Μετά από λίγα χρόνια πορείας στη ματαιότητα του πλανήτη μου, κατέλαβα ένα απλό πράγμα. Η εφημερότητά μας μπορεί να καταπραϋνθεί με ένα σημαντικό πράγμα: Τη σκυτάλη. Και μάλιστα αυτή τη σκυτάλη που μιλάει για σένα, που θα μιλάει για σένα, όταν εσύ εκ των πραγμάτων δυστυχώς δε θα μπορείς.
Ποιες είναι όμως οι σκυτάλες, τα δακτυλίδια μιας διαδοχής που μιλάνε για σένα;;
Ένα ταξίδι μιλάει για σένα μετά θάνατον, ένα σπίτι, τέσσερα ντουβάρια, 2 γιωτ, 20 Μερσεντές, 500 πέρλες, 1000 ουγκιές χρυσό;;;;;;
Όχι μαϊστορές μου! Ούτε τα χρυσά κολιέ θα μιλήσουν για σας, ούτε οι μερσεντές σας, ούτε τα σκάφη και οι βιλάρες σας......Αυτά δεν έχουν στόμα να μιλάνε!
Στόμα (και ψυχή) έχουν τα παιδιά σας, οι άνθρωποι που μπορεί να βοηθήσατε ή και να σώσατε κάποια στιγμή, μπορεί να μιλήσουν για σας εγγόνια και δισέγγονα, ανήψια, τα παιδάκια της γειτονιάς, όσοι αγαπήσατε και έχουν το μέλλον μπροστά τους.
Μιλάνε τα δέντρα που φυτέψατε και από κλαδάκια έγιναν 20μετρα θηρία, που κάνουν σκιά στα εγγόνια των εγγονών σας και αυτά θα λένε "μπράβο σ' αυτόν που το σκέφτηκε!"
Τα έργα τέχνης που φτιάξατε και κοσμούν δωμάτια, περνώντας από χέρι σε χέρι και φτάνοντας στη 12 γενιά, η απάντηση σ'αυτόν που θα ρωτήσει "ποιος το έφτιαξε αυτό το τέλειο πράγμα;", θα είναι "κάποιος τρομερός προ-προ-προ-πάππους".
Αλλά ξαναγυρίζω στο αγκάθι μου. Τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των ανθρώπων. Η αποστολή είναι βαριά. Γονιός. Δεν μπορεί καθένας να σηκώσει τέτοιο σταυρό. Μα θα πεις "Έλα υπερβολές! Τόόόόόόόόσοι γίνονται γονείς κάθε δευτερόλεπτο, όλοι σταυρό κουβαλάνε;;;"
ΟΚ, κάποιοι θέλουν να αποποιηθούν των ευθυνών και να ανασηκώσουν τους ώμους λέγοντας "τόσο μπόρεσα, τόσο έκανα". Τσούκου! Δεν είναι έτσι. Αν δεν μπορείς, μην το κάνεις. Τι είναι το παιδάκι, οικοπεδάκι, το αγόρασες φτηνά κι όταν είδες ότι δεν μπορούσες να το οργώσεις, να το χτίσεις, να το αξιοποιήσεις τέλος πάντων, το αφήνεις στην τύχη του, να γεμίσει χόρτα και φίδια;;;
Όχι ψευτόμαγκα και απόβρασμα της νεόπλουτης κι άπλυτης νεοελληνικής κοινωνίας! Τα παιδιά είναι αυτά που θα μιλήσουν για σένα. Παρατάς τα πάντα, δουλειά, καρριέρες, σπίτια κι εργοστάσια και μιλάς μαζί τους, επεξεργάζεσαι το λογισμικό τους, φτιάχνεις antivirus και μπλοκάρεις spam και άλλες βρωμιές που καραδοκούν στο πέρασμά τους. Γίνεσαι θεματοφύλακας του μυαλού τους, παίζεις μαζί τους, όσο σε ζητάνε, όσο σε χρειάζονται. Αλλά κι όταν δε σε χρειάζονται φαινομενικά, είσαι πάλι εκεί, διακριτικά, παρατηρείς και περιμένεις εκείνη τη φωνούλα, την παιδική φωνούλα για βοήθεια, που όμως βγαίνει σα γκάρισμα από τα χείλη 48χρονου, "μπαμπά;;;;;". Κι εσύ αν και 76χρονος, διανοητικά ανάπηρος και ημιπληγικός προστρέχεις για συμπαράσταση, έμπρακτη ή ψυχική.
Τα παιδιά μας έχουν ανάγκες, είναι βλαστάρια ευαίσθητα σε κρύο και χιόνια. Θέλουν προστασία, θαλπωρή και στήριξη. Τα έχεις αρχικά σε θερμοκήπιο, με τις ράβδους στήριξης, μέχρι να πάρουν μπρος και μετά σε άλλοτε άλλο διάστημα, (στα 17;; στα 24;; στα 30;;) τα μεταφυτεύεις. Μην τα παρασιτέψεις όμως και βγουν έξω όταν έχει φύγει η Άνοιξη. Φυσικά απαιτείται και κλάδεμα. Κόβεις τα προβληματικά κλαδιά, τα τσακίζεις από μικρά, από τη βάση τους, αν ξαναφυτρώσουν, ξανά το ίδιο. Ποτέ δε λές "έλα μωρέ δεν πειράζει, κλαδιά είναι κι αυτά". Είναι βαρίδια που θα εμποδίσουν το άνθισμα, το ξεπέταγμα και το μπουμπούκιασμα στο συνολικό επίπεδο.
Επίσης ξεριζώνεις και γύρω-γύρω τα ζιζάνια. Αυτά τα γαμ^%(*^)*να ζιζάνια που παραμονεύουν εκεί σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε στραβοπάτημα. Βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, γιατί το βλαστάρι είναι και Μανάρι, καλοαναθρεμμένο και όχι μαθημένο στα δύσκολα. Μέγα λάθος! Δυνάμωσε από νωρίς το βλαστό, βάλε το σε ελεγχόμενες δοκιμασίες, σε μικρο-δηληριάσεις (λέγεται και Μιθριδατισμός), για να γίνει από μόνο του ανθεκτικό στα παράσιτα, χωρίς το δικό σου φυτοφάρμακο. Εννοείται ότι ξέρω φίλο που έβαλε ανθρώπους-Malathion να ....πουν δυο λογάκια στα ζιζάνια της κόρης του κι έκτοτε δεν την ξαναενόχλησε κανείς. Αλλά γίνεται κι αυτό το πράμα συνέχεια;;;;;
Η απάντηση δε χωράει φιλοσοφία. ---Γίνεται! ---
Κάποιος μου είπε "ότι κι αν γίνει, ποτέ μην κουραστείς να μιλάς στα παιδιά σου, ποτέ μην κουραστείς να τους ακούς, να περιμένεις τη δική τους κουβέντα, ποτέ μην κουραστείς να τα περιβάλλεις με στοργή, αλλά όχι με ασφυξία". Είπαμε το έργο είναι δύσκολο. Όποιος δεν μπορεί, σαγιονάρα, σεζ-λονγκ και σταυρόλεξο στην πλαζ.
Αυτά που βλέπουμε (και πόσα ακόμα έχουμε να δούμε) στα παιδιά των ερχόμενων δεκαετιών αντανακλούν την πλήρη αποτυχία μας ως γονείς. Με απλά μαθηματικά, τα κάναμε σαν τα μούτρα μας! Μπάοκ ο αρκουδόγυφτος μπαμπάς, μπαοκάκι κι ο πιτσιρικάς που μπορεί και να μην ξέρει πώς παίζεται ένα παιχνίδι με κανόνες, ποινές, υπακοή στη σφυρίχτρα. Γιατί μήπως ξέρει ο μπαμπάς;;; Είπαμε ΜΠαοκ.
Φτύνει, βρίζει ο μπαμπάς;;;; Γιατί να είναι αλλιώς το παιδί;;; Ντύνεται σαν πόρνη η μαμά;; Γιατί να περιμένω άλλο από την κόρη;; Το Κατά μάνα κατά κύρη δε χαρακτηρίζει όλη την ιστορία μας;; Το μήλο που πέφτει;;; Κάτω από τη συκιά;;; (αν και κάτι έχουν δει τα μάτια μου!!!)
Κάτι πρέπει να κάνουμε για να μην τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας. Τι να μην τα βρούμε δηλαδή, (ο κόσμος το ΄χει τούμπανο), ο Γρηγορόπουλος από ποια οικογένεια βγήκε, πόόόόόσοι Γρηγορόπουλοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, τζάμπα μάγκες με τα λεφτά του μπαμπά, που δε διστάζουν ούτε μπροστά στον πιο τρελό κι αδίστακτο μπάτσο, πόσα παιδάκια από εύπορες οικογένειες, αντιγράφοντας την ξεφτιλισμένη ξιπασμένη συμπεριφορά των γονιών, με τα γκατζετάκια τους και τα κοινωνικά τους δίκτυα, μη γνωρίζοντας παραπάνω από 100 λέξεις ελληνικές ή και ξένες μαζί, ανταλάσσοντας κάθε βρωμιά που είδαν από τους γονείς τους, και αδιαφορώντας για το πώς βγαίνει το χρήμα, και τα οποία μόλις φτάσουν στη συγκεκριμένη ηλικία, με ή χωρίς πτυχίο, με απολυμένο "το γέρο ή τη γρια τους", γυρίζουν και λένε "Αααααα δε μου τα 'πατε αυτά!!" Και θα έχουν και δίκιο. Τους ευνουχίσαμε εν γνώσει μας, τους δώσαμε δήθεν εφόδια, φάε μάρκες τζιν και Prada και Gucci και Patty και Facebook και Vodafone και όλα, εκτός από ένα και μοναδικό αυτονόητα απαραίτητο στοιχείο: Νιο-νιό. Που το μυαλό δηλαδή υπάρχει, απλά εμείς έπρεπε να βάλουμε την ξύστρα και να το ξύσουμε. Εμείς όμως εκείνη την περίοδο ξύναμε τ' αρχ#&^%# μας και κοιτούσαμε τη διπλανή γκομενίτσα, που κι αυτή ήταν η κόρη κάποιου, που έξυνε κι εκείνος τα κτλ, κτλ, κτλ. Το μυαλό των παιδιών υπάρχει και είναι, ως πρωτογενής δομή, ίσως και καλύτερο από κάθε προηγούμενη γενιά. Εξελίσσεται από τη φύση, όχι σαν τα μοντέλα των αυτοκινήτων που φτιάχνονται πιο γρήγορα και μοντέρνα, αλλά χαλάνε πολύ πιο σύντομα,. Εξελίσσεται σαν κάτι που μαθαίνει από τα λάθη των προηγούμενων κι αυτό γίνεται υποσυνείδητα. Και για να βγει στη συνειδητότητα του παιδιού, αυτό που η βαθιά του κυτταρική σύσταση γνωρίζει, απαιτείται από εμάς ένα ακόμα μικρό εργαλείο: Η αγάπη.
Η αγάπη είναι εκείνη που φροντίζει για τη συναισθηματική και ψυχική ωρίμανση ενός παιδιού, που μπορεί να έχει IQ >180, αλλά είναι αισθηματικά ανώριμο, παιδάκι. Μπορεί να ξέρει να μπαινοβγαίνει από chatrooms και twitters, αλλά εκεί μες στην καρδούλα του έχει καρδιά μαρουλιού. Τρυφερούδι κι ας κάνει το μάγκα με την αργκό του Διαδικτύου και τα skate και τα parkour και τις κουκούλες. Εκεί πάσχει. Εκεί έχει έλλειμμα. Στην αγάπη που στερείται από εμάς, που παίζουμε τους αδιάφορους επαγγελματίες, τους προσηλωμένους στο σκοπό μας, στην κοινωνική μας επίδειξη και καταξίωση. Όταν θα σε μουτζώσει το παιδί σου, φώναξε την υποκριτική κοινωνία, που μέχρι τώρα σε θαύμαζε για τα γιωτ σου και τις βίλλες σου, να σε παρηγορήσει. Όταν σε παίρνει το ΕΚΑΒ τηλέφωνο ότι πάλι βρήκε το παιδί σου με υπερδοσολογία ναρκωτικών, αλλά σε καθησυχάζει λέγοντας σου ότι να μη στεναχωριέσαι, δε θα δώσει όνομα στην Αστυνομία. εσύ πάρε το εξιτήριο από το Νοσοκομείο, που θα λέει "αγνώστων λοιπών στοιχείων" και κοίτα το, μπας και καταλάβεις ποια είναι αυτά τα γαμημ&*^να άγνωστα στοιχεία, που προφανώς ξέχασες να δώσεις στο παιδί σου.
