Άρχισα να μαθαίνω ηλεκτρικό μπάσο. Η ιδέα ξεκίνησε από το μεγαλύτερο γιο, που έπαιζε κιθάρα και χρειάζεται ρυθμική και μελωδική υποστήριξη.
Είπα τότε: " θα σου προσφέρω εγώ bass lines". Χαζά χαζά, το πήρα στα σοβαρά, με τον ενισχυτή μου, τα βιβλία μου, τις ασκήσεις μου, τα grooves και τα walking Bass, τα dur/Moll , αυξημένες ή εβδομες, πεντατονικες ή μπλουζ, ταμπλατουρες ή νότες στο κλειδί του φα. Παίζω από βίντεο γραμμές του μπάσου σε γνωστά τραγούδια, είτε φανκ και ροκ είτε χαρντ ροκ και μέταλ...
Ωραίο ήχο βγάζει.
Εγώ φυσικά χρειάζομαι πολλή δουλειά, πολλή εξάσκηση, με το αυτί, με τη θεωρία, πρέπει να δουλέψω στα πατήματα, στα δάκτυλα, στη σίγαση, στην ταχύτητα, στο Ρυθμό, με το μετρονόμο, με τα ντραμς στο κινητό, πρέπει να μάθω νέες μελωδικές γραμμές, να παίζω τα παλιά που ξέρω, αλλά τη γραμμή του μπάσου.
Γενικά, to make a long story short, πάει μακριά η βαλίτσα. New Years Resolution.
Έργο του Walter Benjamin, τι έργο δηλαδή; Μικρό δοκίμιο, από τη συλλογή Illuminationen 1920-1940.
Es könnte einem geschehen, daß er, beim Rückblick auf sein Leben, zu der Erkenntnis käme, fast alle tieferen Bindungen, die er in ihm erlitten habe, seien von Menschen ausgegangen, über deren »destruktiven Charakter« alle Leute sich einig waren. Er würde eines Tages, vielleicht zufällig, auf diese Tatsache stoßen, und je härter der Chock ist, der ihm so versetzt wird, desto größer sind damit seine Chancen für eine Darstellung des destruktiven Charakters.
Der destruktive Charakter kennt nur eine Parole: Platz schaffen; nur eine Tätigkeit: räumen. Sein Bedürfnis nach frischer Luft und freiem Raum ist stärker als jeder Haß.
Der destruktive Charakter ist jung und heiter. Denn Zerstören verjüngt, weil es die Spuren unseres eigenen Alters aus dem Weg räumt; es heitert auf, weil jedes Wegschaffen dem Zerstörenden eine vollkommene Reduktion, ja Radizierung seines eignen Zustands bedeutet. Zu solchem apollinischen Zerstörerbilde führt erst recht die Einsicht, wie ungeheuer sich die Welt vereinfacht, wenn sie auf ihre Zerstörungswürdigkeit geprüft wird. Dies ist das große Band, das alles Bestehende einträchtig umschlingt. Das ist ein Anblick, der dem destruktiven Charakter ein Schauspiel tiefster Harmonie verschafft.
Der destruktive Charakter ist immer frisch bei der Arbeit. Die Natur ist es, die ihm das Tempo vorschreibt, indirekt wenigstens: denn er muß ihr zuvorkommen. Sonst wird sie selber die Zerstörung übernehmen.
Der destruktive Charakter ist gar nicht daran interessiert, verstanden zu werden. Bemühungen in dieser Richtung betrachtet er als oberflächlich. Das Mißverstandenwerden kann ihm nichts anhaben. Im Gegenteil, er fordert es heraus, wie die Orakel, diese destruktiven Staatseinrichtungen, es herausgefordert haben. Das kleinbürgerlichste aller Phänomene, der Klatsch, kommt nur zustande, weil die Leute nicht mißverstanden werden wollen. Der destruktive Charakter läßt sich mißverstehen; er fördert den Klatsch nicht.
Der destruktive Charakter steht in der Front der Traditionalisten. Einige überliefern die Dinge, indem sie sie unantastbar machen und konservieren, andere die Situationen, indem sie sie handlich machen und liquidieren. Diese nennt man die Destruktiven.
Der destruktive Charakter hat das Bewußtsein des historischen Menschen, dessen Grundaffekt ein unbezwingliches Mißtrauen in den Gang der Dinge und die Bereitwilligkeit ist, mit der er jederzeit davon Notiz nimmt, daß alles schief gehen kann. Daher ist der destruktive Charakter die Zuverlässigkeit selbst.
Der destruktive Charakter sieht nichts Dauerndes. Aber eben darum sieht er überall Wege. Wo andere auf Mauern oder Gebirge stoßen, auch da sieht er einen Weg. Weil er aber überall einen Weg sieht, hat er auch überall aus dem Weg zu räumen. Nicht immer mit roher Gewalt, bisweilen mit veredelter. Weil er überall Wege sieht, steht er selber immer am Kreuzweg. Kein Augenblick kann wissen, was der nächste bringt. Das Bestehende legt er in Trümmer, nicht um der Trümmer, sondern um des Weges willen, der sich durch sie hindurchzieht.
Der destruktive Charakter lebt nicht aus dem Gefühl, daß das Leben lebenswert sei, sondern daß der Selbstmord die Mühe nicht lohnt.
Die Fesselung im Schachspiel ist eine Stellung, in der eine Figur nicht ziehen kann, da sie sich in der Wirkungslinie zwischen gegnerischer Figur und eigenem König oder einem wichtigen Feld (ggf. mit eigener Figur darauf) befindet.
So die Schachsprache.
Piece clouée, also ähnlich wie genagelt. Es ist zweifellos eine Falle, die meistens spät entdeckt wird. Selbstredend eine negative Überraschung, eine unnötige Erlebnis.
Man weiß, es kann nicht ewig dauern, irgendwann wird Schluss sein. Es ist die pure und schiere normative Kraft des Faktischen.
Genagelt, immobilisiert, gelähmt wie der Hase vor dem Scheinwerferlicht. Angststarre. Die Muskeln zittern, sie wollen sich kontrahieren, sie wollen dass der Körper abhaut, rette sich wer kann.
Da ruft jedoch die Pflicht. Schütze deinen König und zwar um jeden Preis. Du darfst dich nicht bewegen, du darfst nicht abhauen.
Du MUSST die Stellung halten. Du musst. So einfach ist es. So entsteht die Halluzination, dass etwas vorangeht. Die imaginäre Beweglichkeit, die geistige Kombinatorik leugnet die Tatsache nicht, dass prinzipiell eine tödliche Stille herrscht.
Du wartest. Auf den sicheren Tod, natürlich. Auf den natürlichen Tod, sicherlich.
Denn du findest dich gefesselt und alternativlos. Suizid ist leider keine Option. Rücktritt wird akzeptiert, aber kein Selbstmord. Du bist ja nicht die Hauptfigur, sondern ein Statist. Und genau das tust du.
Statisch bleiben, dieselbe Stelle, derselber Ort, andere Namen.
Du kannst sagen was du willst,du kannst motzen, heulen, schimpfen. Du kannst Äonen warten, du kannst auf das zweite Kommen warten.
Alle die Dämonen, alle die Engel, alle Außerirdische und Innenirdische, die können gar nichts dafür tun.
Έχω ένα Τρίλημμα, εδώ και κάμποσα χρόνια. Κάθομαι στην άκρη ενός μονοπατιού, νομίζω πως προχωράω, αλλά βρίσκομαι ακριβώς στο ίδιο σημείο, διαρκώς.
Μπροστά μου είναι τρεις δρόμοι, ένας ευθεία, ένας δεξιά κι ένας αριστερά. Νόμιζα ότι πήγαινα ευθεία, ότι είχα μια εξέλιξη, προς τα μπρος. Νόμιζα ότι είχα διαλέξει ένα δρόμο και το περπατούσα. Μέγα λάθος!
Βαδίζω σημειωτόν κι εξακολουθώ να βλέπω τους τρεις δρόμους. Ο μπροστά δρόμος ίσως να είναι ο ίδιος με τον πίσω δρόμο, από κει που ήρθα. Λογικά θα πει κάποιος, εμπρός λοιπόν, μεταβολή κι ολοταχώς. Όπως είπα όμως νωρίτερα, ΔΕΝ υπάρχει ο δρόμος μου πίσω μου.
Μένουν ακόμα δύο, δεξιά κι αριστερά. Ο ένας δεξιά , είναι ακόμα πιο μοναχικός από τον ευθεία. Ο αριστερός δεν περιβάλλεται από μοναξιά, αλλα οδηγεί στου διαόλου τη μάνα.
Ο Σάρτρ είχε πει ότι δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα, άπαξ και απευθύνεται κάποιος για συμβουλή ή βοήθεια, έχει ήδη αποφασίσει, απλά δεν το αναγνωρίζει ακόμα.
Πόσο μάλλον για το τρίλημμα, δεν υπάρχει, αφού δεν μπορεί να υπάρξει απόφαση. Είναι η ιστορία με την απεικόνιση των πολλαπλών ειδώλων. Δεν ξέρεις ουσιαστικά που βρίσκεται το πραγματικό είδωλο, σε ποια απόσταση και σε τι μέγεθος. Με κάθε αντανάκλαση μειώνονται οι γεωμετρικές γραμμές και φόρμες, όπως ένας δρόμος που ξεμακραινει και δεν μπορούμε να δούμε πού κι αν τελειώνει.
Έτσι κι εγώ,γνωρίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόφαση, γνωρίζω ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει τρίλημμα κι αναγνωρίζω ότι όλα τα προηγούμενα είναι σε θεωρητική βάση.
Δυστυχώς (για μένα) οι δρόμοι είναι εκεί, δεν είναι κάνα κυημα της φαντασίας μου, είναι η ζωή που διάγω.
Δεν είναι όλα δρόμος, οι δρόμοι όμως είναι στο όλον μια μέθοδος. Και ως γνωστόν, η σκέψη ότι στο τέλος του κάθε δρόμου υπάρχει..... κάτι, ένα νήμα τερματισμού, κάποιου είδους ολοκλήρωση, ένα ιερό Δισκοπότηρο τέλος πάντων, σε κάνει να θες να προχωράς. Η γνωστή παπαριά "ο σκοπός είναι το ταξίδι κι όχι ο προορισμός".
Η προμνησία, όλα τα είδη των deja (vu, venu, vécu, visité, senti) είναι- πιθανολογώ- το να βλέπεις τον εαυτό σου στο ίδιο σημείο του δρόμου, νομίζοντας ότι περπατάς κι ότι απλά ξαναπέρασες από δω. Για κάποιους από μας όταν έχουμε Deja-vu, ανοίγεται το τρίλημμα/τετράλημμα, σαν να άνοιξαν οι ουρανοί στον Ιορδάνη ποταμό. Η φιλοσοφία η ίδια να ενσαρκωθεί δε θα καταφέρει να καταλάβει γιατί είμαι ακίνητος, πακτωμενος, στο σημείο, στο σταυροδρόμι αυτό.
Που δεν είναι σταυροδρόμι, αλλά τριδρομος.
Τώρα που ξαναμαθαινω σκάκι, καταλαβαίνω καλύτερα το γιατί, ergo der nächste Beitrag.
Die Begriffe und ihre Erklärung findet man vom Wikipedia bis zu den abgefahrensten philosophischen Internet Seiten und Blogs.
Die meisten von uns Sterblichen kennen das Werk "Sein und Zeit" 1927. Vielleicht nur den Titel und ein Paar Zitaten und Sätze. Offen gestanden, ich kenne niemanden, der das Buch, alle 400 Seiten, gelesen hat.
Andere bekannte revolutionäre
Werke, von denen ich keine Ahnung hatte, sind das " Über den Humanismus" 1947 und "die Frage nach der Technik" 1953.
".........Die Heidegger Sprache ist sehr gewöhnungsbedürftig. Heidegger beginnt „Sein und Zeit“ mit der These, dass in der bisherigen Philosophie die Frage nach dem Sein vergessen oder gleichsam verdrängt worden sei. Sein ist immer gleich als Seiendes verstanden worden........
Seiendes ist alles, was ist, Tische, Steine, Pflanzen und Tiere, aber auch Ideen. Auch der Mensch ist zunächst ein Seiendes, aber ein besonderes Seiendes, weil er nicht nur einfach ist, sondern weil er weiß, dass er ist, weil er sagen kann, dass er da ist und weil er darüber nachdenken kann. Deshalb ist der Mensch Dasein. .........."
Quelle:
(Hauptwerke der Philosophie Von der Antike bis ins 20. Jahrhundert von Siegfried König, 2013) ein sehr empfehlenswertes Buch.
Unser Dasein ist deshalb dermaßen kompliziert, damit selbst die Gedanken darüber, zusammen mit dem Daseinszweck, die Faktizität unseres Lebens herausfordern und die eigene menschliche Identität neu definieren müssen, immer und immer wieder. Abhängig vom dem Standpunkt, vom Ort und Zeit.
Demzufolge versucht (und untersucht) Heidegger die Kontingenz des Daseins, als Anker (sei es widersprüchlich!) in dem Rahmen des In-der-Welt-Seins. Denn wir alle finden, definieren und verstehen uns zeitlich, denn Sein ist nur zeitlich zu verstehen.
Ein Mensch ist (s)eine Geschichte, das hab ich mein bisheriges Leben behauptet. Heidegger hatte es vor ca 100Jahren thematisiert.
Diese Geschichten sind ins Dasein geworfen, sagt Heidegger. Niemand hat sie gefragt, ob sie da sein wollten und ob sie gerade dieses Leben wollten. "Sie wurden hineingeworfen und falls Sie zu Bewusstsein kommen, schauen Sie sich um und sehen wo Sie sind......."(Siegfried König)
Im Gegenteil mit Heidegger, behauptete Sartre (das Sein und das Nichts), der Mensch sei durch den Zufall seiner Geburt in die Existenz geworfen und muss seinem Leben selbst einen Sinn geben, ein Raison d'être.
Nach dem Krieg schreibt Heidegger das nächste Meisterwerk, ein Brief (adressiert an einen französischen Kollegen) über den Humanismus. Er beschreibt explizit den christlichen Humanismus, den marxistischen und den Humanismus von Jean-Paul Sartre. Die These lautet:
"Denken wird nicht mehr als Leistung des Menschen, sondern als Ereignis des Seins gedacht. Nicht der Mensch denkt, sondern Es denkt im Menschen. Unser bewusstes Erleben ist in Wirklichkeit Ereignis des Seins. Der Mensch wird gleichsam zum Medium des Seins"......
In anderen Thesen ,verteidigt Martin Heidegger die Technik der modernen Welt. Sie sei mehr als eine Art des Weltzugangs und des Weltverständnisses.
Sie ist eine Art der Entbergung.
Alles ist dafür da, in irgendeiner Weise genutzt zu werden. Alles ist für etwas anderes bestellt. Heidegger nimmt zur Bennenung des jetzigen Zeitalters der Technik den Begriff „Gestell“.
Gestell wie Unterbau, das Fundament oder die Struktur. Gestell wie den Rahmen.
Die Modernität anders sehen, nach dem deutschen Wunder, das war Heideggers Absicht, das Handeln und die Post-Krieg Entwicklung einen anderen Farbton malen.
Abschließend war Heidegger ein innovatives Gehirn, ein Vorreiter der heutigen Denkweise, ein Denkender der Spätphilosophie, der leider die falsche Seite (NS) unterstützte? Oder ein sich-bedeckt-haltender Kopf, damit er seine Geschichte, sein Dasein, unbeschädigt weiter in die Menschheit und ihre Geworfenheit rechtfertigen könnte?
Nicht vergessen, er war auch jahrelang der Liebhaber und Mentor von Hannah Arendt.
Wie dem auch sei , bin ich derjenige nicht, der es entscheidet. Ich weiß nur dass ich nichts weiß, ich weiß dass ich bloß eine Geschichte bin, ein vernünftiges Tier
und in meiner Kontingenz, hier gelandet und geworfen bin, um mein Denken und Dichten, als Perlen vor die Säue, zu werfen und widmen. Und meine harte Realität, ergo meine Faktizität erklären zu dürfen.
Να 'μαι πάλι. Φάγαμε μισό χειμώνα και μια άνοιξη με Κορόνα, τώρα έφυγε η Κατάπληξη και η Παγωμάρα, μείναμε με τις συνέπειες. Φτου να μην το ματιάξω, δεν πάθαμε και καμία τρομερή ζημιά (στο πρώτο κύμα!).
Δουλειά περίπου στο κανονικό, οι υπόλοιποι στη Φαμίλια με τις αναταραχές τους και τα σκαμπανεβάσματα τους.
Γενικά παλευεται η κατάσταση από το δικό μας το μετερίζι. Από 1 Ιούλη αλλάζω και δουλειά, περίπου το πόστο που θα φανταζομουν ως στόχο και στην Ελλάδα.
Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Γυρίζω εκεί που ξεκίνησα, στο χώρο που πρωτοδούλεψα όταν ήρθα. Ξαναγυρίζω στους χώρους, που δούλευα πριν έρθω εδώ.
Κύκλος.
Κλείνω τους κύκλους μου, ξαναρχίζω άλλους. Περιέργως είναι οι ίδιοι κύκλοι. Σε άλλο περιβάλλον. Σε άλλη γλώσσα από με άλλους ανθρώπους.
Πού περιέργως μοιάζουν και ίσως και να είναι οι ίδιοι.
Έκλεισα και τον κύκλο παρακολούθησης της σειράς Dark. Για πολύ φανατικούς του είδους. Με λίγα λόγια η ανάπτυξη:
Δεν υπάρχει γραμμική πορεία του χρόνου. Παρελθον-Παρον-Μέλλον είναι στο ίδιο σημείο κι αλληλεπιδρούν κι ανανεώνονται συνεχώς. Το κακο είναι όταν σε κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι αυτό προέκυψε από 'λαθος", δεν ήταν να γίνει.
Ανθρώπινο χέρι, που ήθελε να δει παραπέρα και να επηρεάσει τη μέχρι τώρα "νορμάλ" πορεία των γεγονότων, διέσπασε αυτό που θεωρούσαμε ντετερμινιστικό και γραμμικό. Έσπρωξε την ανθρωπότητα σε ένα πισω-μπρος και ξανά μπρος-πίσω, με τελικό στόχο την Αποκάλυψη. Και δε διέσπασε μόνο το χρόνο ώστε να μην υπάρχει γραμμική συνέχεια αλλά μόνο επιτόπια επανάληψη των ίδιων γεγονότων, αλλά κάθε φορά διαφορετικά. Διέσπασε και το χώρο, τον κόσμο, το χώρισε σε δύο (τουλάχιστον) κόσμους, που εξελίσσονται παράλληλα κι έχουν και οι δύο το ίδιο στάτους. Και υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Η γάτα του Έρβιν Schrödinger δηλαδή.
Γκέγκε??
Όχι;
Κατανοητό το ακατανόητο.
Πίσω στις εντυπώσεις. Το μοτίβο είναι το ίδιο, όπως και στο Νταρκ.
Καλοκαίρι χωρίς καλοκαίρι και καλό καιρό. Καλοκαίρι χωρίς διακοπές για μας. Τα παιδιά/μωρά πάνε (και δεν πάνε) στον παιδικό/βρεφονηπιακό σταθμό. Μεγαλώνουν αλλά και δε μεγαλώνουν. Εγώ είμαι και δεν είμαι καλά.
Να μη σας μπερδέψω, δεν είμαι καταθλιπτικός ή απαισιόδοξος. Ρεαλιστικά μιλάω, όπως τα αντιλαμβάνεται ο νους και τα επεξεργάζεται. Με το Λογικό, αλλά και με το Θυμικό.
Κυκλικά. Ή κυκλοθυμικά, αν προτιμάτε.
Με αφορμή την επέτειο του θανάτου, της αυτοκτονίας genau genommen, του Paul Celan, έμαθα κι εγώ κάτι καινούργιο.
Ότι ο Θάνατος είναι ένας Μάστορας και Μαέστρος από τη Γερμανία.
Todesfuge
Schwarze Milch der Frühe wir trinken sie abends
wir trinken sie mittags und morgens wir trinken sie nachts
wir trinken und trinken
wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nicht eng
Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit den Schlangen der schreibt
der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland
dein goldenes Haar Margarete
er schreibt es und tritt vor das Haus und es blitzen die Sterne
er pfeift seine Rüden herbei
er pfeift seine Juden hervor läßt schaufeln ein Grab in der Erde
er befiehlt uns spielt auf nun zum Tanz
Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich morgens und mittags wir trinken dich abends
wir trinken und trinken
Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit den Schlangen der schreibt
der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland
dein goldenes Haar Margarete
Dein aschenes Haar Sulamith
wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nicht eng
Er ruft stecht tiefer ins Erdreich ihr einen ihr andern singet und spielt
er greift nach dem Eisen im Gurt er schwingts seine Augen sind blau
stecht tiefer die Spaten ihr einen ihr anderen spielt weiter zum Tanz auf
Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich mittags und morgens wir trinken dich abends
wir trinken und trinken
ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Haar Margarete
dein aschenes Haar Sulamith er spielt mit den Schlangen
Er ruft spielt süßer den Tod der Tod ist ein Meister aus Deutschland
er ruft streicht dunkler die Geigen dann steigt ihr als Rauch in die Luft
dann habt ihr ein Grab in den Wolken da liegt man nicht eng
Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich mittags der Tod ist ein Meister aus Deutschland
wir trinken dich abends und morgens wir trinken und trinken
der Tod ist ein Meister aus Deutschland sein Auge ist blau
er trifft dich mit bleierner Kugel er trifft dich genau
ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Haar Margarete
er hetzt seine Rüden auf uns er schenkt uns ein Grab in der Luft
er spielt mit den Schlangen und träumet der Tod ist ein Meister aus
Deutschland
dein goldenes Haar Margarete
dein aschenes Haar Sulamith
Ich war nicht so ein verrückter Anhänger von Fakten und Daten. Die medizinischen Studien und die weltweite Forschung ist eine tolle Falle, ein zweischneidiges Argument. Am Ende schreibt jeder Forscher seine "Interessenkonflikte", es heißt, welche Finanzierung und von welchem Geldquellen ist das Projekt entstanden. Manche sind ehrlich, andere allerdings nicht so. Es sind überall die "Idealisten", die Weltretter, die "für das Gute der Menschheit" arbeiten möchten. Bis eine Pharma-Firma seine Naivität zerbricht und die Augen aufmacht. Jeder hat seinen Preis, auf dieser verdammten und verfluchten (verflucht und zugenäht!) Kapitalismus- und konsumfixierten-Welt. Mediziner, Ärzte insbesondere auch. Alle arbeiten und kriegen Geld für ihre Leistungen.
Alle Tiere sind gleich, manche sind gleicher, so Orwell. Alles läuft nach Plan.
Bis uns ein Virus (früher war ein Bakterium oder ein Parasit) rechts und links eine runterhaut.
Nach dem ersten Schock, nach den vielen, tausenden (millionen?) Toten und kurz bevor wir uns zerfleischen, wird uns klar.
Das war nicht das Virus, das uns zunichte machte. Es war nur eine Lösung, ein Ausweg.
Davon abgesehen, wie es sich die Pandemie letztendlich entwickelt, bin nicht fest überzeugt, dass uns die Situation etwas zeigte. Sie richtet sich durch Zweifel und rätselhaften Geschichten, sie wird öfter manipuliert und durch Demagogen / Drahtzieher ausgenutzt.
Aufgrund meiner Arbeit sollte ich immer alles kritisch hinterfragen, skeptisch bleiben und nicht sofort agieren.
Die Erfahrung des Alltags in einem Krankenhaus (sei klein oder gross) verriet mir, wie schwierig, wie unberechenbar ist, den Zeitpunkt des Abwartens/Nichtstuns von dem Zeitpunkt vom Rat und Tat zu differenzieren.
Gar keine Entscheidung zu treffen ist auch eine Entscheidung. Das aggressive Beobachten und Abwarten, bis sich die Natur entschließt, wohin die Reise muss, beruht auf Gegebenheiten des menschlichen Schaffens.
Die schönen und kreativen Ideen werden bei vielen überschätzt, da in der Tat, bei der Umsetzung man sieht, wie unrealistisch und erfolglos blieben.
Ήμουν έτοιμος να γράψω κι άλλα πολλά, ατελείωτα για την ακρίβεια, αλλά νομίζω δεν πρόκειται να κερδίσει κανείς από τα γραφόμενα. Αυτά που ζούμε μόνο φέρνουν γνώση, αυτά που μπορούμε να εκτιμήσουμε κι αυτά που αναγνωρίζουμε ως αληθινά, υπαρκτά γεγονότα, αυτή είναι η αλήθεια και η Μοίρα μας.
Δεν έχω αισιοδοξία, γνωστό αυτό, δεν έχω τις πληροφορίες, ενημερώνομαι όπως όλοι, η ενημέρωση μου τρέχει από τα αυτιά και τη μύτη, κουράζομαι όπως όλοι, η κούραση μου διαλύει το ανοσοποιητικό, αλλά πρέπει να δούμε τη μέρα μετά. Φαντάζομαι έχει δρόμο ακόμη..........θα επανέλθω, όταν καθήσει η σκόνη του θανάτου.
Διότι ως γνωστόν, der Tod ist ein Meister aus Deutschland.
Rango. 2011
Έπος! Το ύφος μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων ή ψηφιακού animation, που προσωπικά όμοιο δεν είχα ξαναδεί. Προφανώς κι έχω δει καρτούν εκτός Ντίσνεϋ και Πιξαρ, από ιρανικά ασπρόμαυρα μέχρι κουλτουριαρικα "ίντυ". Αλλά αυτό μου είπε αυτή η ταινία ήταν μοναδικό. Νομίζω είναι ο συνδυασμός των υλικών. Και τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης, θέασης και κατανόησης. Από τα 10χρονα ως στα 80χρονα έχει να δώσει σε όλους αυτό που μπορούν να δουν. Τον εαυτό τους.
Έξοχη η ιδέα, η σαύρα/χαμαιλέοντας που ζούσε στο Τερραριο, αναπαριστώντας τη ζωή μέσα από θεατρικούς ρόλους, προσποιούμενος τη ζωή, με φίλους ακίνητα παιχνίδια, προβάλλοντας όλο τον κόσμο του στο φαντασιακό.
Όπως συνήθως, ένας "από μηχανής θεός" το στέλνει κάπου, σε κάποια έρημο, να ξεκινήσει την αναζήτηση του. Το ιερό δισκοπότηρο της αυτογνωσίας.
So who are you really? Who am I? I could be anyone!
No man can walk out of his own story!
Η περίτεχνη γλώσσα της σαύρας, το υψηλό επίπεδο σκέψης της σε συνδέουν με την σαιξπηρικη θεατρική εποχή. Είναι μια εκλεπτυσμένη σαύρα, που βρέθηκε σε έναν κόσμο που δεν ανήκει. "Ναι, αλλά είσαι εδώ" του λέει ο αρμαδιλος.
Η πλοκή θυμίζει κυρίως αντισυμβατικό γουέστερν, όπου "οι φτωχοί κι απελπισμένοι άνθρωποι πρέπει να πιστεύουν σε κάτι". Και ο καθείς μπορεί να γίνει σε μια στιγμή είτε ήρωας είτε μοιραίος παίχτης, ανάλογα με το φύσημα του ανέμου.
Αρκεί να το πιστεύει. Ο δυαδικός κόσμος (καλό/κακό) δεν είναι ρεαλιστικός, αλλά βολεύει σα μοντέλο διαπαιδαγώγησης κι ερμηνείας του.
Η μουσική είναι κορυφαία, Hans Zimmer at his best. Από τις φωνές ξεχωρίζει φυσικά ο Τζόνι Ντεπ.
Οι μάχες με το γεράκι, με το φίδι, με την αθάνατη χελώνα, με τον εαυτό, με τον Κλιντ, με τους ξένους, επικές! Κάκτοι, κουκουβάγιες, πουλιά, ερπετά, άμμος ατελείωτη κι ο ήλιος να καίει, να διαλύει και να εξαχνωνει.
Το νερό λείπει, όλοι ψάχνουν να βρουν όχι την ευτυχία στην αφηρημένη της έννοια, αλλά στα βασικά, στα ουσιώδη.
Η αναζήτηση. Ο λαός, ένας ηγέτης, καλός ή κακός. Όλοι στο ρόλο τους. Είπαμε πολυεπίπεδο αριστούργημα, παράξενο στα μάτια πολλών κριτικών. Mainstream κι όμως ρίχνει κριτική ματιά σε όλα. Η ζωή στα πολύ απλά κομμάτια της. Κι όμως τόσο σύνθετα.
Πάμε πάλι στην ενδοσκόπηση. Είμαι, σκέφτομαι, υπάρχω. Καρτέσιος και Heidegger, Hegel και Kant. Μεταφυσική και Υπαρξισμός, αλλά και Utilitarismus των Bentham και Mill.
Θέλει χρόνια και δεκαετίες να διαβάσεις, να καταλάβεις τι είπαν οι άνθρωποι και πως φτάσαμε εδώ.
Ο άνθρωπος ψάχνει να βρει με τη σκέψη, τις συνθήκες εκείνες και τις διαστάσεις των νοητικών λειτουργιών, δηλαδή τα όρια μέσα στα οποία δρα. Είναι εν γνώσει του το πεπερασμένο και το διακριτό σύνορο που κινείται αυτή η σκέψη. Αλλά κάνει παρ'ολα αυτα κάνει προσπάθειες να σπάσει αυτό το στεγανό. Να ταξιδέψει χωρίς να βγει έξω από την ακίνητη πνευματική του κατάσταση, να δει εκεί που δεν υπάρχει φως και να ακουμπήσει , να ψηλαφήσει έστω αυτά που δεν έχουν υπόσταση ούτε ύλη . Να ποσοτικοποιήσει μια οπτασία, τα σύννεφα, το σύμπαν.
Αυτά εξηγεί η ταινία σε λίγα λεπτά. Ο Ρανγκο, αν ήταν άνθρωπος του 2000, θα έπαιρνε ήδη τρεις σακούλες ψυχοφάρμακα και θα είχε τρεις φορές τη βδομάδα ψυχοθεραπεία. Σκέφτεται πολύ, σκέφτεται ποιος ήταν και γιατί, δεν ξέρει αν του αρέσει όπως είναι. Θέλοντας και μη, αλλάζει εκ βάθρων θέσεις/φύσεις/σκέψεις και μπαίνει-ως κλασικός χαμαιλέων-στην αιώνια διαδικασία της προσαρμογής κατά το δαρβινικο μοντέλο.
Έτσι είμαστε όλοι. Έτσι θα έπρεπε να είμαστε. Πολλές φορές σπάμε τα μούτρα μας πάνω στις ίδιες ψευδαισθήσεις που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι, για να προστατευτούμε από τις σκέψεις που κάνουμε για τον έξω κόσμο. Και είναι τόσο επώδυνο αυτό, που μετά τη μερική αμνησία, θα ξαναφτιάξουμε ίδιες ή παρόμοιες ψευδαισθήσεις, ξανά και ξανά, γιατί ο πόνος φτάνει πιο βαθειά κι από τα πιο μύχια επίπεδα σκέψης μας. Ο Πόνος του Ρανγκο όταν ανακαλύπτει αυτό το βάθος κορυφώνεται στην επιστροφή του, στο ξέπλυμα της ντροπής, στην εξιλέωση και στην αυτοτιμωρία.
Ο μηχανισμός δεν είναι άγνωστος. Πονος στον πόνο, θεωρία της πύλης. Σαν ομοιοπαθητική απάντηση.
Ποιος είναι κάποιος ; Και ποιος το βρίσκει τελικά; Η ερώτηση μάλλον είναι αργά. Δεν έχει στο χρόνο κάποια ανταπόκριση, δεν τίθεται στο κατάλληλο πλαίσιο. Δεν είναι "ποιος είσαι", αλλά "πού και πότε".
Τα γνωστά δηλαδή της κατά Αϊνστάιν και Χώκινγκ θεώρησης της ύπαρξης. Περνάς από το πριν στο πιο μετά και ήσουν/είσαι/ίσως να είσαι/θα είσαι.
Ο Ρανγκο συναντάει και σε κάποιο σημείο αυτό που θα ονομαζες κι ως το ανθρώπινο άβαταρ του, που του λέει γκρόσο μότο : "είσαι το ταξίδι σου, είσαι η αναζήτηση σου, είσαι αυτό που ετάχθης"
Αν ήμουν νιχιλιστής, θα έλεγα "είσαι ο κανείς, είσαι το πουθενά, είσαι το ποτέ"
Αν ήμουν Ρασούλης, θα έλεγα "είσαι ό,τι είσαι και δεν είσαι, κι όχι ό,τι κάνεις και δεν κάνεις".
Το άκουσα σε μια ταινία, των αγαπημένων μου σκηνοθετών Αδερφών Κοέν, φυσικά στην αγγλική.
Because strait is the gate, and narrow is the way, which
leadeth unto life, and few there be that find it.
Αν κάποιος ψάξει όλες τις πιθανές ερμηνείες/μεταφράσεις/επεξηγήσεις, σχετικά με τη "στενή ή πλατεία πύλη" και την "ευρύχωρη ή τεθλιμμένη οδό", σε διαφορετικές γλώσσες, ίσως χάσει το βαθύτερο νόημα. Αυτό που δεν το ξέρει κανείς, εκτός από αυτόν που το έγραψε!!
Θα δοκιμάσω τη δική μου ερμηνεία:
Το λοιπόν, όσοι θέλουν ευκολίες και φαρδιές πόρτες, ευρύχωρους δρόμους, ανέσεις και πολυτέλειες, όλα στρωμένα με ρόδα, να κυλάνε απλά κι όμορφα, χωρίς πολλους προβληματισμούς,
Από δω παρακαλώ, κατευθείαν στην Απώλεια (της ζωής, της πραγματικής Ζωής, της Αθάνατης Ζωής, της μετά θάνατον Ευδαιμονίας).
Για τους άλλους, που είναι και οι λιγότεροι, τους "when the going gets tough, the tough get going", για αυτούς που θα στριμωχτούν στη στενή την πύλη, θα τσαλαπατηθούν στο στριμόκωλο δρόμο , θα πάρουν χωρίς κλάματα και γκρίνιες την τεθλιμμένη οδό, θα διαλέξουν μόνο τα δύσκολα, τα πολύπλοκα, τα πιο στρυφνά, Αυτοί, ναι, μόνο αυτοί δικαιούνται της ζωής.
Έτσι σίγουρα θα σκέφτονταν όλοι οι πιστοί, οσιομάρτυρες στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, μέχρι τους καμικάζι αυτοκτονίας των σύγχρονων τζιχαντιστών.
Ο καναπές (μου,σου,του, μας, σας, τους), το άραγμα, η αδράνεια, η ραστώνη, (θεία αμαρτήματα)είναι γι'αυτούς,τους πολλούς, που σπατάλησαν την ευκαιρία να βρουν ....το κάτι. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά οδηγούνται στο δρόμο της Απώλειας. The Road to Perdition (ταινία κι αυτή!) Die ewige Verdammnis, eternal damnation.
Από κει σας μιλάω κι εγώ. Γι'αυτό είμαι τόσο σίγουρος.
Bonus Track: για όσους δεν ξέρουν τον συγγραφέα Percy Shelley και τον Οσιμανδύα του, ορίστε ένα μικρό απόσπασμα! (Θα μου πείτε τι σχέση έχει με το κατά Ματθαίον? Και θα έχετε δίκιο! Αλλά τι να σας εβαζα; Κουγιουμτζή;)
I met a traveller from an antique land
Who said: — Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert...
Είχα πολλές ιδέες για αναρτήσεις, πολλά σκαριφήματα. Με βρήκαν όμως οι εξελίξεις, μια στον Έβρο, μια στην Κορόνα, μ'αφησαν πάλι άναυδο. Δηλαδή βράζω από μέσα, έχω μια μεγάλη ανησυχία έως παράκρουση, χάνω την μπάλα με την "ενημέρωση" κι "αποπληροφόρηση". Και δεν ξέρω, αδυνατώ να καταλάβω τι γίνεται, πώς γίνεται, γιατί γίνεται και με ποιους. Το σίγουρο είναι ότι γίνεται τώρα.
Νόμος του Μέρφι: Ο άνθρωπος κάποτε σκοντάφτει πάνω στην αλήθεια… αλλά σηκώνεται και συνεχίζει το δρόμο του.
Τρέλα! Επιδημία/Πανδημία/Πανδαιμόνιο.
Σχεδόν μαζική υστερία, αρχίζει λίγο λίγο ο Πανικός να μας κυριεύει. Ποιος θα μας κολλήσει; Από πού ήρθε και πού το βρήκε τον ιό; Μήπως κολλήσουμε εμείς κάποιον; Τα παιδιά; Οι παππούδες; Άνθρωποι πεθαίνουν, τα νοσοκομεία ακόμα αντέχουν. Γίναν λάθη, ανθρώπινο θα μου πείτε. Και το να πεθαίνεις, ανθρώπινο είναι, του ζωικού βασιλείου. Νωρίτερα, αργότερα, με ενδοτραχειακό σωλήνα ή χωρίς, μικρή η σημασία. Το σύστημα και οι ανθρώπινες συνήθειες τεσταρονται. Το θρησκευτικό μας αίσθημα, η θεία κοινωνία, το αντίδωρο, αλλά και οι χειραψίες,οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι ανάσες γενικότερα.
Υπάρχουν τα δεδομένα, οι επιστημονικές μελέτες, οι ερευνητές και τα ινστιτούτα. Εμβόλια και αντιικά φάρμακα, μέτρα προφύλαξης, μάσκες και καθαριότητα/υγιεινή χεριών. Όλοι μιλάνε, κάθε μέρα 50-100 άρθρα, πώς συμπεριφέρεται ο ιός, πότε μεταλλάχτηκε, πόσοι πέθαναν και πού, πώς εξαπλώνεται, τι δυναμική έχει αυτή εξάπλωση στατιστικά.
Από την υπερβολική ανάλυση, έρχεται η παράλυση (Τσώρτσιλ). Τα ακούς και ψιλοτρομαζεις, μετά μουδιάζεις. Μέχρι να σε βρει και σένα. Καραντίνα ή καραμπίνα στην Εντατική.
Έλα, υπερβολές! Η θνητότητα κρατιέται στο 4-5%. Δεν είναι αμελητέο! Αλλά όχι και του θανατά, του κερατά!
Κι ώσπου να συνέλθεις από τα υγειονομικά, τα επιδημιολογικά, τα θανατικά, τις επιδράσεις στην οικονομία, σε όλες τις δραστηριότητες, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας, έρχεται.....
Το εθνικό μας ζήτημα. Οι Τούρκοι. Για την ακρίβεια, η τουρκική πολιτική, ένας μονάρχης/σουλτάνος, ένας λαός (κι ένας αποδεκατισμένος/ξεδιαλεγμενος στρατός) από πίσω να ακολουθεί τυφλά! Η τακτική του να παίζεις με παράτυπους μετανάστες, που παλιά ήταν πρόσφυγες, αλλά όχι πλέον, να τους χειραγωγείς, να τους εξοπλιζεις-με όπλα και μίσος- και να τους στέλνεις στο.... αδιέξοδο!
Ο Τούρκος δεν έχει, δεν είχε ποτέ του μπέσα. Βαθειά Ασιάτης, από τις Στέπες της Μογγολίας και τις Τούνδρες της Σιβηρίας, διεκδικεί "ευρωπαϊκό" προφίλ. Κι όπως ο Τσάμπερλεν με τον Αδόλφο, οι "μοντέρνοι Ευρωπαίοι ευνουχισμενοι ταχαμ-ηγετες" ασκούν πολιτική κατευνασμού. Πουτιν, Άσαντ, στα-αρχιδια-μου-κιολας-Μερκελ, άπραγοι/άβουλοι κουραμπιέδες κεντροβορειοευρωπαίοι, κάτι φλωροι πράσινοι ή ακτιβιστές, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί το ίδιο ίσως και περισσότερο επικίνδυνοι, όλοι, μα όλοι, νοιάζονται για τους "ανθρώπους", τους "πρόσφυγες", τα "γυναικόπαιδα", τους "καημένους".
Και πάνω και γύρω από όλα αυτά, η αθάνατη και παντοδύναμη προπαγάνδα.
Βρετανικά πανεπιστήμια που συνεργάζονται με δικηγορικά γραφεία των Τουρκοκυπρίων για τα περιουσιακά στην Αμμόχωστο, δημοσιεύουν σε συνεργασία με γερμανικά ας-τα-πούμε-φιλοαριστερά-φιλοσοσιαλιστικά έντυπα "έγκυρες δορυφορικές φωτογραφίες" που "επιβεβαιώνουν" θανάτους μεταναστών. Ανθρώπων που ορμάνε με το έτσι θέλω, ρίχνουν πέτρες, δακρυγόνα, καδρονια σε δυνάμεις ασφαλείας και προστασίας συνόρων. Και επειδή η πολιτική ειναι μεγάλη πουτανα και αδιαφορεί για την υγιή λογική, "εκεί που μας χρωστάνε μας παίρνουν και το βόδι".
Ο,τι κι αν πεις, ο,τι κι αν σκεφτεί κανείς, ακόμα χειρότερα ό,τι κι αν κάνεις, είσαι είτε φασίστας/ακροδεξιός/συντηρητικός/ξενοφοβικός είτε κορόιδο ψευτοαριστερός/ΜΚΟπουλος-τα αρπάζω και το παίζω ανθρωπιστής/διεθνιστής/κομμουνιστής-κατω-τα-συνορα/όλοι οι άλλοι είναι ναζί εκτός από μένα/.........θα μπορούσα να συνεχίσω ώρες!
Αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό.
Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένα εκατομμύριο πλευρές κι οπτικές γωνίες, ένα τρισεκατομμύριο απόψεις. Στην ουσία, ολίγοι την έχουν βαμμενη, μερικοί την τρώνε και ζορίζονται, πολλοί περισσότεροι εμπλέκονται, αλλά δεν βρέχουν και κώλο, νίπτουν τας χείρας....... όλοι οι υπόλοιποι κοιτάνε, σαν τα βόδια και πληκτρολογούν μόνο μαλακίες (καλή ώρα!!!).
Πολύπλοκη υπόθεση, μέχρι την πρώτη προβοκάτσια. Όταν σοβαρεψει για τα καλά η ιστορία, τότε θα δει ο καθένας πόσα απίδια χωράει ο σάκος του καθενός. Και του θρασιμιού και του αδρανούς και του εξυπνακια κι απαθούς. Ως γνωστό, έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λες. Στην Ιστοχωρα και στην Ιντερνετική σφαίρα όλα μοιάζουν call of Duty.
Τα λόγια μου τελειώνουν, φοβάμαι αν συνεχίσω να γράφω, θα γίνω πιο ακραίος και πιο οξύς, χειρότερα από αυτά που έχω στο μυαλό μου. Σταματώ εδώ και πάλι τσιταρω Τσώρτσιλ:
"Ολόκληρη η ιστορία του κόσμου μπορεί να συνοψισθεί στο γεγονός ότι όταν ένα έθνος είναι δυνατό, δεν είναι δίκαιο και όταν θέλει να είναι δίκαιο δεν είναι πια δυνατό."
Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά
φτωχικά αλλά τίμια.
Αλλού κοιμάται αυτή
κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν.
Μόνο καμιά φορά
σε πειραματισμούς την παρασύρει
η περιέργεια
-όφις προγενέστερος
και πιο φανατικός
απ' τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας.
Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι
δεν έχεις τι να χάσεις
και την πείθει
να κουλουριάζεται πνιχτά
να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη
πάνω στο διαθέσιμο αέρα
που αφήνεις προσπερνώντας.
Απόλαυση πολύ μοναχικότερη
από τη στέρησή της.
Πρώτη φορά που συνειδητοποίησα την αξία της Δημουλά ήταν ήδη πολύ αργά. Ήταν 74 χρόνων και μόλις είχε δημοσιεύσει τη "Χλόη θερμοκηπίου" που την είχα κάνει δώρο στην πρώην γυναίκα μου.
Είχε περίεργη και στρυφνή γραφή, νοήματα αντικρουόμενα και ταυτόχρονα αλληλοσυμπληρούμενα. Κάποια παλιά φίλη είχε γράψει εκείνο το τρομερό δίστιχο "στην Ελλάδα η ποίηση δεν πουλά, εκτός αν σε λένε Δημουλά". Σωστό κι άδικο μαζί. Δεν ξέρω, κάτι μου είπε η Χλόη. Κάτι για τα χρόνια, τα γηρατειά, τη μοναξιά,το αναπόφευκτο, αυτό που έρχεται πάνω σου και σε παγώνει, όταν όλοι φεύγουν.
Δεν έχω αλλά να πω. Καλή της ώρα. Ας αναπαύεται κι αυτή σε μια Χλόη. Ίσως βρει τη γιαγιά μου, να της πει κάνα ποίημα. Ποιος ξέρει;
Ein Deutscher äußert sich voller Überzeugung: " was für eine Sprache ist das? Ich kann kein Griechisch, woher soll ich diese unaussprechliche Sprache kennen?"
Ein anderer netter Deutscher (zu mir): "Unsere Sprachen haben nicht vieles gemeinsam, oder was meinst du?"
C: Calamares, Cannabis, Chaos (wer hätte es gedacht, Chaos ist griechisch?), Charakter auch? Charisma?? Ach nee......
Puhhh, es sind noch so viele!!! Chemie, Chemotherapie, Chiropraktik, Chirurg, oh Manno!!! Choleriker, Cholesterin.........
Chor, Choral, .....ich kann nicht mehr!!
Was? Immer noch beim C???
E: Echo, Egoist, Egozentrisch, Esoteriker, Ethanol, Ether, Ethik? Das auch? Eucharistie, Eugenetik, Euphorie, Europa, Europa?? Ist griechisch??? Wie peinlich!!! Euthanasie, Evangelisch?? Ich fasse es kaum!!!
Ich will nix mehr hören!!! Sagt der Deutsche!
Ne,ne,ne, es sind vielmehr Buchstaben, Freund!! Wo?
Natürlich im Alphabet!!!! Verstehst?
Alpha-Beta.
In Ordnung, machen wir es schnell, will schlafen!!! Kurz und repräsentativ, gell?
Χιώτης. Ο,τι και να πεις ίσως είναι λίγο. Δεν έχει σημασία. Δεν έχουν αξία εννοώ τα λόγια, όταν μπορεί η μουσική να μιλήσει χίλιες φορές καλύτερα.
Παρακάτω ακολουθεί βίντεο. Μην το ακούσετε όλο, ούτε και με νοιάζει δηλαδή, αν το ξέρετε το τραγούδι ή αν σας αρέσει ο Καζαντζίδης ή όχι, αν σας εκφράζουν οι στίχοι ή όχι.
Ακούστε μόνο την αρχή, το πρώτο λεπτό του τραγουδιού. Ξεκινά πρώτα το τύμπανο, και μπαίνει ο Μανώλης με ένα σόλο. Σπανιολο, δεξιοτεχνικό, πολύμορφο και μελωδικό.
Δεν είναι εκεί το θέμα.
Μπες στη θέση αυτού που το ακούει αυτό το εξωγήινο, το διαστημικό "πράμα" μέσα στα χρόνια της φτώχιας του 1959. Προσπάθησε να φανταστείς τη φάτσα και το άδειασμα που τρώει κάποιος, ας πούμε γνώστης, ας πούμε άλλος μουσικός, όταν το πρωτοακουει. "Δεν υπάρχει" θα έλεγε κανείς, με τη σημερινή ορολογία. Κι όντως δεν υπήρχε!
Ο Χιώτης μπροστά από την εποχή του, μπροστά από την κιθάρα, μπροστά από το ίδιο το μπουζούκι, δεν ήταν για εδώ, για τη χώρα αυτή, για το 1959.
Σήμερα που το άκουγα μέσα στο αμάξι, έπρεπε να το βάλω τρεις-τεσσερις φορές για να πω "ρε μαλακα, τι έπαιζε ο παίχτης;" 60 χρόνια, Vorreiter που θα έλεγε κι ο ημεδαπός. Άπαιχτος, άπιαστος, μαργαριτάρι στα γουρούνια, γιατί να το κρύψουμε;
Είπαμε μόνο το πρώτο λεπτό, τα 59 δευτερόλεπτα και μετά κλείστε το, σπάστε το, ούτε με νοιάζει!!!! Εγώ το 'πα και ξαλαφρωσα!
Ο καλός μου φίλος ο Νίκος ήθελε να μου κάνει ένα δώρο. Κι επειδή ξέρει τι ψευτοκουλτουριάρης είμαι, μου λέει βρήκα εισιτήρια για το Schauspiel, παίζουν το " Geschlossene Gesellschaft". Ααα ωραία, Jean Paul Sartre, είπα εγώ, χωρίς να έχω ιδέα για το έργο, πλην του ότι από εκεί βγήκε η πρόταση "Η Κόλαση είναι οι άλλοι".
Ψάξαμε και οι δυο στο Διαδίκτυο, διαβάζουμε, συζητάμε από πριν, το έργο, την πλοκή, τις προεκτάσεις, διάφορες αναλύσεις,το ιστορικό υπόβαθρο, εν μέσω δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και κατοχής της Γαλλίας, τα παρασκήνια με ηθοποιούς που συλλαμβάνονται, την ιδιαίτερη σχέση του Σάρτρ με την Καμύ, που τον ήθελε για σκηνοθέτη και πώς μετά τα "χαλασανε", μαλώσανε και δεν ξαναμιλησαν.
Γενικά κάναμε και γαμώ τις προετοιμασίες,είδαμε βιντεάκια, μικρής διάρκειας φυσικά, σαν κανονικό Foreplay, στην κυριολεξία, πριν το σεξ και πριν το θέατρο. Ζεσταθηκαμε, ανάψαμε κι ερεθισμένοι όπως ήμασταν, πήγαμε.
Όταν φτάσαμε στο φουαγιέ είχε ξεκινήσει ήδη η συζήτηση, μια καλοντυμένη και διαβασμένη, απ'ότι φάνηκε, κυρία έκανε μια σύντομη περιγραφή και μια ερμηνεία του έργου. Οι άνθρωποι παρακολουθούσαν με πολύ ενδιαφέρον στο βλέμμα και με ένα ποτήρι σεκτ/κοκτέιλ/Απερόλ στο χέρι. Κι εμείς το βρήκαμε πολύ καλό και βοηθητικό, στο να μπούμε ομαλά στο θέμα.
Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον...........................
Μικρή παρένθεση: ήταν Παρασκευή, τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας και για τους δύο, είχαμε δουλέψει και οι δύο πολύ εκείνη τη μέρα, λογικό ήταν, ειμασταν κάπως κουρασμένοι.
Καθόμαστε στις τελευταίες θέσεις, (τις τελευταίες που βρήκε ο Νίκος, το έργο ήταν ausverkauft!) . Δίπλα στο Νίκο κάθησε μια 55αρα, μας λέει "καλό είναι αυτό, που είμαστε δίπλα στην πόρτα εξόδου". Στην αρχή δεν το πιάσαμε το υπονοούμενο. Από μένα δίπλα, μια γιαγιούλα, καλοβαλμενη, αλλά γιαγιούλα, άνω των 70-75.
Και ξεκινάει το έργο.....................,
Περνάνε περίπου τρία τέσσερα λεπτά, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι μεγάλη μαλακία κάναμε!!!! Δε μιλάω όμως, το παλεύω! "Έλα σε παρακαλώ, που θα φύγεις από τέτοιο σοβαρό έργο, έναν κολοσσό δημιουργίας, ένα μοντέρνο θρύλο" . "Κάτσε στα αυγά σου' είπα στον εαυτό μου "και συγκεντρώσου!!"
Τη στιγμή που έκλεισαν σαν αυτόματα τα βλέφαρα μου ούτε την κατάλαβα. Μόλις τα άνοιξα, κοίταξα πονηρά δίπλα μου. Η γιαγιά ήδη ροχάλιζε, τα χεράκια στο στήθος.
Η ώρα ήταν μόλις 10' από την έναρξη. Οι ηθοποιοί να επαναλαμβάνουν διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες φράσεις/προτάσεις.....: "Da sind wir also....!" " Ja, da sind wir". "Ich bin" "Ja, ich bin". " Wer hat uns zusammen gebracht?" "Ja, das will ich auch wissen, wer hat uns zusammen gebracht" "da sind wir also" "ich bin" "Ja ich bin" " was ist denn hier?" "Da sind wir also" "ich bin" "wer hat uns zusammen gebracht?" usw usf.
Πιστεύω, δεν ειμαι σίγουρος, ότι ενώ το πάλεψα να μην ξεφτιλιστώ και να προσπαθήσω με όλες μου τις νοητικές λειτουργίες (δεν είναι δα και το ατού μου!) να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει στη σκηνή και πού το πάει τέλος πάντως η ιστορία, πρέπει να αποκοιμήθηκα κάνα δυο φορές ακόμα. Την τρίτη ( ή τέταρτη φορά, θα σε γελάσω!) κοίταξα προς το Νίκο, που με κοίταξε στα μάτια και γελούσε με ειρωνεία, δίπλα του η κυρία είχε ήδη εξαφανιστεί. Η γιαγιά δίπλα μου μπορεί να ήταν και στο πέμπτο όνειρο, χαλαρή, ατάραχη, με τα χεράκια της στο στήθος. Κάπως σκιαχτηκα έτσι που την είδα, μου ήρθε να την κουνήσω, να δω αν αντιδρά, αν αναπνέει. Λες να πέθανε; Μαλακα μου, το έργο δεν είναι απλώς βαρετό, μπορεί και να είναι θανατηφόρο!!!
Κοιταχτήκαμε με το Νίκο, δεν είπαμε κουβέντα, ούτε λέξη. Ταυτόχρονα, αλλά ακριβώς στο ίδιο δευτερόλεπτο, σηκωθήκαμε όρθιοι, κατάπιαμε την περηφάνεια και όλη την κουλτούρα μας και την κάναμε για το κοντινό φαστφουνταδικο!!!!
Ήταν μια ήττα, μια πανωλεθρία, χωρίς άλλο! Η θεωρία καλή, οι αναλύσεις άψογες, αλλά κάπου πάνω στην πράξη έρχεται ο ρεαλισμός και σου τραβάει μια σφαλιάρα "πού πα ρε Καραμήτρο;".......
Δώσαμε βέβαια τις απαραίτητες δικαιολογίες στον εαυτό μας. "Δεν ήταν το τάϊμινγκ σωστό, ειμασταν και κουρασμένοι, ήταν πολύ αργά, καθόμασταν και πίσω ίσως, το γήπεδο ήταν βρεγμένο, ο στίβος βαρύς, το παιχνίδι ήταν κεκλεισμένων των θυρών, δεν είχε καλή ατμόσφαιρα, είχαμε και πρόσφατο τραυματισμό, με τράβηξε και λίγο ο γαστροκνήμιος, είχα φάει και φασολάδα και με πείραξε, ο αντίπαλος ήταν καλά προετοιμασμένος και μας αιφνιδίασε," κι άλλα πολλά...........
Της κοντής ψωλής τα μαλλιά της φταίνε. Το μεν πνεύμα ισχυρό, η δε σαρξ ασθενής. Θέλαμε, προσπαθήσαμε, αλλά το μυαλό θες, το σώμα θες, μας πρόδωσε η περιορισμένη αντοχή κι ανθεκτικότητα.
Συγνώμη κύριε Σάρτρ, δεν το θέλαμε. Η κλειστή κοινωνία ήταν κι έμεινε κλειστή για μας.
Και μου έμεινε και η απορία: Τη γιαγιά θα την ξύπνησε κάποιος ή θα τη θάψανε κιόλας με το εισιτήριο του θεάτρου στο χέρι;
ΥΣ. Για όσους όμως θα ήθελαν να μάθουν κάτι παραπάνω για το έργο, που λέγεται κανονικά huis clos, closed door ή κεκλεισμένων των θυρών ή geschlossene Gesellschaft
ορίστε έναδυο λινκς, στα ελληνικά και στα γερμανικά.
Komplikationen, Zwischenfälle, Fehlerkultur, CIRS. Und Namen. In der Vergessenheit oder in Erinnerung.
Ein Arzt muss damit leben können, am Ende seiner Karriere einen eigenen kleinen Friedhof zu hinterlassen. So lautete der Hinweis eines Professors im Medizinstudium. Eine drastische Formulierung, aber ein wichtiges Thema.
Was der Autor seither über den Umgang mit Fehlern gelernt hat.
Namaste auf Sanskritisch bedeutet etwa: die Göttlichkeit in mir verbeugt sich vor der Göttlichkeit in dir, denn ich weiß, wir sind eins.
Atman bedeutet das göttliche Selbst, in der indischen Philosophie repräsentiert den Wesenskern des Individuums.
Die Griechen sagten immer Να'μαστε bzw εδώ είμαστε, im Sinne der Orientierung und der Positionierung. Dennoch bezweifle ich strengstens , dass das Göttliche in den Griechen ein Kompass benötigt.
Wenn wir des Weiteren über die Ähnlichkeit und die Kontinuität der indischen Philosophie und altgriechischen Saga reden wollen, kann man nicht leugnen woher der Begriff Yamas ursprünglich kommt.
Yama ist angeblich ein Verhaltenskodex für den Umgang des Menschen mit seiner Umwelt und die erste Stufe im Ashtanga Marga des Patanjali, bedeutend den achtgliedrigen Yoga-Pfad zur Erkenntnis des Patanjali, des Verfassers der Yoga-Sutras.
Das heißt, die funf Yamas zB die Ahimsa=Gewaltlosigkeit, die Satya=Wahrhaftigkeit usw sind genau das Gegenteil von den Kleshas, die Störfaktoren auf dem Weg zur Erkenntnis.
Wenn die alten (und die neuen) Griechen "Γεια μας", ausgesprochen Yamas, miteinander verwendeten, vermute ich, aßen die Inden noch Johannisbrote!!!!!
.....................
Es war ein nicht so toller Witz, nur zu betonen, wie ähnlich diese zwei Zivilisationen waren und noch sind.
Also, Yamas und Namaste, oder anders schreiben, Γεια μας και Να'μαστε, haben in sich das ganze Göttliche der Welt.
Die verschiedenen Variationen auf griechisch, γεια μας ρε παιδιά, oder στην υγειά μας ρε παιδιά, άντε γεια μας, oder άντε γεια μας ωρε sind alles mit Vorsicht zu genießen, am falschen Ort zum falschen Zeitpunkt und dem falschen Publikum entgegen kann zu einem gewissen Grad des Zorns führen.
Im griechischen Format vom Namaste, wie immer, steckt auch eine politische Botschaft, zB im Ausdruck Να'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, da sind wir also (direkter Hinweis auf J.P.Sartre, siehe kommenden Post!). Wie mit dem Zug und Gegenzug, man kündigt an: " Να'μαστε" ausgesprochen Namaste ,und sofort spricht sich die Reaktion : " βρε καλώς τα τα παιδιά". Vulgärerweise kann man den Satz "καλώς τα αρχιδια μας τα δυο" anwenden, wobei das nicht die feine Art ist.
Yamas und Namaste, άντε να καούν τα κάρβουνα, πιάσε μια απ'ολα, παραγγελιά το "θα ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο -doppelter Komparativ-βουνό", sind nur die Mittel zum Zweck, Shiva und Shakti, Dharma und evtl das Gesetz von Karma, den Kreislauf von Ursache und Wirkung zu erreichen.
Das Ziel ist es, das Selbst (Atman, wie vorher besprochen) mit den Göttlichen oder Brahman zu vereinen und so eines Tages aus dem Rad der ewigen Wiedergeburt aussteigen zu können.
Oder wie Dimitris Mitropanos in seiner Interpretation, sich das Kosmische mit dem Tanz äußern mochte:" Κόσμε, μια στάση εδώ, θέλω απόψε να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο"
Ich könnte unablässig weiter erzählen, die Sequenzen sind endlos. Zu meinem größten Bedauern und Maya (Illusion und Verschleierung der Wahrnehmung), die Zeit ist vorbei. Jetzt muss ich meine Tapas besorgen, Tapas im Sinne von Selbstdisziplin, eines der fünf Niyamas.
Wenn du mich frägst über den Zusammenhang von indischen Disziplin und iberischen Esskultur,sag ich dir "das
ist eine ganz andere Geschichte!!!"
En oida, namaste. Ti na poume ti.
Πίσω από τον τοίχο
Η καρδιά κοιτάζει
Ανύποπτη δε βλέπει φως
Έξω από τον ήχο
Των παλμών καλπάζει
Φτάνει καινούργιος εχθρός
Αγάπη…απάτη
Μέσα απ’ το παράθυρο
Η καρδιά θαυμάζει
Ανέμελα να πέφτει η βροχή
Κι όλο το άπειρο
Σε λίγο θα φαντάζει
Στα μάτια του κατακτητή
Αγάπη… απάτη
Κι αν λεηλατήθηκε
Η καρδιά ξυπνάει
Κι ούτε που θυμάται τα μισά
Νίκησε ή νικήθηκε
Δεν τη σταματάει
Κι όρθια στήνεται ξανά
Στιχουργός Γιώργος Θεοφάνους. Έτος 2004, από το δίσκο στα υπόγεια είναι η θέα. Το τραγούδι μου αρέσει, το ακούω πολλές φορές, δεν το πολυπιάνω, τι θέλει να πει, αλλά το αισθάνομαι. Είναι και η φωνή του Τερζή, δένει με το ρεφρέν, δύο λεξούλες! Η αγάπη είναι απάτη, απλό και κατανοητό. Τα άλλα όμως στα κουπλέ;;;;
Τι θέλει να πει το ποιητή; Ψυχαναλύοντας τον άνθρωπο Θεοφάνους, θυμάμαι ότι είχε δυσκολίες στο γάμο του, εκείνη την εποχή (με μια τραγουδίστρια, δεν ήταν μαζί; Πώς την έλεγαν; Μελαγχροινή ήταν….), Οπότε υποθέτω ήταν πικραμένος κι έψαχνε αλλού.
Στο δια ταύτα: η καρδιά (του)κοιτάζει πίσω από τον τοίχο και είναι ανύποπτη, ας πούμε αφελής. Δε βλέπει φως, λογικό, τοίχος είναι μπροστά. Ακούει όμως. Τον ήχο των παλμών (της καρδιάς; Του αλόγου που καλπάζει;).
Κάποιος έρχεται καλπάζοντας, τον ακούς και ψιλοτρομαζεις, μάλλον εχθρός/κακός θα είναι! Τη γαμήσαμε, λες στην αρχή.
Μετα, πας στο παράθυρο, ίσως για να δεις, να εκτιμήσεις καλύτερα. Κι εκεί, που βλέπεις ανέμελα να πέφτει η βροχή (ευτυχισμένος ο αφελής!), Ξαφνικά „φαντάζει στα μάτια του κατακτητή, το άπειρο!“
ΟΚ, εδώ μπερδεύονται όλα γλυκά! Λοιπόν, ο εχθρός, ο κακός, που έρχεται να (με) κατακτήσει, δεν υπολογίζει βροχή, έρχεται καλπάζοντας, γρήγορα, κι έχει στα μάτια του ….το άπειρο! Χμμμμ! Είναι δηλαδή larger than life, „στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα“, έχει μια αυτοπεποίθηση, «θα σας γαμήσω μέχρι το άπειρο“ ξέρω γω….
Κατακλείδα. Η καρδιά λεηλατήθηκε, πυρπολήθηκε, βασανίστηκε, βιάστηκε, γαμήθηκε πατοκορφα, τέλος πάντων. Έχει χάσει την μπάλα, ξυπνάει κι «ούτε που θυμάται τα μισά“ πώς με λένε/πώς σε λένε, αμνησία, μετατραυματικό σύνδρομο, δε θέλω να θυμάμαι, δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Νικήθηκε, αλλά στο μυαλό της μπορεί και να νίκησε, άσχετο. Σημασία έχει, είναι δυνατή (η καρδιά) , δεν τη σταματά αυτό το γεγονός και στήνεται πάλι όρθια και ντούρα (για την επόμενη απάτη, συγνώμη , την επόμενη αγάπη).
Αυτά , ο Θεοφάνους. Κατά τη δική μου ερμηνεία. Έτσι είναι, αν έτσι εγώ νομίζω.
Πάμε τώρα στα πιο βαριά. Να δικαιολογηθεί και ο τίτλος.
Το όλον αφορά καταστάσεις και εμπειρίες, που αφενός τις ζούμε, τις απολαμβάνουμε ή τις αφορίζουμε, αφ’ ετέρου δεν είναι κι εύκολο με τη Λογική ή με το ωραίο ρατσιοναλιστικο ευρωπαϊκό μοντέλο να αιτιολογήσουμε ή να εμβαθύνουμε.
Δε γίνεται, τόσοι και τόσοι διανοητές, φιλόσοφοι, ανθρωπολόγοι, ψυχολόγοι, μελετητές, ερευνητές, κοινωνιολόγοι, σαμάνοι, μάγοι, γιατροί, μέντιουμ, σοβαροί κι ασόβαροι, να έχουν ασχοληθεί με το θέμα, απαρχής του κόσμου και να μην έχουν βρει λύση και να έρχομαι,εγώ κι ο Θεοφάνους και να λέμε: „καλά, μαλάκες είστε, γιατί δε με ρωταγατε;;;;;»
Η Τέχνη τα έχει πει όλα, η αγάπη είναι συχνά απατηλή, πιο πουστικη κι από τον έρωτα. Ο έρωτας εκ φύσεως έχει αυτό το ορμητικό, το εκρηκτικό, τα πυροτεχνήματα, την έξαψη της στιγμής, εν τέλει κάτι το προσωρινό, το φευγαλέο. Δεν υπόσχεται τίποτα, δεν δίνει πολλά θαρρετα, δεν μιλάει για „αιώνια ευτυχία“ ή «για πάντα“. Τώρα, λέει, τώρα, ο,τι αρπάξεις, ο,τι πάρεις, τώρα.
Η πουστιά με την Αγάπη είναι ότι την πιστεύεις , πραγματικά νομίζεις ότι τον/την αγαπάς. Κι όλοι ξέρουν ότι από τις καρδούλες που χαράζουν στα δέντρα τα ερωτευμένα πιτσιρίκια, μέχρι τα ακριβοπληρωμένα διαζύγια των επωνύμων, όλα είναι παραμύθια! Ατμός, Απάτη. Λόγια του αέρα!
Να το πω αλλιώς, είναι θέμα χρόνου! Δεν είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο είδος για «Αγάπη», για έναν και μοναδικό Αγαπητικό, για Μια Αγαπη, την Πρώτη και Μοναδική.
Κάποτε θα ξεθυμάνει, θα αλλάξει, θα αλλοιωθεί η οσμή, η Οπτική, η Γεύση. Είναι μόνο μια οπτική παραίσθηση, στη χειρότερη μορφή ακόμα και ψευδαίσθηση. Με λίγα λόγια, to cut a long Story short, η αγάπη είναι απάτη.
Τώρα εγώ καβαλάρηδες και κατακτητές με άπειρο, δεν τα πολυκαταλαβαινω κι ούτε θέλω δηλαδή! Αν στη βαρεσει κάποιος, στη βαρεσε! Γουσταρες, γουσταρε! Τώρα αυτά τα κλαψιάρικα «με πλήγωσε, τον πλήγωσα“ είναι λίγο μοντέρνα. Σαφώς μπορείς να μπλεχτεις σε σαδομαζο καταστάσεις,να φας δηλαδή και πουτσα και ξύλο ή να σε κυνηγάει η γκόμενα με τις φωτογραφίες σας στα δικαστήρια για αποζημίωση ή ηθικό εξευτελισμό (που πιθανόν να τον αξίζεις!)
Αλλά όλα αυτά είναι στα πλαίσια της ανθρώπινης διαστροφής, εντός φυσικών ορίων. Η ζωική μας φύση τα λέει αυτά. Όπως και οι Pavian οι πίθηκοι κι επιθετικοί είναι και αλληλοπηδιουνται, σαν τους Bonobos, γιοι/κόρες/ξαδέρφια/μάνα/θείος/πατέρας/ανήψια, „όλα να μείνουν στην οικογένεια“, έτσι και οι ταχαμδηθεν εξελιγμένοι Σάπιενς έχουν δικαίωμα να λένε „όλα είναι φυσικά“ ή ότι"στον έρωτα και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται“. Όπως εσύ έχεις δικαίωμα στην Polyamorie, σε όλα τα περίεργα αγαποσεξουαλικα, σε κάθε είδους διαστροφή, πιθανόν να έχω κι εγώ το ίδιο δικαιωμα, αν μου πειράξεις το παιδί ή τη γυναίκα,να σου καρφώσω ένα παλούκι στον κώλο που να σου βγει από τα δόντια, λέμε τώρα!
Δηλαδή η αγάπη, ας πούμε τα χαμηλά μας σεξουαλικά ένστικτα, που ταχαμ εξευγενί
Friends, Romans, countrymen, lend me your ears.
