Τα ανοίγματα

 Ένα περίεργο πράγμα. Διαβάζω στα αγγλικά και στα γερμανικά τα βιβλία θεωρίας στο σκάκι και μου έρχονται μονίμως στο μυαλό οι ελληνικές λέξεις. 

Όπως ισχύει και παντού, αν δεν έχεις το φυσικό ταλέντο, θέλει πολύ διάβασμα και συνεχές, πολύ παίξιμο, μέχρι να καταλαβαίνεις γιατί πράγμα μιλάμε. 

Οι τρόποι ανάπτυξης είναι πολλοί και σχετικά εύκολα απομνημονευσιμοι, για κάποιον με φρέσκο μυαλό. Προσωπικά, έχω κολλήσει στα ανοίγματα. Διαβάζω ότι αυτά καθορίζουν σχεδόν >50% του αποτελέσματος, ότι από κει μπαίνουν όλες οι βάσεις για την κατεύθυνση που θα πάρει το μεσαίο παιχνίδι, εκεί προς το τέλος του, λίγο πριν βγουν τα μαχαίρια για το Endspiel.

Άρα κάθομαι κι αραδιαζω, από το σκωτσέζικο, το ιταλικό, της Βιέννης, ινδική άμυνα, Ruy Lopez, άμυνα του Philidor. Μου αρέσει πολύ η σικελική άμυνα, είτε με την παραλλαγή Najdorf είτε (λιγότερο) με την με μορφή Levenfish. Λέω λιγότερο γιατί έχει κάτι παράξενο εκείνο το a6. Είναι για να απελευθερώσει τον αξιωματικό ή να δώσει αντιπερισπασμό και σε δεύτερο χρόνο να ενισχύσει (να προστατεύσει) τον ίππο της βασίλισσας; 

Το σύστημα του Λονδίνου, το φτάνω μέχρι ενός σημείου, αλλά δεν το "πιάνω" στη σύλληψη του. Είναι άνθρωποι που ορκίζονται σ'αυτό, το τηρούν απαρέγκλιτα και λένε ότι κερδίζουν πάντα. O Magnus Carlsen ας πούμε. Εισάγει και πρωτοτυπίες. Εγώ "βλέπω" πχ γιατί η ινδική άμυνα είναι καλή απάντηση των μαύρων με το άνοιγμα στον αξιωματικό στο g7. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο γαμάτο το "πρώιμο" c5. Ο λευκός μπορεί πάντα να ανοίξει καλύτερα τις γραμμές, παρόλο που έχει εγκλωβισμένους τους αξιωματικούς του. Ίσως είναι αυτό το φιανκέτο, που δεν το θυμάμαι να το έπαιζα και πότε καλά, παρόλο που ήταν από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στο κατηχητικό στον Άγιο Φώτιο. (Ναι, ήμουν και παιδί του κατηχητικού,αμ πώς; Με πινγκ πονγκ και σκάκι και Ιερουσαλήμ-Ιεριχώ. Μη βλέπεις πώς κατάντησε η ιστορία!). 

Τέλος πάντων, ξεφύγαμε πάλι!

Επίσης τα γκαμπί. Του βασιλιά (που δεν παίζεται πλέον), της βασίλισσας. Αν απαντιεται, καλώς. Αν το αρνείται όμως κανείς, τότε ή βρίσκεσαι στη σλαβική άμυνα με ανταλλαγή ή χάνεσαι στο ηττοπαθές Doppelbauer. Φυσικά δεν είναι κανένα σοβαρό πρόβλημα, κυρίως των αρχαρίων σκέψεις. Σκέψεις σαν το ναπολεοντειο άνοιγμα ή τον περίπατο της βασίλισσας δεν κάνω πλέον. Κάτι μάθαμε!

Έχω έναν κανόνα που βρήκα στο YouTube. Είναι βέβαια λίγο τυφλοσουρτης, αλλά υπάρχει πολλή θεωρία από πίσω του. Για αρχή, πολλούς θα τους βοηθήσει.

Επίσης προτείνω και το Secrets of practical Chess, του John Nunn. Εκεί βρήκα ένα καταπληκτικό Motto, ένα ακρωνύμιο. 

DAUT: If in doubt, "Don't Analyse Unnecessary Tactics". Γενικά εξηγεί το πώς η τακτική ανάλυση είναι επιρρεπής σε σφάλματα. Και πόσο πιο γρήγορο κι αξιόπιστο είναι να βασίζεται κάνεις σε καθαρά τοπογραφικά πλεονεκτήματα. 

Κι εδώ, όσον αφορά τα ανοίγματα, λέει και προτείνει ξεκάθαρα να αποφύγουμε τον πειρασμό να διαλέξουμε ασυνήθεις κινήσεις, γιατί δε χρειάζονται και πολύ μελέτη. Να επιμείνουμε, λέει, στις παραδοσιακές συνταγές,ακριβώς γιατί δεν είναι απλά καλές, αλλά γιατί είναι τόσο πολυδουλεμενες και συμπαγή συμπλέγματα κινήσεων και σχεδιασμών, που ακριβώς γι'αυτό το λόγο σου δίνουν την ελευθερία που χρειάζεσαι να επανελεγχεις τυχόν αποκλίσεις από τον αντίπαλο. Κλασικό παράδειγμα είναι η άμυνα του  Chigorin (κι όχι του Morphy, οπως ξέρω εγώ) στο κλειστό Ruy Lopez.  Όπου ο λευκός χρειάζεται μια γραμμή αντικατάστασης, χωρίς πανικό. 

Αλλά γιατί να γράφω παραπάνω, αφού τα έχουν πει όλα οι GMs? Είναι και οι ταινίες στο Νετφλιξ, μας ξύπνησαν παιδικές μνήμες. Ζημιά! Κι όχι τίποτα άλλο, δε θα βγούμε και σε κάνα τουρνουά. Πατ'απάν!