Επιστροφή στη φύση και άλλα νοσταλγοπατρικά...

Ποιά φύση όμως; Την παρά φύσει φύση. Έτσι όπως την κάναμε..Τέλος πάντων.

Τον τελευταίο καιρό, μήνες δηλαδή, παλεύω να βγάλω τον rural εαυτό μου. Δεν είναι εύκολο, ως κλασσικό παιδί της πόλης. Ο πατέρας μου, τον οποίο αναγνώρισα ως σπουδαίο τύπο αρκετά αργά, είχε πάντα ένα αγροκτηματάκι. Πήγαινε, φύτευε, σκάλιζε, πότιζε, μάζευε και ξαναμανά, μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα (ζώα, κοτέτσια, σκυλιά, καλύβια κτλ). Όταν δοκίμαζα να μάθω πως και γιατί, μου 'λεγε πάντα συγκαταβατικά "Αχ αγόρι μου, άστα αυτά, βαριά η καλογερική, κοίτα τα διαβάσματα". Μ'αυτά όμως έχασα πολλά από τη βιωματική μάθηση, όπως και από την αυθόρμητη αγάπη για τη γη, τα χώματα και τα προϊόντα της. Ψάχνοντας σιγά-σιγά και με τη βοήθεια του (αρκετού) ελεύθερου χρόνου, ελέω δημοσίου, έχω πλέον τη δυνατότητα να ξαναβρώ τα πατήματά μου. Φυσικά, είμαι ακόμα στις πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές.

Τα πρώτα φυτέματα γυμνόρριζων οπωροφόρων, οι πρώτες απόπειρες λίπανσης του λαχανόκηπου με συνδυασμό τύρφης, κοπριάς και χούμου, οι σκέψεις και ενέργειες για αυτόματο πότισμα και δημιουργία υποτυπώδους θερμοκηπίου και αρκετά άλλα. Θα μου πεις "Σιγά ρε μεγάλε αυτά δεν είναι για αρχάριους".

Καλά δεν είπαμε ότι είμαστε και Γ'Εθνική. Άμα λάχει φυτεύουμε και κόλιανδρο, να μη σου πω και ιπποφαές rhamnoides.

Τα αποτελέσματα, όπως στα περισσότερα θέματα της ζωής, δε φαίνονται άμεσα. Θέλει και χρόνο και κόπο και τρόπο και κλίμα και όρεξη. Το βασικό είναι ότι στην προσπάθεια αυτή έχω πάντα μαζί μου τα πιτσιρίκια. Δεν τα τραβάω και ιδιαίτερα. Έρχονται από μόνοι τους. Και φτυάρι πιάνουν και το τσιβί (για τους αδαείς είναι το φυτευτήρι, αυτό που φτάχνει τις τρύπες) δουλεύουν και τα μαρούλια μεταφυτεύουν. Αυτό θεωρώ ότι είναι η καλύτερη (προς το παρόν) φάση. Σίγουρα θα δουλέψουμε και τη διατροφή μας, όσον αφορά τη χορτοφαγία, αλλά φαντάζει κάπως δύσκολο.

Άσχετο (αλλά και διαχρονικώς σχετικό): Σε κάποια φάση, ο μεγάλος έχει κρυώσει, έχει κουραστεί και θέλει να φύγει. Με ρωτάει : " Μπαμπά, θα σε απογοητεύσω πολύ αν φύγω;" Θεώρησε δεδομένο ότι θα απογοητευτώ, αλλά δεν ήξερε πολύ ή λίγο. Εγώ, αφού του είπα ότι όχι φυσικά, τον έπιασα μετά και του είπα τα κλασσικά αταβιστικά μου, αυτά που περνάνε από γενιά σε γενιά, από DNA σε DNA, αυτά που καρφώνονται στα υποσυνείδητα και ό,τι κι αν κάνεις δεν μπορείς να τα αποφύγεις.

" Όλοι οι γιοί απογοητεύουν τους πατεράδες τους. Κι εσύ εμένα, κι εγώ το δικό μου, όπως κι εκείνος το δικό του. (Παρεπιμπτόντως ο παππούς μου πέταξε το τσεκούρι στην πλάτη του πατέρα μου το σωτήριον έτος 1948. Από την απογοήτευση!!!!). Επειδή οι τελευταίοι βάζουν πολύ ψηλά τον πήχη, περιμένουν πάντα πάρα πολλά από τα παιδιά τους, να κάνουν ό,τι δεν μπόρεσαν αυτοί, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να γίνουν καλύτεροι από αυτούς". Κι αυτή είναι η ψιλολάθος τακτική, που τα καταδικάζει σε συγκρίσεις και απελπισμένες υπερπροσπάθειες, για κάτι που πιθανόν να μην τα εκφράζει και να βγαίνει με το ζόρι.

Αυτό φυσικά ουδέν κακό αμιγές καλού. Δεν είναι και πάντα λάθος. Εγώ για παράδειγμα, πήγαινα επί 4 χρόνια αγγαρεία να μάθω ακκορντεόν. Με ρωτούσαν γιατί πηγαίνω κι έλεγα "επειδή θέλει Αυτός". Αχά από δω, αχά από κει, έμαθα να το αγαπώ τ' όργανο. Και τώρα λέω Δόξα τω Θεώ, που ο άνθρωπος δεν αγανάκτησε να μου πει "Αϊ σιχτίρ, μια εσύ δε θες, δέκα εγώ..." και να με παρατήσει. Επέμενε, πάλι καλά. Εγώ, ούτε κατά διάνοια δε θα το 'κανα τώρα στα δικά μου, λέωωω.

Δεν κουράζω άλλο με τα νοσταλγικά μου. Επανέρχομαι στα (άγια και τιμημένα ;;;) χώματα. Δεν είναι ιδιαίτερα εύφορα, αρκετά βραχώδη, είμαστε και σε περίπου 200μ υψόμετρο. Στα πατρικά μου χώματα, ό,τι και να 'ριχνες άνθιζε, άλλο πράμα. Τι να λέμε... Τώρα θέλει ζόρι, μπόλικο ανακάτεμα με ενισχυτικά και κυρίως προστασία από αέρηδες και παγωνιές. Στήριξη των δέντρων κτλ, κτλ.

Σίγουρα υπάρχει χώρος (στην καρδιά μας), κέφι κι όρεξη, καθώς και επιμονή, με μπόλικη ανεκτικότητα στις αποτυχίες.

Η πρότασίς μου είναι λοιπόν: Πιάστε χώμα, νιώστε χωμάτινοι και προσωρινοί, ξεχάστε τα αντι-φυσικά ή υπερ-φυσικά σχέδια. Λέει........