα σαν φυσική χαμαιλεοντική συμπεριφορά, δηλώνεις τα χρώματα που σε εγκλιματίζουν καλύτερα, μιλάς με τον τρόπο, με την προφορά που θα γίνεις καλύτερα κατανοητός, γίνεσαι ένα με τον περίγυρο. αυτό σημαίνει ότι ξεχνάς τι και ποιος ήσουν; Όχι απαραίτητα, απλά τα αφήνεις λίγο στην άκρη, εκεί θα είναι, δε φεύγουν, κοιτάν από το πλάι. Πρέπει να δεις τον καθρέφτη, πρέπει να προσδιοριστείς σε άλλη κλίμακα, να κουρδιστείς σε άλλη σκάλα, να δείξεις μια άλλη πλευρά, κρυμμένη, θαμμένη, ίσως και ανύπαρκτη μέχρι τώρα. Δηλαδή αχρείαστη μέχρι τώρα.
Γιατί τώρα ήρθαν τα ζόρικα, τα παλούκια. Και ο κάθε "ήρωας" μιας παράστασης, χρειάζεται τη δοκιμασία του, να αποδείξει, να συνθέσει μια συμπεριφορά ηγετική, να πράξει, να δουλέψει, να στίψει πέτρες, να χτυπήσει γροθιές στα μαχαίρια, να σφίξει δόντια, να ματώσει, να δώσει στίγμα γενικά, να ορίσει εαυτόν και αλλήλους και μετά να τραβήξει προς το ηλιοβασίλεμα, να κοιτάξει, να ατενίσει θάλασσες και ηλιοβασιλέματα, να καπνίσει το τσιγάρο του ή να πιει το ουίσκι του, ανάλογα, ώστε να μπορεί να πει "ergo sum".
Η απρόβλεπτη εξέλιξη, η στιγμή που θα πετάξει τον άντρα έξω από τη βολή του, έξω από συνήθειες και τετριμμένα, είναι και η αναγέννησή του, η ανακάλυψη του κρυμμένου, του θαμμένου θησαυρού. Στο "πουθενά" βρίσκεις το "παντού" σου και στο "τίποτα" θα βρεις το "κάτι" σου. You know where you are???? Στη ζούγκλα του μυαλού σου, σαν Λόρδος Λίβινγκστον στην άγρια Φύση, στην ανακάλυψη της Ατλαντίδας σου, της νέας ψυχικής ηπείρου, στο σίγουρο χαμό ή στη θεοποίησή σου, ανακαλύπτοντας τα μύχια, τα σκοτεινά, να ξαναβρείς, αν ήσουν, ποιος ήσουν, γιατί ήσουν, και ποιος θα ήσουν.
Τώρα πλέον ο γυρισμός δεν θα έχει άλλο νόημα, μόνο αξία. Δε θα έχει σημασία δηλαδή, αλλά θα ξέρεις πάντα από πού ξεκίνησε ο Μίτος σου. Κι ας είσαι στο στόμα του Μινώταυρου..........
(για μερακλήδες και μπεσαλήδες και πάνω απ'όλα άλογους άντρες)
Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του.
Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.
Darf ich? Muss ich? Was ist zu beschwerden? Alles ist offen, alles ist aus eigenem Willen gewesen.
Der Weg sieht schwierig aus, wie immer. Das Beste ist nicht schon da. Nicht heute, sondern morgen, später....Nie die Hoffnung aufgeben!
My situation ain't get much better, wie gesagt von Meister Gallagher
Erwartung, Glaube, Sicherheit.
Oktoberfest und Herbst ante portas, mit Sonne draußen. Klagen passen nicht.........
Was ist weg, ist weg, sagt man. Geh nach vorn, sagt ein anderer.
Und ich klage nicht.
Bei der Gelegenheit
Και με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση, λέω να επεκταθώ λίγο παραπάνω στην καθημερινότητά μου.
Κυκλοφορώ με τρένα και με λεωφορεία. Ώρες δύσκολες, χαράματα, δύσεις, μισοσκόταδα. Τα βλέμματα που βλέπω είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό γκρίζα. Στα σκοτάδια αν και φαινομενικά είναι δύσκολο να το διακρίνεις, το γκρίζο κάνει αίσθηση. Στα μάτια υπάρχει μια γαλήνη, μια απόγνωση, μια "κοιτάω σα χαμένος" αίσθηση. Κοιτάω σα χαμένος όμως, γιατί μάλλον είμαι ο χαμένος. Σέρνεται το βλέμμα μου, στα μακρυνά, στους κάμπους και στα δάση, στο βάθος, αλλά στην ουσία το μόνο που κοιτάω είναι τον εαυτό μου. που καθρεφτίζεται στο τζάμι. Δεν είναι μαύρα γύρω μου, ούτε έχουν ασπρίσει ακόμα. Παραμένουν γκρι.
Μιλάω με τον δάσκαλό μου των Γερμανικών, ο οποίος έχει φωτογραφίσει ένα καταπληκτικό πρώιμο φθινοπωριάτικο δειλινό, όπου δεν ξεχωρίζεις πού αρχίζει η θάλασσα και πού τελειώνει ο ουρανός. Όλα ένα απέραντο (όχι γαλάζιο, αμάν με αυτό το κλισέ!!) ένα απέραντο και ακαθόριστων διαστάσεων Γκρι. Έτσι του λέω, είμαι κι εγώ, ένα γκρι, που δεν ξέρει αν τελειώνει ή αν αρχίζει. Ρωτάω όμως: "Ist es grau ein zukünftiges weiß?". Εκείνος λέει, μα και βέβαια, πάντα ασπρίζουν τα γκρι, δεν το 'ξερες;;
Από μικρός θυμάμαι, τα καλύτερα μου παντελόνια ήταν γκρι, μου άρεσε πολύ το χρώμα. Το μαύρο παλιά (ίσως και τώρα) ήταν μαγκιά, πρωτοπορία, αντίδραση. Δεν τα φόρεσα. Τα άσπρα, τα χρωματιστά, τα ζωηρά χρώματα, παραήταν υπερβολικά για την απαισιοδοξία του Ενοίδα. Οπότε μ'απόμειναν τα γκρι, γκρι πουκάμισα, γκρι φανελάκια, γκρι παπούτσια, γκρι συναισθήματα. Ο καθηγητής της Φυσικής μου, ονόματι Ψαρρός (!!), μου ΄λεγε: "Να μην έχεις άγχος, δες εμένα, έτσι θα καταντήσεις" και έδειχνε τα κατάγκριζο κεφάλι του.
Μein neuer Chef, είναι πενηντάρης, γκρι κεφάλι με μια άσπρη τούφα. Πειράζαμε τον καινούριο πιτσιρικά στη δουλειά, που με το πρώτο ζόρι, αρρώστησε και δεν ήρθε. "Νέοι!!" λέω εγώ. Γελάει αυτός και λέει, "Ναι όντως, keine grau Haare!!!!!"
Ούτε μαύρα ούτε άσπρα ούτε ναι ούτε όχι, ούτε τώρα ούτε ποτέ. Πάντα στο μετέωρο γκρι.
Πάντα στο θολό τοπίο, πάντα στη μετάβαση, στην Angepassheit.
Καλύτερα έτσι, μάλλον. Γλυτώνεις τις αντιθέσεις, το γκρι "πάει" με όλα.
Αλλά ποιος θέλει στην παρέα του έναν γκρι; Ποιος χαίρεται να τον βλέπει; Είναι εκεί, αλλά και δεν είναι, ψιλοβουλιάζει στα χρώματα του ντεκόρ, σχεδόν αόρατος, καλός για να μην ενοχλεί και να μη διακρίνεται. Αλλά όχι για να εντυπωσιάζει, όχι για να τραβήξει την προσοχή, ένα γκρι δεν μαγνητίζει ποτέ βλέμματα. Έτσι το θέλει και το προτιμάει.
Περνάει και φεύγει και δεν κλαίει ανθρώπου μάτι.
Κι αν σου ’γραψα,
κι αν σου ’στειλα τραγούδια
με πόνους και πληγές,
δεν τ’ άκουσες,
στις γειτονιές δεν τα ’δες
ν’ ανάβουν πυρκαγιές.
Μακάρι να 'τανε για μένα, Θέ μου γραμμένα
Να πω στους ξεχασμένους
και στους κυνηγημένους
πως στην αγάπη όποιος πληρώνει
δεν ξεχρεώνει.
(Μακάρι να τα είχα γράψει εγώ αυτά, αλλά με πρόλαβε ο Ελευθερίου, ο μπαγάσας!)
Η μουσική του Βαρδή. Τα συναισθήματα και τα βιώματα ολωνών, κοινό κτήμα......
Είναι και κείνο το "παιδιά και μεις της προσφυγιάς, με τον καημό στολίδι, όλη η περιουσία μας, σκοποί του Καζαντζίδη" που βρίσκεται στον ίδιο δίσκο. Χάραξε κάτι μέσα μου, από την πρώτη στιγμή, (ήμουν και μικρός βέβαια), αλλά χωρίς να μπορώ να καταλάβω τότε το γιατί.
Τώρα ξέρω όμως....
Θα τα ανεβάσω προσεχώς σε βίντεο, αλλά μόλις βρω χρόνο και τρόπο. ίσως κι όρεξη.
Υπάρχει κάπου εκεί ψηλά , αλλά αν δεν το βλέπεις , τι νόημα, τι ουσία σου προσφέρει; πίστευε και μη όρα;;; Τα μη-φαινόμενα δεν είναι αξίας, δεν έχουν εκείνο το ειδικό αισθητικό βάρος, που χρειάζεται ένας οριακός ψυχοβιολογικός μηχανισμός. Ίσως παλιότερα με μια προσδοκία άντεχες 5 χρόνια, με μια υπόσχεση 15, με τη σκέψη 50. Σήμερα όμως όλα πρέπει να δίνονται "μπροστά", να δώσουν "φως", για να έχουν πέραση. ΟΚ, πανσέληνος λες εσύ, πού'ντη λέω γω. Δείξε 'πρόσωπο' ρε μόρτη, πού'ναι το "λάχανο", χορτάσαμε ελπίδα και ιδεασμό.
Το λοιπόν εγώ φεγγάρι δε βλέπω (πλέον), με την ιδέα της πανσελήνου παρέα δεν κάνω, άρα δε μου φταίνε τα φεγγάρια. κοιτάω ύλη μπρος, χειρόπιασμα πίσω μου. Ψαλαφώ και προ(σ)χωρώ, αγγίζω κι αρμηνεύω.
Καλή αντίληψη σε όλα τα παιδιά με τα ματιά ψηλά, να κοιτάμε και κάπου-κάπου στα χώματα, στις λάσπες....
Das ist nicht zu berichten. Manchmal erschieße ich mich, probiere meine Grenzen. Kein großes Ding!
"Fürchte nicht schwere Arbeit, fürchte leer Reden". Konfuzius, bin ich nicht sicher.
Zu meinem großten Bedauern, kann ich nicht ablehnen.
Mache folgendes, Augen nach oben. Über meinem Zustand herrscht noch Unklarheit.Ist grau ein zukünftiges weiß????? Das steht noch in den Sternen--
Leider ist Mond tot, Neil Armstrong auch. Es gibt dieses Lied, "Vielleicht ist der Mond daran schuld".
Sondern nur bin ich schuldig. Schutz für die Seele gibt es aber nicht.
Gleich frei.
Στην Ελλάδα το λέγαμε, "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα". Ας ξεκινήσω όμως από τα χρώματα.
Τι κεφάλια έχω δει τώρα τελευταία, παναϊα μου! Κάτι μωβ φωσφοριζέ, κάτι καροτί. Ένας 50άρης (ο νέος της εποχής, που ΄λεγε και κάποιος) με κίτρινα σα λεμόνι, μια κοπελίτσα με συνδυασμό μπλε/πράσινου, μια κυρία άνω των 60, μπορεί και λίγο πριν τα 80, με κόκκινες και χρυσαφί μπούκλες, αναμιγμένες στα άσπρα της μαλλιά. Το χρώμα ομορφαίνει τη ζωή, τυφλώνει τα μάτια, χαζεύει το μυαλό.
Αμ τα ρούχα! Στη Γερμανία δεν παρεξηγούν παιδάκι μου, έλεγε η γιαγιά, από τότε.....Τώρα να δεις γιαγιά, όχι μόνο δεν παρεξηγούν, σε ανεβάζουν και στο Υouκάτι, ως επιβράβευση της φαντασίας σου. Ρούχα χρωματιστά, κάτι σα ρούχα χρωματιστά, μη-ρούχα με χρώμα, ρούχα-που-θα-μπορούσες-και-να-τα-πεις-φλοκάτες με χρώμα ασημί (!!), όλα σε μια κοινωνία-χωνευτήρι.
Τέρατα βαμμένα πορφυρά, με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.
Για τις γεύσεις και τα φαγητά, πόσα να πω;; Πόσων ειδών λουκάνικα μπορεί να φτιάξει ένας κρεοπώλης, πόσων ειδών ψωμιά ένας αρτοποιός, πόσες σούπες ένας......δεν ξέρω τι! 1000, 5000, ένα εκατομύριο διαφορετικές γεύσεις;;; Οι ουρανίσκοι τι διακρίνουν απ'όλα αυτά;;
Γούστα, είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι!
Να φάμε κάτι, για να πούμε ότι φάγαμε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, irgendetwas unterschiedlich! Να τρώμε ατσάλι, να τρώμε μάγμα, να τρώμε μποζόνια, κάτι άλλο, πάντως!
Και αμέσως μετά, εκείνη η πίεση, να τρώω κάτι, που να μη μοιάζει με "κάτι".....!!!!
να κάνω τα μακαρόνια, έτσι που να μη θυμίζουν στη γεύση μακαρόνια!!!! να φτιάξω κρέας στο φούρνο, και να μου φέρνει στο νου γεύση από PVC με άνηθο. Γιατί καλέ μου Σεφ;; Γιατί καλή μου μαγείρισσα;; Για να έχουμε να λέμε;;;;
Χρώματα κι αρώματα, γούστα και καμώματα......
Φάτε ποικιλία, (άντε να μην πω το άλλο)
Οι αισθήσεις ως ιδέα, όραση και γεύση, λένε δε συνδέονται άμεσα με κυκλώματα. Κι έχουν και χαλαρή σύνδεση μεταξύ των ημισφαιρίων, είναι όμως στην πράξη τόσο άμεσα εξαρτώμενες, σε υποθαλαμικό επίπεδο, πιθανόν, δεν γνωρίζω. Η εκτίμηση και η αποτίμηση των χρωμάτων ανακουφίζει λένε την ψυχική σφαίρα, εξ'ου και η χρωματοθεραπεία. Οι γεύσεις από την άλλη απελευθερώνουν και τίποτις ενδορφίνες και φχαριστιέσαι, ικανοποιείσαι, κάνεις Μμμμ όλο ηδονή και ξεχνάς ...τα άλλα!
Άρα τι σε κόφτει θα μου πεις;; Ας βάψουν και τις μύτες σαν τους Παπούα, ας φαν και όλες τις γάτες του κόσμου, είπαμε, non est disputandum. Άρα, τι κάθομαι και γράφω;;
Μάλλον τώρα φαίνεται να αρχίζει η ανάρτηση. Οι ορέξεις, είτε μιλάμε για χρώματα και γεύσεις, είτε μιλάμε για σεξουαλικές, είτε για έλλειψη αυτών (nervosa), είτε για για την απλή διάθεση, κέφι το λέμε εμείς, Lust αυτοί, περνάει πάντα μα πάντα από τα κοινωνικά δίχτυα ή και δίκτυα, αναλόγως πώς βλέπεις τον ιστό (όχι του Διαδικτύου). Τι λέγαμε;;; ναι, Η όρεξη δεν πρέπει να δίνει λόγο σε κανέναν, λένε. Όταν όμως περνάει από τις επιρροές, από τα κοινωνικά πρότυπα, από τις προβατοειδείς συμπεριφορές, από τους καθρέφτες των ομάδων και των ηγετών τους, τότε όχι, δεν είναι μη-συζητήσιμα. Μια όρεξη, μια επιλογή, μια προτίμηση, ένα χρώμα, ένα γούστο, παλινωδεί μεταξύ κομφορμισμού και διαστροφής. Μέσα σε αυτά, κονταροχτυπιούνται όλα τα συμπλέγματα, που μάζεψες μικρός και κουβαλάς χρόνια. Η με-το-στανιό Εκπαίδευση που σου δόθηκε, θρησκόληπτη-του κατηχητικού-φιλελεύθερη-αδιάφορη, στιγματίζει κάθε παιδί, κάθε μικρό άνθρωπο, σαν νούμερο σε χέρι Εβραίου. Το κουβαλάει σαν τραύμα, αλλά και καμιά φορά σαν περηφάνεια. Ότι σου αρνήθηκαν, ότι σου απαγόρευσαν, ότι σου 'στραψαν στα μούτρα, γίνεται απωθημένο, αγκάθι στην παρεγκεφαλίδα, κρυμένη βρωμιά κάτω από χαλί μνήμης. Κάποια στιγμή, για τον καθένα διαφορετική, βαράει ένα γκογκ!!!!!!!!!!! Ανοίγουν τα κυκλώματα του εγκεφάλου, σαν την Ερυθρά Θάλασσα, απ'το ραβδί του Μωυσή, και ξεχύνονται όλες οι ανάγκες, όλες οι κρυφές επιθυμίες, όλες οι ορέξεις, αχαλίνωτες, χωρίς φρένο, χωρίς μέτρο, χωρίς αναστολή. Άλλοι το παθαίνουν μετά από ένα σοβαρό συναισθηματικό σοκ, κέρατο π.χ., σε άλλον βαράει το γκογκ πριν κάνει τη χειραψία με τον Οξαποδώ, σε άλλον ανοίγουν οι Πύλες της Ενόρασης, όταν πάθεις εγκεφαλικό ή κανα έμφραγμα, πού να ξέρεις, Άβυσσος!!!!!
Τότε λοιπόν είναι που οι δισταγμοί καταρρέουν σαν χρηματιστηριακή φούσκα, και αποκαλύπτεται η πραγματική αξία, η ζωώδης, η πηγαία, η βαθειά προμηκική υπόστασή μας. Ποια κουλτούρα και ποια καλλιέργεια, εδώ μιλάμε για τα ένστικτα, τα άγρια, τα γονιδιακά τέρατα των προγόνων μας.......
Ξύπνησε που λες το ζώο μέσα του και είπε να βάψει το σώμα του με αιμάτινο τατού, ανέτειλε στο μάτι του Markus μια καρφίτσα και του βγήκε από το κάτω χείλος, ο σαδο και ο μαζο στο ίδιο πακέτο. Ο φλοιός δε λειτουργεί, ή μάλλον όπως πρωθυπούργευε κι ο Κωστάκης, "υποστήριζε από απόσταση" και αναλάμβανε τις ορέξεις το γνωστό κέντρο του "πάρτα όλα, φάτα όλα, κάν'τα όλα". Άσε το αύριο στις συντηρητικούρες, άσε την αποταμίευση για τις παπαδογιαγιάδες, άσε το "μήπως;" στο συρτάρι με τα γραμματόσημα και όρμα να αρπάξεις, μην στο αρπάξει ο δίπλα, γιατί κι αυτουνού σαν να του γυαλίζει το μάτι.
Οπότε ξαναγυρίζω---γιατί με βλέπω να ψευδαισθησιάζομαι (πάλι! καμιά φορά σκέφτομαι, Πού και να 'παιρνα και ναρκωτικά)--- στις ορέξεις που πήραν έναν δρόμο, ολίγον τι μη κοινωνικοποιημένο, ολίγον τι παράδρομο μιας Κοινωνίας συμμαζεμένης, με Ήθη και Έθιμα, μακρυά δηλαδή από το γνωστό Πνεύμα και Ηθική, του Αυλωνίτη. Τι τις κάνουμε αυτές τις ορέξεις, τις κοιτάμε σαν τη Συρία να σφάζεται και πετάμε κανα βέτο ή εμπλεκόμαστε ενεργά και αποτρέπουμε την πλήρη επικράτησή τους. Η κουλτούρα των Hinschauer ίσως λέει να καταδείξει πόσα πρότυπα συμπεριφορών τροποποιούνται απλώς και μόνο όταν δούμε κάποιον στα μάτια ή αρθρώσουμε ένα απλό αποδοκιμαστικό βρυχηθμό. Μα δεν είναι αυτή η κλασική οπισθοδρομική στάση της θειας Μαρίκας με την γκριμάτσα αηδίας και την κουτσομπολίστικη κουβέντα, άμα έβλεπε καναν γκέυ. Όταν η όρεξη συγκρούεται με πολλές ιστορικοκοινωνικές δομές, με παραδοσιακές και πακτωμένες εγκεφαλικές διαδικασίες, δυστυχώς και το λέω ειλικρινά, δυστυχώς, δεν μπορεί να μη συζητιούνται, δε γίνεται να μην συγχρωτίζονται σε σχολικές συζητήσεις, σε πηγαδάκια εργαζομένων, σε κηρύγματα αμβώνων, στα γήπεδα και στα καφενεία. Ο συγχρωτισμός όμως που γίνεται μονολογικά, εκβιαστικά και κακοπροαίρετα, δεν οδηγεί (μάλλον, δεν παίρνω κι όρκο!) στην περίφημη Integration.
Και κάπου εδώ, ξαναγυρίζω (στην coda, που λένε) στη χώρα που ζω για να αναρωτηθώ κι εγώ πόσο gustibus και coloribus να κρατηθεί στο patchwork των εθνών, πόσα σχέδια και σχήματα να ενσωματωθούν σε μια πλατφόρμα, στα περιβόητα μωσαϊκά των όντων, με κεφάλια και πόδια, τι αποδίδει σαν προστιθέμενη αξία σε οργανωμένες δομές Εργασίας και Ιδέας μια ολοένα επεκτεινόμενη, σαν expanded Universe, Ορεξιολαγνεία και Κάνω-ότι-γουστάρω-κοσμοθεωρία;;;
Η Ελλάδα είναι χώρα φοβική, Η Γερμανία τάχα όχι;;;
Αν έχεις όρεξη, έλα δοκίμασε........!!!!!!!
Πάει κι αυτός. Πάει κι ο Μιχάλης. Ακόμα ένας Μιχάλης.
Αγαπημένος του πατέρα μου, το έχω ξαναπεί, το γούσταρε πολύ, είπαμε γιατί, έπαιζε στα σκυλάδικα του '70, που τρελαινόταν ο πατέρας μου γι'αυτά. Διονυσίου, Μενιδιάτης, θα τα λένε μαζί τώρα. Τότε ήταν βαριά σκυλάδικα, πριν ακόμα ο όρος ξεφτιλιστεί με τους ....μετέπειτα ακατανόμαστους.
Η βελόνα στο πικάπ, τα λαϊκοδημοτικά στο φουλ, η μαγκιά στη ζεμπεκιά. Τραγούδια του Καραμπεσίνη, του Βασιλειάδη (πού να 'ξερε!!), καλά, οι "Αγωνίες" του Χιώτη που είπε για μένα είναι ύμνος ουσάκ. Αλλά και αυτό το κομμάτι, που η αλήθεια είναι ότι το πρωτοάκουσα, κάπου το '85, απ΄τα παιδιά της Πάτρας, είναι αδυναμία μου από παλιά. Πού να ήξερα κι εγώ πόσο θα με εξέφραζε τώρα!!!
Μα εγώ περιμένω ακόμα...........
Γεια σου Μιχάλη, καλά να είσαι, να σε θυμόμαστε εμείς, με τα πικρά δάκρυα στης καρδιάς μας το αγιάτρευτο τραύμα, που περιμένουμε το θαύμα, τα "λαικά" κατακάθια της ξενητειάς.
Υ.Σ. Μου περιέγραφε ο μπαμπάς πώς πηγαίνανε για τα καπνά πριν χαράξει και έπαιζε στο ντάτσουν το "περιφρόνα με" και χόρευε όλη η πεδιάδα και φώναζαν από τα άλλα χωράφια, δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω, αλλά τον πιστεύω.
Πάντως μεταξύ του "περιφρόνα με" και των "αγωνιών", θα προτιμήσω το δεύτερο. Το σκαλίζω κι εγώ, αλλά με μπερδεύει λίγο η άτιμη η εισαγωγή, άτιμε Χιώτη!
Αλλά έλα η που η SEPA έχει άλλη γνώμη.......
Γι'αυτό και εγώ σαν απάντηση στο προηγούμενο τραγούδι, στο οποίο περιμένω το θαύμα, βάζω και γουστάρω με Άκη Πάνου. "Γιατί να ζήσω φρόνιμα, τα χρόνια μου τα γόνιμα;;;" Έλα ντε, ορμάμεεεεεε Μιχάλη μου, Σεισμός και πάνω και κάτω
Revision 23.06.2013
P.S Βρήκα κρυμμένη φωτό του '90 με το Μενιδιάτη και τον πατέρα μου, στην άκρη δεξιά κι ο Ζέρβας. Μεγάλες μούρες, τρελά βράδια...και χρόνια.
Είχα υποχρέωση να τη βάλω.......στην υγεία μας και όλων όσων θα μας θυμούνται
Λόγω του ότι άρχισα να βαριέμαι πλέον την ανάλυση των πολιτικοκοινωνικών τεκταινόμενων, λέω να γράφω για κάποιο διάστημα μόνο ότι συμβαίνει σε μένα. Ταχύ οδοιπορικό που λένε ή μικρή βιογραφική περιπλάνηση.
Σήμερα που είχε πολύ ζέστη, έπιασε δηλαδή τους 36 βαθμούς και μαζί με την υγρασία, ήταν σχετικά ζόρικα, αποφάσισα να ξαναπάω στη λίμνη του Klein Krotzenburg, που μου είχε αρέσει πολύ την τελευταία φορά. Ξεκίνησα λοιπόν με το ποδήλατο, το Navi, το ένστικτο και ένα σακίδιο με τα απαραίτητα, πέρασα χωριά και δάση, καταπληκτικές διαδρομές, σταματούσα συχνά και τσιμπιόμουν αν πραγματικά το ζω αυτό ή το φαντάζομαι. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα δάση αυτά, ποδηλάτες, δρομείς, σε χαιρετούσαν, ρωτούσα και καμιά πληροφορία, όλοι είχαν διάθεση να μου δείξουν, ένας με πήγε 1 χιλιόμετρο μέχρι μια διασταύρωση για να μην μπερδευτώ. Έκανα γύρω στα 20 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 10-12 σίγουρα ήταν απίστευτα όμορφα, προστατευμένα από τη ζέστη και αναζωογονητικά.
