Είναι και το φθινόπωρο, που τις βοηθάει τις σκέψεις. Η Λογική επιμένει πάντως μέσα μου, ακόμα και τις πιο μικρές αναλαμπές συναισθημάτων τις οριζοντιώνει, ή τις γειώνει, τις ισοπεδώνει. Τις φέρνει στο ύψος το σωστό δηλαδή.
Μερικές φορές νομίζω. Μερικές φορές είμαι πολύ σίγουρος. Δεν έχω να δώσω λόγο σε κανέναν, δεν έχω καμία ενοχή πλέον, δεν κατανοώ ούτε εμένα ούτε κανέναν. Δε δίνω αξία ούτε στον εαυτό μου ούτε σε κανέναν άλλο Homo sapiens. Και δεν πιστεύω σε κανέναν ούτε σε κάτι. Ούτε πιστεύω ούτε ελπίζω ούτε τα ζυγίζω. Δεν αισθάνομαι υποχρεωμένος για κάτι. Για τίποτα πλέον. Δεν απολογούμαι για κάτι. Λέω φυσικά "συγνώμη", αλλά δεν το εννοώ. Τα πιο πολλά πάντως από αυτά που λέω, τα εννοώ. Αλλά δεν έχουν και σημασία. Ελάχιστα πράγματα - μέσα κι έξω μου- έχουν έστω και την ελάχιστη σημασία. Ζω την απόλυτη σχετικότητα-μου επιτρέπω την παραδοξότητα, γιατί δεν είναι φυσικός όρος, της Φυσικής δηλαδή. Αλλά είναι ρητορικό σχήμα, όπως τα περισσότερα που χρησιμοποιώ.
Το θέμα relevant και relativ, νομίζω κάπου τα έχω ξαναπεί εδώ. Στη σχετικοποίηση τέλος πάντων ...των πάντων. Κι επειδή ίσως να είπα αρκετά "δεν", ας αρχίσω το μίνι μανιφέστο με θετική γραμμή. Έχω μια ισορροπία της τελευταίας στιγμής, αρκετά ακατανόητη για πολλούς, που με ξέρουν. Ίσως να είναι αδιάφορο, αλλά κι εγώ θα μπορούσα να ασχοληθώ με το ακατανόητο. Απλά δεν ασχολούμαι. Όλα υποβιβάζονται σε ένα επίπεδο: 1) "γίνεται ή δε γίνεται" παθητικός χρόνος, και 2) "το κάνω ή δεν το κάνω". Ενεργητική φωνή. Όλα με τον ορίζοντα, βαρειά βαρειά των δύο τριών εβδομάδων. Και χωρίς απόχρωση, χρώμα ή οποία συναισθηματική επικάλυψη.
Υπάρχει πάντως αυτή η ηρεμία, όπως υποθέτω μετά τη διάγνωση. Αυτό ήταν. Έφτασα. Το έφτασα. Δε το χρειάζομαι το παραπέρα. Το να μη λυπάσαι για κάτι, να μην αναιρεί κάνεις τα παλιά του λάθη ή επιλογές κι αποφάσεις, δεν έχει κάποια λογική. Εγωισμός είναι και τυφλή επιμονή. Εγώ το θεωρώ αλλιώς, όπως πολλοί πολλά χρόνια πριν από μένα. Δεν υπάρχουν λάθη, γίνονται όπως ήταν να γίνουν. Η μοιρολατρία δεν είναι η σωστή λέξη. Οι επιλογές μας ίσως και να μην είναι καθαρές επιλογές, δικές μας. Το "εφ' ω ετάχθη" έχει μια χαρά, βγάζει το βάρος από πάνω σου. Η τάση βέβαια, που όλοι θέλουμε να είμαστε σημαντικοί, ότι κάτι σημαίνουμε για τους ανθρώπους γύρω μας, για αυτούς που μας έφτιαξαν, για αυτούς που φτιάξαμε, για τον κόσμο γύρω μας μας κρατάει και δεν πηδάμε όλοι από τις γέφυρες και τις κορυφές, όπως κανονικά ίσως να έπρεπε να κάνουν πρώτα τα δις των Ινδών και των Κινέζων. Ο Άνθρωπος- στο όλον του, απέτυχε.
Εγώ δεν ξέρω τίποτα, είμαι τίποτα. Στο όλον. Αλλά βλέπω ότι δεν έχει και περιθώρια πολλά, να βγει κάτι από την παραμονή των ανθρώπων. Ζημιά γίναμε, φύρα. Κι εγώ κι εσύ κι εσείς/εμείς όλοι μας.
Έχει μια σχετική πλάκα να ζεις τη στιγμή, σαν την τελευταία, αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να σου παρααρεσεις και να σου παρααρεσει η φάση και να συνηθίζεις λόγω αδράνειας, να το συνεχίζεις. Γενικεύοντας την κατάσταση, πχ όπως εγώ λίγο πιο πάνω, δεν κερδίζει κανείς πολλά.
Ένα κίνητρο, ένας κινητήριος μοχλός. Αυτό κρατάει πολύ κόσμο, σε ένα κυνήγι...του "κάτι"! Εμένα μου ξοδεύτηκαν αυτά.
Έχω να αποδείξω κάτι σε κάποιον; Στους συγγενείς και φίλους; Όχι! Στους συνεργάτες; Ούτε κατά διάνοια! Στον εαυτό μου; Όχι πλέον.
Να πω έχω, ναι, αλλά κι αυτό κουράζει κάπου. Και μένα και τους γύρω. Αλλά θα τα λέω ίσως και στο Επέκεινα. Είναι πολλά που δε λέγονται, αλλά τα λέω και πολλά που θα έπρεπε να λέγονται, αλλά ούτε τα θίγω. Και λέγε, λέγε, ο χριστιανός μπερδεύτηκα.
Μπήκε έμμεσα ο Γιάννης Πάριος κι ο Στράτος και περάσαμε σε άλλο πιο μεταφυσικό επίπεδο, αλλά δεν πειράζει. Δεν έχει σημασία. Το νόημα το καταλάβαμε. Να βρω ένα πόντιουμ, ένα βήμα, να τα πω. Γιατί θέλω τελικά να τα πω, σαν τον Άκη Πάνου τελη '70, ακόμα κι αν δε νοιάζεται κανείς, ούτε καν εγώ. Αλλά και να τα πω τελικά και να μην τα πω, δεν πειράζει. Η ουσία είναι μια, δεν υπάρχει ούτε η αθανασία ούτε η ανυπαρξία. (Όχι που θα γλύτωνε ο Ρασούλης, αλλά και ο Χαψιάδης, νομίζω ήταν ο άλλος !).
Να το αφήσω αυτό για τον Επικήδειο; Θα βρεθεί κανείς δηλαδή να γράψει καλύτερα πράγματα;
Καλά, βλέπουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου