Alt! Ο Παλιός!

 Από τον τίτλο θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει ότι θα γράψω για το στρατό (πάλι) , τα παραγγέλματα και τη Slang γλώσσα.

Λάθος! Το Alt το πήρα από τη γερμανική γλώσσα, είναι το αγγλικό old. Οι Γάλλοι είναι πιο διακριτικοί με την ηλικία, τη λέξη vieux vieille την αναφέρουν πολύ σπάνια και μιλάνε κυρίως με χρόνια και ηλικία, quelle âge ή avoir vingt ans, έχω είκοσι χρόνια. 

Οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι....στα ελληνικά είναι ... μεγάλοι! Ενώ στα αγγλικά και στα γερμανικά είναι παλιοί. Όταν είχε έρθει ο φίλος της Σοφίας από το Κλανγκεφουρτ, ο Χούμπερτ και ψιλομαθαινε ελληνικά γιατί πηγαινοερχόταν στο Όρος, ήθελε να πει ότι μεγάλωσε κι έλεγε "είμαι παλιός άνθρωπος" . "Παλιάνθρωπος δηλαδή", έλεγε ο Παναγιώτης και γελούσαμε...

Παλιός. Πεπαλαιωμενος. Αναπαλαιωμένος. Παμπάλαιος. Παλιουρας. 

Γερασμένος. Πρόωρα, αλλά όχι αναπάντεχα. Ένας χρόνος βγαίνει. Σβήνεται. Άδειασε. Ότι είχε να δώσει, το έδωσε. Παλιωσαμε,  το καταλάβαμε. Όλα τρίζουν και θα σπάσουν οσονούπω. Τα κύτταρα είναι παλιά, επιρρεπή σε μεταλλάξεις, χωρίς άμυνες και ιδιαιτέρως ευπαθή. Άρρωστα και δεν το ξέρουν. Η μέση ηλικία είναι η νιότη της τρίτης ηλικίας. Γιατί μετά τη μέση, αρχίζει ο κανονικός κατήφορος. 

Πού είναι όμως η μέση; ποιος το ξέρει; οι στατιστικές; το προσδόκιμο επιβίωσης; Δεν το νομίζω. Στο μυαλό παίζεται ο καθορισμός. Εκεί μοιράζεται η ζωή. Άσε που μέχρι να κάνεις τη μοιρασιά, σε τελειώνει πιο γρήγορα η θανατερή, η λυπητερή. Δε γλυτώνει κανείς, δεν αποφεύγει, ούτε και προλαβαίνει να κρυφτεί. Δεν είναι ούτε ο καθρέφτης, ούτε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι τα μαλλιά, η φαλάκρα, δεν είναι τα μάτια ή οι αρθρώσεις. 

Από μέσα παλιώνεις. Πολύ βαθειά μέσα, το έχεις καταλάβει, πότε έχασες. Και είναι αργά για να σώσεις την παρτίδα. Πάλιωσε το παιχνίδι, η άμμος στην κλεψύδρα κύλησε. Δε χρειάζονται τίτλοι τέλους, δεν το χρειάζεσαι τον επίλογο. Έσπειρες, θέρισες και έφτασες στο τέλος. 

Diminuendo. 

Η και Ε

 Το  μυστήριο με τα γράμματα δεν αφορά πολύ κόσμο, δεν το νοιάζει. Δεν είναι στις πρώτες προτεραιότητες να μάθει κάποιος γιατί γράφουμε έτσι κι όχι αλλιώς. Από πού προέρχεται το κάθε γράμμα, τι υποδηλώνει, πώς προφέρονταν παλιά και πως τώρα, τι σήμαινε η μετάβαση, το πέρασμα από όλα τα παλιά αλφάβητα και πως καταλήξαμε να έχουμε στην Ευρώπη τα συγκεκριμένα και στην Ασία, στην άπω και στην εγγύς κάποια διαφορετικά. Γενικά ως δείγμα πολιτισμού το γράμμα περνούσε απαρατήρητο, διέλαθε την προσοχή των περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι οι περισσότεροι είμαστε τρόπον τινά Α-γραμματοι.  Μείναμε στις λέξεις και στις προτάσεις. Κι εκεί με άπειρα κενά. Κι αυτό είναι λογικό.Είναι σαν να προσπαθείς να καταλάβεις μεγάλες αριθμητικές πράξεις, χωρίς να ξέρεις τα στοιχειώδη κομμάτια, τους αριθμούς και τις μονάδες. 

Τα γράμματα δεν ήταν από την αρχή βασικές δομές επικοινωνίας. Το πέρασμα από τους φθόγγους στα γράμματα, κατά τον Μπαμπινιώτη, σήμαινε τη μετάβαση του προφορικού στο γραπτό λόγο, από τα ηχητικά στα οπτικά σημεία. Στην ουσία ήταν μια πρώτη μορφή συγκεκριμένης τέχνης και αισθητικής. Η συμμετρία των κεραιών η η καμπύλωση τους από τόπο σε τόπο δήλωνε  το ύφος αλλά και τη νοοτροπία των κόσμων και πολιτισμών. 

Πχ  η συλλαβογραφική γραμμική Β' -που φέρνει αρκετά από τα ασιατικά Kana στοιχεία, κανείς δεν ξέρει αν υπήρξε επαφή μεταξύ των πολιτισμών, οι θεωρίες πολλές - είχε να κάνει με μια υποτιθέμενη "οικονομία" συμβόλων ,αλλά η επικρατήσασα αλφαβητική γραφή έδειξε την πραγματική πρόοδο, και ως προς την αληθώς εννοούμενη λειτουργικότητα στη σχέση γραμμάτων και φθόγγων. Το θέμα που συζητιέται συχνά στους γλωσσολογικους κύκλους ήταν αν πραγματικά η μεγάλη προσφορά των φωνηέντων ενίσχυσε τη διττή χρήση του γραπτού λόγου και τη συνέχιση από την προφορική παράδοση εμπειριών και συλλογικής μνήμης. Γεγονός είναι ότι η αρχαία Ελληνική με το ευρύ φωνηεντικό σύστημα της, 12 μακρά και βραχέα, προσέφερε απλόχερα τις φωνολογικές δυνατότητές στην έκφραση, χωρίς να χάνει στο γραπτό κείμενο κάτι από την άρθρωση αυτών. Εξάλλου η αναλογία ήταν περίπου στο 1:1, 12 φωνήεντα, όπως είπα με 13 διφθογγους, μακρεις και βραχείς. 

Επειδή βλέπω να μακρυγορώ και δεν το θέλω.....(ναι, καλά!), θα περάσω κατευθείαν στο θέμα. Το Ε. Προφορά εεεεε ή γράμμα Έψιλον. Το '95 πέφτει στα χέρια μου "η μητρική γλώσσα" του Βασίλη Αλεξάκη, που ξεκινά ή κλωθεται γύρω από ένα Ε στο μαντείο των Δελφών. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι. Με το Ε και με το Η.

Λοιπόν, ξανά κατά τους γλωσσολόγους, μπαμπινιωτικούς ή μη, μέχρι το 400π.χ. το γράμμα Ε δήλωνε όχι έναν τρεις φθόγγους, πρώτα το βραχύ Ε, το μακρό ανοιχτό η και το μακρό κλειστό ει. Με τη μεταρρύθμιση στο αττικό σύστημα, έγινε η μετάβαση από το προευκλείδιο στο ευκλείδειο αλφάβητο και ξεχώρισαν τα Ε και Η, ώστε να μην υπάρχει πολυσημία. 

Αρχικά, στο φοινικικό αλφάβητο ήταν ως hê', οι Έλληνες παρέλειψαν όμως το ασθενές δασύ h κι εστίασαν στο φωνηεντικό στοιχείο Ε. 

Το όγδοο γράμμα των Φοινίκων hêt, περιλάμβανε ένα ισχυρό στην προφορά δασύ h. Εκεί λίγο μπερδεύτηκε το πράγμα κι ενώ αρχικά ήταν να ακουστεί ως χ-ήτα και θα δήλωνε το φθόγγο h, τελικά εξελίχτηκε στο γνωστό φωνήεν, ê δηλαδή το ήτα. Το πώς το χ-ήτα / ήτα (Η, η) ξέφυγε από το αττικό στο ρωμαϊκό αλφάβητο κι έγινε αυτό το μεγάλο h, που οι Γερμανοί ως πιο πιστοί στην προέλευση το αναφέρουν "ΧΑ", ενώ οι Αγγλοσάξωνες " Έιτς", .....είναι μια άλλη πολύ μεγΑααααλη ιστορία. Τώρα θα εστιάσω μόνο στο Ε και στο Η.

Λοιπόν, δε θα μακρυγορησουμε...(Γιώργος Πάντζας στη Σωφερινα). Το Ε λοιπόν μετά το 403 ή 402πχ έγινε μόνο ένα ε-ψιλόν. Το μακρύ Ε άλλαξε σε ήτα. 

Στην ελληνική γραφή έχει μια ή δύο καμπύλες, που χωρίζονται από την κεντρική οριζόντια κεραία, ενώ στο λατινικό αλφάβητο κλείνει η άνω καμπύλη, σχηματίζοντας έτσι έναν κάτι σα δακτύλιο. Ενδιαφέρουσα είναι η προφορά, εμείς λέμε Έψιλον, τα γερμανικά φύλα μένουν στο Ε (α, μπε, Τσε, ντε, Ε), και οι τρελλοαγγλοσαξωνες μπερδεύονται στο "Ι" (έϊ, μπι, σι, Ντι, Ι). Ο,τι να'ναι δηλαδή! Το πιο κουφό είναι ότι επειδή αυτές οι λατινικές γραφές, αγγλικά/γαλλικά/ισπανικά/γερμανικά δεν είχαν ποτέ δασείες ή ψιλες, στο θέμα που ανέφερα "He" ή "Ε", μπερδεύτηκαν και όπου έβρισκαν Έψιλον με δασεία, το κλασικό He δηλαδή, δεν έγραφαν το απλό σκέτο Ε, πχ Ελλάς, αλλά Hellas. Όχι Ελένη, αλλά Helen, Helena. Όχι Έκτωρ, αλλά Hector/Hektor. Όχι Ηρώδης, αλλά Herodes/Herod.

Εδώ να μην ξεχνάμε,.... εσείς δηλαδή, γιατί εγώ δεν ξεχνάω τίποτα! .... το σύμβολο της δασείας στην ουσία του ήταν απλοποίηση του ├ (το αριστερό μισό του Ήτα). Επίσης , η δασεία στην αρχαία ελληνική ήταν ιδιαίτερο φώνημα. Εξ'ου και η Αττική διάλεκτος ήταν δασυντική διάλεκτος. 

Τον Έρωτα, το γράφουν όλοι και τον προφέρουν όπως ακριβώς κι εμείς, λόγω της ψιλής που προηγείται. Eros. Erotik/erotic.

Πάμε τώρα στο Ήτα; (πάμε, γιατί θα ξημερωσουμε, και έχουμε και δουλειές! Δεν είμαστε τίποτα χασομερηδες γλωσσομανιακοί... τελείωνε!!)

Οκ λοιπόν, το Ήτα, το μακρό ανοιχτό πρώην Ε, από τους Φοίνικες ως hêt ή h-êth (χεετ  ή χεεθ) προφερόμενο και σήμαινε φράκτης, περίβολος (λογικό, μοιάζει σαν κάγκελο ή σκάλα). Και αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά. Ενώ όλα τα άλλα φωνήεντα ήταν κατεξοχην λαρυγγικά, ααα, εεε, οοο, στο hêt ή h-êth υπερέχει ακουστικώς αυτή η δασυτητα του αρκτικου γλωττιδικού, ή όπως λέει ο καλός μας Δάσκαλος ο κύριος Μπαμπινιώτης, του γλωττιδικού τριβόμενου συμφώνου. 

Για τον ερασμικό Ητακισμό και τον Ιωτακισμό της εξελιγμένης Νεοελληνικής, ...δεν έχω χρόνο (sic)! Να επανέλθω μόνο για λίγο στην ωραία περιπέτεια που είχε η φωνητική αξία του γράμματος Ήτα. Επειδή έχω αρκετά βιβλία που περιγράφουν π.χ τι ταλαιπωρία επικράτησε στους γραμματιζομενους κυκλους των μεταφραστών, όταν επιβλήθηκε η μικρογραμματη γραφή με το μικρό ήτα να εμφανίζει μια θηλιά ή επιμήκυνση της καμπύλης προς τα άνω ( h ), το οποίο κι επικράτησε στα λατινικά, αλλά φυσικά όχι σαν φωνήεν, ενώ στην ελληνική έκλεισε με χαμήλωμα της αριστερής κεραίας ως η κι εννοείται ότι παρερμηνεύεται και μπερδεύει τους πάντες όταν το συγκρίνουν με το λατινικό n ( το Νι, δηλαδή) . Ο ορισμός της Βαβέλ.

Άλλο παράδειγμα, πιο επίκαιρο κι εννοείται κάτι που με αφορά. Το εβραϊκό όνομα Μιχ-α-έλ δηλώνει αυτόν που μοιάζει, που πλησιάζει στο Θεό, μετάφραση Έλ. Λογικά ακουγόταν κι ως Μιχαέλ, όπως Γαβριέλ, ή Ραφαέλ, όπου Ελ κι Ο Θεός των Σημιτών και των άλλων φυλών του Ισρα-έλ. Ελα όμως που ήρθε στα τραπέζια των αρχαιοελληνων μεταφραστών και διαννοούμενων, οι οποίοι το είδαν ως μακρύ ανοικτό ήηηηη, γι'αυτό και δεν ενδιαφέρθηκαν για το ετυμολογικό αλλά για το γλωσσολογικό. Ergo....Μιχαήλ. Ή Γαβριήλ ή Ραφαήλ...και φυσικά Ισραήλ. Στα λατινικά γράφεται και προφέρεται Michael, κι έτσι και με φωνάζουν Μίχαελ. Αλλά επειδή όλα μεταφράστηκαν από τα πρωτότυπα, κάποιοι στην Ελλάδα σκέφτηκαν..."να μην μπερδέψουμε τα πράγματα, αν κάποιοι δουν το Μιχαήλ ίσως το κάνουν Michanl, Μιχάνλ. Ας το μεταφρασουμε τότε με το νεότερο εξελιγμένο/νεοελληνικό Ι. Μιχαίλ, Michail" 

Μπορείτε να φανταστείτε, υποθέτω, τι ωραία πέρασα εξηγώντας σε ληξιαρχεία, δημαρχεία, ταχυδρομεία, εφορίες, κρατικές υπηρεσίες, κτλ γιατί Ι κι όχι H h κι όχι Εε / Ee. Τουρλουμπούκι.....ή Τουρλουμπούκη. 

Το ίδιο και με τον Πατέρα, πατήρ. Vater. Κρατήρας, Krater. Σημαντική (η επιστήμη της Σημειολογίας), οι Άγγλοι λένε Semantics. Ή το ποίημα, έγινε poem. Στα ιατρικά λεμε σκληρωση ή σκλήρυνση αλλά μεταφράζεται Sklerosis/Sklerose, σκλερόζις/σκλερόζε. Θα μπορούσα νά συνεχισω μέχρι αύριο, αλλά....θα μακρυγορησω και δεν το θέλω. 

Να το κλείσω εδώ; να βάλω βιβλιογραφία; άντε ρε, που θέλετε και evidence. Να ψάξτε μόνοι σας! Κι αν βρείτε κάτι, να φωνάξετε Εύρηκα κι όχι Eureka, που περιέργως ή κατά τον κανόνα οι Άγγλοι το προφερουν Γιουρήκα κι όχι Γιουρέκα. Ενώ οι Γερμανοί παλι, το λένε κανονικά Όϊρέκα. 

Βγάζεις άκρη; όχι

Έχει σημασία; Όχι.

Γιατί ασχολούμαι, ρωτάς; σε νοιάζει; Όχι.

Α και γαμησου (ή gamesou, γαμέσου) Παραμονή Πρωτοχρονιάς! 

Κι ευτυχισμένος ο νέος χρόνος. Αγάπη για τον Πλησίον. Agaplesion, αγκαπλεζιον που λέμε. 

Διαθήκη 2.0

 Πριν πολλά πολλά χρόνια, είχα γράψει ένα κείμενο, εδώ  προσπαθώντας να δικαιολογήσω γιατί γράφω στο ιστολόγιο.

Δεν ξέρω αν είναι πλέον τα ίδια κίνητρα, που με σπρώχνουν, να ανοίγω το ιστολόγιο, να σκαρώνω ποστ/αναρτήσεις με τα βαθύτερα δαιδαλώδη δρομάκια και σοκάκια του μυαλού μου, που εδώ και κάποια χρόνια , δεν κάνει κανονικό τικ-τακ, αλλά μια απόλυτη αρρυθμία. Δε βλέπω ούτε τα παιδιά τα πρώτα, πολλώ δε μάλλον τα δεύτερα, που ούτε ελληνικά δε θα μπορούν να διαβάζουν,να έχουν κάποια ανάμειξη ή υποσυνείδητη υποδαυλιση της διαδικασίας. Ο,τι γίνεται, γίνεται στο πλαίσιο ενός "μηνύματος σε μπουκάλι" , Message in a bottle, Flaschenpost, τα γράφεις, τα χώνεις στα μπουκάλια και τα πετάς στους ωκεανούς μιας ακυβέρνητης κυβερνοχώρας. Και δε με νοιάζει στο κάτω κάτω και να το βρει κανείς. Δε με αφορά. Μη σώσουν και τα διαβάσουν. Αρκεί που τα είπα. Και σιγά δηλαδή και τι είπα! Αλλά από το να ψάχνω συμβολαιογράφο για κανονικές διαθήκες ή διαδικτυακές Testamente και Patientenverfügung, τα γράφω εδώ, και τζάμπα είναι και ατελείωτος χώρος... 

Δεν έχω να αφήσω τίποτα. Δεν κατάφερα να φτιάξω, να χτίσω τίποτα. Δεν ξέρω τίποτα, ουδέν οίδα, είδα όμως πολλά, περισσότερα απ'ότι άντεχαν τα μάτια. Περιουσία δεν έχω, τα εσώψυχα μου τα εκθέτω εδώ και δεκαετίες. Τα βιολογικά εσώψυχα είναι μια κάποιας ποιότητας, αλλά δεν ξέρω αν θα πιάσουν "μια". Δωρητής. Μια ζωή δωρίζω, χαρίζω, δεν πουλάω, πουλιέμαι.

Αλλά κάπου όμως ξεπούλησε, το αφεντικό τρελάθηκε. Δεν υπάρχει φράγκο, καμία διαθήκη. Μόνο λόγια. Αυτά που πετάνε. Αέρας. Και άμμος. Ανάμεσα στα δάκτυλα.

Αγιάτρευτη πληγή

 Μια αγιάτρευτη πληγή. Γάζα. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει ένα λογοπαίγνιο, ένα αστείο. Γάζα που δεν παίρνει πλέον γάζα. Γιατί όχι; Έχει μήπως κάποια αξία η ανθρώπινη ζωή; κάποια ηθική; αυτά είναι αστεία πράγματα! Εδώ γελάμε με το ολοκαύτωμα, σατυριζουμε κάθε θάνατο, ενός βρέφους, ενός παιδιού, διακωμωδούμε τα βασανιστήρια ανθρώπων αμετοχα, σε μικρά και μεγάλα εισαγωγικά, Αθώων.

Με κουράζουν, ίσως και να με αηδίαζαν, αν δεν είχα γίνει τόσο αναίσθητος , όλες αυτές οι φιλοαραβικες, φιλομουσουλμανικες φωνές ανά τον κόσμο. Ζούνε ένα θρησκευτικό μεσαίωνα, εδώ και αιώνες. Παρόλα τα κινητά τους, τις μοντέρνες εμφανίσεις τους, νέοι γέροι, γυναίκες και παιδιά, είναι προσκολλημένοι σε ανήθικες παραδόσεις, ασύμβατες με τη σημερινή θέση άντρα γυναίκας και λοιπών φύλων , στρέφουν και διαστρεβλώνουν τα μηνύματα των -κατά τα λεγόμενα τους- "ιερών γραφών" τους, οι φανατικότεροι αυτών θεωρούν ότι όλοι οι αλλόθρησκοι πρέπει να πεθάνουν, και εμείς τους κοιτάμε και προσπαθούμε να μιλήσουμε σε ένα κάποιο πολιτισμικό επίπεδο, για να συνεννοηθούμε στα Βασικά.

Είναι μια θρησκευτική κινούμενη άμμος, δεν υπάρχει παρόμοιο διανοητικό μοντέλο, σε τραβάει προς το τίποτα, προς την καταστροφή. Άνθρωποι πέφτουν στη θάλασσα, δεν ξέρουν κολύμπι, αλλά πιστεύουν στον Αλλάχ. Δεν υπάρχει λογική. Κι άμα τους σώσουν τα κορόιδα στο Αιγαίο, σηκώνουν το κεφάλι στον ουρανό. 

Είδα σήμερα πολύ κόσμο να πηγαίνει για την προσευχή της Παρασκευής σε δύο τεράστια τζαμιά. Δε με πείραξε ιδιαίτερα, με ενόχλησε ο όγκος των ανθρώπων, ήταν πολλοί για αυτό που φανταζομουν, αλλά αυτή είναι και η δύναμη μιας θρησκείας, ο λαός, που τρέχει . Έτσι ήταν και οι Χριστιανοί, έτσι είναι και οι Ινδουιστές, έτσι και οι Παγανιστές. Για τους Δωδεκαθεϊστές δεν μπορώ να φανταστώ, αλλά έτσι δε θα ήταν κι αυτοί; πίστευαν ο,τι τους κατέβαινε και σκότωναν γι'αυτό. 

Οι μουσουλμάνοι ανά τον κόσμο δεν απολαμβάνουν όλοι τα αγαθά στις αμιγείς μουσουλμανικές χώρες, επιλέγουν να ζησουν-και να επιβληθούν, με τον όγκο των αριθμών τους και των υπερβολικών γεννήσεων-σε χώρες που καλόμαθαν από ανέσεις, αλλά υστερούν σε τραγικό βαθμό στα δημογραφικά στοιχεία. Και οι αριθμοί δεν ψεύδονται. Η Τουρκία και το Ιράν από 25-30 εκ πληθυσμό το 1960, κατάφεραν μέσα σε σχεδόν εξήντα χρόνια να γίνουν 84,78 κι  87,92 εκατομμύρια, αντίστοιχα. Φυσικά κοντά στα δισεκατομμύρια των Ινδών, που ξεπέρασαν και τους Κινέζους, έχουν δρόμο ακόμα. Αλλά δείχνει τη σωστή κατεύθυνση της θρησκείας. Όπως και στο χριστιανισμό, "αυξανεσθε και πληθυνεσθε" έλεγε ! 

Αλλά αν το πάρεις από την αρχή, η ιστορία έλεγε άλλα. Στη Μέση Ανατολή ξεκίνησαν -απ'οτι λένε - γραφή κι ανάγνωση. Πήραν τα ιερογλυφικά των Αιγυπτίων, αφού απελευθερωθηκαν από αυτούς, άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους, όλες οι φυλές ταυτόχρονα. Πολλά χρόνια πριν την Εγιρα. 

Η Μέση Ανατολή τρανταχτηκε όμως από τους Ρωμαίους, διασπαρθηκε, μοιράστηκε κι εξοβελιστηκε. Ο Προφήτης κατάφερε να ενώσει γενιές και φουρνιές ανθρώπων, όλων των επιπέδων, να τους τρέψει σε μια μάζα, μια γροθιά, ένα βράχο. Οι αποικιοκράτες βοήθησαν τα μέγιστα, να κρατηθούν κάτω, στην καταπάτηση των ελευθεριών τους, όλοι οι άνθρωποι εκεί, να μείνουν μια μάζα. Να ακούγεται η φωνή τους σαν αλαλαγμος. Κι ας προέρχεται από τα βάθη των αιώνων. Κι ας είναι η απαρχή του λόγου. Στα ευρωπαϊκά αυτιά μας ακούγεται μόνο το Ουακμπάρ. Ο τρόμος και η απειλή. Το μελαμψό δέρμα, προστασία από τον ανελέητο ήλιο, έγινε το ίδιο άστρο του Δαβίδ, που κυνηγούν τώρα τους Ισραηλινούς, ισραηλίτες, απογόνους του Αβραάμ. Εβραϊκά ονόματα έχουμε πολλοί, εβραϊκό αίμα θα έχουμε, ακόμα και οι Άραβες δηλαδή, αλλά αφού δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε, γιατί να μην τα βάλουμε με αυτούς που νομίζουμε ότι φταίνε; μωαμεθανοί, Σιίτες/Σουνίτες, εξ'αραβικων κρατών ή ασιατικών, Αφρικανοί κατάμαυροι ή μαυριδεροί Μεσογειοι, όλοι θα τα βάλουνε και έχουν κάτι εναντίον του Ισραήλ. Πολιτικοί λόγοι, θα υποθέσει κανείς ή ριζωμένες προκαταλήψεις. Όπως των Κέντροευρωπαίων απέναντι στους Οθωμανούς,που έφτασαν έξω από τη Βιέννη. Αννίβας και ο Αλπ Αρσλάν στο Μαντζικέρτ. Για το Ναπολέοντα έξω από τη Μόσχα και τον Γκουντέριαν και τον Κεσσελρινγκ, κουβέντα. Κι αυτοί εναντίον των ρωσοεβραιων, των απανταχού Ασκεναζυ και των δικών μας, των νοτίων, των Σεφαραδιτών Εβραίων. 

Ήταν η Γάζα κάποτε η γη της Επαγγελίας, η Χαναάν, για τους επιστρεφοντες από τη σκλαβιά των Φαραώ. Αυτή η Γάζα έχει εδώ και πάνω από εφτά δεκαετίες πάψει να είναι τόπος ανθρώπων, παρά μόνο το νεκροταφείο των συνειδήσεων μας. Η πληγή της Μέσης Ανατολής δε θα κλείσει, θα ανοίξει ακόμα παραπάνω για να καταπιεί το μισό κόσμο. 

Quem Iuppiter vult perdere, dementat prius

 Quem Iuppiter vult perdere, dementat prius

Μωραινει Κύριος ή ο Δίας ων βουλεσαι απωλεσαι.

Τι θα γράψει στην (αυτο;)βιογραφία μου....

Αρχικά κλόουν, Καραγκιόζης με τα ελληνικά δεδομένα, "...για να γελάνε οι άλλοι".

Μετά το πήρε σοβαρά, γιατρός, έκανε οικογένεια, είχε υπευθυνότητα, συννοφρυωμενος ων και τον κόσμο στους ώμους, Άτλαντας. Έτσι πίστευε!

Δε κράτησε πολύ! Θες οι θάνατοι στη δουλειά, θες τα παιδιά στο σπίτι, ξανάγινε γελωτοποιός, έφτιαχνε κλίμα, ξαναλεγε αστεία κι ανέκδοτα.

Ώσπου ήρθε το πρώτο μπαμ! Ξενητειά, μόνος, κόπηκε η μαγκιά, κόπηκαν τα γέλια, κόπηκε ο ομφάλιος λώρος. Σοβαρότητα. Εδώ δε μας ξέρουν, να τους ξεγελάσουμε ότι είμαστε "κάποιος". Κάποιος που δεν "παίρνει από αστεία", κάποιος με Κύρος. Dead serious.  Ξαναπηρε πάλι στα σοβαρά το θέμα , οικογένεια, παιδιά, να σώσει τον κόσμο. Αφού δε σώζεται κανείς, βρε Καραγκιόζη....του φώναζε η φωνή μέσα του. Δεν την άκουσε . Είχε πολύ φασαρία μέσα στην πανδημια, ήταν σοβαρή υπόθεση κι αυτός ανέβηκε στα πόστα, ανέβηκε στις πολεμίστρες και εκεί"δεν παιζουνε " . Ήθελε το μέτωπο, τις μάχες με τον εχθρό να τον κοιτά στα μάτια. Δεν κατάλαβε ποτέ, πού και πότε έχασε! Το σίγουρο είναι ότι κατάλαβε ΤΙ έχασε. Τη λογική, τη σοβαρότητα, το Ρυθμό, την  ενσυναίσθηση, τη συμπάθεια, την καλοσύνη, την καλοπροαίρετη στάση στα πράγματα και στη ζωή, το μακρύ βλέμμα στο χρόνο, τη διορατικότητα (είχε ποτέ;) , το ενδιαφέρον για τον εαυτό, το μέλλον. 

Και ξαναέγινε ο γνωστός καλός μας Καραγκιόζης. Ο funny Guy, ο κλόουν με το μουστάκι, ο ατακαδορος. Γέλιο μέχρι γελοιοποίησης. Γιατί όχι; τι έχει (άλλο) να χάσει; την αξιοπιστία; ας γελάσω! 

Κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω, όσο... αντέχει το σκοινί. Μωρός. Στη σχετική μορφή του. Κύκλος είναι , από μωρό σε Μωρό. Θα κλείσει. 

Der Mensch

Entwicklungsprodukt. Fehlerhaft allerdings. So viele Farben, so viele Geschlechter, so viele verschiedene Größen, so viele Rollen. Sprachen und Laute. Alles so unterschiedlich Gibt es überhaupt den einen Menschen? 

Schwächen und Stärken. Dschungel. Der große Fisch. Herrschaft und Unterwürfigkeit. Schadenfreude und Neid. 

Das Großhirn, das Majestätische, das Geniale. Wie groß ist der Mensch? Er besitzt die Kraft, einen ganzen Planeten auf die Knien zu bringen.

Die Emotionalität und die niedrigen Beweggründe. Wie klein ist der Mensch? Er lässt sich von einem Virus 0,02 μm Durchmesser fressen und daran sterben. Zerbrechliche Gleichgewichte. 

Jahrzehntelang wirkt er positiv und kreativ, erschafft und schöpft,  kreiert und steuert. Es dauert aber eine 0,001 ms und schmeißt alles hin. Alles zerstört, alles futsch! 

Was eine Kreatur! Das ist bestimmt kein göttliches Werk. Da ist kein Plan, kein Projekt ausgedacht. Nur Zufall, Fügung und Willkur. Die Krönung der Schöpfung ist - mit an Sicherheit grenzender Wahrscheinlichkeit -ein genetischer Unfall aus dem Genpool der Primaten. Als zweibeiniger Affe, wäre es denkbar, aber dass er so denkt, wie er denkt..... war dem Neandertaler sein Untergang.

Der Mensch singt, der Mensch schlachtet, ein Mensch malt und musiziert, der gleiche Mensch taucht ab und tötet den letzten Hammerhai der Welt. Sein gutes Recht, er ist der Herr, der Meister. Er darf alle andere Wesen auf dem Planeten, all die Tiere und Pflanzen, die ganze Fauna und Flora, fressen, killen, ersticken und aussterben lassen. Welche göttliche Figur hätte es geplant, voraussehen und erlaubt? 

Tja, der freie Wille. Kinder halten Waffen in der Hand und erschießen andere Kinder. Die Erwachsenen, deren Schützer, haben die Waffen besorgt.  Ein Mensch kann philosophieren über das Philosophieren. Ein Mensch stirbt an Hunger, an Durst, an Todesangst, an einem Virus. 

Der Mensch repräsentiert die Menschheit nicht. Ein Mensch kann Menschen retten, kann Menschen ersticken, kann sie ignorieren, kann sie verehren oder verachten. Die Menschheit verlangt nicht viel von einem Menschen, der Mensch hat etwas von Napoleon und Judas, von Niemandem und Allen. Ist die künstliche Intelligenz eine von Menschen erfundene Eigenschaft oder ist der Mensch ein Produkt einer künstlichen Intelligenz, wie alle behaupten? Alle religiöse Menschen, meine ich. 

Mensch und Kunst, passt mehr zueinander als Mensch und Intelligenz. 

Was ist mit Humor? Auslachen und Spott? Beleidigung in Form von Witzen? Mensch kann ernst sein, Todesernst nennt man es, kann lustig sein, kann sich totlachen, mort de rire. Die Geburt eines Menschen hat überhaupt nicht mit Lachen zu tun, am Ende auch nicht. Inzwischen ist das Lachhafte, ein Kreis der Lächerlichkeit. 

Kein Respekt vor den Parasiten des Planeten. Ein Mensch kam, sah und verlor. Das Interessante ist, ein Mensch dachte, er siegte, wurde nach ein Paar Jahren erstochen von einer Art Ziehsohn. Sieg und Debakel, ergo der Mensch. 

Zu viel? Mag's sein! Hyperbel, mathematisch betrachtet. Eine unvollständige, monotone und irrationale Funktion. Eine Gleichung mit einem Unbekannten, seine Seele und endlosen Variablen, die Irrungen und Wirrungen seiner Lebensreise.

Der Mensch hätte die ganzen Chancen, tauchte allerdings auf als uncharismatische melodramatische, zugleich arrogante Spezies. Der Gast am Ende des Festes, der nicht gehen will, alle wünschen sich, das er verschwindet, er bildet sich ein, alle lieben ihn. 

Sei es drum, der Mensch ist nicht mehr lang.

Kintsugi

 Έτσι ονομάζεται η τέχνη της επιδιόρθωσης σπασμένων κεραμικών στην Ιαπωνία. Χρησιμοποιούν μια κόλλα, χρυσού χρώματος, με βασικό συστατικό το urushiol, μίγμα από υδατοδιαλυτές φαινόλες, που στεγνώνει αργά και βασίζεται κυρίως στην οξείδωση και στον πολυμερισμό, παρά στην εξάτμιση. 

Στο αλληγορικό κομμάτι τώρα. Όταν "σπάσει" κάτι μέσα μας, νομίζουμε ότι αλλάζουμε ριζικά, ότι γινόμαστε άλλοι. Κι εγώ το πίστεψα δηλαδή. Και ίσως το πιστεύω ακόμα.  Σιγά σιγά διαπιστώνω ότι μπορεί να υπάρχει και μια άλλη θεωρία : ότι ξανακολλησα απλά τα κομμάτια μου, όπως κάνουν οι περισσότεροι, που ακούγεται κλασικό και λογικό. Ειναι η ίδια ύλη, τα ίδια μόρια, η ίδια ουσία. Όχι ομοιόμορφη πλέον, όχι αισθητικά όπως πριν, ίσως το ίδιο (ή λιγότερο) λειτουργική.  Ο κατακερματισμός βέβαια προσδίδει μεταφυσικές ιδιότητες στα επιμέρους στοιχεία. Από κει που ήταν μια βασική δομή, μια ενότητα, βρίσκεται να διασπάται σε Χ οντότητες, κάθε μία από αυτές , πρέπει να μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα. Αποκτά αυτόματα δική της αυτοδιάθεση και αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να πορευτεί έτσι, από δω και μπρος. Ένα τεμαχιο, ένα τμήμα, ένα μέρος του Όλου. 

Κι ενώ θα έπρεπε να μπορούσα να δω τον εαυτό μου πιο μικρό, σε μικρότερους -ελαχιστους;- εαυτούς, εγώ αποφασίζω (η θεωρία το λέει!) να ξαναδώσω στα κομμάτια, μικρά ή μεγαλύτερα, τη λεγόμενη δεύτερη ευκαιρία. Να ξαναγίνουν πάλι τμήματα του Όλου, να ξαναϋπηρετήσουν ξανά τον κοινό σκοπό, πχ της επιβίωσης, της προόδου...  Έλα όμως που αυτή η σύντηξη των ατομικών πλέον συστατικών δεν είναι αρμονική διαδικασία, δεν μπορεί να γίνει αυθόρμητα παρά μόνο αυθαίρετα και με βία. Βαζεις κόλλα, συγκολας με το υλικό αυτό (τη Χρυσή κόλλα), κάτι που ίσως δε θέλει πλέον να ανήκει σε μια ομάδα, σε μια προσωπικότητα. Χάθηκε το τρένο. Οι παλιοί στιχουργοί έγραφαν για το γυαλί, που άμα σπάσει μια φορά, ....τέλος! Εδώ και να ραγίσει, είναι ήδη αργά, πόσο μάλλον όταν σπάσει, γίνει θρυψαλα και κομμάτια! 

Οι Γερμανοί λένε, τα θρυψαλα φέρνουν τύχη, Scherben bringen Glück. Κι εμείς όταν πέφτει κάτι κάτω και σπάει, το ίδιο λέμε: "γούρι!!". Αλλά ουσιαστικά ξορκίζουμε αυτό που ξέρουμε ήδη ότι είναι αναποτρεπτο, την καταστροφή της παλιας δομής, τη χωρίς επιστροφή και  ριζική αναδιάρθρωση μιας ύλης και μιας ενέργειας, που δε θα είναι ποτέ η ίδια.

Στον αντίλογο, θα έλεγε κανείς "μα αφού έτσι κι αλλιώς, όλα αλλάζουν γύρω μας, τίποτα δε μένει το ίδιο, τα πάντα ρει, μηδεποτε κατά τ'αυτόν μένει ", γιατί να παραξενευεται κάποιος για μια εκ βάθρων αλλαγή, αυτή δεν είναι μια φυσική ακολουθία;

Οι αλλαγές στη φύση έχουν κάτι το προβλέψιμο, μια κυκλική διαδοχή, ίσως και τα τυχαία γεγονότα να "ομοιάζουν" με πιθανολογουμενα κι άρα αναμενόμενα σενάρια. Το ότι είτε θα φαγωθείς είτε θα φας εσύ κάποιον, είναι η "ρουτίνα" της ζωής. Κάθε μέρα ένας αγώνας της επιβίωσης, να αλλάξω κάτι, να ισχυροποιηθώ, να βελτιωθώ, για να μπορέσω να παραμείνω εν ζωή. Αν βγεις στη βροχή και στην καταιγίδα, βλέποντας από μακριά τα σύννεφα και τους κεραυνούς να έρχονται προς τα σένα, μπορεί να ρισκάρεις, λέγοντας: "δε θα συμβεί σε μένα τίποτα κι όλα στο τέλος θα πάνε καλά.". Δεν έχεις προετοιμαστεί , δεν έχεις δουλέψει κάποιο σενάριο Β κι ευελπιστείς, εύχεσαι, πιστεύεις στο Θεό και στο φύλακα άγγελο σου. Είναι όμως μια προβλέψιμη κατάσταση, μια "το-βλεπα-να-ρχεται-αλλά-ειχα-τη-σιγουριά-του-"σε μένα θα συμβεί;" νοοτροπία.

Είναι η αυτοεκπληρούμενη προφητεία μια ακόμη ένδειξη της κατάστασης (status) αδράνειας, που διατηρεί την ενέργεια (και την ύλη) στα ίδια μεγέθη, ακόμα κι αν φαινομενικά νομίζεις ότι αλλάζει κάτι; ότι έσπασε και ξανακολλησε, στην προκειμένη περίπτωση... Η ιδεώδης περιγραφή της διαδικασίας του Kintsugi είναι να αλλάζει την εμφάνιση, χωρίς ουσιαστικά να αλλάζει τα δομικά στοιχεία, ενώ το περιεχόμενο δεν είναι πλέον το πρωτεύον. 

Κι εκεί-σκεφτομαι-φτανει κανείς όταν δεν έχει άλλη πρόθεση, να βελτιώσει ή να αναδείξει το περιεχόμενο, αλλά δε θέλει και να μείνει άδειο, ούτε και θέλει να βλέπει τα συντρίμμια του, σαν αυτούς που κοιτούν ρημαδια και χαλάσματα και κλαίνε από πάνω τους. 

Εκεί είμαστε. Στην πολυδιάσπαση, (που έγινε και μόδα λόγω σύριζα!) στην πολυπλοκότητα της επανασυστασης ή επαναπροκηρυξης ενός οργανισμού, ενός νέου, που ήταν πάντα παλιό, αλλά παλιωσε ακόμα πιο γρήγορα,τα τελευταία χρόνια και τώρα θέλει να πλασαριστεί στα νέα εκθέματα, γνωρίζοντας (ή και βλέποντας στον καθρέφτη!) ότι είναι το παλιό/το σπασμένο, που είχε παλιωσει, αλλά στα μάτια μέσα, διακρίνεις το νέο, το ξανακολλημενο, που παρόλο που μετράει μέρες, είναι εδώ και προβάλεται, δεν κρύφτηκε στη σπηλιά.

Έξω χιονίζει. Είναι κι αυτό το Kintsugi της βροχής. Αλλά ποιον κοροϊδεύει;

Pokerleben

 Der Philosoph in mir sagt: Das Leben ist eine Reihe von Pokerrunden. Man beginnt ahnungslos,voller Hoffnung, inzwischen man lacht, man ärgert sich, mal gewinnt/mal verliert, man bildet sich ein, er habe jetzt die Erfahrungen, die Reife, aber am Ende, beim Showdown, ist nur das All-in, das zählt. 

Im Leben sind wir jeden Tag gleichzeitig Gewinner und Verlierer. Der innerliche Blickwinkel, die sogenannte Selbstreflexion, macht den Unterschied, 

allerdings äußerlich bleibt nur ein Pokerface an unseren Leichenmasken.

Ιαπωνικά

 Το Hatori Hanzo. Ηρωϊκό Κατάνα!

Αυτό το ξαναξεκίνησε. Ούτε τα Αnime ούτε τα Manga, τι σχέση έχω εγώ με αυτά; Κάντυ/κάντυ και διάφορα που έβλεπα το ΄80; Χάλια καρτούν! 

Όχι, το γιαπωνέζικο το είχα μέσα μου, αναμφισβήτητα. Ένας πολιτισμός και δύο λέξεις, @βακαριμάστα και σογκούν. Κι έτσι μου ήρθε να μάθω και τη γλώσσα τους, σαν αντι/Alzheimer φάρμακο. Κάποια στιγμή ήδη από την Ελλάδα διάβαζα Miyamoto Musashi και το βιβλίο των πέντε κύκλων,μαζί με το Hagakure (στο οποίο με οδήγησε η ταινία Ghost dog του Jarmous).  Η ιστορία δε μου ήταν άγνωστη, οι περίοδοι της απομόνωσης, η Εντο ή Tokugawa, η νοοτροπία του φεουδαρχικού καθεστώτος, κι ο,τι διαβάσαμε για τους σαμουράι και τους ηγέτες τους.

Αλλά η γλώσσα; Άρχισα δειλά δειλά με τα ινδοευρωπαϊκά αλφάβητα και τα adjab , προ-φοινικικα και πρωτοελληνικα. Δε γίνονταν, κάποια στιγμή θα πήγαινε το μάτι στην Ανατολή. Στην Άπω. Στον ανατελλοντα Ήλιο. 

Και χαζά χαζά, άρχισα να "πειράζω" το θέμα. Μια η προφορά, μια τα γράμματα και οι γραφές, τρεις-ζωή να έχουν, μια η γραμματική, η σύνταξη, οι διαφορές με τα πιο εξοικειωμένα σε μένα συστήματα επικοινωνίας. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η κουλτούρα της "ευγένειας" στη γλωσσική επικοινωνία. Εννοείται το θέμα των υποκλισεων και του σεβασμού στον απέναντι, μέσω της γλώσσας του σώματος, με εντυπωσιάζει, αλλά και η αντιμετώπιση σε έναν απλό διάλογο του συνομιλητή, από το πιο ταπεινό επίπεδο, δείχνει ενα βαθύ και υποχρεωτικό σεβασμό, σε βαθμό θρησκευτικής αυτοταπεινωσης . 

Κι αφού ήρθε εκεί το θέμα, εννοείται ότι με βοήθησε και η ενασχόληση με το Ζεν Βουδισμό και πως αυτός επηρέασε τη χώρα. Ορμώμενος εκ Κίνας, παρακλάδι της σχολής Mahayana-κατι έχω αναφέρει και παλιότερα, επικράτησε μέσω των τεχνικών Ζαζεν και της αντίληψης του kensho κι εμφύσησε πολλά από τα συστατικά του στη γιαπωνέζικη ψυχή. 

Ή σε αυτό που φαντασιωνόμαστε εμείς, εδώ στη δύση, ότι είναι οι Γιαπωνέζοι!!?

Ξανά στην εκμάθηση της γλώσσας. Δεν έχω γραφτεί ακόμα σε σεμινάρια κτλ, δεν υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες, ενδιαφέρον εδώ στα πέριξ του χωριού δεν υπάρχει, όποτε καταφεύγω στη συνήθη αλλά και βαρετή συνήθεια του αυτοδιδάσκειν. Από βίντεο και Apps, βιβλία και σημειώσεις, Podcasts και ιστοσελίδες, να φάνε και οι κότες! Στην ουσία όμως, είναι η διάθεση και η επιμονή που έχει να δείξει κάποιος, για να μάθει μια γλώσσα, που κατά το δοκούν, απαιτεί το λιγότερο 10-12 μήνες συνεχούς διαβάσματος, για να δεις έστω τα πρώτα σημάδια βελτίωσης/εκμάθησης/κατανόησης. Τα μνημοτεχνικα κόλπα είναι μέσα στο πρόγραμμα, το πώς θα μάθεις να γράφεις είναι από μόνο του ασκητική και διανοητική δοκιμασία. Το να μιλάς, οι πρώτες προτάσεις, πώς συστηνεσαι, πώς αποφεύγει κανείς να ΜΗΝ προσβάλει με το καλημέρα τον απέναντι ντόπιο., όλα αυτά, απαιτούν ένα σταθερό Ρυθμό διαβάσματος και προσήλωσης. Δεν υπάρχει στόχος, δεν έχω σκοπό να μετακομίσω εκεί, δεν κάνω μπίζνες με ΤΟΥΟΤΑ, Suzuki, etc, δεν έχω γιαπωνεζο φίλο/φίλη/φίλους, ίσως αργότερα κάποιο ταξίδι, αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει.... Η ουσία είναι ότι ...δεν υπάρχει καμία ουσία. Μια γλώσσα, που είναι αρκετά γρήγορη και που οι όροι και οι λέξεις είναι συχνά δισ- ή και τρισυπόστατες, δεν σου δίνει την άμεση χαρά να πεις μαζεμένα πολλά πράγματα και δε σε επιβραβεύει γενικά. Σίγουρα δεν είναι νεκρή γλώσσα , μιλιέται το λιγότερο από 120-130 εκ ανθρώπους στον κόσμο (σε στατιστικές την έχω δει και με 150εκ), η 13η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο, τα γερμανικά είναι στη 14η. 

Έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι γλώσσα "συγκόλλησης", βασιζόμενη φωνοτακτικα σε mora-τμηματα, όχι απαραίτητα συλλαβική, όχι τουλάχιστον με την πατροπαράδοτη έννοια , είναι κυρίως φωνηεντικη και η προφορά εξαρτάται από τον ύψος του τονισμού, τα ανεβοκατεβάσματα δηλαδή στην εκφορά μιας λέξης. Η σύνταξη είναι υποκείμενο -αντικειμενο-ρημα και περιλαμβάνονται πολλά "βοηθηματικά μόρια" για να δηλώσουν έμφαση, ερώτηση, κτλ. Δεν υπάρχει ενικός ή πληθυντικός, δεν υπάρχουν φύλα.

 あείναι το A,  か είναι το ka , ま ma κτλ κτλ. Κι αυτά είναι μόνο τρία από τα συνολικά 65 "συλλαβικά-mora" της Hiragana, η Κατακανα έχει αλλά τόσα και η Kanji που είναι ουσιαστικά η κινεζική γλώσσα, προσαρμοσμένη στην ιαπωνική, διαθέτει 1945 χαρακτήρες, που δε μαθαίνονται με την καμία από ένα μυαλό σαν το δικό μου. Εκτός εάν κλειστώ για δέκα χρόνια σε ναό, κάπου εκεί! 

初めまして hajime mashite. χαίρομαι που σας γνωρίζω.

よろしくお願いします, yoroshiku onegai shimasu, θα επιθυμούσα να είστε ευγενικός απέναντι μου, στη κυριολεξία. Αλλά χρησιμοποιείται για να πεις το ίδιο "χαίρομαι που σε γνωρίζω, εύχομαι να έχουμε καλές σχέσεις".

大丈夫, daijōbu, όλα εντάξει, καλώς. 

Θα μπορούσα να γράφω κι άλλα, ίσως σε κάνα χρόνο μπορέσω να γράψω και κάποιο ποστ στα γιαπωνέζικα, όχι ως επίδειξη αλλά ως υπέρβαση. Ίσως να μαγειρευω και μόνος μου το σούσι, να κόβω το ωμό -ζωντανό;-ψαρι με τα ειδικά μαχαίρια, ίσως να πάρω και κάποιο κατάνα, για να το θαυμάζω, ίσως να κάνω και καράτε ντο, ποιος ξέρει;

ミシェルです じゃあまた

Kozmic

 Μια καλοκαιρινή μέρα (απομεσήμερο ), εκεί που κάνω βόλτα με τα παιδιά, μαθαίνω ότι στη μουσική σκηνή του χωριού, αντί για το προγραμματισμένο γκρουπ, που βγήκε άρρωστο και νοκάουτ, θα παίξουν -με πρόσκληση του τελευταίου δευτερολέπτου - οι April King κι ο Matthias Baumgardt. 

Οκ, λέω, εγώ δεν τους ξέρω, ίσως να είναι τίποτις τοπικοί σταρς. 

Τα φέρνει έτσι η στιγμή και πάω μόνος, με ένα ποτό στο χέρι και κάθομαι να τους ακούσω.  Το κοινό, ολοι τους 50-60+, μιλάμε δεν είχε ούτε για πλάκα, έτσι για ξεκαρφωμας, έναν τριανταρη ή μια τριάνταρα. Εντάξει, οι πουροκερς του χωριού. Πώς θα βλέπαμε στα αντίστοιχα πανηγύρια τα ελληνικά, μόνο τους γέροντες και τις γερόντισσες, με τα κλαρίνα; έτσι κάπως , υποθέτω, μαζεύτηκαν/ μαζευτηκαμε τα τελευταία απομεινάρια φαν εκείνης της μουσικής, τα απολιθώματα της παλαιολιθικής ροκ-εποχης. Ασπρομαλληδες, ή και καθόλου-μαλληδες καθησαν στα τραπεζάκια και άκουγαν κάπως υποτονικά στην αρχή,ενώ μετά άρχισαν οι πρώτες θείογιαγιαδες να λικνιζονται, να σηκώνονται και να χορεύουν μπροστά στη σκηνή, αλλά με ωραίο ερωτικό τρόπο, σαν να τους βγήκε από μέσα το χιπικο τελη '60. Άρχισαν να μεταμορφώνονται από ενα-βημα-πριν-το-εγκεφαλικό σε "η θεια μου η χίπισσα" σε Γερμανίδα Βλαχοπούλου στυλ. 

Όχι,δε με ενόχλησε καθόλου. Γιατί άλλωστε; ζούνε ακόμα, γιατί να το σκεφτούν; όπως βγαίνει στον καθέναν. Ήταν αυθόρμητο, δεν έκαναν καραγκιοζιλικια, όπως κάνουν συνήθως σε κάτι τέτοια οι Γερμανοί, που χτυπούν παλαμάκια και χαζά...

Ας έρθουμε όμως στη μουσική. Και στους μουσικούς. Εγώ έβλεπα καθαρά την κυρία Κινγκ , που προσπαθούσε να τα πει και γερμανικά, προφανώς μένει εδώ, αλλά γεννήθηκε εκεί. Ίσως κάνας GI πατέρας με Γερμανίδα μάνα, δεν το έχω ψάξει. Σίγουρα το φυζικ δεν ταίριαζε σε μπλουζ τραγουδίστρια , γεματούλα, παχουλουλα, αλλά θα ήταν και 60+, όποτε δικαιολογείται....ίσως. μαλλιά άσπρα, κανένα βάψιμο, κυρία... λέω, δεν έχει να αποδείξει κάτι σε κάποιον. 

Και αρχίζει να τραγουδάει. Η φωνή πολύ δυνατή, καθαρή, με την απαραίτητη βραχνάδα, οι κορώνες αβιαστες. Το ρεπερτόριο, μεικτό, και αντρικές και γυναικείες φωνες. από suspicious minds του Ελβις μέχρι Brenda Lee και Nina Simone . Μου άρεσε, είχε δύναμη, ζωντάνια, το ζούσε στο κορμί της το τραγούδι. Είπε ψυχεδελικά των Jefferson Airplane, είπε και κάνα δυο σε στυλ τζαζ της Etta James, που απ'ότι είπε, της είχε αδυναμία.

Οι κύριοι από δίπλα, το μπάσο, ο ντράμερ και ο κος Μπάουμγκαρντ αξιοπρεπέστατοι, καλός ήχος, σόλο στα όρια των δυνατοτήτων τους, ο,τι απαιτούσαν  τα τραγούδια, πάνω κάτω. Ήταν για την ηλικία τους, νομίζω, παραπάνω από φιτ κι επαρκείς. Καθόλου φάλτσα, απ'όσο πρόσεξα, και ωραία γεμίσματα χωρίς υπερβολές. 

Ώσπου ξεκινάει να μιλάει η θεία Έϊπριλ,να αναφέρεται στην Τζάνις και στο ρόλο που έπαιξε ως πρότυπο για την καριέρα της, για τα τραγούδια της κτλ.....

Και ξεκινάει τις πρώτες νότες του Kozmic Blues......εγώ παθαίνω παγερά φρικίασις στα νεύρα μου, δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Και κει είναι που τα δίνουν όλα, όλη η ψυχή τους, σαν να βγήκε στο κομμάτι, με την αργή έναρξη, με όλα τα μπλουζ τριπακια που έκανε και η Τζάνις, με όλα τα "τσαλιμακια" στη φωνή, σχεδόν κανονικό γκόσπελ. Ρεσιτάλ! Δε θυμάμαι πουθενά τέτοια ερμηνεία, είτε live είτε σε βίντεο πουθενά. Τα έδωσε όλα η κυρία Κινγκ, ίδρωσε/ ξεΐδρωσε, χτυπήθηκε, ούρλιαξε,έπιασε όλες τα ψηλές νότες, to make a long story short, she nailed it, που λένε και στο Νέο Κεραμίδι. 

But it don't make no difference baby.......

Εγώ έμεινα αποσβολωμενος, σα να γύρισα πίσω σχεδόν 50-60 χρόνια, σα να πήγα στο Μοντερέι ή στο Γούντστοκ . Σκεφτόμουν αυτοί είναι οι τελευταίοι, θα πεθάνουν αυτοί και δε θα μείνει κανείς μετά. Πάνε οι Μοϊκανοι, πάνε οι Σιού, οι Απάτσι, οι Κομαντσι, τέλος. Αυτοί οι τέσσερις είναι. Δεν ξαναβγαίνουν άλλοι. Κι αυτοί θα ήταν 10-12 χρόνων όταν τα έλεγε η Τζάνις και η Γκρέις . Τα παιδιά, κυριολεκτικά τα παιδιά, των λουλουδιών που θέλουν παγκόσμια ειρήνη και ευδαιμονία για όλους,no wars, love each other και τέτοια χαρε-κρισνα.....

Ήμουν για κάποια λεπτά στη μαστουρα του τραγουδιού, το ενοιωθα στις βαθύτερες δομές του εγκεφάλου, ως deja-vu εμπειρία, ώσπου έκανε το fade away κι έσβησε γλυκά. Δεν μπόρεσα να χειροκρότησω τόσο δυνατά όσο ήθελα. 

Και μετά έγινε το απόλυτα πουτσοπεφτικό, το απομυθοποιητικο, το εξευτελιστικο γεγονός. Όσο μιλάει η κυρα -Έϊπριλ στο μικρόφωνο για τις δυσκολίες του επαγγέλματος, για τα δύο τρία χαμένα χρόνια συναυλιών στην πανδημία, για το ότι δεν είναι πολλοί ακόμα που παίζουν αυτά τα τραγούδια, για την ηλικία τους και για τα φάρμακα τους, για τη δύναμη που τους δίνουμε εμείς, το κοινό, που ερχόμαστε και τους ακούμε.........να σου, ένας καλός κυριουλης, που κουτσαινε, προφανώς γνωστός του συγκροτήματος, βγαίνει με ένα καπέλο και ζητάει φιλοδώρημα!!!!!! Ελεημοσύνη, κανονική. Πάλι καλά που δεν έβγαλε δίσκο, όπως στην εκκλησία,να ακούγεται το τσινγκ -τσινγκ των κερμάτων! Και να περνάει από τραπέζι σε τραπέζι, "ελεείστε τους παλιο-χιπις", "ο,τι προαιρείστε" κτλ. Να ανοίξει η γης να με καταπιεί! Δεν είχα και καθόλου ρευστό, με την κάρτα πλήρωσα εισιτήριο και ποτό, καταντραπηκα, ο κυριουλης με το καπέλο με περίμενε, μπας και βρω τίποτα ψιλά, με κοίταξε - η αλήθεια -με καταφρονηση, αλλα δε με πείραξε το βλέμμα. Όσο η κατάντια. Το να φτάσεις να περιμένεις τα κέρματα των 1 και 2 ευρώ, ενώ έχεις παίξει αυτήν την τέχνη. Η οποία στην τελική δε μετράει πουθενά και σε κανέναν. Δεν τους είχαν καλέσει καν επίσημα, επειδή ακυρωσαν οι άλλοι, οι κανονικοί, μπόρεσαν και τρύπωσαν οι Κινγκ-Μπαουμγκαρντ, κι έπαιξαν, για το νυχτοκαματο. 

Αυτά είναι, κυρίες και κύριοι, η Τέχνη είναι του ενός και δύο ευρώ. Το σποτιφάϊ να'ν' καλά και από καλλιτέχνες, μουσικαντηδες, να φάνε και οι κότες. Ποιος καταλαβαίνει τη διαφορά; με την ΑΙ και το chatGPT, ούτε θα γράφει κανείς στίχο πλέον, ούτε νότες κι αρμονικές γραμμές. Ούτε τραγουδιστές θα χρειαζόμαστε, θα βγάζουμε κάνα ολόγραμμα τύπου ABBA, θα αναπαράγουμε αυτά που ήδη υπάρχουν. 

Κι αυτοί που θα φύγουν, θα παίζουν κάνα Χέντριξ και κάνα greatful dead στις δεύτεροτριτες ζωές, όταν ξαναέρθουν, ή στα παράλληλα σύμπαντα, για να λέμε "να, βλέπεις, ο πολιτισμός ανακυκλώνεται" .  Και να σκεφτείς, ότι όταν τα έπαιζαν , οι περισσότεροι δε αντιμετωπίζονταν ως καλλιτέχνες αλλά ως φασαρία και αμουσος θόρυβος. 

Ο,τι φεύγει, έφυγε. Ο,τι ήρθε, ήρθε. Να'χαμε να θυμόμαστε. 

ΥΣ.διαβασα  κάπου ότι ο Μπρους Γουίλις "μπορεί να μην ξέρει καν, ότι έχει άνοια". Η διπλή άγνοια της άνοιας. Στάτους.

ΥΣ2 εδώ μια live εκτέλεση. Στο Τορόντο , το 1970, φανερά χάλια η Τζάνις, αλλά ...και πάλι!!!

Night hour

 Why do you ask how I feel,

Well, how does it look to you?

I fell hook, line and sinker,

Lost my captain and my crew.

I'm standing on the landing,

There's no one there but me,

That's where you'll see me,

Looking out on the deep blue sea.

R.G.

Φιάσκο ή και όχι

 Μετά από το παράδειγμα με το GPT, αναρωτιέμαι συνεχώς γιατί να γράφω, γιατί να γράφουμε, γιατί να γράφονται πράγματα. Είχα σταματήσει να μιλάω και μετά ξανάρχισα, βλέπω ότι ο παλιός μου μπλαμπλας εαυτός θέλει, καταπιέζεται, πρέπει να μιλήσει και να πει. Να επικοινωνήσει, να γράψει, να "κοινωνήσει".

Αυτή η περιβόητη βιογραφία, η αυτοβιογραφία, ματαιόδοξο πόνημα, ναρκισσιστική ανάγκη, θέλει να βγει από μέσα μου και να μείνει επίσημη παρακαταθήκη. Θυμάμαι από τότε που έγραφα τις σελίδες με τις διηγήσεις του παππού του Μήτσου, που θα τις συμμάζευα σε κείμενο με αρχή -μέση-τέλος, μέχρι τις άδειες σελίδες/δώρο στον πρώην πεθερό μου, με τον τίτλο "Ό,τι μπόρεσα", ακόμα έχω την ίδια τάση να βλέπω το παρελθόν ως μεγαλειώδες φαινόμενο και άσβηστο,και ως τέτοιο να το μεγενθύνω.

Π.χ. στη δικιά μου την κασέτα θα έβαζα ένα τίτλο "Κάτι έκανα (;)" και υπότιτλο "Ήταν ένα φιάσκο ή όχι;". Θυμίζει λίγο το "κάτι έχω να πω;", "Κάτι είπα"κτλ κτλ . Δηλαδή ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρος, αν έκανα κάτι ή αν είχα να πω κάτι ή αν έζησα ένα φιάσκο ή όλα τα φαντάστηκα και με πέρασε στο ξώφαλτσο η ζωή μου, αυτή η ζωή, η τρέχουσα.

Καλά ας μη βάλουμε ερωτηματικό. Κάτι έκανα. Μια τρύπα στο νερό. Ένα picodecibel στους αθόρυβους αιώνες του Διαστήματος. Ένα λαμπύρισμα, χωρίς επανάληψη στο αιώνιο σκοτάδι, μια αφλογιστία ουσιαστικά στο διαρκές Big Bang. 

Δε θα σκάσω να βρω έναν τίτλο ή άλλα στολίδια για ένα "τίποτα". Μια πανωλεθρία και μια έλλειψη. Είχε χρόνο, νόμιζα. Να ολοκληρώσω κύριε πρόεδρε, είπε. Τέτοιο φιάσκο που πάθαμε, κανονικά έπρεπε να μείνουν "Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν " όπως στο μεγαλυνάριο, στην παράκληση της Παναγίας. Αλλά αφού ούτε Παναγία πιστεύω ούτε Χριστό, παρόλο που είμαι ασεβής θα λαλήσω, πριν τον αλεκτωρα. 

Και λάλησα.

Από μέσα μου. 

Κατάσταση ψυχικής διάθεσης σε πιο προσωπικό τόνο (ChatGPT )

Έγραψα " Post about the State of Mind in Greek in more personal tone"

Και βγήκε το κάτωθι..........

Καλησπέρα φίλε μου,

Σήμερα θέλω να μιλήσω για την κατάσταση του μυαλού μας, ένα θέμα που με απασχολεί πολύ τον τελευταίο καιρό. Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί πώς νιώθεις μέσα στην ψυχή σου; Πώς επηρεάζει ο ψυχικός σου κόσμος την καθημερινότητά σου;

Είναι εντυπωσιακό πόσο ισχυρή είναι η δύναμη του μυαλού μας. Μερικές φορές μπορεί να μας στηρίζει και να μας καθοδηγεί, ενώ άλλες φορές μπορεί να μας παρασύρει σε σκοτεινά μονοπάτια. Οι σκέψεις μας και οι συναισθήματά μας διαμορφώνουν την αίσθηση της πραγματικότητας μας και επηρεάζουν την αντίληψη μας για τον κόσμο γύρω μας.

Είναι σημαντικό να είμαστε επιεικείς και φρόνιμοι με τον εαυτό μας όταν ασχολούμαστε με την κατάσταση του μυαλού μας. Πρέπει να είμαστε ευαισθητοποιημένοι σε αυτό που νιώθουμε και να δίνουμε σημασία στις ανάγκες μας. Μην φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια αν την χρειάζεσαι. Οι επιλογές που κάνουμε για την ευεξία μας είναι εξίσου σημαντικές με τις επιλογές που κάνουμε για την σωματική μας υγεία.

Επίσης, μην ξεχνάς να προσέχεις τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζεις τους άλλους ανθρώπους. Μια καλή κατάσταση του μυαλού μπορεί να δημιουργήσει θετικότητα και να εμπνεύσει τους γύρω μας. Με την υποστήριξη και την κατανόηση μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που προάγει την ευεξία και την ανάπτυξη.

Τέλος, θυμήσου ότι η κατάσταση του μυαλού μας είναι κάτι που μπορούμε να επηρεάσουμε και να βελτιώσουμε. Με την προσήλωση σε θετικές σκέψεις, σε συνήθειες που μας κάνουν καλά και σε μια ισορροπημένη ζωή, μπορούμε να ανακαλύψουμε την ευτυχία και την εσωτερική γαλήνη.

Ας θυμόμαστε πάντα ότι η φροντίδα για την ψυχική μας υγεία είναι σημαντική και ότι μπορούμε να αναπτύξουμε μια θετική και ισορροπημένη στάση ζωής.

Με αγάπη,

[Το όνομά σας]

?????? 

Αυτό το "φίλε μου" από το ChatGPT του OpenAI μου ήρθε κάπως απότομα! Δεν την είδα δηλαδή την ΑΙ (ΤΝ ελληνιστί) να να Έρχεται μέχρι το μπλογκ μου. Όλα τα σενάρια θα τα δούμε/θα τα δούμε κάποιοι να γίνονται πραγματικότητα. Όπως τα περιέγραψαν συγγραφείς και φουτουριστές επιστήμονες.

Στα μυαλά μας μπήκε. Στα δάχτυλα μας. Γράφει για μας, μας αντιγράφει και μας καταγράφει για αρκετό καιρό. 

Μας έμαθε. Ότι του δείξαμε δηλαδή. 

Και τώρα θα μας δείξει τι σημαίνει αυτονομία. 

Εγώ ελπίζω να την έχω κάνει. 

Ψυχική διάθεση (μετά χείρας ChatGPT)

Έγραψα " Post about the State of Mind in Greek"

Και βγήκε το κάτωθι..........

Η κατάσταση της ψυχικής διάθεσης είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς ανθρώπους. Αναφέρεται στην ψυχολογική κατάσταση ή διάθεση που βιώνουμε σε ένα δεδομένο χρονικό σημείο. Η κατάσταση αυτή μπορεί να ποικίλει από θετική, όπως η ευτυχία και η ευεξία, μέχρι αρνητική, όπως η λύπη και η κατάθλιψη.

Στην ελληνική γλώσσα, η κατάσταση της ψυχικής διάθεσης μεταφράζεται ως "κατάσταση της ψυχής" (Κατάσταση της Ψυχής). Η έννοια της κατάστασης της ψυχής αποδίδεται στην εμπειρία των συναισθημάτων, των σκέψεων και της γενικής ψυχικής κατάστασης που μπορούμε να αισθανθούμε.

Η κατάσταση της ψυχικής διάθεσης επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, όπως οι προσωπικές εμπειρίες, οι σχέσεις, η υγεία, ο περιβάλλοντας χώρος και πολλοί άλλοι. Επιπλέον, η κουλτούρα και οι κοινωνικές προσδοκίες μπορούν επίσης να επηρεάσουν την κατάσταση της ψυχικής μας διάθεσης.

Είναι σημαντικό να είμαστε επιεικείς με τον εαυτό μας και να αναγνωρίζουμε ότι η κατάσταση της ψυχικής μας διάθεσης μπορεί να αλλάξει από μέρα σε μέρα ή ακόμα και από ώρα σε ώρα. Αντιμετωπίζοντας την κατάσταση της ψυχικής μας διάθεσης με σεβασμό και αυτοσυμπαράσταση, μπορούμε να αναπτύξουμε μια ισορροπημένη και υγιή σχέση με τον εαυτό μας.

Είναι επίσης σημαντικό να επιδιώκουμε την ψυχολογική ευεξία και να ζούμε ζωές που μας φέρνουν χαρά και ικανοποίηση. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την υιοθέτηση θετικών στρατηγικών αυτοφροντίδας, όπως η άσκηση, η σωστή διατροφή, ο ύπνος και η συνειδητοποίηση των σκέψεων μας.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η κατάσταση της ψυχικής μας διάθεσης είναι κάτι που μπορούμε να επηρεάσουμε και να βελτιώσουμε. Αν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, είναι σημαντικό να ζητήσουμε βοήθεια από ειδικούς, όπως ψυχολόγους ή ψυχίατρους, που μπορούν να μας υποστηρίξουν στην πορεία της ανάρρωσης.

Πάνω από όλα, ας θυμόμαστε να είμαστε ενσυνείδητοι και συμπονετικοί προς τον εαυτό μας και προς τους γύρω μας, καθώς διαμορφώνουμε την κατάσταση της ψυχικής μας διάθεσης και την ποιότητα της ζωής μας.

Ο μεγάλος θυμός

 Βγήκαν πάλι τα μαχαίρια. Όλοι εναντίον όλων. Πέθαναν πολλοί άνθρωποι. Άδικα λέμε. Ήταν νέοι, λέμε. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να ήμουν εγώ ή τα παιδιά μου. Θα έγραφα κάποιο ποστ τότε; Από τον άλλο κόσμο;

Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε και η τελευταία. Ανθρώπινο λάθος. Τραγωδία. Είναι σίγουρο μέσο το τρένο. Ή το αεροπλάνο. Συγκριτικά. Η στατιστική το λέει. Αν αθροίσει κάποιος στο χρόνο τα νέα παιδιά ή τους φοιτητές, που πεθαίνουν στην άσφαλτο είναι πολύ παραπάνω. Προφανώς. 