Ο αριθμός των προβληματικών παιδιών που μας περιτριγυρίζουν κάθε μέρα, με έλλειμμα αγάπης είναι όχι μόνο τρομακτικός, αλλά πάνω απ'όλα άγνωστος. Όλοι μας κοιτάμε του αλλουνού το παιδί και λέμε :"Καλά γονείς είναι αυτοί;;;" και ξαναβάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο. Πότε θα δει ο καθένας μας το δικό του το παιδί;; Πότε θα το ακούσει;; Πότε θα παλέψει με τις δικές του τις ανάγκες κι όχι με τις φοβίες, τα άγχη και τα σύνδρομα των γονιών του;; Πότε θα το αγαπήσει;;;;;
Όταν θα είναι αργά;;; Όταν θα γίνει ακόμα ένας Γρηγορόπουλος;;;; Χωρίς να είμαι σίγουρος, πιστεύω ότι μεγάλο ποσοστό των παιδιών που διαμαρτυρόντουσαν και διαδήλωναν και βιαιοπραγούσαν, όπως ακριβώς πριν λίγο στο Λονδίνο, δεν ήταν από συμπάθεια μόν. Προφανώς όλοι λυπήθηκαν/-καμε από το θάνατο ενός πιτσιρικά (θαρρείς ήταν ο μόνος, ο πρώτος η ο τελευταίος;;). Αυτό που μπήκε μέσα τους και τους διέλυσε όμως, φαντάζομαι ότι είναι επειδή "είδαν" στον Αλέξη τη δική του μοίρα, τα δικά τους προβλήματα, το δικό τους μέλλον. Αυτο το "θα μπορούσα να ήμουν εγώ" σημαίνει πολλά. Κι εγώ στερήθηκα αγάπη, κι εγώ δεν ξέρω με ποιον να τα βάλω, κι εγώ έχω απίστευτη ενέργεια κι επιθετικότητα μαζί, κι εμένα δε με καλύπτει τίποτα, κι εγώ είμαι χορτασμένος και σκασμένος απ΄όλα. Βρήκα μπροστά μου τον μπάτσο (το λάθος μπάτσο δυστυχώς) και εκτονώθηκα. Έτσι θα με σκοτώσουν κι εμένα;;; Σαν το σκυλί στο αμπέλι;; ή στο Τότεναμ;;
Κάποιος φταίει και δεν πιστεύω ότι είναι τα παιδιά. Το υλικό καλό/κακό αυτό είναι, ο σπόρος από εσένα προήλθε, τα γονίδια τα δικά σου έχει, τη δική σου τη μαγιά, ο σπόρος έγινε αλεύρι κι εσύ πρέπει να φτιάξεις σωστό φούρνο, με κατάλληλες συνθήκες, κατάλληλη θερμοκρασία και να το ψήσεις. Αν δε φουσκώσει, κάτι πήγε στραβά. Μήπως κωλοβάραγες όταν ήταν ακόμα μικρό κι έλεγες "έλα μωρέ δεν πειράζει, μικρό είναι ακόμα, δεν καταλαβαίνει, θα του τα πω μετά". Και ήρθε το μετά, και ο φούρνος δεν έκανε τη δουλειά του, άργησε, το ψωμί δεν ψήθηκε ποτέ, παρέμεινε ζυμάρι, σα λάσπη, άπλαστο, άψητο, άχρηστο, που δεν μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια. Μπορεί να υπάρχει δεύτερη ευκαιρία--αυτό έχει αποδείξει η ζωή--αλλά γιατί να χάνεις χρόνο;;;
Μην αφήσεις το παιδί σου ζυμάρι, βγάλ'το στην κωλοκοινωνία που ζεις ψημένο, να κάνει κρατς και να αναστενάζει η γειτονιά, να θαυμάζουν την ευωδιά του κι όταν χυμήξουν τα λιγούρια να πάνε να το φάνε, μπαίνεις μπροστά και λες σαν καλός φούρναρης: "Αυτό μάγκες δεν είναι για τη μάπα σας. Είναι για γερά δόντια και ακόμα πιο γερά στομάχια". Το βάζεις στη βιτρίνα, το καμαρώνεις και περιμένεις. Τι περιμένεις;;; Τον καλύτερο αγοραστή, τον καλύτερο πλειοδότη, τη ΝΑΣΑ, το ΜΙΤ, τη νύφη του κυρ-Τάσου του ζωέμπορα;;;; Μάλλον όχι.
Περιμένεις τη στιγμή που θα πραγματωθεί η μοίρα του, το ριζικό του, είτε αυτό είναι προδιαγεγραμμένο μέσα στην κόρα του είτε απλώς περιφέρεται μέσα στον κόσμο, σα φτερό που γυρίζει στους ανέμους.
Όπως και να 'χει, ακόμα και χρόνια μετά, δεκαετίες μετά, που εσύ θα έχεις λιώσει είτε στο κρεματόριο (καύση νεκρών--ο φούρναρης στο φούρνο του) ή σε κανα τάφο με σκουλήκια, πολλοί θα θυμούνται και θα λένε : "Θυμάστε εκείνον τον παλιο-#%&^κα ! Τι ψωμιά έβγαλε ο μπαγάσας". Και από την έμπνευση της μυρωδιάς και της γεύσης ενόςψωμιού, μπορεί να βγει άλλος φούρναρης και να κάνει την ίδια δουλειά κι αυτό να συνεχίζεται στο διηνεκές.
Έτσι μιλούν οι άνθρωποι για τον άνθρωπο. Αυτοί είναι που μιλούν για σένα.
Το νου μας στα παιδιά. Καταλάβετέ το!
Ποιες είναι όμως οι σκυτάλες, τα δακτυλίδια μιας διαδοχής που μιλάνε για σένα;;
Ένα ταξίδι μιλάει για σένα μετά θάνατον, ένα σπίτι, τέσσερα ντουβάρια, 2 γιωτ, 20 Μερσεντές, 500 πέρλες, 1000 ουγκιές χρυσό;;;;;;
Όχι μαϊστορές μου! Ούτε τα χρυσά κολιέ θα μιλήσουν για σας, ούτε οι μερσεντές σας, ούτε τα σκάφη και οι βιλάρες σας......Αυτά δεν έχουν στόμα να μιλάνε!
Στόμα (και ψυχή) έχουν τα παιδιά σας, οι άνθρωποι που μπορεί να βοηθήσατε ή και να σώσατε κάποια στιγμή, μπορεί να μιλήσουν για σας εγγόνια και δισέγγονα, ανήψια, τα παιδάκια της γειτονιάς, όσοι αγαπήσατε και έχουν το μέλλον μπροστά τους.
Μιλάνε τα δέντρα που φυτέψατε και από κλαδάκια έγιναν 20μετρα θηρία, που κάνουν σκιά στα εγγόνια των εγγονών σας και αυτά θα λένε "μπράβο σ' αυτόν που το σκέφτηκε!"
Τα έργα τέχνης που φτιάξατε και κοσμούν δωμάτια, περνώντας από χέρι σε χέρι και φτάνοντας στη 12 γενιά, η απάντηση σ'αυτόν που θα ρωτήσει "ποιος το έφτιαξε αυτό το τέλειο πράγμα;", θα είναι "κάποιος τρομερός προ-προ-προ-πάππους".
Αλλά ξαναγυρίζω στο αγκάθι μου. Τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των ανθρώπων. Η αποστολή είναι βαριά. Γονιός. Δεν μπορεί καθένας να σηκώσει τέτοιο σταυρό. Μα θα πεις "Έλα υπερβολές! Τόόόόόόόόσοι γίνονται γονείς κάθε δευτερόλεπτο, όλοι σταυρό κουβαλάνε;;;"
ΟΚ, κάποιοι θέλουν να αποποιηθούν των ευθυνών και να ανασηκώσουν τους ώμους λέγοντας "τόσο μπόρεσα, τόσο έκανα". Τσούκου! Δεν είναι έτσι. Αν δεν μπορείς, μην το κάνεις. Τι είναι το παιδάκι, οικοπεδάκι, το αγόρασες φτηνά κι όταν είδες ότι δεν μπορούσες να το οργώσεις, να το χτίσεις, να το αξιοποιήσεις τέλος πάντων, το αφήνεις στην τύχη του, να γεμίσει χόρτα και φίδια;;;
Όχι ψευτόμαγκα και απόβρασμα της νεόπλουτης κι άπλυτης νεοελληνικής κοινωνίας! Τα παιδιά είναι αυτά που θα μιλήσουν για σένα. Παρατάς τα πάντα, δουλειά, καρριέρες, σπίτια κι εργοστάσια και μιλάς μαζί τους, επεξεργάζεσαι το λογισμικό τους, φτιάχνεις antivirus και μπλοκάρεις spam και άλλες βρωμιές που καραδοκούν στο πέρασμά τους. Γίνεσαι θεματοφύλακας του μυαλού τους, παίζεις μαζί τους, όσο σε ζητάνε, όσο σε χρειάζονται. Αλλά κι όταν δε σε χρειάζονται φαινομενικά, είσαι πάλι εκεί, διακριτικά, παρατηρείς και περιμένεις εκείνη τη φωνούλα, την παιδική φωνούλα για βοήθεια, που όμως βγαίνει σα γκάρισμα από τα χείλη 48χρονου, "μπαμπά;;;;;". Κι εσύ αν και 76χρονος, διανοητικά ανάπηρος και ημιπληγικός προστρέχεις για συμπαράσταση, έμπρακτη ή ψυχική.
