Λόγω του ότι άρχισα να βαριέμαι πλέον την ανάλυση των πολιτικοκοινωνικών τεκταινόμενων, λέω να γράφω για κάποιο διάστημα μόνο ότι συμβαίνει σε μένα. Ταχύ οδοιπορικό που λένε ή μικρή βιογραφική περιπλάνηση.
Σήμερα που είχε πολύ ζέστη, έπιασε δηλαδή τους 36 βαθμούς και μαζί με την υγρασία, ήταν σχετικά ζόρικα, αποφάσισα να ξαναπάω στη λίμνη του Klein Krotzenburg, που μου είχε αρέσει πολύ την τελευταία φορά. Ξεκίνησα λοιπόν με το ποδήλατο, το Navi, το ένστικτο και ένα σακίδιο με τα απαραίτητα, πέρασα χωριά και δάση, καταπληκτικές διαδρομές, σταματούσα συχνά και τσιμπιόμουν αν πραγματικά το ζω αυτό ή το φαντάζομαι. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα δάση αυτά, ποδηλάτες, δρομείς, σε χαιρετούσαν, ρωτούσα και καμιά πληροφορία, όλοι είχαν διάθεση να μου δείξουν, ένας με πήγε 1 χιλιόμετρο μέχρι μια διασταύρωση για να μην μπερδευτώ. Έκανα γύρω στα 20 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 10-12 σίγουρα ήταν απίστευτα όμορφα, προστατευμένα από τη ζέστη και αναζωογονητικά.
Φτάνω εν τέλει στη λίμνη, ο χαμός Κυρίου, κόσμος και ντουνιάς, οικογένειες, ζευγαράκια, παρέες εφήβων, κορίτσια/αγόρια, μόνοι τύποι, όλη η γκάμα. Έκανα κάμποσες βόλτες κολυμπώντας, την άραξα σε μια άκρη, συνέχισα τον "Κοκκινολαίμη" του Jo Nesbo, κάποια στιγμή την έπεσα σε μια καρέκλα από αυτή που χρησιμοποιούν οι ερασιτέχνες ψαράδες, είδα κάτι βατόμουρα, έφαγα, ξανακάθησα και παρατηρούσα αυτά τα φοβερά ιπτάμενα αρθρόποδα, που περπατούν πάνω στο νερό. Τι θαύμα έντομο, σαν κουνούπι, με ικανότητα προσ- και απο-θαλάσσωσης. Όλα μαζεμένα με τέτοια άτακτη κίνηση, σαν Brown. Με έψησε και λίγο ο ήλιος, καθότι δεν είχα αντιηλιακό μαζί μου, οπότε μόλις πήγε 2, 2μισι, τα μάζεψα και την έκανα. Βέβαια, δεν άντεχα να ξανακάνω την 20άδα, οπότε στα 9,5 χιλιόμετρα μπήκα στο S1 από Obertshausen και έφτασα σπιτάκι μου, να φάω και κατιτίς.
Οι λίμνες μου αρέσουν. Έχουν ηρεμία, στατικότητα, σιγουριά. Πού να σε πάει;;;; Ενώ ένα ρεύμα ποταμού ή μια αγριεμένη θάλασσα σε πάει στο Λιβυκό χωρίς να πάρεις πρέφα. Στη Λίμνη, χωρίς άνωση, με τα φυτά να προβάλλουν αντίσταση, είναι και η κολύμβηση μια καλή άσκηση. Υποκατάστατο θα μου πεις. Ναι αλλά ικανό να σε δροσίσει μια ζεστή μέρα, να σε ηρεμήσει, να σου δώσει μια αίσθηση μικρού ορίζοντα, να μη χάνεται το βλέμμα στη θαλασσογραμμή, να βλέπεις τα όρια της και τα δικά σου, να αναγνωρίζεις τον περίγυρό σου, να μη φαντάζεσαι πέρα από αυτόν. Δεν είναι άσχημα, μια επαναδιαπραγμάτευση των ορίων. Πόσο να φτάσω για να δω ότι είμαι πάλι στο ίδιο σημείο; Υπάρχουν βέβαια και οι τρελαμένοι. Κολυμπάω σε μια άλλη Badesee σε Naturschutzgebiet, όπου τα φύκια από κάτω έφταναν μέχρι την επιφάνεια και manchmal fühlte ich mich das Ergreifungsgefühl. Obwohl hatte ich verstanden, dass das keine Oktopus bzw Seemonster war, kann nicht lügen, fürchtete ich mich ein bisschen. Na ja, setzte ich mit meinem Schwimmen fort, bis eine Terrorstimme hatte mich erschrocken. Eine deutlich hysterische Frau brüllte und jaulte, als die Seelöwen sie essen würden. Ich fragte, ob sie Hilfe brauchte aber die Kommunikation war schwierig. Ich sagte ihr Ermutigungswörter und verließ sie, weil es sinnlos war. Sie hat mich gedankt. Komisch war, dass ihre Familie still gewesen war und sich nicht bewogen hat. Sobald war sie raus vom Wasser, war sie weiter gegangen nach der See. Und begann weiter zu brüllen und jaulen. Na gut, gibt es psychische krank Leute, das ist sehr verbreitet.
Also, das was. Meine kurz Geschichte bezüglich der See.
Σήμερα που είχε πολύ ζέστη, έπιασε δηλαδή τους 36 βαθμούς και μαζί με την υγρασία, ήταν σχετικά ζόρικα, αποφάσισα να ξαναπάω στη λίμνη του Klein Krotzenburg, που μου είχε αρέσει πολύ την τελευταία φορά. Ξεκίνησα λοιπόν με το ποδήλατο, το Navi, το ένστικτο και ένα σακίδιο με τα απαραίτητα, πέρασα χωριά και δάση, καταπληκτικές διαδρομές, σταματούσα συχνά και τσιμπιόμουν αν πραγματικά το ζω αυτό ή το φαντάζομαι. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στα δάση αυτά, ποδηλάτες, δρομείς, σε χαιρετούσαν, ρωτούσα και καμιά πληροφορία, όλοι είχαν διάθεση να μου δείξουν, ένας με πήγε 1 χιλιόμετρο μέχρι μια διασταύρωση για να μην μπερδευτώ. Έκανα γύρω στα 20 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 10-12 σίγουρα ήταν απίστευτα όμορφα, προστατευμένα από τη ζέστη και αναζωογονητικά.
Φτάνω εν τέλει στη λίμνη, ο χαμός Κυρίου, κόσμος και ντουνιάς, οικογένειες, ζευγαράκια, παρέες εφήβων, κορίτσια/αγόρια, μόνοι τύποι, όλη η γκάμα. Έκανα κάμποσες βόλτες κολυμπώντας, την άραξα σε μια άκρη, συνέχισα τον "Κοκκινολαίμη" του Jo Nesbo, κάποια στιγμή την έπεσα σε μια καρέκλα από αυτή που χρησιμοποιούν οι ερασιτέχνες ψαράδες, είδα κάτι βατόμουρα, έφαγα, ξανακάθησα και παρατηρούσα αυτά τα φοβερά ιπτάμενα αρθρόποδα, που περπατούν πάνω στο νερό. Τι θαύμα έντομο, σαν κουνούπι, με ικανότητα προσ- και απο-θαλάσσωσης. Όλα μαζεμένα με τέτοια άτακτη κίνηση, σαν Brown. Με έψησε και λίγο ο ήλιος, καθότι δεν είχα αντιηλιακό μαζί μου, οπότε μόλις πήγε 2, 2μισι, τα μάζεψα και την έκανα. Βέβαια, δεν άντεχα να ξανακάνω την 20άδα, οπότε στα 9,5 χιλιόμετρα μπήκα στο S1 από Obertshausen και έφτασα σπιτάκι μου, να φάω και κατιτίς.
Οι λίμνες μου αρέσουν. Έχουν ηρεμία, στατικότητα, σιγουριά. Πού να σε πάει;;;; Ενώ ένα ρεύμα ποταμού ή μια αγριεμένη θάλασσα σε πάει στο Λιβυκό χωρίς να πάρεις πρέφα. Στη Λίμνη, χωρίς άνωση, με τα φυτά να προβάλλουν αντίσταση, είναι και η κολύμβηση μια καλή άσκηση. Υποκατάστατο θα μου πεις. Ναι αλλά ικανό να σε δροσίσει μια ζεστή μέρα, να σε ηρεμήσει, να σου δώσει μια αίσθηση μικρού ορίζοντα, να μη χάνεται το βλέμμα στη θαλασσογραμμή, να βλέπεις τα όρια της και τα δικά σου, να αναγνωρίζεις τον περίγυρό σου, να μη φαντάζεσαι πέρα από αυτόν. Δεν είναι άσχημα, μια επαναδιαπραγμάτευση των ορίων. Πόσο να φτάσω για να δω ότι είμαι πάλι στο ίδιο σημείο; Υπάρχουν βέβαια και οι τρελαμένοι. Κολυμπάω σε μια άλλη Badesee σε Naturschutzgebiet, όπου τα φύκια από κάτω έφταναν μέχρι την επιφάνεια και manchmal fühlte ich mich das Ergreifungsgefühl. Obwohl hatte ich verstanden, dass das keine Oktopus bzw Seemonster war, kann nicht lügen, fürchtete ich mich ein bisschen. Na ja, setzte ich mit meinem Schwimmen fort, bis eine Terrorstimme hatte mich erschrocken. Eine deutlich hysterische Frau brüllte und jaulte, als die Seelöwen sie essen würden. Ich fragte, ob sie Hilfe brauchte aber die Kommunikation war schwierig. Ich sagte ihr Ermutigungswörter und verließ sie, weil es sinnlos war. Sie hat mich gedankt. Komisch war, dass ihre Familie still gewesen war und sich nicht bewogen hat. Sobald war sie raus vom Wasser, war sie weiter gegangen nach der See. Und begann weiter zu brüllen und jaulen. Na gut, gibt es psychische krank Leute, das ist sehr verbreitet.
Also, das was. Meine kurz Geschichte bezüglich der See.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου