Στην Ελλάδα το λέγαμε, "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα". Ας ξεκινήσω όμως από τα χρώματα.
Τι κεφάλια έχω δει τώρα τελευταία, παναϊα μου! Κάτι μωβ φωσφοριζέ, κάτι καροτί. Ένας 50άρης (ο νέος της εποχής, που ΄λεγε και κάποιος) με κίτρινα σα λεμόνι, μια κοπελίτσα με συνδυασμό μπλε/πράσινου, μια κυρία άνω των 60, μπορεί και λίγο πριν τα 80, με κόκκινες και χρυσαφί μπούκλες, αναμιγμένες στα άσπρα της μαλλιά. Το χρώμα ομορφαίνει τη ζωή, τυφλώνει τα μάτια, χαζεύει το μυαλό.
Αμ τα ρούχα! Στη Γερμανία δεν παρεξηγούν παιδάκι μου, έλεγε η γιαγιά, από τότε.....Τώρα να δεις γιαγιά, όχι μόνο δεν παρεξηγούν, σε ανεβάζουν και στο Υouκάτι, ως επιβράβευση της φαντασίας σου. Ρούχα χρωματιστά, κάτι σα ρούχα χρωματιστά, μη-ρούχα με χρώμα, ρούχα-που-θα-μπορούσες-και-να-τα-πεις-φλοκάτες με χρώμα ασημί (!!), όλα σε μια κοινωνία-χωνευτήρι.
Τέρατα βαμμένα πορφυρά, με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.
Για τις γεύσεις και τα φαγητά, πόσα να πω;; Πόσων ειδών λουκάνικα μπορεί να φτιάξει ένας κρεοπώλης, πόσων ειδών ψωμιά ένας αρτοποιός, πόσες σούπες ένας......δεν ξέρω τι! 1000, 5000, ένα εκατομύριο διαφορετικές γεύσεις;;; Οι ουρανίσκοι τι διακρίνουν απ'όλα αυτά;;
Γούστα, είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι!
Να φάμε κάτι, για να πούμε ότι φάγαμε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, irgendetwas unterschiedlich! Να τρώμε ατσάλι, να τρώμε μάγμα, να τρώμε μποζόνια, κάτι άλλο, πάντως!
Και αμέσως μετά, εκείνη η πίεση, να τρώω κάτι, που να μη μοιάζει με "κάτι".....!!!!
να κάνω τα μακαρόνια, έτσι που να μη θυμίζουν στη γεύση μακαρόνια!!!! να φτιάξω κρέας στο φούρνο, και να μου φέρνει στο νου γεύση από PVC με άνηθο. Γιατί καλέ μου Σεφ;; Γιατί καλή μου μαγείρισσα;; Για να έχουμε να λέμε;;;;
Χρώματα κι αρώματα, γούστα και καμώματα......
Φάτε ποικιλία, (άντε να μην πω το άλλο)
Οι αισθήσεις ως ιδέα, όραση και γεύση, λένε δε συνδέονται άμεσα με κυκλώματα. Κι έχουν και χαλαρή σύνδεση μεταξύ των ημισφαιρίων, είναι όμως στην πράξη τόσο άμεσα εξαρτώμενες, σε υποθαλαμικό επίπεδο, πιθανόν, δεν γνωρίζω. Η εκτίμηση και η αποτίμηση των χρωμάτων ανακουφίζει λένε την ψυχική σφαίρα, εξ'ου και η χρωματοθεραπεία. Οι γεύσεις από την άλλη απελευθερώνουν και τίποτις ενδορφίνες και φχαριστιέσαι, ικανοποιείσαι, κάνεις Μμμμ όλο ηδονή και ξεχνάς ...τα άλλα!
Άρα τι σε κόφτει θα μου πεις;; Ας βάψουν και τις μύτες σαν τους Παπούα, ας φαν και όλες τις γάτες του κόσμου, είπαμε, non est disputandum. Άρα, τι κάθομαι και γράφω;;
Μάλλον τώρα φαίνεται να αρχίζει η ανάρτηση. Οι ορέξεις, είτε μιλάμε για χρώματα και γεύσεις, είτε μιλάμε για σεξουαλικές, είτε για έλλειψη αυτών (nervosa), είτε για για την απλή διάθεση, κέφι το λέμε εμείς, Lust αυτοί, περνάει πάντα μα πάντα από τα κοινωνικά δίχτυα ή και δίκτυα, αναλόγως πώς βλέπεις τον ιστό (όχι του Διαδικτύου). Τι λέγαμε;;; ναι, Η όρεξη δεν πρέπει να δίνει λόγο σε κανέναν, λένε. Όταν όμως περνάει από τις επιρροές, από τα κοινωνικά πρότυπα, από τις προβατοειδείς συμπεριφορές, από τους καθρέφτες των ομάδων και των ηγετών τους, τότε όχι, δεν είναι μη-συζητήσιμα. Μια όρεξη, μια επιλογή, μια προτίμηση, ένα χρώμα, ένα γούστο, παλινωδεί μεταξύ κομφορμισμού και διαστροφής. Μέσα σε αυτά, κονταροχτυπιούνται όλα τα συμπλέγματα, που μάζεψες μικρός και κουβαλάς χρόνια. Η με-το-στανιό Εκπαίδευση που σου δόθηκε, θρησκόληπτη-του κατηχητικού-φιλελεύθερη-αδιάφορη, στιγματίζει κάθε παιδί, κάθε μικρό άνθρωπο, σαν νούμερο σε χέρι Εβραίου. Το κουβαλάει σαν τραύμα, αλλά και καμιά φορά σαν περηφάνεια. Ότι σου αρνήθηκαν, ότι σου απαγόρευσαν, ότι σου 'στραψαν στα μούτρα, γίνεται απωθημένο, αγκάθι στην παρεγκεφαλίδα, κρυμένη βρωμιά κάτω από χαλί μνήμης. Κάποια στιγμή, για τον καθένα διαφορετική, βαράει ένα γκογκ!!!!!!!!!!! Ανοίγουν τα κυκλώματα του εγκεφάλου, σαν την Ερυθρά Θάλασσα, απ'το ραβδί του Μωυσή, και ξεχύνονται όλες οι ανάγκες, όλες οι κρυφές επιθυμίες, όλες οι ορέξεις, αχαλίνωτες, χωρίς φρένο, χωρίς μέτρο, χωρίς αναστολή. Άλλοι το παθαίνουν μετά από ένα σοβαρό συναισθηματικό σοκ, κέρατο π.χ., σε άλλον βαράει το γκογκ πριν κάνει τη χειραψία με τον Οξαποδώ, σε άλλον ανοίγουν οι Πύλες της Ενόρασης, όταν πάθεις εγκεφαλικό ή κανα έμφραγμα, πού να ξέρεις, Άβυσσος!!!!!
Τότε λοιπόν είναι που οι δισταγμοί καταρρέουν σαν χρηματιστηριακή φούσκα, και αποκαλύπτεται η πραγματική αξία, η ζωώδης, η πηγαία, η βαθειά προμηκική υπόστασή μας. Ποια κουλτούρα και ποια καλλιέργεια, εδώ μιλάμε για τα ένστικτα, τα άγρια, τα γονιδιακά τέρατα των προγόνων μας.......
Ξύπνησε που λες το ζώο μέσα του και είπε να βάψει το σώμα του με αιμάτινο τατού, ανέτειλε στο μάτι του Markus μια καρφίτσα και του βγήκε από το κάτω χείλος, ο σαδο και ο μαζο στο ίδιο πακέτο. Ο φλοιός δε λειτουργεί, ή μάλλον όπως πρωθυπούργευε κι ο Κωστάκης, "υποστήριζε από απόσταση" και αναλάμβανε τις ορέξεις το γνωστό κέντρο του "πάρτα όλα, φάτα όλα, κάν'τα όλα". Άσε το αύριο στις συντηρητικούρες, άσε την αποταμίευση για τις παπαδογιαγιάδες, άσε το "μήπως;" στο συρτάρι με τα γραμματόσημα και όρμα να αρπάξεις, μην στο αρπάξει ο δίπλα, γιατί κι αυτουνού σαν να του γυαλίζει το μάτι.
Οπότε ξαναγυρίζω---γιατί με βλέπω να ψευδαισθησιάζομαι (πάλι! καμιά φορά σκέφτομαι, Πού και να 'παιρνα και ναρκωτικά)--- στις ορέξεις που πήραν έναν δρόμο, ολίγον τι μη κοινωνικοποιημένο, ολίγον τι παράδρομο μιας Κοινωνίας συμμαζεμένης, με Ήθη και Έθιμα, μακρυά δηλαδή από το γνωστό Πνεύμα και Ηθική, του Αυλωνίτη. Τι τις κάνουμε αυτές τις ορέξεις, τις κοιτάμε σαν τη Συρία να σφάζεται και πετάμε κανα βέτο ή εμπλεκόμαστε ενεργά και αποτρέπουμε την πλήρη επικράτησή τους. Η κουλτούρα των Hinschauer ίσως λέει να καταδείξει πόσα πρότυπα συμπεριφορών τροποποιούνται απλώς και μόνο όταν δούμε κάποιον στα μάτια ή αρθρώσουμε ένα απλό αποδοκιμαστικό βρυχηθμό. Μα δεν είναι αυτή η κλασική οπισθοδρομική στάση της θειας Μαρίκας με την γκριμάτσα αηδίας και την κουτσομπολίστικη κουβέντα, άμα έβλεπε καναν γκέυ. Όταν η όρεξη συγκρούεται με πολλές ιστορικοκοινωνικές δομές, με παραδοσιακές και πακτωμένες εγκεφαλικές διαδικασίες, δυστυχώς και το λέω ειλικρινά, δυστυχώς, δεν μπορεί να μη συζητιούνται, δε γίνεται να μην συγχρωτίζονται σε σχολικές συζητήσεις, σε πηγαδάκια εργαζομένων, σε κηρύγματα αμβώνων, στα γήπεδα και στα καφενεία. Ο συγχρωτισμός όμως που γίνεται μονολογικά, εκβιαστικά και κακοπροαίρετα, δεν οδηγεί (μάλλον, δεν παίρνω κι όρκο!) στην περίφημη Integration.
Και κάπου εδώ, ξαναγυρίζω (στην coda, που λένε) στη χώρα που ζω για να αναρωτηθώ κι εγώ πόσο gustibus και coloribus να κρατηθεί στο patchwork των εθνών, πόσα σχέδια και σχήματα να ενσωματωθούν σε μια πλατφόρμα, στα περιβόητα μωσαϊκά των όντων, με κεφάλια και πόδια, τι αποδίδει σαν προστιθέμενη αξία σε οργανωμένες δομές Εργασίας και Ιδέας μια ολοένα επεκτεινόμενη, σαν expanded Universe, Ορεξιολαγνεία και Κάνω-ότι-γουστάρω-κοσμοθεωρία;;;
Η Ελλάδα είναι χώρα φοβική, Η Γερμανία τάχα όχι;;;
Αν έχεις όρεξη, έλα δοκίμασε........!!!!!!!
Τι κεφάλια έχω δει τώρα τελευταία, παναϊα μου! Κάτι μωβ φωσφοριζέ, κάτι καροτί. Ένας 50άρης (ο νέος της εποχής, που ΄λεγε και κάποιος) με κίτρινα σα λεμόνι, μια κοπελίτσα με συνδυασμό μπλε/πράσινου, μια κυρία άνω των 60, μπορεί και λίγο πριν τα 80, με κόκκινες και χρυσαφί μπούκλες, αναμιγμένες στα άσπρα της μαλλιά. Το χρώμα ομορφαίνει τη ζωή, τυφλώνει τα μάτια, χαζεύει το μυαλό.
Αμ τα ρούχα! Στη Γερμανία δεν παρεξηγούν παιδάκι μου, έλεγε η γιαγιά, από τότε.....Τώρα να δεις γιαγιά, όχι μόνο δεν παρεξηγούν, σε ανεβάζουν και στο Υouκάτι, ως επιβράβευση της φαντασίας σου. Ρούχα χρωματιστά, κάτι σα ρούχα χρωματιστά, μη-ρούχα με χρώμα, ρούχα-που-θα-μπορούσες-και-να-τα-πεις-φλοκάτες με χρώμα ασημί (!!), όλα σε μια κοινωνία-χωνευτήρι.
Τέρατα βαμμένα πορφυρά, με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.
Για τις γεύσεις και τα φαγητά, πόσα να πω;; Πόσων ειδών λουκάνικα μπορεί να φτιάξει ένας κρεοπώλης, πόσων ειδών ψωμιά ένας αρτοποιός, πόσες σούπες ένας......δεν ξέρω τι! 1000, 5000, ένα εκατομύριο διαφορετικές γεύσεις;;; Οι ουρανίσκοι τι διακρίνουν απ'όλα αυτά;;
Γούστα, είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι!
Να φάμε κάτι, για να πούμε ότι φάγαμε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, irgendetwas unterschiedlich! Να τρώμε ατσάλι, να τρώμε μάγμα, να τρώμε μποζόνια, κάτι άλλο, πάντως!
Και αμέσως μετά, εκείνη η πίεση, να τρώω κάτι, που να μη μοιάζει με "κάτι".....!!!!
να κάνω τα μακαρόνια, έτσι που να μη θυμίζουν στη γεύση μακαρόνια!!!! να φτιάξω κρέας στο φούρνο, και να μου φέρνει στο νου γεύση από PVC με άνηθο. Γιατί καλέ μου Σεφ;; Γιατί καλή μου μαγείρισσα;; Για να έχουμε να λέμε;;;;
Χρώματα κι αρώματα, γούστα και καμώματα......
Φάτε ποικιλία, (άντε να μην πω το άλλο)
Οι αισθήσεις ως ιδέα, όραση και γεύση, λένε δε συνδέονται άμεσα με κυκλώματα. Κι έχουν και χαλαρή σύνδεση μεταξύ των ημισφαιρίων, είναι όμως στην πράξη τόσο άμεσα εξαρτώμενες, σε υποθαλαμικό επίπεδο, πιθανόν, δεν γνωρίζω. Η εκτίμηση και η αποτίμηση των χρωμάτων ανακουφίζει λένε την ψυχική σφαίρα, εξ'ου και η χρωματοθεραπεία. Οι γεύσεις από την άλλη απελευθερώνουν και τίποτις ενδορφίνες και φχαριστιέσαι, ικανοποιείσαι, κάνεις Μμμμ όλο ηδονή και ξεχνάς ...τα άλλα!
Άρα τι σε κόφτει θα μου πεις;; Ας βάψουν και τις μύτες σαν τους Παπούα, ας φαν και όλες τις γάτες του κόσμου, είπαμε, non est disputandum. Άρα, τι κάθομαι και γράφω;;
Μάλλον τώρα φαίνεται να αρχίζει η ανάρτηση. Οι ορέξεις, είτε μιλάμε για χρώματα και γεύσεις, είτε μιλάμε για σεξουαλικές, είτε για έλλειψη αυτών (nervosa), είτε για για την απλή διάθεση, κέφι το λέμε εμείς, Lust αυτοί, περνάει πάντα μα πάντα από τα κοινωνικά δίχτυα ή και δίκτυα, αναλόγως πώς βλέπεις τον ιστό (όχι του Διαδικτύου). Τι λέγαμε;;; ναι, Η όρεξη δεν πρέπει να δίνει λόγο σε κανέναν, λένε. Όταν όμως περνάει από τις επιρροές, από τα κοινωνικά πρότυπα, από τις προβατοειδείς συμπεριφορές, από τους καθρέφτες των ομάδων και των ηγετών τους, τότε όχι, δεν είναι μη-συζητήσιμα. Μια όρεξη, μια επιλογή, μια προτίμηση, ένα χρώμα, ένα γούστο, παλινωδεί μεταξύ κομφορμισμού και διαστροφής. Μέσα σε αυτά, κονταροχτυπιούνται όλα τα συμπλέγματα, που μάζεψες μικρός και κουβαλάς χρόνια. Η με-το-στανιό Εκπαίδευση που σου δόθηκε, θρησκόληπτη-του κατηχητικού-φιλελεύθερη-αδιάφορη, στιγματίζει κάθε παιδί, κάθε μικρό άνθρωπο, σαν νούμερο σε χέρι Εβραίου. Το κουβαλάει σαν τραύμα, αλλά και καμιά φορά σαν περηφάνεια. Ότι σου αρνήθηκαν, ότι σου απαγόρευσαν, ότι σου 'στραψαν στα μούτρα, γίνεται απωθημένο, αγκάθι στην παρεγκεφαλίδα, κρυμένη βρωμιά κάτω από χαλί μνήμης. Κάποια στιγμή, για τον καθένα διαφορετική, βαράει ένα γκογκ!!!!!!!!!!! Ανοίγουν τα κυκλώματα του εγκεφάλου, σαν την Ερυθρά Θάλασσα, απ'το ραβδί του Μωυσή, και ξεχύνονται όλες οι ανάγκες, όλες οι κρυφές επιθυμίες, όλες οι ορέξεις, αχαλίνωτες, χωρίς φρένο, χωρίς μέτρο, χωρίς αναστολή. Άλλοι το παθαίνουν μετά από ένα σοβαρό συναισθηματικό σοκ, κέρατο π.χ., σε άλλον βαράει το γκογκ πριν κάνει τη χειραψία με τον Οξαποδώ, σε άλλον ανοίγουν οι Πύλες της Ενόρασης, όταν πάθεις εγκεφαλικό ή κανα έμφραγμα, πού να ξέρεις, Άβυσσος!!!!!
Τότε λοιπόν είναι που οι δισταγμοί καταρρέουν σαν χρηματιστηριακή φούσκα, και αποκαλύπτεται η πραγματική αξία, η ζωώδης, η πηγαία, η βαθειά προμηκική υπόστασή μας. Ποια κουλτούρα και ποια καλλιέργεια, εδώ μιλάμε για τα ένστικτα, τα άγρια, τα γονιδιακά τέρατα των προγόνων μας.......
Ξύπνησε που λες το ζώο μέσα του και είπε να βάψει το σώμα του με αιμάτινο τατού, ανέτειλε στο μάτι του Markus μια καρφίτσα και του βγήκε από το κάτω χείλος, ο σαδο και ο μαζο στο ίδιο πακέτο. Ο φλοιός δε λειτουργεί, ή μάλλον όπως πρωθυπούργευε κι ο Κωστάκης, "υποστήριζε από απόσταση" και αναλάμβανε τις ορέξεις το γνωστό κέντρο του "πάρτα όλα, φάτα όλα, κάν'τα όλα". Άσε το αύριο στις συντηρητικούρες, άσε την αποταμίευση για τις παπαδογιαγιάδες, άσε το "μήπως;" στο συρτάρι με τα γραμματόσημα και όρμα να αρπάξεις, μην στο αρπάξει ο δίπλα, γιατί κι αυτουνού σαν να του γυαλίζει το μάτι.
Οπότε ξαναγυρίζω---γιατί με βλέπω να ψευδαισθησιάζομαι (πάλι! καμιά φορά σκέφτομαι, Πού και να 'παιρνα και ναρκωτικά)--- στις ορέξεις που πήραν έναν δρόμο, ολίγον τι μη κοινωνικοποιημένο, ολίγον τι παράδρομο μιας Κοινωνίας συμμαζεμένης, με Ήθη και Έθιμα, μακρυά δηλαδή από το γνωστό Πνεύμα και Ηθική, του Αυλωνίτη. Τι τις κάνουμε αυτές τις ορέξεις, τις κοιτάμε σαν τη Συρία να σφάζεται και πετάμε κανα βέτο ή εμπλεκόμαστε ενεργά και αποτρέπουμε την πλήρη επικράτησή τους. Η κουλτούρα των Hinschauer ίσως λέει να καταδείξει πόσα πρότυπα συμπεριφορών τροποποιούνται απλώς και μόνο όταν δούμε κάποιον στα μάτια ή αρθρώσουμε ένα απλό αποδοκιμαστικό βρυχηθμό. Μα δεν είναι αυτή η κλασική οπισθοδρομική στάση της θειας Μαρίκας με την γκριμάτσα αηδίας και την κουτσομπολίστικη κουβέντα, άμα έβλεπε καναν γκέυ. Όταν η όρεξη συγκρούεται με πολλές ιστορικοκοινωνικές δομές, με παραδοσιακές και πακτωμένες εγκεφαλικές διαδικασίες, δυστυχώς και το λέω ειλικρινά, δυστυχώς, δεν μπορεί να μη συζητιούνται, δε γίνεται να μην συγχρωτίζονται σε σχολικές συζητήσεις, σε πηγαδάκια εργαζομένων, σε κηρύγματα αμβώνων, στα γήπεδα και στα καφενεία. Ο συγχρωτισμός όμως που γίνεται μονολογικά, εκβιαστικά και κακοπροαίρετα, δεν οδηγεί (μάλλον, δεν παίρνω κι όρκο!) στην περίφημη Integration.
Και κάπου εδώ, ξαναγυρίζω (στην coda, που λένε) στη χώρα που ζω για να αναρωτηθώ κι εγώ πόσο gustibus και coloribus να κρατηθεί στο patchwork των εθνών, πόσα σχέδια και σχήματα να ενσωματωθούν σε μια πλατφόρμα, στα περιβόητα μωσαϊκά των όντων, με κεφάλια και πόδια, τι αποδίδει σαν προστιθέμενη αξία σε οργανωμένες δομές Εργασίας και Ιδέας μια ολοένα επεκτεινόμενη, σαν expanded Universe, Ορεξιολαγνεία και Κάνω-ότι-γουστάρω-κοσμοθεωρία;;;
Η Ελλάδα είναι χώρα φοβική, Η Γερμανία τάχα όχι;;;
Αν έχεις όρεξη, έλα δοκίμασε........!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου