Βούτημμαν ήλιου.

 Ποίημα του Δημήτρη Λιπέρτη, του επονομαζόμενου κι εθνικού ποιητή της Κύπρου. 

Τον είχε γνωρίσει κι ο Καββαδίας, σε κάποιο ταξίδι του προπολεμικά, αναφέρει σε μια συνέντευξη του στο Σερεζη. Τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση. Δεν ανήκε βέβαια στην κλασσική γενιά του '30, την ελλαδική γενιά, αλλά είχε μια περήφανη γραφή, αντιπροσωπευτική της κυπριακής κοινωνίας των πρώτων 30-40 χρόνων του 20ου. Πέθανε το 1937 και δεν είδε αυτά που "ἔσποντο".

Πρέπει να θυμηθώ όταν γράψω για το βιβλίο του Μπαμπινιώτη, να αναφέρω και τη διακλάδωση της κυπριακής διαλέκτου και γραφής.

Βούτημμαν ήλιου

Άρκον ποννά με παίρνουσιν οι τέσσερις κ̌ι εμέναν,

μέσα σ’ κ̌ειν την ανακατωχ̌ιάν

έλα κ̌ι εσού στην εκκληχ̌ιάν,

μεν αντραπείς κανέναν.

Αγάπουν σε εξωψυχ̌ής κ̌ι εννά σε καταχνώσουν·

αν είσαι κόρη σπλαχνικ̌ή,

μεν περαρκήσεις, έρκου κ̌ει,

πριχού να με λουκκώσουν.

Τους ζωντανούς εν πόχουσιν μάχ̌ην κ̌ι εν τους χωνεύκουν,

τους πεθαμμένους συγχωρούν·

εν φούχτα χώμαν κ̌ι εν μπορούν,

κόρη, να τους παιδεύκουν.

Ππέφτει τους πκιον μακάριση κ̌αι ψυσικόν διούσιν,

γιατί ‘πού τον ψεματινόν

πηαίνουν στον αληθινόν

κόσμον, κ̌ι εννά κριθούσιν.

Αν μεν μου κάμουν κόλλυφα στες τρεις, με σαραντάριν,

μήτε στον χρόνον λουτουρκάν,

πάρουμουν για παρηορκάν

κάμε μου τουν την χάριν.

Βούττημαν ήλιου κ̌ι ύστερις τέλεια ποννά σιγράσει

κ̌αι πόνν’ αδκειάσουν τα στενά,

πον έχ̌ει πλάσμα να περνά,

για να σε ξηφαράσει,

έλα κ̌ι εσού στο μνήμαν μου κ̌αι μες στον μπότην άψε

αϊταφίτικον κ̌ερίν,

κάπνισε, κόρη, νακκουρίν

νομάτισ’ με κ̌αι κλάψε.

Το ποίημα είναι όνειρο κι άμα το ακούσεις κιόλας, παθαίνεις "ταμπλά ή σπάσμα". Εδώ απαγγέλλει ο Κώστας Χαραλαμπίδης.