Τα παιδιά μας έχουν ανάγκες, είναι βλαστάρια ευαίσθητα σε κρύο και χιόνια. Θέλουν προστασία, θαλπωρή και στήριξη. Τα έχεις αρχικά σε θερμοκήπιο, με τις ράβδους στήριξης, μέχρι να πάρουν μπρος και μετά σε άλλοτε άλλο διάστημα, (στα 17;; στα 24;; στα 30;;) τα μεταφυτεύεις. Μην τα παρασιτέψεις όμως και βγουν έξω όταν έχει φύγει η Άνοιξη. Φυσικά απαιτείται και κλάδεμα. Κόβεις τα προβληματικά κλαδιά, τα τσακίζεις από μικρά, από τη βάση τους, αν ξαναφυτρώσουν, ξανά το ίδιο. Ποτέ δε λές "έλα μωρέ δεν πειράζει, κλαδιά είναι κι αυτά". Είναι βαρίδια που θα εμποδίσουν το άνθισμα, το ξεπέταγμα και το μπουμπούκιασμα στο συνολικό επίπεδο.
Επίσης ξεριζώνεις και γύρω-γύρω τα ζιζάνια. Αυτά τα γαμ^%(*^)*να ζιζάνια που παραμονεύουν εκεί σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε στραβοπάτημα. Βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, γιατί το βλαστάρι είναι και Μανάρι, καλοαναθρεμμένο και όχι μαθημένο στα δύσκολα. Μέγα λάθος! Δυνάμωσε από νωρίς το βλαστό, βάλε το σε ελεγχόμενες δοκιμασίες, σε μικρο-δηληριάσεις (λέγεται και Μιθριδατισμός), για να γίνει από μόνο του ανθεκτικό στα παράσιτα, χωρίς το δικό σου φυτοφάρμακο. Εννοείται ότι ξέρω φίλο που έβαλε ανθρώπους-Malathion να ....πουν δυο λογάκια στα ζιζάνια της κόρης του κι έκτοτε δεν την ξαναενόχλησε κανείς. Αλλά γίνεται κι αυτό το πράμα συνέχεια;;;;;
Η απάντηση δε χωράει φιλοσοφία. ---Γίνεται! ---
Κάποιος μου είπε "ότι κι αν γίνει, ποτέ μην κουραστείς να μιλάς στα παιδιά σου, ποτέ μην κουραστείς να τους ακούς, να περιμένεις τη δική τους κουβέντα, ποτέ μην κουραστείς να τα περιβάλλεις με στοργή, αλλά όχι με ασφυξία". Είπαμε το έργο είναι δύσκολο. Όποιος δεν μπορεί, σαγιονάρα, σεζ-λονγκ και σταυρόλεξο στην πλαζ.
Αυτά που βλέπουμε (και πόσα ακόμα έχουμε να δούμε) στα παιδιά των ερχόμενων δεκαετιών αντανακλούν την πλήρη αποτυχία μας ως γονείς. Με απλά μαθηματικά, τα κάναμε σαν τα μούτρα μας! Μπάοκ ο αρκουδόγυφτος μπαμπάς, μπαοκάκι κι ο πιτσιρικάς που μπορεί και να μην ξέρει πώς παίζεται ένα παιχνίδι με κανόνες, ποινές, υπακοή στη σφυρίχτρα. Γιατί μήπως ξέρει ο μπαμπάς;;; Είπαμε ΜΠαοκ.
Φτύνει, βρίζει ο μπαμπάς;;;; Γιατί να είναι αλλιώς το παιδί;;; Ντύνεται σαν πόρνη η μαμά;; Γιατί να περιμένω άλλο από την κόρη;; Το Κατά μάνα κατά κύρη δε χαρακτηρίζει όλη την ιστορία μας;; Το μήλο που πέφτει;;; Κάτω από τη συκιά;;; (αν και κάτι έχουν δει τα μάτια μου!!!)
Κάτι πρέπει να κάνουμε για να μην τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας. Τι να μην τα βρούμε δηλαδή, (ο κόσμος το ΄χει τούμπανο), ο Γρηγορόπουλος από ποια οικογένεια βγήκε, πόόόόόσοι Γρηγορόπουλοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, τζάμπα μάγκες με τα λεφτά του μπαμπά, που δε διστάζουν ούτε μπροστά στον πιο τρελό κι αδίστακτο μπάτσο, πόσα παιδάκια από εύπορες οικογένειες, αντιγράφοντας την ξεφτιλισμένη ξιπασμένη συμπεριφορά των γονιών, με τα γκατζετάκια τους και τα κοινωνικά τους δίκτυα, μη γνωρίζοντας παραπάνω από 100 λέξεις ελληνικές ή και ξένες μαζί, ανταλάσσοντας κάθε βρωμιά που είδαν από τους γονείς τους, και αδιαφορώντας για το πώς βγαίνει το χρήμα, και τα οποία μόλις φτάσουν στη συγκεκριμένη ηλικία, με ή χωρίς πτυχίο, με απολυμένο "το γέρο ή τη γρια τους", γυρίζουν και λένε "Αααααα δε μου τα 'πατε αυτά!!" Και θα έχουν και δίκιο. Τους ευνουχίσαμε εν γνώσει μας, τους δώσαμε δήθεν εφόδια, φάε μάρκες τζιν και Prada και Gucci και Patty και Facebook και Vodafone και όλα, εκτός από ένα και μοναδικό αυτονόητα απαραίτητο στοιχείο: Νιο-νιό. Που το μυαλό δηλαδή υπάρχει, απλά εμείς έπρεπε να βάλουμε την ξύστρα και να το ξύσουμε. Εμείς όμως εκείνη την περίοδο ξύναμε τ' αρχ#&^%# μας και κοιτούσαμε τη διπλανή γκομενίτσα, που κι αυτή ήταν η κόρη κάποιου, που έξυνε κι εκείνος τα κτλ, κτλ, κτλ. Το μυαλό των παιδιών υπάρχει και είναι, ως πρωτογενής δομή, ίσως και καλύτερο από κάθε προηγούμενη γενιά. Εξελίσσεται από τη φύση, όχι σαν τα μοντέλα των αυτοκινήτων που φτιάχνονται πιο γρήγορα και μοντέρνα, αλλά χαλάνε πολύ πιο σύντομα,. Εξελίσσεται σαν κάτι που μαθαίνει από τα λάθη των προηγούμενων κι αυτό γίνεται υποσυνείδητα. Και για να βγει στη συνειδητότητα του παιδιού, αυτό που η βαθιά του κυτταρική σύσταση γνωρίζει, απαιτείται από εμάς ένα ακόμα μικρό εργαλείο: Η αγάπη.
Η αγάπη είναι εκείνη που φροντίζει για τη συναισθηματική και ψυχική ωρίμανση ενός παιδιού, που μπορεί να έχει IQ >180, αλλά είναι αισθηματικά ανώριμο, παιδάκι. Μπορεί να ξέρει να μπαινοβγαίνει από chatrooms και twitters, αλλά εκεί μες στην καρδούλα του έχει καρδιά μαρουλιού. Τρυφερούδι κι ας κάνει το μάγκα με την αργκό του Διαδικτύου και τα skate και τα parkour και τις κουκούλες. Εκεί πάσχει. Εκεί έχει έλλειμμα. Στην αγάπη που στερείται από εμάς, που παίζουμε τους αδιάφορους επαγγελματίες, τους προσηλωμένους στο σκοπό μας, στην κοινωνική μας επίδειξη και καταξίωση. Όταν θα σε μουτζώσει το παιδί σου, φώναξε την υποκριτική κοινωνία, που μέχρι τώρα σε θαύμαζε για τα γιωτ σου και τις βίλλες σου, να σε παρηγορήσει. Όταν σε παίρνει το ΕΚΑΒ τηλέφωνο ότι πάλι βρήκε το παιδί σου με υπερδοσολογία ναρκωτικών, αλλά σε καθησυχάζει λέγοντας σου ότι να μη στεναχωριέσαι, δε θα δώσει όνομα στην Αστυνομία. εσύ πάρε το εξιτήριο από το Νοσοκομείο, που θα λέει "αγνώστων λοιπών στοιχείων" και κοίτα το, μπας και καταλάβεις ποια είναι αυτά τα γαμημ&*^να άγνωστα στοιχεία, που προφανώς ξέχασες να δώσεις στο παιδί σου.
Ο αριθμός των προβληματικών παιδιών που μας περιτριγυρίζουν κάθε μέρα, με έλλειμμα αγάπης είναι όχι μόνο τρομακτικός, αλλά πάνω απ'όλα άγνωστος. Όλοι μας κοιτάμε του αλλουνού το παιδί και λέμε :"Καλά γονείς είναι αυτοί;;;" και ξαναβάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο. Πότε θα δει ο καθένας μας το δικό του το παιδί;; Πότε θα το ακούσει;; Πότε θα παλέψει με τις δικές του τις ανάγκες κι όχι με τις φοβίες, τα άγχη και τα σύνδρομα των γονιών του;; Πότε θα το αγαπήσει;;;;;
Όταν θα είναι αργά;;; Όταν θα γίνει ακόμα ένας Γρηγορόπουλος;;;; Χωρίς να είμαι σίγουρος, πιστεύω ότι μεγάλο ποσοστό των παιδιών που διαμαρτυρόντουσαν και διαδήλωναν και βιαιοπραγούσαν, όπως ακριβώς πριν λίγο στο Λονδίνο, δεν ήταν από συμπάθεια μόν. Προφανώς όλοι λυπήθηκαν/-καμε από το θάνατο ενός πιτσιρικά (θαρρείς ήταν ο μόνος, ο πρώτος η ο τελευταίος;;). Αυτό που μπήκε μέσα τους και τους διέλυσε όμως, φαντάζομαι ότι είναι επειδή "είδαν" στον Αλέξη τη δική του μοίρα, τα δικά τους προβλήματα, το δικό τους μέλλον. Αυτο το "θα μπορούσα να ήμουν εγώ" σημαίνει πολλά. Κι εγώ στερήθηκα αγάπη, κι εγώ δεν ξέρω με ποιον να τα βάλω, κι εγώ έχω απίστευτη ενέργεια κι επιθετικότητα μαζί, κι εμένα δε με καλύπτει τίποτα, κι εγώ είμαι χορτασμένος και σκασμένος απ΄όλα. Βρήκα μπροστά μου τον μπάτσο (το λάθος μπάτσο δυστυχώς) και εκτονώθηκα. Έτσι θα με σκοτώσουν κι εμένα;;; Σαν το σκυλί στο αμπέλι;; ή στο Τότεναμ;;
Κάποιος φταίει και δεν πιστεύω ότι είναι τα παιδιά. Το υλικό καλό/κακό αυτό είναι, ο σπόρος από εσένα προήλθε, τα γονίδια τα δικά σου έχει, τη δική σου τη μαγιά, ο σπόρος έγινε αλεύρι κι εσύ πρέπει να φτιάξεις σωστό φούρνο, με κατάλληλες συνθήκες, κατάλληλη θερμοκρασία και να το ψήσεις. Αν δε φουσκώσει, κάτι πήγε στραβά. Μήπως κωλοβάραγες όταν ήταν ακόμα μικρό κι έλεγες "έλα μωρέ δεν πειράζει, μικρό είναι ακόμα, δεν καταλαβαίνει, θα του τα πω μετά". Και ήρθε το μετά, και ο φούρνος δεν έκανε τη δουλειά του, άργησε, το ψωμί δεν ψήθηκε ποτέ, παρέμεινε ζυμάρι, σα λάσπη, άπλαστο, άψητο, άχρηστο, που δεν μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια. Μπορεί να υπάρχει δεύτερη ευκαιρία--αυτό έχει αποδείξει η ζωή--αλλά γιατί να χάνεις χρόνο;;;
Μην αφήσεις το παιδί σου ζυμάρι, βγάλ'το στην κωλοκοινωνία που ζεις ψημένο, να κάνει κρατς και να αναστενάζει η γειτονιά, να θαυμάζουν την ευωδιά του κι όταν χυμήξουν τα λιγούρια να πάνε να το φάνε, μπαίνεις μπροστά και λες σαν καλός φούρναρης: "Αυτό μάγκες δεν είναι για τη μάπα σας. Είναι για γερά δόντια και ακόμα πιο γερά στομάχια". Το βάζεις στη βιτρίνα, το καμαρώνεις και περιμένεις. Τι περιμένεις;;; Τον καλύτερο αγοραστή, τον καλύτερο πλειοδότη, τη ΝΑΣΑ, το ΜΙΤ, τη νύφη του κυρ-Τάσου του ζωέμπορα;;;; Μάλλον όχι.
Περιμένεις τη στιγμή που θα πραγματωθεί η μοίρα του, το ριζικό του, είτε αυτό είναι προδιαγεγραμμένο μέσα στην κόρα του είτε απλώς περιφέρεται μέσα στον κόσμο, σα φτερό που γυρίζει στους ανέμους.
Όπως και να 'χει, ακόμα και χρόνια μετά, δεκαετίες μετά, που εσύ θα έχεις λιώσει είτε στο κρεματόριο (καύση νεκρών--ο φούρναρης στο φούρνο του) ή σε κανα τάφο με σκουλήκια, πολλοί θα θυμούνται και θα λένε : "Θυμάστε εκείνον τον παλιο-#%&^κα ! Τι ψωμιά έβγαλε ο μπαγάσας". Και από την έμπνευση της μυρωδιάς και της γεύσης ενόςψωμιού, μπορεί να βγει άλλος φούρναρης και να κάνει την ίδια δουλειά κι αυτό να συνεχίζεται στο διηνεκές.
Έτσι μιλούν οι άνθρωποι για τον άνθρωπο. Αυτοί είναι που μιλούν για σένα.
Το νου μας στα παιδιά. Καταλάβετέ το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου