Κατά βάθος, είμεθα άνθρωποι λαϊκοί, πώς να το κάνομε; Τα ακαδημαϊκά αισθήματα μας πέρασαν ξώφαλτσα, μας είδαν, τα είδαμε, άντε γεια. Η γλώσσα μας ολίγη από καθαρεύουσα, να μην ξεχνάμε και τους προγόνους, αλλά κυρίως γεμάτη λαϊκή θυμοσοφία. Μας αρέσουν τα τσιτάτα, οι παροιμίες, η λαϊκή γνώση από παραδόσεις και ωραίες γραφικές ιστορίες, κοινώς τα παραμύθια.....
Το μυαλό μας έχει πολλά σκοινιά, που όσα και να κοπούν κάτι κρατάει τη λογική. Είναι η λεγόμενη διαπλοκή των σκοινιών της λογικής (;;!!). Έλα όμως που "τα χέρια είναι σκοινιά και τα κορμιά καράβια, κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά, μένει η καρδιά του άδεια". Εγώ ακόμα κρατάω κάποια σκοινιά άθικτα, λέω κρατιέμαι, δε θα τρελαθώ, έχω αντοχές. Αλλά "οι αντοχές γίναν κλωστές, πόσο να αντέξουν, σπάσαν κι αυτές". Οπότε ξαναγυρνάμε στη λαϊκή μας καταγωγή, η οποία προφανώς θα μας γλυτώσει από όποια πνευματική κατρακύλα.
Είμεθα λαϊκοί, και μας αρέσει να μιλάμε με στίχους τραγουδιών. Έχουν την απαραίτητη δόση ρεαλισμού, τρίφτηκαν στο χρόνο, άντεξαν και συνεχίζουν ακόμα. Τα κουρέλια μας κουβαλούμε και την πραμάτεια μας παινεύουμε. Οι κουβέντες μας κατηγορούνται ως απλοϊκές, λόγια καφενείου, αλλά αυτά ξέρουμε, αυτά λέμε, με αυτά θα πορευτούμε. "Ναι, Μαντάμ Μέρκελ" και Μανταμίτσα να σε λέγαμε, δε θα μας πείραζε, διότι κάθετι λαϊκόν είναι και διαχρονικό, έχει ζωμό αιώνων. Μέλανα ζωμό, μαύρο σαν τις ψυχές των βαρβάρων, που δεν μπορούν να μας κουνιούνται με τους τίτλους, τις περγαμηνές τους, τα γαλαζοαίματα παιδοφιλικά ένστικτά τους, αλλά πάντα πακετάκι με ένα διδακτορικό.
Η δική μας λαϊκή μεσαία τάξη, με μπαμπά περβολάρη και μαμά καθαρίστρια στις σκάλες του ΙΚΑ, έβγαλε διαμάντια παιδιά, η μεγάλη φτωχομάνα ανέδειξε γενιές πατριωτών, λαϊκών, γνήσιων και ουχί γιαλαντζί. "Τα δικά μας τα παιδιά" είναι και του λιμανιού και δη του σαλονιού. Καιεπιπλέον για να μην ξεχνιόμαστε, εμείς η μεσαία τάξη "είμεθα και η μόνη τάξη, με έντιμη συνείδηση εθνική, παρασυρόμενη όμως από τις άλλες τάξεις, στα νοήματα και στις πράξεις, δίνουμε χροιά πολιτική". Και εφόσον δεν βρισκόμαστε άλλο στην τάξη, να μας μαλώνει ο κάθε δάσκαλος, καταργήθηκε και η βίτσα, έχουμε κάθε δίκαιο να απλώσουμε το λαϊκό μας αίσθημα, που κάποιοι το κατηγορούν δεκαετίες ως λαϊκισμό και να αφεθούμε στην τροχιά μιας κατηφόρας, που τάχα μας φρέναρε η ευρωπαϊκή μας πορεία. Αλλά είπαμε, είμεθα λαϊκοί άνθρωποι, τα σχήματα και οι μορφές μας φέρνουν αλλεργία, δεν μπαίνουμε σε πλαίσια, σε κορνίζες, σε προγράμματα και συμβάσεις, λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Όχι ναι μεν αλλά.....Με θέλεις κύριε (ή κυρία μου) έτσι όπως είμαι, τεμπέλης, λιγδιάρης και φτωχομπινές, εν τάξει! Δε με θες, πάλι εν τάξει! Αλλά πες το από την αρχή, όχι σε θέλω, αλλά λίγο προς το πιο ευρωπαϊκό, προς το πιο καλλιεργημένο, "να μας ξυρίσουν και το μουστάκι δηλαδή;;;". Εεε αυτό πάει πολύ!!! Να τη βράσω και την Ένωση και την Ανάπτυξη και την Υποστήριξη. Εμείς είμεθα λαϊκοί, δεν είμεθα τίποτις ντινγκιντάνγκες, τίποτις λιγούρια, άιντε είδαμε λευκή γάμπα, βουρ και στο ψητό.....Μην κοιτάς, που κάτι χερχελέδες χάλασαν την πιάτσα, κάτι π%$&^*ρέλια χωρίς παντελόνια και χωρίς %$^δια, έξω σπούδασαν, γι'αυτό έγιναν έτσι και μιλάνε και κάπως έτσι........
Εμείς εδώ στο καφενείο, καλά την περνάμε, λέμε καμιά λαϊκή σοφία, πειραζόμαστε έτσι κάπως λαϊκά, βριζόμαστε " βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ...". Σκοτούρα που το 'χαμε και το ευρώ, και το μάρκο και το γιεν. Ο μερακλής ο άνθρωπος κύριε πονεί μα δεν το λέει, και αν τραγουδάει ψεύτη ντουνιά, μέσα η καρδιά του κλαίει. Τα κακά σκυλιά ως γνωστόν ψόφο δεν έχουν, έχουν όμως εμπειρίες και άνεση στο παραμύθιασμα. Ακόμα και λίγο πριν ο τροχός ενος γρήγορου αυτοκινήτου (γερμανικής υποθέτω κατασκευής) του λιανίσει τα κόκκαλα, του καημένου του αδέσποτου.
Ναι κύριε, είμεθα λαϊκοί, λαϊκοί κι αδέσποτοι.
Δεν είχαμε άλλη επιλογή, μας αρέσει κιόλα. Γι, αυτό, αν θες να ακούσεις κι άλλα, σύρε φέρε μια καρέκλα, από κείνες εκεί τις ψάθινες, κι έλα κάτσε δίπλα, να σου πω μια άλλη ιστορία.....................................................................................................................................................
Το μυαλό μας έχει πολλά σκοινιά, που όσα και να κοπούν κάτι κρατάει τη λογική. Είναι η λεγόμενη διαπλοκή των σκοινιών της λογικής (;;!!). Έλα όμως που "τα χέρια είναι σκοινιά και τα κορμιά καράβια, κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά, μένει η καρδιά του άδεια". Εγώ ακόμα κρατάω κάποια σκοινιά άθικτα, λέω κρατιέμαι, δε θα τρελαθώ, έχω αντοχές. Αλλά "οι αντοχές γίναν κλωστές, πόσο να αντέξουν, σπάσαν κι αυτές". Οπότε ξαναγυρνάμε στη λαϊκή μας καταγωγή, η οποία προφανώς θα μας γλυτώσει από όποια πνευματική κατρακύλα.
Είμεθα λαϊκοί, και μας αρέσει να μιλάμε με στίχους τραγουδιών. Έχουν την απαραίτητη δόση ρεαλισμού, τρίφτηκαν στο χρόνο, άντεξαν και συνεχίζουν ακόμα. Τα κουρέλια μας κουβαλούμε και την πραμάτεια μας παινεύουμε. Οι κουβέντες μας κατηγορούνται ως απλοϊκές, λόγια καφενείου, αλλά αυτά ξέρουμε, αυτά λέμε, με αυτά θα πορευτούμε. "Ναι, Μαντάμ Μέρκελ" και Μανταμίτσα να σε λέγαμε, δε θα μας πείραζε, διότι κάθετι λαϊκόν είναι και διαχρονικό, έχει ζωμό αιώνων. Μέλανα ζωμό, μαύρο σαν τις ψυχές των βαρβάρων, που δεν μπορούν να μας κουνιούνται με τους τίτλους, τις περγαμηνές τους, τα γαλαζοαίματα παιδοφιλικά ένστικτά τους, αλλά πάντα πακετάκι με ένα διδακτορικό.
Η δική μας λαϊκή μεσαία τάξη, με μπαμπά περβολάρη και μαμά καθαρίστρια στις σκάλες του ΙΚΑ, έβγαλε διαμάντια παιδιά, η μεγάλη φτωχομάνα ανέδειξε γενιές πατριωτών, λαϊκών, γνήσιων και ουχί γιαλαντζί. "Τα δικά μας τα παιδιά" είναι και του λιμανιού και δη του σαλονιού. Καιεπιπλέον για να μην ξεχνιόμαστε, εμείς η μεσαία τάξη "είμεθα και η μόνη τάξη, με έντιμη συνείδηση εθνική, παρασυρόμενη όμως από τις άλλες τάξεις, στα νοήματα και στις πράξεις, δίνουμε χροιά πολιτική". Και εφόσον δεν βρισκόμαστε άλλο στην τάξη, να μας μαλώνει ο κάθε δάσκαλος, καταργήθηκε και η βίτσα, έχουμε κάθε δίκαιο να απλώσουμε το λαϊκό μας αίσθημα, που κάποιοι το κατηγορούν δεκαετίες ως λαϊκισμό και να αφεθούμε στην τροχιά μιας κατηφόρας, που τάχα μας φρέναρε η ευρωπαϊκή μας πορεία. Αλλά είπαμε, είμεθα λαϊκοί άνθρωποι, τα σχήματα και οι μορφές μας φέρνουν αλλεργία, δεν μπαίνουμε σε πλαίσια, σε κορνίζες, σε προγράμματα και συμβάσεις, λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Όχι ναι μεν αλλά.....Με θέλεις κύριε (ή κυρία μου) έτσι όπως είμαι, τεμπέλης, λιγδιάρης και φτωχομπινές, εν τάξει! Δε με θες, πάλι εν τάξει! Αλλά πες το από την αρχή, όχι σε θέλω, αλλά λίγο προς το πιο ευρωπαϊκό, προς το πιο καλλιεργημένο, "να μας ξυρίσουν και το μουστάκι δηλαδή;;;". Εεε αυτό πάει πολύ!!! Να τη βράσω και την Ένωση και την Ανάπτυξη και την Υποστήριξη. Εμείς είμεθα λαϊκοί, δεν είμεθα τίποτις ντινγκιντάνγκες, τίποτις λιγούρια, άιντε είδαμε λευκή γάμπα, βουρ και στο ψητό.....Μην κοιτάς, που κάτι χερχελέδες χάλασαν την πιάτσα, κάτι π%$&^*ρέλια χωρίς παντελόνια και χωρίς %$^δια, έξω σπούδασαν, γι'αυτό έγιναν έτσι και μιλάνε και κάπως έτσι........
Εμείς εδώ στο καφενείο, καλά την περνάμε, λέμε καμιά λαϊκή σοφία, πειραζόμαστε έτσι κάπως λαϊκά, βριζόμαστε " βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ...". Σκοτούρα που το 'χαμε και το ευρώ, και το μάρκο και το γιεν. Ο μερακλής ο άνθρωπος κύριε πονεί μα δεν το λέει, και αν τραγουδάει ψεύτη ντουνιά, μέσα η καρδιά του κλαίει. Τα κακά σκυλιά ως γνωστόν ψόφο δεν έχουν, έχουν όμως εμπειρίες και άνεση στο παραμύθιασμα. Ακόμα και λίγο πριν ο τροχός ενος γρήγορου αυτοκινήτου (γερμανικής υποθέτω κατασκευής) του λιανίσει τα κόκκαλα, του καημένου του αδέσποτου.
Ναι κύριε, είμεθα λαϊκοί, λαϊκοί κι αδέσποτοι.
Δεν είχαμε άλλη επιλογή, μας αρέσει κιόλα. Γι, αυτό, αν θες να ακούσεις κι άλλα, σύρε φέρε μια καρέκλα, από κείνες εκεί τις ψάθινες, κι έλα κάτσε δίπλα, να σου πω μια άλλη ιστορία.....................................................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου