Fun Fact: das Buch hab ich seit 2, 3 Jahren, kann mich nicht so genau erinnern (ich hätte natürlich die Amazon Konto Daten aufrufen können, warum aber eigentlich?).
Αλλά γιατί γράφω στα γερμανικά; warum eigentlich? Αφού άρχισα με ελληνικό τίτλο. Δεν κατάλαβα!
Ε αυτό, έπαθε κι ο Νεσμπο!
Ξεκίνησε να γράφει τα δικά του και κάπου άρχισε να βλέπει τις μικρές ιστορίες που έγραφε κι ο Σιραχ στη τριλογία του.
Δηλαδή έγραψε μια κριμι -Νουβελα, η πλοκή εξελίσεται στην Ελλάδα και μετά -ισως του είπε ο εκδότης- πρέπει να πιάσει τις 500 σελίδες για να βγει παχύ το βιβλίο, οπότε κάθισε κι έγραψε διηγήματα.
Που μου θύμισαν παρά πολύ το Γερμανό. Διηγήματα παράφορου πάθους, αλλά και ψυχρής υπολογιστικής εγκληματικότητας από υπεράνω υποψίας πολίτες. Αθώες κυριουλες και απλές γυναίκες της συνοικίας να δηλητηριάζουν με υγρό σε μάσκα προσώπου ή να καρφώνουν στιλέτα σε μεγάλα αγγεία του σώματος.
Ο Σιραχ λέει ότι εμπνέεται από τη δράση του στις δικαστικές αίθουσες του Moabit, του ιστορικότερου Δικαστηρίου Εγκλημάτων της Γερμανίας και το μεγαλύτερο Ποινικό της Ευρώπης. Καταλαβαίνει κανείς τι έχει περάσει από κει μέσα!!!
"Έγκλημα", "Ενοχή" και "Τιμωρία" ήταν η τριλογία που τον έκανε διάσημο, μοντέρνο Ντοστογιέφσκι. Μόνο που ο δικός του Ρασκόλνικωφ δεν είναι ένας, είναι πολλοί και προέρχονται τόσο από τα ανώτερα στρώματα, αλλά και από τη χειρότερη/κατώτερη πλευρά της ανθρώπινης κοινωνίας. Μιλάει για υποθέσεις τόσο του Υποκόσμου, όσο και της Καλής Κοινωνίας, τα μεσοαστικά στρώματα και τα πάθη τους.
Γράφει κοφτά, λιτά, κάθε λέξη όμως πονάει και τρυπάει τα πλευρά. Σαν τα στιλέτα των γιαγιάδων, που δεν τα αντιλαμβάνεται κανείς, παρά μόνο όταν έχεις χάσει 3 λίτρα από το σπλήνα. Ο Σιραχ είδε το Τέρας, την Άβυσσο, σηκώθηκε κι έφυγε. Κι άρχισε να γράφει. Μικρά διηγήματα,μικρές και πολυποίκιλες θανατηφόρες ιστορίες. Οι Γερμανοί τα λένε εξαγγλισμενα, έτσι ακριβώς, Stories. Für die Historie, για την Ιστορία, που θα λέγαμε στην Ελλάδα, ο τύπος έχει και παρελθόν, αλλά έχω ξανααναφερθεί εκτενώς, να μην τα ξαναλέμε.
Πάμε τώρα στο Νεσμπο. Ο οποίος μου φαίνεται ότι πρέπει να διάβασε , να ασχολήθηκε και ίσως να αντέγραψε ένα κάποιο στυλ. Να πήρε τα στοιχεία που του ταιριάζουν και να τα προσάρμοσε στο δικό του νορβηγικό, επίσης σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμο στυλ.
Μέχρις εδώ, ουδέν μεμπτό.
Αλλά έχει ενδιαφέρον, αν είναι πράγματι έτσι, πόσο ίδια σκέφτονται αυτά τα μυαλά, πόσο αναγνωρίζουν τι αρέσει στο κοινό. Αν είχε επιτυχία ο Γερμανός, γιατί να μην επηρεαστεί κι ο Νορβηγός; Ο οποίος ήταν ήδη επιτυχημένος, αλλά ίσως να είχε λίγο στερέψει σε έμπνευση. Ίσως να ήθελε να γράψει κάπως διαφορετικά. Μόνο αυτός ξέρει!
Στο άλλο επίπεδο, το κοινωνικό, είναι κι αυτή η άτιμη collective Memory, που ενώνει πνευματικά και βιωματικά τους ανθρώπους. Έτσι φαίνεται να εξελίχθηκαν παράλληλα γλώσσες και γνώσεις, τόσο στην Κίνα του 1000πχ όσο και στην Αίγυπτο ή στην Κεντρική Αμερική, χωρίς απαραίτητα να ξέρουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου πολιτισμού. Είναι πιθανόν δηλαδή, ο Νεσμπο να μην έχει καν ακούσει το όνομα Ferdinand von Schirach και όμως να αισθάνθηκε να γράψει όπως εκείνος. Η φαιά ουσία αλλά και οι βαθύτερες δομές που επικοινωνούν μη λεκτικά, μη κατανοητά, σε ενεργειακό level, ίσως υπάρχουν υπερκόσμια και στην τελική αυτό το κολοσσιαίο δίκτυο των συνάψεων, επικοινωνεί με τα πάντα.
Και είτε ο Νεσμπο έπαθε Σιραχ, είτε ο Σιραχ πρόλαβε να γράψει πιο πριν αυτά που θα έγραφε έτσι κι αλλιώς ο Νεσμπο, η ουσία είναι μια: δεν υπάρχει ανυπαρξία.
Μαλακία; Δεν σας άρεσε; Ε καλά! Δεν μπορούμε πια κι όλοι να είμαστε μέτοχοι της παγκόσμιας συλλεκτικής Γνώσης και Μνήμης. Κάποιοι ακούν και Τέιλορ Σουίφτ ή Οικονομόπουλο. Τι να κάνουμε; Τα έχει αυτά η Πολυπολιτισμικότητα και η Παγκοσμιοποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου