Οι στιγμές που πάντα βγαίνεις χαμένος....(part II)

Επανέρχομαι στο προηγούμενο θέμα (http://oudenoida.blogspot.com/2008/12/blog-post_15.html), με πιο ατομιστική προσέγγιση και λιγότερο κοινωνική.

Υπάρχουν φορές, που ολοένα αυξάνονται στη διάρκεια της ζωής σου, που ότι και να κάνεις, είσαι πάντα λάθος. Είναι εκείνες οι κοινωνικές περίοδοι, που σε σφίγγει ο ντορός (που λέει κι ένας φίλος μου). Για τους μη-κυνηγούς, ντορός είναι τα ίχνη των θηραμάτων, αλλά μεταφορικά, πάω με το ντορό, σημαίνει ακολουθώ τις κρατούσες συνήθειες.

Αυτό που σου συμβαίνει όταν μεγαλώνεις και μαζί σου μεγαλώνουν ευθύνες και υποχρεώσεις, είναι ότι αρχίζεις να μπερδεύεις την ομαλότητα με τη συμβατικότητα. Η θέληση για μια φυσιολογική (;) ζωή γίνεται κομφορμισμός. Η διατήρηση στα πάγια γίνεται έλλειψη φιλοδοξιών. Τότε είναι που γίνεται το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Και δεν πας ούτε μπρος ούτε πίσω. Αν τρέξεις, λαχανιάζεις. Αν σταματήσεις σκουριάζεις. Μιλάς, βραχνιάζεις. Δε μιλάς, ξεχνάς. Ποντάρεις, σε λένε τζογαδόρο. Πηγαίνεις πάσο, σε λένε άτολμο...

Βγαίνεις μπροστά για τη αντεπίθεση, η άμυνά σου μπάζει. Ταμπουρώνεσαι πίσω, σε βρίζει η κερκίδα.

Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτές οι συνθήκες δεν αυξάνονται μόνο με την ηλικία, αλλά και με τη θέση στην πυραμίδα. Όσο πιο ψηλά είσαι (και άρα σε βλέπουν και σε κρίνουν όλοι), τόσο λιγότερες οι επιλογές. Ποιος θα σε αναγνωρίσει προφήτη στον τόπο, αλλά και στον καιρό σου;

Βγάζεις τα ΜΑΤ, είσαι φασίστας. Δεν τα βγάζεις, δεν προστατεύεις τον πολίτη. Κάνεις διαδηλώσεις, είσαι κουκουλοφόρος. Κάθεσαι σπίτι σου, καθότι δεν έχει νόημα, είσαι ο κριτικός του σαλονιού και του καναπέ. Μιλάς στο δρόμο με παιδιά, ή παιδεραστής θα'σαι ή καθοδηγητής. Βρίζεις τη νεολαία, είσαι παρωχημένος γέροντας "εμείς στην εποχή μας".

Άσε ρε θείο....

Προτείνω για κουλτουροαυνανιστικές βραδιές με γκόμενες της Φιλοσοφικής, την ταινία του Μπερτολούτσι: "Il Conformista". Όταν την έκανε, ο σκηνοθέτης ήταν 30 χρονών. Ήρωας ο μέσος άνθρωπος (που οι διαφημίσεις λένε ότι δεν υπάρχει. Ρε υπάρχει και παραϋπάρχει), τέλος δεκαετίας '30 στην Ιταλία, με τους συμβιβασμένους του Μουσολίνι. Για όσους (ψευδώς) πιστεύουν ότι οι κοινωνίες προχωρούν με τους επαναστάτες. Θυμίζει-καθώς είναι και κοντοχωριανοί-την "Ιστορία έρωτα και αναρχίας" της Βέρτμυλερ.

Τα βεγγαλικά φωτίζουν τον ουρανό, κρατούν όμως λίγο.

Αν το 'χεις, γίνεσαι πυροτέχνημα και σε θυμούνται.

Αν δε το 'χεις, μένεις να είσαι το σκηνικό, το background, η βάση (το θεμέλιο). Και σε βαριέται ακόμα και το εγώ σου.

Βαριέσαι, δε βαριέσαι, χαμένος είσαι...

Οπότε δε βαριέσαι!!!!!