Συνέχεια παραμυθιού

http://oudenoida.blogspot.com/2009/07/blog-post.html

Μικρή συνέχεια...

Όταν μπήκε στη σάλα, ο πατέρας έτρεξε και με ένα πρωτόγνωρο χαμόγελο τον αγκάλιασε σφιχτά, φωνάζοντας : " Ιδού ο Βασιλεύς!". Ο μικρός σάστισε και τον απομάκρυνε διακριτικά. "Δε σε καταλαβαίνω. Τι εννοείς; ".

"Μα ό,τι ακριβώς άκουσες. Ήρθε η σειρά της δικής σου βασιλείας. Εγώ δεν μπορώ να ανταπεξέλθω άλλο στις νέες προκλήσεις της αυτοκρατορίας. Χρειάζεται δυναμικότερο άρχοντα η Πολιτεία μας. Και νομίζω ότι αρκετά έμεινες στην άκρη. Παραείσαι πολύτιμος για να σε κρατώ σε εφεδρεία ".
Ο γιός αρχικά ήρεμος, αλλά σαν έτοιμος για την κάθε λέξη που άκουσε, ξέσπασε σε μια αντίδραση, απροσδόκητη μάλλον για τον Πατέρα.
"Και με ποιο δικαίωμα αποφάσισες να προσπεράσεις τον Πρωτότοκό σου γιό, να τον υποτιμήσεις, ώστε να δικαιώσεις τη δική σου επιλογή; Ποιος σου είπε ότι εσύ παραδίδεις το δακτυλίδι της διαδοχής; Πως φαντάστηκες ότι δική σου είναι η Πολιτεία και οι Νόμοι της, ώστε να τη χειρίζεσαι κατά πως το επιθυμείς; Δε γνωρίζεις ότι απλώς βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση και ότι δε σου ανήκει; Δε γνωρίζεις ότι τιμάς τη θέση που σου δόθηκε με το να υπακούς στους προαιώνιους κανόνες; Και οι οποίοι δεν προβλέπουν καμμία αλλαγή και κανένα συμβιβασμό στην εναλλαγή εξουσίας. Απ’τον πατέρα στον πρωτότοκο, είναι η αρχή και το τέλος της παράδοσής μας. Δε γινόταν αλλιώς και δεν πρόκειται να γίνει κι αλλιώς…….. "

Το γέλιο και η ευφορία του Βασιλιά, μέσα σε δευτερόλεπτα, μεταμορφώθηκαν σε δεκάδες άλλα συναισθήματα, ακραία και βασανιστικά για την ψυχή του. Δεν αναγνώριζε ούτε τα λόγια, ούτε το ύφος και σίγουρα δεν εκτίμησε τη σφοδρότητα της επίθεσης. Δεν πίστευε πως τόλμησε να του προσάψει τέτοιους χαρακτηρισμούς, να υποννοήσει ότι όχι μόνο είναι εξουσιομανής, περίπου εξαρτημένος απ’το θρόνο, αλλά και το χειρότερο, αδαής περί των Νόμων και των Αρχών. Των Αρχών που διέπουν ένα Βασίλειο, μικρό ή μεγάλο. Αυτές τις Αρχές υπερασπίστηκε μια ζωή, γι’αυτές πολέμησε, σε αυτές στήριξε την επιβολή της πειθαρχίας, σ’αυτές έμεινε προσκολλημένος μέχρι τώρα, με αυτές μεγάλωσε δύο γιούς.
Ένας εκ των οποίων σήμερα, μπροστά του, αμφισβητεί αυτή την Ιστορία. Την προσωπική του Ιστορία. Την προσωπική του επιλογή.
Και η οποία αφορούσε εκείνον.
Αδυνατούσε να πιστέψει στ’αυτιά του, δεν το χωρούσε η αίθουσα. Ένοιωθε να πνίγεται, να χάνεται. Δε θα το άντεχε, αν έλεγε ακόμα μία λέξη παραπάνω.
Και χωρίς να περιμένει τίποτα άλλο, είπε: " Φτάνει! Αρκετά! Η απόφασή μου είναι αυτή, δεν αλλάζει. Κι αν κάτι έχεις μάθει όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι δεν πρέπει να αμφιβάλλεις για τις επιλογές του Βασιλιά. Μπορείς να διαφωνείς, μπορείς να μη σου αρέσουν, αλλά δεν μπορείς να μην υπακούς "

Ακολούθησε σιωπή. Πολλά δευτερόλεπτα όχι αμήχανης, αλλά αμείλικτης σιωπής. Τα βλέμματα καρφωνόντουσαν με μεγαλύτερη βία απ’όση μπορούσε να υποθέσει κανείς, βλέποντας τη σκηνή. Κανείς δεν έφευγε, κανείς δε μιλούσε. Αν ζούσαν αρκετούς αιώνες αργότερα, πιθανόν να θύμιζε σκηνή μονομαχίας. Αλλά εδώ πρόκειται απλώς για δύο ισχυρές προσωπικότητες, που η καθεμία μάχονταν για τη θέση και τις επιλογές της. Ο μεν Βασιλιάς για τη θέση και τις επιλογές της Απόλυτης Αρχής, ο δε δευτερότοκος για τη θέση της ευνομίας και την επιλογή της απόρριψης, ως δίκαιη λύση. Η επιλογή του γιού φάνταζε ως ηλιθιωδώς ανιδιοτελής απόφαση στα μάτια του πατέρα. Αντίθετα, ο μικρός υπερασπίστηκε και υπεραμύνθηκε του δικαιώματός του να προσβάλλει την επιλογή του Βασιλιά ως καταχρηστική, ως ύβρη απέναντι στην τιμή του αδερφού του.