Ως Μικρασιάτης (Προύσαλης βέβαια, όχι Αϊβαλιώτης) εντυπωσιάστηκα από το συγκεκριμένο τραγούδι, με την περίεργη ιστορία. Καταρχήν, οι στίχοι-φοβεροί και τρομεροί-είναι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Πιθανόν βιωματικοί, στηριζόμενοι σε ημι-πραγματικά γεγονότα, θέλουν κι επεξήγηση. Τσαντιρμάδες, κατσιρμάδες ή καντιρμάδες, κοντραμπατζήδες, κιρχανάδες και τα ρέστα, ολοκληρωμένο ρεμπέτικο index. Ο ενδιαφερόμενος ας ψάξει. Έτσι έχει και γούστο. Η ίδια η Παπαγιαννοπούλου δεν τους δημοσίευσε ποτέ εν ζωή, αλλά τους είχε διαβάσει σε κάποια εκδήλωση προς τιμή της.
Τη μελοποίηση την έκανε ο Στεφανάκης, ένας κιμπορντίστας των Πελόμα Μποκιού, το συγκρότημα του Μπονάτσου. Η πρώτη εκτέλεση είναι λίγο ροκάδικη, με ηλεκτρικές κιθάρες, δε μου 'κατσε. Ο τραγουδιστής είναι ο Μιχάλης Ζαμπέτας, γιός του μέγιστου. (Παρεπιμπτόντως, ο Μιχάλης πέθανε φέτος στα 51 του, ακριβώς την ίδια μέρα που πέθανε κι ο πατέρας του, 10 Μαρτίου.)
Η δεύτερη εκτέλεση (που γνωρίζω εγώ) είναι αυτή που ακούτε. Αργυρώ Καπαρού, συγκλονιστική ερμηνεία, μένει στο μυαλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου