Το Σόϊ μου (...μώ)

Μετά τη μάνα και τις μαμάδες, παίρνω αμπάρριζα και βγαίνω...

Σόϊ: Soy=οικογένεια, φυλή

Τι είναι το αίμα; Τι είναι η συγγένεια; Είναι μια κληρονομική αναμφισβήτητη διαδοχή; Είναι ένα απαραίτητο κοινωνικό στοιχείο συνεκτικότητας; Είναι μια μέγγενη πίεσης, φόρτισης και κατασκευής συμπεριφορών μέσω δημιουργίας ενοχών;; Είναι ένα εφεύρημα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας για ιδιοκτησία;; Είναι μια αόρατη σχέση που καταδυναστεύει όλη την ανθρωπότητα από την έναρξη της ;;

Τα ρητορικά ερωτήματα παραπάνω είναι υπερβολικά ως ένα βαθμό και απόλυτα ειλικρινή σε ένα άλλο. Οι συγγενικές σχέσεις και οι κοινωνικές προεκτάσεις τους, σε οποιαδήποτε στιγμή της Ιστορίας μας κι αν μελετηθούν, αποτελούν για τους περισσότερους σημείο ορισμού. Όλοι μας θεωρούμε αυτό το φοβερό μοντέλο "πυρηνικής" οικογένειας (παππούδες, γιαγιάδες, θειοί, ξαδέρφες, κουνιάδοι και λοιποί παρατρεχάμενοι) σαφώς ανώτερο από την ψυχρή και κενή συναισθημάτων (;) δυτικοευρωπαϊκή ολιγομελή οικογένεια. Οι Έλληνες ετυμολογικά συγχέουν την οικογένεια με το ευρέως διαδεδομένο και διαδεδομένως ευρύ ΣΟϊ. Το συγγενολόϊ, ο ξαδερφοσυμπεθερομπαρμπαδοβαφτιστηροκουνιαδοανιψοαχταρμάς, που μερικές φορές έχει τη χάρη του, αλλά με τη μορφή που έχει πάρει σήμερα πιο πολύ σε στραγγαλίζει παρά σε αγκαλιάζει. Γ....ώ το σόϊ μου δηλαδή.

Ας μιλήσουμε υποθετικά τώρα. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν πέντε αδέρφια αγαπημένα, που παντρεύονται και κάνουν το λιγότερο από δύο και τρία παιδιά, τα οποία κι αυτά παντρεύονται και κάνουν κι αυτοί από 2-3 και κάποιοι από αυτούς κάνουν 2-3 παιδιά. Μιλάμε για καμμιά 50-55αριά και βάλε. Όλοι αυτοί είχαν προβλήματα με τους συγγενείς. Ο καθένας με τον εαυτό του, με το δίπλα του συγγενή, με το μακριά του συγγενή. Ας πούμε μέσο όρο 3 προβλήματα ο καθένας, μέσα στο σόϊ. Αυτά τα περίπου 150-170 προβλήματα μαζευόντουσαν κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα, γιορτές και επετείους, να κουτσομπολέψουν, να γκρινιάξουν, να ρίξουν χολή και δηλητήριο, ο ένας στον άλλον. Υποννοούμενα, διφορούμενα σχόλια, κακεντρεχή βλέμματα και ψου-ψου-ψου στα κρυφά. "Είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα". Έτσι περνούσαν τα χρόνια και ο αφελής τύπος πίστευε στην ατμόσφαιρα αυτή και στο συναίσθημα που νόμιζε ότι εξέπεμπε.

Μετά πήρε το μπλε χάπι (προφανώς όχι το viagra, βρώμικα μυαλά!) και είδε μπροστά του όλο το Matrix. Ψευτιά, υποκρισία, κακομοιριά, κακία και φθόνος. Διαζύγια που δε γίνονται "για χάρη των παιδιών", ξύλο και οικογενειακή βία, κλοπές και απατεωνιές "μεταξύ μας", μέχρι απειλές με όπλα μεταξύ αδερφών και άνθρωποι που δε μιλούν για χρόνια. Όταν ακούς για εγκλήματα συγγενών, απορείς αρχικά, αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα,.......καταλαβαίνεις.
Το σόϊ είναι η δική μας Φαμίλια. Σε σκοτώνω από την πολλή αγάπη και ζήλεια. "Τα αδέρφια δε χωρίζουνε, η μοίρα το 'χει γράψει κι ανάμεσά τους όποιος μπει φωτιά να τον εκάψει" τραγούδι του Καλδάρα. Τα αδέρφια δε χωρίζουνε, αλλά μπορούν να αλληλοσκοτωθούν.

Εξάλλου οι εμφύλιοι είναι χαρακτηριστικό χαμηλών πολιτισμικά λαών. Οι Άγγλοι τον έκαναν τον 17ο αιώνα, οι Γάλλοι στο τέλος του 18ου, οι Αμερικανοί τον 19ο, εμείς το 1944, οι Γιουγκοσλάβοι το '90, οι Τούρκοι ακόμα δεν ξεκαθάρισαν πότε θα τελειώσουν.
Σα λαός δηλαδή είμαστε για σκότωμα (έχω και άλλο post παρακάτω).
Αλλά τα σόγια και τα τζάκια, πάνω απ΄όλα. Οι Φαμίλιες, εξάλλου, με τα ένοχα μυστικά τους στηρίζουν τις Τοπικές Κοινωνίες, που επανατροφοδοτούν με υλικά και άϋλα μέσα (ρουσφέτια)ξανά τις οικογένειες.

Ξαναγυρίζω στο παράδειγμα. Ο τύπος με το μπλε χάπι βρίσκει έναν ξάδερφο του, τον καλύτερο ξάδερφό του έως τώρα. Υπάρχουν πολλά χαμένα επεισόδια μεταξύ τους και προφανώς και πολλά λόγια. Προσπαθεί να δει κάτι από το παλιό Matrix μες στα μάτια του, αλλά το μόνο που καταφέρει να πει φεύγοντας είναι: " Χάρηκα που σε είδα φίλε" γεμάτο ψευτιά και ανειλικρίνεια.
Τέλος εποχής, λέει και οι γέφυρες πίσω του ανατινάζονται με μια φράση.

Οι δεσμοί δεν είναι ποτέ άρρηκτοι, ακόμα κι αυτοί του αίματος. Ειδικά αυτοί του αίματος, κρίνονται πιο αυστηρά, λόγω της συσφιγκτικής τους δύναμης. Και σίγουρα, όταν είναι να σπάσουν, πρέπει να σπάσουν. Κι όχι να μπαίνει φορμόλη για να τους διατηρεί.
Σπας τα δεσμά, τις αλυσίδες, τα επώνυμα και τις καταγωγές. Δεν ελπίζεις, δεν πιστεύεις, είσαι ελεύθερος να επιλέξεις.

Ο τύπος όταν κάνει παιδιά θα τους πει ότι πρώτα θα είναι φίλοι και μετά αδέρφια.
"Γιατί το φίλο σου τον επιλέγεις, τον τεστάρεις και το βαθμολογείς καθημερινά, ενώ το συγγενή σου, το αίμα σου το φεσώνεσαι εφ'όρου ζωής. Κι αυτό είναι αφόρητο" είπε.

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, αλλά και η φυγή είναι δυνατό πεπρωμένο

Καλή νύχτα σας