Απολυταρχία ≠ Πειθαρχία ;;; (Die Welle)

Με αφορμή την ημέρα (21 Απρίλη) και σε συνάρτηση με την προηγούμενη ανάρτηση, θέτω ένα ερώτημα, που μάλλον θα χρειαστεί ανάστροφη εξήγηση:

Η Απολυταρχία προϋποθέτει την πειθαρχία.
Η πειθαρχία όμως οδηγεί απαραίτητα σε απολυταρχικές συμπεριφορές;;;;;

≠$%&*!@

Στο post προχθές έλεγα ότι πόσο μοιάζουν οι τωρινές συνθήκες με το '32. Κρίση, κοινωνικοοικονομικοπολιτική, 4 χρόνια ψιλοαναρχίας, μετά ήρθε η δικτατορία του Μεταξά και 4 χρόνια μετά ξανά Παγκόσμιος Πόλεμος.

Τα οικονομικά προβλήματα, η αδυναμία διαχείρισής τους και η έλλειψη διεξόδων (το στρίμωγμα στη γωνία δηλαδή) απαιτεί εκτόνωση, όχι απαραίτητα ομαλή. Αυτές οι ανωμαλίες είναι που (υπο)βοηθούν τις απόλυτες συμπεριφορές των ατόμων, άρα και συνολικά των κοινωνιών. Είναι εκείνες οι στιγμές που καταλαβαίνεις πως όλοι γίνονται ένα, πόσο εύκολα ο καθένας ενσωματώνεται στη μάζα για να φανεί λιγότερο το δικό του πρόβλημα, πως misery loves company....

Το ζήτημα είναι να βρεθεί ο Ένας, ο Ηγέτης, ο Αρχηγός, ο Απόλυτος Άρχοντας, που θα εμπνεύσει, που θα επηρεάσει, που θα κατευθύνει, που θα καθοδηγήσει, που θα παρασύρει όλη αυτήν τη συσσωρευμένη και καταπιεσμένη οργή σε μια έκρηξη προς εκεί που θα επιλέξει Αυτός.

Επανέρχομαι στη σύνδεση με τις -αρχίες. Η αρχή που θα πείσει (πειθαρχία) προφανώς δεν είναι μόνο εξωτερική, αλλά κυρίως εσωτερική. Κι εκεί είναι που διαφωνούσα με κάποιον σε συζήτηση, όταν έλεγα ότι οι Έλληνες είναι απείθαρχος λαός. Ο συζητητής έλεγε ότι αυτό είναι γενίκευση και ότι το περιβάλλον καθορίζει τη δράση. Άρα όταν βρίσκεσαι υπό πίεση, προσαρμόζεσαι και πειθαρχείς μια χαρά. "Μα ακριβώς αυτό έλεγα κι εγώ", απαντούσα," ότι δεν έχουμε αυτοπειθαρχία και φαίνεται ότι χρειαζόμαστε το βούρδουλα και την απειλή πάνω απ'τα κεφάλια μας για να κάνουμε το αυτονόητο".

Σίγουρα είναι μια απλοϊκή προσέγγιση, αλλά χάριν ευκολίας, συνεχίζω. Η αυτοπειθαρχία προϋποθέτει βαθειά Παιδεία, αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση. Πολύ σπάνια χαρακτηριστικά για έναν παραδοσιακά ξενόδουλο κόσμο, για έναν ασεβή (και φυσικά δεν εννοώ στα θρησκευτικά) λαό, εννοώ που δε σέβεται την ιστορία του, δε σέβεται το μέλλον του, τα παιδιά του, για έναν απαίδευτο, αγράμματο, άνθρωπο, που αρκουδίζει, που μαϊμουδίζει, που γλύφει εκεί που φτύνει και ξεχνάει ό,τι θα έπρεπε για πάντα να θυμάται. Λαός χωρίς μνήμη, καταδικασμένος στο χάος, έσω κι έξω.

Από την άλλη, εμείς οι "έξυπνοι", οι γεμάτοι "ιδιωτικές πρωτοβουλίες", που δε δεχόμαστε κανενός τη γνώμη (Ποιός είναι αυτός ρε που θα μου πει εμένα....;;;), εμείς λοιπόν όταν βλέπουμε πειθαρχημένες συμπεριφορές, ξεκινάμε την κριτική. Τα στρατιωτάκια, οι κουτόφραγκοι, οι γερμαναράδες, οι ανόητοι, οι κρυόκωλοι, τα κορόϊδα και άλλα παρόμοια "ευγενή" στολίζουν όποιους δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ότι "σιγά ρε μην περιμένω εγώ στην ουρά" και ότι "ποιός είναι αυτός που θα μου πει να μην καπνίζω;;".

Ο απείθαρχος συχνά, ακριβώς λόγω έλλειψης Παιδείας, υπόκειται πιο εύκολα σε προβατοειδείς συμπεριφορές, άρα και σε λαϊκισμούς, απ'ότι από αυτούς που κατηγορεί ως μονοκόμματους και ρομποτοειδείς. Ο λαϊκισμός εύκολα οδηγεί στην εύκολη κατανάλωση τσιτάτων και σλόγκαν (έθρεψαν γενιές και γενιές κομμουνιστών και άλλων λοιπών δογματικών αριστερών), που στεγανοποιούν τη σκέψη και τη μορφοποιούν στην απόλυτη Θέση, τη Θέση του Ενός, του Καθοδηγητή, του Γενικού Γραμματέα, του Δικτάτορα, του Φύρερ.....

Επομένως κάθε απολυταρχικό καθεστώς τη θέλει την υπακοή, την υποταγή, χωρίς όμως να σημαίνει ότι η αυτοπειθαρχία, με τα στοιχεία που περιγράφτηκαν παραπάνω, οδηγεί αυτόματα σε ένα φασισμό. Κι όμως οι συζητήσεις εξακολουθούν σε χώρες, που έζησαν τέτοιες συνθήκες μαζικής υστερίας, μαζικής χειραγώγησης και ολέθριας πλύσης εγκεφάλου από Ιδεολογίες (Ρωσία, Γερμανία, Ισπανία). Ειδικά στη Γερμανία, ο κινηματογράφος τους περνάει μια περίοδο κάθαρσης, εξιλέωσης ίσως, για το παρελθόν. Ταινίες όπως "Η Πτώση" ή "Οι ζωές των άλλων" πιθανόν πριν 20 χρόνια να ήταν αδιανόητες. Σήμερα όμως δείχνουν μία άνεση και μια απελευθέρωση από πολιτικά ταμπού, μπας και θυμίσουν κάτι από τις Δημοκρατικές αρχές (;;;;) των άλλων χωρών (Τρομάρα τους!).

Πιό πρόσφατο παράδειγμα έχω να αναφέρω το "Κύμα" (Die Welle). Καλή έμπνευση, ωραία το προχώρησε έως ένα σημείο, μάλλον όχι με την περαίωση που θα έφερνε πιο πολλές αναλύσεις, αλλά μολαταύτα πολύ ενδιαφέρουσα θέση. Δάσκαλος σε φάση πειραματισμών φέρνει σε τάξη "ανάμεικτων" εφήβων διλήμματα για πολιτικά συστήματα, κοινωνικές απόψεις, πρακτικές δυσκολίες ή ευκολίες, αναλόγως, σε συμπεριφορές και στάσεις ζωής. Αυτό που αντιλαμβάνεται εν τέλει είναι ότι ένα κύμα, όταν φουσκώσει, δε θα ξεφουσκώσει αβρόχοις ποσί. Κάποιος θα καταποντιστεί, δε γίνεται. Γι'αυτό καλύτερα να το προλάβεις στην αρχή. Ειδικά όταν οι παράμετροι είναι πολλαπλοί και αλληλοδιαπλεκόμενοι, όπως σε μια ανθρώπινη κοινωνία, που η ασταθμητότητα του συστήματος προσβάλλει την ίδια τη δομή της. (Ρε τι λέει πάλι σήμερα....)

Τελείωνω λέγοντας ότι όλα θα επαναληφθούν, κατά τα βουδιστικά πρότυπα. Ο κύκλος επανέρχεται. Η μεσοπαγετώδης περίοδος τελειώνει. Προετοιμαστείτε για γερούς χειμώνες !!!!!

Υ.Σ. Η επταετία στην Ελλάδα δεν έφυγε ποτέ. Οι χαφιεδορουφιάνοι δεν απομακρύνθηκαν. Οι ταγματασφαλίτες φοράν ακόμα την κουκούλα. Είναι εσύ και εγώ. Η κάθαρση (εκ των έσω) δεν έγινε ποτέ. Η βρώμα και η σαπίλα σε όλες τις δομές, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ιεραρχίας, θα συνεχίσει το έργο της, εφόσον δε βρίσκει το ένα και μοναδικό Αντίδοτο. Την Καθαριότητα. Την Καθαρή σκέψη, την καθαρή πράξη και δράση, την καθαρή, την ντόμπρα κουβέντα. Και κυρίως, αντίδοτο στην ασύδοτη και άναρχη λειτουργία είναι η πειθαρχία. Η αυτοπειθαρχία, χάριν του κοινού συμφέροντος, κι όχι απ'το φόβο της εκτέλεσης.