Αγρύπνια...

Γαλλική ποίηση του 19ου αιώνα, διασκευασμένη απ'το Θανάση. Ο Tristan Corbiere, πρόδρομος του σουρεαλισμού, θυμίζει το θλιμμένο, ίσως θλιβερό πρόσωπο των ανήμπορων ανθρώπων (ο ίδιος έπασχε από χρόνια νόσο, που τον είχε καθηλώσει), που διαθέτουν ατελείωτο εσωτερικό πόνο και που απλώς μένουν να ξαγρυπνούν και να προβληματίζονται τσατιζόμενοι.

Σε όλους όσους γουστάρουν να ξαγρυπνούν και να τσατίζονται προβληματιζόμενοι......

Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!
Δίχως μια στάλα στοργή,
σ' όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριακή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλύφεις σαν σκυλί.

Δεν αγαπάς! Αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά;
αγρύπνια, κακόφωνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το «ωσαννά».

Αγρύπνια, της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
πού 'χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.

Το original βρίσκεται εύκολα....

Insomnie
Insomnie, impalpable Bête !
N'as-tu d'amour que dans la tête ?
Pour venir te pâmer à voir,
Sous ton mauvais oeil, l'homme mordre
Ses draps, et dans l'ennui se tordre !...
Sous ton oeil de diamant noir.

κτλ, κτλ, κτλ.

Υ.Σ. Τι πιάνει ορισμένους κι ασχολούνται με ποίηση και ποιητές, δημιουργία δηλαδή και δημιουργούς, τέτοιες μέρες, τέτοιες εποχές νεκρές. Ίσα ίσα, τώρα είναι που επιβάλλεται, γιατί αυτοί δίνουν τον παλμό των αλλαγών και της ελπίδας. Που να αρχίσω να μιλάω για τον Μπωντλαίρ ή το Βαλιέχο.........