Das Vorbild.
όλη μου τη ζωή μέχρι σήμερα προσπαθούσα να διατηρώ πρότυπα. Θετικά κι αρνητικά. Αρχικά τα έψαχνα έξω από εμένα, κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να παίξω εγώ πλέον το πρότυπο για κάποιους άλλους. Στα παιδιά μου, ήδη από την ηλικία των πρώτων μηνών, δεν έφτανε μόνο να τους λέω τι να κάνουν και τι όχι (εκείνο το απαίσιο "ΜΗ!!"), έπρεπε να με βλέπουν πώς το κάνω εγώ, πώς συμπεριφέρομαι, γενικά όλη τη γλώσσα σώματος, όλες εκείνες τις κινήσεις, που σαν παιδιά όλοι μας μαϊμουδίσαμε. Σ'αυτό επέμεινα παρα πολύ, ήμουν μέχρι υστερίας αυστηρός με τον εαυτό μου, να μην είμαι μια αντίφαση, άλλα να τους λέω και άλλα να βλέπουν, άλλα να εισπράττουν από μένα. Πιστεύω ότι τα πήγα καλά μέχρι το σημείο που μου επέτρεψαν. Ακόμα όμως και από δω που είμαι, παλεύω, σκίζομαι, είτε δια τηλεφώνου, είτε δια ζώσης, να συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, να δίνω ένα θετικό πρότυπο, ένα στίγμα, ένα φάρο, σε όποιον θέλει να το χρησιμοποιήσει ως προσανατολισμό ή "ασφαλή ελλιμενισμό".
Εγώ δεν είχα την τύχη να έχω πολλά θετικά πρότυπα. Έλεγα για χρόνια στον εαυτό μου, "δεν πειράζει, το αρνητικό πρότυπο, το παράδειγμα προς αποφυγήν είναι το ίδιο χρήσιμο, όπως και το παράδειγμα προς μίμηση". Όταν είχα τύχη κι έβλεπα μπροστά μου κάτι θετικό, το ψιλοθεοποιούσα.....
Δεν το θέλω αυτό από κανέναν. Τα πρότυπα, είναι απλώς μια γραμμή στο δρόμο, ένας μίτος, που μπορείς να ακολουθήσεις, μέχρι να καταλάβεις ποιος είναι ο δικός σου δρόμος.
Για τα παιδιά μου, και για όλα τα παιδιά του κόσμου, για όλους που μας συναντάνε, που μας βλέπουν, που μας ακούνε.
Στοιχείο δεύτερο. Τι πιο απλό και καθημερινό από μια σωστή κυκλοφοριακή αγωγή;; Είτε πεζός είτε ποδηλάτης είτε οδηγός μηχανής είτε οδηγός αυτοκινήτου, η παιδεία μας αντανακλά πάνω στο τιμόνι και συγκεκριμένα στην πειθαρχία των κανόνων, συγκεκριμένα σε φανάρια ή πινακίδες. Και στην Ελλάδα που ήμουν, προσπαθούσα να είμαι τυπικός μέχρι βλακείας. Ο φίλος μου ο Δημήτρης μου έλεγε όταν περίμενα σα βλάκας, σε παντελώς άδειο δρόμο, να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς. "άντε περπάτα, ούτε οι Γερμανοί δεν περιμένουν το πράσινο, εφόσον είναι άδειος ο δρόμος" έλεγε. Εγώ πάντως περίμενα κι έλεγα ότι η πειθαρχία είναι πάντα εσωτερική. Όντως εδώ πέρα, είναι αυτονόητο. Καμιά φορά με κοιτούσαν οι Έλληνες συνάδελφοι και βλέποντας το κόκκινο, χωρίς να περνάει αμάξι, με ρωτούσαν συνωμοτικά "να το κάνουμε ελληνικά;;" Σπάνια και για να μην είμαι και ο Μ!%$#@^ας της υπόθεσης, περνούσα κι εγώ. Σιγά τα ωά, θα μου πείτε και δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Παρανομία ασήμαντων στιγμών χωρίς συνέπειες, όταν δίπλα σου "χτυπάει" ο άλλος ό,τι ναρκωτικό του πέσει και παραδίπλα στα πολυτελή κτίρια ξεπλένουν ό,τι ναρκοδόλλαρο και σωματοδόλλαρο υπάρχει και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Έλα μου όμως που στα μικρά πράγματα κρύβεται η αλήθεια για τους μικρούς. Τα μεγάλα δε μας αφορούν, απλά υπονούνται.
Ξανά πίσω στα φανάρια. Εδώ σε μερικές συνοικίες και πόλεις, ακριβώς κάτω από το Γρηγοροσταμάτη βάζουν συχνά μια πινακίδα "Nur bei Grün-den Kindern ein Vorbild". Και το βρίσκω πολύ σωστό. Παρασκευή 2 Αυγούστου, μετά από μια τρελά ζεστή μέρα 37 βαθμών στην κεφάλα μου, πολύ πήγαινέλα σε Εφορίες, μεταφραστικά γραφεία, καταστήματα και γραφεία αυτοκινήτων, καταλήγω στην Brentano Freibad για δροσιά, βουτιές και οφθαλμολαγνεία. Φεύγοντας κατά τις 8 παρά, είμαι στο φανάρι ακριβώς απέναντι από το U-Bahn. Δίπλα μου μια κυρία με καροτσάκι. Σ'αυτό το φανάρι εγώ πάντα περιμένω, ενώ όλοι γύρω μου περνάνε γιατί από μακριά φαίνεται ότι τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα και μπορείς να περάσεις σχετικά ασφαλώς. Πιάνει το μάτι μου το τραίνο που έρχεται κι ενώ δε βιάζομαι, δεν έχω κάποια δουλειά, λέω "άντε να μη το χάσω, να περάσω έτσι, για να το προλάβω".........
Κι ακριβώς την ώρα που περνάω, απέναντι στέκει ο τυπικός Γερμανός με τη γυναίκα του, 70άρης με τη μουστάκα του τη γυριστή και μου λέει με ευγενικό ύφος "Müssen wir einen Vorbild setzen! Vorne dem kind!!" και δείχνει το καρότσι.
Μαχαιριά στην καρδιά!!! Κλωτσιά σε σπασμένο κόκκαλο!!!!! 6 κιλά αλάτι σε ανοιχτή πληγή!!!!!!
Σήκωσα τους ώμους, δεν μπόρεσα να πω κουβέντα, έδειξα σα βλάκας το τρένο κι έφυγα.
Αρχικά δεν το κατάλαβα, αλλά σταδιακά άρχισε να με επηρεάζει, να με ενοχλεί κάτι.
Μετά μία ώρα και μέχρι που κοιμήθηκα, ήμουν ΧΑΛΙΑ!!!! Τραγικός, λέω!! Το σκεφτόμουν συνέχεια. όλο το βράδυ στριφογυρνούσα, μια στιγμή αρκεί τελικά, έλεγα. Δεν πα να προσπαθείς 365Τ/24Η/60Μ ένα δευτερόλεπτο αρκεί, να χύσεις το γάλα από τον κουβά, να γκρεμίσεις αυτό που εσωτερικά και ψυχικά έχτιζες.
Σιγά τα ωά, θα ξαναπείτε. Τώρα όμως θα μου επιτρέψετε να μη συμφωνήσω. Δεν είναι έτσι.
Οι μέρες μου εδώ δεν είναι για πλάκα, για χαβαλέ, η κάθε μου στιγμή είναι διαρκής εξάσκηση αυτοπειθαρχίας, αυτοελέγχου και μιας αέναης προσπάθειας συνέπειας κι αξιοπιστίας. Δεν έφυγα ως γενίτσαρος, παραμένω Έλληνας καμαρωτός (θα μπορούσε και καμαρώτος, εφόσον τελώ στα υπηρεσίας των γηγενών), αλλά πρέπει πρωτίστως να αποδεικνύω στον εαυτό μου και μετά στους απογόνους, ακόμα κι όταν δε με βλέπουν, ότι κρατώ αρχές. Από τις μικρές,
τις αστείες για πολλούς, μέχρι τις μεγάλες.......(Κατά πόσον άνθρωπος που επισκέπτεται διάφορα Freudenhäuser μπορεί να λειτουργεί nach Prinzipien, είναι μια άλλη πικρή, αλλά ανθρώπινη ιστορία.)
Στον εαυτό μου, (και στα παιδιά μου) από τότε κυρίως που ήρθα λέω: "Ό,τι λες, να το κάνεις. Ό,τι κάνεις, ζύγισε αν πρέπει να το πεις" είναι το δικό μου motto, δεν είναι κλεμμένο, είναι η στάση μου, η στάση μου στη ζωή, η στάση μου στο φανάρι, σε αντίθεση με το γερμανικό : "Tue etwas gut und red darüber".
Η θεία μου η Μαίρη στο Μόναχο, μου έλεγε παλιά ότι πάντα ήμουν αυστηρός με τον εαυτό μου, από 10χρονο που με θυμάται. Το ότι το
αναγνωρίζω, βοήθησε να μη γίνω υστερικο/υποχονδριο/νευρωτικο/συμπλεγματικο/τελειομανιο/ψυχοκαταθλιπτικός, υποθέτω (όχι ακόμα, ή τουλάχιστον χωρίς να χρειάζομαι ακόμα νοσηλεία!!)
Ο παππούς πάντως με το δίκιο που είχε, μου χάλασε την υπόλοιπη μέρα. Την επόμενη το είχα ξεπεράσει, βοήθησε και η εκφόρτιση με τα όνειρα και συνεχίζω.
Την κίτρινη κάρτα που έφαγα όμως θα τη θυμάμαι. Μάλλον θα πέσουν κι άλλες, ich kann mir es vorstellen.
Σημαντικό είναι να αποφύγουμε την κόκκινη, που μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας, γιατί μετά....τέρμα! Τιμωρία στον πάγκο, δεν ξαναέχει αγώνα, μετά μόνο η Αφρική μας σώζει και μπορεί να μας ξεπλύνει.
