Η ΠΕΙΝΑ

Η λογοτεχνική μου πρόταση για τις μέρες που διανύουμε δεν είναι καινούρια. Έρχεται από τα παλιά, συγκεκριμένα απ'το 1890. Είναι έργο ενός Νορβηγού συγγραφέα, που ξεκίνησε απ'τα χαμηλά, έφτασε στο Νόμπελ και τη διεθνή καταξίωση και ξανάπεσε στα χαμηλά, λόγω χιτλερικών πεποιθήσεων και πράξεων.

Η "Πείνα" είναι αυτοβιογραφικό έργο και αναφέρεται στην αρχική περίοδο του δημιουργού, που ψωμολυσσούσε κοιτώντας τ' άστρα. Αυτή είναι και όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του έργου. Ένας άνθρωπος που καθημερινά πασχίζει να καταπολεμήσει την ψυχική και πνευματική του κατάπτωση, που επέρχετια ολοένα και πιο καταστροφική, εξαιτίας των ανικανοποίητων σωματικών του αναγκών και ειδικότερα της μεγαλύτερης αυτών.

Άμα δεν έχεις να φας, τι τις θέλεις τις μεγάλες ιδέες;;;
Οι περιγραφές του είναι τόσο έντονες που οι κριτικοί λένε ότι ξεπέρασε κι αυτόν τον Ντοστογιέφσκι στο θέμα της "βιολογικής" μελέτης του φαινομένου. Η πείνα λοιπόν είναι μεγάλο εμπόδιο στην διανοητική ολοκλήρωση ενός ανθρώπου. Αυτό που είναι πασίγνωστο και οφθαλμοφανές για τους περισσότερους, αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού για τους διαννοούμενους. Πως να ψάξεις τα "μεγάλα" και τα "υπερκόσμια" με άδειο στομάχι; Ο βιοπορισμός γίνεται για τον ήρωα μια επίπονη διαδικασία, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Η μόνη του λύση, ο μόνος τρόπος που ξέρει για να βγάλει μια δεκάρα είναι δυστυχώς μόνο με το μυαλό του, καθώς είναι δημοσιογράφος, γραφιάς του παλιού καιρού. Άρα, για να βγάλει μάσα, πρέπει να δουλέψει ο εγκέφαλος, αλλά πως να δουλέψει ο εγκέφαλος χωρίς μάσα;;;;;;;

Το βιβλίο το ευχαριστήθηκα, καθώς όχι μόνο είναι εντυπωσιακά γλαφυρό και "ζωντανό", αν και ενός αιώνα έργο, αλλά γιατί τα διαχρονικά θέματα είναι απίστευτα επίκαιρα. Ποιος θα κάτσει σήμερα να δουλέψει τη γκλάβα του με πνευματικότητες και αηδίες, όταν το πιάτο του παιδιού του δεν έχει ούτε το αναγκαίο "ψωμοτύρι"; Θα μου πείτε "Έλα, υπερβάλλεις τώρα. Οι εποχές δεν είναι τόσο τραγικές". "Ίσως να αναφέρεστε στον πολύ-πολύ Δυτικο κόσμο" θα απαντούσα εγώ. Δεν πιστεύω να ξεχνάει κανείς, όσο χορτάτος και να 'ναι, τις τρομερές διαδηλώσεις πριν 1-2 χρόνια στην Αϊτή, στη Χιλή, στη Μοζαμβίκη, στην επαρχία της Ινδίας (που δε θυμάμαι τ' όνομά της), εκεί που ήταν οι παραγκουπόλεις δίπλα στις Πολυεθνικές, όλες αυτές ήταν διαδηλώσεις πείνας, για την υπερβολική αύξηση των τιμών των τροφίμων. Λόγω της αυξησης του πετρελαίου, είχαν πει, λόγω της αύξησης ζήτησης βιοαιθανόλης, λόγω της αυξημένης ζήτησης σιταριού απ' την Κίνα, που αλλάζει διατροφικές συνήθειες και διάφορες άλλες χαζοδικαιολογίες. Οι μηχανισμοί της "ελεγχόμενης πείνας" υπάρχουν για να συντηρούνται φυτοζωούμενοι οι τεράστιοι πληθυσμοί της υποΣαχάριας Αφρικής, της Κίνας και της Λατινικής Αμερικής (πλην Βενεζουέλας και Κολομβίας, που τις έχουμε ανάγκη για διαφορετικούς λόγους). Μπορείς άμα πεινάς να σκεφτείς ;; Και τι να σκεφτείς, θα μου πεις;;; Μα φυσικά να σκεφτείς γιατί να πεινάς;;; Γιατί να πεινάς όταν στη χώρα παράγεται το 90% των πόρων για την κάλυψη όλου του πληθυσμού, αλλά σιτίζεται ικανοποιητικά μόνο το 20% ;;; Γιατί να πεινάς και να βλέπεις τις πολυεθνικές τροφίμων να συσκευάζουν τα προϊόντα (σου) και να τα στέλνουν στις Δυτικές χώρες, ώστε να σαπίζουν στα ράφια ή ακόμα χειρότερα στους κάδους σκουπιδιών, μισοφαγωμένα;;;;
Δε θυμάμαι αν σας έχω προτείνει τον "Εφιάλτη του Δαρβίνου". Ένα ντοκυμαντέρ που σπάει κόκκαλα, αφού μεταξύ άλλων ασχολείται και με την πείνα του 20 αιώνα στην Αφρική. Πάντως όποιος δεν το έχει δει, να ψάξει επειγόντως, να το βρει και να το δει, να το ξαναδει και να το ξαναξαναδεί.

Η Πείνα λοιπόν είναι εμπόδιο, είναι ένστικτο αυτοσυντήρησης, αυτοαπασχόλησης, δε σε νοιάζει τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή, μόνο η ζωτική σου ανάγκη. Όποιος έχει νοιώσει πραγματική πείνα (εννοώ για πάνω από 5 ημέρες ασιτίας), προφανώς ΔΕ χρειάζεται να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Για όλους τους υπόλοιπους, είναι μια δοκιμή, μια πρόβα τζενεράλε για τη μεγάλη πρεμιέρα, που μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι..........

Κλείνω με μερικές λέξεις απ'το έργο:

.....Μπήκα στο βιβλιοπωλείο, βρήκα στο ευρετήριο τη διεύθυνση του πάστορα Λέβινσον και πήγα. "Αυτή τη φορά, είπα μέσα μου, τα πράγματα είναι σοβαρά! Όχι άλλες ανοησίες. Η συνείδησή σου είπες; Δε θέλω παιδιαρίσματα. Είσαι πολύ φτωχός για να έχεις συνείδηση. Πεινάς, έτσι δεν είναι; Ήρθες εδώ για μια πολύ σοβαρή και επείγουσα υπόθεση. Πρέπει όμως να σκύψεις το κεφάλι, να προφέρεις με δραματικό τρόπο τα λόγια σου. Δε θέλεις; Τότε σε παρατάω εδώ, ούτε βήμα παραπάνω, σε προειδοποιώ. Λοιπόν: βρίσκεσαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση, μάχεσαι με τις δυνάμεις του σκότους, κάθε βράδυ παλεύεις φρικτά με τεράστια σιωπηλά τέρατα κι αυτο είναι τρομακτικό! Πεινάς και διψάς, αλλά δεν έχεις τίποτα. Να που κατάντησες. Δεν έχεις, για να το πούμε έτσι, ούτε σταγόνα λάδι για τη λάμπα σου. Όμως πιστεύεις στη Θεία Χάρη, δεν έχεις χάσει ακόμα την πίστη σου! Ενώνεις τις παλάμες και παίρνεις μια έκφραση δαιμονισμένου, τόσο πολύ πιστεύεις στη Θεία Χάρη.




Υ.Σ. (Εν οίδα) Το απόγευμα, που ξερίζωνα κάτι αγριόχορτα στον κήπο, σκεφτόμουν: "Άραγε πόσες μέρες μπορείς να επιβιώσεις μόνο με βρασμένα χόρτα;;;" Κακό πράγμα η σκέψη!!