I come to bury Caesar, not to praise him.
The evil that men do lives after them;
The good is oft interred with their bones.
So let it be with Caesar. The noble Brutus
Hath told you Caesar was ambitious.
If it were so, it was a grievous fault,
And grievously hath Caesar answered it.
Here, under leave of Brutus and the rest—
For Brutus is an honorable man;
So are they all, all honorable men—
Come I to speak in Caesar’s funeral.
He was my friend, faithful and just to me.
But Brutus says he was ambitious,
And Brutus is an honorable man.
He hath brought many captives home to Rome
Whose ransoms did the general coffers fill.
Did this in Caesar seem ambitious?
When that the poor have cried, Caesar hath wept.
Ambition should be made of sterner stuff.
Yet Brutus says he was ambitious,
And Brutus is an honorable man.
You all did see that on the Lupercal
I thrice presented him a kingly crown,
Which he did thrice refuse. Was this ambition?
Yet Brutus says he was ambitious,
And, sure, he is an honorable man.
I speak not to disprove what Brutus spoke,
But here I am to speak what I do know.
You all did love him once, not without cause.
What cause withholds you then to mourn for him?
O judgment! Thou art fled to brutish beasts,
And men have lost their reason. Bear with me.
My heart is in the coffin there with Caesar,
And I must pause till it come back to me.
Η ειρωνεία στα καλύτερα της. Με πόνο ψυχής, ο Αντώνιος μιλάει πάνω από το φέρετρο του Καίσαρα, χάρις στη δυνατότητα που του έδωσαν οι δολοφόνοι του. Δράττεται της ευκαιρίας και βγάζει ένα λόγο με ρητορική ευελιξία.
Ο Μάρκος Αντώνιος επαναλαμβάνει τέσσερις φορές ότι "Ο Βρούτος είναι έντιμος άνθρωπος", ακριβώς για να υπονοήσει το αντίθετο. Και φέρνει τους δράστες προ των ευθυνών τους, μπροστά στο κοινό της Ρώμης.
Friends, Romans, Countrymen.
Αν ζούσε στην Αθήνα, ίσως τη γλύτωνε με έναν εξοστρακισμό ο Ιούλιος. Στη Ρώμη δεν είχε όμως ελπίδα, είχε μαζέψει όλα τα βλέμματα και τα πυρά επάνω του. Ήταν απλά θέμα χρόνου. Et tu Brute? Wer sonst?
“The quality of their schools today will feed into the strength of their economies tomorrow.” Angel Gurría, the Secretary-General of the OECD
Es folgt der Artikel von Thomas Clausen. (Policy advisor on Education and Research at the Liberal Institute of the Friedrich Naumann Foundation for Freedom)
Wahre und bittere Worte für die Bildung dieses Landes. Wir (ihr) fokussierten uns jahrelang darauf, wie scheint, dass die Menschen nur eine Ausbildung bekommen jedoch ohne eine richtige Bildung zu haben.
O commune germanum Ismenes caput,
nostin' Iovem malorum, quae ab Oedipo oriuntur,
nihil viventibus nobis non perficere?
nihil enim nec acerbum, nec absque noxa
vel turpe vel ignominiosum est, quod
inter tua mala meaque non viderim.
Et nunc quid illud est rursus , quod ab urbis rectore,
aiunt universis civibus nuper propositum fuisse edictum? tenesne, et inaudisti quidpiam? an te latet grassari in amicos mala, quae hostis ab hoste perpeti solet?
Το έχω πει πολλές φορές, δεν είναι εύκολο να κάνεις τον έξυπνο, εάν πράγματι δεν είσαι. Θέλει προσπάθεια. Ίσως μια θεϊκή επίδραση εκ των άνω. Ή αντίθετα ένα τίποτα, που έρχεται από το τίποτα. Ένα ουδέν, που ούτε καν το ξέρεις. Ένα όμως ξέρεις. Εν οίδα, Ex nihilo ad nihilum .
Σημαντική μέρα για τους περισσότερους. Η Ενηλικίωση. Το τέλος μιας Εφηβείας, χρονολογικά και τελετουργικά. Το τέλος της Παιδικότητας.
Μιας Παιδικότητας που μπορεί και να είχε χαθεί και νωρίτερα, ποιος το ξέρει και ποιος να το αναλύσει...
Σημασία έχει ότι έπιασες επιτέλους λιμάνι!!Μετά τα αργά ταξίδια της παιδικής Φάσης, όπου τίποτα δε συμβαίνει (σχεδόν!), τα ήσυχα νερά και τα παιχνιδίσματα του, μετά από τις τρικυμίες και τα σκαμπανεβάσματα της εφηβικής περιόδου, ήρθε η ώρα να βγεις, να κατέβεις από το καράβι. Αρκετά σε ταρακούνησε η ναυτική σου περιπέτεια, εντάξει, έμαθες τους κόμπους, να πλένεις το κατάστρωμα, αρκετό χρόνο πέρασες να μελετάς τους ανέμους και να κοιτάς το απέραντο της θάλασσας.
Τώρα ήρθε η ώρα! Βγαίνεις! Κατεβαίνεις! Όπως και οι περισσότεροι ναυτικοί, που είναι πολύ καιρό στα πέλαγα και τους ωκεανούς, μόλις πατήσουν ξηρά, παθαίνουν το σύνδρομο της "στεριανής ζάλης". Στην αρχή. Έτσι κι εσύ. Θα παραπατήσεις, θα σου έρθει αναγουλα, αλλά θα συνηθίσεις. Όπως όλοι μας.
Στο λιμάνι δεν είναι όλα καλοβαλμενα, μαζεμένα σε ένα μικρό χώρο, όπως ήταν στο καράβι σου. Υπάρχει πολλή βρωμιά, σαπιλα, αρρώστια. Θα δεις όλα τα πορνεία, όλα τα κατακάθια της ανθρώπινης κοινωνίας, θα τους σιχαθείς. Αλλά θα πρέπει να συνηθίσεις και να προσαρμοστείς. Θα βρεις μια δουλειά, λίγα λεφτά στην αρχή, ίσως χαμάλης, ίσως μικρές εξυπηρετήσεις. Αλλά πρέπει να δείξεις τσαμπουκα. Τα λιμάνια είναι σκληροί τόποι, δε συγχωρούν την αφέλεια και την απροσεξία.
Αν δε σου αρέσει, θα πας σε άλλο λιμάνι. Κάποιος λέει, "όλα τα λιμάνια είναι ίδια". Μην το πιστεύεις! Θα συναντήσεις ωστόσο παρόμοιες φόρμες και δομές, θα σου μοιάζουν κάπως, σαν deja-vu, αλλά θα είναι αλλιώς. Θες τη συμβουλή μου; Μη μείνεις σε ένα λιμάνι! Δοκίμασε μερικά, μάθε τις γλώσσες που μιλάνε εκεί οι ντόπιοι. Ίσως σου πάρει καιρό, ίσως σε κουράσουν τα ξένα έθιμα, αλλά σαν τους εξερευνητές του 16ου και 17ου αιώνα, θα μπεις στο πετσί του ρόλου γρήγορα. Για το δικό σου καλό, εσύ θα ωφεληθείς.
Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι "μμ, δεν ήταν άσχημα μέσα στη σιγουριά του πλοίου", ξέχασε το! Δεν ξαναγυρίζεις εκεί, τώρα είσαι στα λιμάνια του κόσμου, στις αποβάθρες και στις προκυμαίες. Θα δουλέψεις σκληρά, θα βγάλεις με πολύ ιδρώτα το καθημερινό σου ναύλο.
Όταν θα έρθει η ώρα και βρεις το κατάλληλο "πλήρωμα", αυτό που λέμε όταν έρθει "το πλήρωμα του χρόνου", τότε θα βάλεις τους νέους ναυτικούς, τους δικούς σου ναυτικούς, μικρά παιδάκια, μουτσοι και θα τους στείλεις κι αυτούς, όπως εγώ εσενα, σ'αυτό το ταξίδι. Στην ίδια ναυτική εκστρατεία, ψάχνοντας ποιοι είναι και γιατί. Εσύ, σαν παλιός καπετάνιος πλέον, θα δίνεις κάνα δυο οδηγίες, τις συντεταγμένες και θα περιμένεις να κατέβουν κι αυτοί στο λιμάνι. Στο λιμάνι σου. Αυτό που θα κατεβείς σε λίγο.
Ετοιμάσου! Η κόρνα σφύριξε. 18! Το ναυτικό σάκο, τα χαρτιά σου. Εγώ είμαι εκεί, σε περιμένω.
Για να τα πάρουμε τα πράγματα με το όνομα τους. Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
Στο λεξικό Τριανταφυλλίδη λέει, ειρωνεία (με εί) σημαίνει: 1) περιφρονητικός ή υποτιμητικός αστεϊσμός, εμπαιγμός, χλευασμός ή σαρκασμός σε βάρος άλλου τον οποίο εκφράζει κάποιος με τη διατύπωση μιας γνώμης ή με την έκφραση ενός συναισθήματος διαφορετικών ή αντίθετων από αυτό που νομίζει ή αισθάνεται.
Η ειρωνεία μπορεί να είναι λεπτή, διακριτική, δεικτική, αμείλικτη, πικρή. 2) σχήμα λόγου κατά το οποίο ένας ομιλητής χρησιμοποιεί λέξεις ή φράσεις με περιεχόμενο εντελώς αντίθετο από αυτό που εννοεί, για να χλευάσει ή να περιπαίξει, να ψέξει, να εκφράσει έντονη αγανάκτηση.
Εδώ έχουμε την τραγική ειρωνεία, την ειρωνεία της τύχης, τη σωκρατική ειρωνεία.
Για να μην τα μπερδεύουμε, η ειρωνεία έχει κάτι πολυδιάστατο μέσα της. Καταρχήν είναι η ίδια λέξη, που εφευρέθηκε κάποτε σε αρχαία ελληνικά στόματα και μεταφέρθηκε ατόφια με την ίδια ακριβώς γραμματική απόδοση πιθανότατα πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια. Η ελληνική λέξη αυτή μεταφράστηκε σε όλες τις χώρες και στις περισσότερες γνωστές γλώσσες με σχεδόν τον ίδιο τρόπο. Χωρίς εψιλον-γιωτα εμπρός, μόνο το Ι. (το γιατί έγινε αυτό, είναι άλλη, μεγάλη κουβέντα!)
Η έκφραση της προϋποθέτει, όπως όλες οι ρητορείες, έναν πομπό κι ένα δέκτη. Ο πομπός θα εκφέρει ένα σήμα, θες πες το διφορούμενο, διττό, αλλοπρόσαλο,πάντως όχι ευθύ. Εκεί που γίνεται η διαφορά είναι πάντα στο Δέκτη. Αυτός ερμηνεύει το σήμα όπως νομίζει κι όπως μπορεί.
Αν είναι φοβικός ο δέκτης, προφανώς θα το εισπράξει ως επίθεση, χλευασμό, κακόβουλη θέση. Είναι η δυσκολία στο να αισθανθεί ή να αντιληφθεί ο δέκτης κάτι ως ουδέτερο, όταν ήδη έχει σχηματίσει μια προερμηνεια στο μυαλό του. Η ειρωνεία ως σχήμα το βραχυκυκλωνει, το φέρνει στην αμηχανία.
Όταν γίνεται με λεπτότητα, όπως λέει ο Κριαράς, μπορεί να διδάξει, βλέπε Σωκρατική μέθοδος. Όταν βάφεται με τα χρώματα του πολέμου, θα γίνει όντως πικρόχολη, με σκοπό να τραυματίσει, να θίξει, να προσβάλλει. Δεν είναι όμως ο αυτοσκοπός της.
Αυτό που θαυμάζω είναι ότι λίγοι προφανώς θα ξέρουν ότι η ειρωνεία ξεκίνησε από τα αναλόγια και το βήμα ενός ομιλητή κι όχι από απλές συζητήσεις, μεταξύ δύο μερών. Δεν ήταν ανάγκη του ενός να επιτεθεί στον άλλον, δεν προέκυψε η ειρωνεία τυχαία. Η ειρωνεία είναι δουλεμενη μορφή, φιλοσοφημένα δομικό υλικό μιας δισδιάστατης ή και πολυδιάστατης επεξήγησης, ώστε να τονιστεί η σημασία του σημείο που δεν αναφέρεται. Είναι καλλιτεχνικό εργαλείο, εμπεδώθηκε στα αρχαία ελληνικά θέατρα, "η ειρωνεία της Τύχης", ο τραγικός ήρωας κινείται και λειτουργεί, μη γνωρίζοντας ότι όλοι οι άλλοι (το κοινό) ήδη γνωρίζουν την Τύχη /τη Μοίρα του. Ο Σωκράτης ήθελε μέσω της ειρωνείας του να αφήσει το συζητητη να φτάσει στο σημείο μόνος του, μη δίνοντας του μασημένη τροφή, αλλά υπονοώντας το μη-αναφερόμενο.
Για να το πάμε στο αλλοδαπό:
In Wikipedia stellt sich klipp und klar, Ironie ist eine rhetorische Figur. Rhetorisch, wie die meisten wissen, bedeutet selbstbeantwortend, wie eine rhetorische Frage. Ein Redner, ein Referent ist ein Rhetoriker. Er benutzt die Ironie, als Werkzeug, als Einstellung in der Zweideutigkeit. Der Empfänger, je nach geistigen Vermögen, kann die Ironie unterschiedlich interpretieren. Mal als Angriff mal didaktisch mal unverstandenes Zeug. Der Sender mit seiner hohen Verantwortung sollte genau vergewissern, dass diese Figur nur als keine fiese Figur registriert wird.
Sokrates zum Beispiel. So Wikipedia:
"...Sokrates bezeichnete die Gesprächsführung als Hebammenkunst (Mαιευτική). Die sokratische Ironie ist allerdings eine Fehlinterpretation von außen, z. B. aus Sicht des Alkibiades in Platons Symposion, und keine Beschreibung von Sokrates’ wahrer Einstellung. Tatsächlich verstellte sich Sokrates nicht; er war von seinem Nichtwissen überzeugt......."
Er wusste, dass er nix wusste. Wieso könnte seine Ironie aggressiv sein? Sei schlau, stell dich dumm! Er war nur schlau, nicht arrogant, seine Ironie war nur ein sich selbst bloßstellen, eine Enthüllung. Er war das Publikum, der etwas mehr wusste über den Gegenüberstehenden, den tragischen dennoch ignoranten Held.
Und was ist mit der Selbstironie? Ist es nicht eine Art von Selbstkritik und Selbstreflexion? Eine überzeugende Selbstinterview, abgesehen von beschönigten Bildern und trügerischen Ausreden. Ein Tête-à-Tête in mir, mein Mittelhirn gegen mein Endhirn. Die endlose Spiegelung bis zu der letzten Unterteilung der Hirnrinde. Selbstironie setzt gewiss etliche Eigenschaften voraus, zB Enthemmung und Unbefangenheit. Nur dann könnte heilsam und erlösend wirken.
Νομίζω αφού προσπάθησα να ξεκαθαρίσω μέσα μου αυτό το έπος "Ειρωνεία", τώρα είναι πολύ πιο εύκολο να περάσω στο Σαρκασμό. Sarkasmus, Sarka=Fleisch, Zerfleischen, gegenseitig Zerlegen.
Der Sarkasmus ist übel, toxisch, ein Gift für die Beziehung, jeder Beziehung. Familie, Ehe, Freundschaft, Kameradschaft.
Zum Teil ist es ein passives/aggressives Mittel, das keineswegs von dem Zweck geheiligt werden dürfte. Der Sarkastiker ist ein bitterer Mensch, ein alter mieser Peter, seine Waffen sind rücksichtslos und beissend, verlangt Blut und Rache. Er attackiert meistens unberechtigt, unverhältnismäßig. Er ist arrogant, gibt sich als "besser von Anderen", überschätzt sich, hängt mit dem Narzissmus zusammen.
Typisches Beispiel:Dr House. Er wurde verletzt, deshalb verletzt er zurück, demütigt gerne, diffamiert und diskreditiert.
Ironie ist die feine Art, Sarkasmus ist derb und grob.
Ironie ist eine zarte Ohrfeige, Sarkasmus ist eine Machete.
Ironie soll einen Denkanstoß hervorrufen, Sarkasmus stattdessen eine Schächtung.
Το βίντεο είναι σκληρό, περιέχει στην αρχή ουρλιαχτά παιδιού, ίσως στην εποχή μας δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, θα μπορούσαν άνετα να φτάσουν στην αστυνομία. Λοιπόν πριν μπω φυλακή για μουσική βία, να απολογηθεί ο καλλιτέχνης: Παταξον με, άκουσον δε!
Εμένα μου/με αρέσει πολύ ο Stevie Wonder των σεβεντις, ήταν πρωτοπόρος στον πανκ/φανκ ήχο, είχε έμπνευση, ήθελε να ξεφύγει από τη μαύρη τυφλή βία, έγραφε αριστουργήματα όπως το Highest Ground η το Superstition. Το τελευταίο δε έχει γαμάτη εισαγωγή, που παίζεται και πολύ εύκολα. Ανοίγω λοιπόν το αρμόνιο της συζύγου και προσπαθώ να αυτοσχεδιάζω λίγο φανκικά.
Έλα όμως που αυτό δεν του αρέσει του κυρίου Γιάκομπ, δε θέλει με την καμία, δε γουστάρει, es passt ihm nicht! Στην αρχή έβγαζε το καλώδιο από την πρίζα, έκλεινε το διακόπτη, πατούσε το Off, γενικά έκανε ό,τι μπορούσε για να μην το παίξω.
Διότι είχε λόγο.... Στο αρμόνιο είχε προηχογραφημενα μερικά κομμάτια. Ένα από αυτά το Rondo alla Turca, KV 331. Με αυτό το κομμάτι παθαίνει πλάκα, το έχει ερωτευτεί, μαγνητιζεται, ηδονίζεται, τι να πω; Όλα του τη σπάνε, μόνο αυτό το κομμάτι έχει αξία στα αυτιά του. Το βαζει μάλιστα και σε συνεχόμενο replay.
Επειδή η Ελισάβετ δεν το πίστευε το βιντεοσκοπησα για να της το δείξω.
Από τότε αν είναι ο Γιακομπ στο δωμάτιο, δεν τολμάμε να βάλουμε ή να παίξουμε Stevie Wonder. Amadeus Mozart με το τσουβάλι. Απεριόριστα και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κοινώς και για να μην τα πολυλογούμε,
Stevie-Amadeus 0-1.
Ο Μότσαρτ εξημερώνει ακόμα και τα πιο άγρια θηρία! Μεγάλη Νιλα για το Στήβι!
ΥΣ θα κάνω αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο, όταν πατήσει τα 16..... χαχα!!
Το γκρουπ δεν το παρακολουθώ, μαθαίνω για τα μέλη του συγκροτήματος, βλέπω βίντεο, αλλά άποψη δεν έχω.
Ο Νίκος αλλά κυρίως ο μεγάλος μου γιος μου έδωσαν το έρεισμα. Δεν μου επιτρέπεται βέβαια να βάλω κάποιο βίντεο, που παίζουν τα αγόρια το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά μπορώ να πω, ότι από τότε που το άκουσα, εισαγωγή, ριφ και Ρυθμό, το βρήκα γαμάτο, δυναμικό, επαναστατικό.
Η ιδέα βέβαια του Μουρ, να το σκηνοθετήσει έξω από η Γουόλ Στριτ, να προκαλέσει χαμό, συλλήψεις, σχεδόν διπλωματικό επεισόδιο, που λένε μεταφορικά,ήταν ακόμα πιο προχωρημένη.
Προβοκατορικη μπάντα, αναρχική πάντα μέσα στο σύστημα και το δισκογραφικό σύμπαν.
Η φράση που μου έρχεται πρώτα πρώτα είναι το γνωστό, "όπως έστρωσες, κοιμήσου" ή "έτσι σκατα που τα έκανες......"
Να καταλάβαινα και τι λένε οι στίχοι, καλά θα ήταν! Μπορώ φυσικά να τους διαβάσω στο ίντερνετ, έλα όμως που δε θέλω.
Gute Vorsätze sollte man haben, es wäre schön wenn alles umgesetzt werden kann.
Was mich betrifft, hätte bestimmte Erwartungen zu hegen, nämlich
Miserere mei Deus und gute Miene zum bösen Spiel zeigen, tatkräftig bleiben, Resilienz lernen, weniger sarkastisch sein, das Unausweichliche dulden, die Fresse halten!
Hätte,sollte, könnte, müsste.
Ich bin wo ich bin, tue was ich tue, bin wer ich bin. Es ändert sich kaum was, ausser unserer Perspektive. Und das Weltbild dreht sich wie immer um die Pole, positive und negative, Freunde und Feinde, Null und Eins, Mann und Frau.
Die Polarisierung ist ohnehin Futter für den Krieg, den inneren und den äußeren. Die hält allerdings die Gemüter lebhaft aufrecht.
Abgesehen davon darf man bereuen und zugleich die Konsequenzen akzeptieren, ohne ernsthafte Einwände. Und es ist gut so!
Die sogenannten "guten" Vorsätze bringen letzten Endes das System durcheinander. Die Pole stellen sich dar, man positioniert sich und wird entsprechend herangezogen. Das erzeugt ein gewisses Equilibrium. Jede Änderung ruft nur den Domino Effekt hervor.
Tja, es wäre eine ideale stabile Welt, "a brave new world". Das Problem liegt daran, dass alles sich bewegt, τα πάντα ρει, nach Heraklitus.
Aus diesem Aspekt, "Same procedure as every year, James!"
Gute Vorsätze, immer in Bewegung, lass uns den Polaritätswechsel, die Umpolung auf uns bewirken und erneut mal positiv mal negativ den Weg finden.
Den Weg zum Ort, wo ich nicht bin.
PS Happy new Year, man darf trotzdem sein Missfallen kundtun.
Ανέκαθεν συμβαίνουν πράγματα στην πολιτική σκακιέρα, χωρίς καμία συμμετοχή του κοινού. Στην αρχαία Αθήνα στη χαραυγή της δημοκρατίας, πίστευαν/πίστεψαν ότι μπορούν να κάνουν οι ίδιοι τις κινήσεις. Στρατηγικά να χειριστούν τα πιόνια, έτσι ώστε η παρτίδα να βγάλει νικητή τον πιο ικανό. Μια αυταπάτη!
Στο δυτικό λεγόμενο κόσμο, αλλά και στα υπόλοιπα μέρη, Ασία/Κινα/Ινδία/Αραβικός κόσμος, γενικά όπου αποδείχθηκε η συλλογικότητα ως μια μια παρανόηση και αναγκαστικά επιβλήθηκε από μόνη της η επιστροφή στον Έναν/Ηγεμόνα/Φεουδάρχη/Αρχηγό/Πρόεδρο
έτσι λοιπόν όπως εξελίχθηκε με όλες τις εξουσίες, θεοκρατικες και ταυτόχρονα πολιτικές/κοσμικές (Βυζάντιο, Παπισμός, Ισλάμ, Βασιλεία κτλ)
Καμία ελπίδα δεν υπάρχει πλέον για τον Άνθρωπο/Πολίτη.
Μικρότερες προτάσεις, ξέρω!
Ο πολίτης απέχει τη σήμερον παρασάγγας από την πολιτική. Νομίζει ότι επειδή ψηφίζει (ή όχι απαραίτητα) έχει κάποιου είδους επίδραση στις αποφάσεις του σκακιστή. Άλλη μια πλάνη!
Ενημερωνόμαστε, καμία αντίρρηση. Μαθαίνουμε τα πάντα γύρω μας, σε χρόνο μηδέν, όλα viral σε dt! Σχολιάζουμε, αναλύουμε, θυμώνουμε, συζητάμε στις παρέες . Ίσως αλλάζουμε και στάση, σα να αλλάζουμε πλευρό, το βράδυ στο κρεβάτι. Και ξανακοιμομαστε τον ύπνο του δικαίου!!!
Πλέον δεν είναι μόνο ότι ούτε καν τα στρατιωτάκια δεν είμαστε, κι από έξω από τη σκακιέρα μας βγάλανε. Πλέον δε βλέπουμε τη σκακιέρα, την ανέβασαν τόσο ψηλά, κουνάνε τα πιόνια και κάποιος μας ενημερώνει. Αν είναι οι αληθινές κινήσεις η είναι Fake News, ο Θεός και η ψυχή τους.
Εμείς είμαστε τελείως αμέτοχοι! Φυσικά ακούμε τον ήχο των ξύλων, αισθανόμαστε ότι κάποιος έπεσε, ίσως και να μυρίζουμε την αγωνία των συμμετεχόντων.
Αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα, ποιος κερδίζει, ποιος χάνει, ποιες φιγούρες είναι ακόμα στο παιχνίδι, αν ο βασιλιάς είναι σε ροκέ, αν η βασίλισσα βγήκε στη σύνταξη η αν ο τρελός (παλιά έτσι έλεγαν τον αξιωματικό, στα γαλλικά fou!) θα φέρει τα πάνω κάτω!!
Γιατι φτάσαμε εδω, δεν ξέρω! Πότε το αφήσαμε το παιχνίδι να πάρει τέτοια τροπή? Ποιοι τέλος πάντων κουνάνε τα πιόνια; Τους βασιλιάδες και τις βασίλισσες; Τους προέδρους και τις καγκελαριους; Τους τρελο-τραμπ και τους τρελό-Ερντογαν; Τους δίδυμους Πύργους και τους Πύργους της Μόρντορ; Ποιος έχει ουσιαστικά τον έλεγχο όλων αυτών των στρατιωτών, των στρατών, των οπλοστασιων;
Πόλεμος ήταν πάντα, σκάκι, στρατηγική.
Όσον αφορά τα επερχόμενα, αν θα γίνει πόλεμος, αν θα σκάσουν βόμβες, χημικές/πυρηνικές/ατομικές ή κανόνια/"κανόνια", οικονομικά και κοινωνικά, επαναστάσεις κι εξεγέρσεις,
νομίζω ότι οι σκακιστές εκεί επάνω έχουν βγάλει ήδη έναν αλγόριθμο, σε περίπτωση που......αυτό.....,
Αλλά εμείς χαιρόμαστε ακόμα στον Τιτανικό!
Οι μάζες ανθρώπων, τα εκατομμύρια στην Αφρική, στην κεντρική Ασία διψάνε για τις ευκαιρίες που βλέπουν στην Ευρωπη και λιγότερο στην Αμερική. Ίσως μη έχοντας προφανώς άλλες επιλογές, λόγω πολέμων, κλιματικών αλλαγών, ξηρασίας, θρησκευτικών αλλά και άλλων αναφλεξεων, θα καταφύγουν όπου τους υποσχεθούν τα πιο πολλά οι λαθρέμποροι ελπίδων, ψυχών και σωμάτων.
Το νερό ή η έλλειψη του, η ενέργεια, οι πρώτες πηγές και ύλες, τα απαραίτητα, η τυφλή πίστη στον Αλλάχ, η καθήλωση ολόκληρων λαών στη θρησκεία τους και στην πίστη ότι πρέπει να κινηθούν προς δυσμάς, θα αλλάξει ξανά τους κανόνες του παγκόσμιου σκάκι. Ματ δεν υπάρχει πλέον, αλλά η παρτίδα πλησιάζει στο τέλος. Οι μεταναστευτικές ροές θα αυξάνονται, ο παγκόσμιος πληθυσμός το ίδιο, οι πόροι θα λιγοστεύουν, οι αρρώστιες θα πάρουν το δρόμο που βλέπουμε (ανθεκτικά μικρόβια και ιοί, μεταμορφωμενα και μεταλλαγμένα προϊόντα). Ο Αρμαγεδδών μας όμως ξεκίνησε από την αλληλοσφαγη μας, από την πρώτη μάχη του πρώτου Νεάντερταλ με τον πρώτο Σάπιενς, μην το ξεχνάμε! Δε φτιαχτήκαμε για ειρήνη, για αγάπη και για πανανθρώπινη φιλία. Ούτε για δημοκρατία και συλλογικές αποφάσεις. Ο πολίτης, ο άνθρωπος της Πόλεως, αναγκάστηκε να ζει στην Πολι. Κατά το διαδίκτυο, η ρίζα είναι ινδοευρωπαϊκή, tPolH / tPelH, και σήμαινε την οχύρωση. Ο πολίτης φοβόταν, έπρεπε να οχυρωθεί, ήξερε ότι έρχεται πόλεμος, σφαγή, αίμα. Η Πολιτική ήταν η ανάγκη να βγει κάποιος μπροστά και να κάνει.... κάτι! Να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Όχι να κάθεται πίσω από το μικρό ή το μεγάλο ροκέ, χεσμενος και τρομαγμένος.
Άρα όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας. Εμείς είμαστε οι φυσικοί μας εχθροί. Στη σκακιέρα είναι ακριβώς ίδια τα πιόνια. Ίδια και ίσα, ισάξια ανά κομμάτι. Έχουν άλλο χρώμα, άλλη φανέλα, αλλα ο ένας είναι ο καθρέφτης του άλλου.
Οι σκακιστές στην περίπτωση μας δεν είναι, όπως πολύ θα πίστευαν, το καλό και το κακό, ο Θεός κι ο Διάβολος. Είναι ο άγνωστος Χ, είναι ο Tyler Durden στο Fight Club, ο Τζέκιλ και ο Χάυντ, οι ίδιοι εμείς, ο καθρεφτισμενος μας εαυτός. Μας αρέσει να τους βλέπουμε σαν Εξωγήινες Δυνάμεις, υπερκοσμιες εξουσίες, σκοτεινά Κέντρα, Θεοί και Δαίμονες. Αλλά είναι ο ίδιος ο πολίτης, αυτός ο πρώτος Ερεκτους, που πρωτοπηρε το κόκαλο του δεινόσαυρου και το έκανε εργαλείο, για να δημιουργήσει. Και το έσπασε στο κεφάλι του διπλανού του! Και μετά όλοι........στα διαστημόπλοια! Για αλλού, για άλλους πλανήτες και άλλες σκακιέρες. Για άλλες πόλεις.
Αλλά ακόμα κι ένα παιδί το ξέρει, η πόλις θα σε ακολουθεί, πάντα σε αυτήν την πολι θα φτάνεις. Δεν έχει άλλη πολι, ούτε άλλη σκακιέρα. Ο πολίτης είναι ακριβώς ο ίδιος, με το κόκκαλο στο χέρι. Έχει το κόκκαλο, όπως ενας σκακιστής τη φιγούρα του πύργου. Και είναι η ώρα του να παίξει.
Τώρα.
Der Tod ist groß. Wir sind die Seinen lachenden Munds. Wenn wir uns mitten im Leben meinen, wagt er zu weinen mitten in uns.
Ας το πιάσουμε από την αρχή. Ο Θανάσης έχει βαλει πολύ ποιητικό λόγο στα τραγούδια, συχνά μάλιστα αναφέρει και τους ίδιους τους ποιητές, των οποίων τους στίχους χρησιμοποιεί είτε σπάνια ατοφιους είτε συχνότερα φιλτραρισμενους, με δική του ερμηνεία. Για παράδειγμα φέρνω το Fernando Pessoa και τον César Vallejo. Τώρα μπαίνει στο παλμαρέ του κι ο Ρίλκε.
ΡΙΛΚΕ”
“Στην έξαρσή του ο ποιητής, μας δείχνει τη στιγμή,
στον ήλιο της απόγνωσης, ακίνητη σαν σαύρα.
Ρίξε το βλέμμα πάνω της-δες το σαν προσταγή-
και νοιώσε τα σπαράγματα και τη στυφή τους αύρα.
Ο Ρίλκε είναι μεγάλος.
Με στόμα που γελά
-όταν ο θάνατος θαρρεί
πως ξεχειλίζει από ζωή-
τολμά να κλάψει, ο ποιητής,
στο κέντρο της καρδιάς του.
Οι κόγχες μας δανείζονται τα μάτια αλλονών,
οι λέξεις μας μυρίζουνε χαμό και χαμομήλι.
Λιώνουν τα ακροκέραμα στα σπίτια των τρελών.
Του κόσμου το παιχνίδισμα, πόρτα είναι που τρίζει.
Αρχίζουνε το βέλασμα οι ψάλτες και τ’ “αμήν”,
παίρνουν και τ’ αναλόγια μόνα τους να γυρνάνε.
Του ανθρώπου παρακάμπτεται η ατέλεια “προς στιγμήν”.
Τώρα νυχτώνει απότομα κι οι γρύλοι τραγουδάνε:
Ο Ρίλκε είναι μεγάλος.
Με στόμα που γελά
-όταν ο θάνατος θαρρεί
πως ξεχειλίζει από ζωή-
τολμά να κλάψει, ο ποιητής,
στο κέντρο της καρδιάς του.
Λοιπόν πώς ξεκινά το τραγούδι; «Στην έξαρση του ο ποιητής, μας δείχνει τη στιγμή». Πού αναφέρεται; Στο ποίημα „Der Dichter“ που ξεκινά…..
Du entfernst dich von mir, du Stunde
Wunden schlägt mir dein Flügelschlag.
Στο τέλος λέει: „alle Dinge, an die ich mich gebe, werden reich und geben mich aus“.
Μετά από τα πολλά «περιεργα» πχ οι κόγχες μας δανείζονται τα μάτια αλλονών(!) μπαίνει στο ρεφρέν. „Ο Ρίλκε είναι μεγάλος, με στόμα που γελά“
Καταρχήν το πρωτότυπο μιλάει για το Θάνατο. Ο Θάνατος είναι μεγάλος, Εμείς είμαστε τα δικά του στόματα που γελάνε. Κι όταν μας νομίζουμε στο μέσο της ζωής, ρισκάρει/τολμά (ο Θάνατος) να κλάψει μέσα μας.
Ο Θανάσης τα αντιστρέφει, βάζοντας στη θέση του Θανάτου τον ίδιο τον ποιητή. Δε μεταφέρει ακριβώς το πνεύμα του ποιήματος όμως έτσι. Να μη χαθούμε όμως στις παρερμηνείες του Θανάση, το χρησιμοποίησα απλώς σαν βατήρα, ως εφαλτήριο γιατι είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται ο Ρίλκε σε ελληνικό τραγούδι και γιατί δίνει αφορμή σε πολύ κόσμο να ψάξει.
Ποιος ήταν ο Rainer Maria Rilke όμως;
Αυστριακός λυρικός ποιητής, γεννημένος στην Πράγα, στην τότε Αυστροουγγαρία, το 1875. Άσχημα παιδικά χρόνια, δύσκολη σχέση με μητέρα, ταξιδευτής, γνώρισε από την αρχή σημαντικούς ανθρώπους, το Φροϋντ, τον Πάστερνακ, τον Τολστόι, βρήκε στο Παρίσι το Ροντέν. Ο Α'ΠΠ το βρήκε στη Γερμανία, χωρίς να μπορεί να γυρίσει πίσω στο Παρίσι. Η θητεία του ήταν εύκολη. Από το 1926 άρχισε να θαυμάζει και να εξυμνεί το Μουσολίνι, επαινώντας το έργο του ακόμα και την ίδια τη βία. Γενικά οι διφορούμενες και συχνά αλλοπρόσαλες πολιτικές θέσεις του ξένισαν πολύ κόσμο.
Αλλά ας μείνουμε στο έργο του. Γνωστός μέσα από τον "Πανθηρα", που κι εγώ το βρίσκω πολύ δυνατό, μια απωθημένη βία, που διστάζει και σπαράζει μέσα σε ένα κλουβί.
Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe so müd geworden, dass er nichts mehr hält. Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe und hinter tausend Stäben keine Welt. Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte, der sich im allerkleinsten Kreise dreht, ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte, in der betäubt ein großer Wille steht. Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupillei sich lautlos auf -. Dann geht ein Bild hinein, geht durch der Glieder angespannte Stille - und hört im Herzen auf zu sein. (1902, Paris)
Ψέμμα όμως να μην πω, το αγαπημένο το δικό μου είναι το Herbsttag.
Herr: es ist Zeit. Der Sommer war sehr groß. Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren, und auf den Fluren laß die Winde los. Befiehl den letzten Früchten voll zu sein; gieb ihnen noch zwei südlichere Tage, dränge sie zur Vollendung hin und jage die letzte Süße in den schweren Wein. Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr. Wer jetzt allein ist, wird es lange bleiben, wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben und wird in den Alleen hin und her unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.
Επαναλαμβάνω αυτό που είχα πει και στην ανάρτηση με τον Ντύλαν Τόμας. Δεν πρέπει να ήταν ευχάριστη προσωπικότητα ο Ρίλκε, ίσως ξινός και δήθεν. Οπότε το βόλευε το έπαιζε αυστροουγγαρος, άλλοτε φθονούσε τους Γερμανούς, αλλά μιλούσε τη γλώσσα τους, παρόλο που ζήλευε και τους Γάλλους και τον τρόπο ζωής τους. Στο τέλος πέθανε στο Μοντρέ και τον έθαψαν στην Ελβετία.
Ο von Schirach (ναι, πάλι αυτός!!!) αναφέρεται κάπου, στους τελευταίους στίχους του ποιήματος „Für Wolf Graf von Kalckreuth“ „Die grossen Worte aus den Zeiten, da Geschehn noch sichtbar war, sind nicht für uns. Wer spricht von Siegen? Überstehn ist alles.“
Ε αυτό το φινάλε, με διαλύει κάθε φορά που το κοιτάω στα μάτια. Διαβάζει κι αυτό μέσα μου, κοιτάω κι εγώ το βάθος του, την άβυσσο του.
Είναι μεγάλος ο Ρίλκε, καμία αντίρρηση. Ο θάνατος όμως μεγαλύτερος.
ΥΣ. Το 2015 στην alte Oper στη Φραγκφούρτη δόθηκε μια παράσταση για τα 140χρονια από τη γέννηση του, το Rilke Projekt Live. Από αυτην την παράσταση, ακούγεται στο ακόλουθο βίντεο, live, το "ich lebe mein Leben, in wachsenden Ringen".
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day; Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Ομολογώ όταν πρωτόπεσε στα χέρια μου, το "κάτω από το Γαλατόδασος", δεν το εκτίμησα πολύ, δε μου έδωσε μάλλον τις απαντήσεις που ζητούσα εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο. Ήμουν στις σπουδές και δη ερωτευμένος.
Μετά από χρόνια, που είπα να ασχοληθώ,με αφορμή το παραπάνω "διάσημο" έργο, το διάβασα στο πρωτότυπο. Κλάσεις ανώτερο! με διαφορά! Είναι σαν να τον ακούς (ενσυναίσθηση το λένε;) και να το βλέπεις μπροστά σου να απαγγέλλει. Το ύφος του, πάντα προσωπικό, με τόνο χαρμολυπης και γνώσης των σκοταδιων, μου πάει, μου μιλάει.
Πχ το "never to reach the oblivious dark and not to know, any man's troubles nor your own- negatives impress negation, empty of light and find the darkness lit-never is nightmare ..........." κτλ κτλ κτλ
είναι απόλαυση να το ακούς.
Χωρίς να παθαίνεις κατάθλιψη, αλλά σίγουρα μια κατήφεια την αισθάνεσαι.
Ή το
" Being but men, we walked into the trees
Afraid, letting our syllables be soft
For fear of walking the rooks,
For fear of coming
Noiselessly into a world of wings and cries."
Δηλαδή Χριστό να μην καταλαβαίνει κανείς, τι εννοεί το ποιητή, κάτι θα βρεις να πιαστείς, κάτι θα σου δώσει τη φάπα. Η ροή των λέξεων, η ανάποδη σειρά, η απλότητα των εκφράσεων, αν δεν είναι το νόημα του αυτό καθαυτό, μέσα απ' τα σκοτάδια και τη σιωπή θα βγάλει ένα οποιοδήποτε φως. Out of the confusion, as the way is, and the wonder that man knows,out of the Chaos would be bliss.
Ακόμα και στα γερμανικά να το ακούσεις "auf den Strömen des windabgeworfenen Lichts" , από το Fern Hill, πάλι κρατάει τη μουσικότητα και τη φρεσκάδα, τον πλουραλισμό των ερεθισμάτων.
Το κομμάτι αυτό το είχε χρησιμοποιήσει και ο von Schirach στο Tabu.
Down the rivers of the downfall light,
And as I was green and carefree, famous among the barns
About the happy yard κτλ κτλ
And the sun grew round that very day.
So it must have been after birth of the simple light
Για να τελειώσει με το επιβλητικό
Time held me green and dying
Though I sang in my chains like the sea.
Σαν να ακούς την ομαδική κλαγγή της ορχήστρας σε εκρηκτικό φινάλε συμφωνίας ρομαντικών συνθετών.
Κριτικός δεν είμαι, αλλά τον αισθάνομαι δικό μου αυτόν τον τύπο.
Σε επόμενη ανάρτηση, που αναφέρεται στο Ρίλκε, έρχεται κυρίως ο φόβος και η απόσταση. Τύπους σαν το Ρίλκε τους αποστρέφεται κανείς, σου φέρνουν μια ανατριχιλα. Αλλά φωνές σαν του Ντύλαν Τόμας, αφήνουν όντως μια απόχρωση χαδιού. Του λες "πες κι άλλα" αλλά η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι τύποι δε λένε πολλά, θα κοιτάξουν αλλού, θα μελαγχολησουν ίσως, αλλά αυτά που είπαν, πέρασαν, ακούμπησαν κι έφυγαν.
Για το φεγγάρι.
