Γίνονται κι αλλού μάχες

Δεν είναι σπάνιο, μπροστά στα εξόφθαλμα και εκκωφαντικά πράγματα γύρω μας, να χάνονται στη λήθη στιγμές και άνθρωποι, σιωπηλοί, αλλά με μεγάλη υποδόρια ενέργεια, που θα άξιζε να δείχναμε λίγη παραπάνω προσοχή. Όχι μόνο για αυτούς τους ίδιους, αλλά μπορεί και τελείως εγωϊστικά μόνο για μας. Το κέρδος το δικό μας βλέποντας έναν αγώνα τεράστιο, μια μάχη ηρωϊκή από τύπους που ούτε σου πέρναγε απ΄το μυαλό ότι ήταν τέτοιοι. Για όσους δεν κατάλαβαν, δεν αναφέρομαι σε νίκες ή ήττες, ας προσπαθήσουμε να μη σκεφτούμε με παρόμοιους όρους.

Φυσικά μιλώ για τον αγώνα για την αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια. Τι δύσκολη λέξη. Σχεδόν απάνθρωπη. Γι' αυτό και θέλει τόση ανθρωπιά. Οι πιο πολλοί τη βλέπουν τόσο μακρινή, σαν τα νέφη του Μαγγελάνου, κάτι για να "μαστουρώνουν" οι ρομαντικοί. Ήταν όμως οι ρομαντικοί οι πιο μεγάλοι οραματιστές, και εν τέλει οι πιο πραγματιστές, αφού χάρη στα σχέδια τους εκπληρώθηκαν οι Μεγάλες Προσδοκίες, καθιερώνοντας την περιέργεια ως αρετή.

Επειδή είμαι έτοιμος να ξεφύγω στα αστέρια, καλύτερα να κατέβω στα βαθιά, στα έγκατα των ενστίκτων, ώστε να μιλήσω για αυτό που έχω να πω. Το φόβο του θανάτου και το ένστικτο αυτοσυντήρησης, την απώλεια και την ελπίδα. Τη μάχη που δίνει ένας καρκινοπαθής κάθε μέρα, γνωρίζοντας ή όχι τις διαστάσεις της νόσου.

Κάθε ένας από μας είναι ένας εν δυνάμει ασθενής. Αυτό που ακούγεται ως η "κακιά αρρώστεια"-Θαρρείς και υπάρχει και καλή αρρώστεια- τρομάζει, γιατί όλοι το 'χουμε μέσα μας και δεν το ξέρουμε. Δε θέλουμε να το ξέρουμε. Πρώτο πρόβλημα : η άρνηση. Ως λαός είμασταν και θα είμαστε αρνητικοί, προβληματικοί σε θέσεις και απόψεις, σχεδόν οφθαλμοφανείς. Έτσι και ως ασθενείς, δε θελουμε αυτό που μοιάζει στην αλήθεια, προτιμούμε το ομιλών ψέμα. Ας ακούγεται κι ας μην είναι.

Άρα, ανάμεσα στο συρφετό των αρνητών και των αιθεροβάμονων συμπατριωτών μας, φαντάζουν εξωγήινοι οι "άλλοι", οι "ρεαλιστές", "φυσικά και το ξέρω ότι έχω καρκίνο και θα το παλέψω". Δεν είναι, όπως είπα, η μάχη για να αγκιστρωθώ στη ζωή με κάθε τίμημα, αλλά κυρίως να μείνω ή να φύγω με αξιοπρέπεια. Αυτό που ορισμένοι γιατροί και νοσοκόμοι το λένε "ποιότητα ζωής". Το να μιλήσεις βέβαια και για "ποιότητα θανάτου", εκεί πια είσαι προχωρημένος. Άστο για το τέλος. Κυριολεξία και μεταφορά.

