Δίπλα απ'το Μάϊν περπατάς, κάνεις ποδήλατο, αθλητισμό, ή αράζεις τρώγοντας ή πίνοντας, γενικά καλοπερνάς. Εκεί σε κάτι ωραίες εσοχές, την πέφτουν και διάφορα όμορφα πλάσματα. Άσπροι επιβλητικοί κύκνοι, σαν άρεια φυλή των ζώων, με ανάστημα, εκτυφλωτικό λευκό, και σαν ένα αδιόρατο υφάκι. Δίπλα τους άνετες κι ωραίες, πιο χαλαρές θα έλεγα, κάτι κοντές καφετιές πάπιες. Δεν τις λες κι άσχημες, αλλά λίγο το σκούρο γύρω από τα μάτια τους, το άτσαλο περπάτημα, σε κάνει να τις βλέπεις "κάπως". Όχι υποτιμητικά, αλλά σαν "από άλλο κόσμο", όχι αυτόν των κύκνων.
Παραδόξως αλλά πάλι, ίσως πολύ φυσιολογικά, τα δύο αυτά σχεδόν διαφορετικά είδη, ταίριαζαν και κάναν παρέα, έπαιζαν σχεδόν παρέα, δεν ενοχλούνταν κανένα από τα δύο, έτρωγαν από τα ίδια φαγητά, κάναν μπάνιο στα ίδια νερά, καθόντουσαν κάτω από τα ίδια δέντρα. Integration που λένε! Οι κύκνοι δεν είναι και πολλοί, μάλλον υπογεννητικότητα θα έχουν κι αυτοί, είναι και σιωπηλοί, ήρεμοι, έχουν τάξη, πειθαρχία, και πολλή υπομονή, αν κρίνω από το πώς αντιμετωπίζουν τις γύρω πάπιες. Οι οποίες και φωνακλούδες είναι, φασαρτζούδες, μια πετάνε, μια προσθαλασσώνονται, μια τα μικρά τους κυνηγάνε, μια περπατάνε βιαστικά έξω απ'το νερό. Λοξοκοιτάνε καμιά φορά τους κύκνους, αλλά δεν τα βάζουν και μαζί τους, αντιλαμβάνονται τη διαφορά ...ύψους, είναι πιο θαρραλέες είναι η αλήθεια, είδα κι έναν που τάιζε μια από αυτές στο στόμα, πολύ φιλικές, ενώ οι κύκνοι πιο αξιοπρεπείς, ανώτεροι, δεν τρώνε από όποιον να'ναι. Αν οι πάπιες είχαν λίγη περηφάνεια, θα 'πρεπε να αφήσουν μια απόσταση από τα κατάλευκα ψωροπερήφανα Κύκνεια Άσματα. Αλλά έχουν όμως προσαρμοστικότητα. Παντού βολεύονται, όπου γης Πατρίς. Αποδημία, αποδημία! Κι ας μην ξέρουν και τη γλώσσα καλά-καλά. Γι'αυτό και δεν αυτοκτονούν, επειδή δεν έχουν καμιά φοβερή τσίπα, ξεπουπουλιάζονται λοιπόν ευκολότερα και αλλάζουν χρώμα, σα χαμαιλέοντες, προσαρμόζονται στο γύρω περιβάλλον. Σκούρα νερά, θολά χώματα, καφετιές πάπιες. Ανοιχτόχρωμα γαλαζοπράσινα νερά, πράσινες-μωβ οι πάπιες. Δε μασάνε! Δε δίνουν εύκολα στόχο. Ενώ ο κύκνος κάνει μπαμ.
Όλα μαζί πάντως συνυπάρχουν, μπορούν και συμβιώνουν και καλοπερνάνε κι αυτά. απ'όλα έχει ο Πλανητικός Μπαξές. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;;; Μια τούφα χόρτα δε θα βρούμε να φάμε;;; Γιατί να στραβοκοιτιόμαστε συνέχεια;;;
Αυτά σκεφτόμουν, βλέποντας τη Φύση και ξεχάστηκα..................Ωραίο απόγευμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου