Το κάρφωσε!!!!!!!

Ναι, το κάρφωσε!!! Εκεί που καθόμασταν και τρώγαμε, άνευ λόγου και αιτίας, χωρίς να υπάρχει αφορμή, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόλογο, χωρίς τίποτα, έτσι ξερά, το κάρφωσε.
"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ". Τα παιδιά χρειάστηκαν κανα δίλεπτο, να κοιταν εμάς, να κοιτιούνται μεταξύ τους, σε στυλ "τι θέλει να πει το ποιητή". Άντε να τα μπαλώσεις τώρα!
Εγώ φυσικά εκνευρίστηκα και άρχισα να το μαζεύω. "Φυσικά και υπάρχει, αλλά όχι με την έννοια που το πιστεύατε μέχρι τώρα" και διάφορα τέτοια.
Η θεωρία για την αποκάλυψη είναι ότι μπορεί τα άλλα παιδιά που θα το ξέρουν, να τους κοροϊδεύουν και να τους γελοιοποιούν. Οπότε γίνεται για το καλό τους, για την προστασία τους (!!). Τέλος πάντων. ό,τι έχτιζα τόσα χρόνια, γκρεμίστηκε μεμιάς. Εγώ που έφτιαχνα σιγά-σιγά τη μυθοποίηση και ενορχήστρωνα και την απομυθοποίηση, σαν φυσικό επακόλουθο, μου ήρθε σαν ξαφνική ψυχρολουσία το θέμα.
Όταν ήταν μωρά, ντύναμε τον παππού, που δε μιλούσε, είχε μαύρα γυαλιά, γάντια και τέτοια. Μετά, ερχόταν από μακρυά, δεν έμπαινε σπίτι. μας κοιτούσε απ'έξω. Την επόμενη χρονιά, βάλαμε μαξιλάρια στο κρεβάτι μου, να δουν ό,τι τάχα κοιμάμαι και εγώ ήμουν στην αυλή, πέρα μακριά στο βάθος, να τους αποχαιρετάω, στο σκοτάδι που να με καταλάβουν! Την περσινή χρονιά, δεν εμφανίστηκε ο ίδιος ο Άη-Βασίλης. Λάσπωσα κάτι τεράστιες γαλότσες και έκανα σημάδια από πατημασιές να ξεκινούν από το τζάκι, μπαίνοντας και βγαίνοντας. Όταν τις΄είδαν το πρωϊ, έπαθαν!!! Κι έτσι, όπως με τέτοια μαεστρία σχεδίαζα τη σταδιακή απομάκρυνση του "Αγιο-Βασίλειου θεσμού ", και σαν εικόνα που σιγά-σιγά κάνει fade-out, αλλά και σαν παρουσία δωρο-φέροντα, είχα στο μυαλό να το πάω στα μεταφυσικά. Οι σκέψεις για το πνεύμα των ανθρώπων-θνητών και ανθρώπων-θεών, αυτοί που μας βλέπουν, μας σκέφτονται, μας φροντίζουν, αλλά δεν γίνονται αντιληπτοί, είτε ζωντανοί, είτε τεθνεώτες. Θα μου πεις βαρειά πράγματα για παιδιά. Εεε τέλος πάντων κάτι θα 'βρισκα στο στυλ τους για να το πιάσουν.
Αλλά ήρθε η κρυάδα και έμεινα στα κρύα του λουτρού.
Τώρα πλέον ανοιχτά το συζητάμε . Δεν υπάρχει Ο Άγιος Βασίλης, ο κόκκινος χοντρομπαλάς, ο Santa-Klaus, ο Άι-Νικόλας δηλαδή, αλλά η αγάπη κάποιων "αγίων" για τα παιδιά εξακολουθεί να υφίσταται και να φέρνει χαρά και δώρα πασπαλισμένα με αγάπη, μέσω των γονιών. Των δύστυχων, ταλαίπωρων, γονιών που τραβάν ζόρια με την μοντέρνα παιδαγωγική και τα τερτίπια της. "Να τα λέτε όλα στα παιδιά, να μην κρύβετε τίποτα, αλλιώς θα σας θεωρήσουν υπεύθυνους για την παραπλάνησή τους"......
Κι έτσι σκοτώνουμε τη φαντασία, το μύθο, την ονειροπόληση για λίγες σκληρές στιγμές "ασφαλούς πεζότητας", "για να μην τους κοροϊδέψουν στο σχολείο", για τη γρήγορη και βιαστική προσγείωση στον ενήλικο κόσμο. Προσγείωση πριν καν γίνει η απογείωση. Μια μαγική απογείωση, στα νεφέλη και στις ομίχλες της τρελής και αχαλίνωτης φαντασιοπληξίας ενός παιδιού.
Παν αυτά!! Τώρα διδάσκεται στα προνήπια το μάνατζμεντ και τα personal relationships, μην και τα κοροιδέψουν τα άλλα νιάνιαρα στο meeting πριν το lunchbreak...............
Αλλίμονο (στον Άι-Βασίλη) στους νέους!