Δεν είμαι Σαλονικιός, δε συνδέει κάτι τις αναμνήσεις μου με αυτήν την πόλη. Ζω κοντά της περίπου 18 χρόνια, χωρίς να την έχω γνωρίσει καλά καλά. Δε με γοητεύει ιδιαίτερα το κέντρο της πόλης, συχνά το βρίσκω ανυπόφορο, απάνθρωπο, αφόρητο κι αναρωτιέμαι προς τι όλη αυτή η ιστορία με τα συμπλέγματα ανωτεροκατωτερότητας της "συμπρωτεύουσας".Είναι όμως και κάτι λίγες στιγμές, που εκείνο το "Γειά σου μάνα Σαλονίκη κτλ κτλ" βγαίνει τόσο αβίαστα από μέσα σου που νομίζεις ότι κάπου μέσα σου υπάρχει κρυμμένη αγάπη για αυτόν τον αέρα, για αυτή τη θέα, τα μικρά σοκάκια ή τις μεγάλες πλατείες. Υπάρχει ένας κρυφός, καταπιεσμένος ίσως απ'τις συνθήκες, έρωτας για την Ιστορία που κουβαλούν τα κτίρια, για αυτά που προηγήθηκαν και μια λύπη για τα σημερινά φτιασίδια της που την ξεφτιλίζουν έτσι.
Αν έχεις δει καμμιά γριά πουτάνα, την κοιτάξεις καλά κάτω απ'τα βαριά μέϊκ-απ και τις άπειρες ρυτίδες και ζάρες, και τη φανταστείς νέα, όμορφη κουκλάρα, που να περνάει και να αγκομαχούν τα πλακάκια, κάπως έτσι βλέπω τη Σαλονίκη ώρες-ώρες.
Μία τέτοια ώρα ήταν η βόλτα με το καραβάκι χθες βράδυ στο Θερμαϊκό. Πως λένε "από μακρυά κι αγαπημένοι"; Βράδυ ζεστό, κάτω απ'τους καλοκαιρινούς αστερισμούς, η πλώρη να σκίζει τα νερά του κόλπου και συ να βλέπεις Λευκό Πύργο και Πλατεία Αριστοτέλους μες στα φώτα, το Λιμάνι με τους γερανούς στην παλιά είσοδο της πόλης, στο παλιό Μπεχ-Τσινάρ, τη Μονή Βλατάδων και το πολυβολείο.
Ερωτεύεσαι για δεν ερωτεύεσαι;;;;;
Όχι μόνο την πόλη, τον κόσμο ολόκληρο........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου