Γυρνάμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε...Γινόμαστε αυτό που αποφεύγουμε...

Ο κύκλος της ζωής είναι η πιο ωραία εξήγηση για καταστάσεις επαναλήψεων, deja-vu, αίσθησης μετεμψύχωσης και λοιπών μυστηριακών περιπτώσεων. Τραβάς ένα δρόμο, συναντάς τις ίδιες συνθήκες, με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες αντιδράσεις. Μπα, λες. Άλλα θα είναι αυτά. Αποκλείεται να τα ξαναζώ. Η έννοια του κύκλου όμως, χωρίς αρχή αλλά ούτε και τέλος, ταιριάζει γάντι. Εσύ γυρνάς, ξαναγυρνάς και πάλι εδώ είσαι.

Άκου και τους παλιούς φιλοσόφους. Ο Λάο Τσε έλεγε ότι η "εντελέχεια" μας (Αριστοτελικός όρος) συνίσταται στην αποδοχή ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να μοιάσει όσο πιο πολύ μπορεί στο σκεπτικό ..ενός δέντρου ή ενός λουλουδιού. Δηλαδή στο να μην κάνει τίποτα, από το να αποδέχεται αυτά που του ΄ρχονται. Η παθητική αυτή στάση νομίζω λέγεται ταό. Δηλώνει την εναρμόνιση με τη φύση και την υποταγή της θέλησης στο Ανώτερο σχέδιο. Ο Βούδας από την άλλη, καθώς καθόταν κάτω από τη συκιά, σκέφτηκε ότι η ζωή γενικώς είναι πολύτιμη για να χάνεται. Άρα πρέπει να ξαναγυρίζει. Για να ολοκληρωθεί, να κάνει αυτά για τα οποία τάχθηκε. Εξ΄ου και το αρχαιοελληνικό "Καθείς εφ ω ετάχθη". Αν δεν τα καταφέρει, αν γίνει δηλαδή αυτό που ήθελε να αποφύγει, τότε ξανάρχεται για να τα καταφέρει τη δεύτερη, την τρίτη, την νιοστή φορά. Όταν επιτέλους τα καταφέρει, φτάνει στην περιβόητη νιρβάνα. Και μετά;;;;Τέλος;;;;Μάλλον....

Οι λαϊκοί φιλόσοφοι των Οθωμανών (Μεβλεβήδες δερβίσηδες του Τάγματος των Σούφι) έχουν αφήσει παρακαταθήκη στη Σαλονίκη του 1850 τη παροιμία "Birakzaman aksin". Κοινώς "άσε το χρόνο να κυλά". Όντως άσε τον, να ρέει, να γυρίζει, να κυλάει, όπως το νερό κάτω από τα στάχυα, λεν οι Πόντιοι. Χωρίς να φαίνεται.

Και ας μην ξέρεις που ήσουν, που είσαι ή που θα πας.

Εξάλλου, αν δε σε νοιάζει που βρίσκεσαι, τότε δεν έχεις χαθεί...