Φτάνω εν τέλει στη λίμνη, ο χαμός Κυρίου, κόσμος και ντουνιάς, οικογένειες, ζευγαράκια, παρέες εφήβων, κορίτσια/αγόρια, μόνοι τύποι, όλη η γκάμα. Έκανα κάμποσες βόλτες κολυμπώντας, την άραξα σε μια άκρη, συνέχισα τον "Κοκκινολαίμη" του Jo Nesbo, κάποια στιγμή την έπεσα σε μια καρέκλα από αυτή που χρησιμοποιούν οι ερασιτέχνες ψαράδες, είδα κάτι βατόμουρα, έφαγα, ξανακάθησα και παρατηρούσα αυτά τα φοβερά ιπτάμενα αρθρόποδα, που περπατούν πάνω στο νερό. Τι θαύμα έντομο, σαν κουνούπι, με ικανότητα προσ- και απο-θαλάσσωσης. Όλα μαζεμένα με τέτοια άτακτη κίνηση, σαν Brown. Με έψησε και λίγο ο ήλιος, καθότι δεν είχα αντιηλιακό μαζί μου, οπότε μόλις πήγε 2, 2μισι, τα μάζεψα και την έκανα. Βέβαια, δεν άντεχα να ξανακάνω την 20άδα, οπότε στα 9,5 χιλιόμετρα μπήκα στο S1 από Obertshausen και έφτασα σπιτάκι μου, να φάω και κατιτίς.
Οι λίμνες μου αρέσουν. Έχουν ηρεμία, στατικότητα, σιγουριά. Πού να σε πάει;;;; Ενώ ένα ρεύμα ποταμού ή μια αγριεμένη θάλασσα σε πάει στο Λιβυκό χωρίς να πάρεις πρέφα. Στη Λίμνη, χωρίς άνωση, με τα φυτά να προβάλλουν αντίσταση, είναι και η κολύμβηση μια καλή άσκηση. Υποκατάστατο θα μου πεις. Ναι αλλά ικανό να σε δροσίσει μια ζεστή μέρα, να σε ηρεμήσει, να σου δώσει μια αίσθηση μικρού ορίζοντα, να μη χάνεται το βλέμμα στη θαλασσογραμμή, να βλέπεις τα όρια της και τα δικά σου, να αναγνωρίζεις τον περίγυρό σου, να μη φαντάζεσαι πέρα από αυτόν. Δεν είναι άσχημα, μια επαναδιαπραγμάτευση των ορίων. Πόσο να φτάσω για να δω ότι είμαι πάλι στο ίδιο σημείο; Υπάρχουν βέβαια και οι τρελαμένοι. Κολυμπάω σε μια άλλη Badesee σε Naturschutzgebiet, όπου τα φύκια από κάτω έφταναν μέχρι την επιφάνεια και manchmal fühlte ich mich das Ergreifungsgefühl. Obwohl hatte ich verstanden, dass das keine Oktopus bzw Seemonster war, kann nicht lügen, fürchtete ich mich ein bisschen. Na ja, setzte ich mit meinem Schwimmen fort, bis eine Terrorstimme hatte mich erschrocken. Eine deutlich hysterische Frau brüllte und jaulte, als die Seelöwen sie essen würden. Ich fragte, ob sie Hilfe brauchte aber die Kommunikation war schwierig. Ich sagte ihr Ermutigungswörter und verließ sie, weil es sinnlos war. Sie hat mich gedankt. Komisch war, dass ihre Familie still gewesen war und sich nicht bewogen hat. Sobald war sie raus vom Wasser, war sie weiter gegangen nach der See. Und begann weiter zu brüllen und jaulen. Na gut, gibt es psychische krank Leute, das ist sehr verbreitet.
Also, das was. Meine kurz Geschichte bezüglich der See.
Δίπλα απ'το Μάϊν περπατάς, κάνεις ποδήλατο, αθλητισμό, ή αράζεις τρώγοντας ή πίνοντας, γενικά καλοπερνάς. Εκεί σε κάτι ωραίες εσοχές, την πέφτουν και διάφορα όμορφα πλάσματα. Άσπροι επιβλητικοί κύκνοι, σαν άρεια φυλή των ζώων, με ανάστημα, εκτυφλωτικό λευκό, και σαν ένα αδιόρατο υφάκι. Δίπλα τους άνετες κι ωραίες, πιο χαλαρές θα έλεγα, κάτι κοντές καφετιές πάπιες. Δεν τις λες κι άσχημες, αλλά λίγο το σκούρο γύρω από τα μάτια τους, το άτσαλο περπάτημα, σε κάνει να τις βλέπεις "κάπως". Όχι υποτιμητικά, αλλά σαν "από άλλο κόσμο", όχι αυτόν των κύκνων.
Παραδόξως αλλά πάλι, ίσως πολύ φυσιολογικά, τα δύο αυτά σχεδόν διαφορετικά είδη, ταίριαζαν και κάναν παρέα, έπαιζαν σχεδόν παρέα, δεν ενοχλούνταν κανένα από τα δύο, έτρωγαν από τα ίδια φαγητά, κάναν μπάνιο στα ίδια νερά, καθόντουσαν κάτω από τα ίδια δέντρα. Integration που λένε! Οι κύκνοι δεν είναι και πολλοί, μάλλον υπογεννητικότητα θα έχουν κι αυτοί, είναι και σιωπηλοί, ήρεμοι, έχουν τάξη, πειθαρχία, και πολλή υπομονή, αν κρίνω από το πώς αντιμετωπίζουν τις γύρω πάπιες. Οι οποίες και φωνακλούδες είναι, φασαρτζούδες, μια πετάνε, μια προσθαλασσώνονται, μια τα μικρά τους κυνηγάνε, μια περπατάνε βιαστικά έξω απ'το νερό. Λοξοκοιτάνε καμιά φορά τους κύκνους, αλλά δεν τα βάζουν και μαζί τους, αντιλαμβάνονται τη διαφορά ...ύψους, είναι πιο θαρραλέες είναι η αλήθεια, είδα κι έναν που τάιζε μια από αυτές στο στόμα, πολύ φιλικές, ενώ οι κύκνοι πιο αξιοπρεπείς, ανώτεροι, δεν τρώνε από όποιον να'ναι. Αν οι πάπιες είχαν λίγη περηφάνεια, θα 'πρεπε να αφήσουν μια απόσταση από τα κατάλευκα ψωροπερήφανα Κύκνεια Άσματα. Αλλά έχουν όμως προσαρμοστικότητα. Παντού βολεύονται, όπου γης Πατρίς. Αποδημία, αποδημία! Κι ας μην ξέρουν και τη γλώσσα καλά-καλά. Γι'αυτό και δεν αυτοκτονούν, επειδή δεν έχουν καμιά φοβερή τσίπα, ξεπουπουλιάζονται λοιπόν ευκολότερα και αλλάζουν χρώμα, σα χαμαιλέοντες, προσαρμόζονται στο γύρω περιβάλλον. Σκούρα νερά, θολά χώματα, καφετιές πάπιες. Ανοιχτόχρωμα γαλαζοπράσινα νερά, πράσινες-μωβ οι πάπιες. Δε μασάνε! Δε δίνουν εύκολα στόχο. Ενώ ο κύκνος κάνει μπαμ.
Όλα μαζί πάντως συνυπάρχουν, μπορούν και συμβιώνουν και καλοπερνάνε κι αυτά. απ'όλα έχει ο Πλανητικός Μπαξές. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;;; Μια τούφα χόρτα δε θα βρούμε να φάμε;;; Γιατί να στραβοκοιτιόμαστε συνέχεια;;;
Αυτά σκεφτόμουν, βλέποντας τη Φύση και ξεχάστηκα..................Ωραίο απόγευμα!
Πήγα μονοήμερη στο Στρασβούργο, που είχα να πάω από το 1987, νομίζω. Τότε ήταν για λίγες ώρες, δε θυμάμαι και πολλά, αφού δεν ήταν και κάτι να μου κάνει εντύπωση. Από τότε προφανώς άλλαξαν πολλά. Μαζί με τα αδέρφια μου (τα δύο δηλαδή, ο άλλος είναι στην Αθήνα) και κάτι φίλους τους κάναμε κάτι βόλτες, είδαμε, φάγαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε, γευτήκαμε, ακουμπήσαμε λίγη από την Κουλτούρα της πόλης. Κάπου στην Αλσατία, μεταξύ Τραπεζών, κρασιών και Ομογενοποίησης φυλών, το Στρασβούργο υπάρχει για να μας λέει τα όνειρα των Ευρωπαϊστών, που ακόμα κοιμούνται κι ονειρεύονται, πως την αυγή παντρεύονται μια Παγκόσμια Νύφη και μια Υπερπολιτισμική Πεθερά και αγκαλιάζουν όλους τους λαούς κάτω από μια σημαία, με πολλά χρώματα. Ο Ευρωπαϊσμός είναι κι αυτός ένας -ισμός, προβληματικός και αιθεροβάμονας. Κοιτάει μακριά, βλέπει στο βάθος όλους τους ανθρώπους, θέλει να τους δώσει άσυλο και δικαιώματα, Προστασία και Δίκαιο, ξεχνάει όμως να δει τους άστεγους, που είναι στον προαύλιό του.
Θα μου πεις όλα στο κέντρο τους Ευρωπαϊσμού είναι διαφορετικά. Στις συνηθισμένες πόλεις, οι ζητιάνοι έχουν κομμένα πόδια, τα επιδεικνύουν μπροστά σου, μήπως και πας να κάνεις πως δεν κατάλαβες το πρόβλημα. Κυκλοφορούν ξυπόλητοι στους 8 βαθμούς, αξύριστοι και άπλυτοι, να νοιώσεις από παντού την ανάγκη. Από την άλλη στο Στρασβούργο, ο ζητιάνος διαβάζει λογοτεχνία (;;!!) δεν πρόλαβα να δω τι, καλοφτιαγμένος, συγυρισμένος, με καρεκλάκι και ωραίο designάτο καπελάκι. Άνεργος από επιλογή ή από υπερβολική αξιοπρέπεια;;
Ενώ στους κάδους των άλλων πόλεων, στα πάρκα, βρίσκεις κουτάκια αλουμινίου μπύρας και κόλας, εδώ βρήκα κι ένα μπουκάλι σαμπάνιας. Απίστευτο αλλά αληθινό για μένα, ντιπ νορμάλ για τους Στρασβουργιανούς. Ποια θα είναι η κατάληξη δεν ξέρω. από την πολλή σαμπάνια, να οδηγηθούν στις ρετσίνες και στα σνιφαρίσματα κόλλας, λες;;; Η απόγνωση τρυπώνει και από το Σένγκεν, ξέρεις..
Οι Αλλεμάνοι είναι κράμα Γερμανών/Φράγκων, στοιχείων κοινών, που μια μισιούνται, μια αγαπιούνται. Πάντως οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ με μισαλλοδοξίες και ψωροματαιοδοξίες.
Η Ευρώπη δεν πεθαίνει, μόνο το ευρώ της μπορεί να αρρωστήσει βαριά, με καρκίνο και ΕλληνοΙσπανίτιδα, παραλλαγή Ιταλοιρλανδική. κατά τα άλλα, θα ανεβοκατεβάζει τα καραβάκια της στο ποτάμι και στις διώρυγες, να βλέπουν οι τουρίστες να χαίρονται, νομίζοντας ότι βλέπουν τις μετοχές τους.
Δε λέω άλλα. Βαριέμαι να αποθανατίζω αποθα(νατισ)μένες πόλεις,
παρένθεση: Θυμήθηκα μια φορά που παίζαμε σκραμπλ με την αδερφή μου και με ρωτάει " επιτρέπονται καλλιτεχνικές/λογοτεχνικές λέξεις;;;" και γράφει "Ποθαμένης"!!!! Πού τη βρήκε η αθεόφοβη, ήθελα να 'ξερα! ίσως απ΄το Ποθαμένο λικέρ που διάβαζε τότε. Οπότε βάζω εγώ το Α και παίρνω τριπλή αξία, Αποθαμένης....κλείνει και αυτή η παρένθεση.
Οι Αποθαμένες πόλεις, οι ευρωπαϊκές οι παλιοκοινωνίες, μας κόλλησαν αυτές την αρρώστεια και όχι εμείς αυτές. Οι τρόποι οι καλοί, τα τσιγάρα κομμένα, τα κουστούμια ραμμένα στο ίδιο μοτίβο, το ευρωπαϊκό, τα βλέμματα νεκρά και λωλά. Και μια λίμνη στη μέση, δίπλα στο Συμβούλιο και στο Κοινοβούλιο, να αντικατοπτρίζονται τα (πεθαμένα) όνειρα των Ευρωπαίων............
Η Ελλάδα υπάρχει, αναπνέει, ιδρώνει αλλά κάνει διακοπές, ζει και περιμένει. Όπως πάντα! Το Μάννα! Εξ' Ευρώπης. Κάποιοι γλύφουν πληγές, κάποιοι βάζουν κεφάλια στην άμμο, κάποιοι όμως τρίβουν τα χέρια τους. Τα λεφτά σιγουρεύονται σε ακίνητα στην Αγγλία, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ. Οι καταθέσεις από Ελβετία μετακινούνται γρήγορα και μεθοδικά προς άλλους Steueroasen. Ας είν' καλά τα Παρθένα Νησιά. Ο Έλληνας μεγαλουργεί κι εκεί. Γιατί μαζί σας τα 'φαγε, έτσι δεν είναι;;; Ο Στουρνάρας κακολογεί Βενιζέλο, ο Βενιζέλος το Σαμαρά, ο Σαμαράς το ΣΥΡΙΖΑ, κ.ο.κ.
Και οι υπόλοιποι;;;;;; Οι υπόλοιποι, πέρα βρέχει!!! Έλα όμως που δε βρέχει!!!!
Κι άμα θα βρέξει, θα βρέξει σφαλιάρες και φάπες, όχι ευρώ και δολάρια.
Αλλά όλοι οι αναλυτές περιμένουν, σαν τον απλό πολίτη, μια καλή κουβέντα από τα γεράκια του πολέμου, αγαπημένοι έμποροι όπλων, αμερικανοί υποστηρικτές της δημοκρατίας. Σου λέει γιατί να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, αλληλοσπαραζόμαστε και χωρίς όπλα, μόνο με τη μιζέρια. Ο ένας φταίει, ο άλλος βλέπει, συμπράττει βουβά, "συμπαρίσταται" έλεγε κάποτε ο Κωστάκης. Κι εγώ από εδώ που είμαι, μόνο να συμπαρασταθώ δε μπορώ. Απίστευτο, αλλά δεν μου βγαίνει και καμιά φοβερή συμπαράσταση. Συμπαράσταση λαέ, ποιος "λαέ";;; Λαέρτης είναι ο πατέρας μου, που με περιμένει, άλλον "λαέ" δεν ξέρω.
Η αλήθεια θα φανεί, λίγους μήνες ακόμα, ας περιμένετε. Εγώ όχι.
Καλά να πάνε εύχομαι και προσπαθώ κι αγωνίζομαι. Η Πανσέληνος βέβαια με κοιτάει και μου λέει: "κανονικά Vollmond με λένε, αλλά άντε προσωρινά στη χαρίζω!" Κοιτιέμαι, κοιτάω, βλέπω, sehe und gucke. Αύγουστος μέσα κι έξω, θα φανεί, mal schauen!
Υπάρχει βέβαια πιθανότητα εγώ να βλέπω αυτό που δε βλέπεται, ή να μη βλέπω αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι, αλλά κι αν φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, σαν την Πανσέληνο ένα πράμα, πώς δεν το βλέπω, αλλά απλά το κοιτάζω; Βγάζει αλλουνού μάτι αλλά όχι το δικό μου;;;
Οι καταστάσεις παραπέμπουν σε ύστερο Μεσαίωνα ή Αναγέννηση (Δάντης μαζί και Bruegel), βρίσκομαι σε Βαβέλ, μέσα κι έξω, παρελθόν και μέλλον. Μιλάνε, μιλάω, ποιος αντιλαμβάνεται πραγματικά, γλώσσα σώματος, πνεύματος, ανακόλουθα μηνύματα σκορπιούνται. Η δύναμη υπάρχει, τα σκοινιά αντέχουν, θα φτάσουν κάποτε και οι βάρκες σε λιμάνια γνώριμα, φιλικά, οικεία. Οίκαδε! Εδώ, εκεί, μπρος, πίσω, μακρυά, κοντά, ποιος ξέρει, μπορεί και στο φεγγάρι, αρκεί να είναι Πανσέληνος, αρκεί να είναι Αύγουστος. Μεγάλα, γιομάτα, εντυπωσιακά, όχι άλλα λίγα και μίζερα, όχι στα "μάλλον", στα "θα δούμε". Είδαμε ρε μεγάλε, είδαμε, τι καταλάβαμε;;;
Καλά θα πάνε, θα δεις. Απλά υπομονή,τέσσερα/πέντε Πανσέληνα ακόμα, κανα δυο Αύγουστους ίσως και μετά .......και μετά......... Ε και μετά, βλέπουμε!!!!!!!
