Σκόρπια λόγια

 Mein Leben in Ruinen.

Να έβλεπα τη θάλασσα. Ή το βουνό.

Σαν να τελείωσαν όλα, νομίζω. Ξανά. Κι αρχίζουν πάλι όλα. Deja.

Άσπρο μαύρο έχω μέσα μου. Θα γυρίσω πίσω, το βλέπω. 

Προχωράει, είτε έτσι είτε αλλιώς. Ρει και αεί. 

Αν μπορούσα θα έγραφα ένα βιβλίο, μια στραβή αυτοβιογραφία. Όχι αστεία, γελοία και τραγική. 

Μου αρέσει όμως, που κοιτάω τα χάλια μου στον καθρέφτη. Δεν είναι καθόλου καταφρόνηση. 

Οι λίμνες είναι πιο γήινες, πιο προσιτές, πιο ανθρώπινες από τις θάλασσες, γιατί τελειώνουν κάπου. Ορατά.

Θα προσπαθήσω πάλι για τα παιδιά. Να μην τους προδώσω. 

Είχα κάποτε κάτι;

Το θέλω έχει πεθάνει για πολλούς ανθρώπους, ίσως τους περισσότερους στον πλανήτη. 

Ένας Whistleblower δεν πεθαίνει στο κρεβάτι του. 

Δεν είμαι έτοιμος να δουλέψω πάλι. Προτιμώ να ψάξω να βρω κανέναν για να τζαμάρω με τα τρία ακορντεόν μου και το μπάσο.

Σήμερα διάβασα κάπου "μη βιάζεστε να αθωώσετε τους γονείς σας".

Λες να έμεινα με το Μουτζούρη και να μην το κατάλαβα; Δεν καταλαβαίνω τίποτα!