Κι αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη.....

Πρωϊνή συζήτηση στο χώρο εργασίας: Πόσο ελέγχεις τη ζωή σου; Απλή ερώτηση. Είναι το ίδιο απλή η απάντηση;
Ο πρώτος συζητητής μιλάει για καθαρή ατομική διαχείριση των επιλογών και άρα προσωπική και αποκλειστική ευθύνη για κάθε συνέπεια. Ο δεύτερος επιμένει ότι όποιο και αν είναι το πρωτογενές υλικό, οι συνθήκες είναι αυτές που καθορίζουν την πορεία σου. Ο τρίτος και ο πιο εντάξει τύπος (εγώ δηλαδή)εξηγεί πως σε κάθε παλαιοεγκέφαλο υπάρχει ένα σύνολο προκαθορισμένων επιλογών και αντιδράσεων, που μπορούν να εξωτερικευθούν ή όχι, ανάλογα με τις συνθήκες που θα βρεθείς. Όπως όταν διαθέτεις στο DNA σου ένα ογκογονίδιο, που μπορεί να εκφραστεί σε εξελισσόμενο καρκίνο ή όχι, ανάλογα με τις μεταλλάξεις που δεχθεί, κυρίως από εξωγενείς παράγοντες (π.χ. περιβάλλον καπνιστικό, καρκινογόνες τροφές, κλπ). Έτσι η ανθρώπινη φύση σου δόθηκε, είναι δηλαδή δε-δομένη. Το πως θα πορευτείς είναι θέμα των συνθηκών, είτε τις επιλέξεις είτε σε επιλέξουν.
Κάπως έτσι κινήθηκαν οι θέσεις και απόψεις, μέχρι που μας έκραξαν απ' τη δουλειά, το βουλώσαμε και τα κεφάλια μέσα. Υπ' όψη ότι ένας απ' τους τρεις ήταν το μεγάλο αφεντικό. Θα μου πεις τώρα ποιος ηλίθιος διαφωνεί με το αφεντικό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Προσθέτω τώρα άλλες γνώσεις που "Εύρηκα" από τις γνωστές πιάτσες. Λέγαν οι αρχαίοι:
Οι Μοίρες είναι τρεις και ρυθμίζουν το ίδιο τις ζωές μας :

η μοίρα του τυχαίου ή της ανάγκης , δηλαδή του αστάθμητου παράγοντα (Μοίρα Λάχεση) ,

η μοίρα η ατομική ή των επιλογών μας (Μοίρα Ατραπό)

και η μοίρα της φιλοδοξίας και του χρήματος (Μοίρα Κλωθώ)

Προσωπικά μου αρέσει η Λάχεση. Όπως λέει και στους "3 Kings": Ποιό είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο; -The current necessity (η τρέχουσα ανάγκη). Αν το προσαρμόσουμε τώρα στον ορισμό της Λάχεσης, το κάνουμε " Η τυχαία ανάγκη ". Το ότι δε βγάζουμε νόημα έτσι, δεν έχει απολύτως καμμία σημασία. Σίγουρα πρέπει να υπάρχει!!

Άλλο σχόλιο του Ζήνωνα του Στωϊκού : "Θεός , νους , ειμαρμένη και Δίας είναι το ίδιο πράγμα που καλείται με πολλά άλλα ονόματα". Καλό έεε; Άρα και το μυαλό μας, ο φλοιός, που θεωρητικά επιλέγει, και η μοίρα, και οι υπερκόσμιες δυνάμεις είναι ένα και το αυτό. Ενοποίηση των δυνάμεων που ελέγχουν τη ζωή σου. Ενοποίηση της ενέργειας. Τύφλα να 'χει η θεωρία των υπερχορδών! Κι αυτό το πρόλαβαν Έλληνες!


Και κάτι για επίδοξους επιτυχημένους:

"Όπως κληρονομείς τα πλούτη έτσι κληρονομείς και την φτώχια . Είναι θέμα τύχης" (Ντάνιελ ΜακΦάντεν , Νόμπελ Οικονομίας).



Πάρτε να 'χετε και δύο δελφικά παραγγέλματα:

"ΤΥΧΗΝ ΣΤΕΡΓΕ" = Να συμφωνούμε (αποδεχόμαστε) με την ειμαρμένη μας (τα μοιραία γεγονότα της ζωής μας) .

"ΤΥΧΗΝ ΝΟΜΙΖΕ" = Να έχουμε κατά νου το τυχαίο που θα συμβεί

Υ.Σ. Την επόμενη φορά που θα ευχηθείς καλή τύχη, πρόσεχε τι εύχεσαι!! (Κινέζικο αυτό)

Ο Αλλάχ φόρεσε τη φόρμα του..

Όλα είναι στο βλέμμα. Άμα το θέλεις πολύ, μάλλον θα το πάρεις. Οι παίκτες της Τουρκίας το'χουν! Έδειξαν κότσια και λίγα λέω. Αντοχές, πείσμα, μέχρι το τελευταίο λεπτό, ίσως και μετά το τελευταίο λεπτό...
Οι δικοί μας, τότε, είχαν την τύχη και τη συνάντηση 678 γαλαξιών πάνω από το κεφάλι του Ρεχάγκελ. Άμυνα, άμυνα, άμυνα, ίίίίίίσως και κανα γκολ. Σήμερα όμως η Τουρκία έχει κάνει (μέχρι τώρα τουλάχιστον) 3 απιστευτότατες ανατροπές. Το 1-2 με Ελβετία, το 2-3 με Τσεχία και αυτό το κουφό με την Κροατία, στα πέναλτυ. Μιλάμε για πάθος μες στη βροχή, με κούραση, στις παρατάσεις, με τραυματίες, με ελλείψεις, κτλ, κτλ. Δεν τους υπολόγιζαν και θα την πατήσουν. Μαζί και μεις.

Τελικά της πάει της Ευρώπης η Τουρκία. Με Νιχάτ και με Τουντσάϊ, Σαρκοζί μου δε σε πάει...

Ολιγάρκεια ≠ Αυτάρκεια

Αυτάρκεια (αρχ. αυτάρκεια) = Η κατάσταση εκείνου που επαρκεί στις ανάγκες του.
Ολιγάρκεια (αρχ. ολίγος+αρκώ) = Η κατάσταση εκείνου που αρκείται στα λίγα.

Εκ πρώτης όψης, και τα δύο φαίνονται καλές ιδιότητες, μακριά από υπερβολές και καταχρήσεις. Η δεύτερη όμως σκέψη, αμέσως μετά, καταδεικνύει το προφανές ερώτημα για την αυτάρκεια: Ποιός καθορίζει τις ανάγκες του ; Ποιός βάζει τον πήχη;

Αν οι ανάγκες μου είναι για 10.000 euro/μήνα (λέμε τώρα), το να ξεσκίζομαι με κάθε κόστος και να πατάω επί πτωμάτων για να τα βγάζω, αυτό με ορίζει ως αυτάρκη, έτσι δεν είναι;
Αν οι ανάγκες μου επιβάλλουν 2 Ουκρανές/μέρα, η αυτάρκεια μου συνιστά την νταβατζοποίησή μου;

Είναι όμοια αυτάρκεις, αυτός που βγάζει δύο ντομάτες και τις τρώει χορτασμένος, με αυτόν που "χρειάζεται" αστακουδάκια και συναγρίδες και βάζει με τον παρά του να οργώνεται η μισή Μεσόγειος;

Ποιά αυτάρκεια είναι πιο "ηθική" (αν χωράει η λέξη) ;
-Να βγάζεις ό,τι τρως- ή -Να τρως ό,τι βγάζεις-

Ας ασχοληθώ και λίγο με την παρεξηγημένη ολιγάρκεια. Καλή έννοια, αλλά όχι της εποχής. Τη σήμερον, η ολιγάρκεια δηλώνει αποτυχία, έλλειψη φιλοδοξίας και κινήτρου. Πως μπορείς να αρκείσαι στα λίγα; Και πόσα είναι τα λίγα; Είναι τα στοιχειώδη λίγα; Και τέλος πάντων, ποιά είναι τα στοιχειώδη; της ανθρώπινης ύπαρξης ως βιολογία; ως αξιοπρέπεια; ως συνεχώς αναβαθμιζόμενο βιοτικό επίπεδο;

Ένας καλόγερος στο Όρος είναι ολιγαρκής; Θεωρητικά ναι. Πως γίνεται όμως αυτό, όταν ασχολείται με αυτό που κατά τη γνώμη του είναι τα Πάντα; Ένα παιδί γεννιέται ολιγαρκές, δεδομένο. Βυζί και γάλα. Τέλος. Κάτι στην πορεία, στο περιβάλλον του, το διαφθείρει. Και φάε και πιες και πάρε και πάρε. Μετά δεν έχει τέρμα. Και μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω; Κάτι ερημίτες που γυρνάν στα ξερονήσια ή τίποτις Βουδιστές-Δαλαϊστές έχουν τη λύση;

Δεν ξέρω, δεν είδα, ουδέν οίδα.

Ένας αυτάρεσκος αυτάρκης και κολίγος ολιγαρκής

Βίζιτα η κόρη μου? Θα είστε τρελός! Το καϋμένο επιστήμων τελειώνει....

Αυστηρώς Ακατάλληλον για αιθεροβάμονες, ρομαντικούς και εργαζομένους υπό την επήρρεια ψευδαισθησιογόνων-matrixιογόνων


Αι σύγχροναι απαιτήσεις της καθημερινότητας, ήτοι το ολοήμερο και ολονύκτιο ξεκώλιασμα ευνοούν το χωρίς αναστολές άνοιγμα των ποδιών. Όσο ψηλά και αν θεωρείς ότι είσαι ή θα πας, πρέπεις να εντρυφήσεις στην πουτανιά. Η επισημοποίησή της βέβαια την απλοποιεί. Την κάνει πιο ανεκτή στα "ευαίσθητα" στομάχια. Την περιβάλλει με ανέσεις, με περιτύλιγμα πολυτέλειας, ανωτερότητας=Εγώ δεν είμαι απλή πουτάνα, βιζιτού, απλώς παρέχω ευχάριστες υπηρεσίες υψηλής επιστημονικής στάθμης.
Κι όπως κάθε σωστή πουτάνα, στην αρχή ψιλοαντιστέκεται, δεν της καλοκάθεται, έχει αντιρρήσεις, ψιλοενστάσεις. Στο κάτω-κάτω έχει και μια ιδεολογία, ένα background. Σταδιακά όμως συνηθίζει, μπες-βγες, μπες-βγες, μπες-βγες, έειι δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Και το αντίτιμο, χμμμ, όχι κι άσχημο. Σε καλούν και στα σαλόνια, φοράς κανα κουστούμ στο Γιουσουρούμ, παίρνεις και τίτλους. Καταρτισμένη πουτάνα, με διατριβή.

Τα πάντα ομορφαίνουν, εξωραϊζονται, καταπίνονται. Ο νταβατζής, το σπέρμα, το γαμήσι και ξύλο, τα λεφτά στο συρτάρι, όλα γίνονται μια ωραία και τυπική διαδικασία. Αν ρωτήσεις όμως και την μακροημερέστερη πουτάνα της Εγγύς Βαλκανικής, θα σου πει για το ένα και μοναδικό πράγμα που δεν ξεπλύνεται ούτε σε 10.800 ζωές. Το διαρκές, ασταμάτητο, εμετικό αίσθημα της ΑΗΔΙΑΣ. Δεν απομακρύνεται ούτε γιατρεύεται, δεν ξεχνιέται ούτε χαλαρώνει, είναι πάντα εκεί, στον ύπνο, στον ξύπνιο, στην εδώ ζωή, στην εκεί ζωή, στην παραπέρα ζωή.

Καλά Primperan
Υ.Σ. Συγνώμη για το λεξιλόγιο, αλλά μεταξύ μας οι πουτάνες πρέπει να τα λέμε με το όνομά τους.