Ξεκινώ από την αξιοπρέπεια και την ποιότητα της μάχης. Μάχη απέναντι πρώτα απ' όλα στον εσωτερικό εχθρό, το φόβο, τη λιγοψυχία, την αρνητική ενέργεια, την απελπισία, που θα σου διαλύσει το ανοσοποιητικό και θα καταστρέψει κάθε ικανό οπλοστάσιο που έχεις. Τα Β-λεμφοκύτταρα. Τα CD 8+, τα CD4+. Μια υποομάδα που λέγεται NKC (Natural Killer Cells). Τι να πεις για το φονιά που 'χεις μέσα σου. Είσαι natural born killer, τελικά και δεν το 'ξερες! Αυτά κρατάν τα καρκινικά κύτταρα αδρανή, τα περιφρουρούν και σε κάθε ψυχολογική σου πτώση χαλαρώνουν και τα αφήνουν ελεύθερα να δράσουν.

Η μάχη συνεχίζεται με τους απ' έξω. Την προκατάληψη των "συγγενών και φίλων", τον οίκτο στα μάτια τους, την έλλειψη επαφής "μην τυχόν και κολλήσουν", την πλήρη αδυναμία να συμπάσχουν και την πλήρη ικανότητα να σε κάνουν "κομμάτια", δείχνοντας πως σε λυπούνται, μιλώντας θαρρείς έχεις κιόλας φύγει. Μετά έρχονται αρκετοί "ανθρωπιστές" ιατρονοσηλευτικοί επαγγελματίες: "Έχετε τρεις μήνες ζωή" "Που το 'μαθες ρε μεγάλε; Στο 'πε ο Λεφάκης;". Οι καθηγητάδες είναι οι χειρότεροι. Άμα τους πληρώσεις, στα δίνουν όλα. Νέες θεραπείες, δηλητήρια πλήρους ίασης, ακρωτηριαστικά χειρουργεία αμφιβόλου αποτελέσματος αλλά βέβαιας αμοιβής, συμπληρώματα αθανασίας και πολλαπλά φούμαρα, σαν να είμαι ντιπ ηλίθιος. Άμα δεν πάρουν φράγκο, είναι πιο αληθινοί μεν, σκληροί σαν παγόβουνα δε. "κάντε διαθήκη τώρα κι άστε με ήσυχο, μπας και τσιμπήσω από κάναν άλλο".

Για τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω-γύρω και ανασαίνουν αυτήν την αγωνία του, υπάρχουν οι "καλοί", οι "κακοί" και οι "αδιάφοροι". Έχω ένα στίχο που θυμάμαι για κάποιον ασθενή όταν τους βλέπει όλους αυτούς:

"Κάπου μέσα στη γωνία, σε μια δροσερή ανία,

ζω εδώ και μήνες, με καλώδια και σωλήνες.

Είναι αυτοί που με βαριούνται, ειν' κι αυτοί που με λυπούνται

όλοι πάντως με φροντίζουν κι από μέσα τους με βρίζουν."

Κάποια στιγμή, τέλος πάντων, ξαναρχίζει η μάχη. Στην πραγματικότητα, είναι μάχη σώμα με σώμα, με το δικό σου ή κάποιο ξένο, του συντρόφου σου, του πραγματικού σου φίλου, που θα κάνει αυτόν τον "ανταρτοπόλεμο" λίγο πιο εύκολο. Θα σε βοηθήσει να κουμαντάρεις τον τρόμο και τους εφιάλτες μιας ατελείωτης νύχτας, λέγοντας σου ανέκδοτα ή κάνοντας σχέδια για ταξίδια που πιθανόν δε θα γίνουν, αλλά σου τα περιγράφει σαν να τα βλέπεις ήδη. Είναι αυτός που θα σου πει : "Πιές ρε κεφάλα και λίγο πράσινο τσάϊ ή σπιρουλίνα, μπας και σκοτώσεις καμμιά μετάσταση", αλλά κρυφά σου δίνει και κανα τσιγάρο, έτσι για το δρόμο.......

Στη δική μου ρουτίνα, όσο μπορώ προσπαθώ, να δίνω αυτά τα πράγματα σε γνωστούς και αγνώστους. Την κουβέντα πριν από ένα τσάϊ, το γέλιο και το σαρκασμό των συμπεριφορών μας, τα φαρμάκια και τα παυσίπονα, για στιγμές νύστας χωρίς πόνο και άγχος θανάτου, μία λέξη θάρρους, μια ματιά "είμαι εδώ και σε ακούω, χωρίς να περιμένω λεφτά", την ελπίδα "στα καινούρια που μπορείς να προλάβεις εάν αντέξεις λίγο ακόμα". Τι κερδίζω εγώ από αυτά;; Μια κουβέντα με τη Μιλάντα, ή το Γιώργο, τον Παύλο και βγαίνω πιο γεμάτος, πιστεύω ότι και εγώ θα τα κατάφερνα, όταν και αν έρθει η δική μου σειρά. Διαβάζω σε ιστολόγια (από τα πιο αγαπημένα http://patientdave.blogspot.com ) ξένες μάχες, με άλλα πυρομαχικά, ίδια όμως ψυχή και κότσια μέχρι τέλους....

Κι αφού το 'φερε και η κουβέντα. Τι τέλος άραγε φαντάζεται κανείς για τη δική του κατάληξη και βέβαια ΠΟΙΟΣ θα του το προσφέρει! Διότι κάποτε θα το δεις μπροστά, σαν βεγγαλικό, σαν

ατομική έκρηξη, περιμένοντας το ωστικό κύμα, το πύρινο κύμα, δεν ξέρω...

Όχι κύριε. Θα αποχαιρετήσω την Αλεξάνδρεια που χάνω, με μια υπόκλιση, με ένα ατουταλέρ έστω, αλλά όχι με την τελευταία χημειοθεραπεία στο χέρι, πεσμένος μέσα στην τουαλέτα, να φωνάζουν οι γύρω "Σώστε τον καλέ". Ω ρε μάγκα ξεφτίλα!! Κάλλιο με ένεση καλίου (αφού η φοβερή ιδέα του να πεθάνεις μέσα στο καμίνι με τα πλαστά χαρτονομίσματα ή στην υψικάμινο με τα ναρκωτικά παραμένει ουτοπία) παρά με μπόλικη "φροντίδα" και περιτύλιγμα κέρδους φαρμακοβιομηχανίας. Φτάνουμε λοιπόν στο ΠΟΙΟΣ. Εσύ ή εγώ;; Εάν εσύ, πότε;; Όποτε στο πω ή όποτε βρεθείς εύκαιρος; Το δεύτερο-πιο πιθανό-σενάριο είναι η πραγματική Τρομοκρατία της Παρηγορητικής Φροντίδας. Άλλη βαρύγδουπη κουβέντα. Η θεία Παρηγοριά, που 'λεγε κι ο Παϊσιος. Είναι ευθανασία, είναι αυτοκτονία με βοήθεια, είναι άρση υποστήριξης (τι χαζός όρος), μπας και είναι συνοικέσιο με τον Άγιο Πέτρο, ραντεβού στα τυφλά με τον Εωσφόρο, ή μια μικρή ώθηση στο πέταγμα, που κάθε σωστός γλάρος δίνει στα μικρά του;;;;;;

Ό,τι και να 'ναι, είναι χέσε μέσα. Άκου ποιότητα στο θάνατο, τι καθόμαστε και λέμε; Δηλαδή σαν τις καραμελίτσες που σου δίνουν οι αεροσυνοδοί πριν την απογείωση; "Εμένα κούκλα δε βουλώνουν τα αυτιά, άλλο θέλει ξεβούλωμα, Θέλεις;;; " να πω και τέλος...

Κάπως έτσι, η μάχη κόβεται στη μέση, μάλλον δεν τελειώνει ποτέ.

Κι όπως λέει ένας στίχος :

" Και σας βλέπω από πάνω, με μια πίκρα παραπάνω"

ή ένας άλλος:

"Και σας βλέπω από πάνω, μα δεν κρατώ κακία,

που τ' άκουσες να δικάζεται, του ανθρώπου η μαλακία;;"