Δες τι μάθαμε και σήμερα.
Τη μουσική για το θέμα που συνοδεύει την έναρξη σχεδόν στο 100% των τσίρκων, η γνωστή μελωδία.....
Την έγραψε κάποιος Τσέχος Συνθέτης, ονόματι Julius Fucik, το 1897. Η σύνθεση ονομάστηκε "Entrance of the Gladiators" . Ο τύπος ήταν διευθυντής της στρατιωτικής μπάντας στον αυστρο-ουγγρικό Στρατό.
Για είσοδο των μονομάχων ήταν βέβαια κάπως χαρούμενη και τραλαλό-τραλαλί. Αλλά ίσως και με τον καιρό να το συνηθίσαμε τόσο, που ακούγοντας το , βλέπουμε μόνο κλόουν κι όχι μονομάχους.
Πότε να το άκουσα πρώτη φορά; Δε θα ήμουν 6-7 χρ, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, σίγουρα . Πολύ χαρούμενη μελωδία, ανεβαστικη, τότε πηγαίναμε και στο τσίρκο, κάτι εξαιρετικό.
Αν βέβαια ρωτούσαν τότε τον Fucik, γαμάτο αρχηγό στρατιωτικής μπάντας, με μαρς κι εμβατήρια και κουστούμια στις παρελάσεις, με μετάλλια και τιμές, περηφάνεια και καμάρι,....
"Μεγάλε; Να βάλουμε το κομματάκι για να μπαίνουν οι κλόουν και οι γελωτοποιοί, σε μια σκηνή με άμμο και να γελάνε κάτι μυξιαρικα; Τι λες;"
Μπορείτε να φανταστείτε, τι θα απαντούσε;;;
Και η ερώτηση που ακολουθεί τελείως φυσικά: ποιο κωλοπαιδο το έκανε; Ποια κουφάλα κατάφερε (σίγουρα μετά το θάνατο του Fucik!) να ξεφτιλισει ένα κομμάτι και κατ'επέκταση το συνθέτη .
Αλλά αν δούμε το θετικό μέσα στο (ας το πούμε) αρνητικό, θα λέγαμε: μ'αυτον τον τρόπο δισεκατομμύρια ανθρώπων ακούνε τη μουσική αυτή και τη συνδέουν με όμορφα πράγματα κι όχι πολεμικές μπάντες κι εμβατήρια. Έμαθαν τη μουσική, που στη αντίθετη περίπτωση, άντε να την ηξεραν καμία 50αρια στρατηγοί κι αξιωματικοί. Ταξίδεψε όλον το πλανήτη, με τσίρκα και γιορτές κι όλοι ακούνε τη μελωδία του, που ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δε θα το φανταζόταν ο Fucik αυτό.
Βέβαια, αν θέλουμε να δούμε το αρνητικό στο (ας το πούμε ) θετικό, for the sake of argument, από αυτούς που ξέρουν κι έχουν ακούσει τη μελωδία και το κομμάτι, ανάθεμα αν πάνω από το 5-10% ξέρουν ότι το συνέθεσε κάποιος Fucik, καλή ώρα όπως εγώ.
Άρα; Η Τέχνη είναι κάτι σα σκυτάλη, που σου τη δίνει κάποιος, εσύ την παίρνεις την κουβαλάς για να την παραδώσεις κι ούτε καρφί σου καίγεται, ποιος ήταν αυτός που αρχικά σου την έδωσε στο χέρι και τι σκοπό είχε να κάνει με τη σκυτάλη αυτή.
Τα πράγματα στις ζωές παίρνουν ένα δρόμο (ή και δύο) χωρίς να ελέγχονται από κάτι. Αυτόνομα, τυχαία, αυτοκατευθυνόμενα. Τουλάχιστον έτσι είναι ωραίο να νομίζουμε.
Καημένε Fucik. Μπράβο σου, πάντως. Έγραψες και γαμω τα αστεία κομμάτια, όντας σοβαρός στρατιωτικός. Η παραδοξότητα της δολοφονικής ανθρωπότητας πάνω σε μια κόκκινη μύτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου