Δεν αισθάνομαι καλά.
Πολλοί δεν αισθάνονται καλά.
Τι να σου κάνει κι ο γιατρός;
Φάρμακα και συνεδρίες. Κουβέντες και στο καναπέ του ψυχιάτρου.
Ο δικός μου ο ντόκτορ είναι το λα μινόρε, ένα Σαμπάχ σε ρε. Το πρελούδιο στη ντο μείζονα στο BWV 846. Ένα αρπετζιο στο Tarantas του Paco ή οι πρώτες του Μυστακίδη στο Μακ Πουλε. Η φωνή της Fairuz στο Ana la Habibi. Ο Στέλιος σε όλα του. Το τενόρο του Τσάρλυ, το ακορντεόν του Κουλαξιζη ή του Βουγιούκα και το μπαντονεόν του Άστορ και του Γκαλιάνο. Μια φλαουτιά του Ίαν.
Ο Μαϊδανογλου. Ιεροψάλτης. Ο Tatlises. Σοστακόβιτς και λοιποί. Το Michelle των Beatles, τότε που γράφαμε στην τρίτη Λυκείου, μαζί με το Σάββα, κοινωνιολογία, με θέμα την πρωτοπορία των Λεννον-Μακκαρτνεϋ για το κουαρτέτο εγχόρδων στο Eleanor Rigby. Ή το Penny Lane.
Όταν διάβαζα το 1990 για τη Fusion, John McLaughlin και Ινδία, αφρο-κουβανικη τζαζ, έπαιζα στο ακορντεόν μια πεντατονικη κλίμακα, μετά Σαββόπουλο "να μας πάρεις μακρυά" και μετά έκλεινε με τσάμικο "κάτω στου βάλτου"- άρεσε στον παππού το Μήτσο.
Όλοι ήθελαν να κάνουν τα ασύνδετα πιθανά. Μια παλιά συνταγή, μια μελωδία γνωστή, σερβιρισμενη με φρέσκια σαλάτα και χιπ-χοπ ή σουίνγκ και να σου....η πρωτοπορία και ο ... καινούργιος ήχος.
Διδάκτωρ, ντόκτορ της αναψυχής. Της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας. Της εναλλαγής, από το ταγκό μπεγκιν στο χασικλιδικο, από τον Χρήστου (Ιάννη, Αναπαραστάσεις) στο Χρήστου (Κωστή, Αλίμονο), από το "μην περιμένεις πια" στο hey Joe, κι από το Spain στα μπλε παράθυρα σου. Marsalis, Mingus, Coltrane. Σπανός και Μάρκος, ο κυρ Σταύρος και το "κάτι παιδιά που αγαπούνε το τραγούδι", ο Fauré και η Σικελή. Ο Σαραγουδας που μου έπαιζε στο Λοιμωδών, αυτός με γιάτρεψε, όχι τα "καθαρτικά του ήπατος". Όταν θα πάω στον Άδη και θα βρω τους άλλους πέντε Έλληνες, να πούμε και το you can call me Al.
Ντόκτορ ντόκτορ γκιβ μι δε νιουζ.
Δε θυμάμαι γιατί ξεκίνησα να γράφω το ποστ, νομίζω για το αμάν ντόκτορ, την τουρκική και την ελληνική παραλλαγή του. Και υποθέτω θα έγραφα για τα δύσκολα στις μοντέρνες θεραπείες και στις σχέσεις θεραπευτών-ασθενών-συγγενών.
Αλλά πάλι μπήκε στο αυτί μου η μουσική, η νότα, μια συγχορδία, ένας στίχος και ένα ρεφρέν. Και μπερδεύτηκα. Άκουσα και το Μιθριδάτη του Αμαντέους,νομίζω πρώτη φορά ολόκληρο. Τι να πουν τα λόγια;
Τα μακάμια, οι δρόμοι, η ατονική/σειραϊκή. Ένας αμανές. Α καπέλα, στο πιο ευρωπαϊκό, στο εκμοντερνισμένο. Μπαρόκ και θρησκευτικά ορατόρια. Η Εσκενάζυ, η Αμπατζή. Ο Καρίπης κι ο Ογδοντάκης, "σαν πας στα ξένα, πάρε και μένα". Η Κάρμεν του Μπιζέ, το άνοιγμα του Πετρούσκα, το Salt Peanuts, η θεά η Umm Kulthum και το Alf Leila We Leila, se le cose stanno Cosi. Ο δίσκος βινυλίου του Ραχμάνινοφ που αγόρασα μπροστά από τη θεολογική. H Edith Piaf και το La Foule, μαζί με το λατινοαμερικάνικο πρωτότυπο (que nadia sepa mi sufrir). Ο Ντύλαν, με το the answer my friend που τραγουδούσαμε στα αγγλικά της πώς-την-έλεγαν... Placebo και The Trooper από Maiden. Vuelvo Al Sur. Οδηγώντας και τραγουδώντας με το Volvo/Vuelvo μου για Ελλάδα. Δω στα λια-κι αμάν αμάν, δω στα λιανοχορταρουδια, Σάββατο απόγευμα, πρόβα στο χορευτικό. Η αγαπημένη μου Μπαϊτούσκα. Ο Σκαλκώτας και οι χοροί του. Pierre Boulez, Gymnopädie, καρναβάλι των ζώων. Το Ederlezi, μοντέρνος αμανές, σε ρε μινόρε και καπάκι την τοκάτα και φούγκα 565 (που το άκουσα πρώτη φορά στο "μια φορά κι έναν καιρό ο άνθρωπος" και έπαθα πλάκα!!).
Αυτά είναι φάρμακα. Η θεραπεία μου. Τι να κάνω τα υποκατάστατα; Τα Generika? Στο υπόγειο έχω (θα έχω λίαν συντόμως) τρία ακκορντεόν. Στο εργαστήρι ένα ηλεκτρικό μπάσο. Στο γραφείο μου, πάνω, έναν μπαγλαμά. Γιατί να πέσω στα βαριά;
Spotify, Prime, YouTube. Αυτά είναι τα ιδρύματα που με νοσοκομούν.
Ο Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλεκ και η Σεζάρια Εβορα. Το συγκρότημα Ashkabad, το τουρκμενικό συγκρότημα που έπαιξε με το Θανάση στα Λάφυρα, ο αψεγάδιαστος Kurban Kurbanov. Χερμπι Χάνκοκ και τα μάγουλα του Γκιλεσπι (κι άκουσα), που είδα στο Παραρλάμα. Τον τενόρο, ανηψιο του Μαρκόπουλου, που άκουσα στο στούντιο του Χάρη και τραγούδησε (έψαλλε) σε άψογη εκτέλεση το Παράθυρο κλεισμένο.
Ποιος θεός; Η Χάβα Ναγκίλα, που έπαιζα μικρός, Σαλόμ, σα βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί, η Λαξμι Σανκαρ και η Ανουσκα, η κόρη του Ραβί, "υπερούσιος ουσία εστίν, άφραστον κάλλος".
Αυτά τα χαζά που λένε, "όταν πεθάνω,να με θαψετε με μπουζούκια", εγώ τα ακούω βερεσέ.
Εμένα στην κηδεία μου, πρέπει να μου φέρουν μια συμφωνική, ένα μικρό σχήμα τζαζζ να παίζει bepop, τους Jethro Tull (ή κάνα Cover Group), μια βυζαντινή χορωδία, ένα σχήμα μουσικής δωματίου, τους Metallica και τους RHCP, το Μυστακίδη και τον Παφρα, το Θανάση και την Κανά με το Μάλαμα, ένα κλαρίνο της Ηπείρου, κάποιον Χαλκιά, ή το παιδί από την Πλάτη (ου Τριαντάφυλλς είμ'), τη μετενσάρκωση του Ροστροπόβιτς και του Τζόνυ Κας, το Shakti, κάνα δυο τσιγγάνους που να παίζουν Γονίδη ή Αγγελόπουλο,
Και κάμποσους ακόμη, που δεν ξέρω που θα χωρέσουν, που να τους βάλω.... Κρίμα να τους πάρω μαζί μου!
Στη χειρότερη ρίχτε μέσα ένα Terrabyte με Playlist. Για την περίπτωση που θα ξαναγεννηθώ, λέω να πάρω και το Weltmeister μαζί. Τι πειράζει;
Αλλού γι'αλλού. Πέρασε και η ώρα!
