Έχω έναν αδερφό....

Έχω έναν αδερφό. Ζει μακριά στα ξένα. Γκασταρμπάϊντερ δηλαδή. Και σαν κάθε τίμιος "δούλος", αγάπησε τον τόπο που τον ταϊζει. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει.
Εγώ δε σταματώ να τον έχω στη σκέψη μου και στην έννοια μου. Θα μου πεις εξ' αποστάσεως. Εν τάξει, αλλά το αίμα νερό δε γίνεται. Κι αν ο χωροχρόνος είναι σχετικός, η χημεία των αισθημάτων τείνει να είναι απόλυτη.
Εξάλλου η συγγένεια εξ'αίματος δεν κληροδοτείται αλλά καλλιεργείται. Σ' αυτό έχω καταλήξει εδώ και χρόνια.

Εικόνες που επανέρχονται για να μας θυμίζουν από που προερχόμαστε, ποιες σχέσεις μας ατσάλωσαν, ποιές συνθήκες μας διαμόρφωσαν. Καμμία εικοσαριά χρόνια πίσω, το ζήλευα για τις γκόμενες που είχε, τον έβλεπα με τα διάφορα στυλ μαλλιών (μοιραία κι έτσι), στην υπερκοινωνικότητα του, στη μαγκιά του. Το θαύμαζα όταν χόρευε το Gasoline του Bowie ή το She comes in colors. Πηγαίναμε μόνοι μας για μπάσκετ επί Πανελληνίων, όταν όλοι οι άλλοι είχαν φύγει. Γυρίζαμε στα άδεια μπαρ, μπας και "τσιμπήσουμε" τίποτα. Καταλήγαμε ψιλοτύφλα, αμπελοφιλόσοφοι της επαρχίας, με πληγωμένο ανδρισμό. Επιβιώσαμε από τη μιζέρια του "τίποτα" με μπόλικο σαρκασμό και με όνειρα για τα "όλα". Του αγόραζα U2 και χελωνάκια, μου 'λεγε τα μυστικά του για μια καψούρα που 'χα.

Μπήκαμε κακήν κακώς στα αντιεπιστημονικά πανεπιστήμια της εγχώριας πιάτσας. Τον αποχαιρετούσα στο λιμάνι κάτι βράδια, τον υποδεχόμουν για να δει την οικογένεια. Τα λέγαμε, τα ξαναλέγαμε, μπας και βγει καμμιά άκρη. Σχέδια, σχέδια, στο βάθος μόνο χιόνια. Ξαναγύρισε στον τόπο της φύτρας του. Πίκρα και ανεργία. Τίποτα. Για τους γονείς, ήταν ο μοναδικός. Ψάχτηκε πολύ. Τ' αποφάσισε κι έφυγε. Το πόσο ζορίστηκε δεν το ξέρω. Δε μου το ΄πε. 'Ημουν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνε, όχι μόνο γιατί έχει γερό πετσί, αλλά γιατί αυτό το πετσί κρύβει ένα ήθος κι έναν ιπποτισμό, που από μακριά τους βλέπει τους ανεμόμυλους. Κι αν ο γνήσιος Κιχώτης έπεφτε πάνω τους, ο δικός μου ούτε να τους φτύσει. Έμαθε καλά τις παγίδες, την τεράστια πουστιά του μεγάλου κέντρου. Φυλάει νώτα και χνώτα, μόνο για τη γυναίκα του.

Είναι στόφα όχι κατοστάρη αλλά σίγουρου μαραθωνοδρόμου. Θα κάνει βρώμικη δουλειά, αλλά θα σηκώσει το χέρι για το mea culpa. Έχει τα κότσια να κοντραριστεί με τα σέντερ, αλλά έχει τον τρόπο να "την κάνει" αξιοπρεπώς, όταν παρααγριέψουν τα πράγματα.

Δε λέω άλλα, μη θυμώσει κιόλας. Οι δρόμοι μας θα συναντιούνται πάντα. Δε γίνεται αλλιώς.

Αυτός θα είναι ο αδερφός μου, το καρντάσι μου.