Ας παν στην ευχή τα παλιά.......Αντίο Και Καλή Τύχη 2012!

Να πάει και να μην ξαναγυρίσει;;;; Όχι!!! πρέπει να καρφωθεί βαθιά στα σανίδια των αναμνήσεων, τα σάπια ξύλα της ψευδαισθησιακής παράγκας, που ονομάζαμε "πρότερος βίος". Σαν του Καραγκιόζη την παράγκα, δεν περάσαμε κι άσχημα, βγήκαν καλά πράγματα, αλλά τα σανίδια κρυμμένα από το μάρμαρο, παρέμεναν σάπια και τελικά;;;;; Έπεσαν όπως αναμενόταν, wie gezeigt, υπό το βάρος της αφόρητης αλήθειας.....
Να μετανοιώσω, δεν μπορώ για τίποτα, έπρεπε να τα περάσω, να τα ξεχάσω δεν θέλω, να αποφύγω να τα ξαναζήσω ίσως μπορεί να βγει και σε καλό.
Ας πάει στην ευχή λοιπόν, το 2012 με τα ...όλα του. Να μην ξεχαστεί, να μην σβηστεί σε μνήμη ανοϊκού, να στέκεται εκεί κάπου μεταξύ των νεκρών Μάγιας και μιας φυγής, να αναβοσβήνει σαν ταμπέλα νέον "μεταφερθήκαμε απέναντι", και να δώσει μια καλή σπρωξιά, να μην πω κλωτσιά, στο 2013, να συνέλθει λιγάκι, να μην αρχίσει πάλι παροχολογίες και παπαρολογίες, να του πει δύο λογάκια στο αυτί, "κάτσε καλά καινούριε χρόνε" και να πατάμε στα χώματα μας, ο καθείς και το terra firma του.
Καλή Ζωή, όσοι την έχουμε, καλή Ανάπαυση όση τη βρήκαμε, καλή Πορεία όσοι αντέχουμε ακόμα

Να ιδούμε και να μας δούνε, αλλιώς και πάντα κάπως.
..........Συνεχίζεται....................

Ενοίδας

Υ.Σ. Κι ένα τσιτάτο (ακόμα)
Για την τύχη σου στηρίξου στο λαγοπόδαρο αν θες, αλλά θυμήσου ότι δεν ωφέλησε τον λαγό.
Σήκωσε μανίκια, καλύτερα!

Wiesbaden revisited (Weinachtsmarkt unter anderem)

 Γλυπτό einer knienden Frau, (δε βρήκα ποιου, δε βρήκα πότε, δε βρήκα τι) δίπλα στη Herbertanlage

Θυμίζει λίγο τη γοργόνα της Κοπεγχάγης, oder was?

 Nassauische Heimstätte Bahnhofstr. 55

Μάλλον κόλλησα το μικρόβιο της φωτογράφησης κτιρίων απ'τον Τάσο

 Πίσω από το Kurhaus, Warmer Damm

 Ορατόριο των Χριστουγέννων, BWV 248, στον Άγιο Βονιφάτιο.

Πολύς κόσμος, ήταν και τζάμπα, στα σκαλιά καθόμασταν, ωραία ατμόσφαιρα, πειθαρχημένο κοινό

Δεν έπαιξαν ολόκληρο το έργο (2μιση ώρες), οι φωνές καλές, το αποτέλεσμα αρκετά άνω του μετρίου

Μου άρεσε! 

 Τελευταία μέρα στη Weinachtsmarkt, ότι προλάβουμε

 Φωτισμός, κόσμος, ευχάριστη διάθεση, δώρα, χαμόγελα.

Και τα αμερικάνικα τζιγκλμπέλια μες στο πρόγραμμα!

Let it snow, let it snow, let it snow!

Η βόλτα καλή, ωραία περάσαμε, με μουσικές, γιαπωνέζικα εστιατόρια (στο Mosch-Mosch φάγαμε), ταχεία (ξανα)ξενάγηση, εκκλησίες, πανηγύρια και κρασί.

Ωραία πράγματα! Πάντα τέτοια.......

καλές γιορτές σε όλους, να γυρνάμε στα παλιά, αλλά και να κοιτάμε και τα καινούρια.

Das Ende der Welt ist noch nicht da!

.....aber gleich. Momentan sind wir gerettet, bis ein andere Prophezeiung wieder ......nicht stattfindet.
Warten sie mal, gibt es viel zu erzählen von Mayas Kalender. Nicht nur das Ende, sondern ein Anfang. Und wie gesagt, war am Anfang  das Wort.
Also warten wir auf ein Wort...........
Welche andere????? Die Liebe.

Μην ξεχνάς την Τούμπα!!!!!!

Όταν ο εαυτός μου τα βρίσκει ζόρια εδώ, έρχομαι αργά και παγερά και του φωνάζω στο αυτί:
"Ξέχασες την Τούμπα, μαλάκα;;;;"
(ξέρει αυτός)
Οπότε έρχεται στα συγκαλά του και συνεχίζει.

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ, την Τούμπα, Καισαρείας κάτι.
Πρέπει.

A new day yesterday

Υπέροχη συναυλία στην Tampa της Φλόριντα, με καταπληκτικό line-up. Πέρα από Άντερσον και Μπαρ, έτσι ξεκίνησε ο τέλειος Glascock, ζόρικος μπασίστας, που συμμετείχε στα αγαπημένα άλμπουμ "Songs from the wood" "Heavy Horses", δυστυχώς πέθανε νεότατος, 28χρόνων, καρδιακές επιπλοκές (συνδυασμός βαλβιδοπάθειας από λοίμωξη, κατάχρηση ουσιών, και διάφορα άλλα ...συμπαρομαρτούντα). Επίσης ο ντράμερ Barrimore Barlow, παλαιό μέλος, κορυφαίος κατ'εμέ, αλλά και ο οποίος το '79-80, μετά το θάνατο του Glascock, που ήταν και ο καλύτερος του φίλος, συντετριμμένος εγκατέλειψε το συγκρότημα και ουσιαστικά εκείνη την περίοδο, τελειώνει μια εποχή για τους Tull, ανοίγει μια άλλη, την οποία δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω, ούτε να συνδεθώ μαζί της. Προσωπικά θεωρώ ότι οι Tull ξεκινούν το '67, τελειώνουν το '79, ίσως λίγο απόλυτο και αυστηρό, αλλά είναι η άποψή μου. Έχω όλους τους δίσκους τους της περιόδου αυτής, και δε βρίσκω κάτι πιο προχωρημένο, ολοκληρωμένο και προοδευτικότερο ροκ σε κανένα άλλο σχήμα.
Από το 32' έως το 38' είναι η μαγεία του φλάουτου του Ιαν.
Να μην ξεχάσω και τους Evan και Palmer στα keyboards/synthesizers, τρομεροί ενορχηστρωτές, δυνατά χέρια, ευφάνταστες φράσεις, σούπερ μουσικοί.

Ήταν μια νέα μέρα χτες, αλλά τώρα είναι πλέον μια παλιά μέρα, ή μια παλιομέρα, αν προτιμάτε.......
(Ταιριάζει σε όλους τους υπερβολικά αισιόδοξους, αλλά κυρίως στους παλαιο-ημερολογίτες, if you know what I mean)
Es versteht sich, dass mein Gedächtnis nur bis zu einem gewissen Grad belastbar ist. Altersgemäß sozusagen. Diese Erinnerungen sind zwar nicht der Grund aber nur der Anlass einer Flash-Back.

Enoida, gut gelaunt (ziemlich)

Τελικά το αποφάσισες;!

Ο μικρός μου γιος σε ανυποψίαστη στιγμή, με αιφνιδιάζει, με ερώτηση, που δεν είναι ουσιαστικά ερώτηση, περισσότερο με διαπίστωση μοιάζει, τυλιγμένη με έκπληξη και απορία:
"Τελικά το αποφάσισες να μείνεις στη Γερμανία;;!!!"
Τι να του απαντήσεις, τι να καταλάβει, τι απάντηση περιμένει (αν περιμένει), τι σημαίνει αποφάσισα.

Έχουμε έλεγχο των αποφάσεων μας; υπάρχει ουσιαστική σύνδεση μιας κίνησης με τις ανεπαίσθητες μικρές ή μεγαλύτερες ωθήσεις από έξω; Ήμασταν ήδη φευγάτοι πριν φύγουμε;
Ποιος αποφασίζει για ζητήματα που δεν αφορούν εσένα, αλλά εσύ τα χρεώνεσαι;
Η άλλη φράση που μου είπε, αφορούσε και το αμάξι, στο οποίο θα βάλω γερμανικές πινακίδες. "Α θα κάνεις και το αμάξι γερμανό;;;!!".
Μην κρίνεις το βιβλίο, του είπα, από το εξώφυλλο ή το αμάξι από τις πινακίδες ή τον άνθρωπο από τη γλώσσα που εξωτερικεύει τη γνώμη του. Υπάρχει πάντα το μέσα του, οι μέσα σελίδες, οι πίσω σελίδες του Σαββόπουλου, το εσωτερικό του αμαξιού, το σαλόνι που λένε, υπάρχει η εσωτερική φωνή, η μέσα γλώσσα, ο μέσα κόσμος. Το "απ'έξω" αποφασίζεται εύκολα, ονομάζεται προσαρμογή. Το "από μέσα" είναι που δεν ξεβάφει, μένει ανεξίτηλο και μένει εκεί που θέλει αυτό.
Είναι αναποφάσιστο, μαζί και αποφασισμένο (από πριν).

(αφιερωμένο στο γιο μου, που βλέπει πέρα από τα ορατά)

Τα πρωτόγνωρα

Όλοι μαζί ριγμένοι, σπρωγμένοι, βρεθήκαμε εδώ. Σε θάλαμο ασθενών, ένας Ισπανός, μια Ουγγαρέζα, μια Πολωνέζα, ο Έλληνας και ο Βαυαρός. να λέμε στα σπασμένα μας, τις ιστορίες μας, τους πόνους κυριολεκτικά και το μέλλον μας, ο ένας στα μάτια και στο στόμα του άλλου...
πρωτόγνωρο για μένα, όντως
Δεν είναι και άσχημα, απλά περίεργα.