Ο Makbeth ιστορικά διαχρονικός, αλλά στη σωστή διάσταση;;;;

Βράδυ με θέατρο. die dramatische Bühne και επί σκηνής να παίζει ο Μάκβεθ, σε γιαπωνέζικο σκηνικό. Λίγο από επτά σαμουράι και Ραν, μπόλικος γερμανικός εξπρεσιονισμός, βοηθάνε και οι εμπειρίες του παρελθόντος χρόνου, να και το αίμα, να και η εκδίκηση, να και η τρέλα......
 Σαίξπηρ τεράστιος, εμπνευσμένος από ζωντανά, τρέχοντα πολεμικά δρώμενα, γύρω του, σκωτίες και τα ρέστα. Η διαχρονικότητα του εγγυημένη. Βλέποντας τον όμως στο γερμανικό κάτι με προβλημάτισε. Ίσως η άγρια εκφορά του λόγου, ξύπνησε μίση, ιμπεριαλισμούς και τη σκληρή μας φύση. Μας τρομάζουν αυτά τα έργα, μας δείχνουν ότι αυτό που έγινε θα ξαναγίνει, θα επαναλαμβάνεται με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Οι γυναίκες θα διψάνε για την εξουσία ...των αντρών τους, οι άντρες θα δαγκώνουν τις σάρκες των άλλων, το αίμα θα ποτίζει το είναι τους και τα στέμματα και οι θρόνοι καταδικασμένοι να αλλάζουν κεφάλια και κορμιά, που πέφτουν σαν τα κοτόπουλα.
Εντυπωσιακό βράδυ, κυριολεκτικά sommernachtsträume. Πέρασα καλά, ζόρικες οι μεταφράσεις/μεταφορές, θέλουν πολύ "αίμα", πολύ μαστοριά και οι Γερμανοί από Handwerkmeisterschaft δεν έχουν όμοιο.......
Τι μου άρεσε από αυτά που άκουσα. η σκηνή του φόνου του βασιλιά


Ich wage alles, was dem Menschen ziemt.

Wer mehr wagt, der ist keiner.


Ist das ein Dolch, was ich vor mir erblicke,

Der Griff mir zugekehrt? Komm, laß dich packen.

Τι τέρατα κρύβουμε μέσα μας, πίσω από τις ωραίες και ήρεμες ζωές μας. Κάτι ξέρουν και οι απανταχού ναζιστές/χρυσαυγίτες/μελανοχίτωνες/μισαλλόδοξοι γενικά.