Πήγα μονοήμερη στο Στρασβούργο, που είχα να πάω από το 1987, νομίζω. Τότε ήταν για λίγες ώρες, δε θυμάμαι και πολλά, αφού δεν ήταν και κάτι να μου κάνει εντύπωση. Από τότε προφανώς άλλαξαν πολλά. Μαζί με τα αδέρφια μου (τα δύο δηλαδή, ο άλλος είναι στην Αθήνα) και κάτι φίλους τους κάναμε κάτι βόλτες, είδαμε, φάγαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε, γευτήκαμε, ακουμπήσαμε λίγη από την Κουλτούρα της πόλης. Κάπου στην Αλσατία, μεταξύ Τραπεζών, κρασιών και Ομογενοποίησης φυλών, το Στρασβούργο υπάρχει για να μας λέει τα όνειρα των Ευρωπαϊστών, που ακόμα κοιμούνται κι ονειρεύονται, πως την αυγή παντρεύονται μια Παγκόσμια Νύφη και μια Υπερπολιτισμική Πεθερά και αγκαλιάζουν όλους τους λαούς κάτω από μια σημαία, με πολλά χρώματα. Ο Ευρωπαϊσμός είναι κι αυτός ένας -ισμός, προβληματικός και αιθεροβάμονας. Κοιτάει μακριά, βλέπει στο βάθος όλους τους ανθρώπους, θέλει να τους δώσει άσυλο και δικαιώματα, Προστασία και Δίκαιο, ξεχνάει όμως να δει τους άστεγους, που είναι στον προαύλιό του.
Θα μου πεις όλα στο κέντρο τους Ευρωπαϊσμού είναι διαφορετικά. Στις συνηθισμένες πόλεις, οι ζητιάνοι έχουν κομμένα πόδια, τα επιδεικνύουν μπροστά σου, μήπως και πας να κάνεις πως δεν κατάλαβες το πρόβλημα. Κυκλοφορούν ξυπόλητοι στους 8 βαθμούς, αξύριστοι και άπλυτοι, να νοιώσεις από παντού την ανάγκη. Από την άλλη στο Στρασβούργο, ο ζητιάνος διαβάζει λογοτεχνία (;;!!) δεν πρόλαβα να δω τι, καλοφτιαγμένος, συγυρισμένος, με καρεκλάκι και ωραίο designάτο καπελάκι. Άνεργος από επιλογή ή από υπερβολική αξιοπρέπεια;;
Ενώ στους κάδους των άλλων πόλεων, στα πάρκα, βρίσκεις κουτάκια αλουμινίου μπύρας και κόλας, εδώ βρήκα κι ένα μπουκάλι σαμπάνιας. Απίστευτο αλλά αληθινό για μένα, ντιπ νορμάλ για τους Στρασβουργιανούς. Ποια θα είναι η κατάληξη δεν ξέρω. από την πολλή σαμπάνια, να οδηγηθούν στις ρετσίνες και στα σνιφαρίσματα κόλλας, λες;;; Η απόγνωση τρυπώνει και από το Σένγκεν, ξέρεις..
Οι Αλλεμάνοι είναι κράμα Γερμανών/Φράγκων, στοιχείων κοινών, που μια μισιούνται, μια αγαπιούνται. Πάντως οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ με μισαλλοδοξίες και ψωροματαιοδοξίες.
Η Ευρώπη δεν πεθαίνει, μόνο το ευρώ της μπορεί να αρρωστήσει βαριά, με καρκίνο και ΕλληνοΙσπανίτιδα, παραλλαγή Ιταλοιρλανδική. κατά τα άλλα, θα ανεβοκατεβάζει τα καραβάκια της στο ποτάμι και στις διώρυγες, να βλέπουν οι τουρίστες να χαίρονται, νομίζοντας ότι βλέπουν τις μετοχές τους.
Δε λέω άλλα. Βαριέμαι να αποθανατίζω αποθα(νατισ)μένες πόλεις,
παρένθεση: Θυμήθηκα μια φορά που παίζαμε σκραμπλ με την αδερφή μου και με ρωτάει " επιτρέπονται καλλιτεχνικές/λογοτεχνικές λέξεις;;;" και γράφει "Ποθαμένης"!!!! Πού τη βρήκε η αθεόφοβη, ήθελα να 'ξερα! ίσως απ΄το Ποθαμένο λικέρ που διάβαζε τότε. Οπότε βάζω εγώ το Α και παίρνω τριπλή αξία, Αποθαμένης....κλείνει και αυτή η παρένθεση.
Οι Αποθαμένες πόλεις, οι ευρωπαϊκές οι παλιοκοινωνίες, μας κόλλησαν αυτές την αρρώστεια και όχι εμείς αυτές. Οι τρόποι οι καλοί, τα τσιγάρα κομμένα, τα κουστούμια ραμμένα στο ίδιο μοτίβο, το ευρωπαϊκό, τα βλέμματα νεκρά και λωλά. Και μια λίμνη στη μέση, δίπλα στο Συμβούλιο και στο Κοινοβούλιο, να αντικατοπτρίζονται τα (πεθαμένα) όνειρα των Ευρωπαίων............
Θα μου πεις όλα στο κέντρο τους Ευρωπαϊσμού είναι διαφορετικά. Στις συνηθισμένες πόλεις, οι ζητιάνοι έχουν κομμένα πόδια, τα επιδεικνύουν μπροστά σου, μήπως και πας να κάνεις πως δεν κατάλαβες το πρόβλημα. Κυκλοφορούν ξυπόλητοι στους 8 βαθμούς, αξύριστοι και άπλυτοι, να νοιώσεις από παντού την ανάγκη. Από την άλλη στο Στρασβούργο, ο ζητιάνος διαβάζει λογοτεχνία (;;!!) δεν πρόλαβα να δω τι, καλοφτιαγμένος, συγυρισμένος, με καρεκλάκι και ωραίο designάτο καπελάκι. Άνεργος από επιλογή ή από υπερβολική αξιοπρέπεια;;
Ενώ στους κάδους των άλλων πόλεων, στα πάρκα, βρίσκεις κουτάκια αλουμινίου μπύρας και κόλας, εδώ βρήκα κι ένα μπουκάλι σαμπάνιας. Απίστευτο αλλά αληθινό για μένα, ντιπ νορμάλ για τους Στρασβουργιανούς. Ποια θα είναι η κατάληξη δεν ξέρω. από την πολλή σαμπάνια, να οδηγηθούν στις ρετσίνες και στα σνιφαρίσματα κόλλας, λες;;; Η απόγνωση τρυπώνει και από το Σένγκεν, ξέρεις..
Οι Αλλεμάνοι είναι κράμα Γερμανών/Φράγκων, στοιχείων κοινών, που μια μισιούνται, μια αγαπιούνται. Πάντως οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ με μισαλλοδοξίες και ψωροματαιοδοξίες.
Η Ευρώπη δεν πεθαίνει, μόνο το ευρώ της μπορεί να αρρωστήσει βαριά, με καρκίνο και ΕλληνοΙσπανίτιδα, παραλλαγή Ιταλοιρλανδική. κατά τα άλλα, θα ανεβοκατεβάζει τα καραβάκια της στο ποτάμι και στις διώρυγες, να βλέπουν οι τουρίστες να χαίρονται, νομίζοντας ότι βλέπουν τις μετοχές τους.
Δε λέω άλλα. Βαριέμαι να αποθανατίζω αποθα(νατισ)μένες πόλεις,
παρένθεση: Θυμήθηκα μια φορά που παίζαμε σκραμπλ με την αδερφή μου και με ρωτάει " επιτρέπονται καλλιτεχνικές/λογοτεχνικές λέξεις;;;" και γράφει "Ποθαμένης"!!!! Πού τη βρήκε η αθεόφοβη, ήθελα να 'ξερα! ίσως απ΄το Ποθαμένο λικέρ που διάβαζε τότε. Οπότε βάζω εγώ το Α και παίρνω τριπλή αξία, Αποθαμένης....κλείνει και αυτή η παρένθεση.
Οι Αποθαμένες πόλεις, οι ευρωπαϊκές οι παλιοκοινωνίες, μας κόλλησαν αυτές την αρρώστεια και όχι εμείς αυτές. Οι τρόποι οι καλοί, τα τσιγάρα κομμένα, τα κουστούμια ραμμένα στο ίδιο μοτίβο, το ευρωπαϊκό, τα βλέμματα νεκρά και λωλά. Και μια λίμνη στη μέση, δίπλα στο Συμβούλιο και στο Κοινοβούλιο, να αντικατοπτρίζονται τα (πεθαμένα) όνειρα των Ευρωπαίων............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου