Ήταν απ'αυτά τα τραγούδια που 'λεγε ο Παππούς ο Μήτσος και που δεν τα καταλάβαινα. Μου 'μοιαζαν αντάρτικα, αλλά πιο διεθνιστικά. Τα 'λεγε και μασημένα, λόγω φαφουτίασης, που να βγάλω νόημα! Όταν το ξανάκουσα, ψιλοανατρίχιασα, γιατί μου ξαναθύμισε το μάταιο (;;) αγώνα του, τις ανεκπλήρωτες ελπίδες και τα ουτοπικά ιδανικά, που ξεσήκωσαν στρατιές και στρατιές. Τώρα τι σχέση έχει μ'όλα αυτά ο Μικρούτσικος, είναι μια άλλη ερώτηση, ας μη σταθούμε εκεί.
Τα αντάρτικα λοιπόν, με το Δημητρόφ, τον Ντάνεφ και άλλους "αντιφασίστες αρχηγούς" που με τον καιρό κι αυτοί απομυθοποιήθηκαν, οι αντίστοιχοι "πατερούληδες" των Βαλκανίων, που δεν είχαν λόγο όταν έπρεπε και τον είπαν όταν δεν έπρεπε.
Αυτά όμως που είναι διαχρονικά κι αιώνια είναι βεβαίως τα Μαύρα Κοράκια. Τα Αφεντικά, Οι Εργοδότες, οι Εργοστασιάρχες, οι Εφοπλιστές, Οι Μεγαλοδιαπλεκόμενοι. Όλοι όσοι είναι απέναντι στον "αθώο κι έντιμο εργάτη" (;;;;;). Πωςςςςς;;;;;; Η πάντα αμέτοχη, ανεύθυνη Εργατιά, πάντα περήφανη και τιμημένη, που όταν θα πάρει την καρέκλα θα ξεχάσει τα " περί εργασιακών δικαιωμάτων" και θα πιάσει την κουτάλα, όπως της είχαν τάξει......
Φτάνουν όμως οι κουτές αναλύσεις απ'τους "γέροντες" του 20ου αιώνα, όσο βρισκόμαστε στο βρεφικό ακόμα 21ο. Ακούστε το τραγούδι και αναπολείστε-όσοι μπορείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου