Αυτήν την ανάρτηση την έχω προγραμματίσει και τη γράφω από τον Απρίλη. Τα γεγονότα όμως τρέχουν, (τι τρέχουν δηλαδή, καλπάζουν, κι εμείς αγκομαχούμε πίσω τους) και κάθε φορά αναγκάζομαι να σβήνω, να διορθώνω και ποτέ να μην την τελειώνω. Είναι κι αυτό το γελοίο αίσθημα που νοιώθω ότι τάχαμ θα πω κάτι βαθυστόχαστο και σπουδαίο, και μετά ντρέπομαι για τις κοινοτοπίες που πάω να πω και ξανακολλάω. Τέλος πάντων, ας αρχίσω από κάπου, γιατί ζορίζομαι αρχικά (σαν τη δυσκοιλιότητα) και μετά "μου φεύγουν" (σαν ευκοιλιότητα) και άντε να βρεις βρακί να αλλάξεις. Ο Νιόνιος είχε πει "και όπως άλλαζα βρακί, μου βγήκε αυτός ο στίχος"
Έχω ξαναγράψει για τον Βουρνά και την Ιστορία του Έθνους, ειδικά την περίοδο μετά την Δίκη των Έξι, μέχρι και λίγο πριν το "Όχι". (http://oudenoida.blogspot.com/2009/04/blog-post_17.html).
Αλλά αυτή η άτιμη η επικαιρότητα όλο επαναφέρει στο προσκήνιο παλιές παιγμένες σκηνές, από παλιά σήριαλ, με άλλους ηθοποιούς, ίδιο όμως στόρυ και σενάριο. Τα σκηνικά εκμοντερνίζονται, η γλώσσα είναι λίγο πιο σύγχρονη (στο άρτζι-μπούρτζι μοντέλο πάντα), αλλά τα νοήματα ανάμεσα από τις λέξεις, ίδια, ολόιδια.
Η Ιστορία λέει κάποιος (η Σοφία Νικολαϊδου) είναι προσωπική υπόθεση. Πρώτα βλέπεις προς τα πού χύθηκε το αίμα σου και μετά διαλέγεις πλευρά. Εμείς εδώ τα έχουμε ξεχάσει αυτά. Θεωρούμε, σαν Έθνος εννοώ, πως ό,τι έγινε, έγινε. Πάει, τελείωσε, μην τα σκαλίζουμε! Γι'αυτόν το λόγο και τα επαναλαμβάνουμε. Αν δεν τα βρούμε με το παρελθόν μας, με τα λάθη του Εικοστού, με τις οπισθοδρομήσεις των Διχασμών, των Μειοδοσιών, των Προδοσιών, των Αποστασιών, των Δωσιλλογισμών, των Υποκρισιών, (θα μπορούσα να συνεχίζω ......),
τότε πώς προχωράει κάποιος μπροστά;;;;;
Η Κρίση η σημερινή έχει ξαναγίνει.....Το έχουμε δει το έργο, όχι εγώ προσωπικά, αλλά Η Ψωροκώσταινά μας.
Έχω ξαναγράψει για τον Βουρνά και την Ιστορία του Έθνους, ειδικά την περίοδο μετά την Δίκη των Έξι, μέχρι και λίγο πριν το "Όχι". (http://oudenoida.blogspot.com/2009/04/blog-post_17.html).
Αλλά αυτή η άτιμη η επικαιρότητα όλο επαναφέρει στο προσκήνιο παλιές παιγμένες σκηνές, από παλιά σήριαλ, με άλλους ηθοποιούς, ίδιο όμως στόρυ και σενάριο. Τα σκηνικά εκμοντερνίζονται, η γλώσσα είναι λίγο πιο σύγχρονη (στο άρτζι-μπούρτζι μοντέλο πάντα), αλλά τα νοήματα ανάμεσα από τις λέξεις, ίδια, ολόιδια.
Η Ιστορία λέει κάποιος (η Σοφία Νικολαϊδου) είναι προσωπική υπόθεση. Πρώτα βλέπεις προς τα πού χύθηκε το αίμα σου και μετά διαλέγεις πλευρά. Εμείς εδώ τα έχουμε ξεχάσει αυτά. Θεωρούμε, σαν Έθνος εννοώ, πως ό,τι έγινε, έγινε. Πάει, τελείωσε, μην τα σκαλίζουμε! Γι'αυτόν το λόγο και τα επαναλαμβάνουμε. Αν δεν τα βρούμε με το παρελθόν μας, με τα λάθη του Εικοστού, με τις οπισθοδρομήσεις των Διχασμών, των Μειοδοσιών, των Προδοσιών, των Αποστασιών, των Δωσιλλογισμών, των Υποκρισιών, (θα μπορούσα να συνεχίζω ......),
τότε πώς προχωράει κάποιος μπροστά;;;;;
Η Κρίση η σημερινή έχει ξαναγίνει.....Το έχουμε δει το έργο, όχι εγώ προσωπικά, αλλά Η Ψωροκώσταινά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου