Γεράσαμε Γεράσιμε.....

......που λέει κι ο τεράστιος Αρκάς.

Τα νιάτα του κανείς τα διασκεδάζει όπως μπορεί κι όπως προλάβει
και όχι όπως τα φαντάζεται.

Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι η περίοδος ακμής κρατάει ελάχιστα.
Το πριν το βιάζεις, το ξοδεύεις στο να μεγαλώσεις γρήγορα.
Είσαι ανυπόμονος γι'αυτά που θα 'ρθουν. Προετοιμασία, λες, είναι. Μέχρι να αρχίσει η γιορτή.

Ώσπου να μπεις όμως στο κέφι και να αρχίζεις να χορεύεις, να τα δίνεις όλα, κάπου χάνεσαι, μπερδεύεις την ώρα, ίσως πήγες αργά στο πάρτυ.......
Και τώρα τελείωσε.
Τα μαζεύουν τώρα, το πανηγύρι σχόλασε.

Κάποιοι διαμαρτύρονται. "Μα δεν πρόλαβα ούτε ένα γύρο να κάνω",
" Όχι εγώ, θα συνεχίζω να χορεύω, θα συνεχίζω να τραγουδάω".

Αλλά και η μουσική σταμάτησε και χωρίς αυτοί φαίνονται μάλλον γελοίοι αυτοί που νομίζουν ότι θα παρατείνουν τη διασκέδαση, χοροπηδώντας στα μουγγά.

Οι πιο νηφάλιοι το αντιλαμβάνονται νωρίς και αρχίζουν την έξοδό τους, την πτώση τους με μαλακό τρόπο. Αδειάζουν την πίστα να έρθουν οι επόμενοι, παίρνουν τα ποτήρια τους, φεύγουν από τα τραπέζια, γενικώς αδειάζουν τη γωνιά.

Δεν αντιλέγω ότι είναι αρκετοί αυτοί που περίμεναν απ'την αρχή στο πάρτυ. Όταν εμείς ξεκινούσαμε να έρθουμε, αυτοί ήδη είχαν μπει στην πρώτη σούρα. Είχαν ήδη ξεσκιστεί στο χορό και στο χορο..πήδημα, ίδρωσαν, ξεϊδρωσαν, ξαναίδρωσαν, του'δωσαν και κατάλαβε.
Όταν τους βλέπαμε τόσο τρελαμένους, τόσο ωραία να ξεφαντώνουν, το μόνο που μας γλύτωνε απ'την ατελείωτη ζήλεια ήταν η σκέψη: "Που να ξεραθείς στον εμετό και στη διάρροια και στο hangover, παλιοκερχανατζή!"

Εμείς, οι Γεράσιμοι, μια ζεμπεκιά προλάβαμε στο τέλος, την ώρα που βαριόταν ο μπουζουξής κι ήθελε να πάρει το μεροκάματο και να φύγει. Ίσα-ίσα μια-δύο γουλιές απ'τα μισοτελειωμένα μπουκάλια και κανα τελευταίο καναπεδάκι ή και κανα παιδάκι.
Μετά, είπαμε να πάμε για κανένα πατσά, ίσως κάνα τέϊο, καμμιά παπάρα, χράτσα-χρούτσα με τις μασελίτσες μας. Άϊντε και καλή ψυχή.

Και αυτά ισχύουν για τα φυσιολογικά δεδομένα, τη φύση αυτούσια. Τώρα που μαζεύω τα τελευταία της παραγωγής από τα ντοματίνια μου, κάθομαι και σκέφτομαι. Φύτεψα βιολογικούς σπόρους μέσα Μάρτη, περίμενα την ανάπτυξη σιγά-σιγά με μεταφυτεύσεις σταδιακά σε μεγαλύτερες γλάστρες μέχρι τέλη Μάη, που τα μετέφερα στο χώμα. Άρχισε η ωρίμανση δειλά να γίνεται τον Ιούνη και προς το τέλος του μήνα είχα παραγωγή. Όχι τρελά πράγματα, αλλά αρκετά ώστε να μας περισσεύουν για γείτονες και φίλους. Αυτά χωρίς λίπασμα, χωρίς φάρμακα, χωρίς τεχνητές μεθόδους. Καθαρή βιολογική καλλιέργεια, με κομπόστ και συγκαλλιέργειες. Τώρα που είμαστε σχεδόν στα μέσα του Αυγούστου, οι περισσότερες ρίζες πνέουν τα λοίσθια. Αυτό ήταν. Τέλος. Σε λίγες μέρες ή καμμιά εβδομάδα, θα τα ξεριζώσω, αφού κρατήσω κάποιους σπόρους για του χρόνου, για τη συνέχεια του είδους. Θα τα ανακυκλώσω και θα περιμένω την καινούρια άνοιξη.........
Πιθανόν αν είχα βάλει χημικά ενισχυτικά να κρατούσε παραπάνω, να είχα μεγαλύτερη απόδοση. Γιατί όμως;;; Για να χαλάσω και το χώμα και για τις επόμενες σοδειές;

Έχω την εντύπωση ότι είναι τόσο προφανής η μεταφορά στη δική μας ανθρώπινη φύση και ζωή, που δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Έτσι όμως για να 'χαμε να λέγαμε, ας ανακεφαλαιώσουμε.

Βρεφονηπιακή, παιδική, εφηβική ηλικία, άντε και λίγο μέχρι τα 25 αποτελούν τα προεόρτια, την παραμονή του γλεντιού, την αγρύπνια, που αναγκάζεσαι να υποστείς για να απολαύσεις την επόμενη μέρα. 25-30% του συνολικού σου χρόνου. Πολύ κατ'εμέ, αλλά μάλλον αυτή είναι η σημασία στην ανάπτυξη ενός ανθρώπου. Θέλει μπόλικη δουλειά, πολύ ιδρώτα, πολλή φροντίδα, να είσαι από πολύ κοντά στο μεγάλωμα του, να το αγαπάς, όχι όμως τόσο ώστε να το πνίγεις. Σιγά-σιγά να του δίνεις το χώρο που του χρειάζεται, να απλώσει τις ρίζες του, να βαθύνει το ρίζωμα για να αντέξει τις μπόρες που θα ΄ρθουν. Και απαραίτητα να το κλαδεύεις. Υπάρχει απαράβατος νόμος της Γεωπονίας που λέει ότι όσο πιο έντονο το κλάδεμα, τόσο δυνατότεροι οι κλώνοι. Ό,τι κακό, ό,τι άσχημο, ό,τι περιττό βλέπεις πάνω του, κόψ'το νωρίς. Πρέπει. Για το καλό του. Στην αρχή θα σε βρίζει, θα πληγωθεί. Αργότερα όμως θα σε ευγνωμονεί και θα το καταλάβει. Αν από ψεύτικη συμπόνοια ή από βαρεμάρα ή από έλλειψη χρόνου ή από απλή αδιαφορία, το αφήσεις με τα παραπανίσια, αυτά θα γίνουν βαρίδια στην υπόλοιπη του ζωή και θα το κρατήσουν χαμηλά στο χώμα. Μην κάνεις αυτό το λάθος.
Επίσης, υπάρχουν είδη (σαν τις ντομάτες) ανθρώπων που πάνω στο άνθος, μόλις σκάσει το λουλούδι δε θέλουν πολύ πότισμα. Πρέπει να τα αφήσεις μόνα τους να ψάξουν όσο νερό χρειάζονται. Αλλιώς θα τα σαπίσεις. Υπάρχουν όμως και άλλα είδη που χωρίς το νερό σου, το τακτικό σου πότισμα, με κουβέντα και με κατανόηση, θα ξεραθούν. Εσύ πρέπει να αναγνωρίσεις από πριν τι είδους είναι το βλαστάρι σου. Μπορεί από αδερφό σε αδερφό να διαφέρουν.

Και έρχεται η ώρα του γλεντιού, του καρπού, της γλύκας. Ε ρε και τι γλύκα είναι αυτή! Χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις. Ω ρε μάνα μου γεύσεις. Να φας, να φας, να σκάσεις. Πάρε και κόψε, μύρισε και γεύσου όλα τα όμορφα.
Τώρα φυσικά είναι που έρχονται και τα παράσιτα, που θέλουν να σε εκμεταλλευθούν. Διώξ'τα νωρίς, μην τα αφήσεις να σε αγγίξουν καν. Το γλέντι όπως είπαμε όμως κρατάει 15-20% του χρόνου σου. Πότε μέλωσες, πότε στράγγισες.

Και μετά μαραγγιάζεις. Σε dt γίνεσαι αλοιφή. Και μένεις να βλέπεις τα χάλια σου στον καθρέφτη. Ας μην ξεφτιλίζεσαι με φτιασίδια και χημικά μέσα παράτασης μιας γελοιότητας. Ό,τι έκανες έκανες, μετά "μαζεύεις". Και συρρικνώνεσαι πολύ γρήγορα. Ούτε που το παίρνεις χαμπάρι πότε "σα λουλούδι κάποιο χέρι θα σε κόψει μιαν αυγή". Ξερίζωμα κανονικό.

Και εκεί που χάνεσαι, ευχάριστη σκέψη παραμένει η θύμηση των σπόρων που άφησες, η σκέψη ότι τους κράτησες όσο αγνούς μπορούσες αλλά και ανθεκτικούς στις αρρώστιες των καιρών. Ας συνεχίσουν τώρα αυτοί....

Εν οίδα, πλήρης μελαγχολίας στα 76 του.




'Αντε και για να μην κλείσω τόσο "χαλασμένος", μπορεί τα χρόνια που θα 'ρθουν να αλλάξουν τις απόψεις, όπως έγινε και πιο παλιά
.......Όταν έφτανες 50 στην παλιά την εποχή.........



Αφιερωμένο στο φίλο μου Ζαμπέτα, που ελπίζει ακόμα.......
Βέβαια του ταιριάζει λίγο το "....ήθελες δύο νοσοκόμες και μια μόνιμη γιατρό..."