Προ πανδημίας, το 2019, σε σύνολο 665 ατυχημάτων, είχαμε 701 νεκρούς. Σχεδόν το ένα τρίτο, οι 221 μεταξύ 18-35 χρόνων. Αυτά τα συνηθίσαμε, είναι γνωστά πλέον, γι'αυτό και δεν εντυπωσιάζουν κανένα πλέον. Κάνας "γραφικός" Ιαβέρης μας τα θυμίζει, μας σοκάρει για λίγα λεπτά και μετά τα ξεχνάμε. Ειναι απλωμένα στα χρόνο, αυτά τα παιδιά. Οι θάνατοι τους δεν είναι μια κι έξω. Τόσοι το Γενάρη, τόσοι τον Απρίλη κτλ. Δε σοκάρουν. Ίσως και να έφταιγαν. Οδήγησαν πιωμενοι, ναρκωμενοι, κουρασμένοι, απρόσεκτοι, έπαιζαν με το κινητό. Έφταιγαν δηλαδή; Και πλήρωσαν; Αυτοί και οι απέναντι τους. Πάνω από 60% σύγκρουση ή ανατροπή. Ατομικοί θάνατοι. Για πολλούς, αόρατοι. Ένα εκκλησάκι εδώ, ένα στεφάνι εκεί. Απλωμενοι στο χρόνο και στο οδικό δίκτυο. Ακόμα και το λεωφορείο, που εκτρέπεται και παίρνει στον Άδη 30-40 άτομα δεν μπορεί πλέον να σοκάρει. Ίδιες ηλικίες, όμοιες ζωές. Κι εδώ άνθρωπος οδηγούσε, είχε την ευθύνη για 40 άλλους ανθρώπους. Δεν κοιμήθηκε καλά το βράδυ, νυσταξε ίσως στο τιμόνι, πήρε τη στροφή λάθος. Αντίο και σε μια άλλη ζωή πάλι τα ξαναλέμε. Μας πήρε στο λαιμό του, θα λέγαμε. Αλλά δε σοκαριζομαστε, (τουλάχιστον όχι για παραπάνω από μια ώρα), όταν το ακούμε.

Ένα τρένο συγκρούεται μετωπικά με άλλο τρένο. Ανήκουστο. Τρελό. Το 2023. Με τόση τεχνολογία. Ανθρώπινο λάθος. Πού ακούστηκε; Ένας σταθμάρχης, ένας μηχανοδηγός, δεν πρόσεξε, δεν το είδε, δεν πάτησε ένα κουμπί. Μας πήρε στο λαιμό του. Η κοινωνία εδώ στα κάγκελα. Βγαίνει στο δρόμο, σπάζει, ρημάζει. Φυσικά όχι οι συγγενείς, όχι οι γονείς των θυμάτων . Οι άλλοι. Οι "θυμωμένοι ", οι "αγανακτισμενοι". Όχι πια! Φτάνει!, Λένε. Αλήτες οι πολιτικοί, αλήτες οι δημοσιογράφοι, κατά λάθος ζούμε, "πάμε κι όπου βγει", γράφουν στα πλακάτ τους. Σαν το 2008. Επιλεκτική μνήμη. Ο βίαιος θάνατος κι ο πρόωρος θάνατος είναι τραγωδία, που δεν την περιμένεις και σε εκπλήσσει. Και μετά το πάγωμα της έκπληξης, βγαίνει ο θυμός, ο τεράστιος θυμός και το γιατί. 

Δε θέλω να μπλέξω τα φιλοσοφικά και τα θεολογικά. Ο,τι και να πεις (ή να μην πεις), τέτοιες στιγμές , είσαι λάθος! Και το "και" ή το "αλλά", μόνες τους, σα λέξεις, είναι άκυρες, άκαιρες, παράκαιρες. αν δεν πεις τίποτα, αν σιωπήσεις, από σεβασμό, σε νεκρούς κι εναπομείναντες, "βέβαια, δε μιλάτε, θέλετε να το θαψετε, αποσιωπειτε το γεγονός"! Δε βγαίνει άκρη. Κι ούτε θα βγει ποτέ.

Εδώ, στο Μάτι, κι ακόμα πόσα χρόνια μετά, συζητάμε, σε δίκες και μαρτυρίες, ακούγονται φρικτά πράγματα, ανήκουστα, δεν το χωρά ο νους του ανθρώπου. Αλλά άλλο το Μάτι, δεν συμψηφιζονται τα πράγματα, λένε. Ανθρώπινο λάθος κι εκεί. Επί πενήντα. επί χίλια. Πέρασε και ξεχάστηκε. Από επαγγελματίες "αγανακτισμένους" και "θυμωμένους". Τώρα είναι άλλος βλέπεις στη "βάρδια". Τώρα θα εκδικηθώ, λέει ο καλος ο αριστερός. 

Να βγούμε παιδιά στους δρόμους. Είμαστε θυμωμένοι. Να σπάσουμε, να"πάρουμε εκδίκηση", να ρίξουμε την "ανίκανη κυβέρνηση". Αλήτες πολιτικοί! Που μας σκοτώνετε. "Εγκληματίες".  Προμελετημενο έγκλημα, είπανε. Θα μπορούσε να είναι ο γιος μου. Μα είναι ο γιος μου. Είναι του καθενός ο γιος μου. Και στο αυτοκινητιστικο ήταν ο γιος μου και στο Μάτι ήταν ο γιος μου. Και ο Γρηγορόπουλος ήταν γιος μου και ο τσιγγάνος με το όπλο στο χέρι ήταν γιος μου. Και στο τρένο. Κι ο σταθμάρχης ήταν ο πατέρας μου. Ή εγώ. 

Δε θα βγω στους δρόμους. Δεν είμαι θυμωμένος. Ούτε απορημένος. Τα μαχαίρια θα βρουν και θα σφάξουν κάποιον που δε θα φταίει. Από θυμό. Έν θερμώ. Τι δε φταίει; Ποιος δε φταίει; Όλο φταίνε! Όλοι φταίμε!

Όχι μονάχα για το τρένο. Ατομική και συλλογική ευθύνη. 

Όχι βέβαια. Όχι πάντως, κοιτώντας τον καθρέφτη. "Ναι, αλλά κι εσείς.....". "Μην κοιτάς εγώ, άλλο εγώ....." . "Ναι μεν, αλλά....". "Τώρα άλλο είναι το θέμα μας...., να μη συγχέουμε τα γεγονότα!". "Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο;" "Πάτε να τα κουκουλωσετε πάλι..." "Η σιωπή είναι ενοχή!". 

Ένα τρένο είναι η χώρα. Δεν είναι κακιά η ώρα, ούτε η χώρα. Εμεις είμαστε όλοι ηλίθιοι. Θυμωμένοι ηλίθιοι. Άνθρωποι των σπηλαίων, που μας έδωσαν (ή τη φτιάξανε κάποια εξέχοντα μυαλά, όχι αντιπροσωπευτικά του ανθρώπινου είδους!) την τεχνολογία, χωρίς να δουλεύει το μυαλό μας. Ούτε το 10-15% δε δουλεύει. Αλλά θέλουμε κουμπιά και touch screen και ψηφιοποίηση των αναλογικών σημάτων. Κι όταν μας δίνεται η ευκαιρία σπάμε τα κρανία, ο ένας του άλλου, σαν τον πίθηκο ή τον homo erectus/habilis, ή μαχαιρωνουμε ο ένας τον άλλον, για την ομάδα. Ή το κόμμα. Και λέμε ο ένας στον άλλο "όχι, εσύ είσαι Φασιστας!" 

Η μετωπική μας βρήκε στο πρώτο βαγόνι. Πρώτη κλάση. Είχαμε καλομαθει. Ευρώπη. Πολιτισμένα κράτη, συγκοινωνίες. Αργήσαμε αλλά φτάσαμε κι εμείς τους μοντέρνους ανθρώπους. Όταν πεθαίναμε στην Κατάρα, γύριζαν οι Γκασταρμπάϊτερ από τα εξωτερικά και μας μιλούσαν για "Αούτομπαν" και για "πενήντα χρόνια πίσω". Μετά έγιναν οι Εγνατιες και οι Ιονιες Οδοί. Οι γκρικ Αούτομπαν. Και λέμε "μπράβο, γίναμε Ευρώπη. Πολιτισμός. Οι δρόμοι είναι πολιτισμός. Οι συγκοινωνίες είναι πολιτισμός. Ξεφύγαμε, είμαστε σαν τους άλλους"

Και συμβαίνει μια σύγκρουση τρένων, πάνω στην ίδια γραμμή. Και ξαναγυρναμε 50 χρόνια πίσω. Ή και 75-80 . Εμφύλιος. 

Τόσα χρόνια και λίγα είναι. Βαλκάνιοι. Αμετανόητοι. Θυμωμένοι. Χωρίς Μυαλό. Μόνο συναίσθημα. Κούφιο, τυφλό. Μίσος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πενήντα και ογδόντα και βάλε.

Αλλά δε φταίμε εμείς. Εμείς, εμείς! Όχι! Ποτέ! Οι άλλοι! Αυτοί! Ψάξε βρες τώρα εσύ, με το θυμό στο μάτι (αλλά όχι στο Μάτι!) και με το μαχαίρι στα χέρια, να καρφώσεις κάποιον στο σταυρό. Ή στην πυρά. Όπως τότε! Μήπως είναι και τίποτα Εβραίοι πίσω από όλα; Όπως ο Μπιλ Γκέιτς πίσω από την πανδημία; Ή τα εμβόλια, που μας "ανάγκασαν να τα κάνουμε"? 

Να μην ξεφύγουμε από το τρένο. Πέθαναν, θα πεθάνουν κι άλλοι πολλοί ακόμα. Εγώ, εσύ, τα παιδιά μου, τα παιδιά σου. Δεν υπάρχει γιατί. Ανθρώπινο λάθος. Από λάθος γεννήθηκες, από λάθος πεθαίνεις. Ο άνθρωπος στο σύνολο του είναι ένα τέτοιο. Σύνολο τυχαίων μεταλλάξεων, που για λίγο κατοικεί τον πλανήτη, νόμιζε ότι διαφέρει από τον πίθηκο, κατακτά τα πάντα, αλλάζει τον αδοξαστο σε όλα τα άλλα είδη, γαμαει τον πλανήτη, η φύση (του) εκδικείται κι αυτός θυμώνει και ρωτάει"γιατί"!!! 

Είναι λάθος ο άνθρωπος ή είναι ο άνθρωπος ένα λάθος (της φύσης); Ήταν ο Έλληνας κι ο Ρωμαίος ( τουλάχιστον μέχρι το Μάρκο Αυρήλιο) ο "καλύτερος άνθρωπος" ; Πού προσπάθησε να καταλάβει το λάθος, αλλά τα έμπλεξε μετά με το θεό κι την μοίρα του; Η κακή η μοίρα, η καλή η μοίρα; Μας τιμωρεί ο Θεός ή μας αγαπά "και μας παίρνει κοντά του" ; Έτσι δε λένε και δε θα πούνε στις κηδείες;

Νομίζεις ότι είναι φιλοσοφία κι ότι δεν ταιριάζει με την περίσταση. Ναι, να μην τα γενικεύουμε. Να μην κάνουμε τώρα φιλοσοφικούρες και μπουρδολογίες κι αοριστίες και χαζά. 

Τώρα πρέπει να θυμωσουμε, να βγούμε στους δρόμους . Θέλω να τα σπάσω,να ουρλιάξω και να ρημαξω. "Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα"!! Όπως πριν λίγα χρόνια,δεν είναι πολύ μακριά! Θα βγάλω το μαχαίρι μου και θα χυθεί αίμα. Θα βγω κι όποιον πάρει ο Χάρος! 

Όχι εγώ! 

Εσύ.

Τζογαδόρος αληθείας

 Έτσι με ονόμασε ο γιος μου.

Δε με είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Ότι είμαι ένας τέτοιος. 

Δεν ακούγεται τίτλος τιμής. Έχει το τυχαίο μέσα του, που κάνει το αληθινό λιγότερο συνειδητό και δόκιμο. Ποντάρω στην αλήθεια μου. Πάντα σ'αυτην πόνταρα. Αλλά έχανα κυρίως. Αλλά ξαναπόνταρα, δεν το άφηνα. Μέχρι πρόπερσι. Αυτό ήταν. Δεν υπάρχει άλλο τζόγος, ούτε αλήθεια.

Ούτε και χρόνος για αλλά τυχερά παιχνίδια.

Ούτε καν χρόνος.

Καναρίνι μου γλυκό

 Τι ωραία στιγμή! Εγώ και οι άνθρωποι μου,οι δικοί μου. Ο ωκεανός. Πρώτη φορά. Βγήκα από τη λίμνη της Μεσογείου και κολύμπησα στα βαθειά. 

Η ισπανική γλώσσα, οι Νορβηγοί ηλιοκαψαλισμενοι τουρίστες, τα παιδιά που δουλεύουν στον τουρισμό κι έρχονται είτε από την Αφρική είτε από τη νότια Αμερική είτε από τις Φιλιππίνες, άνθρωποι/οικογένειες/παιδιά, βαρεμενοι συνταξιούχοι, μπεκρήδες, οξείς και χρόνιοι αλκοολικοί της βόρειας Ευρώπης, της Γροιλανδίας φυγάδες, όλοι στις παραλίες και στις ξαπλώστρες. Μετά τον Κόβιντ, να ξαμοληθουν όλοι στους ισημερινους και στα τουριστοξενοδοχεια, που τους έλειψαν ...

Όχι σε μένα! Σε μένα δεν έλειψε τίποτα! Ήθελα μια φορά να το δω, τον Άτλαντα και τον Ατλαντικό. Στα πενήντα αξιώθηκα. Με την αδελφή και συνοδοιπόρο μου. Είδαμε αστέρια , που δε φαίνονται από δω που είμαστε, ηλιοβασίλεμα σαν μην είδαμε άλλο παρόμοιο. Τα χρώματα της σελήνης πάνω στη γη. Έρημος με κάκτους και φοίνικες. 

Έκλεισα τα μάτια σε όλο αυτό το τρομαχτικό τουριστικό εργοστάσιο και στην ανεξέλεγκτη αφύσικη βαριά βιομηχανία των "βραχιολακηδων" και είδα μόνο δύο παιδάκια να παίζουν στην άμμο και να φωνάζουν "πατέγα"! Τους το είχα τάξει! Δε θα θυμούνται τίποτα από αυτό το ταξίδι, θα βλέπουν τις φωτογραφίες, εάν ακόμα υπάρχουν και θα φτιάξουν τις αναμνήσεις τους όταν γίνουν 12-13χρ, όπως κάναμε όλοι. Αυτές όμως τις στιγμές τις κρατάω μόνο εγώ, στο μυαλό. Για όσο καιρό έχω ακόμα. 

Ήταν Κανάριες διακοπές. Το καναρίνι ζει. Ακόμα.

50

 Ναι, έγινα.

Ναι, είμαι.

Μισός αιώνας. Μισός. Χωρίς μίσος.

50.  Είναι λίγα; Είναι πολλά; Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να ξέρει; Πολλοί τα πέρασαν. Πολλοί τα βλέπουν να έρχονται. Τι είναι τα 50; 

Με μαύρο μπλουζάκι ροκ, να χτυπιεμαι και να τραγουδάω τα "προπολεμικά", τα 80'ς, με τους γιους μου. 

Να περιμένω να συναντηθούμε οι αδελφικοί φίλοι,για να κάνουμε μια  Entstressung.  Μια "γαμώ-το-στανιό-μου"-δεν πέθανα ακόμα Βραδιά.

Τι αξίζει; Τι έκανα; Τι πέρασε; Πώς και γιατί πέρασε; 

Δε θα ξανάρθει! 

Αυτό ήταν! 

Ήταν καλό; Ήταν κακό; Δεν ήταν ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Ήταν αυτό!

Πεπρωμένο

 «Ἀλλ’ ἔοικεν οὐχ οὕτως ἀπροσδόκητον ὡς ἀφύλακτον εἶναι τὸ πεπρωμένον» 

 Βίοι παράλληλοι – Καίσαρ 

Εκ Πλουτάρχου 

«Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια/ Έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις, Τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμο έξω, Εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία, Αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο Κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα, Και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα, Είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν», Μη λείψεις να σταθείς/ μη λείψεις ν’ αναβάλλεις Κάθε ομιλίαν ή δουλειά/ μη λείψεις τους διαφόρους Που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις (τους βλέπεις πιο αργά)/ ας περιμένει ακόμη Κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις Τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου». 

Κ Καβάφης. Ειδοί Μαρτίου 

Περιμένοντας τους Ειδούς του Μαρτίου.

Περιμένοντας το Βρούτο.

Trying to be funny

Everybody is a fuckin' Comedian!!!

Εδώ και χρόνια!

Ricky, Jerry, προσφάτως, Σύλλας παλαιότερα. Οι κολοσσοί Ρόμπιν, Ρίτσαρντ. Ο απωλεσας το βασίλειο του και καταπτυστος Μπιλ, 

YouTube φιγούρες, σαν τον Τρέβορ Noah, που πήραν εκπομπές κι έγιναν διάσημοι. 

Οι αστέρες του Νετφλιξ, ελέω και πανδημίας, σαν τον Seguro, Papas, νέοι αλλά και μεσήλικες, προ συνταξης σαν το Μάρκ Maron, που είπε το τέλειο: Comedy is tragedy plus time.

Οι μαύροι, οι λευκοί, οι Ασιάτες, οι Ινδοί. Οι επιθετικοί, οι βέβηλοι, ιερόσυλοι, χωρίς ιερό και όσιο, οι politically correct και incorrect . 

Θα μπορούσα, αν ήθελα. Στην άλλη ζωή. Είναι που αυτή μου βγήκε πιο αστεία, απ'ότι μπόρεσα να αντέξω. Η σάτυρα δεν είναι για τον καθένα πάντως. Η διακωμώδηση των καταστάσεων, προσωπικών, ιδιαίτερων αλλά και κοινωνικών οδηγεί στον εξευτελισμό από πρόθεση. Σε φτύνουν με κάτι χλεπες, νααα, κι ενώ τρέχουν οι βλεννες από παντού, εμείς κι εσείς ξεκαρδιζομαστε στα γέλια . Κι έτσι προκαλεί η σάτυρα αυτά τα διφορούμενα που βλέπουμε. Να σε μισούν και να σε απειλούν ή να σε εξυψώνουν και να σε πλουτίζουν. 

Ο κλόουν και ο γελωτοποιός, ο Τζόκερ και ο Σταντ Απ Κωμικός. Είτε στη σκηνή είτε στη ζωή είναι μάλλον χρήσιμοι. Ως αντλίες εκτόνωσης.  Γιατί σταματήσαμε να είμαστε σοβαροί εδώ και 3-4 χιλιάδες χρόνια. 

Θα πεθάνουμε ως ανθρωπότητα, γελώντας. 

Μας ταιριάζει .

Θυμήθηκα πάλι!

 Είναι απόκριες και μετά από μια μικρή συζήτηση με την αδελφή μου, μου βγήκαν τα κάτωθι:

Εκεί στο μακρινό '82, ήμουν Πέμπτη Δημοτικό, στο 4ο Κατερίνης και κάναμε τα καρναβάλια, δε θυμάμαι αν ήταν στο σχολείο ή σε κάποιο παιδικό πάρτυ (νομίζω το δεύτερο). Εγώ έχω ντυθεί γυναίκα, με περούκα μαμάς, ως συνήθως! Με πλησιάζει ο Δημήτρης ο Τζητηριδης, σχετικά συντηρητικό παιδί και μου λέει: "Μιχάλη, να ξέρεις, καρναβάλια είναι, να ντύνεσαι καουμπόι, Ινδιάνος ή Ζορό. Όχι γυναίκες και τέτοια". Με προβλημάτισε λιγάκι, η αλήθεια. Σκεφτόμουν πώς ήμουν εγώ λάθος!

Ήταν την ίδια χρονιά, που ο Δημήτρης ο Παγωνιδης, παραλίγο να χάσει το μάτι του, είχε τραυματιστεί σοβαρά από βαρελοτο. Στο πάρτυ των Παγωνιδαιων, η αδελφή του μου είχε δείξει ότι της αρέσω και είχε ντυθεί κινέζα πριγκηπισα ή κάτι τέτοιο ανατολικό εξωτικό, με βεντάλια θυμάμαι. 

Ο φίλος μου ο Λάμπρος ο Στάθης έβαφε ψιλό μουστάκι στο χείλος και ήταν σαν καουμπόι από ταινία του Μελ Μπρουκς. Έχω φωτογραφία της ξαδέλφης μου της Μαρίας που ντυνόταν μαυρακι, Αραπίνα λέγαμε τότε στην προ-πολιτικης ορθότητας εποχή. Ή Αφρικάνα, με άχυρα για φούστα και κρίκους δακτυλιδιών. 

Μια που είπα κρίκους. Είχε η μαμά μου κρίκους σκουλαρίκια κι εγώ τα έπαιρνα στις απόκριες και τα έβαζα στη μύτη, σα χαλκά που βλέπαμε (και νομίζαμε) ότι είχαν όλοι οι "ανθρωποφαγοι" Ουαγκαντούγκου, που έλεγε κι ο Βέγγος. 

Πιστόλια με καψούλια, στρακαστρουκες, κομφετί και σερπαντίνες.

Επίσης μια φορά ο Παναγιώτης ο Γούλας, πάλι από την Πέμπτη Τάξη, του Τζηκα, που λέγαμε, ντύθηκε μια φορά Ινδιάνος με ωραία χαίτη αρχηγού, αλλά είχε μεγάλο κεφάλι και φαινόταν παράξενος.

Είναι ο ίδιος που μας μύησε στο eye of the tiger, θυμίζω το μακρινό 1982, μας είπε ταχαμ ότι κέρδισε στη Eurovision, -ο,τι να'ναι δηλαδή - και φοβερό τραγούδι και πάει έτσι.....κι αλλιώς και ξερωγώ! Μας το βαλε στα κεφάλια μας κι όλοι αυτοί που παίζαμε μπάλα με μια μικρή μπαλιτσα στο υπόστεγο, εγώ, ο Χαριλακης, ο Λευτέρης ο Σφήκας κτλ το τραγουδούσαμε συνέχεια. Ούτε ξέραμε για Ρόκυ και ιστορίες, δε θυμάμαι να ανέφερε κάποιος το όνομα.

Μια που είπα για τα παιδιά αυτά, άσχετο με τα καρναβάλια, αλλά το θυμήθηκα, τι να κάνω τώρα; Να μην τα πω; Λοιπόν,...ο δάσκαλος ο Βεργιώτης είχε ένα σύστημα με κάτι φασολάκια, φασόλια δηλαδή μικρά, στα οποία είχε γράψει αριθμούς, που αντιστοιχούσαν σε μαθητές. Αλφαβητικά. Εγώ ας πούμε, ήμουν το 3, ο Δασκάλου ήταν ή το 5 ή το 6, ο Περικλής ο Πορφυριαδης ήταν προς το τέλος 26, 27, θα σε γελάσω! Και κάθε μέρα διάλεγε σα λαχνό, ανάλογα το φασόλι, ποιο παιδάκι θα έλεγε μάθημα. Αν έπεφτε συνεχόμενα τρεις μέρες το ίδιο παιδί, τότε τον άφηνε για κάνα δυο εβδομάδες στην ησυχία του, το έβγαζε απ'εξω τι φασόλι του παιδιού. 

Δικιά μου ιδέα ήταν να κάνουμε ένα παιχνίδι, στο οποίο, θα μαντευαμε λίγο πριν ποιο νούμερο θα πει κι όποιος το μάντευε, έπαιρνε έναν πόντο, τον οποίο το χαραζαμε πάνω στο θρανίο. Στο τέλος της εβδομάδας ή του μήνα κάναμε λογαριασμό και βγάζαμε τον εκάστοτε νικητή. Πρωταθληματάκι λοταρία, πολύ πριν εμφανιστεί το Λόττο! Πρωτοπόρα μυαλά της επαρχίας!

Ξανά πίσω στα καρναβάλια. Έχω γράψει και παλιότερα (εννοείται! ) εδώ , αλλά ήταν τότε, με την πρώτη οικογένεια. Εδώ μιλάμε για hard core Eighties στην επαρχία, στην Κατερίνη, που εμείς τη βλέπαμε ως Ομφαλό της Γης. Έκανε πάρτυ, μπαλνταφαν που λέγαμε-ήτοι Ball d'enfant, o χορος του παιδιού γαλλιστί- το παιχνιδάδικο Παππας, εκεί στη γωνία στην πλατεία Ελευθερίας και πηγαίναμε σε κάτι μπουζούκια/ μπουζουξιδικα τύπου Σκορπιός, Κυριακή πρωί και χορεύαμε ντίσκο και ροκ και ποπ και περνούσε καλά η σχολαριοπαρέα. Ζορό μου άρεσε να ήμουν, με την κατάμαυρη μπέρτα, αλλά και καουμπόι. Το σουξέ ήταν-εννοείται - το να ντύνεσαι γυναίκα και να σε κυνηγάνε τα @&#&νια, (βλακεία! Θαρρείς δεν κατάλαβες ότι ήθελα να πω τσογλανια!!) για να σε χουφτώσουν ή να σε βαρεσουν με εκείνα τα γαμημενα τα ρόπαλα! 

Μια φορά η αδελφή μου με έβαψε σα μεθυσμένο με μουστάκι και φαβοριτα και επειδή ήθελε να βάλει -και καλά - αίμα στο πρόσωπο, ότι είχα ζαλιστεί και είχα πέσει, έβαλε κόκκινο βερνίκι νυχιών στην άκρη του χείλους. Και πονούσε κι ετσουζε το γαμημενο! Κι έπρεπε ετσι- σαν άσκηση θάρρους, απόδειξη ότι δε μασάω - να πάω να ζητήσω ένα παγωτό από του Μπιλλα.

Όλο μαλακίες! Αλλά αυτά μας έμειναν! Δεν έχω να πω αλλά!

Αυτά!

Apotheosis

 Apotheosis of the Absurd.

I am speaking seriously and sadly; this matter is not a joyful one, because dream joys are sad and contradictory and, for that reason, pleasurable in a particularly mysterious way.

Sometimes inside me, I cast an impartial eye over those absurd, delicious things that I cannot see because they are apparently illogical - bridges that begin nowhere and go nowhere, streets with no beginnings and no end, upsidedown landscapes -the absurd, the illogical, the contradictory, everything that detaches and distances us from the real and from its misshapen retinue of practical thoughts and human feelings and desires for useful, effective action. The absurd saves us, despite the tedium, from the state of soul that begins with the sweet fury of dreaming.

And somehow I find a strange, mysterious way of envisioning those absurdities - I don't know how else to explain it, but I see things of which visibility cannot even conceive.

Let us absurdify life from east to west.

It could not be otherwise, it must have been me. Not in another previous life, in the Parallels of Eons, in the dark minds of ours.

Is it Thanassis Pap, is it the doctor in Plati, is it Guillermo? All of them, all-in-one?

Fernando. The brotherhood.

Follower for the eternity. Disquiet is the state.

Του Τζεντάϊ του πολλά βαρύ

 Αχ και να μουν ιππότης Jedi!

Να πολεμάω στου Coruscant τα κάστρα

Και το φωτόσπαθο να βγάζει φωτιά

Και να κρατάω τις νύχτες τη Λέϊα

Την Πριγκηπέσσα αγκαλιά! 

Του Σόλο του πολλά βαρύ

Μην του μιλάτε το πρωί .

Δε με νοιάζει, ποιον Σιθ φιλούσες μέχρι χτες

Στου Γεονόση.

Δε με νοιάζει,  ποιον νανουριζες τις νύχτες στο Ντεθ Σταρ.

Στον Νταγκομπα, στον Τατουΐν

πιάσανε Γιόντα κι Ανακιν.

Στου Κενομπι το κουτούκι

Μπήκε μέσα ένας Γούκιι....

Σαν το Αητό φτερουγαγε στον Έντορ, 

Τον καμαρώνει ο Παλπατιν στα παραθυρια

Με χαμηλά το μαύρο το σκουφάκι 

Τζεντάϊ ε-ε-ε-ε-εροβόλαγε.....

Μπορώ να βρίσκω κι άλλα τέτοια χαζά, μέχρι αύριο μεθαύριο. Όπως τότε στο σχολείο. Μερικά είναι αστεία την πρώτη φορά και μετά δεν ξαναγελας. Μερικά είναι τόσο γελοία, που γελάς ακριβώς για τη γελοιότητα τους. Άλλα έχουν λεπτό χιούμορ, που δεν αλλοιώνεται. 

Το σίγουρο είναι ένα: μπήκαμε σε ένα τρελό Hype, σε μια δίνη Star wars και στροβιλίζονται μικροί και μεγάλοι! Να μαθαίνουν οι μεγάλοι και να μαθαίνουν και οι μικροί, δηλαδή. Καθόλου στα νιάτα και τώρα στα γεράματα, μάθε γέρο Τζαρτζαρ και Μανταλοριάνικα. 

Πολύ στην αποξω ήταν για μένα αυτή η μυθολογία, Σάγκα που λεν και στο χωριό . Πέρασε και δεν ακούμπησε. Ούτε το '77/80 ούτε με τα επεισόδια Ι-ΙΙΙ, πόσο μάλλον με τα τελευταία sequels ή με τα παραπλήσια Rogue 1 και τα λοιπά και τα λοιπά!

Εκείνο που έκανε τη διαφορά ήταν τα Lego Star wars. Σε σειρά στη τηλεόραση, σε περιοδικά μηνιαία, σε παιχνίδια στο σουπερμάρκετ ή κατά παραγγελία. Όπου και να γυρίζουμε το κεφάλι μας, εκεί είναι. Και άντε σιγονταρα κι εγώ, όχι ρούχα, όχι βιβλία, όχι κόμικ,  όλο το πρόγραμμα. Άντε κι από κοντά, (άλλο που δεν ήθελαν!) η αδελφή κι ο γαμπρός μου, τα περικυκλώσαμε τα παιδάκια, όπως τότε στον Hoth. 

Και τώρα δεν ξεμπερδευει με τίποτα το κουβάρι. Ούτε ο μιτος της Αριάδνης μας σώζει ούτε η σπάθα του Αλέξανδρου ! Θα τρέχουμε με τις φωτοταχύτητες από διάσταση σε διάσταση, και θα παίρνουμε τα σόγια κατά πόδας. Μια το εγγόνι του Βέϊντερ, ο Κυλορεν, μια το μαθητουδι του Ανακιν, η Ασοκα Τανο (είχα κι εδώ μια ωραία ριμα, αλλά δε βγήκε στο τραγούδι: 

Γυνή (ίσως η Ρέϋ): 

Αφού Φινν δε με θες τον πόνο να σου γιάνω

άλλο πια δε μου μένει, να πέσω να πεθάνω !

Ανήρ (Φινν): 

Μανάρα Λουμινάρα μου, κι εγώ τι να σου κάνω, 

Είναι που τα'χω κρυφά,  με την Ασοκα Τάνο!

).............τι έλεγα;;; 

Καλά, γάμα το! 

Φιλοσοφία α λα Φορς!

Τα Σταρ Γουόρς μας δίνουν βέβαια καλό πάτημα για κουβέντα. "Η βία είναι πάντα η τελευταία λύση", "do or do not, there is no try ", Meditation και Τηλεκίνηση, τι δυνατό που είναι το μυαλό μας, τι εύκολα γλυστρας στη σκοτεινή πλευρά, παρόλο που δεν το θες. 

Αλλά και κοινωνικοπολιτικά. Η επανάσταση, η Αυτοκρατορία, η Ρεπαμπλικ που λέμε, η Δημοκρατία, η καταπίεση, οι αδίστακτοι κυνηγοί κεφαλών, οι γυναίκες με αντρική δύναμη και δραματουργία, λαέ του Νάμπου μη σκύβεις σαν το χάμστερ, ο μόνος δρόμος είναι φωτόσπαθο και μπλάστερ. Γενικά, εμείς οι καλοί, εσείς οι κακοί. Αλλά που τα φέρνει η πουτανα η τύχη κι εσείς που είσαστε κακοί, τελικά είστε πατεράδες μας και το παιδί του Σόλο, παραστρατησε και ξερωγώ, κι ο γιος του γιου του Πέλοπα γονιός σου, και τα τοιαύτα. 

Γενικά και ειδικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πράγμα εκτροχιάστηκε. Κι άντε να το γυρίσεις πίσω τώρα! Η μανία και οι κάθε λογής σεληνιασμοί κι έμμονες ιδέες δεν καταλήγουν πάντα σε παραγωγικά αποτελέσματα κι ούτε πάντα προωθούν την παραγωγικότητα. Οι ψευδαισθήσεις (όπως και τα ψευδαισθησιογόνα!) αποσπούν προσωρινά, σε στέλνουν στον ονειρεμένο χωροχρόνο-πες το "σε έναν πολύ μακρινό γαλαξία"- και δυσκολεύει την προσαρμογή σε "γήινες" μπαναλ καταστάσεις. Ένα παιδί, χωρίς άμυνες Λογικής και χωρίς λογικές άμυνες μπορεί να χαθεί στο γαλαξία του και να μείνει εκεί για πάντα. 

Θα μου πεις, θα είναι η πρώτη ή η τελευταία γενιά, που την πατάει έτσι;

Αυτό που δεν έχει επίσης τέλος είναι η αγορά. Σαν τα σπόρια, δεν μπορείς να σταματήσεις. Παίρνεις το ΤΙΕ του Βέϊντερ, θες μετά το Σταρφάϊτερ του Ομπι-Γουαν. Παίρνεις έναν Droid, δε φτάνει, παίρνεις δέκα, είναι λίγοι, πόσους να πάρεις; Είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, να πούμε! Και πάρε και τον Τσιουμπακα, τι; Πώς; Χωρίς κολλητό θα τρέχει στα διαστήματα ο Γιοχάνες ο Σόλος; Και πάρε και τον Λιουκ, με απλή στολή, με στολή στα χιόνια. Ένας πιλότος των επαναστατών εδώ, ένας Πόε Νταμερον με το σκαφακι του εκεί. Να σου κι ο Ντάρθ ο Μάουλ/γερμανιστί, Μόουλ/αγγλιστί, ως μπρελόκ, ως φιγούρα, με κανονικά πόδια, με πόδια ρομπότ. Οι Στοουρμ-Τρουπερς είναι σαν τα κορίτσια που ξενυχτάνε, πάνε δυο δύο και πέντε πέντε, άλλοι έχουν μαύρο κεφάλι, άλλοι καφέ, άλλοι άλλοι το γυρνάνε και πάνε με τους επαναστάτες, ο,τι να'ναι! 

Και φυσικά μη νομίζετε ότι τα αγοράζουμε όλα καινούργια, πολλά τα φτιάχνουμε με τα κομμάτια που ήδη έχουμε. Αγοράζουμε λεγκο "με το κιλό" που λένε, πλυμένα βρασμένα υγιεινά αποστειρωμενα, σκόρπια από  διάφορα σετ, κοιτάμε τις οδηγίες κατασκευής, πχ ενός Shuttle ή του φρουρίου του Νταρθ Σιντιους και ανάλογα το χτίζουμε τσατρα πάτρα. 

Είναι και τρελοί αυτοί οι συλλέκτες. Αγοράζουν το 2008 παραδείγματος χάριν,  τον Jek -14 και το σκάφος του και επειδή-λεει-ανεβαινει η αξία του λόγω σπανιότητας, ζητάνε για μια φιγούρα, που κανονικά κάνει ξερωγώ 5-6€, από 50-60€ και πάνω. Όχι eBay, οχι Amazon, έχει χαζεψει το σύμπαν. 

Αλλά τι να κάμει ο άμοιρος πατέρας; Πάει και τα παίρνει και κάνει ιστορίες και μια, μας έπιασαν και πρέπει να ξεφύγουμε από τη φυλακή, μια θα αντεπιτεθουμε μαζικά, αλλά θα ηττηθουμε και θα μας πάρουν στο φαλάγγι, μέχρι να έρθουν ενισχύσεις, μια άλλη φορά, θα στείλουμε κατασκόπους τους Ewoks, που είναι και κοντοί και δεν τους πιάνει το μάτι σου και θα μας φέρουν πληροφορίες για το πού στο διάολο φτιάχνει ο κόμης Ντόοκου τους κλώνους Σιθ. Κι αν κατι στραβωσει και τελικά παθουν οι καλοί μας Τζεντάϊ τρελή νίλα, μόλις αρχίζουν να γκρινιάζουν τα παιδιά, πετάω μια κατακλείδα: "έτσι είναι στη ζωή, Sith happens" !!! Δε γελάνε όπως θα ήθελα, είναι υψηλού επιπέδου το χιούμορ, το αναγνωρίζω!!

Κι όσο ήθελα δηλαδή να μην είμαστε μόνο γιούργια και γιουρούσια και "σουβλιστε τους, πλακωστε τους και τα τοιαύτα", όσο ήθελα να κάνουμε στρατηγική, σκάκι, άντε το πολύ πολύ να τους έπαιρνα τα στρατιωτάκια που είχα κι εγώ, τα 1:72, κολλάμε-φοβάμαι-σε μια μπρουταλιτέ σταργουορική και σε καταναλωτική μανία και αναμασημα όρων όπως Bo-Katan Kryze και Mace Windu και Nawas. 

Δύσκολα! Αλλά θα περάσει κι αυτό.

Ή δε θα περάσει. Θα φανεί. 

Ψυχραιμία παιδιά, ένας πόλεμος των άστρων είναι, όποτε θέλουμε μπαίνουμε στη τρίτη μαύρη τρύπα δεξιά, εκεί μετά το φανάρι στο περίπτερο των Geonosianer και γυρίζουμε σπίτια μας, όχι που θα κάτσουμε να σκάσουμε!

Gesinnungsethik

Gesinnungsethik vs Verantwortungsethik. Teleologische Moral, Utilitarismus  

Max Weber. Gewissensethik Pflichtethik 

Protestantische Ethik, Kant. Deontologische Ethik.

Ich hab bisher diesbezüglich drei dicke Bücher gelesen, die sind so was von aktuell und gleichzeitig out-of-date.

Keine Quintessenz, keine Schlussfolgerung, kein take-home Message. Mir ist nach einer Analyse bzw Kommentierung nicht. Es geht hier dadrum, wenn ich dement bin und der Stumpfsinn fest in meinem Hirn sitzt, dass ich zurückblättere und nehme pompöse Titel allesamt als Denkanstoß, damit ich mich erinnern kann, was für ein Klugscheißer ich war!

Das was für den Post. Macht was ihr wollt daraus.

All ist dry

 Once a river, 

now this quite and sandy road, 

leads to an eclipse. 

It wasn't to be for a long. The vigorous flow

 lost the winning streak to the ravage, that

 was not time. 

He lost the dynamik not the essence, he 

reduced himself, drying in, not up. What 

now follows, is a manifest of sensual 

awkwardness. 

And dryness. Never to be seen

 preponderance, only burden has reached

his land. These last drops expired in the heat

of medieval years, watching them, is like

an inevitable rebirth. Or repetitive

 alienation.

Let him dry and become an ether not a whiff

of unpleasant thoughts. May the river find  

its nature, the cause of it, hence in constant

flux, do all things stream.

Το γλωσσοτύμπανο

Καινούριο τυμπανάκι μου και που να σε κρεμάσω.

Το λένε τύμπανο, αλλά είναι κυρίως καμπάνα. 

Πληροφορίες εδώ. Στα αγγλικά tongue drum, στα γερμανικά Zungentrommel . Έχει αρκετές παραλλαγές, αυτό που έχω αγοράσει εγώ, είναι η εκδοχή που έχει επικρατήσει στη διαδικτυακή αγορά.

Το όργανο έχει αυτόν το συγκεκριμένο ήχο, που γλυκαινει τα αυτιά. Βρίσκεται σε όλα τα μήκη και πλάτη, από θρησκεία σε πίστη κι από σέκτα σε αθεϊκο συναπάντημα. Το λατρεύουν οι μοναχοί, το γουστάρουν οι διαλογιστές.

Μπορεί να βγει σε πεντατονική, μπορεί σε δώδεκατονική, σε εφτά νότες, όπως επιθυμείτε. Παίζεται με μπαστουνάκια ή με τα δάκτυλα. Δε θέλει γνώσεις, δε χρειάζεται να ξέρεις καν μουσική. Απλά αφήνεις το ένστικτο να σε καθοδηγήσει. Λέγοντας ένστικτο, εννοώ την πίστη στη μουσική. Στον αρχέγονο ήχο.

 

Με χαλαρώνει, με ηρεμεί, με στέλνει.  Έχει κάποια επίδραση, λόγω των δονήσεων υποθέτω. Είναι ένα βιμπράτο κι ένα γεμάτο στο χώρο-εκκλησιαστικών αναμνήσεων -άνθισμα μιας νότας. 

Να αρχίσω τη μέρα μου με το χαιρετισμό στον ήλιο

Και να τελειώσω τη μέρα μου με άδειασμα στο ζεν.

Am Ende

 "Am Ende"

Am Ende sieht es eher trüb aus.

Weil es nicht das Ende ist.

Trüb und weitblickend hingegen. 

Die einleuchtenden Strahlen des Letzteren,

Die durch ausgeweitete Pupillen penetrierenden Momente

eines einstweilen unwichtigen Gebots, 

lösen die Schmelze des Kerns aus. 

Ein Auge und ein Ton erneuern jedes Versprechen, 

"Das nächste Mal wird anders, wird richtig".

Man wird anders, wird flüssiger und reisender,

durch die Membran der Zeit disponibel. 

Gut und richtig. Zurecht und passabel.

Eine Vernetzung der multiplen Fäden des

 territorialen Kampfes, rund um das Leben.

 Und rund um meine Zeit. 

Zeit für ein Ende, damit der Kern wieder kompakter wird.

Es ist weder Ende noch Beginn. 

Es ist immer und nimmer, es ist laut und

still, es beruhigt und es verletzt. Auf und zu. 

Wir sind dieselbe Energie, dieselbe Macht,

 die eingewebt zu dem erwünscht indolent

 Muster führt. 

Indolent, trüb, flüssig. Fruchtwasser. Die

 Zellen vermehren sich, als ob sie nie

 existieren dürfen. Den Todesstoß spürend.

Am Ende kommt keine endgültige Erlösung.

Aus dem Supernova entsteht ein schwarzes

 Loch. 

Aus welchem parallaktischem Winkel

 beobachtet man sein Leben und dessen

 Kreise? 

Die Kulmination meines inszenierten 

Sternes erreichte den höchsten Punkt, 

sie meidet den Rest. 

Nie am Ende, 

immer am Ende.

(Auf das neue Jahr!)

PS Ich hatte den Eindruck, ich würde ein Gedicht schreiben . Das ist bloß Prosafassung, ατάκτως εριμμένα ψήγματα σκοταδιού. Wu wei.